Βρυχάται το τέρας..

Ανδρέας Πιλάλης

Η Λήθη των ιδίων κακών θρασύτητα γεννά, έλεγε ο φιλόσοφος Δημόκριτος και ο Ανδρέας Λασκαράτος με τη σκληρή του γλώσσα σημείωνε, ότι οι παλιάνθρωποι ενώνονται σαν τις σάπιες σταφίδες.

Βρυχάται το τέρας της διαφθοράς και της διαπλοκής που κυβέρνησε τούτη την έρμη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια και την οδήγησε στη χρεοκοπία και στα μνημόνια.

Βρυχάται και απειλεί με αφορμή το σκάνδαλο Novartis θεούς και δαίμονες, εισαγγελείς και μάρτυρες, FBI και κυβέρνηση γιατί νοιώθει την καυτή ανάσα της δικαιοσύνης στο σβέρκο του.

Ξέρει πολύ καλά ότι αν βγεί η αλήθεια στο φώς και ξεσκεπαστούν τα γρανάζια του και οι πομπές του, η λαϊκή ετυμηγορία θα είναι σκληρή και το ίδιο θα καταρρεύσει. Θα καταρρεύσει όλο το παλιό πολιτικό σύστημα από μεγαλοπρομηθευτές και μεσάζοντες του Δημοσίου, κυκλώματα γιατρών και στελεχών οργανισμών, εκδότες, μιντιάρχες και τραγικούς κοντυλοφόρους, που αντάμα με κόμματα και τραπεζίτες έφτιαξαν αυτό το τέρας που απομυζούσε τους κόπους μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Για αυτό και η θρασύτητα, η αχρειότητα και η υποκρισία, διαχρονικά γνωρίσματα ενός πληγωμένου καταρρέοντος συστήματος, χρησιμοποιούνται ως όπλα στη φαρέτρα του.

Η Λήθη των ιδίων κακών θρασύτητα γεννά, έλεγε ο φιλόσοφος Δημόκριτος και ο Ανδρέας Λασκαράτος με τη σκληρή του γλώσσα σημείωνε, ότι οι παλιάνθρωποι ενώνονται σαν τις σάπιες σταφίδες.

Θέλει να μας πείσει το παλιό σύστημα ότι παρ΄ όλο που είναι χωμένο μέχρι το λαιμό στη λάσπη, τα νύχια των χεριών του είναι καθαρά. Ότι αντί να βογγάει ο γάιδαρος με όλα αυτά που έχει τραβήξει, βογγάει ο καβαλάρης που τα προκάλεσε.

Η υποκρισία σε όλο το μεγαλείο της. Η υποκρισία όμως είναι τα λύτρα που πληρώνει η αμαρτία στην αρετή. Μίζες, λαδώματα, ταξίδια, ξέπλυμα, υπερτιμολόγηση φαρμάκων, αθέμιτος ανταγωνισμός προκύπτουν από την έρευνα της ελληνικής και της αμερικάνικης Δικαιοσύνης.

Όλα αυτά κάποιοι τα έκαναν προς ίδιον όφελος, σε βάρος της χώρας και η κοινωνία πλήρωσε και πληρώνει τη νύφη. Για αυτό χρειάζεται να αποδοθεί δικαιοσύνη, πέρα και έξω από τους νόμους που έφτιαξαν περί ευθύνης υπουργών.

Ο Frederic Bastiat,1801-1850,Γάλλος φιλελεύθερος οικονομολόγος-κοινωνιολόγος έλεγε εύστοχα ότι όταν η αρπαγή γίνεται τρόπος ζωής για μια ομάδα ανθρώπων σε μια κοινωνία, με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσουν ένα νομικό σύστημα που την νομιμοποιεί και ένα ηθικό κώδικα που την επιβραβεύει.

Ήρθε η ώρα όμως οι μάσκες να πέσουν, να βγούν όλα στο φώς και να πάει ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του, για όσους βέβαια η δικαιοσύνη κρίνει ότι είναι ένοχοι.

Η υπόθεση Novartis είναι η τελευταία ευκαιρία για το παλιό πολιτικό σύστημα να διώξει από πάνω του τα βαρίδια και να αυτοκαθαρθεί.

Είναι επίσης εκείνο το ιστορικό κομβικό σημείο που η κυβερνώσα Αριστερά πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να προφυλάξει και να στηρίξει το δικαιακό μας σύστημα, να εγγυηθεί την ανεξαρτησία του, να διασφαλίσει με κάθε τρόπο την κάθαρση και την εξυγίανση του πολιτικού μας συστήματος, ώστε να μπούν οι βάσεις για την ανάπτυξη και την ευημερία.

Χωρίς τα παραπάνω προαπαιτούμενα, τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Το τέρας της διαφθοράς και της διαπλοκής έχει απλώσει τα δίχτυα του παντού, οι ρίζες του είναι βαθιές και πρέπει να κοπούν.

Καραδοκεί και επιτίθεται με τις ισχυρές εφεδρείες που διαθέτει για τη δημιουργία εντυπώσεων στην κοινωνία, μιλώντας για σκευωρίες και κινδύνους για την αστική δημοκρατία. Παραβλέποντας βεβαίως ότι το σκάνδαλο Νοvartis είναι ένα αποδεδειγμένο διεθνές σκάνδαλο, με ατέλειωτα πάρτι στην Ελλάδα.

Αν και λαβωμένο το τέρας είναι ακόμα δυνατό, μέχρι τον Αύγουστο κανείς δεν μπορεί να προβλέψει και να εγγυηθεί μέχρι που μπορεί να φτάσει.

Η καθαρότητα, η αλήθεια στο λαό και η εντιμότητα είναι η δύναμη, δεν υπάρχει άλλος δρόμος απέναντι στο παλιό διεφθαρμένο καθεστώς.

Ο κόσμος είναι επικίνδυνος έλεγε ο Αϊνστάιν όχι εξ αιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξ αιτίας αυτών που κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα.

Χρειάζεται αποφασιστικότητα, δεν χωράνε ολιγωρίες. Καμιά πολιτική και ηθική επιείκεια σε όσους αποδειχτεί ότι ζημίωσαν το ελληνικό κράτος, ακόμα και μέσα στις δύσκολες μέρες των μνημονίων. Ειδάλλως το τέρας θα καταβροχθίσει το καινούριο που ευαγγελίζεται και επιδιώκει την κάθαρση!

Το δημόσιο φαρμακευτικό συμφέρον στο απόσπασμα!

 Σάββας Γ. Ρομπόλης  ομ. καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου

Οι υπερσυνταγογραφήσεις, οι υπερτιμολογήσεις, οι αθέμιτες σχέσεις και πρακτικές μεταξύ των παραγόντων του φαρμακευτικού κυκλώματος στην Ελλάδα, ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του 2000, οδήγησαν το δημόσιο φαρμακευτικό συμφέρον στο απόσπασμα.

Η ιδιαιτερότητα της ζήτησης των φαρμάκων, με την έννοια ότι αυτή ουσιαστικά συντελείται από τον γιατρό και όχι από τον ασθενή, αποτελεί τη βάση της κατευθυνόμενης συνταγογράφησης και της ανάπτυξης αθέμιτων σχέσεων μεταξύ των παραγωγών φαρμάκων από την μία πλευρά και των ιατρών, των κρατικών και πολιτικών αξιωματούχων κ.ά. από την άλλη. Όλοι αυτοί εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην προμήθεια, τον τρόπο τιμολόγησης, τη διαχείριση και τη διάθεση των φαρμάκων στους ασθενείς και γενικότερα στους πολίτες.

Στο πλαίσιο αυτό, οι υπερσυνταγογραφήσεις, οι υπερτιμολογήσεις, οι αθέμιτες σχέσεις και πρακτικές μεταξύ των παραγόντων του φαρμακευτικού κυκλώματος στην Ελλάδα, ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του 2000, οδήγησαν το δημόσιο φαρμακευτικό συμφέρον στο απόσπασμα, με την έννοια της ανεξέλεγκτης αύξησης (από 1,2 δισ. ευρώ το 2000 σε 5,1 δισ. ευρώ το 2009) της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης, ενώ ευρωπαϊκές χώρες αντίστοιχου με την Ελλάδα πληθυσμού δαπάνησαν (2009) το 50% της αντίστοιχης με την Ελλάδα δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τη δεκαετία του 2000 στην Ελλάδα, που η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη αντιστοιχούσε στο επίπεδο του 68% της συνολικής (δημόσιας και ιδιωτικής) φαρμακευτικής δαπάνης, η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη των νοικοκυριών αντιστοιχούσε στο επίπεδο του 32% της συνολικής φαρμακευτικής δαπάνης.

Αντίθετα, τη δεκαετία του 2010 στην Ελλάδα, που η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη αντιστοιχεί στο επίπεδο του 52% της συνολικής φαρμακευτικής δαπάνης, η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη των νοικοκυριών αντιστοιχεί στο επίπεδο του 48% της συνολικής φαρμακευτικής δαπάνης. 

Με άλλα λόγια, κατά τις δύο αυτές δεκαετίες, η συνολική φαρμακευτική δαπάνη μειώθηκε κατά 35%, η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη των νοικοκυριών αυξήθηκε κατά 44% και η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη μειώθηκε κατά 56%, αφού προηγουμένως είχε αυξηθεί κατά 263%!

Χαρακτηριστική περίπτωση από την άποψη αυτή αποτελεί το ΙΚΑ, όπου κατά την περίοδο 2000-2009 η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε κατά 400% και πλέον (από 583 εκατ. ευρώ το 2000 έφθασε το επίπεδο των 2,4 δισ. ευρώ το 2009) καθώς και ο ΟΓΑ, όπου κατά την ίδια περίοδο η αύξηση της αντίστοιχης φαρμακευτικής δαπάνης αυξήθηκε κατά 450% (από 279 εκατ. ευρώ το 2000 σε 1,2 δισ. ευρώ το 2009).

Το αποτέλεσμα αυτής της αντιθετικής σχέσης, μεταξύ της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης και της ιδιωτικής δαπάνης των νοικοκυριών, είναι ότι ο όγκος των πωλήσεων φαρμάκων και η κερδοφορία των παραγωγών φαρμάκων έχουν παραμείνει σε υψηλό επίπεδο, σε βάρος (δημοσίου συμφέροντος) του εισοδήματος και του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού.

Παράλληλα, ο μέσος όρος (2014) στην Ευρωπαϊκή Ένωση της κατά κεφαλήν δημόσιας και ιδιωτικής φαρμακευτικής δαπάνης ανέρχεται στο επίπεδο των 416 ευρώ (285 ευρώ δημόσια και 131 ευρώ ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη) και στην Ελλάδα ανέρχεται στο επίπεδο των 349 ευρώ (183 ευρώ δημόσια και 166 ευρώ ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη), ενώ σε χώρες (π.χ. Βέλγιο) με τον αντίστοιχο με την Ελλάδα πληθυσμό και επίπεδο συνολικής φαρμακευτικής δαπάνης η κατά κεφαλήν φαρμακευτική δαπάνη ανέρχεται στο επίπεδο των 513 ευρώ (348 ευρώ δημόσια και 165 ευρώ ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη).

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι επιδόσεις π.χ. του Βελγίου, αναδεικνύουν, με τον πιο εύληπτο τρόπο, το ουσιαστικό, πραγματικό και ολοκληρωμένο περιεχόμενο της εξυγίανσης του φαρμακευτικού κυκλώματος, με την έννοια της οικονομικής βιωσιμότητας και της κοινωνικής αποτελεσματικότητας και όχι με την έννοια των άνευ ορίων και κριτηρίων ανεξέλεγκτων περικοπών των μνημονιακών πολιτικών που θέτουν στο απόσπασμα το δημόσιο φαρμακευτικό συμφέρον.

Το συλλαλητήριο ως εργαλείο εσωτερικής πολιτικής

Γιώργος Βεργόπουλος

Το καρότο “θα σε βγάλουμε πρωθυπουργό” συνοδευόταν από το μαστίγιο. Αν η ΝΔ δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ως εθνική (εθνικιστική) Δεξιά... υπάρχει και ο Φράγκος, που λειτουργούσε από την πρώτη στιγμή, μάλλον όχι εν γνώση του, ως βιτρίνα των Σαμαρικών.

Ποια ήταν η πολιτική στόχευση της ΝΔ για το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα και τι απέδωσε; Αυτό είναι το ερώτημα που παρουσιάζει πραγματικό ενδιαφέρον. Γιατί κατά τα άλλα, ο μεν Μίκης μας έχει απογοητεύσει εδώ και πολλά χρόνια (όχι τόσο ίσως αλλά ου γαρ έρχεται μόνον) η δε ύπαρξη μιας μερίδας συμπατριωτών μας που εμφορούνται από τις απόψεις που κυριάρχησαν στο συλλαλητήριο είναι δεδομένη και καταγεγραμμένη επί προ πολλού.

Όπως επίσης μάλλον αδιάφορες είναι οι προθέσεις των τυπικά διοργανωτών, διαφόρων οργανώσεων με ανύπαρκτο ειδικό πολιτικό βάρος. Το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, ανεξάρτητα από την αυθόρμητη προσέλευση πολιτών που προφανώς υπήρξε, συγκροτήθηκε στον κορμό του χάρη στην κινητοποίηση συγκεκριμένων μηχανισμών στην κοινωνία, μηχανισμών που ξεκάθαρα πρόσκεινται – ελέγχονται είτε από τη ΝΔ είτε από την πέραν αυτής δεξιά, μέχρι και τη Χρυσή Αυγή. Συν βεβαίως τα κανάλια.

 

Θεωρώ ότι μέχρι το αντίστοιχο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ο Κυριάκος Μητσοτάκης ταλαντευόταν πράγματι ανάμεσα στις εθνικιστικές πιέσεις από τα δεξιά του και την ρεαλιστική επίγνωση του ότι κάποτε πρέπει η Ελλάδα να απαλλαγεί από το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ που δημιουργήθηκε το 1992-94. Η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης που είχε αναλογικά πολύ μεγαλύτερη επιτυχία από αυτή του Συντάγματος, η παρουσία εκεί των βουλευτών της ΝΔ από τη βόρεια Ελλάδα και η ηγετική εμφάνιση του απόστρατου στρατηγού Φράγκου, δημιούργησαν στον κ. Μητσοτάκη τον φόβο του πολιτικού εγκλωβισμού ανάμεσα στον Συριζα που ούτως ή άλλως ανακάμπτει δημοσκοπικά και στη δημιουργία ενός “νομιμόφρονος” ακροδεξιού πολιτικού σχήματος που θα απορροφούσε και τους ψήφους της Χ.Α. , ιδιαίτερα μετά την αναμενόμενη καταδίκη της ηγεσίας της από τη Δικαιοσύνη.

 

Η απάντηση στο δίλημμα του κ. Μητσοτάκη δινόταν από το γνωστό Σαμαρικό Antinews επί μια βδομάδα, μέχρι την επίσημη αλλαγή πλεύσης προς τα δεξιότερα του αρχηγού της ΝΔ κατά την συνάντηση με τους τομεάρχες της. Η γραμμή του Antinews ήταν: Κυριάκο ένωσε την Δεξιά (εννοώντας και την Ακροδεξιά) με την καθαρή εθνική (εθνικιστική) γραμμή και ο μόνος στόχος θα είναι να φύγει ο Τσίπρας. Με διατυπώσεις βέβαια πολύ πιο ακραίες από το κόσμιο “να φύγει”.

 

Το καρότο “θα σε βγάλουμε πρωθυπουργό” συνοδευόταν από το μαστίγιο. Αν η ΝΔ δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ως εθνική (εθνικιστική) Δεξιά... υπάρχει και ο Φράγκος, που λειτουργούσε από την πρώτη στιγμή, μάλλον όχι εν γνώση του, ως βιτρίνα των Σαμαρικών.

 

Λίγο το καρότο, λίγο το μαστίγιο, ο κ. Μητσοτάκης υιοθέτησε την συγκεκριμένη στρατηγική. Δηλαδή να επιδιώξει την συσπείρωση της όλης Δεξιάς και Ακροδεξιάς ακόμη και θυσιάζοντας το περίφημο άνοιγμα του στο κέντρο (με το οποίο σημαία εξελέγη αρχηγός της ΝΔ, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα υποθέτω).

 

Η νέα αυτή στρατηγική στηριζόταν σε μια βασική προϋπόθεση. Να καταγραφεί άμεσα, ει δυνατόν κεραυνοβόλα, ρεύμα νίκης. Ώστε να συμπαρασυρθούν τα διάφορα υπαρκτά ή συζητούμενα κομματίδια στα δεξιά της ΝΔ και νασυρρικνωθεί η Χ.Α. στον στενό και μη εκλόγιμο πυρήνα της.

 

Η στρατηγική αυτή περνούσε μέσα από την επιδίωξη ενός τεράστιου συλλαλητήριου στο Σϋνταγμα. Όπου η μάζα των συγκεντρωμένων θα εξαφάνιζε τους οργανωμένους πυρήνες της Χ.Α. και των λοιπών ακροδεξιών και η εικόνα θα ήταν ηγεμονία της ΝΔ. Με επιστέγασμα της την παρουσία των συγκινημένων Σαμαρά και Γεωργιάδη.

 

Ταυτόσημος με τον προηγούμενο στόχος ήταν η απονομιμοποίηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, με το παραδοσιακό “ο λαός μίλησε” των δεκαετιών του 70 και του 80. Η πλευρά αυτή της γραμμής πέρασε και στην ομιλία του Μίκη (καθ υποβολήν ή ως κοινή εκτίμηση; ας δεχτούμε το δεύτερο) με την αποστροφή του για τις μειοψηφίες που κυβερνούν. Η συνέχεια της φράσης του Μίκη ήταν μάλλον ακατανόητη για το ακροατήριο του, κάτι για εκλογικές αλχημείες αστών πολιτικών είπε, αλλά και πάλι αδιάφορο. Η ουσία ήταν να μιλήσει για μειοψηφία που κυβερνά.

 

Τα κανάλια ήταν πανέτοιμα για αυτή την αποστροφή και την δεκαπλασίασαν. Μέχρι και πόσο αναλογούν οι ψήφοι του Συριζα σε ποσοστό των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων ακούσαμε μέσα σε δυο ώρες.

 

Και μετά τέλος. Ο πραγματικός στόχος δεν επιτεύχθηκε. Η συγκέντρωση όσο και να προσπαθούσαν τα κανάλια δεν δικαιολογούσε απονομιμοποίηση της κυβέρνησης. Ακόμη χειρότερα, με το συγκεκριμένο μέγεθος της συγκέντρωσης, η παρουσία των διάφορών καραμπινάτων ακροδεξιών κινήσεων (και βέβαια της Χρυσής Αυγής) ήταν έντονη.

Άλλωστε ο κ. Μητσοτάκης δεν παίζει μόνος του στην “δεξιά πολυκατοικία”. Οι Χρυσαυγίτες και λοιποί ακροδεξιοί είδαν τη φάκα και αντέδρασαν με τον τρόπο που γνωρίζουν. Με προκλήσεις και τραμπουκισμούς που τους επιτρέπουν να καταγράφονται στα ΜΜΕ και να αφήνουν το στίγμα τους.

 

Την επομένη του συλλαλητηρίου το πολιτικό σχέδιο του κ. Μητσοτάκη (και των κκ Σαμαρά και Γεωργιάδη) μπάζει ήδη νερά και από τις δυο κατευθύνσεις. Γιατί όχι μόνον δεν κατέγραψε το ρεύμα νίκης που ήλπιζε αλλά έδωσε στη Χ.Α. νέο χώρο επικοινωνίας με μέρος του ακροατήριου της ΝΔ. Κάθε ταλάντευση του κ. Μητσοτάκη από την γραμμή του συλλαλητηρίου, για παράδειγμα η συζητούμενη στους δημοσιογραφικούς κύκλους επιλογή για ψήφο κατά συνείδηση των βουλευτών της ΝΔ, θα ερμηνευτεί από την ακροδεξιά ως “προδοσία”. Ακόμη και αν αποφασίσει να σύρει ολόκληρη την ΝΔ σε αρνητική στάση προς μια συμφωνία, εφόσον βέβαια αυτή υπάρξει, μπορεί να μην είναι αρκετό. Το τέρας της ακροδεξιάς με το οποίο αντικειμενικά συναγελλάστηκε τις προηγούμενες μέρες είναι ικανό να πλειοδοτεί και να προβοκάρει την ΝΔ μέχρι τέλους. Στο κάτω κάτω, ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να παίξει στο δικό τους γήπεδο.

 

Αυτά σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής. Η ουσία του ζητήματος με την ονομασία της ΠΓΔΜ είναι τελείως ξεχωριστό θέμα από τα συλλαλητήρια, τις ακροδεξιές κραυγές, τις φιλοδοξίες του κ. Μητσοτάκη και τις εσωτερικές αντιθέσεις της ΝΔ.

1997 Μ. Θεοδωράκης. Το όνομα δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία

Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης έδινε συναυλία φιλίας στα Σκόπια

''Το όνομα δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, αρκεί οι λαοί να ζήσουν ειρηνικά'' έλεγε το όχι και τόσο μακρινό 1997, ο Μίκης Θεοδωράκης

Βρισκόμαστε στον Απρίλιο του 1997. Πρωθυπουργός στην Ελλάδα είναι ο Κώστας Σημίτης και στη πΓΔΜ ο Κίρο Γκλιγκόροφ. Μόλις πριν δύο έτη είχε υπογραφεί η συμφωνία που όριζε το όνομα της γειτονικής μας χώρας ως FYROM.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, είχε προχωρήσει σε μια κίνηση με πολλούς συμβολισμούς για την εποχή, την ώρα που το "Μακεδονικό" ζήτημα ήταν φλέγον, όπως και σήμερα. Λίγο καιρό πριν την επίσκεψή του στα Σκόπια για τη διεύθυνση συναυλίας φιλίας και ειρήνης ανάμεσα στους δύο λαούς, η εφημερίδα ΕΘΝΟΣείχε αποκαλύψει πως στο νεκροταφείο "Μπούτελ" των Σκοπίων βρισκόταν θαμμένος ο θρυλικός ήρωας του Καζαντζάκη Γιώργος Ζορμπάς (που κανονικά λεγόταν Γιώργος και όχι Αλέξης όπως τον "βάφτισε" λογοτεχνικά ο ίδιος ο Καζαντζάκης).

Ο Ζορμπάς είχε ταφεί αρχικά στα παλιά νεκροταφεία νότια της πόλης των Σκοπίων και αργότερα τα δύο εγγόνια του που ζούσαν στο Βελιγράδι μετέφεραν τα οστά του και τα τοποθέτησαν στον οικογενειακό τάφο των γονιών τους.
Ο Μίκης Θεοδωράκης τελικά έδωσε συναυλία παρουσιάζοντας το έργο "Ζορμπάς ο Έλληνας" στην αίθουσα της όπερας του Λαϊκού Θεάτρου σε χορογραφία Λόρκα Μασίνε.

Στη συναυλία είχε δώσει το "παρών" και ο τότε πρόεδρος των Σκοπίων Γκλιγκόροφ με την κόρη του. Το διάστημα πριν τη συναυλία ο Γκλιγκόροφ είχε δεχθεί απόπειρα δολοφονίας αμέσως μετά την υπογραφή της ενδιάμεσης συμφωνίας με την Ελλάδα.
Μετά την συναυλία στα Σκόπια, μίλησε ο Λεωνίδας Κύρκος.
"Το πρόβλημα θα υπάρξει αν τα Σκόπια επιδιώξουν αποκλειστικότητα του ονόματος Μακεδονία και άλλα εδάφη με το ίδιο όνομα, όπως η ελληνική Μακεδονία, θεωρηθούν εδάφη υπό κατοχή", έλεγε τότε ο Μίκης Θεοδωράκης, σε μια διατύπωση που δεν θυμίζει την ομιλία του στο συλλαλητήριο που έλαβε χώρα για τη Μακεδονία στο Σύνταγμα, την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου. Ανάλογες διατυπώσεις είχε αναπτύξει εκείνη την εποχή σε κείμενά του στη γαλλική Le Monde.
Αφήγηση στο παρακάτω βίντεο-ντοκουμέντο, Φωτεινή Χαραλαμπίδου - Η συναυλία έγινε στις 12 Απριλίου του 1997:

Σε συνέντευξή του στην αθηναϊκή εφημερίδα "Εξουσία" την ίδια χρονιά, ο Μίκης Θεοδωράκης έλεγε για το Μακεδονικό ζήτημα:
"Εξ αντικειμένου αυτή η χώρα ωθείται προς τη βελτίωση των σχέσεων με την Ελλάδα. Γιατί λοιπόν να μην είναι δυνατή η ευόδωση των σχέσεών μας προς όλα τα επίπεδα και ό,τι προκύψει; Η Τελωνειακή Ένωση, η συνομοσπονδία κ.λπ. είναι απλώς όροι. Πάντως νομίζω ότι το θέμα της ονομασίας θα ξεπεραστεί όταν οι σχέσεις των δυο λαών φθάσουν σε τέτοιο σημείο, που το όνομα δεν θα έχει καμιά σημασία".