Το ανέκδοτο με τον φιλέλληνα Βέμπερ

 Πέτρος Κατσάκος

Από την ημέρα που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του για την προεδρία της Κομισιόν, δεν χάνει ευκαιρία να λέει πως σε περίπτωση που ηγηθεί της Ε.Ε., η Τουρκία θα πρέπει να ξεχάσει δια παντός την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το λέει στις συνεντεύξεις του, το τονίζει στις δημόσιες ομιλίες του, το ξεκαθαρίζει στις κατ' ιδίαν συναντήσεις με τους ανά την Ευρώπη πολιτικούς του συμμάχους.

Και ανθέλληνα να μην τον πει κανείς, σίγουρα μια τόσο αρνητική θέση έναντι της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας δεν τη λες ούτε φιλική ούτε και ευνοϊκή για τα διπλωματικά και στρατηγικά συμφέροντα της χώρας μας στην περιοχή.

Για τον Μάνφρεντ Βέμπερ η αναφορά και για τα όσα ο Βαυαρός πολιτικός επανέλαβε και επί ελληνικού εδάφους για ένα θέμα που η Νέα Δημοκρατία δεν θα έπρεπε να αισθάνεται και τόσο βολικά όταν τον αγκαλιάζει τόσο στοργικά και τόσο υποστηρικτικά στη διεκδίκηση της προεδρίας της Κομισιόν.

Τα είπε προχθές το μεσημέρι στη Νεμέα, τα είπε μετά στην Αθήνα κι ας έκανε η Νέα Δημοκρατία πως δεν τα άκουσε, κι ας τον χειροκρότησαν κάποιοι που χάθηκαν στη μετάφραση κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο Ζάππειο, όταν τους είπε ξεκάθαρα πως «η Τουρκία δεν μπορεί να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης» και είναι η θέση αυτή εκ διαμέτρου αντίθετη με τη στρατηγική που ακολουθεί η Ελλάδα εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες.

Και ανθέλληνα να μην τον πεις τον κ. Βέμπερ, σίγουρα δεν μπορείς να τον υποδέχεσαι σαν φίλο και αδερφό όταν οι απόψεις του έρχονται να τινάξουν στον αέρα αυτό που και η ίδια η Νέα Δημοκρατία εδώ και χρόνια παραδέχεται και δεν είναι άλλο από το ότι το συμφέρον της Ελλάδας είναι να διατηρεί έναν ισχυρό μοχλό πίεσης προς την Άγκυρα, που αφορά τόσο την καλή γειτονία όσο και την πορεία των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, μέσω των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ε.Ε. που όσο υφίστανται θα περνούν υποχρεωτικά μέσω Αθήνας και Λευκωσίας.

Αυτόν τον διαπραγματευτικό μοχλό πίεσης που η Ελλάδα χρόνια τώρα κρατά στα χέρια της ο κ. Βέμπερ απειλεί να μας τον αφαιρέσει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο τον χειροκροτεί, αλλά έρχεται να μας τον παρουσιάσει ως... φιλέλληνα.

Ποιος φοβάται μια ταινία για τον Τσίπρα;

Ένα κείμενο για τον Κώστα Γαβρά και την ταινία του «Adults in the Room» με αφορμή τις fake news αθλιότητες ότι... χρηματοδοτείται απ' την κυβέρνηση  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

"Αυτός ο κόσμος έχει την αλητεία μέσα του∙ δεν είναι αυτός ο κόσμος που γεννηθήκαμε αντάξιος των ονείρων μας, αλλά υπάρχει ένας άλλος μέσα στην κοιλιά του... που περιμένει: θα είναι ένας κόσμος διαφορετικός και θα έρθει με μια επώδυνη γέννα...

Αναγνωρίζω τα χαρακτηριστικά αυτού του καινούργιου κόσμου από τις αυθόρμητες διαδηλώσεις που σαρώνουν τον πλανήτη και από τη δική σας γωνιά, την Ελλάδα μας... Είμαι Έλληνας όσο ποτέ τούτες τις ώρες..."

Εδουάρδο Γκαλεάνο, 30.9.2011

 Αν ήμουν Κώστας Γαβράς στη θέση του Κώστα Γαβρά, θα έβαζα ως «προμετωπίδα» της ταινίας «Ενήλικοι στο δωμάτιο» («Adults in the Room») τα λόγια αυτά του αγαπημένου Ουρουγουανού ιστορικού, δημοσιογράφου, λογοτέχνη και συγγραφέα...

Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο αρνιόταν ότι ήταν ιστορικός. «Είμαι ένας συγγραφέας που θα ήθελε να συνεισφέρει στη διάσωση της απαχθείσας μνήμης της Αμερικής και της χώρας μου...» έλεγε και αυτό ακριβώς (η διάσωση απαχθεισών μνημών εντός και εκτός των ιστορικών τειχών) είναι που συνεισφέρει με τις ταινίες του και ο σπουδαίος Έλληνας Κώστας Γαβράς. 

Και για να διασωθεί η «απαχθείσα» μνήμη των γεγονότων που συγκλόνισαν την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο εκείνο το επικό εξάμηνο της «πρώτης φοράς Αριστερά», το «έργο» οφείλει να ξεκινήσει από εκεί που ξεκίνησε η ανέλιξη της ελληνικής Αριστεράς (του ΣΥΡΙΖΑ) στην κυβερνητική εξουσία: από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των εξεγερμένων («αγανακτισμένων») Ελλήνων στην πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πλατείες των μεγαλουπόλεων της χώρας εκείνο το θρυλικό καλοκαίρι του 2011. Τότε που ο Εδουάρδο Γκαλεάνο έλεγε: «Είμαι Έλληνας όσο ποτέ τούτες τις ώρες...».

*******

Αναμφισβήτητα, κάπως έτσι ή ακριβώς έτσι, ίσως και κάτι παραπάνω, θα αισθανόταν και ο ξεχωριστός Έλληνας Κώστας Γαβράς τότε∙ προφανώς και αργότερα, όταν ο Τσίπρας και η (κυβερνητική πια) παρέα του ξεκινούσαν εκείνη την ιστορική διαπραγματευτική Οδύσσεια, στην οποία όλοι οι Έλληνες, ο καθένας με τον τρόπο του, συμμετείχαμε ή αισθανόμαστε ότι συμμετέχουμε: «Αντί να χτυπούν τα κεφάλια τους στον συστημικό τοίχο για να τον σπάσουν, σκάβουν σ’ αυτόν μια πόρτα για να τον διασχίσουν με πολιορκητικό κριό τον φοβερό Γιάνη Βαρουφάκη» έγραφα τότε∙ με τον ρομαντισμό και την άγνοια κινδύνου που χαρακτήριζε και το σύνολο της «πρώτης φοράς Αριστερά».

Στον ίδιο χρόνο, ο Κώστας Γαβράς, με τον μεγεθυντικό φακό του σκηνοθέτη, νετάριζε στη ουσία του ελληνικού πολιτικού δράματος, στους πρωταγωνιστές του. Και διέκρινε, συνέκρινε, έκρινε...

«Ο Τσίπρας μου θυμίζει τον Σαλβαδόρ Αλιέντε» έλεγε. «Αν πετύχαινε αυτό που είχε στο μυαλό του ο Αλιέντε, θα άλλαζαν τα πάντα στη Λατινική Αμερική. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Τσίπρα. Απλώς τον Αλιέντε τον καθάρισαν με τα όπλα. Σήμερα δεν σε καθαρίζουν με τον ίδιο τρόπο. Σήμερα έχεις απέναντί σου την οικονομία, τη δεξιά πλευρά της Ευρώπης, τη Γερμανία, την Ολλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Δεν θα τον αφήσουν εύκολα να κερδίσει...».

*******

Ο σκηνοθέτης Γαβράς εστιάζει στις πληροφορίες που μεταφέρει στο βιβλίο του («Adults in the Room») ο Γιάνης Βαρουφάκης και πολύ καλά κάνει. Ο «Γιάνης» είναι ο βασικός συμπρωταγωνιστής του δράματος, ο βασικός συμπρωταγωνιστής του Αλέξη Τσίπρα σ’ αυτή τη μυθική εξάμηνη διαπραγματευτική εκστρατεία ενάντια στη βαρβαρότητα των ευρωπαϊκών θεσμών και κανόνων.

Ο Κώστας Γαβράς είναι ένας εξαιρετικός Έλληνας και είναι αριστερός υπό την έννοια ότι εκφράζει (και στο έργο του εκφράζεται) με το ήθος και το ύφος της σύγχρονης αριστερής κουλτούρας.

 Η ταινία του, με τα δικά του λόγια, κάθε άλλο παρά «μια ταινία για τον Βαρουφάκη» είναι, όπως κρώζουνε τα fake παπαγαλάκια, αλλά είναι «η ιστορία μιας χώρας και του λαού της, παγιδευμένων σε ένα δίκτυο εξουσίας: ο φαύλος κύκλος των συναντήσεων του Eurogroup που επέβαλε τη δικτατορία της λιτότητας στην Ελλάδα. Πίσω από τις κλειστές πόρτες παίζεται μια ανθρώπινη τραγωδία. Μια αρχαία ελληνική τραγωδία στη σύγχρονη εποχή...».

Ποιοι σχεδίασαν και διακίνησαν τα fake news περί... κυβερνητικής χρηματοδότησης της ταινίας; Ποιοι δεν ήθελαν να γυριστεί μια τέτοια ταινία από έναν τέτοιο σκηνοθέτη; Κάποιοι άθλιοι ανθέλληνες ίσως! Κάποιοι αδύναμοι κρίκοι της ηττημένης «Κεντροαριστεράς» προφανώς!

Οι πανικόβλητοι εκπρόσωποι της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και μιντιακής νομενκλατούρας κυρίως: αυτοί που φοβούνται την περαιτέρω ιστορική ταυτοποίηση του, διεθνούς εμβέλειας πια, πολιτικού ηγέτη Αλέξη Τσίπρα μέσω μιας ταινίας με τη σφραγίδα της εγκυρότητας του Κώστα Γαβρά...

Ο αργός χρόνος ωρίμανσης

 Δημήτρης Σεβαστάκης (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ)

Σχηματίζεται ένας πολιτικός ρόμβος. Μια πολυδεξιά που συμπυκνώνει τα κοινοβουλευτικά χαρακτηριστικά των παλαιών κομμάτων εξουσίας. Ένα ακραίο μείγμα από πρωτοφασιστικά γκρουπούσκουλα και ομάδες ισχύος. Μια σχεδόν ακαθόριστη ως προς τα όριά της ζώνη, ήπιου Κέντρου, που παραμένει αμήχανη, δεσμευμένη από ένα είδος πολιτικού ακαδημαϊσμού.

 Μια αναδιαμορφούμενη Αριστερά που συμπυκνώνει όλες τις αντιφάσεις, τις σχολές σκέψης και τις παραδοσιακές ακαμψίες, αλλά που έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Ανάμεσα στις δυνάμεις που μορφολογικά είναι πιο ευδιάκριτες, υπάρχουν και σχηματισμοί στο ημίφως, ομάδες που θα μπορούσαν να εκφράσουν μια πιο κριτική ενδοχώρα, που όμως συχνά δεσμεύονται από στερεότυπα, καμιά φορά και από εμπάθειες (ή παλιούς συντροφικούς λογαριασμούς).

 Αριστερογενείς ομάδες που τις “μανιπουλάρει” η ωραιοπάθεια και ο ναρκισσισμός.

Δύσκολο πρόβλημα το να γίνει παραγωγική, μια πολιτική σκηνή που περισσότερο εκφράζει τα συλλογικά ρήγματα παρά τις συλλογικές παραδοχές. Ναι, η χώρα συγκροτείται από πολιτικές ασυνέχειες, από απροσδιοριστίες ή σκληρότατες εργολαβικές διεκδικήσεις.

Λογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα τέτοιο φθαρμένο τοπίο, μπορεί να επεκταθεί στον χώρο ενός κοινοβουλευτικά ποιοτικότερου Κέντρου (και όχι στα εμπαθή υπολείμματα που απλώς διαχειρίζονται συμπλέγματα). Λογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει μεγαλύτερο πολιτικό βάθος και ίσως μια λειτουργική σκέψη έπειτα από πολλά χρόνια παλινδρομήσεων. Πάσχει όμως σε κάτι ουσιώδες. Στις οργανώσεις.

Η Δεξιά οφείλει το οργανωτικό σφρίγος της στην προσμονή, στην επαγγελματική αντίληψη που εννοεί την πολιτική ως εργαλείο προσπορισμού. Ένα τμήμα του πιο καθεστωτικού Κέντρου διαθέτει οργανωτικές δυνατότητες, κυρίως λόγω της μακράς τριβής με το κράτος. Στην αποδώ Αριστερά, η οργανωτική ποιότητα ήταν πάντοτε υποτυπώδης. Αργές, χαώδεις διαδικασίες, αναβολές και τακτικισμοί που καλύφθηκαν από το κύμα του 2012 - 2015. 

Σήμερα που η σύγκρουση με τα παλιά κόμματα εξουσίας (αλλά και τους δορυφόρους τους), έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, το οργανωτικό έλλειμμα δεν μπορεί να βρει υποκατάστατα. Δεν υπάρχει ο πυρήνας ενδιαφέροντος, είτε ως φαντασίωση είτε ως ιδεολογική πυκνότητα.

Η φαντασίωση, λογικά, ύστερα από 4 και πλέον χρόνια διακυβέρνησης, έχει εξατμισθεί. Ιδεολογική πυκνότητα όχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ, αλλά αντίθετα υπήρχε ιδεολογική αραίωση. Μια ιδεολογική τριχόπτωση που εξαντλούνταν σε επικλήσεις ενός ακαθόριστου ουμανισμού και συχνά μιας (καταδυναστευτικής) κομματικής νομιμοφροσύνης. Οι δεξιοί προσδοκούν, ποθούν. Οι αριστεροί διστάζουν ή ντρέπονται. Πρόκειται για δύο συναισθηματικές απολήξεις δύο εντελώς διαφορετικών ιδιοσυγκρασιών. Ο εκπαιδευμένος καρπωτής και ο ερασιτέχνης που θέλει πρώτα να τα βρει με τον εαυτό του.

Ανεξαρτήτως των εξαιρέσεων, αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν τον μέσο όρο, το σύνηθες γνώρισμα. Αυτή η διαφορά δεν είναι διαφορά αισθητικής, αλλά διαφορά ισχύος. Ο δεξιός δεν μπλέκεται με τα ψιλά γράμματα της πολιτικής εγγραμματοσύνης. Δεν κουράζει τον εαυτό του με τύψεις και πολυτέλειες. 

Η δουλειά να γίνεται.  

Ο τυπικός αριστερός ασχολείται συχνά με την ανεύρεση άλλοθι για να αργήσει, για να μεταθέσει. Συχνά όχι από ευθυνοφοβία ή αδυναμία, αλλά από πεποίθηση. “Να το συζητήσουμε”. Σύμφωνοι, αλλά περνάει ο πολιτικός χρόνος και πρέπει να υλοποιηθεί - όχι πάντως σε τρία τέρμινα.

Η Αριστερά θα μπορούσε να είναι και χαριτωμένη. Έτσι όπως περιμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες. Έχει όμως τη Δεξιά να την κινητοποιεί.

Τα μάθατε τα νέα; Ο Τσίπρας είναι δεξιός!

Δημ. Χρήστου

Με σχεδόν κοινή ανακοίνωση, Ν.Δ. και ΚΙΝ.ΑΛΛ. καταγγέλλουν τον Τσίπρα για συμπόρευση με τη Χρυσή Αυγή και ως συνεργάτη ακροδεξιών, ενώ το ΚΚΕ ακολούθησε, με τη συνταγή του Στάλιν "πας μη κομμουνιστής αντιδραστικός"!

ΜΕΤΑ τη μεγάλη συγκέντρωση στο Γαλάτσι για τη συγκρότηση της Προοδευτικής Συμμαχίας, είχαμε τις τοποθετήσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Τι είδαν και τι άκουσαν; Το ΚΙΝ.ΑΛΛ. διαπίστωσε ότι «ο κ. Τσίπρας, τόσο με τις συμμαχίες του με τους ακροδεξιούς, όσο και με την αντιλαϊκή πολιτική του πήρε οριστικό διαζύγιο από την προοδευτική παράταξη. Είναι ο δημιουργός της παράταξης της νέας Δεξιάς και ο πολιτικός χορηγός της Ακροδεξιάς».
Η Ν.Δ. ΕΙΠΕ τα ίδια, με λίγο διαφορετικά λόγια: «Ο κ. Τσίπρας, που συμπορεύτηκε με τη Χ.Α. στις πλατείες της αγανάκτησης, συνεργάστηκε μαζί της για να ρίξει την προηγούμενη κυβέρνηση, καθυστερεί τη δίκη της εδώ και τέσσερα χρόνια και συγκυβέρνησε με τους ακροδεξιούς ΑΝ.ΕΛΛ., ανακάλυψε ξαφνικά τον κίνδυνο της Ακροδεξιάς. Η αποψινή του εμφάνιση είναι ανάξια περαιτέρω σχολιασμού».
ΔΗΛΑΔΗ η Προοδευτική Συμμαχία είναι κάργα δεξιός έως ακροδεξιός σχηματισμός. Που σημαίνει ότι ΚΙΝ.ΑΛΛ. και Ν.Δ. είναι παρατάξεις προοδευτικές, κεντρώες και αριστερές άμα λάχει!
ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ η Κουντουρά, ο Παπαχριστόπουλος και ο Ζουράρις, σοσιαλιστές με πατέντα ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, η Χριστοφιλοπούλου και ο Κωνσταντινόπουλος. Ρετάλια η Λούκα Κατσέλη, ο Τζουμάκας και ο Ραγκούσης, γίγαντες ο Μανιάτης και ο Κεγκέρογλου. Ενώ Άδωνις, Βορίδης, Πλεύρης, Κυρανάκης είναι φωτισμένοι κεντροδεξιοί επιπέδου Τσάτσου, Παπαληγούρα, Κανελλόπουλου και Λαμπρία! Αδίκως ανησυχούν φωναχτά Μεϊμαράκης, Δένδιας και Αντώναρος για το ακροδεξιό κατάντημα της παράταξης.
ΔΕΝ το έλεγαν νωρίτερα; Τσάμπα οι "μακεδονομάχοι" της Χρυσής Αυγής κυνηγούσαν για να προπηλακίσουν τους «δεξιούς» βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν τη Συμφωνία των Πρεσπών.
ΚΑΙ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ το ΚΚΕ παραμένει θλιβερός ουραγός της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. «Επειδή πρόοδος δεν είναι η νομιμοφροσύνη στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., δεν είναι η συμπόρευση με ολιγάρχες και η συγκυβέρνηση με ακροδεξιούς, δεν είναι τα απομεινάρια των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και οι διάφοροι γυρολόγοι της πολιτικής, γι’ αυτό και ο κύριος Τσίπρας, που είναι θιασώτης όλων των παραπάνω, κατατάσσεται μαζί με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ στο μπλοκ της συντήρησης».
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στη γραμμή του Στάλιν το 1930 περί «σοσιαλφασισμού» που οδήγησε τον Χίτλερ στην εξουσία! Και μετά, ένα άλμα ακόμα πιο πίσω, στο 1917, με επαναστατική κατάληψη της εξουσίας. Καληνύχτα και καλή τύχη σε όλους μαζί!