Το σύνδρομο της καρέκλας και οι πρόθυμοι

 Ανδρέας Πιλάλης (συντονιστής της δημοτικής παράταξης Ενεργοί Πολίτες για την Ανατροπή στο Περιστέρι)

Να φύγουν οι παρείσακτοι, αυτοί που ήρθαν από το πουθενά και έκατσαν στις καρέκλες μας. Καρέκλες που είναι δικές μας χρόνια τώρα, που με κόπο έφτιαξαν οι παππούδες μας οι κοτζαμπάσηδες, οι νικητές του Εμφυλίου 1946-49, η δικιά μας τάξη η αστική και η διαπλεκόμενη, που με τα ξένα δάνεια της Αγγλίας, το σχέδιο Μάρσαλ και τα πακέτα Ντελόρ μεγαλούργησε φτιάχνοντας τη σύγχρονη Ελλάδα και συνάμα μεγάλες ιδιωτικές περιουσίες...

Ο πόλεμος συνεχίζεται ανελέητος και στόχος είναι να αποτελέσει παρένθεση αυτή η κυβέρνηση. Μυστικά κέντρα, ντόπιοι και ξένοι οικονομικοί παράγοντες, ομάδες αλήθειας, image makers δανεικοί από την Αριστερά, πρόθυμα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης, όλοι στην υπηρεσία αυτού του στόχου.

Να φύγουν οι παρείσακτοι, αυτοί που ήρθαν από το πουθενά και έκατσαν στις καρέκλες μας. Καρέκλες που είναι δικές μας χρόνια τώρα, που με κόπο έφτιαξαν οι παππούδες μας οι κοτζαμπάσηδες, οι νικητές του Εμφυλίου 1946-49, η δικιά μας τάξη η αστική και η διαπλεκόμενη, που με τα ξένα δάνεια της Αγγλίας, το σχέδιο Μάρσαλ και τα πακέτα Ντελόρ μεγαλούργησε φτιάχνοντας τη σύγχρονη Ελλάδα και συνάμα μεγάλες ιδιωτικές περιουσίες... Την Ελλάδα που σαν αγελάδα την άρμεξαν όλοι αυτοί οι καλοί και καθώς πρέπει Έλληνες, οι πατριώτες, και την καταντήσανε πετσί και πέτσωμα, όπως λέει και ο λαός.

Ύστερα ήρθαν και οι ακατανόμαστοι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΛ, όπως υποτιμητικά το σύστημα διαπλοκής διαλαλεί, να μας σώσουν, κάνοντας Εξεταστικές Επιτροπές στη Βουλή για τις βρόμικες συναλλαγές τραπεζών, εξουσίας και ΜΜΕ, για τα δάνεια στα κόμματα, για τις προμήθειες όπλων, για τις λίστες των φοροφυγάδων...

Τι θράσος έχουν αυτοί που ήρθαν από το πουθενά, απόγονοι ξωμάχων και ποπολάρων, που ούτε σε μια λίστα Libro D’Oro δεν είναι τα ονόματα των οικογενειών τους, να τα βάζουν με τον Σόιμπλε, να σηκώνουν κεφάλι στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς και να κάνουν τον δύσκολο. Να βάζουν τους δικούς τους όρους για τα εργασιακά, τις απολύσεις και τα πρωτογενή πλεονάσματα, να απαιτούν να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα για το χρέος, να δημιουργούν συμμαχίες στην Ευρώπη και ρήγματα στην πολιτική της λιτότητας χωρίς να φοβούνται. Να τολμούν να δίνουν χριστουγεννιάτικο επίδομα -άκουσον, άκουσον- στους Έλληνες χαμηλοσυνταξιούχους χωρίς προηγουμένως να έχουν ζητήσει την άδεια...

Θυμώνει το σύστημα, αγανακτεί και φωνάζει χωρίς επιχειρήματα, απλώς για να κρατάει το μαγαζί ανοιχτό, φωνάζει εκλογές... εκλογές, να φύγουν οι άχρηστοι, οι επικίνδυνοι, να ξανάρθουμε εμείς, που μας θέλουν οι ξένοι και θα κάνουμε και άλλες μεταρρυθμίσεις, πιο πολλές από αυτές που μας ζητάνε. Μεταρρυθμίσεις ονομάζουν τις περικοπές δαπανών στην Υγεία, την Παιδεία, στις κοινωνικές παροχές στους αδύναμους.

Πέρα όμως από τη γραφικότητα της κατάστασης, τη χαιρεκακία για τα εμπόδια και τα προσκόμματα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, την επικίνδυνη τακτική των ντόπιων παλιών πολιτικών δυνάμεων, καθώς και τα παιχνίδια για Ευρώπη δύο ταχυτήτων, η κυβέρνηση πρωτίστως αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξαναπιάσουν το νήμα της σχέσης τους με την κοινωνία που τους ανέδειξε.

Επαφή με την κοινωνία, όπως ξεκίνησε ήδη να κάνει ο πρωθυπουργός, αλήθειες, καθαρές κουβέντες, αλλά και δράσεις για τη βελτίωση της καθημερινότητας, δράσεις που δεν έχουν σχέση με τα Μνημόνια. Έλεγχος λαθρεμπορίας καπνού και καυσίμων, εξορθολογισμός στο Δημόσιο, πάταξη της γραφειοκρατίας και διαφάνεια, θέσπιση περιουσιολογίου, πάταξη διαφθοράς και φοροδιαφυγής, έλεγχος μαύρης εργασίας. Γρήγορη απόδοση δικαιοσύνης, τιμωρία όλων όσοι έβαζαν και βάζουν το χέρι στο μέλι, δίκαιη ανάπτυξη και εργαλεία στους νέους για δουλειές, πρόοδο και προκοπή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κυβέρνηση όχι απλώς για να διαχειριστεί λίγο καλύτερα τα πράγματα, αλλά για να κάνει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε μια χώρα λεηλατημένη. Δεν θα φέρει βέβαια τον σοσιαλισμό με ένα μαγικό ραβδάκι, όπως φαντάζονται πολλοί δήθεν επαναστάτες αριστεροί, που τον κατηγορούν ότι συμβιβάστηκε και υποχώρησε.

Η χώρα μας σε αυτή την ιστορική φάση χρειάζεται ριζικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις: Οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές και πάνω από όλα ηθικές. Χρειάζεται μια Αριστερά που δεν έχει δικαίωμα να λιποτακτήσει από τα προβλήματα, αλλά πρέπει και οφείλει να υπερασπιστεί την ελληνική κοινωνία με κάθε τρόπο και από αυτό θα κριθεί ιστορικά.

Χρειάζεται δράση, άνθρωποι ικανοί, συμμετοχή των πολλών, υπέρβαση ψυχής, τιμιότητα και αποφασιστικότητα. Τώρα είναι η ώρα, γιατί αχός βαρύς ακούγεται από τα μαύρα φαντάσματα και την Ακροδεξιά στην Ευρώπη.

Το οδυνηρό τέλος του κλασικού τύπου

 Δημ. Χρήστου

Ο γραπτός Τύπος και η γνωστή συνταγή της τηλεόρασης τελειώνουν. Κανείς δεν θα σπαταλά χρόνο για να ψάχνει την είδηση στα φλύαρα και προπαγανδιστικά δελτία ειδήσεων

Πρωτοσέλιδος τίτλος στην κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας του ΔΟΛ ήταν: "Το ΒΗΜΑ είστε εσείς!" Ομολογώ ότι το δημοσιογραφικό επιτελείο της εφημερίδας έχει θράσος. Το "ΒΗΜΑ" έγινε πιστόλι εκβιασμών από την ιδιοκτησία του και τους αναγνώστες τούς είχε κανονικά γραμμένους όσο έτρεχαν τα θαλασσοδάνεια. Εξάλλου το ναυάγιο της καθημερινής έκδοσης της εφημερίδας συνετελέσθη από την εγκατάλειψη του αναγνωστικού κοινού! Εγκατάλειψη που πιέζει ασφυκτικά και την κυριακάτικη, υψηλού κόστους, έκδοση, η οποία έχει χάσει μέσα σε 10 χρόνια πάνω από το 50% της κυκλοφορίας της, ενώ παράλληλα η καθημερινή εφημερίδα του ΔΟΛ, τα "Νέα", που έχουν την πρώτη κυκλοφορία ανάμεσα στις απογευματινές εφημερίδες, φυτοζωούν στα 12.000 φύλλα! Θα μπορούσε κανείς να απαντήσει στην απόπειρα του δημοσιογραφικού επιτελείου που έχει απομείνει στον ΔΟΛ με τον τίτλο: Τώρα είναι αργά για δάκρυα.

ΑΣ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ. Το τέλος του γραπτού Tύπου δεν μπορεί να αποφευχθεί. Μπορεί, καθώς λιγοστεύουν τα έντυπα Μέσα, κάποιοι που αντέχουν έχοντας και επιχειρήσεις σε άλλους τομείς δραστηριότητας, να πάρουν κυκλοφοριακές ανάσες, αλλά αυτό απλά θα καθυστερήσει λίγο τις εξελίξεις. Δυστυχώς, ενώ όλα αυτά ήταν αντιληπτά εδώ και χρόνια, κανείς στην Ελλάδα δεν φρόντισε να τα μελετήσει και να δοκιμάσει να προσαρμοστεί ή να καταφέρει να προσαρμοστεί στη νέα εποχή που έρχεται για τα ΜΜΕ σε όλον τον κόσμο. Και σε αυτή την εποχή ο σεβασμός στον αναγνώστη είναι υποχρεωτικός. Διαφορετικά δεν υπάρχει κοινό και χωρίς κοινό δεν υπάρχει Μέσο. Ο γραπτός Τύπος έχασε το προνόμιο της είδησης. Όσοι δεν φρόντισαν ή δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν νέο αντικείμενο με αναλύσεις και δημοσιογραφικές αποκαλυπτικές έρευνες ή μας αποχαιρέτησαν ή πρόκειται σύντομα να μας αποχαιρετήσουν.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ η εκτεταμένη διαπλοκή συντήρησε στη ζωή εφημερίδες “πιστόλια”. Δηλαδή μέσα ενημέρωσης που χρησιμοποιούσαν τις σελίδες τους, και κυρίως την πρώτη, για να πυροβολούν κατά παραγγελία όσους απειλούσαν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Μέσα και εκδότες διατηρήθηκαν στη ζωή με θαλασσοδάνεια και μαύρο χρήμα, ως αποτέλεσμα δωροδοκιών από όσους αποκόμιζαν οφέλη. Για παράδειγμα. Τα δάνεια του ΔΟΛ επί Ψυχάρη ανέρχονται στα 170 εκατομμύρια ευρώ και είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, όπως και τα δάνεια ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Για έναν εκδοτικό όμιλο στον οποίο όλα τα μέσα του, “Βήμα”, “Νέα” και Μega είναι ζημιογόνα και είναι πλέον αδύνατον να περάσουν στην κερδοφορία, τι περιθώρια ζωής υπάρχουν; Το γιατί οι τράπεζες δάνειζαν, όπως είπε και ο αδελφός Ψυχάρη, έναντι αέρα κοπανιστού τα ποσά αυτά είναι γνωστό. Τα παλαιά αφεντικά των τραπεζών κανιβάλισαν τα μαγαζιά τους καθώς είχαν σχεδιάσει να δραπετεύσουν με το αζημίωτο και οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έδιναν πράσινο φως για να έχουν καύσιμα τα “πιστόλια” του συστήματος. Του συστήματος που έχει περιγραφεί ως το τρίγωνο της διαπλοκής. ΜΜΕ, τράπεζες πολιτική εξουσία.

ΚΑΠΟΙΟΙ εκτιμούν ότι ο κ. Ψυχάρης έπεσε θύμα της αλαζονείας του. Μπορεί. Όμως για να κάνει κανείς ασφαλείς εκτιμήσεις, θα έπρεπε να γνωρίζει τις αποταμιεύσεις ενός δημοσιογράφου που έγινε εκδότης και ιδιοκτήτης ενός ομίλου χωρίς να βάλει ούτε ένα δικό του ευρώ! Στην ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη, όλα ήταν εύκολα και δυνατά! Ας αφήσουμε όμως τον κ. Ψυχάρη στις σκοτούρες του, να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει τις κατηγορίες για το πόθεν έσχες και για φοροδιαφυγή. Το θέμα πλέον δεν θα είναι ο Ψυχάρης, αλλά το παλαιό σύστημα που έκανε μια απόπειρα να διατηρήσει τον ΔΟΛ στη ζωή αναλαμβάνοντας το management και αφήνοντας τα χρέη στο παλαιό αφεντικό. Μέχρι στιγμής η πρώτη δημόσια απόπειρα ώστε να αναλάβει ο κ. Γιάννης Αλαφούζος τη διοίκηση των “Νέων” και του “Βήματος” απέτυχε. Τα δάνεια είναι πολύ μεγάλα για να γραφτούν, όπως τον παλιό καλό καιρό, στο χιόνι.

ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ: Ο κλασικός γραπτός Τύπος και η γνωστή συνταγή της τηλεόρασης τελειώνουν. Κανείς δεν θα σπαταλά χρόνο για να ψάχνει την είδηση στα φλύαρα και προπαγανδιστικά δελτία ειδήσεων. Το μέλλον είναι η εικόνα σε συνδυασμό με ήχο και κείμενο. “Όποιος μπορεί να προσφέρει μενού ενημέρωσης και ψυχαγωγίας στον χρόνο που το χρειάζεται ο πολίτης και με περιεχόμενο που αυτός αναζητά θα είναι χρήσιμος. Όλοι οι άλλοι θα μας αποχαιρετήσουν".

Ο «Ρομπέν» του οκταώρου

 Kst

Μιας και τα εργασιακά είναι το θέμα των ημερών. Μιας και πολύς λόγος γίνεται για την ανάκτηση βασικών δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους. Και μιας και ο λαλίστατος ΣΕΒ συχνά πυκνά υπερθεματίζει ακόμη και τους πλέον «σκληρούς» της διαπραγμάτευσης, καλό θα ήταν τα μέλη του να τηρούν έστω αυτά τα ελάχιστα που υποχρεούνται να σέβονται έναντι των υπαλλήλων τους.

 

Καλά να μην δέχονται την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων, αλλά να καταστρατηγούν ακόμη και αυτό το ωράριό τους πάει πολύ. 

 

Βροχή έπεσαν προ ημερών τα πρόστιμα σε μεγάλες εμπορικές αλυσίδες για παραβιάσεις του ωραρίου με τη μερίδα του λέοντος των ποινών να καταγράφεται σε εταιρεία συμφερόντων του προέδρου του ΣΕΒ.

 

Σύμφωνα  με  πληροφορίες,  οι  έλεγχοι των επιθεωρητών εργασίας έφεραν στο φως πλήθος παραβάσεων σε γνωστές επιχειρήσεις  όπως  Jumbo,  Zara,  Hondos, Everest, H&M αλλά και στην ACS του κυρίου Θ. Φέσσα, που πρωτοστατεί στην ελαστικοποίηση και του ωραρίου εργασίας.

 

Αφορμή για τους ομαδικούς αυτούς ελέγχους ήταν οι δεκάδες καταγγελίες σωματείων για καταστρατήγηση των νόμων σε μια εποχή που εντείνονται οι επιχειρηματικές πιέσεις  για αύξηση των ωρών απασχόλησης μέσω της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας.

Ελευθερία-ασφάλεια: αταίριαστο ζευγάρι;

Τάσος Παππάς

Στις σύγχρονες κοινωνίες το ζευγάρι «ελευθερία-ασφάλεια» είναι σε μόνιμη διάσταση; Μπορεί το ένα μέλος να ζήσει χωρίς το άλλο ή εις βάρος του άλλου; Υπάρχει συνταγή για τη σωστή δοσολογία; Οπως λέει ο σπουδαίος Πολωνός στοχαστής Ζίγκμουντ Μπάουμαν «ελευθερία και ασφάλεια αντιπροσωπεύουν μάλλον την κύρια αντίφαση.

Κάθε φορά που έχουμε ένα μαζικό τρομοκρατικό χτύπημα στην Ευρώπη αναζωπυρώνεται η συζήτηση για τα θέματα ασφάλειας.
Οι συντηρητικές δυνάμεις απαιτούν περισσότερη και αυστηρότερη αστυνόμευση, επιβολή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και στρατό στους δρόμους, πιστεύοντας ότι έτσι θα αποθαρρυνθούν οι τρομοκράτες και θα εξαλειφθεί ο κίνδυνος. Δυστυχώς γι’ αυτούς τα γεγονότα δεν τους επιβεβαιώνουν. Το περίμεναν οι Γερμανοί, είχαν πάρει όλα τα μέτρα προστασίας, ωστόσο δεν κατάφεραν να αποτρέψουν το τρομοκρατικό χτύπημα.
Το γερμανικό κράτος θεωρείται από πολλούς ένα σοβαρό κράτος, θα λέγαμε υποδειγματικό σε θέματα τάξης. Οι παραλυτικές καταστάσεις που επικρατούν σε ορισμένες χώρες του Νότου δεν παρατηρούνται στη Γερμανία. Διαθέτει υψηλού επιπέδου δημόσια διοίκηση και αποτελεσματικούς μηχανισμούς συλλογής πληροφοριών και καταστολής.
Οποτε χρειάστηκε στο παρελθόν, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει σκληρές πρακτικές για να εξουδετερώσει τις ένοπλες ομάδες και τα ακτιβιστικά κινήματα που το αμφισβήτησαν, χωρίς μάλιστα να υπάρξουν ισχυρές αντιστάσεις στη γερμανική κοινωνία για τις ωμές παραβιάσεις των δικαιωμάτων.
Αλλωστε, για τους Γερμανούς η πειθαρχία και η υπακοή στο κράτος είναι παραδοσιακές αξίες. Στο όνομα αυτών των αξιών διαπράχθηκαν εγκλήματα και δικαιολογήθηκαν η μαζική σιωπή, η παθητική υποταγή και η γραφειοκρατική τυπικότητα. Με τους τζιχαντιστές όμως τα πράγματα δεν είναι εύκολα.
Δεν πρόκειται για φανατικούς που υπηρετούν ένα επαναστατικό καθήκον. Ο θιασώτης της ένοπλης ανυπακοής που εμφορείται από μια κοσμική ιδεολογία είναι διαφορετική περίπτωση. Δεν είναι ένας απελπισμένος άνθρωπος.
Είναι οργισμένος, είναι θυμωμένος με τις αδικίες και τις ανισότητες που υπάρχουν, μισεί το ταξικό σύστημα και τους εκπροσώπους του, δεν χτυπάει στα τυφλά, σοκάρεται από τις παράπλευρες απώλειες της δράσης του, σε καμία περίπτωση δεν θέλει να αυτοκτονήσει και όταν διαπιστώνει ότι το μήνυμά του δεν περνάει στις μάζες, αναδιπλώνεται, μετανοεί, καταθέτει τα όπλα και αποσύρεται.
Στις μέρες μας όμως έχουμε να κάνουμε με ζηλωτές που είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν για να πετύχουν έναν ιερό και καθαγιασμένο σκοπό. Και τέτοιους ανθρώπους δεν μπορείς να τους αντιμετωπίσεις με τις συνήθεις μεθόδους. Δεν επιλέγουν στρατιωτικούς ή στενά πολιτικούς στόχους, βαράνε στον σωρό, χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Για την αντίληψή τους δεν είναι υπόλογες μόνο οι κυβερνήσεις της Δύσης για τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τους εμφυλίους, ένοχοι είναι και οι πολίτες που τις ψηφίζουν και τις ανέχονται. Πρόκειται για τη θεωρία της συλλογικής ευθύνης, η οποία βρίσκει την πρακτική εφαρμογή της στην ανειρήνευτη πάλη κατά των απίστων.
Οπως λέει ο Εντουαρντ Σαΐντ «όταν υπηρετείς τυφλά κάποιον θεό, όλοι οι δαίμονες βρίσκονται στην απέναντι πλευρά». Εχουν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και στρατολογούν μέλη με μεγάλη ευχέρεια από το πλήθος των απογοητευμένων που ζουν χωρίς προοπτική και ελπίδα στις περιθωριοποιημένες συνοικίες των δυτικών μεγαλουπόλεων. Οι μαχητές είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, η οποία άλλωστε στον γήινο κόσμο δεν μπορεί να πραγματωθεί σ’ όλη την ουσία της, κάτι όμως που μπορεί να γίνει στον επουράνιο παράδεισο.
Επενδύουν στο κλίμα φόβου και ανασφάλειας που προκαλείται από τις επιθέσεις τους και δεν τους ενδιαφέρει καθόλου που με τις ενέργειές τους αναπτύσσεται στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών ισχυρό ρεύμα ισλαμοφοβίας.
Η ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών, ο διάλογος ανάμεσα στους πολιτισμούς και η αναζήτηση συγκλίσεων, η ανοχή απέναντι στον άλλον, η κατανόηση για τα πιστεύω του διπλανού συνιστούν για τους καθοδηγητές του τζιχαντισμού καθαρή προδοσία και οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι που δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους περί καθολικού πολέμου, πρέπει να εξοντωθούν γιατί λειτουργούν σαν πέμπτη φάλαγγα της Δύσης μέσα στις τάξεις των πιστών. Στον αποφασισμένο φονταμενταλιστή δεν υπάρχει περιθώριο για δεύτερη σκέψη.
Εφόσον έχει πειστεί ότι είναι ένα όργανο για να εκπληρωθεί το θεϊκό θέλημα, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ούτε αυτόν που δίνει την εντολή -είναι ο εκπρόσωπος του Θεού επί της Γης- ούτε βεβαίως τη σκοπιμότητα της πράξης του. Αισθάνεται πως δεν μπορεί να αλλάξει τους δυσμενείς όρους της ζωής του: «ζει την εμπειρία ενός χαμένου παιχνιδιού, θεωρεί ότι όλες οι έξοδοι κινδύνου είναι παγιδευμένες και τότε η βία προβάλλει σαν η μοναδική διέξοδος» (Φωτεινή Τσαλίκογλου).
Και έτσι προκύπτει το ερώτημα: Στις σύγχρονες κοινωνίες το ζευγάρι «ελευθερία-ασφάλεια» είναι σε μόνιμη διάσταση; Μπορεί το ένα μέλος να ζήσει χωρίς το άλλο ή εις βάρος του άλλου; Υπάρχει συνταγή για τη σωστή δοσολογία; Οπως λέει ο σπουδαίος Πολωνός στοχαστής Ζίγκμουντ Μπάουμαν «ελευθερία και ασφάλεια αντιπροσωπεύουν μάλλον την κύρια αντίφαση.
Τις χρειαζόμαστε και τις δύο αλλά ταυτόχρονα δυσκολευόμαστε να τις συμφιλιώσουμε, έτσι ώστε να επωφελούμαστε και από τις δύο. Καμία τέλεια σύνθεση, καμία σωστή αναλογία μεταξύ τους δεν έχει βρεθεί ακόμα και φαίνεται πως είμαστε αναγκασμένοι να μετακινούμαστε από το ένα άκρο στο άλλο…
»Υπάρχει όμως και μια άλλη δυνατότητα: η δυνατότητα να συνυπάρχουμε συνδεόμενοι από τον ιστό παράπλευρων υπευθυνοτήτων που θεμελιώνονται και εκδηλώνονται με τον συνεχή διάλογο, έναν διάλογο που δεν αποβλέπει στην ομοψυχία, αλλά στην αμοιβαία κατανόηση και αποδοχή… Πρόκειται μήπως για ουτοπική θεώρηση;
Μπορεί και να είναι ουτοπική, αλλά η ζωή χωρίς ουτοπία είναι σαν ένα καράβι χωρίς πυξίδα» («Σημειωματάριο Ιδεών» του Θανάση Γιαλκέτση «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 26-3-2006).

Ψηφίστε τους! Μη χαθεί το… επάγγελμα

Βασίλης Κυριακούλης

Σε μία «διαφορετική συνέντευξη»

Ασύμμετρες… απειλές εκτόξευσε η Ντόρα Μπακογιάννη από την εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου! Σε μία «διαφορετική συνέντευξη», όπως διευκρίνισε η παρουσιάστρια που αρέσκεται σε ιστορίες με παπαδιές και γενικότερα «υποθέσεις – θρίλερ», η Ντόρα Μπακογιάννη προσπάθησε να αναδείξει το… ανθρώπινο πρόσωπο της οικογένειας Μητσοτάκη. Αφού προβλήθηκαν φωτογραφίες ολόκληρου του σογιού και η Ντόρα μίλησε για «τις σοκολάτες που δίνει στα εγγόνια της» και τα καβγαδάκια με την κόρη της (όπως κάνουν και οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί Έλληνες) τελικά δεν αντιστάθηκε να μπει στον πειρασμό να αναφερθεί και στην οικογενειοκρατία με απόλυτη κυνικότητα.
«Στην οικογένεια Μητσοτάκη είμαστε ατελείωτοι προς φρίκη πολλών» είπε με σαρδόνιο γέλιο και η παρουσιάστρια κοιτούσε σχεδόν εκστασιασμένη.
«Όπως υπάρχουν οικογένειες γιατρών, οικογένειες δικηγόρων, είμαστε κι εμείς μια πολιτική οικογένεια» συμπλήρωσε η βουλευτίνα της ΝΔ ομολογώντας ουσιαστικά την επαγγελματική σχέση που έχει η «αγία οικογένεια» με την πολιτική. Μάλιστα όταν αναφέρθηκε στον γιο της είπε επί λέξει: «Οταν ο Κώστας αποφάσισε να γίνει δήμαρχος Καρπενησίου…». Όχι «να θέσει υποψηφιότητα για δήμαρχος». Έτσι αντιλαμβάνεται η Ντόρα την πολιτική. Αφού αποφάσισε ο γιόκας της να εκλεγεί, θα εκλεγεί. Τη σκέψη της συμπλήρωνε και η παρουσιάστρια: «Ε ναι, θα μπορούσε να είναι υποψήφιος βουλευτής στη Β’ Αθηνών και να σαρώσει…». Μάλιστα η εκπομπή τελείωσε με θερμά χειροκροτήματα από το κοινό και όχι με… βελάσματα.

Ψηφίστε τους! Μη χαθεί το… επάγγελμα, το μητσοτακέικο.

Γιατί γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκέμβρη

 ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΜΠΟΥΡΗ

Τα Χριστούγεννα θεωρείται, βέβαια, χριστιανική γιορτή, που έχει όμως πάρει κοσμικό χαρακτήρα για τους περισσότερους. Έχει διαμορφωθεί σαν οικογενειακή γιορτή, ημέρα χαράς και ανταλλαγής δώρων. Ασφαλώς, για την εξέλιξη αυτή, που επεκτείνεται συνεχώς, μεγάλο ρόλο παίζουν οι κάθε είδους έμποροι, εφόσον κάνουν χρυσές δουλειές τις μέρες αυτές. Και όσο αυξάνεται η κατανάλωση, τόσο συνεχίζει να ευρύνεται η γιορτή.

Στον πολυπολιτισμικό Καναδά, βλέπει κανείς, αυτές τις μέρες, ειδικά φωταγωγημένους δρόμους, καταστήματα και σπίτια, χριστουγεννιάτικα δέντρα, αγιοβασίληδες με ή χωρίς έλκηθρα που τα σέρνουν τάρανδοι, ενώ τα ραδιόφωνα παίζουν συνεχώς χριστουγεννιάτικα τραγούδια και ύμνους, τόσο μελωδικούς, που όλοι τούς σιγοτραγουδούν. Ακόμη και κινηματογραφικές ταινίες παράγονται κάθε τόσο γύρω από τις γιορτές των Χριστουγέννων, που διαρκούν μέρες.

Καμιά άλλη γιορτή, θρησκευτική, πολιτιστική ή εθνική, δεν είναι τόσο δημοφιλής όσο τα Χριστούγεννα. Μάλιστα, υπάρχει δυσαρέσκεια από πολλούς χριστιανούς (έστω και κατ’ όνομα!), διότι εδώ έχουν μετατρέψει την ευχή “Merry Christmas” (Καλά Χριστούγεννα) στην ευχή “Season’s Greetings” (κάτι σαν «Καλή Γιορτινή Εποχή») ή έστω και “Happy Holidays” (Καλές Γιορτές), αποφεύγοντας τη λέξη Χριστούγεννα για να μη θιγούν οι μη χριστιανοί...

Στα ελληνικά η λέξη «Χριστούγεννα» σημαίνει, βέβαια, «γέννηση του Χριστού», στα δε αγγλικά “Christmas” σημαίνει “Christ’s mass”, δηλαδή «λειτουργία του Χριστού». Είναι, όμως, όντως η 25η Δεκεμβρίου η γενέθλια ημέρα του Χριστού;

Δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ή ένδειξη ότι ο Ιησούς γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, δεδομένου ότι, εκτός της Βίβλου, που δεν είναι ιστορικό κείμενο, δεν υπάρχει άλλη αναφορά στη γέννηση ή τη ζωή του. Σύμφωνα με μερικούς θεολόγους, ο πιθανότερος μήνας γέννησής του είναι ο Σεπτέμβριος. Μα, τότε, πώς ορίστηκε η 25η Δεκεμβρίου;

Η πρώτη χριστιανική Εκκλησία δεν γιόρταζε τα γενέθλια του Ιησού. Αυτό έγινε μόλις τον 4ο αιώνα, όχι στη βάση θρησκευτικής ένδειξης, αλλά λόγω ειδωλολατρικών εορτών διαφόρων χωρών. Η 25η Δεκεμβρίου ήταν μεγάλη γιορτή για Έλληνες, Αιγύπτιους, Βαβυλώνιους, Πέρσες, Μεσοποτάμιους, Ινδούς, Ρωμαίους κ.ά. Ήταν η γενέθλια ημέρα θεών ή ημιθέων τους και οργανώνονταν μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις. Οι πιο γνωστοί τέτοιοι θεοί και ημίθεοι ήταν οι Ώρος και Όσιρις στην Αίγυπτο, Άττις στη Φρυγία, Κρίσνα στην Ινδία, Μίθρα στην Περσία, Διόνυσος, Ερμής, Ηρακλής, Προμηθέας στην Ελλάδα, Βάκχος στη Ρώμη κ.ά.

Κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, 21-22 Δεκεμβρίου, έχουμε τη μικρότερη μέρα και τη μεγαλύτερη νύχτα. Στην αρχαιότητα, που ο κόσμος ζούσε κυρίως από τους καρπούς της γης, ο χειμώνας ήταν, φυσικά, εποχή ανέχειας. Από το τέλος του καλοκαιριού, που η γη απέδιδε πλούσιους καρπούς, βαθμιαία κρύωνε ο καιρός, μίκραιναν οι μέρες και ο ήλιος ήταν σαν να τους εγκατέλειπε. Δεδομένου ότι ο ήλιος έπαιζε σπουδαίο ρόλο στη ζωή τους, τον λάτρευαν σαν θεό. Όταν, λοιπόν, έφτανε να φωτίζει τόσο λίγο τις μέρες εκείνες, του απηύθυναν προσευχές για να ξαναγυρίσει, να τους ζεστάνει και να τους δώσει τροφή.

Έπειτα από τις λιτανείες και τα παρακάλια τους, ο ήλιος άρχισε σιγά - σιγά να ξαναεμφανίζεται και να διαρκεί όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Τότε οργάνωναν μεγάλες γιορτές για τον ζωοδότη θεό...

Οι πρώτοι χριστιανοί ζούσαν πολύ λιτά, χωρίς διασκεδάσεις. Η νέα θρησκεία είχε, βέβαια, τους οπαδούς της, αλλά δεν είχε αγκαλιάσει ακόμη μεγάλους πληθυσμούς. Οι δυτικοί ιερωμένοι σκέφτηκαν τότε έναν τρόπο να τους προσελκύσουν. Δημιούργησαν, λοιπόν, τα γενέθλια του Ιησού στις 25 Δεκεμβρίου, ώστε οι διάφοροι λαοί να συνεχίσουν τις γιορτές τους, αλλά για έναν άλλο θεό! Η αλλαγή έτσι θα γινόταν πολύ πιο ομαλά και ο κόσμος θα συνέχιζε να χαίρεται...

Το 350, ο Πάπας Ιούλιος ανακήρυξε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του Χριστού και το 529 ο Ιουστινιανός την ανεκήρυξε ως επίσημη γιορτή.

Έτσι, συνεχίζονταν οι παραδοσιακοί γιορτασμοί του Ποσειδώνα (Σατουρνάλια) των Ρωμαίων, του Διόνυσου για τους Έλληνες κ.ο.κ., ενσωματωμένοι στη νέα θρησκεία, που κέρδιζε αριθμητικά. Στοιχεία εκείνων των γιορτασμών διατηρούνται μέχρι σήμερα.

ΚΟΙΝΣΕΠ ως απάντηση στον κοινωνικό αποκλεισμό

Θεσσαλονίκη: Μία ΚΟΙΝΣΕΠ ως απάντηση στον κοινωνικό αποκλεισμό

Κατερίνα Μπακιρτζή

Μία φιλόδοξη προσπάθεια ξεκινά το Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας Κεντρικής Μακεδονίας επιχειρώντας να συμβάλει σε μία κοινωνία αλληλεγγύης και να δώσει μία διέξοδο σε ανθρώπους που περιθωριοποιήθηκαν εξαιτίας της οικονομική κρίσης και της ανεργίας.

Η δημιουργία μίας Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης με μέλη της ωφελούμενους τους προγράμματος «Στέγαση και Επανένταξη- Συνδιαμορφώνουμε το Μέλλον», αν και στα πρώτα της βήματα είναι μία σύγχρονη ιδέα που προσπαθεί να απαντήσει τόσο στα προγράμματα με ημερομηνία λήξης, όσο και να ανοίξει έναν δρόμο κοινωνικής επανένταξης για ανθρώπους που ως ωφελούμενοι προγραμμάτων κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους, μετά από μεγάλο διάστημα όπου λόγω έλλειψης εργασίας είτε έμειναν άστεγοι, είτε βρέθηκαν σε κίνδυνο αστεγίας.

Αντίστοιχα παραδείγματα έχουμε εδώ και χρόνια στην Ευρώπη αλλά σε πολύ περιορισμένο βαθμό στη χώρα μας. Στη Θεσσαλονίκη ιδρυτικά μέλη της ΚΟΙΝΣΕΠ θα είναι κάποιοι εκ των ωφελούμενων του προγράμματος «Στέγαση και Επανένταξη- Συνδιαμορφώνουμε το Μέλλον» που χρηματοδοτείται από εθνικούς πόρους μέσω του υπουργείου Εργασίας.

Οι σκέψεις των ανθρώπων του ΚΚΠΚΜ για το μέλλον του σχεδίου είναι πολλές. Ήδη είναι σε διαδικασία για να λάβουν πιστοποίηση για τη δημιουργία κουζίνας ενώ έχουν λάβει δωρεά στη μνήμη του Αιμ. Χρόνη ένα ειδικά διαμορφωμένο αυτοκίνητο για τη μεταφορά των γευμάτων σε ειδικά σκεύη. Αυτό θα μπορούσε να αναλάβει μέρος της προμήθειας των σχολικών γευμάτων όπως το δεκατιανό ή να παρέχει αντίστοιχες υπηρεσίες σε κοινωνικές εκδηλώσεις.

Παράλληλα τομείς δραστηριοποίησης είναι δυνατόν να αποτελέσουν αυτός της ανακύκλωσης-με αντίστοιχα παραδείγματα με συνεταιρισμούς ανέργων να  υπάρχουν στην Ιταλία- αλλά και του ηλεκτρονικού εμπορίου με τα χειροτεχνήματα και τις δημιουργίες των ανθρώπων από τα παραρτήματα του Κέντρου. Ειδικά όσον αφορά τα χειροτεχνήματα όπως γούρια, κρεμαστά, χαλιά, δημιουργίες από υφάσματα, κεριά κ.α. θα μπορούσαν κατόπιν παραγγελίας να παράγονται σε μεγαλύτερες ποσότητες και να διατίθενται με το συμφωνημένο αντίτιμο λ.χ σε εταιρείες που θέλουν να προσφέρουν ένα εορταστικό δώρο.

Επιπλέον το ΚΚΠΚΜ απέκτησε από δωρεά ένα κατασκηνωτικό χώρο και πέρα από την φιλοξενία των ανθρώπων που εντάσσονται στα προγράμματα του, στόχος είναι να μετατραπεί σε μία πηγή εσόδων και θέσεων εργασίας με τη φιλοξενία και άλλων ανθρώπων οι οποίοι θα πληρώνουν για τις υπηρεσίες που θα λαμβάνουν.

«Έχουμε ανάγκη από κοινωνικό κράτος και μπορούμε να το καταφέρουμε», υπογραμμίζει η πρόεδρος του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Κεντρικής Μακεδονίας Συλβάνα Καρασαββίδου. Στόχος είναι σύμφωνα με την κ. Καρασαββίδου «να δώσουμε την ευκαιρία σε ανθρώπους κοινωνικά αποκλεισμένους για να επανενταχθούν».

Σύμφωνα με την πρόεδρο του Κέντρου πρόκειται για ανθρώπους που ήταν άστεγοι ή εν δυνάμει άστεγοι λόγω έξωσης. «Υπήρχε για παράδειγμα οικογένεια που κοιμόταν στο αυτοκίνητο», αναφέρει.

Όμως σκοπός του ΚΚΠΚΜ είναι σύμφωνα με την κ. Καρασαββίδου η «ουσιαστική ένταξη», η «συνύπαρξη» και η «αναπτυξιακή πρόνοια» ώστε «να μικρύνει η ψαλίδα των αποκλεισμένων». Για αυτό προωθείται η δημιουργία ΚΟΙΝΣΕΠ η οποία «ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο, είναι ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο το οποίο θα πρέπει να υλοποιήσουμε».

«Εμείς λέμε ότι αυτός που είναι εκεί, έχει μία ευκαιρία να συμμετέχει από το να πάρει απλά επίδομα ανεργίας ή οτιδήποτε, να έχει την ευκαιρία να παρέχει μία υπηρεσία, άρα συμβάλει από αυτή τη θέση στην ανάπτυξη. Ο Συνεταιρισμός για εμάς έχει αυτό το σκοπό να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας», τονίζει.

«Η λέξη αστεγία είναι συνήθως κάτι που αφορά τον ‘’Άλλο’’ , όχι εμάς. Αλλά πίσω από αυτές τις λέξεις κρύβονται ωραίοι άνθρωποι», αναφέρει καθώς περιγράφει τις προσπάθειες των ανθρώπων του ΚΚΠΚΜ. «Έχουμε ανάγκη από μία κοινωνία αλληλεγγύης, συνοχής και όχι αποκλεισμού. Είναι μεγαλύτερος κόπος να προσπαθείς να αποκλείσεις τον άλλο από το να μπορέσεις να τον έχεις δίπλα σου», προσθέτει.

Το πρόγραμμα «Στέγαση και Επανένταξη- Συνδιαμορφώνουμε το Μέλλον» υλοποιείται εδώ και ένα χρόνο και ανανεώθηκε για έναν ακόμη χρόνο μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2017. Προσφέρει κατά περίπτωση και σύμφωνα με τις ανάγκες στέγη, ρεύμα, νερό, τροφή, οικιακό εξοπλισμό και εργασία. Έχει συνολικό αριθμό ωφελούμενων 34 άτομα εκ των οποίων οι 18 είναι ανήλικοι και στη πλειοψηφία τους Έλληνες. Κατά 63% είναι γυναίκες και κατά 50% ανήκουν στις ηλικίες 25-45 ετών. Σε ποσοστό 44% είναι απόφοιτοι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ενώ ένα 18% είναι αναλφάβητοι και ένα 19% απόφοιτοι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. 

Το 50% είναι μεμονωμένα άτομα, ενώ το 43% μονογονεϊκές οικογένειες. Το 62% είναι άτομα που διαβιούν σε επισφαλή κατοικία, το 25% σε δομές παιδικής προστασίας και το 13% σε ακατάλληλα καταλύματα. Το 79% λαμβάνει επιδότηση ενοικίου και το 14% επισκευή υφιστάμενης κατοικίας. Όσον αφορά την εργασιακή αποκατάσταση αυτή επετεύχθη σε ποσοστό 65% ενώ  το 73% των θέσεων εργασίας είναι με επιδότηση, το 18% άνευ ενώ το 9% με τη δημιουργία επιχείρησης. Εκ του συνόλου το 47% των ωφελούμενων κατά τη λήξη του πρώτου έτους του προγράμματος είναι εργασιακά ενεργοί.

Ο αιώνιος ρόλος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε

 Κάκη Μπαλή

Η επιμονή στους κανόνες, το όνειρο της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων και η αγωνία της τελευταίας ευκαιρίας

Εν όψει των Χριστουγέννων ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε συνηθίζει να προτείνει βιβλία -για τροφή του μυαλού και της ψυχής. Φέτος συνέστησε μέσω των σελίδων του οικονομικού περιοδικού manager magazin το “Γκρέμισμα στην κόλαση: Η Ευρώπη μεταξύ 1914 και 1949” του Βρετανού ιστορικού Ίαν Κέρσο, αυτού που έγραψε τη βιογραφία αναφοράς του Χίτλερ.

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, γράφει ο Σόιμπλε, μαθαίνεις ότι “ζούμε σε έναν κόσμο που καθορίζεται από τις επιπτώσεις των αποτυχημένων προσπαθειών, να επιβληθεί τάξη, οι οποίες έγιναν στο παρελθόν”. Βέβαια, ο Σόιμπλε θέλει να πιστεύει ότι η δική του προσπάθεια... να επιβάλει τάξη σήμερα στην Ευρώπη δεν θα είναι αποτυχημένη. Άρα οι επόμενες γενιές δεν θα υποχρεωθούν να ζήσουν με τις επιπτώσεις της.

 Κι ακριβώς αυτή η βεβαιότητά του ότι έχει δίκαιο και η εμμονή του να το επιβάλλει είναι το επικίνδυνο αυτές τις ταραγμένες μέρες - όχι μόνο για το ελληνικό ζήτημα.

Τι θέλει ο Σόιμπλε; Αυτό που -έλεγε ότι- ήθελε εδώ και 25 χρόνια. Και το διατύπωνε αρτιότερα ο τότε συνοδοιπόρος του Καρλ Λάμερς: μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων, στην οποία τα μέλη της πρώτης ταχύτητας θα τηρούν πιστά τους κανόνες - κατά προτίμηση τους γερμανικούς- κι αυτά της δεύτερης θα καταβάλλουν συνεχείς προσπάθειες για να μην μείνουν δραματικά πίσω.

Κι επειδή από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 που διατύπωσε αυτή την... επιθυμία, απολύτως βέβαιος ότι μόνο έτσι θα μακροημερεύσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, το έργο δεν του βγήκε, κυρίως διότι προχώρησε ταχύτατα η διεύρυνση -την οποία ήθελε πολύ η Γερμανία- και πολύ αργά η εμβάθυνση, βλέπει στην ευρωκρίση την ευκαιρία να πετύχει τώρα τον στόχο του. Γι’ αυτό και ήταν τόσο... άνετος το καλοκαίρι του 2015, όταν έλεγε στον Έλληνα ομόλογό του: Αφού δεν θέλετε να κάνετε τα μαθήματά σας, αποφασίστε το Grexit κι εγώ θα σας στηρίξω οικονομικά. Μια πρόταση που προκάλεσε πανικό σε όλους τους άλλους, μια πρόταση που δεν στήριξε, ενεργά τουλάχιστον, η προϊσταμένη του στη γερμανική κυβέρνηση, καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ.

 Οι διακυμάνσεις της... παντοδυναμίας

Το καλοκαίρι του 2015 ο Σόιμπλε ήταν παντοδύναμος στο Eurogroup -ο συσχετισμός ήταν 18-1 εις βάρος της ελληνικής κυβέρνησης- αλλά όχι και έναντι της καγκελαρίου του. Το χειμώνα του 2016 ο Σόιμπλε δεν μπορεί πλέον να υπολογίζει σε όλους τους ομολόγους του στο Συμβούλιο Υπουργών - πιθανότατα σε λίγο περισσότερους από τους μισούς-, αλλά είναι σαφέστατα ενισχυμένος στο Βερολίνο.

Επομένως η Μέρκελ δεν έχει τίποτε να πει για την έντονη ενόχλησή του – πού είναι ο Καλβίνος να τον καμαρώσει;- για το εφάπαξ βοήθημα που αποφάσισε να δώσει η ελληνική κυβέρνηση στους χαμηλοσυνταξιούχους από την υπέρβαση του πλεονάσματος για το 2016, όσο κι αν η ίδια ενδεχομένως δείχνει κατανόηση για την ελληνική απόφαση.

Επιπλέον, ακόμη κι αν αυτή τη φορά υπήρξε ομοβροντία αντιδράσεων στην πρεμούρα του Σόιμπλε να πιέσει για να παγώσει τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δεν φάνηκε να πτοείται: είχε έτοιμο στο τσεπάκι του το επιχείρημα των “κανόνων” -τους οποίους ερμηνεύει όποτε θέλει ελαστικά κι όποτε θέλει κατά γράμμα.

Το... γράμμα των κανόνων λέει ότι το ύψος του ετήσιου πλεονάσματος “κλειδώνει” τον Απρίλιο της επόμενης χρονιάς, όταν το δημοσιοποιεί επισήμως η Eurostat, κι ούτε μια μέρα νωρίτερα. Όσο κι αν είναι σαφές, λοιπόν, ότι η υπέρβαση του στόχου του πλεονάσματος για το 2016 είναι πολύ μεγαλύτερη από τα 600 εκατομμύρια που στοιχίζει το εφάπαξ βοήθημα, η “επίσημη” απόδειξη για του λόγου το αληθές θα εμφανιστεί σε τρεις μήνες.

 Η αναγκαιότητα της αντεπίθεσης

Προς τι τόση προσήλωση σ’ αυτή την τεχνική λεπτομέρεια; Επειδή ο Σόιμπλε θέλει να -δείχνει ότι- τιμωρεί την Ελλάδα όταν εκτιμά ότι δεν κάνει επαρκώς τα μαθήματά της; Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Ο Σόιμπλε δεν έχει κάτι αποκλειστικά εναντίον της Ελλάδας ούτε της νυν κυβέρνησής της. Έχει κάτι εναντίον οποιουδήποτε του χαλάει το δικό του -προτεσταντικής ηθικής- όραμα της Ευρώπης.

Με τον ίδιο απότομο τρόπο έβαλε φρένο στα σχέδια της Ιταλίας να σώσει με ελαστική ερμηνεία των κανόνων τις τράπεζές της, με τον ίδιο τρόπο έβαλε πάγο στα σχέδια της Κομισιόν να αυξήσει τις επενδύσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με -λιγότερο- απότομο τρόπο τραβάει το αυτί του εκάστοτε Γάλλου υπουργού Οικονομικών επειδή δεν προχωρά σε αρκετά τολμηρές... μεταρρυθμίσεις.

Το κάνει επειδή πιστεύει ότι τώρα έχει ανοίξει ένα παράθυρο ευκαιρίας για μια Ευρώπη όπως την οραματίστηκε - προφανώς εμπνευσμένος από το χιλιοειπωμένο ότι στα κινέζικα το ιδεόγραμμα της κρίσης είναι ίδιο με αυτό της ευκαιρίας. Συνεπώς, όσοι δεν οραματίζονται αυτή την Ευρώπη πρέπει να αντιδράσουν.

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τους Σοσιαλδημοκράτες και την Αριστερά απανταχού της Γηραιάς Ηπείρου. Αυτή τη φορά, μάλιστα, πρέπει να εκτεθούν και να βγουν δυναμικά μπροστά - και εντός της Γερμανίας- αφού δεν θα παρέμβει στο τέλος συμφιλιωτικά η Μέρκελ, με κάποιον “έντιμο” συμβιβασμό, ο οποίος απλά θα μεταφέρει το πρόβλημα λίγο αργότερα.

Φαίνεται ότι ο πρόεδρος του SPD Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, τώρα που μπήκε σε προεκλογικό κλίμα, είναι διατεθειμένος να πιέσει όσο μπορεί τόσο για το ελληνικό ζήτημα - κατ’ αρχάς για το άμεσο “ξεπάγωμα” του “παγώματος” των βραχυπρόθεσμων μέτρων- όσο και για τη γενικότερη αναπτυξιακή πολιτική στην Ευρώπη.

Η όψιμη αδυναμία της Μέρκελ

Υπενθυμίζεται ότι στη χρόνια δύσκολη σχέση Μέρκελ - Σόιμπλε, η “μητερούλα” είχε μέχρι πέρσι το πάνω χέρι. Βεβαίως ο Σόιμπλε ήταν ο αδιαμφισβήτητος νους του δημοσιονομικού κορσέ στην Ευρωζώνη, αλλά στους υπόλοιπους τομείς της πολιτικής ήταν αναγκασμένος να ακολουθεί τα ανοίγματα της Μέρκελ, αριστερά της Χριστιανοδημοκρατίας.

Τώρα, όμως, ο γηραιός υπουργός Οικονομικών αρχίζει να παίρνει την εκδίκησή του, βάζοντας τους προστατευόμενούς του - τρία σχετικά νεαρά στελέχη του κόμματος- να πιέζουν την καγκελάριο για μια συντηρητική στροφή παντού, αρχής γενομένης από το μεταναστευτικό και το προσφυγικό. Και το κατάφεραν στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος επιβάλλοντας αποφάσεις κόντρα στην άποψή της. Ήταν η πρώτη χειροπιαστή απόδειξη της όψιμης αδυναμίας της Μέρκελ.

Η ώρα του πορίσματος (και των ευθυνών)

Κώστας Πουλακίδας

 

Εξεταστική για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ - Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ χρωστούν 401 εκατ. και τα ΜΜΕ 1,3 δισ.

Τον τετραγωνισμό του κύκλου θα επιχειρήσει ο πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ Αντώνης Μπαλωμενάκης, καθώς ανάμεσα στα κόμματα υπάρχουν αποκλίνουσες απόψεις ως προς τα συμπεράσματα από τις καταθέσεις των μαρτύρων. Το πόρισμα, ύστερα, από συνεννόηση με τον πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση, θα κατατεθεί στις 16 Ιανουαρίου.

Το πρώτο μέρος του πορίσματος πιθανότατα θα αφορά την δανειοδότηση των ΜΜΕ και το δεύτερο των κομμάτων. Για τα συμπεράσματα προφανώς κάθε κόμμα θα έχει δικό του κείμενο.

Το δεδομένο είναι πως η δανειοδότηση των κομμάτων είναι 418 εκατ. ευρώ (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ χρωστούν 401 εκατ.) και των ΜΜΕ 1,3 δισ. ευρώ.

Οι παθογένειες

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επισημάνει την παθογένεια του τραπεζικού, του πολιτικού και του μιντιακού συστήματος. Ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ Σπύρος Λάππας έχει μιλήσει για:

- Τον τραπεζικό πυλώνα «με την αθρόα δανειοδότηση χωρίς επαρκείς εξασφαλίσεις και εγγυήσεις».

- Το πολιτικό σύστημα που νομοθέτησε (άρθρο 78 Ν. 4146/2013) την ποινική ασυλία στα τραπεζικά στελέχη και στους υπεύθυνους των κομμάτων (τροπολογία Τσουμάνη, Χριστογιάννη, Σταμενίτη).

- Και το σύστημα της ενημέρωσης, όπου σύμφωνα με την κατάθεση ενός διευθυντή ΜΜΕ είχε καταστεί γραφείο των επιχειρήσεων των ιδιοκτητών.

Λειτουργώντας σ’ αυτό το πλαίσιο το πολιτικό σύστημα κατάφερε:

1) Να άρει τις ποινικές ευθύνες των διοικήσεων των τραπεζών και των υπευθύνων των κομμάτων.

2) Τα κόμματα να μην εξοφλήσουν τα δάνειά τους. Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ δεν κατέβαλαν ούτε ευρώ από το φθινόπωρο του 2010! Μάλιστα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ εκχώρησαν τα ίδια έτη μελλοντικής κρατικής χρηματοδότησης, παρ' ότι χορηγούσαν σε κάθε τράπεζα έγγραφη διαβεβαίωση ότι ούτε εκχώρησαν ούτε θα εκχωρήσουν την κρατική χρηματοδότηση του έτους που βάζουν ως εγγύηση για τη λήψη δανείου!

Τα ΜΜΕ

Όσον αφορά τα ΜΜΕ εκτιμάται πως θα επισημανθεί:

- Ο εποπτικός ρόλος της ΤτΕ ήταν πλημμελής.

- Η δανειοδότηση, παρ' ότι από το 2009 είχαν πτώση του τζίρου, αρνητικά ίδια κεφάλαια, ζημίες, αδυναμία καταβολής δόσεων έναντι τόκων και κεφαλαίου δανείων, αμφιβολία για τη συνέχιση της επιχειρηματικής τους λειτουργίας.

- Τα δάνεια δόθηκαν χωρίς εξασφαλίσεις και εγγυήσεις.

- Τα δάνεια είναι ακάλυπτα κατά 70% - 90%. Συγκεκριμένα: ΠΗΓΑΣΟΣ 88%, ΔΟΛ 70%, “Πρώτο Θέμα” 70%, Star 82%.

- Οι συνολικές οφειλές είναι: ΔΟΛ 179.000.000 ευρώ, ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ 115.000.000 ευρώ, ΠΗΓΑΣΟΣ 150.000.000 ευρώ, όμιλος “Πρώτο Θέμα” - ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ 44.000.000 ευρώ, όμιλος ΑΛΑΦΟΥΖΟΥ 47.000.000 ευρώ, Alter πάνω από 400 εκατ.

- Η κατάθεση Αλαφούζου, ότι δόθηκαν δάνεια «πέραν πάσης λογικής», ότι τα ΜΜΕ ελέγχονται δικαστικά για άδηλους πόρους, ότι τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε «πολιτική σχέση ΜΜΕ και κυβερνήσεων» και ότι το Mega «απολάμβανε την εύνοια των κυβερνήσεων, κανένας δεν το κυνήγησε ποτέ για τα χρέη του».

- Οι τράπεζες χορηγούσαν παράνομα δάνεια για την αναχρηματοδότηση δόσεων τόκων, ώστε να εμφανίζονται αυτά ενήμερα.

- Τα δάνεια δεν καταγγέλλονταν και δεν κηρύσσονταν αυτο-απαιτητά ολόκληρα αν και υπήρχε καθυστέρηση άνω του ορίου των 90 ημερών.

- Σε ΜΜΕ με ζημίες και αρνητικά κεφάλαια κάτω από το 50% του μετοχικού κεφαλαίου, δεν επιβαλλόταν ο νόμος που όριζε ή τη λύση και εκκαθάρισή τους ή την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου.

- Όλες οι καταγγελίες των δανείων από τις τράπεζες έγιναν μετά τη σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής στις 31 Μαρτίου 2016!

Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα διαπιστωθούν ποινικές ευθύνες. Για παράδειγμα, υπάρχει η κατάθεση Ψυχάρη ότι έπαιρνε δάνεια 15 εκατ. και 20 εκατ. χωρίς καμιά εγγύηση «με αέρα» - για το θέμα η εκτίμηση του Σπ., Λάππα είναι ότι έχει και ποινικές προεκτάσεις. Επίσης υπάρχει η κατάθεση του Νίκου Σαλαγιάννη, υπευθύνου του ΠΑΣΟΚ, που περιέγραψε την αθρόα χρηματοδότηση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.

Ν.Δ.: Ούτε γάτα ούτε ζημιά

Από την πλευρά της η Ν.Δ., διυλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας την κάμηλο, θα επιχειρήσει να δώσει έμφαση σε ήσσονος σημασίας θέματα προκειμένου να αποπροσανατολίσει. Για παράδειγμα, θα αναφερθεί στο δάνειο με το οποίο αγοράσθηκαν τα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κουμουνδούρου και θα υποστηρίξει ότι έγινε κούρεμα του δανείου. Ωστόσο δεν θα αναφέρει ότι το συγκεκριμένο δάνειο έχει εξοφληθεί και σε κάθε περίπτωση είναι προ του 2002, είναι δηλαδή εκτός της περιόδου που ελέγχει η Εξεταστική. Επιπλέον σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει οφειλή στην Alpha Bank (τότε Ιονική Λαϊκή) που ήταν η δανείστρια τράπεζα.

Ακόμη θα αναφερθεί στο μετοχολόγιο της «Αυγής». Επί της ουσίας, τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ θα ισχυριστούν ότι δεν υπάρχουν ποινικές ευθύνες για τα θαλασσοδάνεια...

Όσον αφορά τα δάνειά της, η Ν.Δ. θα υποστηρίξει ότι δεν υπάρχουν ποινικές ευθύνες και θα αποδώσει τον υπερδανεισμό στην ευκολία με την οποία κυκλοφορούσε το τραπεζικό χρήμα πριν από το 2010 και στην εκτίμηση ότι η μεταβολή είναι απρόοπτη και δεν μπορούσε να προβλεφθεί.

«Τεμπέληδες οι φαρμακοποιοί» χωρίς αντίλογο

Kst

Καταγγελία στο ΕΣΡ για την εκπομπή του Αρη Πορτοσάλτε με καλεσμένο τον Θ. Πάγκαλο

Στη γραμμή «Βάστα, Σόιμπλε» βγήκε προ δεκαημέρου στην εκπομπή του Άρη Πορτοσάλτε και στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ο Θ. Πάγκαλος, βάζοντας στο στόχαστρο τους φαρμακοποιούς, τους οποίους, ούτε λίγο ούτε πολύ, τους κατηγόρησε ως «τεμπέληδες» γιατί δεν ανοίγουν τα φαρμακεία τη νύχτα και τα σαββατοκύριακα. Όπως ανέφερε, “Δεν μπορούμε να πούμε στους Γερμανούς φαρμακοποιούς που δουλεύουν μέρα - νύχτα να μας δώσουν λεφτά τη στιγμή που οι Έλληνες συνάδελφοί τους δεν δουλεύουν το σαββατοκύριακο”.
Και μπορεί ο Πάγκαλος να έχει το δικαίωμα να διατυπώνει όποια άποψη θέλει για τους φαρμακοποιούς και για άλλους επαγγελματίες, όμως ο δημοσιογράφος που τον φιλοξενεί για να εκφράζει δημόσια τις απόψεις του οφείλει να παρουσιάζει και την αντίθετη άποψη, ιδίως όταν του ζητηθεί. Πράγμα που δεν έκανε ο Πορτοσάλτε, όπως καταγγέλλει ο αντιπρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου. Ο Γιάννης Δαγρές επικοινώνησε με τον δημοσιογράφο και του προτάθηκε, όπως καταγγέλλει, να γραφτεί απαντητική επιστολή η οποία θα διαβαζόταν από τον Άρη Πορτοσάλτε δημοσίως. Η επιστολή συντάχθηκε, εστάλη, αλλά ουδέποτε διαβάστηκε. «Με άλλα λόγια, μας αφαιρέθηκε το δικαίωμα της ισότιμης αντιμετώπισης μας και της απάντηση στις ψευδείς εντυπώσεις που άφησε ο κ. Πάγκαλος με υπαιτιότητα του κ. Πορτοσάλτε» σημειώνει ο αντιπρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου και συμπληρώνει: «Καλοί οι λαϊκισμοί και οι φτηνές εντυπώσεις, αλλά οι ακροατές δεν χρωστάνε τίποτα να εκτίθενται σε ανοησίες εκτός τόπου και χρόνου από ανθρώπους που έχουν μαύρα μεσάνυχτα για το τι συμβαίνει στα φάρμακα και τα φαρμακεία».
Απαντώντας στις διαμαρτυρίες για το ωράριο των φαρμακείων, στην επιστολή του ο αντιπρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου αναφέρει:
* Στην Αθήνα υπάρχουν ακόμα και τώρα άνω των 80 διανυκτερευόντων φαρμακείων καθημερινά, ενώ στο Βερολίνο μόλις 10.
* Στη Γερμανία, τα φαρμακεία είναι κλειστά τις Κυριακές, πλην διανυκτερευόντων. Τις εργάσιμες λειτουργούν πάνω - κάτω τις ίδιες ώρες με τα ελληνικά, παρόλο που εκεί είναι μεγαλύτερα, με περισσότερους υπαλλήλους, επειδή είναι λιγότερα.
* Στη Γερμανία (όπως και στις περισσότερες υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες), οι φαρμακοποιοί στις εφημερίες-διανυκτερεύσεις αμείβονται εξτρά, ενώ εδώ όχι.
* Θα έβρισκε ακόμα ευκολότερα φαρμακεία εκεί που μένει αν δεν καταργούνταν το ρυθμισμένο ωράριο με τα εφημερεύοντα - διανυκτερεύοντα που ίσχυε, μια και το σημερινό διευρυμένο - ελεύθερο ωράριο μείωσε τον αριθμό τους στο μισό.
Η καταγγελία κατατέθηκε προς εξέταση στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.

Η ανατρεπτική δυναμική του αστάθμητου

 Νίκος Θεοτοκάς

 Τα τελευταία –πολλά πλέον– χρόνια όλο και χάνονται, νομίζω, οι συνέχειες με τους καιρούς στους οποίους αναφέρθηκαν οι ομιλητές του συνεδρίου ιστορίας της Νεολαίας της ΕΔΑ. Φράσεις όπως «ο ρόλος της αριστερής νεολαίας» συνεχίζουν να παραπέμπουν σε σημασίες που, σε μας τους παλιούς και τους παλιότερους, φαίνονται αυτονόητες. Παραπέμπουν δηλαδή σε μια αυστηρά ιστορική έννοια της νεολαίας, σε συλλογικότητες, σε προτάγματα συνδεδεμένα με την αλλαγή, στη διεύρυνση και εμβάθυνση της δημοκρατίας, στη ρήξη με τους αρχαϊσμούς, στα δικαιώματα και στην προκοπή των ανθρώπων, στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Φοβάμαι ότι, σήμερα, όλα τούτα δεν αποτελούν παρά κελύφη σημασιών, το περιεχόμενο των οποίων έπαψε να νοηματοδοτείται από τους ανοικτούς ορίζοντες κοινωνικών προσδοκιών. Το «αύριο» μοιάζει κλειστό, σκοτεινό, απρόσιτο. Και οι ιδεολογίες δεν ζωογονούνται από το μέλλον· επιβιώνουν και αναπαράγονται με υλικά και νοήματα ενός παρελθόντος που, όλο και περισσότερο, θολώνει στις εικόνες της αφαίρεσης και χάνει τις συνδέσεις του με την εμπειρία. Είναι το τέλος των ιδεολογιών ή το ξεκίνημα της ανανέωσης; Θα θυμηθώ μόνο τις αφηγήσεις φίλων που δεν είναι πια ανάμεσά μας, του Άγγελου Ελεφάντη ή του Φίλιππου Ηλιού για τον Μίμη Δεσποτίδη. «Το κόμμα –οι συλλογικότητες της Αριστεράς, θα μετέγραφα– είναι εκείνος ο ένας που θα ψάξει, θα βρει, θα πείσει και θα φέρει στον αγώνα άλλον έναν». Λόγια που πολλές και πολλοί κρατούν ως βίωμα.

Οι κληρονομημένοι αυτοματισμοί της σημερινής νεολαίας που επιμένει να κρατά αριστερό προσανατολισμό, σε όλο της το εύρος, στρέφονται προς τη διαμαρτυρία και τον κινηματισμό. Η οργάνωση, οι χώροι της συλλογικής σκέψης και δράσης δίνουν τη θέση τους σε απεικάσματα συλλογικότητας με αναφορά τη δράση. Με καταμερισμούς, αλληλεγγυότητες και οργανωτικές δομές, ασφαλώς. Με αναζήτηση ταυτοτήτων και αντιθέσεων. Δίχως όμως την αγωνία σύνδεσης της κινηματικής ριζοσπαστικής δυστροπίας με μια εναλλακτική προοπτική. Έξω και πέρα από την πολιτική, δηλαδή. Με εξαίρεση το ΚΚΕ.

Αναφερόμενος στο ΚΚΕ, σκέφτομαι ποιοι χώροι της Αριστεράς διατηρούν ακόμη στις μέρες μας κάτι που θυμίζει εκείνο που στο λεξιλόγιό μας ονοματίζεται «συλλογικότητα». Είναι βαρύ αυτό που σκέφτομαι αλλά θα το πω: Πρόκειται για τους –μετρημένους πια– οργανωμένους χώρους που αναφέρονται στην Αριστερά, που χτίζουν την ιδεολογική τους ταυτότητα με αναφορά σε ιδιόμορφους –και αντιτιθέμενους– πολιτικούς χιλιασμούς. Με εμμονή στη διεκδίκηση των χαμένων παραδείσων, στην προσμονή της ανάστασης και της χιλιόχρονης βασιλείας του Σωτήρος και στη διαρκή υπόμνηση και καταδίκη της αμαρτίας που επέφερε την έκπτωση. Η εικόνα του αύριο είναι άδεια. Τη θέση της καταλαμβάνουν ξόανα στολισμένα με ψηφίδες από ιδεολογικές προβολές του παρελθόντος. Εδώ, οι επαγγελίες αναβίωσης των χαμένων παραδείσων γεμίζουν με θόρυβο τον ορίζοντα των προσδοκιών. Για μια ακόμα φορά βλέπουμε τους πεθαμένους να οδηγούν τους ζωντανούς. Κι όσοι μισούν και τους ζωντανούς και τους πεθαμένους, πασχίζουν για την καταστροφή του παρόντος που τους κουβαλάει, μαζί με δεινά και απελπισία. Αρχαίες διανοητικές δομές που φωλιάζουν στις νοοτροπίες και γεμίζουν τα μπουκάλια με βενζίνη. Ο κόσμος κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού γίνεται ο κόσμος του Αντίχριστου που έχει λησμονηθεί το όνομά του.

Μέσα στη θεωρητική μας ένδεια, λοιπόν, οι ιδεολογίες ανασκαλεύουν το χθες, απ’ όπου αρδεύεται ο λόγος των πολιτικών, κοινωνικών και πολιτισμικών διακυβεύσεων. Η διόρθωση του παρελθόντος, η λαθολογία, οι δικανικοί αναχρονισμοί, όλα αυτά αφαιρούν λίγο λίγο από τις συλλογικές παραστάσεις κάθε πεδίο αναφοράς στον ορθολογισμό. Κι αυτό δεν αφορά το ΚΚΕ ή μόνο το ΚΚΕ. Διατρέχει όλο το φάσμα της αυτοοριζόμενης «επαναστατικής Αριστεράς», διαπερνά τις κληρονομιές της κομμουνιστικής ανανέωσης, συνοδεύει κάθε απόπειρα αναστοχασμού στο πλαίσιο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η κοινωνία, σε πείσμα των αφορισμών του νεαρού Μαρξ το 1844, γίνεται και πάλι αντιληπτή «ως αφαίρεση έναντι του ατόμου». Και μια τέτοια αφαίρεση δεν μπορεί να είναι διαπραγματεύσιμη.

Η θεωρητική αμηχανία που σφραγίζει την ιδιώτευση, τις πολιτικές μετατοπίσεις ή τη σιωπή των διανοούμενων είναι κι αυτή ένα σύμπτωμα του κόσμου που ζούμε. Ενός κόσμου ο οποίος κλυδωνίζεται από αλλαγές που μας τυφλώνουν, παίζοντας με την αδυναμία μας να τις αντιληφθούμε, πόσο μάλλον να τις κατανοήσουμε και να δράσουμε συλλογικά.

Ζούμε ξανά σε μια εποχή τεράτων και, πολύ καινούριο αυτό, βρισκόμαστε σε συνθήκες απερήμωσης των χώρων της συλλογικής δράσης. Ο καθένας μοναχός του. Σήμερα, η απαξίωση της οργανωμένης συλλογικότητας, με όλες τις αμαρτίες που κουβαλά και με τους σκελετούς που γεμίζουν τα ντουλάπια της, καταστρέφει, δίχως να τους αναπληρώνει, τους τόπους αναστοχασμού που τροφοδοτεί η κινηματική εμπειρία. Και για όσες κι όσους ασπρίσαν τα μαλλιά μας, αυτή η βαρυχειμωνιά πρέπει να μας τρομάζει. Οι συνταγές που ξέρουμε από το παρελθόν εξορίστηκαν από το μαγειρείο του μέλλοντος που ζούμε. Δίχως να πετάξουμε τίποτα, ούτε τους σκελετούς που εμείς βρήκαμε το κουράγιο να βγάλουμε στο φως, σε τι μας υποχρεώνει η διαρκώς παρούσα και διαρκώς ακυρούμενη επαγγελία της Ανανέωσης; Να ξανασκεφούμε, στοχαζόμενοι την ιστορία της Αριστεράς, πάνω στις αρχές των νέων ταυτοτήτων, των νέων αντιθέσεων και της εναλλακτικής πρότασης για τον κόσμο μας. Και να μην λησμονούμε ότι υπάρχει πάντα, στις δικές μας αποσκευές τουλάχιστον, το δύσκολο ερώτημα «τι να κάνουμε;»

Από ποια στόφα μπορεί να φτιάχνεται σήμερα το κίνητρο να οργανώσουμε και να οργανωθούμε; Τι σημαίνουν όλα αυτά που ειπώθηκαν για τις κινητοποιήσεις των νέων στη μεταπολεμική περίοδο, για τους σημερινούς μαθητές, τα παιδιά που τέλειωσαν ή που τελειώνουν το σχολείο, για τους εργαζόμενους νέους, τους άνεργους ή τους φοιτητές, για τη ζωή τους και για το αύριο; Μέχρι να βρούμε ή να βρεθεί το νέο όραμα για την αλλαγή του κόσμου, ας πασχίσουμε για μια μεταρρύθμιση που τους επιστρέφει κάτι από τη ζωή τους.

Αξίζει όμως να επιμείνουμε. Δοκιμάζοντας να καταστήσουμε τους νέους συμμέτοχους στις δημιουργίες διακυβεύσεων για το αύριο κι αναλογιζόμενοι τι πάει να πει σήμερα εκείνο το «να οργανώσουμε και να οργανωθούμε». Το πιθανότερο είναι ότι εμείς, οι παλιοί και οι παλαιότεροι, θα μείνουμε με τις εμμονές μας και η πραγματικότητα θα μας ξεπεράσει. Παρόλα όσα είπα, παραδόξως, αισθάνομαι αισιόδοξος. Είμαι πεισμένος, θέλω να πω, για τη δυναμική του αστάθμητου, που ανατρέπει τις προσμονές και ανοίγει απρόβλεπτα το μέλλον.

Ψίχουλα... και η Ηχηρή απουσία ενός "παρών"

«Ψίχουλα»… Ν. Λιονάκης

Ο Σόιμπλε θέλει το ΔΝΤ στο Μνημόνιο ως εμβρυουλκό για επιβολή δύσκολων ή και ακραίων θέσεων, ώστε να μη λερώνει τα χέρια της μόνο η Ε.Ε. Αυτό έκανε από το 2010. Η κυβέρνηση θέλει το ΔΝΤ στο Μνημόνιο στον βαθμό που το Ταμείο απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους επιμένει στις θέσεις του για το χρέος και τα μειωμένα πλεονάσματα από το 2019 και μετά. Θέσεις με τις οποίες διαφωνεί βέβαια ο Σόιμπλε. Εάν η παραμονή του ΔΝΤ στο μνημόνιο δεν σημαίνει υλοποίηση των θέσεών του για το χρέος, αλλά σημαίνει υλοποίηση των θέσεών του για τα εργασιακά και άλλα επώδυνα ή ακόμα χειρότερα μέτρα (όπως αρθογράφησε ο Τόμσεν), με τα οποία βέβαια συμφωνεί ο Σόιμπλε, τότε δεν έχει νόημα η παραμονή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα, γιατί δεν εξυπηρετεί σε τίποτα την υπόθεση της χώρας.

Η γαλλική και η σοσιαλδημοκρατική επίθεση κατά Σόιμπλε που ξεδιπλώθηκε στο ανώτατο επίπεδο, οι ανώνυμες “δικαιολογήσεις” ευρωπαϊκής πηγής στο γερμανικό ΜΝΙ ότι οι δηλώσεις Ντάισελμπλουμ για τις εξαγγελίες Τσίπρα ήταν “βιαστικές”, καθώς και το γεγονός ότι οι ευρωομάδες των των Σοσιαλδημοκρατών, της Αριστεράς, των Πρασίνων ζήτησαν τον Ολλανδό πρόεδρο του Eurogroup σε ακρόαση σε έκτακτη Διάσκεψη των Προέδρων επιβεβαιώνουν ότι η πρωτοβουλία του πρωθυπουργού δεν συγκρούεται με τη συμφωνία. Αντίθετα, επιβεβαιώνουν ότι χρησιμοποιείται αυθαίρετα από τον Σόιμπλε ως αφορμή για να σκληρύνει η διαπραγμάτευση εις βάρος της Ελλάδας, προς όφελος των δικών του απαιτήσεων, οι οποίες εκφράζονται και μέσα από το ΔΝΤ.

Το μέρισμα στους χαμηλοσυνταξιούχους φυσικά και δεν είναι η σωτηρία τους, αφού έχουν υποστεί δυσαναπλήρωτες μειώσεις εδώ και πέντε χρόνια. Όμως είναι κάτι.

Η αντιπολίτευση θα μπορούσε κάλλιστα να κατηγορήσει την κυβέρνηση για επικοινωνιακές τακτικές ή ότι θέτει σε κίνδυνο την αξιολόγηση (όπως εννοεί και ο Σόιμπλε) για “ψίχουλα”, ωστόσο στο τέλος-τέλος να ψηφίσει αυτό το «κάτι» για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Δεν θα μπορούσε να την κατηγορήσει κανείς ότι δήθεν στηρίζει την κυβέρνηση. Διότι θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι επέλεξε να στηρίξει έστω και με αυτό το “κάτι” τους πιο αδύναμους ηλικιωμένους. Εκείνους δηλαδή που το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. πρώτοι απ' όλους και επανειλημμένα έριξαν τις συντάξεις τους στο ναδίρ. Όλα τα άλλα είναι πολιτικές δικαιολογίες για να δικαιολογήσουν την αρνητική στάση τους στην ψηφοφορία.

Το να λένε κόμματα της αντιπολίτευσης ότι δεν ψηφίζουν τη 13η σύνταξη για να μην παίξουν το παιχνίδι του Τσίπρα διευκολύνει απλώς το παιχνίδι του Σόιμπλε. Τα κόμματα που λένε ότι όλα είναι ένα στημένο παιχνίδι μεταξύ Τσίπρα - Σόιμπλε, όπου στο τέλος θα τα βρουν, εννοούν άραγε ότι σε αυτό το «παιχνίδι» έχουν κάνει το χατίρι στον Τσίπρα και έχουν εμπλακεί υπέρ του οι Ολάντ, Μοσκοβισί, Σαπέν, Πιτέλα; Αν δεν εννοούν αυτό, τότε απλώς αντιφάσκουν ή χρησιμοποιούν αφελή επιχειρήματα για τις σημαντικές αποφάσεις που λαμβάνουν.

Το να λέει η Ν.Δ. με αφορμή τη νέα κόντρα Ελλάδας - Σόιμπλε ότι η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη, ενώ τη στηρίζουν ανοικτά από χθες οι κορυφαίοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι (εκτός του Σόιμπλε), δεν είναι πειστικό για το κόμμα του Κυρ. Μητσοτάκη.

Εάν όντως η στάση της Ν.Δ. δεν εμφορείται απλώς από μια μηδενιστική αντιπολίτευση (όπως κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έκανε ως αντιπολίτευση), τότε ισχύουν δύο περιπτώσεις: Είτε πιστεύει βαθιά ιδεολογικά ότι δεν πρέπει να δοθεί έστω και άπαξ 13η σύνταξη. Είτε συνειδητά στηρίζει σε αυτή την αντιπαράθεση το όποιο παιχνίδι παίζουν ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ και το ΔΝΤ, σε αντίθεση μάλιστα με όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, που στηρίζουν ανοικτά τη χώρα σε αυτή τη νέα περίεργη αντιπαράθεση που άνοιξε ο Σόιμπλε. Το ποια από τις δύο περιπτώσεις είναι περισσότερο επικίνδυνη είναι απλώς... ψίχουλα.

Η ηχηρή απουσία ενός «παρών» Π. Κατσάκος

Το χθεσινό «παρών» της Ν.Δ. στη Βουλή για την παροχή επιδόματος στους συνταξιούχους θα μείνει ως μία από τις πιο μελανές σελίδες στην κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας. Μνημείο πολιτικού κυνισμού και αμοραλισμού η ασθμαίνουσα ταύτιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τους πιο σκληρούς εκφραστές της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής και ντόπιας νομενκλατούρας.

Ένα “παρών” που παγιοποιήθηκε στο εσωτερικό της Ν.Δ. μετά τη διαφαινόμενη άρνηση του συνόλου των θεσμών να θέσουν ένα εκβιαστικό βέτο στην ελληνική κυβέρνηση στο δικαίωμα να κατανέμει μέρος των πλεονασμάτων με κοινωνικά κριτήρια.

Είναι χαρακτηριστικό πως οι γαλάζιες διαρροές πριν από την παρέμβαση Σόιμπλε άφηναν να εννοηθεί πως η Νέα Δημοκρατία θα υπερψηφίσει την καταβολή του επιδόματος επαναλαμβάνοντας βέβαια το γνωστό τροπάρι περί λαϊκισμού της κυβέρνησης κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Αυτά, όμως, τα ηρωικά και υπεύθυνα πήγαν περίπατο μόλις έκανε την εμφάνισή του ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών. Τότε το “ναι” έγινε “παρών” και ξεχώρισε η ήρα από το στάρι στα εκτός αλλά και στα εντός.

Στους ηγετικούς κύκλους της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να μην ίδρωσε ιδιαίτερα το αυτί τους από τις αγχώδεις εκκλήσεις ενός σημαντικού αριθμού βουλευτών -κυρίως από την επαρχία- που ζητούσαν από τον Κ. Μητσοτάκη να τους λυπηθεί και να τους επιτρέψει να κάνουν Χριστούγεννα στα σπίτια και στις εκλογικές τους περιφέρειες. Οι εκκλήσεις αυτές δεν έπιασαν τόπο και το “παρών” έμεινε τελικά “παρών” ακόμα και όταν τα μηνύματα που έφταναν από Βρυξέλες, Στρασβούργο και Παρίσι δεν ήταν τελικά αυτό το “χαστούκι” στον Τσίπρα που κάποιοι φαντάζονταν και επιθυμούσαν.

Ο Κ. Μητσοτάκης πήρε την απόφαση και την πολιτική ευθύνη ώστε το κόμμα του να εμμείνει στο “παρών” και να μείνει με τη θλιβερή συντροφιά του Β. Σόιμπλε και του ΣΕΒ ακόμα και όταν σύσσωμη η προοδευτική Ευρώπη ψήφιζε με τον τρόπο της “ναι” στο δικαίωμα της ελληνικής κυβέρνησης να κυβερνά. Θλιβεροί συνοδοιπόροι των ακραίων συντηρητικών της Γηραιάς Ηπείρου, οι βουλευτές της Ν.Δ. σύρθηκαν πίσω από τις ιδεολογικές εμμονές του αρχηγού τους δηλώνοντας “παρών” στο κέλευσμα του κ. Σόιμπλε.

Θυμίζοντας τη στάση του κόμματός τους στην περίφημη ψηφοφορία για τις off shore, η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. χρεώθηκε για μια ακόμη φορά τις “αμαρτίες” του αρχηγού της, που δεν διστάζει να αποκαλύψει το αποκρουστικά αντικοινωνικό και βαθιά ταξικό πρόσωπο που κρύβεται πίσω από “συμβόλαια”. Όχι τα υποτιθέμενα “συμβόλαια αλήθειας” με τους πολίτες και την κοινωνία, αλλά “συμβόλαια” εξάρτησης με πολιτικά και επιχειρηματικά κέντρα εξουσίας. Αυτά τα συμβόλαια ξεπληρώνει ο Κυρ. Μητσοτάκης.

Η αλλεργία των δανειστών

Tάσος Παππάς

 Εφημερίδα των Συντακτών

Το μήνυμά τους στην ελληνική κυβέρνηση είναι σαφές. Εμείς αποφασίζουμε και εσείς εκτελείτε. Οτιδήποτε αμφισβητεί αυτή τη σχέση δεν θα γίνεται αποδεκτό.

Δεν άρεσαν καθόλου στους δανειστές οι εξαγγελίες Τσίπρα για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Τις εισέπραξαν ως μονομερή ενέργεια και στις μονομερείς ενέργειες έχουν αλλεργία, εκτός αν τις κάνουν οι ίδιοι.

Τι κι αν τα λεφτά υπάρχουν, τι κι αν ο στόχος για το πλεόνασμα έχει πιαστεί, τι κι αν έχουμε υπεραπόδοση στα έσοδα. Δεν τους ενδιαφέρουν τα πραγματικά στοιχεία. Τους ενδιαφέρει ο συμβολισμός. Δεν είναι διατεθειμένοι να δεχθούν κινήσεις αυτονομίας από μια χώρα που βρίσκεται σε καθεστώς αυστηρής και ασφυκτικής επιτροπείας. Θέλουν να περνάει η θέση τους για όλα. Και για τα πολύ σοβαρά (λογικό) και για τα ήσσονος σημασίας θέματα (αντίληψη αποικιοκράτη).

Το μήνυμά τους στην ελληνική κυβέρνηση είναι σαφές. Εμείς αποφασίζουμε και εσείς εκτελείτε. Οτιδήποτε αμφισβητεί αυτή τη σχέση δεν θα γίνεται αποδεκτό.

Πρώτος αντέδρασε ο Σόιμπλε. Σιγά την έκπληξη. Έδωσε τη γραμμή και έσπευσε ο βαστάζος του, Γερούν Ντάισελμπλουμ, να προσυπογράψει. Έχει όμως σημασία να προσέξουμε την ανακοίνωση που έβγαλε ο εκπρόσωπος του Ντάισεμπλουμ, Μισέλ Ρέινς, για το επίμαχο ζήτημα:

Οι θεσμοί αποφάσισαν ότι οι πράξεις της ελληνικής κυβέρνησης φαίνεται να μην είναι ευθυγραμμισμένες με τις συμφωνίες μας.

Οι θεσμοί αποφάσισαν λοιπόν για κάτι που δεν είναι σίγουροι πως ισχύει αφού λένε ότι «φαίνεται να μην ευθυγραμμίζονται». Τόσοι θεσμοί και δεν μπορούν να καταλήξουν αν οι εξαγγελίες Τσίπρα είναι ή δεν είναι συμβατές με το πρόγραμμα; Εντύπωση μας κάνει.

Πάμε παρακάτω. Ο εκπρόσωπος του επικεφαλής του Eurogroup σημειώνει ότι «κάποιες χώρες -μέλη βλέπουν το ίδιο θέμα υπό την ίδια οπτική γωνία κατά συνέπεια δεν υπάρχει ομοφωνία για την ώρα». Τι συμπέρασμα βγάζουμε; Ότι η γραμμή Σόιμπλε δεν πέρασε σε όλα τα μέλη του Eurogroup. Κάτι είναι κι αυτό.

Δεν γνωρίζουμε ποιοι διαφώνησαν με την εντολή Σόιμπλε, αλλά υποψιαζόμαστε ότι ανάμεσα τους είναι η Γαλλία (ο Πιέρ Μοσκοβισί είχε ενημερωθεί εγκαίρως από τον Τσίπρα), η Πορτογαλία, η κυβέρνηση της οποίας είναι στην ίδια λογική με την ελληνική κυβέρνηση και ίσως η Ιταλία εφόσον ο νέος πρωθυπουργός της ακολουθεί τον βηματισμό Ρέντσι.

Δεν ξέρω πώς θα καταλήξει η συγκεκριμένη υπόθεση, αλλά με αυτήν την Ευρώπη όπου κάνει κουμάντο ο Σόιμπλε, η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει πολλά πράγματα.

Εργατικές κατοικίες: Μια καλά σχεδιασμένη πολιτική ομηρία λαμβάνει τέλος

Σταυρούλα Πουλημένη

 Για περίπου 40 χρόνια χιλιάδες ιδιοκτήτες εργατικών κατοικιών ζούσαν σε ένα μετέωρο καθεστώς χωρίς να τους ανήκει τυπικά το σπίτι στο οποίο διέμεναν προκειμένου οι εκάστοτε κυβερνήσεις να λαμβάνουν πολιτικό όφελος από τις υποσχέσεις επίλυσης ενός εσκεμμένα άλυτου μέχρι σήμερα προβλήματος.

Η υπόθεση που ξεκινά από το 1978 και εκτείνεται ως σήμερα, αφορά 151 οικισμούς και 11.136 εργατικές κατοικίες σε όλη την Ελλάδα που ανήκαν στον πρώην Οργανισμό Εργατικής κατοικίας, τα στοιχεία του οποίου πέρασαν στον ΟΑΕΔ μετά την κατάργησή του. 

Οι διαμένοντες στα σπίτια αυτά δεν έλαβαν ποτέ με ευθύνη της πολιτείας τα  οριστικά παραχωρητήρια των οικημάτων τους με συνέπεια εδώ και 30-35 χρόνια να μην έχουν τα ελάχιστα δικαιώματα δηλαδή να μην μπορούν να το μεταβιβάσουν, να το επισκευάσουν ή να τακτοποιήσουν κάποιο αυθαίρετο που είχε δημιουργηθεί αλλά ούτε και να το υποθηκεύσουν για κάποιο δάνειο.
 

Όπως αναφέρει ο Μάριος Μουζάλας, σύμβουλος του υπουργείου για τα ακίνητα, «τα σπίτια αυτά παραμένουν τυπικά στην ιδιοκτησία του ΟΕΚ και του καθολικού αναδόχου του».
 

«Το πολιτικό αυτό πρόβλημα δημιουργούσε ανασφάλεια στον κόσμο καθώς έκανε χρήση ενός σπιτιού χωρίς να είναι όμως δικό του. Το ζήτημα δεν λυνόταν  γιατί δημιουργούσε ένα κοινό σε πολιτική ομηρεία το οποίο αυξανόταν, τα προβλήματα συσσωρεύονταν μαζί με την  κερδοσκοπία που αναπτύχθηκε γύρω από αυτό. Μια κοινωνική παροχή μετατράπηκε σε παιχνίδι πολιτικής εξάρτησης των εργαζομένων» επισημαίνει.
 

Ήδη από το 1994 υπήρχε νόμος 2224/94 που όριζε την υποχρέωση στον ΟΕΚ μαζί με τα σπίτια να δίνονται και τα οριστικά παραχωρητήρια. Αυτό δεν εφαρμόστηκε ποτέ, αντ` αυτού οι προηγούμενες κυβερνήσεις εφηύραν την πατέντα του προσωρινού παραχωρητηρίου δηλαδή ένα ενοικιαστήριο στους δικαιούχους, π.χ. 1 ευρώ το μήνα ανά τ.μ με την υπόσχεση ότι όταν δοθεί το οριστικό παραχωρητήριο θα προσμετρηθούν όσα χρήματα έχουν δοθεί και θα αφαιρεθούν από το τίμημα που θα οριζόταν.
 

Να σημειωθεί ότι σε κάποια σπίτια ορίστηκε τιμή, κάτι που προκάλεσε την αντίδραση των διαμένοντων καθώς οι τιμές ήταν υπερβολικές.
 

Να υπενθυμίσουμε ότι οι εργαζόμενοι για να πάρουν μέρος στην κλήρωση για τις εργατικές κατοικίες έπρεπε να πληρούν προϋποθέσεις που είχαν να κάνει με το εισόδημα, τον αριθμό των μελών της οικογένειας, το αν είχαν άλλη ιδιοκτησία κ.α.. Το πέρασμα όμως τόσο πολλών  χρόνων  είχε ως αποτέλεσμα τα χαρακτηριστικά των εργαζομένων να μην αντιστοιχούν σε εκείνα που είχαν την στιγμή της συμμετοχής τους στην κλήρωση, χαρακτηριστικά που αφορούν π.χ. την πτώση του εισοδήματος, την αλλαγή της εργασιακής τους κατάστασης, το γεγονός ότι κάποιοι πλέον είναι συνταξιούχοι άλλοι άνεργοι κτλ.

Είκοσι χρόνια μετά πολλοί από τους διαμένοντες που δεν έλαβαν τότε το παραχωρητήριο δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν στα τότε δεδομένα αποπληρωμής του κόστους του σπιτιού με αποτέλεσμα π.χ. στο Νευροκόπι, στην Λάρισα κ.α. να αρνούνται να λάβουν παραχωρητήρια στην τιμή που τους είχαν ανακοινώσει προηγούμενες κυβερνήσεις.
 

«Ουσιαστικά καλούνται εργαζόμενοι να πληρώσουν με σημερινές συνθήκες προϊόν 20 περίπου ετών απαξιωμένο ήδη και η  ευθύνη της αλλαγής αυτής είναι κρατική. Από το 2015 εκτιμώντας το πρόβλημα αυτό ως κοινωνικό αποφασίσαμε να ασχοληθούμε ξεκινώντας από το Ολυμπιακό χωριό όπου υπήρχαν στοιχεία και δεν αντιμετώπιζε πολεοδομικά προβλήματα. Εκεί διαπιστώσαμε ότι μπορεί να λυθεί και έτσι δημιουργήθηκε ήδη από τον πρώην υπουργό Εργασίας Π. Σκουρλέτη μια επιτροπή για την έκδοση παραχωρητηρίων  με ορισμό ενιαίας τιμής 480 ευρώ ανά τμ. έναντι 850 που είχε ορίσει ο Βρούτσης και το οποίο είχε προκαλέσει τις αντιδράσεις των κατοίκων» τονίζει ο κ. Μουζάλας και συνεχίζει:

“Αποφασίσαμε να λύσουμε εξολοκλήρου το πρόβλημα. Έπρεπε να συλλέξουμε στοιχεία οικονομικά τεχνικά, κόστους κατασκευής κ.α  Η διαδικασία αυτή ήταν δύσκολη καθώς δεν υπήρχαν όλα τα στοιχεία μαζεμένα και αυτό έγινε σκόπιμα, δεν υπήρχε δηλαδή εικόνα τι έκανε ο ΟΕΚ. Aπό τον Μάιο προσπαθώντας να συνδυάσουμε τα στοιχεία καταφέραμε να έχουμε ένα σχετικά “πλήρες” αρχείο του έργου ΟΕΚ.”

 

Από την έρευνα του Υπουργείου διαπιστώθηκαν σοβαρές καθυστερήσεις στα έργα με αποτέλεσμα να ανεβαίνει το κόστος, αναθεωρήσεις της τάξης του 20-25% και υπερβάσεις της τάξης του 30-35% του προϋπολογισμού του έργου, με αποτέλεσμα  το κόστος να ξεπερνά την μέση έκπτωση που είχε επιτευχθεί και να επιβαρύνεται ο ΟΕΚ δηλαδή οι εργαζόμενοι.
 

Κοινό χαρακτηριστικό επίσης ήταν η μεγάλη χρονική αποστάση ανάμεση στην μελέτη και στην δημοπράτηση του ΄ρεγου, χωρίς να έχει προηγηθεί η προσαρμογή της μελέτης που οδηγούσε στο ανεβαίνει και πάλι το κόστος όπως και το γεγονός ότι το κόστος γης υπολογιζόταν με βάση την αντικειμενική αξία της και όχι την πραγματική. Η πρακτική αυτή γινόταν όλα αυτά τα χρόνια αποδεκτή από τον οργανισμό καθώς δεν βρέθηκαν ούτε αγωγές, ούτε καταπτώσεις εγγυητικών επιστολών για καθυστέρηση του έργου από τον ΟΕΚ προς τους εργολάβους και άρα υπήρχε μια σιωπηρή συναίνεση για όσα συνέβησαν. 

 

Επειδή όσες τιμές ανακοινώνονταν τα προηγούμενα χρόνια με αποφάσεις του δ.σ. του ΟΕΚ προκαλούσαν αντιδράσεις στους εργαζόμενους, οι προηγούμενες κυβερνήσεις διαιώνιζαν την πρακτική των προσωρινών παραχωρητηρίων (ενοικιαστήρια) με αποτέλεσμα να συσσωρεύεται το πρόβλημα και ο ΟΑΕΔ από 490 εκ ευρώ που είχε προϋπολογιστεί να  έχει εισπράξει μέχρι σήμερα μόνο 45 εκ. 

Το υπουργείο Εργασίας σε συνεργασία με τον ΟΑΕΔ εξέτασε όλους τους διαφορετικούς τρόπους υπολογισμού του κόστος και του υπερβάλλοντος κόστους που επιβάρυνε με ευθύνη του κράτους  τους οικιστές και λαμβάνοντας υπόψη την αλλαγή της οικονομικής κατάστασης του διαμένοντος από την στιγμή που συμμετείχε στον διαγωνισμό και έκρινε ότι όλες οι υπερβάσεις του κόστους είναι αδικαιολόγητες. Για τον λόγο αυτό με απόφαση του Υπουργείου Εργασίας καθορίζεται ενιαία τιμή για όλους τους οικισμούς σε όλη την Ελλάδα με πολύ μεγάλες μειώσεις.
 

Η ενιαία τιμή είναι, σύμφωνα με τον κ. Μουζάλα  είναι δίκαιη, πολιτικά ορθή και συμφέρουσα για τον οικιστή ενώ παράλληλα επιταχύνει και τις διαδικασίες. Επιπλέον για όσους οικισμούς δόθηκαν τιμές μικρότερες από την ενιαία τιμή (υπάρχουν δηλαδή τρέχοντα συμβόλαια) θα διατηρηθεί η συμφερότερη για τον οικιστή, μετά από αίτημά του για να αναθεώρηση του συμβολαίου του στον ΟΑΕΔ.

Για όσα σπίτια, επίσης, δεν υπήρχαν τα τελικά πολεοδομικά σχέδια (μετατροπές πολεοδόμησης κ.α.  ) θα γίνει διαγωνισμός σε όλη την Ελλάδα με μηχανικούς ανά οικισμό για να τακτοποιηθούν  πολεοδομικά και το κόστος δεν θα επιβαρύνει τον οικιστή.
 

Αρμόδια ομάδα εργασίας στον ΟΑΕΔ  έχει, επίσης, καταρτίσει μελέτη σχετικά με τον τρόπο αποπληρωμής του κόστους με σημαντικές διευκολύνσεις, όπως η αύξηση των δόσεων σε 460, η δυνατότητα σε μακροχρόνια άνεργους να βγαίνουν από το πρόγραμμα για ένα διάστημα κ.α. έτσι ώστε να επιτρέπεται στον οικιστή να παρακολουθεί την υποχρέωσή του.
 

Την Πέμπτη θα ψηφιστεί η τροπολογία του Υπουργείου Εργασίας που κατέθεσε χθες η Υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου για την έναρξη της διαδικασίας και στη συνέχεια με βάση αυτό θα εκδοθεί υπουργική απόφαση που θα ορίζονται με λεπτομέρεια όλα αυτά.
 

Τέλος, σύμφωνα με τον κ. Μουζάλα  σε ένα εύρος 2 χρόνων θα ολοκληρωθούν όλες οι διαδικασίες για να δοθούν τα οριστικά παραχωρητήρια.

Εγκαινιάστηκε το κατάστημα της ΒΙΟ.ΜΕ.

Άλλο ένα σκαλί προς την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής ανέβηκε η ΒΙΟ.ΜΕ. Πριν από έναν μήνα άνοιξε το κατάστημά της στο Περιστέρι και την προηγούμενη εβδομάδα το εγκαινίασε με μια μικρή γιορτή παρουσία περίπου 250 ατόμων. 

 

«Ένα γεγονός που δείχνει, όπως και η πρόσφατη παραγωγή της νέας σειράς συμπυκνωμένων οικολογικών οικιακών και επαγγελματικών καθαριστικών, ότι το εγχείρημα όχι μόνο αντέχει και συνεχίζει, αλλά και ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να αναπτύσσει την αυτονομία του και την επάρκειά του», όπως αναφέρεται και στη σχετική ανακοίνωση. Μια απόπειρα στηριγμένη μόνο στις αλληλέγγυες δυνάμεις της κοινωνίας, που επιδιώκει να συμβάλει στην ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών και τη σφυρηλάτηση άμεσης αδιαμεσολάβητης σχέσης αγώνα, αλληλεγγύης και δημιουργίας, για μια οικονομία στα χέρια των εργαζομένων και της κοινωνίας.

Στο σπίτι μέσω ταχυδρομείου και εργαζομένων
 Το εγχείρημα του καταστήματος ήταν ένας διακαής πόθος των εργαζόμενων στη ΒΙΟ.ΜΕ. Ήθελαν με κάθε τρόπο να μπορέσουν να ανοιχτούν στην κοινωνία. Δημιούργησαν έτσι τα πρώτα e-shops και τα προϊόντα έφτασαν σε πάνω από 3.000 πελάτες πανελλαδικά. Οι διανομές γίνονται μέσω ΕΛΤΑ ή μέσω διανομής από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αναζητούν την άμεση επαφή με τους καταναλωτές, γι’ αυτό και ασχολούνται από την παραγωγή μέχρι και τη διανομή των προϊόντων. Έτσι, από μια συνέλευση αποφασίστηκε να ανοιχτεί στον κόσμο ένα πρατήριο εδώ στην Αθήνα. Η πρωτοβουλία δεν είναι μόνο πρακτική πλέον αλλά και ουσιαστική. Θέλουν να δείξουν στην Πολιτεία ότι λειτουργούν και παλεύουν για να διαχειρίζονται το εργοστάσιο σήμερα με τα μέσα παραγωγής να βρίσκονται στα χέρια τους, χωρίς να βρεθούν χωρίς μέλλον αν οι εργοδότες τους πετάξουν στον δρόμο. 

Οι παραγγελίες πολλές, αλλά στην ώρα τους! 
Το τηλέφωνο χτυπάει συνέχεια καιοι παραγγελίες έρχονται από παντού. Από τα βόρεια προάστια μέχρι τη Νίσυρο, που από τότε που άνοιξαν έχουν πάνω από 10 παραγγελίες στο μακρινό νησί, όπως είπαν με ενθουσιασμό. Ο κόσμος αγοράζει υγρό πιάτων από 1,50 ευρώ και, αφού το δοκιμάσει, έρχεται και ξαναέρχεται. «Τα προϊόντα μας είναι φυσικά και οικολογικά, αφού για να καθαρίσουμε τα σπίτια μας δεν χρειάζεται να επιβαρύνουμε την υγεία μας ούτε το περιβάλλον» προσθέτουν.

 Επί ξύλου κρεμάμενοι για το εργοστάσιο
 Παρόλο που τα προϊόντα φτάνουν στον κόσμο και η διαδικασία είναι νόμιμη από κάθε άποψη, όσον αφορά το εργοστάσιο τα πράγματα είναι ρευστά. Όπως είπαν και οι ίδιοι, ο πόλεμος που τους κάνει το κράτος δεν σταματάει. Πλειστηριασμοί, μηνύσεις και διώξεις τρέχουν παράλληλα. Οι κατηγορίες για παράνομο αποκλεισμό του εργοστασίου είναι συνεχείς. «Δεν έχουμε κανένα λόγο να αφήσουμε στην άκρη όλα αυτά για τα οποία έχουμε παλέψει τόσα χρόνια με κόπο και ιδρώτα, γι’ αυτό προσπαθούμε να ανοίξουμε όλο και περισσότερο το εγχείρημα της ΒΙΟ.ΜΕ. Αυτή είναι η λογική» τόνισε ο Ιράντς, συνέταιρος του καταστήματος. Πορεύονται έτσι με βασικό τους αίτημα «τα εργοστάσια και η διαχείριση του πλούτου σε αυτούς που τα παράγουν».