Για την αμυντική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ

Δημ. Παπανικολόπουλος

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φοβάται την επικοινωνιακή υπεροπλία της ΝΔ. Λογικό. Όμως, υπάρχουν και καλά νέα: η επικοινωνιακή κυριαρχία αυτοκαταστρέφεται, η μονομέρεια και η μεροληψία της κουράζει, η μεγάλη έκθεση φέρνει φθορά. Τα social media, άλλωστε, δεν μπορούν να φιμωθούν και η προσπάθεια να φιμωθούν εκνευρίζει τους χρήστες τους και χαλυβδώνει τους πολιτικούς αντιπάλους. Οι δε κινητοποιήσεις αμφισβητούν το αφήγημα της κυβέρνησης, και γι’ αυτή την αμφισβήτηση μαθαίνουν όλοι/ες μέσω των συμμετεχόντων. Σε τελική ανάλυση, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λέει ότι η ΝΔ φοβάται τον πλουραλισμό στην ενημέρωση που επικρατεί στα ανεπτυγμένα κράτη, γι’ αυτό ελέγχει τα ΜΜΕ λες και είμαστε στο πρώην ανατολικό μπλοκ.

Εκείνο που θα έπρεπε να απασχολεί εξίσου, όμως, τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η δική του ρητορική, η οποία είναι αρκετά αμυντική, γιατί δεν θέλει να αποξενώσει ένα μετριοπαθές κεντροαριστερό ακροατήριο, θεωρώντας ελεγχόμενες τις απώλειες στα αριστερά του. Έχω μερικές δεύτερες σκέψεις για το αν είναι αποτελεσματική αυτή η επιλογή.

Όπως έγραφε ο διεθνώς αναγνωρισμένος μελετητής του κομματικού φαινομένου Peter Mair, σήμερα «στη σφαίρα της συμβατικής πολιτικής υπάρχει λιγότερο η αίσθηση διαρκούς αντιπολίτευσης και περισσότερο η ιδέα της προσωρινής απώλειας της εξουσίας» (Κυβερνώντας το κενό, Επίκεντρο, 2021, σ. 132). Αυτή την εντύπωση δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μιλά για «κανονικότητα», ενώ χρειαζόμαστε αλλαγή. Όμως, όταν δεν μιλάς για αλλαγή, ενώ ειδικά οι νέες γενιές την αποζητούν, ο Μητσοτάκης φαντάζει σαν να ταράζει τα νερά. Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει δύναμη συντήρησης, ότι δεν θέλει την απελευθέρωση των συστημάτων, αφού όλο μιλάει για «προστασία». Κατηγορεί τη ΝΔ για «απόπειρα διχασμού», λες και είναι τίποτα τρομερό για τον κόσμο, ενώ δεν είναι. Ονομάζει «απόπειρα διχασμού» ή «πόλωσης» τη σύγκρουση που επιλέγει η Δεξιά και αναμφίβολα πυροβολεί τα πόδια του. Με το να μην αποδύεται σε ιδεολογικό αγώνα για να μην τον πουν ακραίο, αφήνει χώρο στις δεξιές ακρότητες. Και ακόμα χειρότερα: η ΝΔ επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ με χυδαίο τρόπο και ο τελευταίος, με την αμυντική του στάση, αφήνει την εντύπωση ότι η ΝΔ μπορεί και να έχει δίκιο. Ρωτάνε: «Τι θα γινόταν αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία;». Φυσικά και θα ήταν καλύτερα, θέλει και ρώτημα; Η μη επιθετική και κατηγορηματική απάντηση υπονομεύει όχι μόνο το μελλοντικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την ίδια την τομή που συνιστούσε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Σίγουρα δεν χρειάζεται εξαλλοσύνη, ούτε και βεντέτες τύπου Πολάκη, αλλά μην πάμε πίσω και από το «σκληρό ροκ» του Λαλιώτη, γιατί τότε θα ακούσουμε γρήγορα το «δεν αρέσουμε πρόεδρε» της Μελίνας.

Χαμένες «ευκαιρίες»

Θα ήθελα, όμως, να αναφερθώ και σε μερικά πιο συγκεκριμένα θέματα.

Εντύπωση μου έκανε που ο ΣΥΡΙΖΑ επέτρεψε στον Χατζηδάκη να επικαλεστεί τις ανάγκες της ελληνικής οικογένειας, για να δικαιολογήσει το εργασιακό του έκτρωμα, αντί να αδράξει την ευκαιρία να επιτεθεί στη Δεξιά που με τις πολιτικές της έχει τινάξει στον αέρα κάθε προοπτική για οικογένεια ή για οικογενειακό προγραμματισμό. Ήταν και μια ευκαιρία να συνδέσει το δημογραφικό πρόβλημα με τον νεοφιλελευθερισμό, τον ρατσισμό και τον αντιφεμινισμό της Δεξιάς.

Αλλά και με τη βάση του 10 στις πανελλαδικές εξετάσεις θα περίμενε κανείς πιο επιθετική στάση: που είναι το πρόβλημα στο να σπουδάζει ένα παιδί, αν γράψει 3; Δεν θα μπει δα και στην Ιατρική με αυτό τον βαθμό. «Θέλουν να το αποκλείσουν, για να βρουν πελατεία τα κολλέγια». Σωστό! Αλλά δεν ειπώθηκε ότι μπορεί ένα παιδί να σπουδάσει δωρεάν, αν υπάρχει κενή θέση σε κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα.

Περισσότερο, όμως, με εκπλήσσει η παθητική στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο νεοδημοκρατικό θράσος σχετικά με τις πολιτισμικές προκείμενες της πολιτικής σύγκρουσης. Η ΝΔ βαλκανιοποιεί τη χώρα, απεντάσσοντάς την από το σκληρό πυρήνα της Ευρώπης με τις διαρκείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα τριτοκοσμικά greek statistics του Μητσοτάκη, το τσιμέντωμα της Ακρόπολης και το ξεπάτωμα της Βενιζέλου, και ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα να απαντήσει με το ύφος που αξίζει σε πολιτικούς που ξεφτιλίζουν την Ελλάδα στο εξωτερικό και μας κάνουν να μοιάζουμε με «μπανανία».

Μαχητική αντιπολίτευση χωρίς τοξικότητα

Για την κατηγορία δε περί λαϊκισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επιτέλους να αποφασίσει με ποια γραμμή είναι: Ή αυτός δεν είναι λαϊκιστικό κόμμα ή η ΝΔ είναι λαϊκιστική ή ο λαϊκισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κατηγορία αυτών που θέλουν να κρύψουν ότι σιχαίνονται τον λαό, τη δημοκρατία από και για τον λαό, και το Σύνταγμα που περιέχει διατυπώσεις όπως «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων». Προσωπικά δεν πιστεύω στη γνωστική αξία του λαϊκισμού, μιας και δεν υπάρχουν σημαντικοί αγώνες που να μην γίνονται στο όνομα της νομιμοποιητικής αρχής της εποχής μας, που δεν είναι άλλη από τον λαό.

Τέλος, τα κεντρικά συνθήματα: «Δημοκρατία και δικαιοσύνη», «δίκαιη ανάπτυξη». Η ΝΔ θέλει να μας επιστρέψει στα μνημόνια από όπου βγήκαμε και η κοινωνική συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί «να φύγουμε από τη στασιμότητα», «να ελευθερωθούμε από τα δεσμά που έχουν φυλακίσει τις νέες γενιές», «να συγκολλήσουμε τα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας», «να μη ζήσουμε σε μια νεοφιλελεύθερη κοινωνία άγχους και επισφάλειας», «να υπάρχουν ευκαιρίες για όλους/ες». Μήπως τα κεντρικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι άνευρα και δεν χωρούν τις μεγάλες αγωνίες και τα παθιασμένα όνειρα ενός λαού που βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια;

Υ.Γ.: Η υπόθεση Πολάκη έχει φέρει στο φως την ανάγκη διαχωρισμού της μαχητικής αντιπολίτευσης από την τοξική. Η αποφυγή της τοξικότητας, όμως, δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος της σκληρής κριτικής. Τη στιγμή, λοιπόν, που ο ΣΥΡΙΖΑ –σωστά– καταδικάζει την αντιεμβολιαστική ρητορική, θα έπρεπε να καθιστά υπεύθυνη και την κυβέρνηση για χιλιάδες από τους συνολικά 12.600 νεκρούς από COVID–19, δηλαδή για όσους πέθαναν επειδή ακυρώθηκε το προγραμματισμένο ραντεβού τους από τη στιγμή που το ΕΣΥ μετατράπηκε σε μονοθεματικό (σε 5.000 τους υπολογίζει η ΠΟΕΔΗΝ) και για τόσους και τόσες που πέθαναν εκτός ΜΕΘ.

 

Σκηνές από ένα νόμο(Θέμις Αχτσιόγλου) 22/06/2021

Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη-Μητσοτάκη-Πισσαρίδη-ΣΕΒ ψηφίστηκε στη Βουλή παρά τις αντιδράσεις εργαζομένων, συνδικάτων και αντιπολίτευσης. Είναι πλέον νόμος του κράτους. Η αυλαία ανοίγει…

Σκηνή 1η
Η Ζ.Π. εργάζεται σε σούπερ μάρκετ με τετράωρη απασχόληση: 8 το πρωί με 12 το μεσημέρι κάθε μέρα, όπως προβλέπει η σύμβαση εργασίας της. Ο διευθυντής τής ανακοινώνει ότι τις επόμενες τρεις μέρες θα δουλέψει δυο ώρες παραπάνω.
«Δεν υπάρχει πρόβλημα», απαντά. «Αντί για τις 12 θα σχολάσω στις 2. Έχουμε έτσι μοιράσει με τον άντρα μου τις δουλειές, που εγώ χρειάζεται να είμαι στο σπίτι μετά το μεσημέρι».
«Δεν κατάλαβες. Οι δυο ώρες επιπλέον θα είναι το απόγευμα, 6 με 8».
Τηλεφωνεί κρυφά στην Επιθεώρηση Εργασίας: «Για τους εργαζόμενους με μερική απασχόληση επιτρέπεται η πρόσθετη εργασία σε σπαστό ωράριο;».
«Με τον νέο νόμο επιτρέπεται», απαντάει η Επιθεώρηση.

Σκηνή 2η
Ο εργοδότης του Β.Λ. είναι νομοταγής εργοδότης. Δηλώνει τις υπερωρίες του προσωπικού του και τις πληρώνει σύμφωνα με τον νόμο.
Ο Β.Λ. πέρσι έκανε 150 ώρες νόμιμη υπερωρία. Με βάση τον μισθό των 1.000 ευρώ, πήρε: α) για τις πρώτες 120 ώρες 1.008 ευρώ (120 ώρες Χ 8,40 ευρώ, ωρομίσθιο προσαυξημένο κατά 40%) και β) για τις επόμενες 30 ώρες 288 ευρώ (30 ώρες Χ 9,60 ευρώ, ωρομίσθιο προσαυξημένο κατά 60%). Σύνολο: 1.296 ευρώ.
Φέτος, μετά την ψήφιση νέου νόμου, έκανε πάλι 150 ώρες νόμιμη υπερωρία. Με βάση τον ίδιο μισθό, θα πάρει: 150 ώρες Χ 8,40 ευρώ (ωρομίσθιο προσαυξημένο κατά 40%): 1.260 ευρώ.
«Μα ο Υπουργός Εργασίας δεν έβγαινε συνέχεια στις τηλεοράσεις και έλεγε ότι με τον καινούργιο νόμο δεν υπάρχει καμία μείωση στο εισόδημα των εργαζομένων;», αναρωτιέται.

Σκηνή 3η
Οι διαπραγματεύσεις με το σωματείο για τη «ρύθμιση του χρόνου εργασίας» απέτυχαν.
Ο προσωπάρχης της επιχείρησης καλεί την Ε.Μ. στο γραφείο του. Έχει έτοιμη μια αίτηση, με την οποία η Ε.Μ. «ζητάει» να δουλεύει επί τρεις μήνες για δέκα ώρες την ημέρα και τους επόμενους τρεις για έξι ώρες ή εναλλακτικά θα παίρνει κάποια ρεπό. Της λέει να υπογράψει την αίτηση.
«Κύριε προσωπάρχη, μου είναι αδύνατο να δουλέψω δέκα ώρες την ημέρα. Δεν είναι μόνο ότι έχω οικογενειακές υποχρεώσεις. Δεν το επιτρέπει και η υγεία μου».
Ο προσωπάρχης τής δείχνει ένα πάκο κόλες με αιτήσεις και βιογραφικά.
«Βλέπεις πόσοι περιμένουν στην ουρά, για να πάρουν τη θέση σου;».
Η Ε.Μ. υπογράφει την αίτηση. Έχει κάνει ατομική συμφωνία με τον εργοδότη μετά από αίτησή της, όπως ακριβώς προβλέπει ο νέος νόμος.

Σκηνή 4η
Ο Δ.Σ. εργάζεται σε λατομείο και επιχείρηση παραγωγής έτοιμου σκυροδέματος. Το μεγάφωνο ανακοινώνει ότι θα δουλέψουν τις δύο επόμενες Κυριακές.
Ψίθυροι: «Έ, όχι και τις Κυριακές!».
Μια αντιπροσωπεία πηγαίνει στο γραφείο να διαμαρτυρηθεί.
Ο εργοταξιάρχης είναι κατηγορηματικός: «Με τον καινούργιο νόμο δεν ισχύει η κυριακάτικη αργία στα λατομεία και τις επιχειρήσεις παραγωγής έτοιμου σκυροδέματος».
Είναι αλήθεια.

Σκηνή 5η
Η Ν.Γ., μετά από ατομική συμφωνία με τον εργοδότη της για τη ρύθμιση του χρόνου εργασίας, δούλεψε τέσσερις μήνες, δηλαδή δεκαέξι εβδομάδες, επί δέκα ώρες την ημέρα και για πέντε μέρες την εβδομάδα. Πήρε τέσσερις μισθούς των 700 ευρώ, σύνολο 2.800 ευρώ.
Κάθεται και λογαριάζει. Αν οι δύο ώρες πάνω από το οκτάωρο μετρούσαν η πρώτη ως υπερεργασία και η δεύτερη ως νόμιμη υπερωρία, όπως πριν από τον νέο νόμο, εκτός από τους τέσσερις μισθούς, δηλαδή τα 2.800 ευρώ, θα έπαιρνε επιπλέον: α) 16 εβδομάδες Χ 5 ημέρες Χ 1 ώρα υπερεργασίας Χ 5,04 ευρώ (ωρομίσθιο προσαυξημένο κατά 20% για την αμοιβή της υπερεργασίας) = 403,20 ευρώ και β) 16 εβδομάδες Χ 5 ημέρες Χ 1 ώρα νόμιμης υπερωρίας Χ 5,88 ευρώ (ωρομίσθιο προσαυξημένο κατά 40% για την αμοιβή της υπερωρίας) = 470,40 ευρώ. Έχασε δηλαδή 873,60 ευρώ.
«Δεν το ήξερε ο Υπουργός ή έλεγε συνειδητά ψέματα, όταν υποστήριζε ότι με τον νόμο του δεν χάνουν τίποτε οι εργαζόμενοι;», σκέφτεται και εξοργίζεται.

Σκηνή 6η
Ο Α.Τ. είναι εργατοτεχνίτης. Δουλεύει εννιά χρόνια στην επιχείρηση. Το μεροκάματό του είναι 35 ευρώ. Τις τελευταίες μέρες οι παλιοί συνάδελφοί του απολύονται ο ένας μετά τον άλλο. Έρχεται και η σειρά του.
«Να περάσεις από το λογιστήριο, να υπογράψεις την απόλυσή σου και να πάρεις την αποζημίωση», τον ειδοποιούν από το γραφείο προσωπικού.
Έχει ακούσει στην τηλεόραση ότι με τον τελευταίο νόμο η αποζημίωση του εργάτη εξισώνεται με την αποζημίωση του υπαλλήλου. «Οπότε έχουμε», υπολογίζει. «Μηνιαίος μισθός: 22 ημερομίσθια Χ 35 ευρώ = 770 ευρώ. Για τα εννιά χρόνια δουλειάς: 5 μισθοί Χ 770 ευρώ = 3.850 ευρώ + 1/6 για αναλογία δώρων και επιδόματος άδειας: 641,67 ευρώ  = 4.491,67 ευρώ».
Πηγαίνει στο λογιστήριο. Του δίνουν 1.225 ευρώ.
«Κάποιο λάθος έγινε», λέει.
«Όλα είναι σωστά», του απαντάει ο λογιστής. «Αποζημίωση εργατοτεχνίτη: 30 ημερομίσθια για τα εννέα χρόνια εργασίας Χ 35 ευρώ = 1.050 + 1/6 για αναλογία δώρων και επιδόματος άδειας: 175 ευρώ  = 1.225 ευρώ».
«Μα με τον καινούργιο νόμο η αποζημίωση του εργάτη είναι ίση με την αποζημίωση του υπαλλήλου».
«Ναι, αλλά η συγκεκριμένη διάταξη ισχύει από 1 Ιανουαρίου 2022. Το προβλέπει ο νόμος», του εξηγεί ο λογιστής.
Τώρα καταλαβαίνει γιατί γίνονται συνεχώς απολύσεις τον τελευταίο καιρό.

Σκηνή 7η
«Αφεντικό, χρειάζομαι άδεια. Είναι Δεκέμβριος και πήρα μόνο δέκα μέρες φέτος».
«Τώρα έχουμε δουλειά, δεν γίνεται. Την υπόλοιπη άδεια θα στη δώσω τον Μάρτιο. Μου δίνει το δικαίωμα αυτό ο τελευταίος νόμος. Και μετά τον Μάρτιο θα πάρεις και δυο μήνες άδεια άνευ αποδοχών».
«Μα δεν ζήτησα άδεια άνευ αποδοχών».
«Το ζητάω εγώ κι εσύ θα συμφωνήσεις Το προβλέπει κι αυτό ο καινούργιος νόμος. Αν θέλεις να συνεχίσεις να δουλεύεις…».

Σκηνή 8η
Ο Κ.Β. απολύεται και κάνει αγωγή ζητώντας: α) να ακυρωθεί η απόλυσή του, αφενός μεν επειδή δεν του δόθηκε έγγραφη καταγγελία της σύμβασης εργασίας του, αφετέρου δε επειδή απολύθηκε για λόγους εκδίκησης, β) να επανέλθει στην εργασία του και γ) να του καταβληθούν μισθοί υπερημερίας, μέχρις ότου επιστρέψει στη δουλειά.
Ο εργοδότης, μόλις παίρνει την αγωγή στα χέρια του, διορθώνει, όπως πλέον του επιτρέπει ο νέος νόμος, το λάθος που έχει κάνει: κοινοποιεί στον Κ.Β. έγγραφη καταγγελία. Επομένως η απόλυση δεν είναι πλέον παράνομη εξ αιτίας του λόγου αυτού.
Η δίκη τελειώνει στο Εφετείο μετά από τρία χρόνια. Το Δικαστήριο κρίνει ότι η απόλυση ήταν εκδικητική και επομένως άκυρη. Δεν διατάσσει όμως ούτε την επαναπρόσληψη του Κ.Β. ούτε την πληρωμή μισθών υπερημερίας για τρία χρόνια, όπως θα έκανε πριν από τον πρόσφατο νόμο. Υποχρεώνει τον εργοδότη, μετά από αίτημα που υπέβαλε αυτός για πρώτη φορά στο Εφετείο, να καταβάλει απλώς στον πρώην εργαζόμενό του μια πρόσθετη αποζημίωση τριών μισθών.
Το Δικαστήριο δεν έκανε του κεφαλιού του. Εφάρμοσε αναγκαστικά τον καινούργιο νόμο.

Σκηνή 9η
Έλεγχος της Επιθεώρησης Εργασίας σε κεντρικό κατάστημα τράπεζας. Δέκα εργολαβικοί εργαζόμενοι βρίσκονται να δουλεύουν σε διαφορετικό ωράριο από αυτό που έχει δηλωθεί στο σύστημα «Εργάνη». Στην πραγματικότητα δουλεύουν υπερωριακά. Αυτή τη φορά οι υπεύθυνοι της τράπεζας δεν προσπαθούν να τους κρύψουν ή να τους βγάλουν άρον-άρον έξω από το κατάστημα, όπως έγινε στον προηγούμενο έλεγχο.
Η Επιθεώρηση Εργασίας δεν επιβάλλει πρόστιμο, αφού ο νέος νόμος επιτρέπει στον εργοδότη να διορθώσει εκ των υστέρων το ωράριο εργασίας που έχει αρχικά δηλώσει. Έτσι η υπερωρία μένει αδήλωτη και απλήρωτη.
(Σημείωση: Η σκηνή είναι εντελώς φανταστική, επειδή έλεγχοι στις Τράπεζες δεν γίνονται πλέον).

Σκηνή 10η
Απεργία με αίτημα «αυξήσεις 5% στις καταβαλλόμενες αποδοχές».
Η εταιρεία αρνήθηκε αρχικά να διαπραγματευθεί με το σωματείο, επειδή αυτό δεν είχε γραφτεί στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων, όπως προβλέπει ο νέος νόμος. Προφάσεις εν αμαρτίαις. Η εγγραφή έγινε, αλλά η επιχείρηση δεν δέχθηκε να δώσει αύξηση ούτε ενός ευρώ.
Τρίτη μέρα απεργίας. Το λεωφορείο της εταιρείας με τους απεργοσπάστες φτάνει στην πύλη του εργοστασίου. Μερικές εργάτριες μπαίνουν μπροστά. Σηκώνεται ένα πανό: «Συνάδελφοι, μην προδίνετε τον αγώνα μας». Φωνές ακούγονται από παντού: «Ντροπή σας!», «Τσιράκια του αφεντικού!», «Πουλημένοι». Το λεωφορείο πατάει γκάζι και μπαίνει στο προαύλιο.
Την άλλη μέρα κοινοποιείται αγωγή στο σωματείο και τα πέντε πρώτα μέλη του Δ.Σ.. Η εταιρεία δεν ζητάει μόνο να κηρυχθεί παράνομη η απεργία, επειδή στην προειδοποίηση που της επιδόθηκε δεν αναφέρονταν επαρκώς οι λόγοι που θεμελιώνουν το αίτημά της, αλλά και να καταδικαστεί το σωματείο και οι συνδικαλιστές σε αποζημίωση, γιατί άσκησαν «ψυχολογική βία» στους απεργοσπάστες. Η αγωγή σε όλα της τα σκέλη βασίζεται στον πρόσφατο νόμο.
Στα άλλα δύο μέλη του Δ.Σ. δεν κοινοποιείται αγωγή. Επιδίδεται έγγραφη καταγγελία της σύμβασης εργασίας τους. Με τον νέο νόμο προστατεύονται πλέον μόνο τα πέντε μέλη του Δ.Σ. και όχι τα επτά, όπως με τον προηγούμενο.

… Σκηνές σαν κι αυτές θα επαναλαμβάνονται κάθε μέρα από εδώ κι εμπρός στα εργοστάσια, στα καταστήματα, στις βιοτεχνίες, στα γραφεία. Είναι στο χέρι του κόσμου της εργασίας, ενωμένος, δυνατός, αποφασισμένος, να κλείσει την αυλαία του δυστοπικού αυτού έργου.

 

Ότι ζήτησε ο ΣΕΒ έγινε Νόμος.

1.--«το ανθρώπινο δυναμικό πρέπει να επιδείξει ευελιξία και ανθεκτικότητα» (σ.σ από μελέτη που δημοσιεύθηκε σε special report του ΣΕΒ με τον τίτλο «το μέλλον της εργασίας σε ένα κόσμο που αλλάζει).

2.-«να αυξηθούν τα αναχρονιστικά όρια της νόμιμης υπερωριακής εργασίας (σ.σ από πρόσφατο άρθρο της senior advisor του τομέα απασχόλησης του ΣΕΒ).

3.-«το προβληματικό σημείο του συνδικαλιστικού νόμου είναι το υπερβολικό εύρος της προστασίας των συνδικαλιστών» (σ.σ από ημερίδα με θέμα «το μέλλον της εργασίας, μετά το μνημόνιο» και τα όσα είπε ο σύμβουλος διοίκησης του ΣΕΒ).

4.-να μπορεί να καταχωρούνται ηλεκτρονικά οι υπερωρίες, η υπερεργασία, οι τροποποιήσεις του ωραρίου, αλλά εκ των υστέρων, μετά την παροχή εργασίας δηλαδή, ώστε να έχει ο εργοδότης ένα περιθώριο ημερών να τροποποιήσει, να αλλάξει, να δηλώσει αλλιώς (σσ από κείμενο του Συνδέσμου Βιομηχανιών Θεσσαλίας και Κεντρικής Ελλάδας σε ημερίδα του ΣΕΒ).

5.-θα ήταν ευκταία μια ρύθμιση στην οποία η συνδικαλιστική οργάνωση που κηρύσσει απεργία να αναλαμβάνει την ευθύνη για την εργασία των απεργοσπαστών και μάλιστα επί ποινή (σ.σ από άρθρο νομικού συμβούλου του ΣΕΒ για εργασιακά θέματα).

6.-Το ΚΕΦΙΜ ζήτησε επίσης, «η μη τήρηση από τον εργοδότη των προϋποθέσεων της απόλυσης να μην οδηγεί αυτόματα σε ακυρότητα της απόλυσης αλλά να έχει τη δυνατότητα να κάνει διορθώσεις». «Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη προβλέπει ακριβώς αυτό»

7.-Το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών, «αγαπημένο του κ. Μητσοτάκη», σε πρόσφατη μελέτη του για τα εργασιακά, πρότεινε να δίνεται στον εργοδότη η δυνατότητα, αντί να προειδοποιεί τον εργαζόμενο για την απόλυση, να τον απολύει αμέσως καταβάλλοντας κάτι παραπάνω, ως αποζημίωση, το νομοσχέδιο Χατζηδάκη υλοποιεί και αυτό το αίτημα.

8.-Το ΚΕΦΙΜ ζήτησε επίσης, «η μη τήρηση από τον εργοδότη των προϋποθέσεων της απόλυσης να μην οδηγεί αυτόματα σε ακυρότητα της απόλυσης αλλά να έχει τη δυνατότητα να κάνει διορθώσεις». «Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη προβλέπει ακριβώς αυτό»

9.-Το ΚΕΦΙΜ έχει πει ότι η απόλυση συνδικαλιστικών στελεχών πρέπει να επιτρέπεται για κάθε περίπτωση σπουδαίου λόγου και όχι με τις μέχρι σήμερα περιοριστικές περιπτώσεις.

«Με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη υλοποιείται και αυτό το αίτημα. Να απολύονται δηλαδή τα συνδικαλιστικά στελέχη και όχι μόνο για τους μέχρι σήμερα περιοριστικά αναφερόμενους λόγους»

 

"Κίτρινο ξημέρωμα"

 

                             του  Κωνσταντίνου Γ. Παπαπρίλη Πανάτσα

                      φωτογραφίες  Γρηγόρης Δάλλης

                                          

 

              Θα σου πω μια ιστορία απ' τα σπλάχνα της ΔΕΗ. Να μάθεις πως είναι.

«Έχεις ακούσει για το κίτρινο ξημέρωμα; Για το πώς σε τρώει η τέφρα από μέσα; Πώς σουλατσάρει στα σωθικά σου, πως μπογιατίζει τα πνευμόνια σου; Έχεις ακούσει για τις σκιές που τρέχουν, μέρα μεσημέρι στα λιγνιτωρυχεία; 

«Φόρα τη μάσκα σου.» 

Θυμάμαι να του το φωνάζω σαν τρελλός. Πρώτη μέρα που τον είδα με την χακί φόρμα. Μία, δύο, δέκα. Τον κυνήγησα είκοσι μέτρα, μ’ άφησε να τον προφτάσω, του ‘ριξα ένα σκαμπίλι στο σβέρκο, την έβαλε. 

Δεν είναι δυνατόν να τον έχω μεγαλώσει τόσο στραβά. Δεν είναι. Αλλά θα μου πεις, όλα του τα ‘δωσα, μισθός ΔΕΗτζή, πώς να μην του τα δώσω; 

Και το ‘λεγαν. Βράζει το χώμα εκεί. Ο τόπος όλος χτίζεται στην κόλαση επάνω. Ο λιγνίτης είναι ό,τι μένει απ’ τα καζάνια της.  

Ευχή και κατάρα λοιπόν. 

Ευχή για το τουρκοχώρι με τις λάσπες, το Καϊλάρι που γίνηκε Πτολεμαΐδα, μεγάλη και τρανή, που ‘χει κατοίκους με πρησμένες τσέπες. Κατάρα, για ένα οροπέδιο που το ξεπλένει η σκόνη. Η σκόνη εκείνη, που τρυπώνει στα σωθικά κι όταν βαριέται τη ζεστασιά τους, τα κατατρώει. 

Να τ’ ανοίξει τρύπες.  

 Όταν μας άνοιξαν τα σύνορα ξανά, τρέξαμε για θέσεις. Οι πολιτικοί πρόσφυγες, τα παιδιά των αριστερών, τα παιδιά μιας θύελλας καταραμένης, είχαμε την ευκαιρία μας. Κι όταν τα κτίρια με τον κεραυνό ζητήσαν γνωστικούς και σπουδαγμένους, το ανατολικό μπλοκ μας είχε εφοδιάσει. 

Στην Τσεχοσλοβακία, τα σχολεία ήταν ανοιχτά τόσο, ώστε ν’ ανοίξει και το κεφάλι όσων περνούν τις πόρτες τους. 

Διαγωνισμός για μηχανολόγους λοιπόν. Για δέκα θέσεις που προκήρυξαν, πέρασα έβδομος. Στους τέσσερις χιλιάδες. Χακί φόρμα, γραφείο στον πύργο ελέγχου, βάρδια στη ΔΕΗ. Σπίτι στην πρωτεύουσα της Εορδαίας με την τρυπημένη γη και καλή αρχή. 

Από την πρώτη μέρα το καταλαβαίνεις. 

Καμία πόρτα δεν σταματά την σκόνη, καμιά καθαρίστρια δεν την κρύβει, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την αίσθηση να καθαρίζεις την μύτη σου απ’ την τέφρα. Χαρτομάντιλο και μαύρη μύξα. Ήταν η μέρα που έμαθα, πως σαν τελειώνω, θα ξοδεύω μιάμιση ώρα στον νιπτήρα. 

Ήταν κι αυτή η βάρδια η διαβολεμένη. 

Ο λευκός διακόπτης στον τοίχο σου, πρέπει να ανοίγει όταν τον θες. Έτσι κι η ΔΕΗ, δεν ξέρει από μέρες και νύχτες, γιορτές κι αργίες. 

Το ρολόι μου, αυτό του σώματος, το χάλασα νωρίς. Πρωί, απόγευμα, νύχτα, ρεπό. Και πάλι απ’ την αρχή. Πώς να συνηθίσεις τέτοιον ύπνο; Οχτώ ώρες σκόνη, οχτώ ώρες ύπνος, οχτώ ώρες ζαλισμένος. 

Μια πόλη με χακί ανθρώπους. Μ’ ανθρώπους που έμαθαν πως τα φρεσκοπλυμένα σεντόνια, πάντα θα γίνονται πιο κίτρινα απ’ τον αέρα της αυγής, τον αέρα της απελευθέρωσης ρύπων. Ανθρώπους που κυκλοφορούν νυσταγμένοι, πριν και μετά τη βάρδια, μ’ ένα χάρτινο κουτί γάλα στο χέρι. Αυτό τους είπαν, κι αυτό έκαμναν. Δώστε γάλα στους εργαζομένους, τους κάνει καλό μετά από τόση σκόνη. 

Η Πτολεμαΐδα είναι άσχημη. Φτιαγμένη από ανάγκη, στα γρήγορα, μπετό κόντρα μπετό. Μα οι άνθρωποί της… Οι άνθρωποί της ζουν τις μέρες τους δοξάζοντάς τις. Μια πόλη που τη νύχτα ντύνεται πανηγύρι, να τη ζήσει, να της ρουφήξει το μεδούλι και τ’ αστέρια, που φαίνονται αλλιώς στο κίτρινο πέπλο που πήρε για προίκα.  

                                   .....................

Τα χρόνια έτρεξαν. Η σκόνη σκαρφάλωνε, αγόρασα σπίτι δικό μου, τ’ αγόρια μεγάλωναν, ό,τι χρειάστηκαν το είχαν. Οι ανάσες μου βάραιναν μόνο. Ανάθεμά με, δεν κόβω και το τσιγάρο. Ένα φουγάρο με πόδια, κάτω από μεγαλύτερα φουγάρα μ’ άσπρες και κόκκινες ρίγες, να τα βλέπουν τ’ αεροπλάνα. Στις άδειες του καλοκαιριού, έψαχνα θάλασσα, να γεμίζω αρμύρα το στήθος. Έβαλα κάτω τα πενηντάρικα που αφήνω πια στον πνευμονολόγο. Δες τον αριθμό που φτιάχνουν και μετά μίλα μου για ευχές και κατάρες του λιγνίτη. 

                                   ....................

                         Τέτοια είναι η δική μας ηλεκτροπληξία.

Κι ύστερα… 

Ύστερα ήρθε η κρίση. 

Ήρθαν εκείνοι που αποφάσισαν πως παίρνουμε πολλά. Πως τα ορυχεία είν’ εύκολα, πως η λάσπη βγαίνει απ’ τα ρούχα εξίσου εύκολα, πως οι ΔΕΗτζήδες είναι κείνες με τα ταγιέρ πίσω απ’ τα ταμεία. Πως τα δικά μου γεράματα, θα ‘ναι ίδια μ’ όλων που δούλεψαν. Ο μισθός έμεινε μισός, το εφάπαξ αγνοείται, η σύνταξη ένα στοιχειό που κυνηγάς να παγιδέψεις. Όλα όσα μου ‘ταξαν ν’ ανταλλάξω με τους γιατρούς, σαν φτάσω στα εξήντα. 

Κι ήρθαν τα δίμηνα. Εφεύρεση των πολιτικάντηδων. Να εξυπηρετούν ρουσφέτια τοπικά, με ώρες εργασίας στ’ ορυχείο. Δουλειά του ποδιού στα χρόνια της ανεργίας.

Πήγε κι έκανε τα χαρτιά του ο βλάκας. Βαρέθηκε, λέει, να με βλέπει να τον λυπάμαι που πάει στράφι το πτυχίο. Ήθελε να με βοηθήσει πριν βγω στη σύνταξη. 

Τον πήρανε γαμώτο. Τον πήρανε. 

Δυο μήνες τώρα, τον βλέπω να κυκλοφορεί στα ορυχεία, χωρίς μάσκα στο στόμα, μάγκας όπως και του λόγου μας, στα νιάτα που περάσαν. Δίπλα στις ταινίες μεταφοράς του λιγνίτη. Βάφεται η μούρη του με κάρβουνο και το ‘χει για παιχνίδι. 

Εσύ που μ’ ακούς, να το θυμάσαι, το γκρίζο από το κάρβουνο, είναι τ’ αληθινό χρώμα του πολέμου. 

Ρε δεν τον θέλω εδώ μέσα. 

Ξέρεις τι θα κάνω; Και μη με κατηγορείς. Θ’ αφήσω τις εξετάσεις μου στον καθρέπτη.  

Είναι ευγενικός. 

Και την ξέρει καλά τη Σαλονίκη. 

Θα με πάει αυτός στο Θεαγένειο.»

11.07.2014