Αντόνιο Γκράμσι: Μισώ την πρωτοχρονιά

Kst

Θέλω κάθε πρωινό νά 'ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά. Κάθε μέρα θέλω να κάνω κι έναν προσωπικό απολογισμό, και να ανανεώνομαι κάθε μέρα. Καμιά μέρα καθορισμένη εκ των προτέρων για ανάπαυση. Τις παύσεις μου εγώ τις επιλέγω, όταν αισθάνομαι μεθυσμένος από έντονη ζωή και θέλω να κάνω μια βουτιά στη ζωικότητα για να αντλήσω από κει καινούρια δύναμη.

Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι πρωτοχρονιά. Γι΄ αυτό μισώ τις πρωτοχρονιές  με καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με τον ωραίο τους απολογισμό, με τον ισολογισμό τους και την πρόβλεψη για το νέο διαχειριστικό έτος.

Ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος. Καταλήγει κανείς να πιστεύει πραγματικά ότι μεταξύ των ετών υπάρχει συνέχεια, κι ότι ξεκινά μια νέα ιστορία, και βάζει κανείς στόχους, και μετανιώνει για τις αστοχίες κτλ κτλ. Αυτό είναι ένα γενικότερο σφάλμα των ημερομηνιών.

Λένε πως η χρονολογία είναι η ραχοκοκαλιά της ιστορίας -αυτό το παραδεχόμαστε. Όμως, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως υπάρχουν τέσσερις ή πέντε θεμελιώδεις ημερομηνίες, τις οποίες κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του τις έχει πάντα κατά νου,  που έχουν περιπαίξει την ιστορία. Κι αυτές είναι πρωτοχρονιές. Η πρωτοχρονιά της ρωμαϊκής ιστορίας ή του μεσαίωνα ή της νεωτερικότητας. 

Κι έχουν γίνει τόσο διαπεραστικές και τόσο  απολιθωτικές που, κι εμείς οι ίδιοι εκπλησσόμαστε καμιά φορά αναλογιζόμενοι ότι η ζωή στην Ιταλία άρχισε το 752, κι ότι το 1490 ή το 1492 είναι σαν βουνά στα οποία η ανθρωπότητα αναρριχήθηκε ακαριαία φτάνοντας σε έναν νέο κόσμο, εισερχόμενη σε μια νέα ζωή.  Κι έτσι η ημερομηνία γίνεται ένα εμπόδιο, ένα παραπέτασμα που εμποδίζει να δούμε ότι η ζωή συνεχίζει να εκτυλίσσεται με το ίδιο, αμετάβλητο, βασικό  μοτίβο, χωρίς απότομες μεταβολές, με τον ίδιο τρόπο που στον κινηματογράφο σκίζεται το φιλμ κι έχουμε ένα διάλειμμα  εκτυφλωτικού φωτός.

Γι΄ αυτό, μισώ την πρωτοχρονιά. Θέλω κάθε πρωινό νά 'ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά. Κάθε μέρα θέλω να κάνω κι έναν προσωπικό απολογισμό, και να ανανεώνομαι κάθε μέρα. Καμιά μέρα καθορισμένη εκ των προτέρων για ανάπαυση. Τις παύσεις μου εγώ τις επιλέγω, όταν αισθάνομαι μεθυσμένος από έντονη ζωή και θέλω να κάνω μια βουτιά στη ζωικότητα για να αντλήσω από κει καινούρια δύναμη.   

Καμιά πνευματική αγκίστρωση. Κάθε ώρα της ζωής μου θά΄ θελα να είναι νέα, παρότι συνδεδεμένη με τις περασμένες. Καμία μέρα ξεφαντώματος με συλλογικές  στιχοπλοκές, που τις ανταλλάσσω με ξένους που δεν με ενδιαφέρουν. Επειδή ξεφάντωναν οι πρόγονοι των προγόνων μας κτλ πρέπει κι εμείς να αισθανόμαστε την ανάγκη του ξεφαντώματος. Όλα αυτά μου φέρνουν αναγούλα. 

Δημοσιεύθηκε την 1η Ιανουαρίου 1916, στην τορινέζικη έκδοση της εφημερίδας Avanti! (όργανο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας),  στην στήλη που διατηρούσε ο Γκράμσι με τίτλο «Sotto la Mole» («Κάτω από το Mole», το ψηλότερο κτίριο του Τορίνο, αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία).

Fake news ελέω οικονομικού αναλφαβιτισμού

Θάνος Παναγόπουλος

Πολιτικοί και ΜΜΕ συντηρούν τον οικονομικό αναλφαβητισμό για την εύκολη χειραγώγηση της κοινής γνώμης

Η ανακοίνωση για κατά πολύ μεγαλύτερο του προβλεπομένου πρωτογενές πλεόνασμα εντεκαμήνου θύμισε σε κάποιους tweet οικονομολόγου ακραίων νεοφιλελεύθερων απόψεων που παρουσίαζε πέρυσι τέτοιες μέρες το «υπερπλεόνασμα» εντεκαμήνου 2016 ως πλεόνασμα. Ρωτώντας πώς με «...πρωτογενές πλεόνασμα 2016 = 1,6 δισ...» η κυβέρνηση τόλμησε και έδωσε λεφτά στους συνταξιούχους. Και μπορεί το πρωτογενές πλεόνασμα να ήταν πολλαπλάσιο, σχεδόν 7,5 δισ. ευρώ, όμως τα «fake news» (ίσως η λέξη του 2017) αναπαρήγαγαν τον αντιπολιτευτικό λαϊκισμό.

Ανασκόπηση της φετινής ειδησεογραφίας θα έδειχνε ότι το προσφορότερο πεδίο για fake news ήταν η οικονομία. Για αρκετούς λόγους. Οικονομία είναι η τσέπη των πολιτών. Εργασία, αγορές, μισθοί, σε μεγάλο βαθμό η ίδια η καθημερινότητά τους. Έτσι, τα fake news στον συγκεκριμένο χώρο επηρεάζουν καίρια πολιτικές και ψηφοδοτικές επιλογές.

Άλλος λόγος είναι ο οικονομικός αναλφαβητισμός, που στην Ελλάδα αφορά ανησυχητικά μεγάλο ποσοστό πολιτών, οδηγώντας έτσι πολλούς σε επιλογές βασισμένες σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Τα τρανταχτά παραδείγματα είναι πολλά τις τελευταίες δεκαετίες. Από το σύνθημα δεκάδων χιλιάδων οπαδών που επαναλάμβαναν τη συνθηματολογική ατάκα του αρχηγού τους «Τιμές Αθηνών και όχι Βρυξελλών», παρ' ότι οι Βρυξέλλες έδιναν καλύτερες τιμές στους παραγωγούς, μέχρι το παράδειγμα του 2015, όταν κάποιοι υπέθεταν (και επιμένουν να ισχυρίζονται) πως, με ρήξη με τους δανειστές, θα φύτρωναν «δραχμόδενδρα» που θα μας έκαναν Ελβετία.

 Αλλά και πιο πρόσφατα, οι κινητοποιήσεις για τους πλειστηριασμούς, οι οποίες, παρά τις καλές προθέσεις τους, έδειξαν να αγνοούν τα βασικά, όπως λ.χ. τη διαφορά ιδιώτη - Δημοσίου, ή ακόμη η γενικότερη καχυποψία έως εχθρότητα διαφόρων «βολεμένων» (αν ήταν άνεργοι, δεν θα ήταν τόσο εχθρικοί στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας) όταν ακούν τη λέξη "επενδύσεις Είτε λέγεται Ελληνικό είτε νέο αεροδρόμιο, είτε αιολική ενέργεια, είτε φωτοβολταϊκά, είτε καύση βιορευστών, είτε προβλήτα.

Οι ευθύνες δεν βαρύνουν αποκλειστικά τους πολίτες. Είναι οι πολιτικοί που παρουσιάζουν τον υπέρογκο δανεισμό ως ευημερία, τις περικοπές μισθών ως εξυγίανση, τη λεηλασία των ταμείων ως επιτυχές PSI και γενικά το «άσπρο μαύρο». Όπως είναι και οι δημοσιογράφοι που άλλοτε εμφανίζουν το Χρηματιστήριο ως μηχανή που μοιράζει λεφτά και άλλοτε προκαλούν από τηλεοράσεως πανικό και bank-run επικαλούμενοι fake news.

Τα αίτια είναι πολλά και ποικίλα. Αντιμετωπίζονται ωστόσο με παιδεία, ώστε να μην εντυπωσιάζεται η κοινή γνώμη από επιχειρήματα - πυροτεχνήματα, με διαφάνεια, με ουσιαστικό πολιτικό διάλογο για κάποια, ελάχιστα έστω, κριτήρια ορθολογικής επιχειρηματολογίας από τα κόμματα αξιόπιστα ΜΜΕ. Και όχι μόνο αυτά.

Το σύμπαν του φιλελεύθερου συνέδρου

 Χάρης Χρόνης (διδάκτορας του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου)

Δύο από τα ερωτήματα της λίστας που κλήθηκαν να απαντήσουν οι σύνεδροι της φιλελεύθερης παράταξης -ερωτήματα που, υποθέτει κανείς, αντανακλούν κομβικές έγνοιες της παράταξης- αφορούσαν το ένα τα Εξάρχεια και το άλλο τους «αιώνιους φοιτητές».

Στη φωτογραφία: John George Brown, "Η συμμορία", περ. 1894

Δύο από τα ερωτήματα της λίστας που κλήθηκαν να απαντήσουν οι σύνεδροι της φιλελεύθερης παράταξης -ερωτήματα που, υποθέτει κανείς, αντανακλούν κομβικές έγνοιες της παράταξης- αφορούσαν το ένα τα Εξάρχεια και το άλλο τους «αιώνιους φοιτητές». Ίσως μάλιστα τα δυο αυτά ερωτήματα να συνδέονται, μέσω μιας σχεδόν αυταπόδεικτης πεποίθησης ότι ο πληθυσμός των Εξαρχείων επιδεικνύει υψηλά ποσοστά αιώνιων φοιτητών. Αν, επίσης, κανείς συνυπολογίσει τον χαρακτηρισμό τής εν λόγω γειτονιάς ως «άβατου» από τους ίδιους φιλελεύθερους κύκλους, μπορεί να συμπεράνει με ασφάλεια ότι οι αιώνιοι φοιτητές, πέρα από αθεράπευτα τεμπέληδες, είναι και ιδιαίτερα επικίνδυνοι.
Στο σύμπαν αυτό του φιλελεύθερου συνέδρου, πλάι στους επικίνδυνους αιώνιους φοιτητές στέκουν οι τζαμπατζήδες άνεργοι που, όπως υπαινίσσεται άλλο ερώτημα, εκμεταλλεύονται το γενναιόδωρο επίδομα του ΟΑΕΔ, ώστε να ψάχνουν με την άνεσή τους για κάποια καλοπληρωμένη δουλειά που να τους αρέσει κιόλας. Καλοπερασάκηδες άνεργοι και αιώνιοι φοιτητές ενσαρκώνουν πολλαπλώς, καθώς είναι και μπόλικοι, τα πανό της αριστερής ηγεμονίας τόσων μετεμφυλιακών δεκαετιών, που προπαγάνδιζαν ότι η εκπαίδευση και η εργασία είναι δικαιώματα. Όταν, όμως, έχω δικαίωμα σε κάτι, τολμώ βεβαίως να έχω και την απαίτηση να είναι αυτό το κάτι στα μέτρα μου, και αν δεν είναι να το φέρνω. Ο φιλελεύθερος σύνεδρος δεν θα έπρεπε ίσως να ενοχλείται από μια τέτοια εκδήλωση ατομικού τσαμπουκά - στο σύμπαν του άλλωστε, ο καθένας έχει την ευθύνη της ζωής του, και οι κρατικοί περιορισμοί είναι αρνητικά προσημασμένοι. Ωστόσο ενοχλείται. Και ενοχλείται μάλλον από την καθολικότητα που επιτρέπει σε αυτόν τον τσαμπουκά η λογική του δικαιώματος. Όπως ίσως θα υποστήριζε και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν είναι «φυσικό» να έχουμε όλοι τις ίδιες απαιτήσεις από τις ζωές μας.
Το ιδεοληπτικό αίτημα μιας τέτοιας ισότητας καθιστά τις σύγχρονες δημοκρατικές πολιτείες, που διέπονται συγκροτητικά από αυτό, ακατάλληλες ως εγγυητές μόρφωσης και δουλειάς. Στο σύμπαν του φιλελεύθερου συνέδρου, μόρφωση και δουλειά παρέχονται ως προνόμια, όχι από κάποιον πολιτικά ελεγχόμενο ρυθμιστή, αλλά στο πλαίσιο ενός μηχανισμού αγοραίας διευθέτησης ιδιωτικών συμφερόντων. Απαλλαγμένος από τη φύση του από ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, ένας τέτοιος μηχανισμός θέτει μια δική του έννοια «αξιοσύνης» που ορίζεται εσωτερικά στον ίδιο ως η ικανότητα ανέλιξης εντός του. Ως ανεξάρτητος από πολιτικές στοχοθεσίες, διεκδικεί μάλιστα το εύσημο μιας «αντικειμενικότητας» που, ελλείψει αναφοράς στην όποια κοινωνική προϋπόθεση, δεν είναι παρά το άλλο όνομα της τυφλής αναπαραγωγής του.
Ο μέσος φιλελεύθερος σύνεδρος έχει μάθει να υποστηρίζει ότι έχει σύμμαχο την κοινή λογική. Η τελευταία ωστόσο δεν μοιάζει να είναι αρκετή για να υποστηρίξει το φετιχιστικό νήμα που συνδέει, στο σύμπαν του, τον αιώνιο φοιτητή με τον απαιτητικό άνεργο και αυτούς με τα Εξάρχεια. Ούτε είναι αρκετό να κατατάξει κανείς την κυριαρχία μιας τέτοιας ρητορικής απλώς ως σύμπτωμα μιας συντηρητικής προσκόλλησης σε θέματα ιεραρχίας και πειθαρχίας. Η επιμονή της είναι μάλλον σύμπτωμα μιας πολεμικής απόρριψης, όχι ενός αριστερού μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης, αλλά της ίδιας της έννοιας του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης. Στο σύμπαν του φιλελεύθερου συνέδρου, ήδη η κουβέντα για μοντέλα οργάνωσης μυρίζει αριστερή ηγεμονία, αφού εν τέλει, στη ματιά του, ο τρόπος οργάνωσης δεν είναι γνήσιο αντικείμενο πολιτικής διεκδίκησης, αλλά παράγωγο εργαλείο εξυπηρέτησης της αναπαραγωγής μιας έννοιας «κοινωνικής» αξιοσύνης που ορίζεται, όπως είδαμε, ως εκτός κοινωνικού ελέγχου.
Η φιλελεύθερη παράταξη αρέσκεται να παριστάνει τον πορτιέρη τού δημοκρατικού τόξου, ελέγχοντας ποιος ανήκει σε αυτό και ποιος όχι. Δεν δικαιούται αυτόν τον ρόλο, όχι επειδή εφαρμόζει λάθος κριτήρια κατά την εκτέλεσή του, αλλά επειδή, τουλάχιστον με τη σημερινή μορφή της, δεν τον διεκδικεί εν ονόματι της δημοκρατίας, αλλά μάλλον εκπροσωπώντας, παρέα με τον ακροδεξιό λαϊκισμό, την απόρριψη της πολιτικής ως κυρίαρχου τόπου προσδιορισμού των κοινωνικών προτεραιοτήτων.

Ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη

Θεόφιλος Συχλετίδης

Η Θεσσαλονίκη, μπορείς να  πεις, είναι ένα πεδίο μάχης. Από τη μία βρίσκονται αυτοί που υπερασπίζονται το κοινό καλό και το δημόσιο συμφέρον. Και από την άλλη συμμορίες, που τα τελευταία χρόνια έχουν βρει κοινή πολιτική στέγη στο Κόμμα της Ενωμένης Δεξιάς, που θέλουν να κλέψουν προοπτικές, καλύτερες μέρες, εικόνες από ένα πιο αισιόδοξο αύριο και κομμάτια από το παζλ του μέλλοντος αυτής της πόλης. Σε αυτό το πεδίο μάχης και οι δύο πλευρές έχουν καταγράψει νίκες και ήττες και αρκετές είναι οι αναμετρήσεις που, μετά από ισοπαλίες, βρίσκονται σε εκκρεμότητα. 

Το νέο αυτών των ημερών που ζούμε από το 2015 είναι ότι σε αυτό το πεδίο μάχης βρίσκεται και ο πρωθυπουργός της χώρας απέναντι στις συμμορίες. Και αυτό δεν είναι κάτι το γενικό και το αφηρημένο – στη φάση «είναι γνωστό το ενδιαφέρον του Αλέξη για το δημόσιο χώρο» - αλλά πολύ συγκεκριμένο, πολύ μετρήσιμο, και φαίνεται σε, τουλάχιστον, δύο μεγάλες ήττες των συμμοριών. Μία στα δυτικά και μία στα ανατολικά της πόλης.

Όπως γνωρίζουν όλοι όσοι βρίσκονται – ή βρέθηκαν στο παρελθόν – σε αυτό το πεδίο μάχης, οι συμμορίες, τοπικές και υπερτοπικές, είχαν πολύ συγκεκριμένα σχέδια για την «αξιοποίηση» του πρώην στρατοπέδου Παύλου Μελά στην καρδιά της Δυτικής Θεσσαλονίκης ανάμεσα στη Σταυρούπολη και την Πολίχνη. Οι συμμορίες – σε μία προηγούμενη εποχή που ήταν εύκολη η λήψη και το ξεκοκάλισμα τραπεζικών δανείων – σχεδίαζαν το πρώην στρατόπεδο να μετατραπεί σε ένα υπερτοπικό «πάρκο» εμπορίου και διασκέδασης για το… στρατό της κατανάλωσης στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Θεσσαλονίκης και των προαστίων από εκείνη την πλευρά της πόλης. Από αυτό το σχέδιο περάσαμε τώρα στο άλλο… άκρο και πολύ καλά κάναμε. Με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού και με τη συντονισμένη δουλειά που έκαναν οι άνθρωποι που στελεχώνουν το πρωθυπουργικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη, δικαιώθηκε ένα αίτημα δεκαετιών και το πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά αποδόθηκε στο λαό της Δυτικής Θεσσαλονίκης και ο δήμος Παύλου Μελά ανέλαβε το δύσκολο έργο να κάνει ένα όνειρο πραγματικότητα και να δημιουργήσει ένα Μητροπολιτικό Πάρκο σε εκείνο το κομμάτι της πόλης που εντοπίζεται μία από τις μικρότερες αναλογίες ελεύθερου/πράσινου χώρου ανά κάτοικο σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Και οι συμμορίες ηττήθηκαν κατά κράτος.

Στην άλλη πλευρά της πόλης εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται σε εκκρεμότητα το τι θα συμβεί με το πρώην στρατόπεδο Κόδρα. Οι συμμορίες είχαν και για αυτό το στρατόπεδο πολύ συγκεκριμένα σχέδια και περισσότερο φιλόδοξα.  Γιατί εδώ μιλάμε για την Καλαμαριά, που στο Πολεοδομικό Συγκρότημα της Θεσσαλονίκης είναι η περιοχή με τη μεγαλύτερη πυκνότητα αυτού που λέμε «πάνω μεσαία τάξη», οπότε ο εκεί… στρατός της κατανάλωσης έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες σε σχέση με τη Δυτική Θεσσαλονίκη. Μάλιστα στην περίπτωση του Κόδρα οι συμμορίες είχαν αναφορές στο πρότζεκτ του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, στη φάση «το Κόδρα μπορεί να γίνει το Ελληνικό της Θεσσαλονίκης». Μάλιστα γνωστοί συμμορίτες αναρωτιόντουσαν δημόσια – σε τοπικά ΜΜΕ της πόλης, από τη λίστα του «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι ΚΕΕΠΝΟ θα είναι» - πως δεν έχουν πάρει χαμπάρι οι δανειστές το… φιλέτο του Κόδρα και δεν έχουν ζητήσει από την κυβέρνηση να το πουλήσει και να χτιστεί εκεί ένα γκέτο για πολύ πλούσιους με εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία και γιατί όχι και ένα καζίνο με θέα στη θάλασσα… Και εδώ όμως η δύναμη πυρός της άλλης πλευράς ήταν μεγάλη. Με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού και με τη δουλειά που έκαναν οι άνθρωποι που στελεχώνουν το πρωθυπουργικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη – που έπρεπε να βάλουν στην ίδια σελίδα, στο ίδιο θέμα, πέντε υπουργεία, κάτι αρκετά δύσκολο για τα ελληνικά δεδομένα – ήδη από τον Αύγουστο σχεδόν όλα ήταν έτοιμα για να αποδοθεί το Κόδρα στους πολίτες της Ανατολικής Θεσσαλονίκης. Μετά από πολύμηνη καθυστέρηση το δημοτικό συμβούλιο της Καλαμαριάς πήρε στις αρχές Δεκέμβρη την απόφαση να κάνει αποδεκτή την… προσφορά και φαίνεται πως σύντομα οι συμμορίες θα υποστούν μία ακόμα, μεγάλη, ήττα.

Στη συνέντευξη που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας την Τετάρτη στην ΕΡΤ3 είπε ότι η λειτουργία του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη έχει αλλάξει την ατζέντα στην πόλη και ευρύτερα στη Βόρεια Ελλάδα, που σημαίνει πως τα θέματα της Θεσσαλονίκης και ευρύτερα της Βόρειας Ελλάδας βρίσκονται στο προσκήνιο και όχι σε παρενθέσεις είτε στα εγκαίνια της ΔΕΘ κάθε Σεπτέμβρη, είτε του Αγίου Δημητρίου κάθε Οκτώβρη. Εγώ από εδώ που στέκομαι αυτό που βλέπω είναι ότι έχει αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης.

Υ.Γ. Πριν από ένα χρόνο, όταν εγκαινιάστηκε η λειτουργία του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη, πολλοί κολλητοί και παρατρεχάμενοι – κατά τα άλλα εξαιρετικοί δημοσιογράφοι – των γνωστών και μη εξαιρετέων συστημάτων Βενιζέλου, Παπαγεωργόπουλου, Μπουτάρη, Τζιτζικώστα και κάτι βιομηχάνων χωρίς βιομηχανίες, μας ενημέρωναν ότι αυτή η ιστορία αφορά τη δημιουργία ενός «κέντρου» του ΣΥΡΙΖΑ στην πόλη που θα ρυθμίζει και θα διευθετεί ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις. Προφανώς οι άνθρωποι (ένα χρόνο μετά νομίζω πως και οι ίδιοι το κατάλαβαν) έκριναν εξ ιδίων – και με βάση τη λειτουργία των δικών τους «κέντρων» - τα αλλότρια. 

Δυστυχώς το ΚΚΕ που γνωρίσαμε το 1974 δεν υπάρχει πια.

Δημ. Χρήστου

 

Είναι φανερό ότι τρέμει στην ιδέα να πετύχει η κυβέρνηση Τσίπρα και να αποδειχτεί ότι στις σύγχρονες κοινωνίες οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις με την εντολή αλλά και τον έλεγχο της κοινωνίας είναι μονόδρομος

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του στο πρόσφατο φεστιβάλ της ΚΝΕ ο γραμματέας του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, ενθουσιασμένος από τις κόκκινες σημαίες που κυμάτιζαν στα χέρια των νέων που τον άκουγαν, υπογράμμισε: “Συνεχίζουμε στον δρόμο που άνοιξε η Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Για τη νίκη. Τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Οι μέρες που θα ξανα-συγκλονίσουν τον κόσμο θα έρθουν. Παίρνουμε τα μέτρα μας γι' αυτό”.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ και κοινωνικές επιστήμες σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Πώς μπορείς να λες με τόση ευκολία τέτοια πράγματα σήμερα; Πράγματα που τα απέβαλε ή ίδια η ζωή; Λες και δεν έχει συμβεί τίποτα συγκλονιστικό στη Γη, λες και υπάρχει ακόμα η Σοβιετική Ένωση, λες και ακόμα την καθοδηγεί ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Λες και η Κίνα, που κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει από τις σεισμικές δονήσεις που οδήγησαν στην κατάρρευση το γραφειοκρατικό μοντέλο του Στάλιν, ακολουθεί το μοντέλο του Μάο και δεν άνοιξε τον δρόμο προς το μέλλον με τολμηρές μεταρρυθμίσεις και μεικτή οικονομία.

ΛΕΣ και οι δραματικές αλλαγές στους συντελεστές της εργασίας, που από τα χέρια των ανθρώπων περνάνε ταχύτατα στα ρομπότ που δημιουργούν οι επιστημονικές κατακτήσεις της νέας πρωτοπορίας, δεν γίνονται αντιληπτές. Όταν στη θέση των οικοδόμων ένας ειδικός εκτυπωτής μπορεί να κατασκευάσει ένα σπίτι 150 τετραγωνικών μέσα σε 24 ώρες. Όταν ο σύγχρονος αγρότης, που διαδέχτηκε τους γονείς του που δούλευαν με το τρακτέρ και την τσάπα, μπορεί μόνος με ένα τάμπλετ να κάνει όλη σχεδόν τη δουλειά, ελέγχοντας τις νέες μηχανές που κάνουν σε ελάχιστο χρόνο τα πάντα, από τη σπορά έως τη συγκομιδή, αυτοί να φαντάζονται επιστροφή στις ηρωικές εποχές της Οκτωβριανής Επανάστασης στις εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες του 1917.

ΚΑΙ ΤΙ θες τώρα εσύ, κύριέ μου; Να απαγορεύσεις το όνειρο; Αν το όνειρο και η φαντασία του Δ. Κουτσούμπα και των πιστών ακολούθων σέβονταν το όνειρο και τη φαντασία των υπολοίπων ανθρώπων, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με τις δημοκρατικές ελευθερίες. Με τους κανόνες που έχουμε συμφωνήσει να ζούμε και να πορευόμαστε. Με το δικαίωμα να ψηφίζουμε ή να καταψηφίζουμε όσους δεν εγκρίνουμε. Και οι νοσταλγοί της δικτατορίας του προλεταριάτου, που σάπισε ως δικτατορία του κομματικού μηχανισμού, δεν σέβονται κανέναν από τους κανόνες των άλλων, όπως τους ορίζει το σύνταγμα.

ΑΠΟ τις ειρηνικές διαδηλώσεις και τα συνδικαλιστικά μαθήματα για τις απεργίες ως ύστατο μέσω διεκδίκησης, το ΚΚΕ ρέπει προς τις ανοιχτές βίαιες συγκρούσεις, την υπονόμευση κάθε προσπάθειας να βγει η χώρα από τη χρεοκοπία. Επιχειρεί να εισβάλει σε υπουργεία σπάζοντας τα φράγματα των αστυνομικών, προκαλώντας υλικές ζημιές και τραυματισμούς, διότι ο νόμος ορίζεται από το δίκιο του εργάτη. Και ποιος ορίζει το δίκιο του εργάτη; Εκείνοι που στον σοσιαλισμό αρνήθηκαν τον έλεγχο της εξουσίας τους από τους εργάτες και τον λαό.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ το σημερινό ΚΚΕ επιχειρεί -πλέον- με κάθε τρόπο να ανατρέψει την κυβέρνηση και καλοδέχεται τις αντιδημοκρατικές και προβοκατόρικες ενέργειες. Τους κόκκινους επισκόπους δεν τους απασχολεί ποιες δυνάμεις θα τη διαδεχτούν στην εξουσία. Προτιμάει άλλωστε φανερά μια κυβέρνηση Μητσοτάκη θεωρώντας ότι επιλογές που θα ακολουθήσουν θα προκαλέσουν ταχύτερη ωρίμανση των επαναστατικών διαθέσεων των μαζών. Είναι φανερό ότι τρέμει στην ιδέα να πετύχει η κυβέρνηση Τσίπρα και να αποδειχτεί ότι στις σύγχρονες κοινωνίες οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις με την εντολή αλλά και τον έλεγχο της κοινωνίας είναι μονόδρομος.

ΟΛΙΣΘΗΡΟΣ και επικίνδυνος για τη δημοκρατία ο δρόμος που έχει επιλέξει. Η αδυναμία να πείσουν με τις ιδέες και τις προτάσεις τους τις λαϊκές μάζες που επικαλούνται γεννά παραφροσύνη. Άλλωστε δεν έχει -πλέον- παρά μία μόνο πρόταση. Τίποτα δεν λύνεται στον καπιταλισμό και όλα θα λυθούν στον σοσιαλισμό! Η λαϊκή εξουσία δεν περνάει από το αστικό κοινοβούλιο. Μονόδρομος είναι η ένοπλη επανάσταση! Όσα κομμουνιστικά κόμματα, όπως για παράδειγμα της Πορτογαλίας, συμμετέχουν σε κυβερνητικές προσπάθειες για την πρόοδο της χώρας τους καταδικάζονται από το ΚΚΕ, που θεωρεί ότι είναι ο αυθεντικός εκφραστής και επιτηρητής των επαναστατικών κανόνων, θυμίζοντας την ιερή εξέταση των καρδιναλίων που απειλούσαν με θάνατο τον Γαλιλαίο επειδή τόλμησε να ισχυριστεί ότι η Γη είναι στρογγυλή.

Δυστυχώς το ΚΚΕ που γνωρίσαμε το 1974 δεν υπάρχει πια.

Η επιλεκτική βαρηκοϊα της ΝΔ

Λάμπρος Τσουκνίδας

 

Δεν τους βγήκε η καταστροφολογία με οικονομία και Ερντογάν, οπότε ξαναπαίζουν το χαρτί της παρέμβασης στη Δικαιοσύνη, αρνούμενοι να ακούσουν ακόμα και τους θεσμούς, που εντοπίσαν από την πρώτη στιγμή ζήτημα καθυστέρησης στην απονομή δικαιοσύνης

"Για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό, τα πολιτικά κίνητρα μεταξύ της Ελλάδας και των Ευρωπαίων πιστωτών της είναι αρκετά καλά ευθυγραμμισμένα. Αυτό κάνει μια επιτυχή έξοδο της Ελλάδας τον Αύγουστο του 2018 βασικό μας σενάριο".

Δεν είναι δήλωση ούτε του Αλέξη Τσίπρα, ούτε του Γιάννη Δραγασάκη, ούτε του Ευκλείδη Τσακαλώτου αλλά το συμπέρασμα ειδικής έκθεσης της Deutsche Bank, που είδε το φως της δημοσιότητας με τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο: "Η Ελλάδα το 2018: Επιτέλους, κάποιο φως στην άκρη του τούνελ"... Ένα φως στην άκρη του τούνελ που η μόνη που δεν (θέλει να) βλέπει είναι η Ν.Δ., εξακολουθώντας μάλιστα να μιλά για 4ο μνημόνιο, όπως άλλωστε κάνουν και άλλες δυνάμεις της κεντρώας αντιπολίτευσης...

Αμφισβήτηση και καταστροφολογία, που έρχονται να ντύσουν ένα βαρύ πολιτικό κλίμα, που αυτές οι ίδιες δυνάμεις φροντίζουν να δημιουργήσουν με κάθε αφορμή, πραγματική ή και τραβηγμένη "από τα μαλλιά"... Όπως συνέβη με τη Δικαιοσύνη, όπου αντί το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων να πει το αυτονόητο -ότι στο όνομα ακριβώς της ισονομίας οι δικαστές δεν μπορεί να τυγχάνουν διαφορετικής αντιμετώπισης από τους υπόλοιπους πολίτες, όπως και ότι οι κρίσεις τους κρίνονται ακριβώς όπως κρίνεται η κρίση οποιασδήποτε άλλης εξουσίας-, η αξιωματική αντιπολίτευση επέλεξε να θέσει θέμα.... παραίτησης του υπουργού Δικαιοσύνης, με τον Κυρ. Μητσοτάκη να φτάνει να ισχυρίζεται πως η κυβέρνηση δεν σέβεται τη διάκριση των εξουσιών! Καλύπτοντας ουσιαστικά ακόμα και αυτό το μείζον ζήτημα της καθυστέρησης στην απονομή δικαιοσύνης -που, όταν θέλει, γίνεται ταχύτατη...-, ζήτημα που αποτέλεσε ένα από τα βασικότερα προβλήματα που είχε αναδείξει από την πρώτη στιγμή η τρόικα, συσχετίζοντάς το με την οικονομία και την κρίση.

Οι ίδιοι άνθρωποι που αντιλαμβάνονταν ως "ευαγγέλιο" τις κατευθύνσεις της τρόικας όποτε αφορούσαν περικοπές μισθών, συντάξεων και, κυρίως, δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, όταν οι εταίροι μιλούσαν για καναλάρχες, δικαστές, ισχυρούς και φοροδιαφυγή, έκαναν -και κάνουν- ότι δεν ακούνε...

Αυτή ακριβώς η... επιλεκτική βαρηκοΐα είναι άλλωστε το καλύτερο δείγμα γραφής για το είδος της διακυβέρνησης που ονειρεύονται στο Μοσχάτο. Δεν τους βγαίνει η οικονομική καταστροφολογία. Δεν τους βγήκε ούτε η καταστροφολογία με την επίσκεψη Ερντογάν. Οπότε, ξαναγυρνάνε στα βαθιά, επιχειρώντας να στήσουν το αγαπημένο τους σκηνικό ολοκληρωτισμού από την Αριστερά! Δεξιές ιδεοληψίες, με έναν και μοναδικό στόχο, πάντα τον ίδιο: Να μην αλλάξει τίποτε από όσα έφεραν την κρίση...

Ο Π. Σκουρλέτης προανήγγειλε αλλαγές για τις Περιφέρειες

 Kst

Σειρά αλλαγών στη λειτουργία των περιφερειών και γενικά της τοπικής αυτοδιοίκησης, στο πλαίσιο της αναθεώρησης του «Καλλικράτη», προανήγγειλε ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης, στην ομιλία του κατά την έναρξη του 5ου συνεδρίου της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας (ΕΝΠΕ).

Για την καθιέρωση της απλής αναλογικής στις αυτοδιοικητικές εκλογές, σημείωσε ότι το εκλογικό αυτό σύστημα «θα ευνοήσει συνεργασίες και την είσοδο νέων δυνάμεων και νέων απόψεων στην πολιτική», ενώ «σε συνδυασμό με την θέσπιση νέων ή την ενεργοποίηση υπαρχόντων συμμετοχικών θεσμών, μπορεί να απαντήσει και στα ζητήματα της κυβερνησιμότητας και σε ό,τι άλλο προκύψει».

Ο κ. Σκουρλέτης ανέφερε ακόμα ότι στις παρεμβάσεις που αναμένεται να θεσμοθετήσει το υπουργείο περιλαμβάνονται και τα εξής:

Το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι για του πολίτες των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο ήδη ισχύει στις δημοτικές εκλογές, επεκτείνεται και στις περιφερειακές εκλογές. Η διεξαγωγή των αυτοδιοικητικών εκλογών αποσυνδέεται από το χρόνο διεξαγωγής των ευρωεκλογών.

Εξορθολογίζονται κατηγορίες κωλυμάτων εκλογιμότητας - όπως η γενική απαγόρευση να θέσουν υποψηφιότητα όλοι όσοι έχουν οποιαδήποτε σχέση εργασίας με το Δημόσιο, ακόμα και ορισμένου χρόνου (λ.χ. δίμηνη, πεντάμηνη κ.λπ. σύμβαση εργασίας).

Οι Περιφερειακές Ενότητες διατηρούνται ως εκλογικές περιφέρειες, με δικαίωμα όμως «επικοινωνίας» των ψηφοδελτίων, δηλαδή δικαίωμα του εκλογέα μίας Περιφερειακής Ενότητας να βάλει έναν σταυρό και σε υποψήφιο άλλης Περιφερειακής Ενότητας.

Διατηρείται ο θεσμός του χωρικού αντιπεριφερειάρχη, ωστόσο, καταργείται η χωρίς σταυρό, εκλογή του, όπως ισχύει σήμερα. Αντίθετα, ο χωρικός αντιπεριφερειάρχης κάθε Περιφερειακής Ενότητας θα ορίζεται από τον περιφερειάρχη, μεταξύ των συμβούλων που έχουν ήδη εκλεγεί στην οικεία περιφέρεια.

Θεσμοθετείται η διενέργεια τοπικών δημοψηφισμάτων, όχι μόνο μετά από πρωτοβουλία των οργάνων του δήμου, αλλά και κατόπιν λαϊκής πρωτοβουλίας.

Αναπροσδιορίζεται η κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ δήμων - περιφερειών - κεντρικού κράτους, ενώ προβλέπεται η ίδρυση ενός οργάνου ελέγχου της διαδικασίας αναπροσδιορισμού των αρμοδιοτήτων, που θα διασφαλίζει ότι κάθε μεταφορά αρμοδιότητας, θα συνοδεύεται από τη διασφάλιση των απαιτούμενων πόρων και του ανθρώπινου δυναμικού.

Εξετάζεται «με θετική ματιά» η πρόταση για εκχώρηση στις περιφέρειες των αρμοδιοτήτων για τη χάραξη του περιβαλλοντικού σχεδιασμού, για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων και για την παροχή υπηρεσιών τεχνικού ελέγχου και υποστήριξης.

Ο έλεγχος νομιμότητας των αποφάσεων της τοπικής αυτοδιοίκησης θα αποσπαστεί από τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις και θα ανατεθεί σε έναν νέο φορέα, τον «Ελεγκτή Νομιμότητας», υπό την εποπτεία και την ευθύνη του υπουργείου Εσωτερικών.

Προωθείται η υποκατάσταση των σημερινών Αποκεντρωμένων Διοικήσεων από περιφερειακές, κατά τόπους, υπηρεσίες των αντίστοιχων υπουργείων. Στο σημείο αυτό, ο κ. Σκουρλέτης διαβεβαίωσε ότι «οποιαδήποτε αλλαγή του πλαισίου λειτουργίας και αρμοδιοτήτων των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων δεν θα επηρεάσει έστω και κατ' ελάχιστο τα δικαιώματα και τους όρους εργασίας του προσωπικού τους».

Καταλήγοντας, ο υπουργός Εσωτερικών τόνισε ότι «η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί και οφείλει να υποστηρίξει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, να συμβάλει στον πληρέστερο σχεδιασμό των επόμενων βημάτων, να βοηθήσει στην ανάδειξη και ενεργοποίηση αδρανών δυνάμεων που έχουν τη διάθεση να συμμετάσχουν στην επόμενη μέρα, αλλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Υπάρχει ανάγκη συνολικής υπέρβασης της πραγματικότητας που διέκρινε την χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Ένας νέος κύκλος ξεκινά και δεν μπορούμε, δεν πρέπει, να τον ερμηνεύσουμε με ξεπερασμένες αντιλήψεις και εργαλεία. Σας καλώ να τολμήσουμε τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος».

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΩΛΗΣΗ ΛΙΓΝΙΤΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΩΛΗΣΗ ΛΙΓΝΙΤΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ

Η κυβέρνηση προκειμένου να συμμορφωθεί με την καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αλλά και να μην δεχθεί το σχέδιο της συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συμβιβάστηκε με τους όρους της πώλησης των λιγνιτικών μονάδων, όπως φαίνεται στον παρακάτω πίνακα.

 Κ. Στάικος 

Με την πρόταση αυτή η ΔΕΗ διατηρεί το 78% του λιγνιτικού δυναμικού της και το 90,9% του συνολικού παραγωγικού δυναμικού της, χωρίς απώλεια των υδροηλεκτρικών μονάδων, που εποφθαλμιούν εγχώρια και ξένα συμφέροντα.

Η πρόταση της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που είχε το όνομα <<μικρή ΔΕΗ>> που μόνο μικρή δεν θα ήταν, παρέδιδε το 22% του συνολικού παραγωγικού δυναμικού της, το 21,4% του σημερινού λιγνιτικού δυναμικού της, το 18% του σημερινού δυναμικού φυσικού αερίου και το 26,3% του σημερινού υδροηλεκτρικού δυναμικού της. Σημαντικότερο όλων είναι, ότι θα υπάρχει στη συμφωνία πώλησης, <<ρήτρα>> διασφάλισης των θέσεων εργασίας.

Όλα αυτά αποδυνάμωναν την καθετοποιημένη δραστηριότητα της ΔΕΗ.

Με το νέο σχέδιο, βάσει της υποχρέωσης, από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, η ΔΕΗ θα μείνει σχεδόν ανέπαφη, αλλά σταδιακά θα πρέπει να γίνει αποεπένδυση βάσει και του στρατηγικού σχεδίου της ΔΕΗ για στροφή στις ΑΠΕ (ανανεώσιμες πηγές ενέργειας), που αποτελεί ΕΘΝΙΚΟ στόχο για το μελλοντικό ενεργειακό μίγμα.

Σημείωση: Τα στοιχεία για το σημείωμα αντλήθηκαν από άρθρο της δημοσιογράφου Αντ. Ζούντα