Ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιλήσμονες

Γ. Τσαγκρής

Mεταλλαγμένοι και ηττημένοι, οχυρωμένοι στα σαθρά χαρακώματα της αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα των συστημικών μιντιαρχών και των «δημοσιογραφικών» στρατών τους, στήνουν fake news - παγίδες με τελικό στόχο τον πρωθυπουργό της χώρας.

Καθώς βγαίνουμε από την κρίση -αν πραγματικά βγαίνουμε από την κρίση- ανοίγουν καθεστωτικά στόματα, αρμοστές και πραίτορες του ευρωπαϊκού συστήματος αξιών μιλούν: «Χρησιμοποιήσαμε τα χρήματα των φορολογούμενων για να σώσουμε τις τράπεζες και ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος, λέγοντας πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχει κάποιο δίκιο» ομολόγησε προ ημερών ο Γερούν Ντάισεμπλουμ.

Εκτός από πρόεδρος του Eurogroup, o Γερούν Ντάισεμπλουμ υπήρξε κορυφαίο στέλεχος του συγκυβερνώντος (μέχρι την α λα ΠΑΣΟΚ συντριβή του στις 15.03.2017) σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Ολλανδίας (Partij van de Arbeid) και, ταυτόχρονα, υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Μαρκ Ρούτε, προέδρου του Λαϊκού Κόμματος για την Ελευθερία (VVD) της συντηρητικής Δεξιάς και εν ενεργεία πρωθυπουργού της Ολλανδίας...

Θέλω να πω ότι ο Ντάισεμπλουμ είναι ένας μεταλλαγμένος - ηττημένος σοσιαλδημοκράτης τύπου Βενιζέλου και Φώφης, στέλεχος ενός μεταλλαγμένου - ηττημένου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος τύπου ΠΑΣΟΚ των Βενιζέλου και Φώφης, που συγκυβερνούσε με ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα τύπου Ν.Δ. των Σαμαρά - Μητσοτάκη, το κόμμα του Μαρκ Ρούτε∙ και να προσθέσω ότι, παρ’ όλα αυτά, και παρά το γεγονός ότι ο Ολλανδός εξακολουθεί να παραμένει ένας εκ των πλέον υψηλόβαθμων θεματοφυλάκων του ευρωπαϊκού συστήματος αξιών, αισθάνθηκε την ανάγκη να ομολογήσει ότι το σύστημα που υπηρετεί χρησιμοποίησε «τα χρήματα των φορολογουμένων» (δηλαδή τα χρήματα που, διά των Μνημονίων, λήστεψε από τους Έλληνες) για να σώσει τις τράπεζες. Και ακόμα ότι «ο κόσμος που επέκρινε (sic) τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος» (οι αγανακτισμένοι, δηλαδή, και εξεγερμένοι αντιμνημονιακοί Έλληνες πολίτες), «έχουν κάποιο (sic) δίκιο»...

***

Σε αντίθεση με τους «δικούς μας» μεταλλαγμένους και ηττημένους. Οι οποίοι, αν και δικασμένοι και καταδικασμένοι από τους Έλληνες μισθωτούς και συνταξιούχους σε πολιτική συντριβή (ως πρόθυμοι συναυτουργοί της ληστείας των εισοδημάτων μας για τη σωτηρία των τραπεζών), δεν ένιωσαν ποτέ την ανάγκη να ομολογήσουν την εγκληματική αυτουργία τους, οι επιλήσμονες...

Αντ’ αυτού, οχυρωμένοι εδώ και δύο χρόνια στα σαθρά χαρακώματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα των συστημικών μιντιαρχών και των «δημοσιογραφικών» στρατών τους, στήνουν fake news - παγίδες στην κυβέρνηση. Εργολαβικά, καθημερινά, αρρωστημένα: θεωρίες συνωμοσίας, απόπειρες δολοφονίας χαρακτήρων (όπως αυτές κατά του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου), γκεμπελικά ψεύδη, συκοφαντικές ανοησίες με πολλαπλές στοχεύσεις, αλλά μία απόληξη, έναν και μοναδικό στόχο, τον Έλληνα πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα.

«Γιατί τον Τσίπρα;» προκύπτει η ερώτηση, αλλά αυτή είναι μια κακόβουλη και φθονερή ερώτηση, την οποία μόνο οι ίδιοι οι επιλήσμονες θα τολμούσαν να υποβάλουν δημοσίως. Εξάλλου, η ίδια ερώτηση, στη λογική - πολιτική της μορφή, απαντήθηκε από την πλειονότητα του εκλογικού σώματος όταν απεφάνθη ότι «ο Τσίπρας αξίζει τον έπαινο», δίνοντας την τρίτη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ (η πρώτη τον Ιανουάριο του 2015, η δεύτερη στο δημοψήφισμα) στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.

***

Το αναλύει θαυμάσια ένα μυθικό πρόσωπο του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο άσπονδος φίλος του Φρανσουά Μιτεράν, Ζακ Ζιλιάρ*: «Ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει τον έπαινο για το ότι πέτυχε να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία, που ήταν αποκοιμισμένη, διεφθαρμένη και κυνική. Είναι ένας εξαιρετικός εθνεγέρτης (éveilleur exceptionnel).

Αποκάλυψε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται τα ιστορικά εμπόδια και τώρα το πληρώνει πολύ ακριβά, αφού είναι υποχρεωμένος πλέον να ασχοληθεί με την οικονομία και όχι πια με την ιδεολογία. Δεν μπορούμε να πούμε πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση ούτε για πόσο θα έχει λαϊκή στήριξη.

Διότι είναι κι αυτό εντυπωσιακό: ότι ο κόσμος τον ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή, ακόμα και των δικών του μετασχηματισμών. Κι εκείνος τους οδήγησε ως το χείλος της ουτοπίας και τώρα τους οδηγεί στο χείλος του ρεαλισμού. Είναι άγνωστο τι θα μείνει στο τέλος.

Αλλά είναι σίγουρο ότι ο εκδημοκρατισμός της ελληνικής πολιτικής είναι έργο του Τσίπρα, ο οποίος επανεισήγαγε τον λαό σε ένα τοπίο όπου κυριαρχούσαν οι προνομιούχοι, οι γραφειοκράτες και οι αιώνιοι ‘παράγοντες’. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, περισσότερη σημασία έχει ο πολιτικός απολογισμός του, παρά ο κυβερνητικός απολογισμός του...”.

* Από τη συνέντευξη του ιστορικού και οργανικού διανοούμενου της λεγόμενης Δεύτερης Γαλλικής Αριστεράς Ζακ Ζιλιάρ, στη Μικέλα Χαρτουλάρη (efsyn.gr 6.12.2015)

Υπόθεση Σαουδικής Αραβίας:Γιατί φυγομαχεί ο Ανδρ. Λοβέρδος;

 Χρήστος Αλεξίου

 

Είναι εντυπωσιακή η πολιτική επιπολαιότητα του Ανδρέα Λοβέρδου. Ενώ, εδώ και πάνω από δυο εβδομάδες έχει γίνει θαμώνας των τηλεοπτικών παραθύρων και ραδιοφωνικών σταθμών, καθώς και εφημερίδων, έχοντας υψώσει την αντιπολιτευτική παντιέρα για το θέμα της πώλησης ελληνικού στρατιωτικού υλικού στη Σαουδική Αραβία, αντί να κάτσει στη Βουλή την περασμένη Πέμπτη, και να ακούσει τι έχει να του απαντήσει ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, σε ερώτηση που ο ίδιος ο βουλευτής της ΔΗΣΥ του υπέβαλλε, προτίμησε να γίνει καπνός, και να πάει … κοινοβουλευτική συνέλευση του ΝΑΤΟ στην Ιταλία. Την οποία, όμως, όπως φαίνεται καθόλου δεν παρακολούθησε, αφού από το πρωί μέχρι το βράδυ βγαίνει τηλεφωνικά σε εκπομπές για να μιλήσει για το θέμα της Σ. Αραβίας. Τσάμπα τα έξοδα που του πλήρωσε η Βουλή για να πάει Ιταλία...
 

Άραγε, για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως διατείνεται ο ίδιος, είναι σοβαρή αυτή η στάση; Εκτός κι’ αν επέλεξε να φυγομαχήσει και την ερώτηση που υπέβαλε στον Νίκο Κοτζιά, την έκανε για τα μάτια του κόσμου. Όπως και να ’χει, ο υπουργός Εξωτερικών την επόμενη εβδομάδα θα λείπει σε προγραμματισμένο - εδώ και τρείς εβδομάδες - ταξίδι στην Ινδία, Σιγκαπούρη και Νότια Κορέα.

Ας ελπίσουμε να μην βγει τώρα ο Α. Λοβέρδος με τίποτα «δεκάρικους» και να ισχυρίζεται ότι την ευθύνη την έχει ο υπουργός Εξωτερικών. Εκτός κι αν θεωρεί ότι για χάρη του έπρεπε να αναβάλει ο Ν. Κοτζιάς το ιδιαιτέρως σημαντικό ταξίδι σε αυτές τις τρείς χώρες, εκ των οποίων σε μια μεγάλη παγκόσμια δύναμη, την Ινδία. Για να επικαλεστεί κάτι τέτοιο, βέβαια, θα πρέπει να δικαιολογήσει το γιατί ο ίδιος επέλεξε να «παραλείψει» την κοινοβουλευτική διαδικασία της απάντησης για ένα σοβαρότατο θέμα, όπως διατείνεται, και να πάει ταξίδι στην Ιταλία.
 

Ως γνωστόν, εξαιτίας της απουσίας Λοβέρδου από την Ελλάδα, την περασμένη Πέμπτη, η συζήτηση επί της ερωτήσεως του βουλευτή της ΔΗΣΥ, αναβλήθηκε για την ερχόμενη Πέμπτη. Οπότε, όμως, θα λείπει ο Ν. Κοτζιάς. Καθίσταται εμφανές ότι ο Ανδρέας Λοβέρδος, όπως και η Νέα Δημοκρατία, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο και να κρατήσουν το θέμα της Σ .Αραβίας όσο περισσότερο γίνεται στην επικαιρότητα ώστε να αιωρούνται σκιές πάνω από κυβερνητικά στελέχη, όπως σε βάρος του υπουργού Εξωτερικών. Στο μεταξύ, ως περιφερόμενος θίασος, διαρρέουν δεξιά και αριστερά «απόρρητα» έγγραφα. Άραγε, έναντι ποίου τιμήματος τους τα παραχώρησαν οι επίορκοι κρατικοί λειτουργοί που τους τα έδωσαν; Διότι, είναι προφανές, ότι, προτού φτάσουν στα χέρια των Λοβέρδου και ΝΔ, κάποιοι κρατικοί υπάλληλοι ή παράγοντες κρατούσαν «απόρρητους» αυτούς τους φακέλους.
 

Τόσο ο κ. Λοβέρδος, όσο και ορισμένοι «νεροκουβαλητές ειδήσεων», αναπαράγουν τη λάσπη ότι ο υπουργός Εξωτερικών ήξερε -δήθεν- από το τέλος του 2016 ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το θέμα της Σ. Αραβίας, αλλά δεν έκανε τίποτα. Είναι σίγουροι ότι είναι έτσι τα πράγματα; Διότι, εάν πράγματι έχουν στα χέρια τους όλα τα «απόρρητα» έγγραφα, τότε θα γνωρίζουν πολύ καλά ότι και αυτό δεν συμβαίνει, και ότι εκεί μέσα γράφονται πολλά άλλα τα οποία κινούνται στο εντελώς αντίθετο μήκος κύματος από όσα έχει «διαρρεύσει» έως τώρα η αντιπολίτευση. Εκτός κι αν τα ξέρουν όλα αυτά, αλλά χρησιμοποιούν μόνον ό,τι τους βολεύει από τα «απόρρητα».
 

Εάν καταργούσε το «ποινολόγιο» ο Κοτζιάς, όπως έγραψε ο γνωστός υμνητής των μνημονίων, με προϋπηρεσία στις Ένοπλες Δυνάμεις κάπου εκεί στα... «σύνορα» της Κλαυθμώνος, αναφερόμενος στην ανακοίνωση του υπουργού Εξωτερικών για το απαράδεκτο φαινόμενο της διαρροής «απορρήτων» εγγράφων, και έβγαζε στη δημοσιότητα τα «απόρρητα» για το θέμα, τότε να ήταν σίγουρος και ο «αρθρογράφος» και ο Α. Λοβέρδος, ότι δεν θα είχαν που να κρυφτούν. Το ότι δεν το κάνει, ας μην το θεωρούν γνώρισμα αδυναμίας. Αντίθετα, είναι δείγμα υπευθυνότητας στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας και της διεθνούς εικόνας της. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για τις σχέσεις με μια σημαντική διεθνώς χώρα, όπως η Σαουδική Αραβία, η οποία, ως γνωστόν, τελευταία δεν διάγει περίοδο έντασης στις σχέσεις της με την Τουρκία. Κάτι που αφορά άμεσα την Ελλάδα.
 

Οι αμπελοφιλοσοφούντες περί «ποινολόγιου Κοτζιά», οι οποίοι ισχυρίζονται ότι διαρρέουν τα «απόρρητα» για να «λάμψει η αλήθεια», καλό θα ήταν να απαντήσουν: Δέχονται ή όχι τους νόμους που υπάρχουν στη χώρα (μάλιστα ψηφίστηκαν επί κυβερνήσεως ΝΔ το 2004) περί της διαβάθμισης των κρατικών εγγράφων; Αν όχι, μπορούν να ζητήσουν να αλλάξουμε τους νόμους.

Θεωρούν σκόπιμο κάθε μικροκομματικός σπεκουλαδόρος να κυκλοφορεί με έναν φάκελο παραμάσχαλα και να τα μοιράζει σε «φίλια» συγκροτήματα Τύπου, όπως, άλλωστε, και τα προσωπικά δεδομένα ασθενών AIDS παλαιότερα; Είναι γνωστό ότι Νέα Δημοκρατία και Α. Λοβέρδος, κατά την περίοδο της συγκυβέρνησης, κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μπανανία και κράτος φαιδρής πορτοκαλέας. Περιμένουμε να δούμε τι έχουν να απαντήσουν για τα «απόρρητα» που αποδέσμευσε το FBI και έδωσε στην ελληνική Δικαιοσύνη, για το σκάνδαλο της Novartis.

Για τη βία της οκτωβριανής επανάστασης

Δ. Παπανικολόπουλος

Η δημοκρατία έπεσε θύμα όχι τόσο της ιδεολογίας των μπολσεβίκων, αλλά κυρίως της αναγκαιότητας, της έλλειψης δημοκρατικής κουλτούρας, καθώς και της επικράτησης του Στάλιν

Η βία της επανάστασης του 1917 φέρνει πάντα σε αντιπαράθεση τη Δεξιά και την Αριστερά, ενώ η βία του σοβιετικού καθεστώτος μεταφέρει τη διαφωνία εντός της Αριστεράς. Τα σημεία διένεξης είναι βασικά τα εξής: η κατάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους διά της βίας, η διάλυση της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, οι βίαιες επιτάξεις σιτηρών και η τρομοκρατία επί πολεμικού κομμουνισμού, η βίαιη εκβιομηχάνιση και αγροτική κολεκτιβοποίηση, καθώς και η οικοδόμηση του ολοκληρωτικού αστυνομικού κράτους με τις εκκαθαρίσεις και τα γκούλαγκ.
Αρχικά, πρέπει να πούμε πως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κράτος που προέκυψε από την Οκτωβριανή Επανάσταση δεν είχε σχέση με το «μαρασμό του κράτους» που επαγγέλθηκε ο Λένιν, ενώ ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» δεν είχε καμία σχέση με σοσιαλισμό. Αυτό οφείλεται σε εγγενή τάση του μπολσεβικισμού, όπως υποστηρίζουν οι δεξιοί, ή σε ένα μείγμα αναγκαιότητας και πολιτικής διαμεσολάβησης, όπως υποστηρίζουν οι αριστεροί; Ας εξετάσουμε τους κύριους λόγους διολίσθησης στη βία έναν προς έναν:
Η ιδεολογία των μπολσεβίκων
Είναι αλήθεια ότι η μαζική επαναστατική βία προκρινόταν ανέκαθεν ως το μέσο για να καταλυθεί το τσαρικό καθεστώς, όμως η ιστορική εμπειρία έχει καταδείξει ότιτα δεσποτικά καθεστώτα δεν πέφτουν αλλιώς όσον αφορά δε τη βία έναντι της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, αυτή στόχευε τις παρατάξεις που δεν επιθυμούσαν την κοινωνική ολοκλήρωσήτης επανάστασης. Κατά τα λοιπά, οι μπολσεβίκοι αποφάσιζαν μετά από εξαντλητική συζήτηση στο εσωτερικό τους, ευαγγελίζονταν ένα καθεστώς που θα καταργούσε τη βία της εκμετάλλευσης, ενώ ήταν οι μόνοι που ήταν κατά της βίας του πολέμου, υπέρ της δημοκρατίας των σοβιέτ και της αυτοδιάθεσης των λαών. Δυστυχώς ήταν οι μόνοι που ήταν κατά της συνέχισης της εμπλοκής στον πόλεμο, εμπλοκής που αποφάσισε ο Τσάρος.
Ο εμφύλιος και ο εξωτερικός πόλεμος
Δεν υπάρχει κανείς που να μην αναγνωρίζει πως η «κόκκινη τρομοκρατία» ήταν σύστοιχη με τη «λευκή τρομοκρατία» και καθοριστική στην αντιμετώπιση των συντονισμένων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των πραξικοπηματικών ενεργειών των τσαρικών αξιωματικών και των δολιοφθορών σοσιαλεπαναστατών, μενσεβίκων και αναρχικών. Μέχρι τον Απρίλιο του 1918, οι μπολσεβίκοι δεν είχαν ασκήσει τρομοκρατία στους αντιπάλους τους. Η σφαγή του προλεταριάτου στη Φινλανδία όμως τους κατέστησε σαφές τι επρόκειτο να πάθουν εάν παρέμεναν ανεκτικοί. Οι φιλελεύθεροι ιστορικοί και πολιτικοί, οι οποίοι φροντίζουν να εστιάζουν αποκλειστικά στην «κόκκινη τρομοκρατία» ξεχνώντας παραδόξως από ποια τρομοκρατία (βλ. αγγλική και γαλλική επανάσταση) γεννήθηκε η παράταξή τους, ισχυρίζονται ότι οι μπολσεβίκοι ήταν φανατισμένοι, λες και οι αντίπαλοί τους ήταν ανεκτικοί ή λες και οι πόλεμοι κερδίζονται χωρίς ακλόνητη πίστη και αποφασιστικότητα. Δεν χρειάζεται να είσαι στρατιωτικός νους ούτε πολιτικός επιστήμονας για να κατανοήσεις ότι παντού και πάντα η παρατεταμένη πολεμική προσπάθεια οδηγεί αναπόφευκτα στη γιγάντωση της κρατικής εξουσίας.
Ο κίνδυνος του λιμού
Οι αγρότες δεν ήθελαν να στέλνουν το πλεόνασμα της παραγωγής τους στις πόλεις με αποτέλεσμα οι επιτάξεις των σιτηρών να γενικευτούν και να λάβουν βίαιο χαρακτήρα, ιδιαίτερα την περίοδο του πολεμικού κομμουνισμού. Τις επιτάξεις συνόδευσαν ουκ ολίγα έκτροπα σε βάρος των αγροτών, κυρίως των πλουσίων. Οι αγρότες ήθελαν να κερδοσκοπούν σε βάρος των αστικών στρωμάτων, τη στιγμή που οι πόλεις απειλούνταν συστηματικά με λιμό. Η βία προς τους αγρότες έχει ευρέως κατακριθεί ειδικά από το δεξιό φάσμα των σχολιαστών. Αυτή η κριτική ενέχει μεγάλη δόση υποκρισίας, όταν προέρχεται από την πλευρά των απολογητών του καπιταλισμού, δεδομένου ότι το πρόβλημα της άνισης ανταλλαγής μεταξύ πόλης και υπαίθρου λύθηκε σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη με τη βία: τη βία των περιφράξεων, τη βία των αστικών επαναστάσεων ή την υποχρεωτική υπαγωγή του αγροτικού πληθυσμού στον έλεγχο των τραπεζών μέσω των δανείων (βλ. ελληνική περίπτωση). Οι αγρότες δεν εντάχθηκαν ποτέ οικειοθελώς στην εθνική και διεθνή οικονομία με τους όρους της αγοράς, που εξασφαλίζει μεταφορά πόρων από την ύπαιθρο στην πόλη. Ομοίως, οι κριτικές της βίας απέναντι στις μεσαίες τάξεις (συμπεριλαμβανομένων των πλούσιων αγροτών) εδράζονται στις ιδέες περί ελευθερίας του πλουτισμού και περί φυσικότητας των ανισοτήτων. Με άλλα λόγια, η βία ενάντια στην εκμετάλλευση είναι κατακριτέα, ενώ η εκμεταλλευτική βία όχι.
Η ανάγκη οικονομικής ανόρθωσης μιας διαλυμένης χώρας
Ο πόλεμος και η κατάρρευση του τσαρικού κράτους δημιούργησαν μια χαώδη κατάσταση την οποία κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι μπολσεβίκοι. Αναντίρρητα η προσπάθεια αυτοδιαχείρισης των εργοστασίων επέτεινε το οικονομικό χάος. Η υπαγωγή της οικονομίας στο κράτος έγινε με τη βία και κόστισε πολλά θύματα. Από την άλλη όμως η ανόρθωση ήρθε και μάλιστα η ανθεκτικότητα του κεντρικού σχεδιασμού στην κρίση του 1929 ενέπνευσε την αύξηση του κρατικού παρεμβατισμού στις οικονομίες της Δύσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία επιβλήθηκε στον ρωσικό λαό από τα πάνω με δικτατορικές μεθόδους. Ωστόσο, οποιαδήποτε σύγκριση με την τσαρική οικονομία και κοινωνία είναι αστεία. Ο τσαρισμός κρατούσε δέσμιο έναν τεράστιο λαό στις λάσπες της ρωσικής γης και στα σκοτάδια του Μεσαίωνα, ενώ ο κομμουνισμός τον μετέφερε βίαια στη νεωτερικότητα (παιδεία, επιστήμη, αθεΐα, υγεία, στέγαση, θέση της γυναίκας). Ομοίως, η βίαιη εκβιομηχάνιση έκανε εφικτή τη νίκη απέναντι στη φονικότερη πολεμική μηχανή που είχε γνωρίσει μέχρι τότε ο πλανήτης: τον ναζισμό.
Η πολιτική κουλτούρα του πληθυσμού
Ένας πληθυσμός που δεν είχε γνωρίσει τίποτε άλλο από δεσποτισμό ήταν δύσκολο να στηρίξει την υπέρτατη μορφή δημοκρατίας. Οι μπολσεβίκοι το ήξεραν αυτό, γι’ αυτό προσέβλεπαν στα πιο ανεπτυγμένα έθνη της Ευρώπης. Στη Ρωσία του 1917 δεν υπήρχε κοινωνία πολιτών ικανή να αντισταθεί στις αυθαιρεσίες της εξουσίας. Τα σοβιέτ δεν μπορούσαν να αναπληρώσουν την έλλειψη δημοκρατικής παιδείας, ούτε να αντισταθούν στον πειρασμό της έκφρασης συντεχνιακών (εργατικά σοβιέτ) ή τοπικιστικών (αγροτικές κοινότητες) συμφερόντων. Με άλλα λόγια, δεν υπήρχαν εντός της κοινωνίας μεγάλα εμπόδια στην αναστήλωση της απόλυτης εξουσίας.
Η έκβαση της πολιτικής αντιπαράθεσης στο εσωτερικό των μπολσεβίκων.
Η πολιτική έπαιξε ρόλο. Ο θάνατος του Λένιν και η περιθωριοποίηση του Τρότσκυ ήραν και τα τελευταία εμπόδια προς την εγκαθίδρυση του σταλινικού ολοκληρωτικού κράτους και κρατικού μηχανισμού. Το γεγονός βέβαια ότι η πολιτική αντιπαράθεση σε ανώτατο επίπεδο είχε τόσο βαρύνοντα ρόλο για το μέλλον της δημοκρατίας στη νεοσύστατη ΕΣΣΔ σημαίνει ότι τα προγνωστικά ήταν από την αρχή εναντίον της δημοκρατίας. Αν στη Γαλλική Επανάσταση «ο λαός οδήγησε τους οδηγητές του», σύμφωνα με τη φράση του Μισελέ, στη Ρώσικη Επανάσταση ίσχυσε το αντίστροφο: το κόμμα της πρωτοπορίας οδήγησε το λαό.
Η δημοκρατία επομένως έπεσε θύμα όχι τόσο της ιδεολογίας των μπολσεβίκων, αλλά κυρίως της αναγκαιότητας (να νικηθούν οι αντίπαλοι, να ανορθωθεί η οικονομία και να βγει η κοινωνία από το Μεσαίωνα), της έλλειψης δημοκρατικής κουλτούρας, καθώς και της επικράτησης του Στάλιν. Η νίκη της επανάστασης μας δίδαξε ότι πρέπει να σκεφτόμαστε την πολιτική χωρίς αναγωγισμούς, αλλά η ήττα της ότι πρέπει να το κάνουμε λαμβάνοντας υπόψη τους δομικούς περιορισμούς.

Μεταρρυθμιστικό κέντρο...και κοινωνικός αυτοματισμός!!!

«Στην Ελλάδα, η ισχυρότερη κοινωνική ομάδα είναι οι αυτοαπασχολούμενοι. Σε αυτήν ανήκουν οι αγρότες, οι βιοτέχνες, οι επαγγελματίες, οι έμποροι, οι μικροί επιχειρηματίες» ισχυρίστηκε ο Κ. Σημίτης

 Χρήστος Σίμος

Μία από τις πιο συνηθισμένες κατηγορίες που εξαπολύονται εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ από τον χώρο των «μεταρρυθμιστικών» δυνάμεων είναι ότι αυτός ασκεί πολιτική που διχάζει τη χώρα. Κυριάκος Μητσοτάκης, Φώφη Γεννηματά, Σταύρος Θεοδωράκης, Ευάγγελος Βενιζέλος, Κώστας Σημίτης και όλοι όσοι τους ακολουθούν δεν παύουν να χρεώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ την κατηγορία (;) του διχασμού, τόσο για την περίοδο που βρισκόταν στη θέση της αντιπολίτευσης όσο και σε αυτή που βρίσκεται στην κυβέρνηση. Λόγω του ειδικού κύρους που απολαμβάνει στον συγκεκριμένο χώρο, ο Κ. Σημίτης αποτελεί σημείο αναφοράς. Συνεπώς, η ανάγνωση των βασικών κειμένων του επαρκεί για την κατανόηση όλων των υπολοίπων.

«Στην Ελλάδα, η ισχυρότερη κοινωνική ομάδα είναι οι αυτοαπασχολούμενοι. Σε αυτήν ανήκουν οι αγρότες, οι βιοτέχνες, οι επαγγελματίες, οι έμποροι, οι μικροί επιχειρηματίες» ισχυρίστηκε ο Κ. Σημίτης¹ αναφερόμενος στην πολιτική του «εκσυγχρονισμού» που άσκησε κατά την περίοδο που ήταν πρωθυπουργός. Η ισχυρότερη ομάδα, λοιπόν, της ελληνικής κοινωνίας είναι οι αυτοαπασχολούμενοι, γι’ αυτό και, σύμφωνα με τον γκουρού των απανταχού «μεταρρυθμιστών», η ισχύς τους θα πρέπει να περιοριστεί προς όφελος... της Ελλάδας. Για ποιο λόγο αυτοί είναι οι ισχυρότεροι; Γιατί έτσι. Αφού, λοιπόν, υπάρχουν ισχυροί, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν και ανίσχυροι. Κι αυτό γιατί δεν εμπίπτει στην κατηγορία του διχαστικού λόγου; Μα διότι εκφέρεται από αυτόν που κατέχει το κοκαλάκι του εκσυγχρονισμού, ο οποίος είναι και αντί-λαϊκιστικός και ενωτικός, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο. Πώς είναι δυνατόν οι αυτοαπασχολούμενοι να διαθέτουν περισσότερη ισχύ από τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές; Το ερώτημα, προφανώς, δεν απαντιέται, γιατί στη συγκεκριμένη οπτική το ερώτημα αυτό δεν μπορεί καν να τεθεί.

Ποιες άλλες κοινωνικές ομάδες ανήκουν στους ισχυρούς σύμφωνα με τον ίδιο; «Οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν επίσης μια ισχυρή ομάδα πίεσης, αρκετά διαφορετική από τους υπόλοιπους εργαζόμενους». Για ποιο λόγο; «Οι υπάλληλοι, έτσι, σχετίζονται με την εκάστοτε εξουσία, έχουν λόγο στα πράγματα και ρυθμίζουν τα θέματά τους με ευνοϊκό τρόπο. Όντας εξασφαλισμένοι από την ημέρα του διορισμού τους, έχουν τη δυνατότητα να ασκούν επικουρικές δραστηριότητες για να αυξήσουν το εισόδημά τους και να προγραμματίσουν τη ζωή τους από θέση 'σχετικής ασφάλειας'». Ο Κ. Σημίτης, όπως προκύπτει από τα λεγόμενά του, θεωρεί ως προβληματικό στοιχείο να έχουν λόγο στα πράγματα οι δημόσιοι υπάλληλοι. Προβληματικό επίσης βλέπει και το ότι σχετίζονται με την εξουσία. Προβληματική επίσης βρίσκει και την αναζήτηση ασφάλειας. Πού εντοπίζεται το πρόβλημα; Ποιος εκφράζει το κοινό καλό; Πιο συγκεκριμένα: Ποιος εξέφραζε το κοινό καλό κατά την πρωθυπουργία του; Το Χρηματιστήριο, η Ολυμπιάδα, τα εξοπλιστικά προγράμματα, η Siemens και τόσα άλλα ακόμα αποτελούν αδιάψευστο τεκμήριο, άλλωστε, για την ειλικρίνεια των προθέσεων αλλά και, το πιο σημαντικό, για το αποτέλεσμα.

«Τα συνδικάτα έχουν έντονο συντεχνιακό χαρακτήρα, επηρεάζονται από τα κόμματα και ασκούν πελατειακή πολιτική» ισχυρίζεται ο ίδιος. Και συνεχίζει: «Έχουν μικρό μέγεθος και εκπροσωπούν τα ειδικά συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων. Ακόμη και στις συνομοσπονδίες τους, όπως η ΑΔΕΔΥ (Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων), επικρατούν οι συντεχνιακές επιδιώξεις και όχι μια ευρύτερη αντίληψη για τη βελτίωση της θέσης του συνόλου των εργαζομένων». Με άλλα λόγια: Μόνο ο εκσυγχρονισμός ενσαρκώνει το συνολικό. Όλοι οι υπόλοιποι, δηλαδή οι αυτοαπασχολούμενοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι και τα συνδικάτα, είναι αυτοαναφορικοί.

Στο πλαίσιο αυτό, αναφερόμενος στις «καθυστερήσεις» που παρουσιάζει η χώρα, ο Κ. Σημίτης σημειώνει: «Στην Ελλάδα, υπό την εξουσία του κυβερνητικού κέντρου δεν βρισκόταν μόνο η Δημόσια Διοίκηση αλλά και, σε μεγάλο βαθμό, η Παιδεία, η Υγεία, οι μεταφορές, οι επικοινωνίες, η ενέργεια, το τραπεζικό σύστημα». Ποιος θα ωφεληθεί από την... απελευθέρωση; Ποιος άλλος εκτός από τον εκσυγχρονισμό;

Να υπερασπιστούμε τη φορολογία

 Γιώργος Κυρίτσης

  Η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, ούτε εδώ ούτε οπουδήποτε αλλού, κατά της φορολογίας.

Επιτέλους, το ζήτημα της φορολογίας μπήκε στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου με πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους. Αυτό συνέβη μέσα από μια συγκυρία κατά την οποία είναι ταυτόχρονα στην επικαιρότητα από τη μία το κοινωνικό μέρισμα και από την άλλη το σκάνδαλο των Paradise Papers. ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., τοποθετήθηκαν συνδυαστικά στα ζητήματα αυτά και οι οπτικές είναι σαφείς: Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι μεγάλο μέρος του μερίσματος προέρχεται από την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, αλλά και ότι οι πλούσιοι έχουν δημιουργήσει το θεσμικό πλαίσιο ώστε να μη φορολογούνται, κρύβοντας τα λεφτά τους σε φορολογικούς παραδείσους. Αυτό έχει αποτέλεσμα το βάρος της φορολογίας να το σηκώνουν οι εργαζόμενες τάξεις. Η τοποθέτηση αυτή απευθύνεται και στην υπερφορολογούμενη μεσαία τάξη, δείχνοντας ότι δεν της φταίει το κράτος πρόνοιας, αλλά η φορολογική ασυνειδησία της αστικής τάξης, κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αντιμετωπίσει.

Η Ν.Δ., διά του αντιπροέδρου της Άδωνι Γεωργιάδη, απάντησε ότι δεν είναι κακό να κρύβεις τα χρήματά σου σε off shore για να μην υπερφορολογηθείς από την κυβέρνηση. Τα Paradise Papers είναι υπόθεση παγκοσμίων διαστάσεων και αντιμετωπίζεται παντού στον κόσμο ως σκάνδαλο, αν μη τι άλλο ηθικό. Μόνο για τη Νέα Δημοκρατία φαίνεται ότι δεν τρέχει τίποτα. Από το «νόμιμο, άρα και ηθικό» του Βουλγαράκη, πέρασε στον απόλυτο κυνισμό. Δεν είναι σαφές αν η νέα αυτή τοποθέτηση προκύπτει ευθέως από την εμπλοκή της συζύγου του Κ. Μητσοτάκη στα P.P. ή αν είναι «η ψυχή της παράταξης» αυτή που μιλάει με ηχείο τον κ. Γεωργιάδη.

Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για το κοινωνικό μέρισμα στη Βουλή αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να επικεντρωθεί στο «ποιος θα πάρει πόσα», να βάλει με έμφαση το θέμα της φορολόγησης και να εξηγήσει πώς βλέπει η Αριστερά το θέμα. Και η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, ούτε εδώ ούτε οπουδήποτε αλλού, κατά της φορολογίας. Ούτε -τα δύο συνδέονται- είναι η Αριστερά υπέρ του μικρού κράτους. Αυτά είναι ταυτοτικά χαρακτηριστικά της Δεξιάς. Ανταποκρίνονται στην αντίληψη και στις ανάγκες των πολύ πλούσιων και στρέφονται κατά των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων. Σε μια χώρα με ιστορικά διαμορφωμένη αντιφορολογική κουλτούρα, η συζήτηση αυτή είναι δύσκολη, αλλά, αν φιλοδοξούμε ως Αριστερά να αλλάξουν τα πράγματα σε βάθος, το θέμα είναι ακρογωνιαίο.

Η κεντρομόλος δύναμη του συστήματος Ν.Δ. με δυο δορυφόρους

 Σταμάτης Θεοδωρόπουλος

Αυτό που επιχειρείται σήμερα δεν είναι καθόλου μα καθόλου ανόητο. Είναι η απόλυτη επίθεση του συστήματος το οποίο στήνει τον μηχανισμό εξουσίας από την αρχή.

Πριν κάποιο χρονικό διάστημα είχα γράψει για τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη πως δεν είναι διόλου ανόητος μα αντιθέτως είναι επικίνδυνος, τόσο ο ίδιος, όσο και ολόκληρη η παράταξη της Δεξιάς.
Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά άλλωστε αν σκεφτεί κανείς το απλό, πως δηλαδή η ελίτ της σήψης της ελληνικής πραγματικότητας, η οποία στηρίζει την παράταξη αυτή ως αφεντικό της, δεν θα άφηνε τα ηνία της σε κάποιον ανόητο αλλά αντιθέτως σε έναν εξαιρετικά συνεπή και υπάκουο υπάλληλο της που θα εκτελέσει κατά γράμμα και με ακρίβεια τις εντολές της, ακολουθώντας τον σχεδιασμό προς την ανάκτηση των συμφερόντων της τα οποία και διαταράχθηκαν με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση της χώρας.
Ένα αρκετό χρονικό διάστημα πίσω, η παράταξη της δεξιάς, μην μπορώντας να ανταπεξέλθει επαρκώς στην πολιτική ατζέντα ως αντιπολίτευση, έσπευσε να κάνει άνοιγμα στην «πιο πέρα» δεξιά, την πιο μαύρη-ακραία από την ίδια δεξιά, στοχεύοντας το ακροατήριο της τελευταίας με μια ρητορική που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τις περασμένες σκοτεινές δεκαετίες της καταγεγραμμένης νεοελληνικής ιστορίας.
Το «έργο» αυτό εξάλλου το ανέλαβαν εξ’ αρχής και πριν καν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει ως κυβέρνηση, υπό τις εντολές του τότε πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά, οι κ.κ. Αδ.Γεωργιάδης και Μ. Βορίδης, όπως και ο κ. Δένδιας, γνωστοί άπαντες για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και την ..δημοκρατική διαδρομή τους.
Το σύστημα «έβλεπε» - «προέβλεπε» - «διάβαζε» το μέλλον και μεριμνούσε ήδη.
Το ακροατήριο αυτό, της πιο «πέρα» ακραίας Δεξιάς. ίσως να μην είναι τόσο μεγάλο όσο οι ίδιες οι ανάγκες συσπείρωσης όλου του παμπάλαιου κατεστημένου της χώρας, μα είναι ένας χώρος εύκολης προσέγγισης από τους πιο πάνω «ρήτορες» ως γέννημα και θρέμμα αυτής και κάθε εκμετάλλευση εκλογικού ποσοστού είναι απολύτως αναγκαία, κατά αυτούς, για την ολοκλήρωση του σχεδίου «επανάκτησης».
Στον ίδιο πολιτικό χρόνο, το σύστημα αυτό μπροστά στον καταποντισμό του άλλοτε κραταιού εταίρου της εξουσίας ΠΑΣΟΚ και στην αδυναμία συγκέντρωσης σοβαρών ποσοστών άλλων «εφεδρειών» (βλέπε ΔΗΜΑΡ) οι οποίες είχαν συμμετοχή σε παλιότερες κυβερνητικές συνεργασίες, προσφέροντας τους με ευχαρίστηση  τον «πολιτικό» τους όβολο, επιχείρησε να φτιάξει έναν νέο πόλο από τα αριστερά της Ν.Δ. και στην περιοχή του κέντρου, αυτόν του «Ποταμιού», επενδύοντας στην δημοφιλία ενός δημοσιογράφου ο οποίος πολιτικά κινείτο σε αυτήν την περιοχή.
Η αποτυχία παταγώδης καθώς τίποτα το νέο δεν έφερνε, τίποτα το καινούργιο δεν έλεγε σε μια Ελλάδα η οποία δε βρισκόταν τότε στο χείλος του γκρεμού αλλά είχε πέσει από αυτόν και ματωμένη προσπαθούσε να γαντζωθεί σε μια μονόδρομη αναρρίχηση χωρίς αναπνοή και κουράγια.
Αντιθέτως αυτό που κατάφερε είχε αντίθετα αποτελέσματα. Κατακερμάτισε περισσότερο το χώρο των πάλαι ποτέ «Κυβερνητικών εταίρων» ενώ παράλληλα οι τριγμοί του καλοκαιριού του 2015 δεν κατάφεραν να επιφέρουν το «λυτρωτικό Μάννα εξ ουρανού» για το παλιό σύστημα πλήγμα στον ΣΥΡΙΖΑ και η πολυδιαφημισμένη «Αριστερή Παρένθεση» άρχισε να φθίνει και να ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου.
Οπότε μοναδική ελπίδα για το ίδιο το σύστημα είναι η προσπάθεια επανασύνδεσης όλου εκείνου του κατακερματισμένου κομματιού του «αντίπαλου-συνεταίρου» Κέντρου, ώστε να ανακτήσει εκλογικά ποσοστά, ικανά για μετεκλογική συνεργασία με την Δεξιά.
Βεβαίως όλα τα παραπάνω δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση  «γεωγραφικά» τον πολιτικό όρο Κεντροαριστερά τον οποίο και χρησιμοποιεί κατά κόρον όλο αυτό το συνονθύλευμα που αποτελεί τον (υποτιθέμενο) νέο φορέα, επιχειρώντας να επαναφέρει μερίδα προοδευτικών και ουδόλως  δεξιών ψηφοφόρων οι οποίοι τους γύρισαν από καιρό την πλάτη.
Αυτό που επιχειρείται σήμερα λοιπόν δεν είναι καθόλου μα καθόλου ανόητο.
Είναι η απόλυτη επίθεση του συστήματος το οποίο στήνει τον μηχανισμό εξουσίας από την αρχή.
Το μεγάλο πρόβλημα του και που ίσως αποτελεί και την ίδια την απάντηση στον πιο πάνω σχεδιασμό, δεν είναι άλλο από τις μεγάλες λαϊκές μάζες προοδευτικών, αριστερών και δημοκρατών ψηφοφόρων οι οποίες, αν κρίνει κανείς από τη συμμετοχή στις εκλογές ανάδειξης ηγέτη του κατ’ ευφημισμόν «νέου φορέα» της 12ηςΝοεμβρίου, συνεχίζουν να τους γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη.
Αλλά και κάτι ακόμα, εξαιρετικά σημαντικό κατά την γνώμη μου.
Το παλαιό σύστημα άλλαξε τη θέση των κομμάτων που το στηρίζουν στην σκακιέρα και με Κέντρο (επιχειρήσεων) τη Ν.Δ. αντλεί πλέον δυνάμεις και δεξιά και (υποτιθέμενα) αριστερά αυτής.
Το μέλλον δεν θα είναι εύκολο και η επίθεση ενός συστήματος το οποίο είχε μάθει ουδείς να του αντιστέκεται και να παίζει κομπολόι της χάντρες της εξουσίας, προβλέπεται σφοδρή.
Μπροστά έχουμε αναμφίβολα την σύγκρουση δυο κόσμων και σε αυτό το σημείο ουδείς μπορεί να μείνει αμέτοχος.

Τόσο ο προοδευτικός δημοκρατικός κόσμος της Ελλάδας όσο και «οι εξ αριστερών» του ΣΥΡΙΖΑ σύντροφοι, με τις όποιες διαφωνίες τους, δίκαιες η άδικες, αυτό μένει να κριθεί, θα πρέπει να επιλέξουν σε πια από τις δυο παλάντζες, σε ποιον από τους δυο κόσμους θα τους κατατάξει και θα τους καταγράψει η ιστορία.

Ούτως η άλλως (και δε νομίζω πως υπάρχει αμφιβολία από κανέναν), μια επανάκαμψη του παλαιού συστήματος στην εξουσία, με αυτές τις συμμαχίες τις οποίες θα πρέπει να «ταΐσει» με κάτι, ως επιβράβευση της στήριξης τους προς αυτό, θα επιφέρει μαρτυρικές ημέρες στην Αριστερά (σε όλο το μήκος και πλάτος της), στην πρόοδο και στην Δημοκρατία και τα πογκρόμ δεν κάνουν διαχωρισμούς.
Ή μήπως κάνουν;
Όπως και να έχει το παλαιό σύστημα ούτε χιούμορ έχει, ούτε ανόητο είναι.
Βαθιά. βαθύτατα επικίνδυνο είναι και μόνο και ήδη με την πρακτική του επιβάλλει πνιγμό στη δημοκρατία, τον πλουραλισμό και τη διαφορετικότητα της άποψης.

Γερά-Γερά με τον...Κουφοντίνα

Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που διαβλέπουν, καταλαβαίνουν και δηλώνουν σχεδόν στο σύνολό τους οι πολιτικοί παράγοντες της Ευρώπη, ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί του ΔΝΤ, δεν θέλουν να το δουν οι κήρυκες του χάους και της καταστροφής στο εσωτερικό της χώρας

Του Γιάννη Κουτσοκώστα

«Χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα του φορολογούμενου με λάθος τρόπο κατά τη γνώμη μου, για να σώσουμε τις τράπεζες...». Όχι, δεν το δήλωσε ο Τσίπρας, δεν το είπε κάποιος ευρωσκεπτικιστής, δεν το έγραψε κάποιος αυστηρός αναλυτής των πεπραγμένων στην Ευρώπη της κρίσης. Ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος του Eurogroup, ο πολύς Γερούν Ντάισελμπλουμ, που ομολόγησε κυνικά και απερίφραστα, προχθές μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, ότι «...οι τράπεζες, παντού στην Ευρώπη, σώθηκαν εις βάρος του φορολογούμενου και αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί».

Όλα, λοιπόν, έγιναν για τις τράπεζες. Όχι πως δεν το ξέραμε, αλλά είναι αλλιώς να το παραδέχεται ένας από τους πρωταγωνιστές της κρίσης και των προγραμμάτων διάσωσης, ο επικεφαλής του Eurogroup. Κάλλιο αργά παρά ποτέ η παραδοχή, η οποία ωστόσο δεν παύει να είναι προκλητική, κυνική αλλά και ανέξοδη. Προκλητική γιατί αποκαλύπτει ότι στις πλάτες των Ελλήνων, των Πορτογάλων, των Ιρλανδών, των Κυπρίων παίχθηκε ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι. Κυνική γιατί έγινε χωρίς κανέναν ενδοιασμό, χωρίς μια συγγνώμη, χωρίς διάθεση στοιχειώδους αποκατάστασης της ομολογημένης αδικίας.

Και είναι ανέξοδη, έως και υποκριτική, γιατί γίνεται στο τέλος της θητείας του Ντάισελμπλουμ, όταν το κακό έχει συντελεστεί. Περισσότερο μοιάζει με προσπάθεια να... ξεπλύνει ο ίδιος τις δικές του «αμαρτίες» παρά με πρόθεση διόρθωσης ενός λάθους. Γιατί ποιος δεν θυμάται ότι ο ίδιος ο Γερούν Ντάισελμπλουμ ήταν αυτός ο οποίος λειτουργούσε στο Eurogroup ως φερέφωνο του Β. Σόιμπλε; Ποιος ξεχνάει τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς εις βάρος των Ελλήνων και γενικότερα των λαών του Νότου ότι σπαταλούν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις σε... γυναίκες και ποτά.

Είπε κι άλλα ο Γερούν στην επιτροπή απασχόλησης και κοινωνικών υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Είπε ότι είναι προτεραιότητα η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων μέσα στο 2018, ότι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα έχει βελτιωθεί σημαντικά, ότι μπορεί να κλείσει η τρίτη αξιολόγηση μέχρι το τέλος του έτους και ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η τεχνική επεξεργασία του μηχανισμού που συνδέει την αποπληρωμή του χρέους με ρήτρα ανάπτυξης.

Όλα αυτά και ανεξαρτήτως όσων λέει, έστω και εκ των υστέρων, ο Ντάισελμπλουμ επιβεβαιώνουν ότι πολλά έχουν αλλάξει στον τρόπο με τον οποίο οι Βρυξέλλες αντιμετωπίζουν την Ελλάδα. Ότι οι εμμονές στις αδιέξοδες πολιτικές της λιτότητας υποχωρούν και ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει έτοιμη να περάσει στη μετά Σόιμπλε εποχή. Και όλοι συμφωνούν ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να γυρίσει σελίδα και να διανύσει τα τελευταία κρίσιμα βήματα προς την έξοδο από τα Μνημόνια.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που διαβλέπουν, καταλαβαίνουν και δηλώνουν σχεδόν στο σύνολό τους οι πολιτικοί παράγοντες της Ευρώπη, ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί του ΔΝΤ, δεν θέλουν να το δουν οι κήρυκες του χάους και της καταστροφής στο εσωτερικό της χώρας.

Αντί, έστω και την ύστατη στιγμή, να βοηθήσουν τη χώρα να σταθεί στα πόδια της, υπονομεύουν την προσπάθεια. Κρύβουν και κρύβονται. Για να κρύψουν τους σκελετούς στις ντουλάπες τους, τη Siemens, τις off shore και τις επιλήψιμες συναναστροφές, κρύβονται πότε στα... Εξάρχεια, πότε στον νόμο Παρασκευόπουλου και τελευταία στον Κορυδαλλό και στον Κουφοντίνα. Όμως αυτό που δεν κρύβεται τελικά είναι το πολιτικό και στρατηγικό αδιέξοδο. Και ο πανικός.

Εγκληματική η αύξηση των ορίων ταχύτητας

Η αξίωση για δρόμους - αεροδρόμια συνιστά επιπλέον μια λογική που θεωρεί θέσφατο την ατέρμονη δέσμευση πόρων για φαραωνικές οδικές υποδομές και αξιώνει μάλιστα διαρκώς το προβάδισμά τους έναντι των φιλικών στο περιβάλλον σιδηροδρομικών υποδομών

Του Κωνσταντίνου Μπρούσαλη*

Μετά το συγκλονιστικό επεισόδιο που συνέβη τον προηγούμενο Φεβρουάριο με την πρόσκρουση ενός αυτοκινήτου με την ιλιγγιώδη ταχύτητα (γύρω στα 200km/h) και το τραγικό αποτέλεσμα να εξοντωθεί μια οικογένεια κι όχι μόνο, είχα θέσει δημόσια το εύλογο ερώτημα: αν κάποιος μπορεί να απολαμβάνει πρακτικά τη δυνατότητα πατώντας το γκάζι να απογειώνεται και να προκαλεί τραγωδίες. Κι αν είναι τελικά σωστό να αφήνεται κάτι τέτοιο στη λογική ή τη νομιμοφροσύνη του οποιουδήποτε.

Με βάση τα παραπάνω προέκυπταν επιπλέον ζητήματα: Πώς θα επιβληθεί πρακτικά η συγκράτηση των ταχυτήτων; Μόνο με τη θέσπιση κανόνων κυκλοφορίας, την αστυνόμευση, τα βαριά πρόστιμα, την κυκλοφοριακή αγωγή και τις παραινέσεις; Καταλήγοντας δε, έθετα και το ερώτημα της υποχρεωτικής εφαρμογής «κόφτη» και στα Ι.Χ. όπως π.χ. στα λεωφορεία. Να επιβληθεί δηλαδή αναγκαστικά ένα λογικό όριο ταχύτητας ανεξάρτητα από τη μέγιστη ταχύτητα που μπορεί να επιδείξει η αυτοκινητοβιομηχανία στα προϊόντα της.

Τελικά στο νομοσχέδιο για την αλλαγή του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ) όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για «κόφτη» αλλά έρχεται τώρα να προταθεί η δυνατότητα αύξησης των ορίων ταχύτητας στους αυτοκινητόδρομους!

Επειδή αυτό το θεωρώ εγκληματικό, προτείνω να μην αγνοηθούν τουλάχιστον οι επιστημονικές θέσεις του Συλλόγου των Ελλήνων Συγκοινωνιολόγων (ΣΕΣ) μέσω των οποίων συστήνεται στον νομοθέτη να μην γίνει καμία αλλαγή στα υφιστάμενα ανώτατα όρια ταχύτητας στους διαφορετικούς τύπους οδικού δικτύου και να παραμείνει η Ελλάδα εναρμονισμένη με τις πρακτικές που ισχύουν στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη.

«Η προτεινόμενη δυνατότητα αύξησης των ορίων ταχύτητας στους αυτοκινητόδρομους", λέει ο ΣΕΣ, "αποτελεί μια πρωτότυπη και σαφώς επιστημονικά αδόκιμη πρόταση, ενάντια σε κάθε λογική οδικής ασφάλειας. Η αλλαγή αυτή δίνει ξεκάθαρα ένα πολύ λανθασμένο μήνυμα στους οδηγούς, ότι οι υψηλές ταχύτητες δεν αποτελούν απαραίτητα πρόβλημα (ακόμη και εάν η αρχική πρόθεση είναι να αφορά μικρό μέρος του οδικού δικτύου). Η ταχύτητα είναι ο σημαντικότερος παράγοντας πρόκλησης οδικών ατυχημάτων, σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία».

Έτσι, συνεχίζει, «...η επικίνδυνη συμπεριφορά 'πριμοδοτείται' με τη δυνατότητα αύξησης των ορίων ταχύτητας στους αυτοκινητόδρομους. Σε κανένα κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης το όριο ταχύτητας στους αυτοκινητόδρομους δεν είναι 150 km. Αμφιλεγόμενη εξαίρεση αποτελούν τμήματα των αυτοκινητοδρόμων της Γερμανίας, όπου δεν υπάρχει όριο ταχύτητας, πλην όμως τίθεται συνιστώμενη ταχύτητα 130 km/h, πέρα από την οποία συχνά δεν ισχύει η ασφαλιστική κάλυψη του οδηγού. Επιπλέον, σε δύο κράτη με τις χειρότερες επιδόσεις οδικής ασφάλειας στην Ευρώπη (Πολωνία, Βουλγαρία), το όριο ταχύτητας είναι 140km/h, σε 14 κράτη είναι130km/h και σε έντεκα κράτη (κυρίως τα κράτη με τις καλύτερες επιδόσεις) είναι 120km/h ή και χαμηλότερα. Οι κρατούσες θεωρίες υποστηρίζουν ότι όταν η μέση ταχύτητα κυκλοφορίας αυξάνεται κατά 1km/h, ο αριθμός των ατυχημάτων αυξάνεται κατά 2% στο υπεραστικό δίκτυο και 4% στο αστικό δίκτυο. Οποιαδήποτε αύξηση σε όρια ταχύτητας οδηγεί σε αύξηση της μέσης ταχύτητας και τελικώς σε αύξηση των ατυχημάτων» λέει ο ΣΕΣ.

Πέρα όμως από την ασφάλεια, τίθεται επιπλέον κι ένα περιβαλλοντικό ζήτημα σε συνδυασμό με τη σπατάλη ενέργειας. Είναι ενδεικτικό ότι πριν από μερικά χρόνια, σε συνέδριο στο Αμβούργο, με απόφασή του το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας πρότεινε τη θέσπιση μείωσης στο όριο ταχύτητας σε όλους τους αυτοκινητοδρόμους της χώρας αυτής, στα 130 km/h, το οποίο ετησίως θα απέφερε όφελος 2,5 εκατ. τόνους λιγότερο CO2. Σε αυτό αντιδρούσαν οι αυτοβιομηχανίες.

Η αξίωση λοιπόν για δρόμους - αεροδρόμια προκειμένου να εξασφαλίζονται ταχύτητες που απογειώνουν συνιστά επιπλέον μια λογική που θεωρεί θέσφατο την ατέρμονη δέσμευση πόρων για ανεμπόδιστες φαραωνικές οδικές υποδομές και αξιώνει μάλιστα διαρκώς το προβάδισμά τους έναντι των φιλικών στο περιβάλλον σιδηροδρομικών υποδομών. Είναι δηλαδή και περιβαλλοντική ασέβεια ως αποτέλεσμα μιας αλαζονικής λογικής για δυσανάλογη διαχείριση των φυσικών πόρων υπέρ της ενεργοβόρας και ρυπογόνας αυτοκίνησης. Είναι μια λογική συνυφασμένη ταυτόχρονα με εκείνη που αξιώνει υπερβολικές «υπογειοποιήσεις» μόνο όταν πρόκειται για τον σιδηρόδρομο και ζητάει την καταβύθισή του ή την αχρήστευσή του με εκτροπή μακριά από τις πόλεις.

Η ελληνική Πολιτεία οφείλει όμως να επιβάλλει τους ανθρωποκεντρικούς όρους κι όχι να ενδίδει στα συμφέροντα της αυτοκινητοβιομηχανίας, η οποία καλλιεργεί μια επιδεικτική κουλτούρα λατρείας τής παράλογης ταχύτητας με τόσες παρενέργειες.

Γιατί εγκληματίας δεν είναι μόνο αυτός που πατάει το γκάζι αλλά κι όσοι πρακτικά το ενθαρρύνουν ή το ανέχονται.

* Ο Κωνσταντίνος Μπρούσαλης είναι ιστορικός συγγραφέας, επικεφαλής της Κίνησης Πελοποννησιακής Γραμμής «Σταθερή Τροχιά»

Τίνος είσαι και πώς σε λένε, παιδί μου;

 Ν. Λακόπουλος

Η δεύτερη εμφάνιση των υποψηφίων για την ηγεσία του νέου φορέα στην τηλεόραση αποκάλυψε -πέρα από την πολιτική σύγχυση και την ιδεολογική ανεπάρκεια- το γεγονός ότι οι μνηστήρες δεν μπορούν να απαντήσουν στα προβλήματα της κοινωνίας του χώρου, αλλά την καλούν να λύσει τα δικά τους προβλήματα.

Ο ναρκισσισμός του «εγώ θα ενώσω την παράταξη» μαζί με την παγίδα να απαντάνε στην  ερώτηση τι θα κάνανε αν ήταν …πρωθυπουργοί έβαζαν ασυναίσθητα στους -λίγους- τηλεθεατές το ερώτημα αν τους έδιναν κάποιο υπουργείο και σε ποια κυβέρνηση. Η απάντηση είναι απογοητευτική: αν κανένας δεν μπορεί να εκπροσωπήσει την «παράταξη» γιατί να το κάνουν όλοι μαζί;

Πολλές φορές η ενότητα δεν είναι το ζητούμενο, όσο η ιδεολογική καθαρότητα. Οι ηγέτες δεν υπήρξαν ποτέ αν δεν εκφράζανε κάτι και πολύ περισσότερο αν εκφράζανε απλώς την πολιτική μετριότητα- μια έννοια που πολλοί αναζητούν στην έννοια του «Κέντρου». Τα κόμματα είναι αριστερά ή δεξιά, κομμουνιστικά ή αντικομμουνιστικά, σοσιαλιστικά, αλλά δεν υπάρχουν στην Ιστορία «κεντρώα» κόμματα- μια μετεμφυλιακή πολιτική πατέντα, τελικά αδιέξοδη- όπως η περίφημη Ένωσις Κέντρου.

Πολύ γρήγορα αυτός ο αχταρμάς με «ηγέτες» μικρών κομμάτων ηττήθηκε από ένα ΠΑΣΟΚ -που είχε σαφή αριστερό -έως μαρξιστικό χαρακτήρα που αναζητούσε προγόνους στο ΕΑΜ -ΕΛΑΣ κι όχι τον Ελ. Βενιζέλο ή ακόμα και τον Γεώργιο Παπανδρέου. Αυτοί εδώ κατέβασαν τα κάδρα -ακόμα και του Ανδρέα Παπανδρέου- δημιουργώντας ένα κενό μέσα στο οποίο θα πέσουν μέσα -ως ένα κόμμα της συγγνώμης, αυτενοχοποιημένο, που δεν ξέρει αν ανήκει στη Δεξιά ή την Αριστερά, ούτε με ποιον θα συμμαχήσει.

Πολύ περισσότερο ο νέος φορέας δεν μπορεί να γοητεύσει και στοχεύει σε έναν απο-γοητευμένο από τον ΣΥΡΙΖΑ κοινό που βλέπει με δυσφορία -ή και γέλια- την εικόνα αυτών των «ηγετών» που βασικά φιλοδοξούν να είναι διάδοχοι του Ανδρέα Παπανδρέου- χωρίς να τον υπερασπίζονται. Γιατί τι άλλο θα μπορούσε να είναι ο νέος φορέας αν όχι ο διάδοχος του ΠΑΣΟΚ- ανάλογα ποιας εποχής διαλέγει ο καθένας- δηλαδή μιας ιστορικής συνέχειας που διεκδικεί πλέον ο …Αλέξης Τσίπρας;

Η αυτοπεποίθηση του φαβορί του πάνελ, της Φώφης Γεννηματά ότι δεν τίθεται ερώτημα με ποιον θα συμμαχήσουν γιατί συνιστά «ηττοπάθεια»- δηλαδή ο νέος φορέας θα διαλέξει τι θα κάνει, ως φορέας εξουσίας- είναι αβάσιμη. Όσο οι υποψήφιοι πλησιάζουν τις κάλπες τόσο οι ψηφοφόροι απομακρύνονται από αυτήν.

Ο μελλοντικός αρχηγός -κι όχι …απλός πρόεδρος- κατά τον Σταύρο Θεοδωράκη θα πρέπει να κοιτάζει αντί για τον ουρανό στο έδαφος: δεν είναι αυτό που περίμενε ο τηλεθεατής -που μάλλον είχε την εντύπωση πως ξαναείδε αυτό το έργο. Η δημοσιογράφος του Alfa έθεσε ποιο καθαρά και ωμά το θέμα. Μήπως ο ηγέτης της Κεντροαριστεράς -όπως δήλωσε το 31% μιας δημοσκόπησης- υπάρχει και είναι ο Αλέξης Τσίπρας- δηλαδή από άλλο κόμμα;

Το μόνο βέβαιο από τη συνάντηση αυτή ήταν πώς αν και ο καθένας ορκίζεται στη ενότητα -για ποιο όμως σκοπό;- οι εννέα υποψήφιοι του ενιαίου φορέα ανήκουν σε άλλα κόμματα- ο καθένας. Φαίνεται να συμφωνούν στην ενότητα -για τις εκλογές και μόνον, αλλά δεν έχουν την ίδια άποψη στο αν φταίει που δεν έχουμε … Προεδρική Δημοκρατία, τι θα κάνουν με τα μνημόνια και πόσο κακός είναι ο Μητσοτάκης. Δεν μπορούν να αποφασίσουν ούτε καν για ένα νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου, το εκλογικό σύστημα, ή πώς θα λένε τον νέο φορέα.

Θα είναι ένα κόμμα κεντρο-σοσιαλ-αριστερο-φιλελεύθερο με ολίγην οικολογία, που θυμίζει το «Μήπως είσαι ΚΟΔΗΣΟ;». Θα μπορούσαν να αποτελούν μια Ένωση Όσων Μισούν τον …Τσίπρα. Μπορεί για ένα σύλλογο για την διόρθωση του …παρελθόντος. Δεν υπήρξε καμμιά ανάλυση για το τι συνέβη στη χώρα, καμμιά ιδέα ή πρόταση για το τι πρέπει να γίνει- εκτός βεβαίως από την ανάπτυξη- μια καλή έννοια για έκθεση ιδεών κι όχι για πολιτικό πρόγραμμα που δεν πρέπει να εύχεται, αλλά να περιγράφει ποια ανάπτυξη και πώς θα έλθει.

H πολιτική ουδετερότητα που υποκρύπτει και μια ταξική ουδετερότητα -εν είδει «εθνικής συμμαχίας»- δείχνει πως καλά δεν διάβασαν Μαρξ, αλλά ούτε Πλεχάνωφ -κάτι τέλος πάντων που να δείχνει μια πολιτική ιδεολογία, μια ταξική αναφορά, μια στάση απέναντι στην Ιστορία, τα κινήματα, τα γεγονότα. Η ιστορική ανοσία μαζί με την πολιτική αγραμματοσύνη υποκρύπτει και την εκλογική κουτοπονηρία. «Θα δούμε και θα αποφασίσουμε», μόνο που ο «πελάτης» -ο τηλεθεατής, χρήσιμος μόνο ως ψηφοφόρος, το έχει κάνει ήδη.

Πέρα από την αντιπάθεια για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ -που μάλλον ¨κατέστρεψε τη χώρα»- μαζί με την «παράταξη»- θα πρόσεξε κανείς την αντιπάθεια ορισμένων και για το ΠΑΣΟΚ που όμως αποτελεί τον βασικό κορμό της παράταξης, όπως είπε ο Γιώργος Καμίνης.

Δεν υπήρξε καμιά αναφορά στον Ανδρέα Παπανδρέου- αν και τον θυμήθηκε πρόσφατα ο …Αλέξης Τσίπρας. Ο ηγέτης της παράταξης, όπως είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης, είναι ο …Ελευθέριος Βενιζέλος. Κατά σύμπτωση το ίδιο λέει και ο -άλλωστε …συγγενής του- Μητσοτάκης!

Ο ίδιος περιέγραψε με σαφήνεια ποιοι αποτελούν το κοινό του νέου φορέα- που θα πρέπει να βρει κι ένα όνομα διαφορετικό- ως προϊόν- να μη μοιάζει με άλλα. Κάτι αντίστοιχο ίσως με το Ποτάμι: Ανεμοθύελλα του Ανοιχτού Κέντρου, Δημοκρατικός Κεραυνός, Βουνό χωρίς μνήμη, Ανοιχτή Θάλασσα ή κάποιο αντίστοιχο όνομα –σαν του κόμματός του, που να ταιριάζει πιο πολύ σε ουζερί, παρά σε κόμμα.

Η βάση του κόμματος είναι οι «κεντρώοι», αλλά και οι «κεντροαριστεροί» -άγνωστο αν ορίζονται όπως μπαίνουμε ή όπως βγαίνουμε. Ύστερα οι σοσιαλδημοκράτες -μια μοντέρνα ιδέα, αν και η σοσιαλδημοκρατία -μετά από εκατόν πενήντα χρόνια ζωής- πνέει τα λοίσθια στην Ευρώπη.

Δεν αποκλείονται οι Φιλελεύθεροι και οι Οικολόγοι- που όμως δεν φαίνεται να υπάρχουν ή ανήκουν σε άλλα κόμματα. Άμα στίψεις όλα μαζί του φρούτα της πολιτικής ανανέωσης θα βγάλεις ένα άνοστο κι άγευστο- κεντροδεξιό κι όχι «κεντροαριστερό φορέα». Δεν υπάρχει Κεντροαριστερά χωρίς Αριστερά.

Προφανώς Κέντρο είναι η άχρωμη απόρριψη των άκρων και η Κεντροαριστερά δεν περιλαμβάνει και την Αριστερά. Η λέξη π.χ. σοσιαλισμός δεν ακούγεται, ούτε το όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι πιο εύηχη η λέξη σοσιαλδημοκρατία και πόσο όμορφο ακούγεται το Κέντρο- πλην όμως το κατοχύρωσε το όνομα ο …Βασίλης Λεβέντης.

Ο νέος φορέας θα δυσκολευθεί να βρει όνομα, αλλά πιο πολύ στα …σύμβολα. Άντε τώρα να βρεις γραφίστα να εκφράσει την πολιτική σκέψη της Φώφης και του Σταύρου- που μάλλον μοίρασαν τις θέσεις του προέδρου και του αντιπρόεδρου- ως κομματάρχες. Θα είναι κάτι σε εμπριμέ, με μπλε, κόκκινες και πράσινες βούλες.

Αν και θα ταίριαζε και το πορτρέτο του Βενιζέλου- του Ελευθέριου, που τον έλεγαν επί το λαϊκότερον και Λευτεράκη, δίπλα σ΄αυτό του Σταύρου, της Φώφης και άλλων ηγετών. Δίπλα σε μια ελληνική σημαία να κυμματίζει -προς τα δεξιά- ανέμελα, μα πολύ ανέμελα…

Το βρέφος αυτό- χωρίς Ιστορία- θα καταρρεύσει πάνω στον πρώτο διπολισμό, θα χάσει τα λόγια του -και τους ηγέτες, που δεν θα ξαναβγουν ούτε καν βουλευτές, όταν ο ψηφοφόρος, δηλαδή ο Λαός, το ρωτήσει: «Τίνος είσαι και πώς σε λένε, παιδί μου;»

Ο Κυριάκος και η τρόικα των μιντιαρχών

 Νίκος Τσαγκρής

Καθώς πορεύεται με τον στομφώδη βηματισμό της χήνας ως ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, αφήνει στο διάβα του τα ίχνη της πολιτικής διαφθοράς που τον εξέθρεψε και τον εκτρέφει

Είναι γνωστό ότι ο πρώτος ξένος επενδυτής που συνάντησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά την εκλογή του στην προεδρία της Ν.Δ. ήταν ο Ινδός μεγαλομέτοχος του επενδυτικού κολοσσού Fairfax Πρεμ Γουάτσα*. Όχι, δεν είναι σίγουρο ότι η συνάντηση αυτή έγινε στο πλαίσιο κάποιας εκπαιδευτικής γυμναστικής του νέου αρχηγού με αντικείμενο την άγρα ξένων επενδυτών, όπως υποθέσαμε τότε που διαβάσαμε την είδηση (30 Μαΐου 2017). Ίσως ήταν προοίμιο της δεύτερης, μυστικής αυτή τη φορά, συνάντησης των δύο ανδρών (16.9.2017), με την συμμετοχή και των κ.κ. Σαμαρά και Στουρνάρα**. Με αντικείμενο την πιθανότητα απαλλαγής του Κυριάκου από το προπατορικό φορτίο διαφθοράς του κόμματος που ανέλαβε να διευθύνει: τη σκανδαλώδη δανειοδότηση της Νέας Δημοκρατίας με περισσότερα από 200 εκατ. ευρώ, σε μια εποχή που δεν έπαιρνες δάνειο ακόμα κι αν λεγόσουν... Ψυχάρης.

Ωστόσο, το φορτίο διαφθοράς που κουβαλάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ελάχιστα επιβαρύνεται από το σκανδαλώδες κομματικό χρέος που, σκανδαλωδώς, παραμένει δανεικό κι αγύριστο στο... διηνεκές. Ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ήρθε φορτωμένος με το οικογενειακό σκάνδαλο της Siemens: πέρα από τη δική του, την προσωπική του αρπαχτή, με τα τηλεφωνικά κέντρα, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα... μίξερ, στο ημερολόγιο της εξ απορρήτων γραμματέως του Μιχάλη Χριστοφοράκου Κατερίνας Τσακάλου καταγράφονται 356 συναντήσεις του πρώην επικεφαλής της Siemens Ελλάς με τους Μητσοτάκηδες!

Στον ενεστώτα χρόνο, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης πορεύεται με τον στομφώδη βηματισμό της χήνας ως ο νέος ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας, σκορπάει στο διάβα του τα ίχνη μιας νέας διαφθοράς, ολόιδιας με την παλιά με την οποία ήταν φορτωμένος όταν ήρθε: το σκάνδαλο του “Κήρυκα” Χανίων, ας πούμε, που η σκωπτική λαϊκή μούσα μετονόμασε σε... «Κήρυκα δανείων». Ή τα... εν διαστάσει πόθεν έσχες του, με το κρυμμένο σπίτι («Σπίτι του Βολταίρου») της Μαρέβας στο Παρίσι. Κι άλλα πολλά, δικά του και του περιβάλλοντός του∙ τακτοποιήσεις ημετέρων, πλαστοπροσωπίες, πλαστογραφίες, καταδίκες σε δικαστήρια... Ένας καταιγισμός επεισοδίων πολιτικής διαφθοράς στην αυλή τού νέου αρχηγού της «παράταξης»∙ που, μεταξύ άλλων, είχε προκαλέσει εκείνη τη (σεμνή και πολιτισμένη σε αναλογία με τις περιστάσεις) δεικτική ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ: «Αυτή είναι η dream team του Κυριάκου Μητσοτάκη που ζητά ‘συμφωνία αλήθειας’ με τον ελληνικό λαό».

Και ήρθε προχθές ο νέος σκανδαλώδης Αυγενάκης. Ο οποίος, σύμφωνα με την αποκάλυψη της εφημερίδας “Documento”, συνελήφθη κλέπτων... οπώρας: «Ο κ. Αυγενάκης έχει καταγραφεί από τον κοριό της ΕΥΠ να συνομιλεί με άτομα που έχουν καταδικαστεί για εκβιασμό, ερευνώνται για παράνομη εμπορία χρυσού και διακίνηση μαύρου χρήματος»...

Να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά: Ο Αυγενάκης είναι ο γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας, και ο γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας «συνελήφθη κλέπτων οπώρας» και, παρ’ όλο που ο γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας «συνελήφθη κλέπτων οπώρας», μούγκα στη στρούγκα του Τύπου. Με τα μιντιακά κολλητάρια του μητσοτακέϊκου, την τρόικα Αναστασιάδη - Μαρινάκη - Αλαφούζου, να σκεπάζουν τον ισχνό απόηχο της ντροπιαστικής (για τον προστατευόμενό τους) αποκάλυψης, όπως οι γάτες... Ιμαλαΐων τα περιττώματά τους, με ακόμα μια παρτίδα fake news αντισύριζα λάσπης∙ του τύπου «Οι εγκληματίες κυκλοφορούν ελεύθεροι και ο Τόσκας σφυρίζει αδιάφορα!» ή «Ορμητήριο εγκλήματος το Εξαρχιστάν!» ή «Οι Γεωργιανοί που ‘σιδέρωσαν’ την 85χρονη είχαν αποφυλακιστεί με τον Νόμο Παρασκευόπουλου!».

Παίρνει, που λέτε, τη fake γραμμή από τα fake πρωτοσέλιδα ο Κυριάκος και καταθέτει... επίκαιρη ερώτηση για την «εγκληματικότητα». Και, ώ του θαύματος, την καταθέτει ακριβώς τη στιγμή που, «ο Τόσκας που σφυρίζει αδιάφορα» ανακοινώνει τη σύλληψη του βομβιστή του Παπαδήμου. Και στο καπάκι, και μια, και δυο, και τρεις εξιχνιάσεις εγκλημάτων και, τρικυμία εν κρανίω Μητσοτάκη: δίνει συγχαρητήρια στην ΕΛ.ΑΣ. (και «στον Τόσκα που σφυρίζει αδιάφορα») για την πάταξη της εγκληματικότητας, ενώ ταυτόχρονα καταθέτει ερώτηση - μομφή κατά της κυβέρνησης (και του... «Τόσκα που σφυρίζει αδιάφορα») για την έξαρση της εγκληματικότητας! Τραγέλαφος!.. Και στο φόντο το πακέτο «Αυγενάκης»...

Πολύ βαθιά στο φόντο! Ως μέρος του φορτίου διαφθοράς που κουβαλάει ο «αρχηγός» και το πολιτικό σύστημα που τον εξέθρεψε και τον προστατεύει: τα μιντιακά κολλητάρια του μητσοτακέϊκου, με επικεφαλής την τρόικα Αναστασιάδη - Μαρινάκη - Αλαφούζου...

* Καναδική επενδυτική εταιρεία, μέτοχος της Eurobank
** Η συνάντηση αποκαλύφθηκε από την εφημερίδα “Documento”

Η ιδεολογία ως ψευδής συνείδηση

Δημ. Χρήστου


Στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αποκάλυψε ότι “Σε εκείνη την κρίσιμη περίοδο κατά την οποία ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποδέχτηκε τους όρους και προχώρησε σε εκλογές, η μεγάλη πλειονότητα των υπουργών Οικονομικών, ουσιαστικά όλοι, ήταν της άποψης ότι το καλύτερο για την Ελλάδα θα ήταν να πάρει ένα time out (έξοδο από την Ευρωζώνη) με τη στήριξη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης” Αν και λίγο ώς πολύ αυτό το γνωρίζαμε, πλην της έμφασης “ουσιαστικά όλοι”, εκείνο που δεν αποκάλυψε ο Γερμανός πολιτικός είναι τι συνέβη και δεν υλοποιήθηκε το time out.

ΚΙ ΑΥΤΟ που συνέβη ήταν η παρέμβαση της κυβέρνησης Ομπάμα όταν στον Λευκό Οίκο έμαθαν ότι το Βερολίνο και οι άλλοι ετοιμάζονται να σουτάρουν την Ελλάδα εκτός ευρώ! Το ότι η Κριστίν Λαγκάρντ μαλάκωσε και αποφάσισε να προσκαλέσει τον Έλληνα πρωθυπουργό στην έδρα του ΔΝΤ για συνεννοήσεις, ώστε να βρεθεί λύση για το χρέος και να διευκολύνει, αμβλύνοντας τις θέσεις του Ταμείου, για να ολοκληρωθεί η τρίτη αξιολόγηση φυσικά και δεν έγινε τυχαία. Ήταν ακόμη μία παρέμβαση του Λευκού Οίκου (διά του υπουργού οικονομικών Στιβ Μνούτσιν) καθώς οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ χρειάζονται όσο ποτέ την Αθήνα.

ΝΑ ΓΙΑΤΙ η κυβέρνηση Τραμπ αποφάσισε με έμφαση να στηρίξει την Ελλάδα ως πυλώνα σταθερότητας σε μια εξαιρετικά ασταθή περιοχή, την πλέον θερμή στον κόσμο. Να γιατί, γενικότερα, τα πολιτικά συμφέροντα συνδυάζονται με οικονομικά, συνεργασίας και επενδύσεων. Το ερώτημα λοιπόν είναι: Τούτων δοθέντων, πώς μπορεί κανείς να απαιτεί διαφορετική προσέγγιση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, που παραμένουν η μεγαλύτερη πολιτική στρατιωτική και οικονομική δύναμη στον πλανήτη; Με τα συναισθήματα δεν κάνεις πολιτική. Και πολιτική σε επίπεδο διακυβέρνησης χώρας απαιτεί ρεαλισμό και ψυχραιμία.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, η ιδεολογία διαστρέφει επικίνδυνα την πραγματικότητα. “Η ιδεολογία είναι ψευδής συνείδηση” είχε πει ο Λένιν και σήμερα έχουμε άφθονα παραδείγματα του ορθού της ρήσης. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός, ο ανίκητος στρατιωτικά, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στο πεδίο της οικονομίας. Τα κομμουνιστικά κόμματα εξαφανίστηκαν και οι πολίτες που βίωσαν τη δικτατορία των κομματικών ελίτ στην Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, στις τρεις χώρες της Βαλτικής, αποστρέφονται πλέον το παλιό σύστημα και σύρονται ως αγέλες στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος. Στη Δεξιά και την Ακροδεξιά.

ΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ χώρες που σώθηκαν, καθώς εκεί ο σοσιαλισμός δεν ήταν φυτευτός, είναι η Κίνα και το Βιετνάμ, που άνοιξαν τις οικονομίες τους στις πολύτιμες διεθνείς συνεργασίες και επενδύσεις. Όπως τόνισε στην εισηγητική ομιλία του, στο πρόσφατο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, ο ηγέτης της χώρας Σι Τζινπίνγκ “Καμιά χώρα δεν μπορεί μόνη της να αντιμετωπίζει τις πολλές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Καμιά χώρα δεν μπορεί να αντέξει την απόσυρση σε οικειοθελή απομόνωση”.

ΚΙ ΟΜΩΣ, να που εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν ultra επαναστάτες νοσταλγοί του 1917! Και υπάρχουν με τη σιγουριά ότι δεν θα κληθούν ποτέ να κυβερνήσουν. Και εκτιμούν πως αυτή η χώρα, που δεν έχει εξέλθει ακόμα από τα δεσμά των Μνημονίων, η οποία χρειάζεται 100.000 θέσεις εργασίας το χρόνο για 10 χρόνια ώστε να πέσει σε μονοψήφιο αριθμό η ανεργία, μπορεί μόνη εναντίον όλων, εναντίον της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, να ζήσει ευτυχισμένη και ευημερούσα!

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ της ισόβιας αντιπολίτευσης. Είναι αυτό που αποκαλούσα πολιτική στην ασφάλεια του ενυδρείου. Εκεί που υπάρχει προστασία από τα πλάσματα της άγριας θάλασσας, εκεί όπου μπορείς να βγάζεις λόγους στα άλλα ψαράκια χωρίς να φοβάσαι τίποτα. Και όταν για πρώτη φορά ο λαός πήρε το ενυδρείο και το έριξε στη θάλασσα, έπειτα από λίγο χρόνο, πολλά ψαράκια και οι ηγέτες τους την κοπάνησαν και επέστρεψαν στην ασφαλή γυάλα τους.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, για ακόμη μια φορά ασχολούμαστε με αυτονόητα πράγματα για τον διαρκώς και ταχύτατα μεταβαλλόμενο κόσμο. Και ασχολούμαστε διότι ένα μέρος από το 4,6% του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στις βαριές κυβερνητικές ευθύνες. Πρέπει να ομολογήσουμε όμως ότι η ωρίμανση σε επίπεδο κυβέρνησης είναι θεαματική και το όφελος μεγάλο για τα εθνικά συμφέροντα, που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται ακόμα.