Τα νέα κοινωνικά υποκείμενα της παραγωγικής ανασυγκρότησης

Περιφερειακά αναπτυξιακά συνέδρια

Χριστόφορος Βερναρδάκης: υπουργός Επικρατείας για τον Συντονισμό του Κυβερνητικού Έργου

Τι έγινε μέχρι σήμερα

Τη Δευτέρα αρχίζει στη Θεσσαλονίκη το Αναπτυξιακό Συνέδριο της Κεντρικής Μακεδονίας. Είναι το 11οκατά σειρά περιφερειακό συνέδριο, σε μια διαδρομή που έχει κάνει την κυβέρνηση πολύ σοφότερη και έχει εξοπλίσει τη διαδικασία εκπόνησης του εθνικού αναπτυξιακού μας σχεδίου με σημαντικές ιδέες, μεθοδολογίες και δεδομένα.

Ταυτόχρονα η εμπειρία των περιφερειακών συνεδρίων έχει λειτουργήσει καταλυτικά στη συστηματική συγκρότηση πολιτικών ανά υπουργείο και Περιφέρεια, έτσι ώστε σήμερα να έχουμε μια βασική δομή κυβερνητικού έργου που αναλύεται σε περίπου 800 συγκεκριμένες και εξειδικευμένες δράσεις και παρεμβάσεις. Όλες αυτές παρακολουθούνται καθημερινά και αποτυπώνονται σε ένα πληροφοριακό σύστημα συνεχούς ενημέρωσης και, βεβαίως, συγκροτούν, εκτός των άλλων, και έναν δείκτη αποτύπωσης της αποτελεσματικότητας της κυβερνητικής μηχανής.

Η διενέργεια των περιφερειακών συνεδρίων έχει καταφέρει μια τεράστια μόχλευση των τοπικών κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων. Η συμμετοχή στα συνέδρια υπήρξε μέχρι στιγμής εξαιρετικά μεγάλη. Σε πολλές περιπτώσεις εμφανίστηκαν νέα παραγωγικά και επιχειρηματικά μορφώματα, δίνοντας παραδείγματα καινοτόμων πρακτικών, συνδέοντας την παραγωγική διαδικασία με την οικονομία της γνώσης, με σεβασμό στα εργασιακά δικαιώματα, που θεωρούνται πλέον απολύτως απαραίτητα στο νέο περιβάλλον της ανασυγκρότησης.

Σε μια σειρά από μεγάλα ζητήματα, όπως είναι η διαχείριση των υδάτων, η περιβαλλοντική ισορροπία και η διαχείριση των απορριμμάτων, τμήματα των τοπικών κοινωνιών έχουν επιδείξει μια εντυπωσιακή ωριμότητα, αποκαλύπτοντας τα κρυμμένα «πελατειακά» δίκτυα του παλιού πολιτικού συστήματος.

Τα περιφερειακά συνέδρια έχουν, τέλος, μια σοβαρή παιδαγωγική διάσταση σε σχέση με τα υπουργεία και τους ίδιους τους υπουργούς. Έχουν φέρει τους τελευταίους ενώπιον των ζωντανών κοινωνικών δυνάμεων, απέναντι στις οποίες πρέπει να τοποθετηθούν με πρόγραμμα, σχέδιο, χρονοδιάγραμμα. Όχι μόνο για να ικανοποιήσουν αιτήματα, αλλά πολλές φορές για το ανάποδο, για να δείξουν ότι πολλά αιτήματα είναι αντιφατικά, ανέφικτα ή και αντιπαραγωγικά. Και παραγωγικό σχέδιο δεν σημαίνει εξυπηρέτηση τοπικισμών, αλλά συστηματική συνεργασία κλάδων, δομών, εργαλείων.

Απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα

Η κυβέρνηση δεν προσέρχεται στα αναπτυξιακά συνέδρια μόνο για να «συνδιαμορφώσει» αναπτυξιακή στρατηγική. Ούτε για να ικανοποιήσει άκριτα κάθε αίτημα της τοπικής κοινωνίας ή κάθε μικρό και μεγάλο έργο που αιτούνται οι φορείς. Προσέρχεται έχοντας ένα βασικό μεθοδολογικό πλαίσιο για την έννοια του «παραγωγικού σχεδίου», για την έννοια της ανάπτυξης και για τη μέθοδο της ανάπτυξης.

Ένα πρώτο ερώτημα που τίθεται στα περιφερειακά συνέδρια είναι αν χρειάζεται αναπτυξιακό σχέδιο. Αν δηλαδή χρειάζεται αναπτυξιακός προγραμματισμός ή αντίθετα η ανάπτυξη είναι αποτέλεσμα μιας γραμμικής δυνατότητας ευκαιριών που διαμορφώνει από μόνη της η αγορά (και οι όποιες ανεξαρτήτως κοινωνικού κόστους ιδιωτικές επενδύσεις). Η απάντηση είναι ενθαρρυντική. Η χώρα χρειάζεται σχέδιο και αυτό αποτελεί συνείδηση των παραγωγικών της δυνάμεων.

Ο πρώτος λόγος γι’ αυτό είναι ότι απέτυχε παταγωδώς το «αναπτυξιακό μοντέλο» που εδραιώθηκε τη δεκαετία του 1990. Και ο δεύτερος λόγος είναι ότι έχει συνειδητοποιηθεί πως για την ανάπτυξη της επόμενης ιστορικής φάσης απαιτούνται δημόσιες εξειδικευμένες πολιτικές, με χρηματοδοτικά εργαλεία, με διοικητικά εργαλεία, με θεσμικά εργαλεία.

Η ανάπτυξη δεν είναι αποκλειστικό και μονοσήμαντο προνόμιο της αοράτου χειρός της αγοράς. Αλλά μεθοδική διαχείριση των οικονομικών, διοικητικών και ανθρώπινων πόρων, στα οποία προφανώς η αγορά και οι ιδιωτικές επενδύσεις έχουν έναν σημαντικό ρόλο. Και αυτή είναι μια πρώτη μεθοδολογική διαφοροποίηση που έχει προκύψει από τα συνέδρια.

Ένα δεύτερο ερώτημα που απασχολεί τα περιφερειακά συνέδρια είναι το αν η ανάπτυξη είναι θέμα αυστηρά και μόνο οικονομικό. Μια ολόκληρη φιλοσοφία ανάπτυξης θεωρούσε για πολλά χρόνια ότι η ανάπτυξη είναι μεγέθυνση οικονομικών μεγεθών και συσσώρευση πλούτου, ακόμη κι αν αυτός ο πλούτος μοιράζεται άνισα. Αυτή η τυπικά οικονομίστικη λογική δεν είναι σήμερα απλώς ξεπερασμένη, αλλά θεωρείται και υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για την τεράστια οικονομική κρίση της χώρας.

Μια ποσοστιαία αύξηση του ΑΕΠ μας δείχνει μόνο τον ρυθμό μεγέθυνσης της οικονομίας. Τα αν αυτή η μεγέθυνση έχει μόνο ποσοτικά χαρακτηριστικά, αν πυροδοτείται από ποιοτική βελτίωση των συντελεστών παραγωγής ή από δομικούς μετασχηματισμούς του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας ή από την υψηλότερη ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στην παραγωγική διαδικασία αποτελούν κρίσιμες μεταβλητές.

Προφανώς αυτό που θέλουμε δεν είναι απλώς μια ποσοτική μεγέθυνση του ΑΕΠ. Υπήρχαν περίοδοι της ελληνικής οικονομίας με υψηλό «growth», αλλά με ελάχιστο «development». Υψηλή μεγέθυνση και ελάχιστη ανάπτυξη. Η χρυσή δεκαετία του «εκσυγχρονισμού» με τις χρηματιστηριακές φούσκες, τις αθρόες επιδοτήσεις ανύπαρκτων καλλιεργειών ή τα «διακοποδάνεια», εν ολίγοις ένα «growth» που το χρηματοδοτούσε, το δημόσιο χρέος, τα δάνεια των τραπεζών και οι μεταβιβαστικές πληρωμές της Ε.Ε., ήταν και αυτό ένα μοντέλο μεγέθυνσης της οικονομίας.

Θα το αναπαραγάγουμε; Η απάντηση των περιφερειακών συνεδρίων είναι όχι. Αντίθετα, προκύπτει η ανάγκη να επιμείνουμε στην έννοια και τις πολιτικές της ανάπτυξης ως εκείνης της οικονομικής μεγέθυνσης που περιέχει τουλάχιστον ένα ικανό μερίδιο συνθηκών παραγωγής, που ενσωματώνουν τον δυναμισμό και την καινοτομία στη δημόσια πολιτική και την ιδιωτική οικονομία.

Ένα τρίτο ερώτημα των περιφερειακών συνεδρίων αφορά τη μεθοδολογική προσέγγιση της αναπτυξιακής πολιτικής. Όλες σχεδόν οι Περιφέρειες της χώρας χαρακτηρίζονται από πολυμορφία, γεωγραφική, δημογραφική, χωροταξική, παραγωγική. Κάθε προσπάθεια διατύπωσης ενός αναπτυξιακού σχεδίου πρέπει να λάβει υπόψη αυτή την πολυμορφία.

Όμως στο παρελθόν -και λόγω της έλλειψης σχεδίου- οι αναπτυξιακές προσεγγίσεις, αντί να αξιοποιούν την πολλαπλότητα και την πολυμορφία διαμόρφωσαν μια αντίληψη για την ανταγωνιστικότητα που εστιάζει στο κόστος αντί για την παραγόμενη αξία. Έτσι ακριβώς παρήχθη τις προηγούμενες δεκαετίες η αυθόρμητη τρόπον τινά κατεύθυνση της αγοράς για την οικονομία χαμηλού κόστους.

Η δική μας προσέγγιση που τίθεται στα περιφερειακά συνέδρια λέει ότι, αντίθετα, πρέπει να εστιάσουμε στο πώς το παραγόμενο προϊόν θα έχει τη μέγιστη προστιθέμενη αξία και όχι το ελάχιστο κόστος. Αντί να εστιάζουμε σε μεμονωμένες παραγωγικές μονάδες ή κλάδους, πρέπει να δούμε ολιστικά τις αλυσίδες αξίας. Τα παραγωγικά συμπλέγματα. Τις συστάδες καινοτομίας. Και τα δίκτυα συνεργασίας.

Αντί να μιλάμε για την αγροτική παραγωγή από τη μία και τη μεταποίηση από την άλλη, πρέπει να δούμε τον αγροτοβιομηχανικό τομέα σε σχέση με την πολιτισμική παραγωγή. Αντί να εστιάζουμε σε μεγάλα αποσπασματικά έργα υποδομών ανά νομό, να δουλέψουμε στην πολιτική ενός δικτύου συνδυασμένων μεταφορών και αυτήν τη λογική της δικτύωσης πρέπει να την εμβολιάσουμε με τη νέα τεχνολογία και την καινοτομία.

Δηλαδή να σχεδιάσουμε μια νέα οικονομία της γνώσης και την αρμονική της ένταξη στον παραγωγικό ιστό. Να δώσουμε τις διαδικασίες εκείνες ώστε οι παραγωγικοί φορείς να μην αντιμετωπίζουν την τεχνολογία ως μέσο για τη μείωση του κόστους, αλλά για την αύξηση της αξίας που προσφέρεται.

Το τέταρτο ερώτημα των περιφερειακών συνεδρίων αφορά το κοινωνικό και περιβαλλοντικό αποτύπωμα που πρέπει να έχει η αναπτυξιακή πολιτική. Η έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης φαίνεται ότι αρχίζει να κερδίζει σημαντικό έδαφος.

Πόσο, π.χ., βιώσιμο είναι το μοντέλο μιας οικονομίας που «αναπτύσσεται» με μεγάλους ετήσιους ρυθμούς, αλλά ταυτόχρονα προκαλεί τρομακτικές εξωτερικές επιβαρύνσεις στο περιβάλλον μεταθέτοντας ένα μεγάλο μέρος του πραγματικού κόστους στην κοινωνία ή σε άλλες περιοχές; Πρόκειται για κρίσιμη απάντηση, κυρίως σε ό,τι αφορά το είδος ορισμένων ιδιωτικών επενδύσεων.

Πόσο βιώσιμη είναι η ανάπτυξη μιας αγροτικής περιφέρειας που, για να συνεχίσει να αναπτύσσεται, θα πρέπει να προκαλέσει κατάρρευση του υδροφόρου ορίζοντα ή βαρύτατη μόλυνση των εδαφών με φονικά εντομοκτόνα;

Πόσο κοινωνικά βιώσιμο είναι ένα παραγωγικό μοντέλο, το οποίο προκειμένου να επιτύχει υψηλά ποσοστά αύξησης του ΑΕΠ δημιουργεί φτώχεια, αυξημένες ανισότητες και κοινωνικό αποκλεισμό; Και μεταφέρει το κόστος στο κράτος και στην ανάγκη εφαρμογής μιας πολύ πιο «βαριάς» οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Πόσο κοινωνικά βιώσιμο είναι ένα μοντέλο ανελέητου διασυνοριακού φορολογικού ανταγωνισμού στο οποίο κάθε χώρα βγάζει σε μειοδοτικούς διαγωνισμούς τους συντελεστές φορολόγησης ή ακόμη χειρότερα λειτουργεί ως φορολογικός παράδεισος;

Στη βάση των παραπάνω συστατικό στοιχείο των αναπτυξιακών συνεδρίων είναι οι θεματικές της Υγείας, της Παιδείας, της Εργασίας και των δομών αλληλεγγύης. Σηματοδοτείται έτσι η αντίληψη ότι το κοινωνικό κράτος αποτελεί για μας είναι οργανικό τμήμα της αναπτυξιακής στρατηγικής.

Τα επόμενα βήματα

Μετά την Κεντρική Μακεδονία, σειρά παίρνει η Ανατολική Αττική. Και θα ολοκληρωθεί η διαδρομή αυτή με την ολοκληρωμένη πολιτική νησιωτικότητας που θα επεξεργαστούν τα συνέδρια του Νότιου και Βόρειου Αιγαίου. Παράλληλα, μετά την εκπόνηση του Εθνικού Αναπτυξιακού Σχεδίου στα τέλη Απριλίου, θα ξεκινήσει μια μεγάλη «επιστροφή» στις Περιφέρειες, ώστε να ελέγξουμε τι έχει συμβεί, τι μένει πίσω, πού προχωράμε και πού υστερούμε.

Κεντρικός μας στόχος είναι οι κοινωνικές δυνάμεις να αποτελέσουν ισχυρό παραγωγικό εταίρο, πρωταγωνιστή στη νέα εποχή μιας δίκαιης ανάπτυξης. Η κυβέρνηση έχει αναλάβει ένα ιστορικά σημαντικό πολιτικό καθήκον και θα το φέρει εις πέρας.

Το σκάνδαλο των 744 χιλιομετρων

 Γιάννης Κιμπουρόπουλος

Σχεδόν όλα τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. μού είναι από αντιπαθή έως μισητά. Ένα, όμως, τελευταία γίνεται όλο και συμπαθέστερο: το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο (ΕΕΣ). Έκανε αισθητή την παρουσία του με τα αλλεπάλληλα καρφιά κατά της ΕΚΤ, με την έκθεση που απογύμνωσε το θεσμικό πραξικόπημα των Μνημονίων, με τις ειδικές εκθέσεις του που αποκαλύπτουν τα κραυγαλέα νομικά κενά πάνω από τα οποία ακροβατεί το ευρωπαϊκό ιερατείο ή την εκκωφαντική αποτυχία των χρηματοδοτικών εργαλείων.

Μια ακόμη έκθεση του ΕΕΣ αποκαθήλωσε προ ημερών τον κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μύθο δεκαετιών για την αποτελεσματικότητα των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, των περίφημων ΣΔΙΤ, στη χρηματοδότηση των δημοσίων έργων.

Τα ελληνικά ΜΜΕ έδωσαν μεγάλη προβολή στο κραυγαλέο «φούσκωμα» του κόστους τριών ελληνικών αυτοκινητοδρόμων με ΣΔΙΤ μήκους 744 χλμ. που έλεγξε το ΕΕΣ, αλλά δεν «πρόσεξαν» το βασικό, πανευρωπαϊκό συμπέρασμα της έκθεσης: ότι οι ΣΔΙΤ «δεν μπορούν να θεωρούνται οικονομικά βιώσιμη επιλογή για την κατασκευή έργων δημόσιων υποδομών»! Συστήνει μάλιστα στην Κομισιόν να σταματήσει τη συγχρηματοδότησή τους από κοινοτικούς πόρους μέχρι να επανεξεταστεί απ’ το μηδέν το θεσμικό τους πλαίσιο.

Το ΕΕΣ φωτογραφίζει ένα πανευρωπαϊκό σκάνδαλο διασπάθισης δημοσίου χρήματος, στο οποίο υπάρχει λεόντεια ελληνική συμμετοχή. Μεταξύ 2000-2014 η Ε.Ε. διέθεσε 5,6 δισ. για 84 έργα ΣΔΙΤ συνολικού κόστους 30 δισ. Η Ελλάδα πήρε το 60% των συνολικών ευρωπαϊκών συνεισφορών σε ΣΔΙΤ (3,3 δισ.) για τους αυτοκινητοδρόμους, των οποίων το κόστος ανά χιλιόμετρο, μετά την αναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων, αυξήθηκε μέχρι 69%, ενώ το αντικείμενο των έργων μειώθηκε κατά 55%! Το αποτέλεσμα, λέει το ΕΕΣ, ήταν «να δαπανηθούν κατά τρόπο μη αποδοτικό και αναποτελεσματικό 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ». 

Από αυτή τη «μη αποδοτική» δαπάνη, το 1,2 δισ. ήταν το πρόσθετο δημόσιο κόστος της «επανεκκίνησης» των ελληνικών αυτοκινητοδρόμων, το 36% του οποίου (422 εκατ.) κάλυψε η Ε.Ε. Τα υπόλοιπα (705 εκατ.) ήταν το «νταβατζηλίκι» που πλήρωσε το Ελληνικό Δημόσιο στους «εθνικούς» εργολάβους. Κι αυτό χωρίς να αποτιμηθεί το κόστος της καθυστέρησης, που φτάνει μέχρι 52 μήνες!

Σημειωτέον ότι το ΕΕΣ δεν περιέλαβε στην ανάλυσή του το γεγονός ότι η πραγματική ιδιωτική δαπάνη στα ΣΔΙΤ είναι ασήμαντη, περί το 10%, ενώ το υπόλοιπο της «ιδιωτικής» χρηματοδότησης καλύπτεται από δάνεια με την εγγύηση του Δημοσίου και από τα εκχωρημένα για δεκαετίες έσοδα των διοδίων.

Στην έρευνα του ΕΕΣ η Κομισιόν υπερασπίζεται με γραφειοκρατική ακαμψία την επιλογή της να συγχρηματοδοτήσει την «επανεκκίνηση» των κολλημένων για πέντε χρόνια ελληνικών αυτοκινητοδρόμων και να συνεχίσει να πριμοδοτεί την αγορά ΣΔΙΤ σε όλη την Ευρώπη.

Γιατί άραγε; Μια εξήγηση είναι ότι στις κατ’ ευφημισμό εθνικές οδούς, που είναι πια ιδιωτικές οδοί, συμμετέχουν εκτός από το εγχώριο κατασκευαστικό καρτέλ (ΑΚΤΩΡ, J&P ΑΒΑΞ, ΑΘΗΝΑ, ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, Intracom κ.α.) μεγάλοι κατασκευαστές του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. (VINCI - Γαλλία, Cintra και GRUPO - Ισπανία, Hochtief- Γερμανία). Άρα, η Κομισιόν δεν ήθελε να τους κόψει το «παντεσπάνι». Μια δεύτερη εξήγηση είναι ότι η Κομισιόν έχει επιδείξει και στο παρελθόν ύποπτη «ευαισθησία» στις πιέσεις του ελληνικού κατασκευαστικού καρτέλ.

 Κορυφαία ένδειξη ήταν ότι, έπειτα από προσφυγή του κατ’ εξοχήν τότε ενδιαφερόμενου «εθνικού εργολάβου», επέβαλε αλλαγή του νόμου για τον βασικό μέτοχο το 2005 και ουσιαστική κατάργηση της συνταγματικής διάταξης για το ασυμβίβαστο εργολάβου και ιδιοκτήτη ΜΜΕ. Και η τρίτη εξήγηση είναι ότι, παρά την ηχηρή αποδοκιμασία του φιάσκου των ΣΔΙΤ από το ΕΕΣ, η Κομισιόν δεν θέλει να υπονομεύσει τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της ιδιωτικοποίησης δημοσίων έργων και υπηρεσιών, που στην περίπτωση των ΣΔΙΤ δημιούργησε μια ευρωπαϊκή αγορά σχεδόν 1800 έργων από τη δεκαετία του ’90, με απολογισμό τουλάχιστον 330 δισ. ευρώ. 

Άλλωστε, όλος ο προϋπολογισμός της Ε.Ε. και των διαρθρωτικών της ταμείων, αλλά και το πολυδιαφημισμένο «Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων» του Γιούνκερ, διαπνέεται από τη φιλοσοφία της συγχρηματοδότησης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Που στην πράξη είναι κραυγαλέα κρατική ενίσχυση ιδιωτών. Η Κομισιόν, που συνήθως βγάζει φλύκταινες με τις κρατικές ενισχύσεις, δεν βλέπει πρόβλημα...

Τι συμπεραίνει κανείς από αυτά; Το συμπέρασμα για τον απλό πολίτη που για διαδρομή 280 χλμ. Αθήνα - Αγρίνιο, π.χ., πληρώνει διόδια 30 ευρώ, 1 ευρώ+ ανά δέκα χιλιόμετρα, είναι πως πιάνεται μεγάλο κορόιδο. Το συμπέρασμα για τις κρατικές αρχές είναι ότι λόγοι δημοσίου συμφέροντος, τεκμηριωμένοι από ένα υπεράνω υποψίας ευρωπαϊκό όργανο, επιβάλλουν την ανάκτηση των ιδιωτικών «εθνικών» οδών από το Δημόσιο. Γιατί είναι μαϊμού ΣΔΙΤ, ενώ στην πράξη εκτελέστηκαν ως δημόσια έργα. Πολύ περισσότερο, επιβάλλεται ένα τυπικά και ουσιαστικά τεράστιο δημόσιο έργο, όπως η Εγνατία, να μη χαριστεί σε ιδιώτες απλώς γιατί έτσι λέει το Μνημόνιο.

Η...κραυγαλέα παπαγαλία της κ. Φώφης Γεννηματά

 Δημ. Χρήστου

Μπορεί αυτή η πολιτική κατασκευή, αυτός ο συνεταιρισμός μετόχων να δημιουργήσει συγκινήσεις, να εμπνεύσει τη λαϊκή βάση και να ενθουσιάσει τους νέους; Με ποιους;

Στην ομιλία της στο ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής η επικεφαλής του "συνεταιρισμού" κ. Φώφη Γεννηματά είπε: «Κηρύσσουμε ανένδοτο αγώνα για την αλλαγή της ποιότητας ζωής των Ελλήνων πολιτών». Το ποιοι δημιούργησαν συνθήκες υποβάθμισης της ποιότητας ζωής των Ελλήνων, θεωρήθηκε δευτερευούσης σημασίας θέμα. Και πρόσθεσε: «Θέλουμε να πάρουμε τη χώρα μας πίσω.» Μην το παρεξηγείτε. Την εξουσία εννοεί.

ΣΥΝΕΧΙΣΕ: «Θέλουμε τη δύναμη για να τσακίσουμε (!) τον κακέκτυπο δικομματισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και της Ν.Δ.» Ο δικομματισμός ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. ήταν πρότυπο, τόσο πολύ, που η χώρα χρεοκόπησε και ο λαός έστειλε το αμετανόητο ΠΑΣΟΚ στο 4%!

ΠΑΡΑΚΑΤΩ: "Πρόοδος είναι η πίστη στις δυνατότητες του ανθρώπου. Η λογική, η εξέλιξη, η αξιοκρατία, η διαφάνεια, η αισθητική". Ποια αξιοκρατία και ποια διαφάνεια και ποια αισθητική υπήρχε στην ουρλιαχτική παπαγαλία της; Με ποια αξιοκρατία έκανε η ίδια πολιτική καριέρα και ποια διαφάνεια υπήρχε όταν ο παλιός δικομματισμός, εκτός από τις μίζες στα κομματικά ταμεία, φέσωσε το Δημόσιο με θαλασσοδάνεια 400 εκατομμύρια ευρώ;

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ και δίκαιοι. Άσκησε και κριτική στη Ν.Δ., αναφέροντας: «Η Δεξιά δεν έχει πει μια λέξη αυτοκριτικής για τις ευθύνες της κυβέρνησης Ν.Δ. 2004-2009». Οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τα σκάνδαλα, η κραιπάλη των φαραονικών ολυμπιακών έργων, καθώς και η συνεργασία με τον Σαμαρά έχουν διαγραφεί από τα μητρώα της Ιστορίας...

ΓΙΑ να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ο Βενιζέλος φρόντισε στην παρέμβασή του να κάνει αποσαφηνίσεις, λέγοντας: «Υπάρχει μέτωπο δημοκρατίας κατά του πραξικοπήματος που επιχειρείται. Είναι άλλο οι διαφορές με τον συντηρητικό χώρο κι άλλο πράγμα η αντίκρουση με τους σκευωρούς».

ΣΑΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ όλα αυτά κινηματικά με εγγυήσεις αλλαγής; Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Παύλος Γερουλάνος το είπε με δυο λόγια: «Το Κίνημα Αλλαγής είναι ένα ερμαφρόδιτο δημιούργημα για να επιβιώσει η ελίτ». Δεν εκπροσωπούν ζωντανές υπαρκτές λαϊκές δυνάμεις, δεν νοιάστηκαν για να δώσουν χώρο και λόγο στους μη μετόχους του συνεταιρισμού", δεν τόλμησαν καμιά ψηφοφορία για τους συνέδρους και τα όργανα.

ΕΧΕΙ αυτό το κατασκεύασμα καμία σχέση με το απλωμένο απ' άκρη σε άκρη στην επικράτεια πραγματικό κίνημα που δημιούργησαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και τα αρχικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ; Μπορεί αυτή η κατασκευή να δημιουργήσει συγκινήσεις, να εμπνεύσει τη λαϊκή βάση και να ενθουσιάσει τους νέους;

ΘΑ ΤΟΛΜΟΥΣΑ να πω ότι είναι αμφίβολο αν καταφέρουν οι μέτοχοι να συμφωνήσουν, όχι για το κυβερνητικό πρόγραμμα, διότι δεν έχουν, ούτε και νοιάζονται να αποκτήσουν. Να συμφωνήσουν, έστω, για τις θέσεις στα ψηφοδέλτια στις προσεχείς εκλογές. Κοντός ψαλμός...

Βδελύγματα και σιχάματα

Παντελής Μπουκάλας

Ωστε λοιπόν «ο Θεός σιχαίνεται τους ομοφυλόφιλους κι όλους αυτούς τους ανώμαλους»

Ωστε λοιπόν «ο Θεός σιχαίνεται τους ομοφυλόφιλους κι όλους αυτούς τους ανώμαλους». Τι σημαίνει αυτό; Πολλά. Κατ’ αρχάς ότι κάποιος έχει την ικανότητα ή τη δικαιοδοσία να ερμηνεύει αυθεντικά τη θεϊκή σκέψη και βούληση. Και έχει επιπλέον την όχι και τόσο χριστιανική περηφάνια να εμφανίζεται σαν ο μοναδικός γνώστης και έγκυρος κήρυκας των ουρανίων μυστικών.
Οχι, ο διερμηνεύς δεν είναι κάποια έκτακτη Οικουμενική Σύνοδος. Και δεν μιλάω βέβαια για Σύνοδο όλων των χριστιανικών δογμάτων ή έστω όλων των εκδοχών της Ορθοδοξίας (ελληνική, αρμενική, σερβική, ρωσική κ.ο.κ.), γιατί πιθανότατα ο Θεός «σιχαίνεται και τους καθολικούς και τους διαμαρτυρόμενους». Είναι δε απολύτως βέβαιο ότι σιχαίνεται τη «γυφτοσκοπιανή» μορφή Ορθοδοξίας.
Ο αλάθητος μεταφραστής της θεϊκής γλώσσας είναι ο Αιγιαλείας και Καλαβρύτων. Αποδεδειγμένα θεολογημένος άνθρωπος. Ολοι οι χρυσαυγίτες θα το επιβεβαίωναν. Το μαρτυρούν επίσης οι ιερεμιάδες του στο μπλογκ του. Τόση σοφία συμπυκνωμένη, που είναι ν’ απορεί κανείς πώς δεν έχει καταρρεύσει ακόμα το Διαδίκτυο μέσα στη μαύρη τρύπα της βαθύνοιάς του.
Το δεύτερο που σημαίνει το κήρυγμα του Καλαβρύτων, το οποίο αυτή τη φορά έγινε στο δικαστήριο, όχι από άμβωνος, είναι ότι ο Θεός, ο πανάγαθος και πάγκαλος Θεός, είναι ικανός να σιχαίνεται. Και μάλιστα να σιχαίνεται πλάσματά του. Εκτός και πιστέψουμε, ακολουθώντας τη θεολογική παρακαμπτήριο του Αμβροσίου, ότι «όλοι αυτοί οι ανώμαλοι» δεν πλάστηκαν από τον Θεό, ο οποίος τα πάντα εν σοφία εποίησε και δίχως τον οποίο τίποτε δεν γίνεται, αλλά από τον Σατανά.
 Οπότε θα μιλούσαμε αναπόφευκτα για θεϊκή δυαρχία, όπερ άτοπον. Ή να πιστέψουμε ότι εισέβαλαν στο δικό μας σύμπαν από ένα άλλο, παράλληλο και διαφορετικής θεϊκής δικαιοδοσίας. Οπότε πού το ένα και μοναδικό θεϊκό σχέδιο, στο οποίο καλούμαστε να δώσουμε πίστη;
Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή. Να είναι μεν πλάσματα του Θεού «όλοι αυτοί οι ανώμαλοι» (ομοφυλόφιλοι, αλλά και ουνίται, κουμμουνισταί κ.ο.κ.), αλλά να αντάρτεψαν κάποια στιγμή, για λόγους που μόνο ένας Θεός τούς ξέρει.
Διότι όπως η φύση γενικώς, ανθρώπινη και μη, και οι διαδρομές της, έτσι και η ανταρσία, το προπατορικό αμάρτημα της ελεύθερης βούλησης εν γένει, στοιχείο του θεϊκού σχεδίου είναι. Τουλάχιστον κατά τας Γραφάς. Μπορεί λοιπόν ο Θεός να «σιχαίνεται» το ίδιο του το σχέδιο, έστω αυτή η όλο μίσος παλαιοδιαθηκική θεότητα στην οποία υποκλίνεται ο Καλαβρύτων και πολλοί άλλοι ιεράρχες;

Το ελληνικό ποδόσφαιρο σε ...αριθμούς

Kst

Τα γεγονότα της Τούμπας, έφεραν το ελληνικό ποδόσφαιρο στριγωχμένο στην γωνία, αντιμετωπίζοντας απειλή αποκλεισμού και κίνδυνο εσωστρέφειας

Πριν κιόλας περάσουν δέκα ημέρες από την ημέρα που η UEFA στην επίσημη ιστοσελίδα της, χαιρέτησε, την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων για το σκάνδαλο «ΚΟΡΙΟΠΟΛΙΣ», κάνοντας λόγο για εξαιρετική συνεργασία με τις ελληνικές αρχές, τα γεγονότα της Τούμπας, έφεραν το ελληνικό ποδόσφαιρο στριγωχμένο στην γωνία, αντιμετωπίζοντας απειλή αποκλεισμού  και κίνδυνο εσωστρέφειας. Υποχρεώνοντάς το, την ίδια στιγμή, να προχωρήσει έχοντας απαλλαγεί από τα βαρίδια.

 «Όλα αυτά δεν είναι ποδόσφαιρο, αλλά είναι στο ποδόσφαιρο και είναι το καθήκον του ποδοσφαίρου να τα παραμερίσει. Εάν η βαρβαρότητα εισβάλει στο ποδόσφαιρο, δεν είναι λάθος του ποδοσφαίρου, αλλά είναι η ανάγκη του ποδοσφαίρου να αντιμετωπίσει το πρόβλημα», όπως έγραψε έυστοχα η ισπανική  As αναφερόμενη στα τελευταία γεγονότα σε Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία και φυσικά Ελλάδα.
 H Ελλάδα Νο 45 στην κατάταξη της FIFA τον Φεβρουάριο, δύο θέσεις ψηλότερα από τον προηγούμενο μήνα, θα είναι απούσα από το Μουντιάλ της Ρωσίας, μετά από  συμμετοχή σε δύο συνεχόμενα Παγκόσμια Κύπελλα, το 2010 στη Νότια Αφρική και το 2014 στην Βραζιλία.

 H εθνικής μας επίσης απούσα από το Euro 2016 της Γαλλίας, μετά την συμμετοχή στο Euro 2004, που μάλιστα κατέκτησε, Euro 2008 (Αυστρία-Ελβετία) και Euro 2012 (Πολωνία-Ουκρανία)
 Η χώρα μας βρίσκεται επίσης στην 15η θέση της κατάταξης UEFA και φυσικά είναι χωρίς εκπρόσωπο στους «16» των δύο ευρωπαϊκών διοργανώσεων, μετά τον αποκλεισμό της ΑΕΚ στους «32» του Europa League. Ιδιαίτερα το νέο σύστημα του Champions League, που θα ξεκινήσει από την προσεχή σεζόν 208-19, όπου οι τέσσερις πρώτες χώρες της κατάταξης θα έχουν από τέσσερις ομάδες στους ομίλους και θα υπάρχουν αλλαγές στις προκριματικές φάσεις, δυσκολεύει περισσότερο τη διαδρομή των ελληνικών συλλόγων στην Ευρώπη και κατά συνέπεια η συγκομιδή βαθμών.
 Η ελληνική Super League, που μετά όσα συνέβησαν στην Τούμπα την Κυριακή, διεκόπη επ΄ αόριστον, κοστολογείται με 283,98 εκατομμύρια ευρώ από την εξειδικευμένη γερμανική ιστοσελίδα  transfermark , 22,7 φορές λιγότερο από την αγγλική Premier League, που με 6,47 δις. ευρώ είναι το πρωτάθλημα με την μεγαλύτερη αξία. 

 Η αξία των πρωταθλημάτων που βρίσκονται στην 15 πρώτες θέσεις της κατάταξης της UEFA: 

 Είναι χαρακτηριστικό ότι επτά ομάδες από την Premier League (Μάντσεστερ Σίτι, Μάντσεστερ Γκουνάιτεντ, Τότεναμ, Τσέλσι, Λίβερπουλ Αρσεναλ και Εβερτον), πέντε από την Ιταλία (Γιουβέντους, Νάπολι, Ιντερ, Ρόμα, Μίλαν), τέσσερις από την Ισπανία (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης και Βαλένθια), τρεις από την Γερμανία (Μπάγερν, Ντόρτμουντ και Λειψία) και τρεις από την Γαλλία (Παρί ΣΖ, Μονακό και Λυών), έχουν από μόνες τους μεγαλύτερη αξία από ολόκληρο το ελληνικό πρωτάθλημα.
 Και επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μέσι ή ο Νεϊμάρ, οι πιο ακριβοί παίκτες στην Ευρώπη, αλλά και στον κόσμο με αξία 180 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με το Transfermarkt, κοστολογούνται μόλις 103,98 εκατ. ευρώ λιγότερα και από τις 16 ομάδες της Super League.
 Ο Ολυμπιακός με 65,20 εκατ ευρώ είναι η ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος με την μεγαλύτερη αξία, 14,6 φορές λιγότερο από την πιο ακριβή στην Ευρώπη, Μπαρτσελόνα (957.000.000 ευρώ) ενώ ο Βέλγος επιθετικός του Ολυμπιακού Κέβιν Μιραλάς, ο παίκτης που αγωνίζεται στην Super League και κοστολογείται πιο ψηλά από όλους, 10 εκατ ευρώ. Η ελληνική ομάδα με την μικρότερη αξία στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο είναι ο Λεβαδειακός, με 6,85 εκατ ευρώ.

 Ισως αξίζει να σημειωθεί ότι δύο Έλληνες παίκτες που αγωνίζεται στο εξωτερικό, ο Κώστας Μανωλάς που παίζει στην Ιταλία με την Ρόμα και ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος που αγωνίζεται στην Γερμανία με την Ντόρτμουντ, κοστολογούνται με 35 και 22 εκατ. ευρώ αντίστοιχα. Σχεδόν 10 εκατ ευρώ από ολόκληρο το ελληνικό πρωτάθλημα.
 Βέβαια οι αποστάσεις ανάμεσα στα πρωταθλήματα είναι γνωστές, όπως και η αξία τους αλλά και η υπεράσπιση του προϊόντος-ποδόσφαιρο και σε καμία περίπτωση οι αριθμοί δεν παραθέτονται προκειμένου να υπάρξει διαδικασία σύγκρισης.

 Ετσι κι αλλιώς είναι γνωστά τα δισεκατομμύρια που δίνονται, για παράδειγμα στα τηλεοπτικά δικαιώματα της Premier League. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είναι η ομάδα με τα περισσότερα έσοδα στον κόσμο. Ο σύλλογος της Premier League, βρέθηκε για δέκατη φορά στην κορυφή της Deloitte Football Money League, έχοντας έσοδα για την περίοδο 2016-17, ύψους 676,3 εκατομμυρίων ευρώ. Η κορυφαία 20αδα αποτελείται από 10 αγγλικούς συλλόγους. Οι υπόλοιποι 10 σύλλογοι προέρχονται από την Ισπανία, τη Γερμανία και την Ιταλία, ενώ ένας είναι από την Γαλλία.
 Την ίδια στιγμή , από 8,9 εκατομμύρια ευρώ, ποσό από τα πιο χαμηλά στην Ευρώπη, είχε κατά μέσο όρο έσοδα, κάθε ελληνικός σύλλογος κατά το τελευταίο οικονομικό έτος, όπως ανέφερε έκθεση της UEFA. Κι αυτό όταν στην Premier League, το ποσό εκτοξεύεται στα 244,4 εκατ. ευρώ ανά σύλλογο.  Ακολουθεί η γερμανική Bundesliga με 149,6 εκατομμύρια ευρώ ανά σύλλογο, η Ισπανία (126,3 εκατομμύρια) και η Ιταλία (100,2 εκατομμύρια).
 Η ελληνική Super League, εμφανίζοντας μέσο όρο ηλικία των ποδοσφαιριστών τα 26,72 χρόνια, είναι  σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη(CIES) το πέμπτο γηραιότερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη, ανάμεσα σε 31 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα πρώτης κατηγορίας. Η μελέτη εκτείνεται σε μια περίοδο εννέα ετών, μεταξύ του 2009 και του 2017. Πιο «γηρασμένο» πρωτάθλημα ανάμεσα στα 31, είναι αυτό της Κύπρου, με μέσο όρο ηλικίας 27,48 χρόνια, μπροστά από την ιταλική Serie A (27,13), την Super Lig της Τουρκίας (26,97) και την αγγλική Premier League (26,79). Στο άλλο άκρο, το πρωτάθλημα με το μικρότερο μέσο όρο ηλικίας είναι αυτό της Κροατίας με μέσο όρο 24,23 χρόνια.

 Χωρίς να έχει συμπληρωθεί η 25η αγωνιστική της Super League, έχουν σημειωθεί 423 γκολ, που δίνει 27 μέσο όρο σε καθεμιά από τις 16 ομάδες και μέσο όρο για κάθε αγώνα 2,2 γκολ. Αριθμοί που πιστοποιούν και την απουσία θεάματος, σε ένα πρωτάθλημα, που θεωρείται από τα πιο συναρπαστικά των τελευταίων ετών.

Η εγκυμοσύνη στο... εργοδοτικό απόσπασμα

Πέτρος Κατσάκος

Στα πρόσφατα χρόνια της ισοπεδωτικής απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων στη χώρα μας δεν ήταν λίγα τα παραδείγματα που αφορούσαν σε απολύσεις εγκύων.

Επίκαιρη όσο ποτέ είναι σήμερα η πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ), η οποία προβλέπει ότι, σε περιπτώσεις ομαδικών απολύσεων, δεν προστατεύονται οι έγκυοι γυναίκες ή όσες θηλάζουν, εφόσον δεν υπάρχει σαφής πρόνοια στην εθνική νομοθεσία. Μια απόφαση εφιαλτική, που, παρά τις όποιες δικλίδες προστασίας υποτίθεται πως προσφέρει στις εργαζόμενες εγκύους, δεν παύει να αφήνει ανοιχτά τα περιθώρια κατάχρησης του θεσμικού πλαισίου για την απόλυσή τους.
Στα πρόσφατα χρόνια της ισοπεδωτικής απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων στη χώρα μας δεν ήταν λίγα τα παραδείγματα που αφορούσαν σε απολύσεις εγκύων. Δεν ήταν λίγα τα παραδείγματα των απειλών και του τραμπουκισμού εις βάρος εγκύων εργαζόμενων από τις οποίες ζητήθηκε μέχρι και τα παιδιά τους να “ρίξουν” προκειμένου να μη βρεθούν στον Καιάδα της ανεργίας. Γυναίκες που αφέθηκαν απροστάτευτες από Πολιτεία και Δικαιοσύνη και γνώρισαν στο πετσί τους το καθεστώς της εργασιακής ζούγκλας που νομιμοποίησαν με την ανοχή τους τα κόμματα και οι κυβερνήσεις που ασπάστηκαν το δόγμα πως “νόμος είναι τα κέρδη του εργοδότη”.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα εργαζόμενης από το Ηράκλειο της Κρήτης που το 2014, όταν οι εργοδότες της έμαθαν πως είναι έγκυος και αφού πρώτα της είχε ζητηθεί να “ρίξει” το παιδί της προκειμένου να μείνει στην εργασία της, τελικά απολύθηκε, με τις καταγγελίες της να φτάνουν τρία χρόνια μετά ενώπιον της Δικαιοσύνης και η ίδια να ευελπιστεί να μάθει την απόφαση πριν την ενηλικίωση του παιδιού της που έγινε αιτία να μείνει άνεργη.
 Σε αντίστοιχη περίπτωση, το Δικαστήριο του Πειραιά δικαίωσε πριν λίγες ημέρες την εταιρεία “MELLON” για την απόλυση εγκύου εργαζόμενης που έγινε περίπου πριν ένα χρόνο, επικαλούμενη σοβαρό λόγο. “Δεν έχουν σεβασμό απέναντι στις εγκύους γυναίκες. Μας αντιμετωπίζουν σαν ανάπηρους ανθρώπους και σαν να μην έχουμε εργασιακά δικαιώματα” ήταν η κραυγή απόγνωσης μιας εγκύου εργαζόμενης που βρέθηκε και αυτή πριν λίγους μήνες στα δικαστήρια διεκδικώντας την ακύρωση της απόλυσής της.
Εργατικά Κέντρα και σωματεία είναι αποδέκτες εκατοντάδων τέτοιων καταγγελιών, οι οποίες ενδέχεται να πολλαπλασιαστούν εάν η Πολιτεία δεν φροντίσει έγκαιρα να θεσπίσει ένα νέο και σύγχρονο πλέγμα νομικής προστασίας ώστε να αντιμετωπιστούν τόσο τα φαινόμενα του παρελθόντος αλλά και όσα ενδεχομένως προκύψουν μετά την απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάτι που θα ήταν έμπρακτη απόδειξη των όσων κάθε χρόνο λέγονται και γράφονται την Ημέρα της Γυναίκας.

10ο Περιφερειακό Συνέδριο

Δελτίο Τύπου

Το 10ο κατά σειρά Περιφερειακό Συνέδριο για την Αναπτυξιακή Ανασυγκρότηση της Περιφέρειας Πελοποννήσου ανήκει πλέον στο παρελθόν. Τα συμπεράσματα και τα αποτελέσματά του όμως θα είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα στην επικαιρότητα.

 Το Αναπτυξιακό συνέδριο αποτέλεσε ευκαιρία για την κοινωνία της Περιφέρειας να συνομιλήσει απ’ ευθείας με τη κυβέρνηση, μιας και στο συνέδριο συμμετείχαν  πάνω από 20 Υπουργοί, Αναπληρωτές Υπουργοί και Γενικοί Γραμματείς των κυριότερων υπουργείων, γεγονός πρωτόγνωρο για τη Περιφέρεια Πελοποννήσου.

Δόθηκε η ευκαιρία σε όλους τους φορείς, τους κλάδους των επαγγελματιών και των εργαζομένων να εκφράσουν και να διατυπώσουν τις ιδέες,  τις προτάσεις και τα οράματά τους για μία καλύτερη Περιφέρεια Πελοποννήσου, για ένα καλύτερο  παρόν και για ένα καλύτερο μέλλον των κατοίκων της.

Η κυβέρνηση από τη πλευρά της, άκουσε άμεσα και χωρίς ενδιάμεσους την κοινωνία, έλαβε γνώση τόσο για τα προβλήματα που την απασχολούν όσο και για τις λύσεις πολλών εξ αυτών, όπως αυτές προτάθηκαν από τους φορείς και τους πολίτες.

Η διαδικασία της αμεσότητας που χαρακτήρισε τις συνεδρίες του διημέρου καθώς  και το κλείσιμο των εργασιών του Συνεδρίου από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας, αποτελούν πρωτόγνωρες διαδικασίες χάραξης ενός προγράμματος Ανάπτυξης για τη χώρα μας. Ενός προγράμματος, που προκύπτει από τα κάτω προς τα πάνω, μακριά από τις παθογένειες του παρελθόντος, που οδήγησαν τη χώρα μας και το Λαό της στην οικονομική και κοινωνική κατάρρευση το μέγεθος της οποίας δεν έχει προηγούμενο στη νεότερη ιστορία της χώρας.

               

Έπειτα από το σβήσιμο των προβολέων της δημοσιότητας του 10ου Περιφερειακού Συνεδρίου, όλοι μας Κυβέρνηση, Περιφέρεια, Δημοτικές αρχές,  κοινωνικοί φορείς και πολίτες έχουμε την υποχρέωση, να παρακολουθούμε και να ελέγχουμε την υλοποίηση των όσων εξαγγέλθηκαν από τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς, προκειμένου να βελτιωθεί η ζωή των κατοίκων της Περιφέρειας Πελοποννήσου.

Για την Αρκαδία ανακοινώθηκαν τα εξής :

1ο.  Η Δημοπράτηση της παράκαμψης των Λαγκαδίων εντός του έτους 2019 και η ολοκλήρωση της μελέτης για τη σύνδεση Ηραίας –Λούβρο ώστε  να ολοκληρωθεί έπειτα από σχεδόν 40 έτη  η Εθνικής οδό Τρίπολης-Πύργου.

2ο.  Η Κατασκευή του αρδευτικού δικτύου  του ταμιευτήρα της λίμνης Τάκας για την άρδευση των παραγωγικών περιοχών της Τεγέας και της Μαντινείας.

3ο.  Η επέκταση του δικτύου τηλεθέρμανσης στη πόλη της Μεγαλόπολης προκειμένου να καλυφθεί το σύνολό της.

4ο.     Η κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων με τη διευθέτηση των ρεμάτων Αγίου Νικολάου και Αγίου Αθανασίου με παράλληλη αποπεράτωση της περιφερειακής οδικής αρτηρίας στο βόρειο τμήμα της Τρίπολης. 

5ο.  Η Διατήρηση όλων των θέσεων εργασίας των εργαζομένων στις μονάδες της ΔΕΗ όταν και εφόσον αυτές πωληθούν.

6ο.  Η εξασφάλιση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων σε κάθε περίπτωση.

7ο.  Η απόδοση εκτάσεων των λιγνιτικών πεδίων της Μεγαλόπολης στην τοπική κοινωνία για αξιοποίηση και εκμετάλλευση.

8ο.  Η Καθιέρωση ειδικού τιμολογίου ηλεκτρικού ρεύματος από τη ΔΕΗ για τα νοικοκυριά του Δήμου Μεγαλόπολης που θα επιφέρει μείωση έως και 30%.

9ο.  Η παραχώρηση των κτιρίων και της έκτασης του Ψυχιατρείου, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου μετά τη μεταφορά και λειτουργία της Ψυχιατρικής κλινικής σε νεόδμητο κτίριο στο Παναρκαδικό Νοσοκομείο.

10ο.  Η παραχώρηση έκτασης περίπου  130 στρεμμάτων, από το στρατόπεδο "Θεόδωρος Κολοκοτρώνης" στο δήμο Τρίπολης, για την ανέγερση Διοικητηρίου και δημιουργίας πάρκου αναψυχής.

11ο.  Η παραχώρηση έκτασης 11 στρεμμάτων από τη ΓΕΟΣΕ στο δήμο Τρίπολης για την ανάπλαση του περιβάλλοντος χώρου του σιδηροδρομικού σταθμού.

12ο.  Η ίδρυση μουσείου μνήμης για την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας εναντίον των κατοχικών ναζιστικών δυνάμεων, στα υπόγεια του Δικαστικού μεγάρου Τρίπολης.

13ο.  Η ανέγερση Ειδικού Νηπιαγωγείου και Δημοτικού σχολείου πλησίον του ΕΠΑΛ Τρίπολης για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

14ο.  Η ανακαίνιση και η συντήρηση των σχολικών συγκροτημάτων του 1ου Γυμνασίου και Λυκείου, του Τεχνικού Επαγγελματικού Λυκείου και της οροφής του αμφιθεάτρου του Μουσικού Σχολείου.

15ο.  Η αντικατάσταση του ιατρικού και μηχανολογικού εξοπλισμού στο Παναρκαδικό νοσοκομείο και περαιτέρω προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.

16ο.  Η ίδρυση εντός του έτους 2018 μονάδας ΤΟΜΥ στη Τρίπολη  για την παροχή ιατρικών υπηρεσιών στους κατοίκους της.

17ο. Ο προγραμματισμός για τη σύνδεση της Μεγαλόπολης της Τρίπολης και της ΒΙ.ΠΕ αυτής με το φυσικό αέριο.

Πέραν των ανωτέρω στο Περιφερειακό Συνέδριο επιβεβαιώθηκε ακόμη μία φορά η μετατροπή ενός Ολιγαρχικού συστήματος ανάδειξης και διοίκησης των Δήμων και των Περιφερειών σε Δημοκρατικό με την καθιέρωση της Απλής Αναλογικής ως εκλογικό σύστημα από τις προσεχείς εκλογές και την καθιέρωση τω Δημοψηφισμάτων με πρωτοβουλία των πολιτών για σημαντικά θέματα των Δήμων και των Περιφερειών.    

Τρίπολη, 6 Μαρτίου 2018

Η Νομαρχιακή Επιτροπή  ΣΥΡΙΖΑ Αρκαδίας.

Δεν είναι απλώς ΜΙΚΡΟΣ, είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ο Κυρ. Μητσοτάκης

 Κλέαρχος Τσαουσίδης

Αυτή η λυσσασμένη προσπάθεια να ανατραπεί η κυβέρνηση με κάθε κόστος για τη χώρα, ένα αντίστοιχο προηγούμενο έχει, αυτό του 1920. Το τι συνέβη κατόπιν, το 1922, ήταν ατύχημα; Κάπως αλλιώς το έκρινε η Ιστορία

Η δημοσιοποίηση διπλωματικότατων δηλώσεων του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα σε συνάντησή του με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να θεωρείται μια ακόμη γραφική απόπειρα του Μητσοτάκη του Μικρού να δυσχεράνει τις σχέσεις της κυβέρνησης με την κυβέρνηση Τραμπ, αλλά καταδεικνύει μια νοοτροπία.

Με δυο λόγια, ο κ. Μητσοτάκης όχι μόνο δεν σέβεται τη δικαστική διαδικασία που το Σύνταγμα επιβάλλει και ο νόμος ορίζει, αλλά μας γυρίζει στη μετεμφυλιακή εποχή, τότε που μια δήλωση του πρεσβευτή των ΗΠΑ Πιουριφόι μπορούσε να ρίξει κυβέρνηση ή να αλλάξει τον εκλογικό νόμο υπέρ της σκληρής Δεξιάς!

Το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί καχυποψία των Αμερικανών σε ό,τι αφορά τις σχέσεις τους με το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, συνολικά, δεν δείχνει να ανησυχεί τον κ. Μητσοτάκη. Προφανώς ελπίζει ότι όσο πιο δύσκολη γίνει η θέση της ελληνικής κυβέρνησης διεθνώς, τόσο καλύτερα για τον ίδιο και τον στόχο της παλινόρθωσης του καθεστώτος της ρεμούλας, των σκανδάλων και της ασύδοτης αφαίμαξης του κόπου των Ελλήνων εργαζομένων ή απομάχων.

Η αδιαφορία του κ. Μητσοτάκη για τις επιπτώσεις μιας τακτικής που δεν βοηθάει την κυβέρνηση στον τομέα των διεθνών σχέσεων (κι ας μιλούν ταυτόχρονα για... ομοψυχία στα εθνικά θέματα) πρόβαλε ολοκάθαρα μέσα από το παραληρηματικό διάγγελμα του εκλεκτού του κ. Μητσοτάκη, αναπληρωτή υπεύθυνου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, σε εκπομπή της κρατικής -και καταγγελλόμενης σαν κυβερνητικής- ΕΡΤ!

Πατώντας σε μισόλογα που ήδη είχε εκστομίσει ο κ. Μητσοτάκης σε βάρος του υπουργού Άμυνας, αλλά και σε τερατολογίες των γνωστών παπαγάλων των ακροδεξιών ολιγαρχών του Τύπου, ο εκπρόσωπος κάλεσε την κυβέρνηση «να μην παίζει παιχνίδια στο Αιγαίο» και καταλόγισε «προκλητικότητα» στον υπουργό Άμυνας Πάνο Καμμένο. Προκλητικότητα έναντι ποίων; Των Τούρκων προφανώς και όχι των ψαριών του. Έφτασε μάλιστα ο κ. Κυρανάκης, με ύφος τουλάχιστον δυο Αδώνιδων και τριών Σαμαράδων, να ισχυριστεί ότι «ο κ. Καμμένος έχει συγκεκριμένη προκλητικότητα στο Αιγαίο» και ότι «αυτό έχει αποτελέσματα και αν δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε συγκεκριμένες προκλήσεις από την άλλη μεριά». Η αόριστη σύνταξη τι κρύβει;

Ίσως είναι η πρώτη φορά που αντιπολιτευόμενος εκπρόσωπος κόμματος (έστω και αναπληρωτής) καταγγέλλει ελληνική κυβέρνηση ότι προκαλεί στο Αιγαίο. Αυτό το δώρο της Ν.Δ. στον κ. Ερντογάν δεν έχει προηγούμενο. Τέτοια αμετροέπεια και εθνικά διαβλητή κίνηση (χρησιμοποιώ επιεική όρο, αυτοί αλλιώς θα το χαρακτήριζαν) δεν είχαμε ούτε με το αλαλούμ στα Ίμια το 1996, τότε που ο υπουργός Εξωτερικών Θόδωρος Πάγκαλος εναπόθετε τις ελπίδες του για άμβλυνση της κρίσης στο αεράκι που θα έπαιρνε τη ελληνική σημαία, ώστε να υλοποιηθεί αναίμακτα η συμφωνία με τους Αμερικανούς η οποία προέβλεπε: «Όχι στρατιωτικές δυνάμεις (στα Ίμια), όχι στρατιωτικά πλοία και πυροβόλα όπλα, όχι σημαίες».

Ο εκπρόσωπος του κ. Μητσοτάκη δεν θυμόταν τι έγινε τότε στα Ίμια, πώς έχασαν τη ζωή τους τρεις Ελληνες πιλότοι λόγω της πτώσης του ελικοπτέρου τους. Ισχυριζόταν προκλητικότατα ότι η απόπειρα εμβολισμού της ελληνικής ακταιωρού ήταν διαχρονικά το πιο σοβαρό επεισόδιο στην περιοχή της βραχονησίδας. Και έκανε τον κουφό στην παρατήρηση δημοσιογράφου ότι υπήρξε και η τραγική απώλεια του σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη, το 2006, όταν το αεροσκάφος του κατέπεσε, μετά από επεισόδιο με τουρκικά μαχητικά. Ποιος κυβερνούσε το 2006; Μήπως και τότε υπήρξε ελληνική προκλητικότητα;

Η απώλεια επί τρία χρόνια της εξουσίας, η αδιαφορία των ντόπιων και αλλοδαπών «χορηγών» για την κατάντια των κομμάτων της Δεξιάς που έφτασαν στο σημείο να λένε θρασύτατα ότι θα ξεχρεώσουν τα δανεικά που πήραν σε 400 χρόνια, η απόπειρα κουκουλώματος της λεηλασίας του δημόσιου χρήματος επί των ημερών τους, δεν βοηθούν να πάρει μπρος αυτό που η Νέα Δημοκρατία και το πράσινο ακολούθημά της ονειρεύονται.

Ακόμη και οι δημοσκοπήσεις των γνωστών για την «ευστοχία» τους εταιρειών μειώνουν συνεχώς την ψαλίδα που χωρίζει τη Ν.Δ. από τον ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζοντας μας τα μασκαραλίκια του 2015, που μέσα σε δυο βδομάδες η διαφορά 6 - 7 μονάδων υπέρ της Νέας Δημοκρατίας γινόταν αγώνας... στήθος με στήθος για να τους πικράνει τελικά η κάλπη που -και τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο- έφερε μπροστά τον ΣΥΡΙΖΑ με 8,5 και 7,5 μονάδες.

Αυτή η λυσσασμένη προσπάθεια να ανατραπεί η κυβέρνηση με κάθε κόστος για τη χώρα, ένα αντίστοιχο προηγούμενο έχει, αυτό του 1920. Το τι συνέβη κατόπιν, το 1922, ήταν ατύχημα; Κάπως αλλιώς το έκρινε η Ιστορία.