Σ. Μιωνής: Εσύ θα το έκανες αυτό στον Αλέξη;

Άντα Ψαρρά

«Η αναφορά σε κάποιους που πήραν πολλά λεφτά προφανέστατα αφορά προηγούμενη περίοδο είτε των κυβερνήσεων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία είτε των κυβερνήσεων που κλήθηκαν να τη διαχειριστούν»

Διαβάζοντας τις συνομιλίες του παράνομου υλικού καταγραφής από τον επιχειρηματία Σ. Μιωνή ακόμα κι αν δεχτεί κανείς ότι δεν έχει υποστεί αλλοίωση, ακόμα κι αν παραμερίσει το γεγονός ότι η πράξη συνιστά κακούργημα έχουν ενδιαφέρον κάποια συμπεράσματα που μοιραία προκύπτουν από τη συνομιλία.

• Ο Ν. Παππάς εμφανίζεται ξεκάθαρος στο ότι οι όποιες διαφορές ανάμεσα σε γαλάζιους επιχειρηματίες και πολιτικούς δεν τον αφορούν στο βαθμό που δεν επηρεάζουν σε τίποτα την πορεία της κυβέρνησης και του (μαγαζιού) ΣΥΡΙΖΑ
  
• Η αναφορά σε κάποιους που πήραν πολλά λεφτά προφανέστατα αφορά προηγούμενη περίοδο είτε των κυβερνήσεων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία είτε των κυβερνήσεων που κλήθηκαν να τη διαχειριστούν
  
• Προφανώς κάποιοι έβγαλαν πολλά λεφτά και όλα τα μεγάλα σκάνδαλα που αναδείχθηκαν αλλά και οι ξαφνικές περιουσίες που πήραν το δρόμο για εξωτικούς παραδείσους ήταν γνωστό στους χρεοκοπημένους πολίτες. Η διαπλοκή και η διαφθορά κρεμόταν άλλωστε τότε καθημερινά και στα «μανταλάκια» των περιπτέρων
  
• Το αν ο Δ. Παπαγγελόπουλος είχε δική του ατζέντα και ενδεχομένως ήθελε να προστατέψει στελέχη της καραμανλικής, κυρίως, πλευράς που μάλιστα κατείχαν υψηλότατα αξιώματα από το διασυρμό τους το γνωρίζει μόνο ο ίδιος. Πάντως είναι γεγονός ότι μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει καμία κατηγορία εναντίον του για οποιαδήποτε προσπάθεια απόκρυψης οικονομικού σκανδάλου
  
• Το αν εκβίασε και πώς άραγε τον επιχειρηματία με τις υψηλές διασυνδέσεις προκειμένου να πληρώσει τον γαλάζιο εκδότη Φιλιππάκη ειδικά όταν ο ίδιος ο επιχειρηματίας υπέγραψε συμφωνητικό το γνωρίζουν μόνο οι διάδικοι και οι συνήγοροι τους
  
• Ενα άλλο συμπέρασμα που προκύπτει καθαρά από το παράνομο ηχητικό είναι ότι ο Ν. Παππάς έχοντας σαφή γνώση για τις οικονομικές σχέσεις Παπασταύρου-Μαρέβας, εφόσον μάλιστα όλα αυτά ήταν γνωστά και δημοσιευμένα στον Τύπο -που σήμερα πέφτει από τα σύννεφα- φέρεται να ζήτησε στο Σ. Μιωνή να καταθέσει επίσημα τα όσα γνώριζε
  
• Ποια είναι όμως η απάντηση του επιχειρηματία; «Εσύ θα το έκανες αυτό στον Αλέξη;» Ποιος άραγε δεν κατανοεί τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Πώς θα μπορούσε να «προδώσει» το φίλο και δικηγόρο του Σ. Παπασταύρο και την Μαρέβα Μητσοτάκη; Κι αν δεν είχε κανένα στοιχεία επιβαρυντικό γι αυτούς τότε γιατί ρωτάει το Νίκο Παππά αν θα το έκανε αυτό στον Αλέξη;
  

Μπορεί λοιπόν πράγματι ο Νίκος Παππάς να μην το έκανε αυτό ποτέ στον Αλέξη αλλά ο Αλέξης δεν είχε βάλει το χέρι στο μέλι ούτε είχε αγοράσει μεσοτοιχία πανάκριβα οικόπεδα σε εικονικές τιμές ούτε είχε κρύψει το πόθεν έσχες του ούτε είχε δανειστεί «αέρα» εκατοντάδες εκατομμύρια ούτε είχε «παρελάσει» σε λίστες ούτε είχε θησαυρίσει μέσα από δαιδαλώδεις διαδρομές εταιρειών που οδήγησαν σε φορολογικούς παραδείσους.
Κι αν οι μιντιακοί άρχοντες έχουν απορίες για το ποιοι έφαγαν λεφτά και πότε διαθέτουν καλούς δημοσιογράφους που αν τους αφήσουν ελεύθερους εύκολα θα μπορέσουν να το διαπιστώσουν ακόμα και με το να ξαναδιαβάσουν απλώς παλιά δικά τους ρεπορτάζ.
Εκτός κι αν..

Ανεμογεννήτριες:Το μεγάλο " πράσινο" φαγοπότι για λίγους και εκλεκτούς

Aν είναι να λύσουμε το ενεργειακό τα επόμενα χρόνια, αυτό θα γίνει με μια bottom up προσέγγιση, με μείωση στην κατανάλωση και διάδοση των ωφελειών προς όλους κι όχι με μπενχουριανές, top down κατασκευές, όπου ο διορισμένος γραφειοκράτης της Αθήνας θα αποφασίζει για τον απομονωμένο κάτοικο μιας μακρινής επαρχίας προς όφελος των λίγων κι εκλεκτών, «κεφαλοκυνηγών» παρθένων φυσικών οικοσυστημάτων

Του Βασίλη Λύκου*

Ναι, πρέπει να ξεφύγουμε από τα ορυκτά καύσιμα, και κυρίως τον λιγνίτη και το πετρέλαιο, προκειμένου να μειώσουμε το ανθρακικό μας αποτύπωμα και να φτάσουμε στον στόχο της κλιματικά ουδέτερης οικονομίας το 2050.

Όμως, οι κύριοι φυσικοί απομειωτές του CO₂ της ατμόσφαιρας είναι τα δάση και δεν μπορούμε να τα θυσιάζουμε για να βάλουμε ανεμογεννήτριες (α/γ) -προκειμένου να μειώσουμε το CO₂- και ειδικά σε περιοχές Natura, Ramsar, σημαντικές περιοχές για τα πουλιά και καταφύγια άγριας ζωής. Είναι ωσάν να κυνηγάμε την ουρά μας όταν η άστοχη χωροθέτησή τους μπορεί να αποβεί αρνητική για τη βιοποικιλότητα και τον κύκλο του CO₂.

Οι ανεμογεννήτριες έχουν κύκλο ζωής 20-25 χρόνια, αποδίδουν σε ενέργεια μόλις το 22% - 25% της ονομαστικής τους απόδοσης, δουλεύουν μεταξύ 3-6 Bf και απαιτούν συμπληρωματικά έργα και δίκτυα καλωδίων υψηλής τάσης, που σε πολλές περιπτώσεις περνούν μέσα από δασικά οικοσυστήματα, όπου ο κίνδυνος πυρκαγιάς είναι μεγάλος.

Τα δε υλικά από τα οποία αποτελούνται δεν είναι και τόσο «πράσινα» ως προς το περιβάλλον καθώς χρησιμοποιούνται υποξειδικά χρώματα, σίδερα, πετρελαιοειδή και σπάνιες γαίες για τις τουρμπίνες τους, που η εξόρυξή τους εκλύει ραδιενέργεια. Επιπλέον για την εγκατάστασή τους απαιτούνται 500, περίπου, κυβικά μέτρα μπετόν, ενώ η επιφάνεια του εδάφους σκάβεται σε βάθος 3 μ., με κίνδυνο πολλές φορές να αποκαλυφθεί το μητρικό πέτρωμα, πράγμα ολέθριο για το υδρογεωλογικό δυναμικό της περιοχής. Αλλάζει η διαδρομή των όμβρων στο έδαφος και ο κίνδυνος της διάβρωσης είναι μεγάλος...

Επομένως πρέπει να υπάρχει σημαντική περιβαλλοντική διαχείριση της αρχικής χωροθέτησής τους, της απεγκατάστασής τους, αλλά και της αποκατάστασης του τοπίου όταν ολοκληρώνουν τον κύκλο ζωής τους κι όχι να παραμένουν ως κουφάρια στο τοπίο και ενίοτε να πέφτουν, όπως έγινε, πρόσφατα, στην Κάρυστο. Παράλληλα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη για την επαναχρησιμοποίηση των υλικών τους.

Δεν αντέχει άλλο η Εύβοια

Η Εύβοια και ειδικά η περιοχή της Ν. Καρυστίας ήδη από το 1998, του πρώτου κύματος των ανεμογεννητριών, είναι δυσανάλογα επιβαρυμένη παραβιάζοντας κατάφορα την αρχή της αναλογικότητας (η Στερεά Ελλάδα και ειδικά η Εύβοια παραμένει στην κορυφή των αιολικών εγκαταστάσεων, αφού φιλοξενεί 1.311 MW / 36,7%). Δεν αντέχει άλλο η Εύβοια της ανεργίας, της αυξημένης μετανάστευσης των νέων, της έλλειψης υποδομών και αναπτυξιακών προοπτικών.

Δεν αντέχει άλλο να γίνει το εργοστάσιο ρεύματος όλης της Ελλάδας. χωρίς κανένα αντισταθμιστικό, χωρίς καμία σοβαρή ειδική χωροταξική μελέτη και, αλίμονο, χωρίς τη συμμετοχή και συναπόφαση των τοπικών κοινωνιών. Διότι «συμμετοχή» προφανώς δεν είναι να αποφασίζουν κάποιοι, μεμονωμένοι, που ενίοτε βρίσκονται σε «pay roll».

Και η δυστοπία αυτή επιτείνεται με τον πρόσφατο «περιβαλλοντοκτόνο» Ν. 4685/2020 καθώς καταργούνται οι διαχειριστικοί φορείς, οι τοπικές κοινωνίες προαιρετικά ενημερώνονται στο πόδι, οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες απλά «διαβάζουν», οι ΜΠΕ γίνονται από ιδιώτες που πληρώνονται από ιδιώτες, οι αδειοδοτήσεις γίνονται fast track και οι προστατευόμενες περιοχές κατακερματίζονται προς πολεοδομικές χρήσεις (;) δια πάσαν «μπίζνα», όπως βιομηχανικά αιολικά πάρκα και εξορύξεις για λόγους δημοσίου συμφέροντος...

Η χαρά του εργολάβου

Όμως γιατί, τώρα, ξαναζούμε ένα «Χρηματιστήριο 1999» μαζικών, «μονοκαλλιεργειών» ανεμογεννητριών παντού; Εντάξει, καταλαβαίνω, είναι οι στόχοι του 2050. Μήπως, όμως, είναι και επειδή οι επιδοτήσεις τελειώνουν το 2021; Μήπως γιατί το περίφημο ευρωπαϊκό πακέτο των 32 δισ. θα δοθεί για αγορά γερμανικών και δανέζικων ανεμογεννητριών - ουρανοξυστών (μέχρι και 130 μ. σε ύψος και βάρος έως και 380 τόνους) χωρίς να παράγεται ούτε καν ένα εξάρτημά τους στην Ελλάδα;

Υπενθυμίζω εδώ ότι το 1983 η ΕΑΒ είχε κατασκευάσει ανεμογεννήτριες. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα συνοδά έργα μιας τέτοιας εγκατάστασης είναι η χαρά του εργολάβου επειδή συμπεριλαμβάνουν διανοίξεις χιλιομέτρων δρόμων στα βουνά, εκβραχισμούς, σκυρόδερμα, μηχανήματα κ.λπ.

Αφήστε που το κέρδος εκτοξεύεται ακόμη περισσότερο διότι αυτές τοποθετούνται σε δημόσιες γαίες ή σε περιοχές με γκριζαρισμένο ιδιοκτησιακό καθεστώς, όπου ο «καταληψίας» - επιχειρηματίας δεν πληρώνει τίποτε γιατί αυτές δεν ανήκουν σε κανέναν (η τραγωδία των κοινών, Garrett Hardin, 1968). Γι αυτό και προγραμματίζεται να εγκατασταθούν επιπλέον 5.514 ανεμογεννήτριες, συνολικής ισχύος 15.265 MW, σε περιοχές Natura.

Να φύγουν από τις προστατευόμενες περιοχές

Και ποια είναι η λύση λοιπόν; Εν πρώτοις πρέπει να σταματήσει, προσωρινά, το ΥΠΕΝ να εγκρίνει τις νέες αιτήσεις για αιολικά πάρκα, μέχρι να ολοκληρωθεί το νέο ειδικό χωροταξικό πλαίσιο για τις ΑΠΕ και παράλληλα να «αποσυρθούν» όσες βρίσκονται μέσα σε προστατευόμενες περιοχές.

Η λύση, όμως, είναι η αποκεντρωμένη παραγωγή ενέργειας, μέσα από τη δημιουργία ενεργειακών κοινοτήτων κυκλικών μοντέλων, με σύμμεικτες μορφές ΑΠΕ, όπως συνδυασμός μεσαίου τύπου ανεμογεννητριών με φωτοβολταϊκά, γεωθερμία και βιομάζα ή ακόμη και ενέργεια από κυματισμό της θάλασσας, βιοκαύσιμα κ.λπ., που θα καταναλώνονται όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πηγή -σύμφωνα με την αρχή της εγγύτητας-, με υπογειοποίηση των καλωδίων μεσαίας τάσης.

Για παράδειγμα, είναι δυνατόν στην Αιδηψό να μπορείς, αβίαστα, να εκμεταλλευτείς τη γεωθερμία -μοναδικό φαινόμενο- και να μην ενδιαφέρεται κανείς γι’ αυτό, αλλά να μιλάνε μόνο για ανεμογεννήτριες στα βουνά; Παράλληλα χρειάζεται και μείωση της κατανάλωσης σε δημόσια κτήρια (φωτοβολταϊκά στις στέγες, θερμοπροσόψεις κ.λπ.) και επιδότηση για φωτοβολταϊκά, έως και 40% (όπως το κάνουν και στην «πράσινη» Δανία), των νοικοκυριών ώστε ο καθένας να μπορεί να παράγει το ρεύμα που καταναλώνει.

Διόρι, αν είναι να λύσουμε το ενεργειακό τα επόμενα χρόνια, αυτό θα γίνει με μια bottom up προσέγγιση, με μείωση στην κατανάλωση και διάδοση των ωφελειών προς όλους κι όχι με μπενχουριανές, top down κατασκευές, όπου ο διορισμένος γραφειοκράτης της Αθήνας θα αποφασίζει για τον απομονωμένο κάτοικο μιας μακρινής επαρχίας προς όφελος των λίγων κι εκλεκτών «κεφαλοκυνηγών» παρθένων φυσικών οικοσυστημάτων.

* Ο Βασίλης Λύκος είναι βιολόγος - δρ. Περιβαλλοντικής Διαχείρισης Πανεπιστημίου Κρήτης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ

Αριστερές προσεγγίσεις

«Ανοίγοντας σχολεία κλείνεις φυλακές» και «Ιδρύοντας δημοτικές βιβλιοθήκες δημιουργείς πολίτες gentlemen» (εν προκειμένω ευγενικών ηθών) διατυπώνουν δύο παροιμίες της ευρω-Αριστεράς. Ευσεβώς προσθέτω ότι Αριστερά είναι ουχί μόνο να μην απολέσεις το όραμα, αλλά παράλληλα να το υποστηρίζεις με πρόγραμμα

Του  Δημήτρη Π. Κυριακαράκου

Συμπληρώνοντας πέντε έτη συνεργασίας με το ιστορικό έντυπο της Αριστεράς, από τον «καυτό» Ιούνιο τού έτους 2015, ευσεβώς επιλέγω να παρέμβω με ένα αμιγώς ιδεολογικής θεματολογίας άρθρο γνώμης.

Στα έτη που διανύθηκαν, πριν να παλινορθωθεί η Δεξιά με μονοκομματική κυβέρνηση, η Αριστερά δεν βίωσε και λίγα. Από τη διαπραγμάτευση που απέληξε στο Μνημόνιο ΙΙΙ, ένα «ξένο» για την ιδεολογία της πρόγραμμα, έως και τη βιώσιμη διαχείριση τού προσφυγικού, και από την «επανίδρυση» των εργασιακών δικαιωμάτων και τη μεταρρύθμιση του ποινικού κώδικα έως και την ίδρυση νέων και πιο ειδικών συλλογικών δικαιωμάτων που διέπουν από τη σχέση των φύλων και των διαφορετικοτήτων σεξουαλικού προσανατολισμού έως και τη σχέση ανθρώπου με τα λοιπά έμψυχα όντα, τα δικαιώματα των ζώων, το «βιογραφικό» είναι πραγματικά πλουσιότατο!

Στις «εκκρεμότητες» της Πρώτης Φοράς Αριστερά έχουμε τη συνταγματική μεταρρύθμιση και την οργανωτική διάκριση κράτους - Εκκλησίας, πλην όμως με κοινωνικό διάλογο, διά αμφότερα, ο οποίος εκκινήθηκε επί των ημερών της. Είναι φυσιολογικό και επόμενο η ανάληψη τόσων ευθυνών να ωρίμασε όσο και να αντάριασε το συλλογικό υποσυνείδητο της αριστεροσύνης.

Τι σημαίνει άραγε «αριστερός» στο σήμερα, οπότε υπάρχει ένα και μόνο μοντέλο παραγωγής και συνεπαγόμενα οικονομικής διακυβέρνησης «κάθετης» μορφής εδώ και 250 έτη; Τι σημαίνει «ταξική συνείδηση» στο σήμερα, οπότε η θέση τού πολίτη στο παραγωγικό μοντέλο δεν είναι ούτε δεδομένη ούτε καν συγκεκριμένη; Η μαρξιανή προσέγγιση συνοψίζεται στο μότο «εργάζεσαι, άρα σου αρμόζουν δικαιώματα». Τι ισχύει όμως όταν δεν εργάζεσαι, αλλά απλώς «απασχολείσαι»;

Πώς ορίζεται σήμερα ο κοινωνικά «μη προνομιούχος»; Λ.χ. ένας εύρωστος επιχειρηματίας, ο οποίος φέρει ιδιότητα δανειολήπτη, δύναται εν σχέσει με την τράπεζα να θεωρηθεί το «μη προνομιούχο» σκέλος της συναλλαγής; Εάν δώσουμε απάντηση καταφατική, τότε ο επιχειρηματίας «ταξικά» επάγεται στην Αριστερά, υπό τη δικαιωματική «αιγίδα» της τελευταίας.

Ποιοι είναι οι "πολλοί";

Οι επιστήμονες - ελεύθεροι επαγγελματίες, οι οποίοι δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται από τη θεσμική βία των παραλείψεων της κυβέρνησης εν καιρώ «Μένουμε σπίτι», ανήκουν στους «πολλούς»; Ποιοι τελικά είναι οι «πολλοί»; Ποια είναι η «μάζα» η οποία είναι δόκιμο να εκφράζεται από την Αριστερά και να ταυτοποιείται στην τελευταία; Έχω την πεποίθηση πως κάθε πολίτης ο οποίος / η οποία πλαισιώνεται από συγκυρίες και εν γένει κοινωνικούς συσχετισμούς μη δυνάμενος / η να συνδιαμορφώσει εμπίπτει στους «πολλούς».

Για να προσδιορίσουμε όμως τους «πολλούς» προϋποτίθεται να έχουμε πρωτίστως προσδιορίσει τους «ολίγους», την «ελίτ» ή την, κατά τον Διαφωτισμό, «πρώτη τάξη». Λ.χ. ένας εν τοις πράγμασι διακεκριμένος πολίτης με ευρεία κοινωνική επιρροή είναι κατ’ ανάγκην «ελίτ»; Μήπως τελικά η «ελίτ» δεν είναι αυτοτελής κοινωνική τάξη, αλλά συνείδηση ή μεθοδολογία κατάχρησης δεσπόζουσας κοινωνικής θέσεως;

Πιστεύω ακράδαντα πως η Αριστερά δεν αρμόζει απλά στους «πολλούς», αλλά σε «όλους» όσοι επιθυμούν να συνδράμουν τον τρόπο ζωής των συλλογικών δικαιωμάτων, της άμβλυνσης των χασμάτων του βιοτικού επιπέδου, της πρόσβασης στο αγαθό της γνώσης, της υγιούς διαβίωσης στο εν γένει αστικό περιβάλλον, το οποίο μοιραία διαμοιράζεται σε διαφορετικούς.

Η οικολογία, ως μέσο θεμελίωσης βιώσιμης ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας, τα δικαιώματα «τρίτης γενιάς» στην κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας, η ενεργειακή αυτοτέλεια, όλα αυτά είναι σφυρηλατηθέντα υπό των αγώνων των μεταπολεμικών αντιαποικιακών κινημάτων ελευθερίας των λαών τού λεγομένου «φτωχού Νότου», είναι «επινοήσεις» της Αριστεράς και της κουλτούρας αντι-εξουσίας.

Παγκόσμια αξιοκρατία

Ο κομμουνισμός, δηλαδή η κατά τον καθηγητή Α. Μπαλτά ιδεολογία της κοινωνικής ενσυναίσθησης, με τις τάσεις και τα ρεύματα ανανέωσης τα οποία τον εγκόλπωσαν στο ευρωπαϊκό αστικοδημοκρατικό περιβάλλον, στοχεύει στην «παγκόσμια αξιοκρατία», δηλαδή σε μία αξιοκρατία η οποία θα ξεπερνά τα σύνορα των κρατών και των πολιτισμών και θα συνδέει τον άνθρωπο με το δημιούργημα της εργασιακής του υπεραξίας.

Το περιβάλλον αξιοκρατίας όμως γεννάται με κοινωνικά αγαθά. Η υγεία, η παιδεία, η δικαιοσύνη συναποτελούν τον «κοινό» στόχο, την «κομμούνα» θεματοφύλακα των μαζικών αγωνιών και επιδιώξεων. Τα αγαθά αυτά, για να είναι πραγματικά μαζικά, παλλαϊκά, χρήζει να είναι «αταξικά». Η «παλαιών (αριστερών) αρχών» άποψη πως το δημόσιο αγαθό είναι «ταξικά» λαϊκό απάδει της αρχής της Ισότητας. Το δημόσιο αγαθό είναι «εθνικά» λαϊκό με αποστολή την προαγωγή της κοινωνικής συνοχής.

Προσέγγιση κατά το πνεύμα

Η ιδεολογία χρήζει να γεννά μεθοδολογία και προσέγγιση δημόσιας πολιτικής ουχί κατά το γράμμα, αλλά κατά το πνεύμα της τελευταίας και τον προς επίτευξη κοινωνικό σκοπό, που η τελευταία επαγγέλλεται. Τι έννοια έχει, λ.χ., ένα δυσλειτουργικό δημόσιο αγαθό; Μόνο «νερό στον μύλο» του νεοφιλελευθερισμού προσδίδει. Το δημόσιο αγαθό γεννάται από τον λαό, ελέγχεται και μεταρρυθμίζεται από τον τελευταίο. Οτιδήποτε ολιγότερο από αυτό δεν είναι Αριστερά.

Η επιτομή όμως της αριστερής προσέγγισης είναι η προδραστική (αγγλ.: proactive) δημόσια πολιτική. «Ανοίγοντας σχολεία κλείνεις φυλακές» και «Ιδρύοντας δημοτικές βιβλιοθήκες δημιουργείς πολίτες gentlemen» (εν προκειμένω ευγενικών ηθών) διατυπώνουν δύο παροιμίες της ευρω-Αριστεράς. Ευσεβώς προσθέτω ότι Αριστερά είναι ουχί μόνο να μην απολέσεις το όραμα, αλλά παράλληλα να το υποστηρίζεις με πρόγραμμα.

Κλείνοντας θα επιθυμούσα από καρδιάς να ευχαριστήσω την “Αυγή” για τη φιλοξενία των σκέψεών μου όλα αυτά τα δύσκολα αλλά γεμάτα προκλήσεις έτη, τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που με τίμησαν με την ανάγνωσή τους και με την ενθαρρυντική τους αξιολόγηση και να υποσχεθώ νέα κείμενα που θα τέρπουν τον νου δείχνοντάς του νέες ατραπούς. Στην Αριστερά αγαπάμε το να είμεθα εγκεφαλικοί τύποι. Αλάνθαστη προσέγγιση.

* Ο Δημήτρης Π. Κυριακαράκος είναι δικηγόρος