Μακεδονία: Μία γνήσια ελληνική έννοια σε ένα αθεράπευτο ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ περιβάλον

Η ευκαιρία για την Ελλάδα να διαμορφώσει τη γαλήνευση των Βαλκανίων είναι ιστορική. Στην ΠΓΔΜ συνυπάρχουν ορθόδοξοι Σλάβοι, βουλγαρικής καταγωγής, Αλβανοί και Έλληνες. Η εκκρεμότητα της ονομασίας δύναται να αποσταθεροποιήσει την ΠΓΔΜ σε εποχή γενικευμένης ύφεσης

του Δημήτρη Π. Κυριακαράκου*

Σύμφωνα με εμπεριστατωμένη πραγματεία του καθηγητή Ιστορίας Φιλιππίδη, δημοσιευθείσα το έτος 1992, ο όρος «Μακεδονία» παράγεται από τον όρο "Μακεδανός", ο οποίος με τη σειρά του παράγεται από το ουσιαστικό "μάκος" που στα δωρικά ελληνικά σημαίνει "μήκος". "Μακεδανοί" ονομάζονταν οι δωρικής καταβολής Έλληνες οι οποίοι διέθεταν μήκος όχι βεβαίως γεννητικού μορίου, αλλά σώματος.

 Ως γνωστό, ο σωματότυπος των αρχαίων ελληνικών φύλων δεν φημιζόταν για το ιδιάζον ανάστημά του. Οι πυρόξανθοι Δωριείς του Βορρά όμως ήταν σίγουρα οι δικοί μας «Βίκινγκς». Η κοιτίδα τους ήταν η Πέλλα και από εκεί σχεδίαζαν την προς Ανατολάς πορεία τους.

Η αρχαία Μακεδονία από άποψη ιστορικής βάσης εξομοιούται εν πολλοίς με το σημερινό γεωγραφικό μας διαμέρισμα. Οι Ρωμαίοι όμως, οι οποίοι υποδιαίρεσαν τον ελλαδικό χώρο (λατ. Hellas ή Graecia) σε επαρχίες, κατά το ρωμαϊκό διοικητικό σύστημα, δημιούργησαν διευρυμένη επαρχία με τα εδάφη που σήμερα κατέχουν η ΠΓΔΜ και η νοτιοδυτική Βουλγαρία. Στο σημείο αυτό ερίζει το «ιστορικό» επιχείρημα των Σλάβων γειτόνων μας, που είναι κατά κύριο λόγο βουλγαρικής καταγωγής, προφανώς μεταπολεμικά «αποκλεισμένοι» στη νικήτρια Γιουγκοσλαβία. 

Ο Τίτο τους παραχώρησε νέα εθνολογική ταυτότητα στο πλαίσιο της επιχείρησης σφυρηλάτησης «συνείδησης ομοσπονδίας» σλαβικών εθνών. Με αυτή την ταυτότητα αυτοπροσδιορίζονται έκτοτε. Αυτή την ταυτότητα αποδέχτηκε το μεταπολεμικό ελληνικό (αστικό) πολιτικό σύστημα ως αντίτιμο για την αρμονική συμμετοχή της χώρας μας στον «δυτικό» κόσμο δίχως «οχλήσεις» από (κομμουνιστές) γείτονες.

 Η Μακεδονία κατά τη βυζαντινή περίοδο ήταν δεσποτάτο υπό την περίφημη «μακεδονική» δυναστεία ιδρυθείσα από τον Βασίλειο τον Α', επί οθωμανικής κυριαρχίας διευρύνθηκε διοικητικά για να συμπεριλάβει εδάφη ώς και τη δυτική Στερεά (Ρούμελη). Σε κάθε εποχή, η έννοια "Μακεδονία" αξιοποιήθηκε από την εκάστοτε αυτοκρατορική κατοχική δύναμη για να ταυτοποιήσει έναν γεωπολιτικό χώρο επί της ουσίας «γέφυρα» μεταξύ ευρωπαϊκού Νότου και Εγγύς Ανατολής.

Τη «γέφυρα» αυτή οι Βούλγαροι προσπάθησαν να «κόψουν» τόσο για τους Οθωμανούς επικυρίαρχούς της όσο και για τις κεντρικές δυνάμεις (Αυστρία, Γερμανία) κατά την εξέγερσή τους εν έτει 1898-1902 που ονομάζεται «Μακεδονικός Αγώνας». Την εξέγερση των Βούλγαρων αξιοποίησε ο Παύλος Μελάς για να θέσει τα θεμέλια για απελευθερωτικό αγώνα με προοπτική επιτυχίας για το Βασίλειο της Ελλάδος.

 Η Ελλάς δεν είχε την πολυτέλεια ενός «νέου 1897». Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι ήταν το πιο μεγαλειώδες επίτευγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η Ελλάς μετείχε σε σχηματισμό άξονος με ηγέτιδα δύναμη τη Σερβία και συμμάχους το Μαυροβούνιο και τη Βουλγαρία, με κοινό σκοπό την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού. Το εγχείρημα δεν ενέπλεκε τους Δυτικούς, ήταν αυστηρά υπόθεση Βαλκάνιων γειτόνων. Δύο θωρηκτά, το Αβέρωφ και το Λήμνος, σε συνδυασμό με την ίλη ιππικού του αρχιστρατήγου διαδόχου Κωνσταντίνου επήρκεσαν για να αποκτήσει η Ελλάς τις «νέες χώρες» και τη συνεπαγόμενη βαλκανική της υπόσταση.

 Ο δεύτερος βαλκανικός πόλεμος, το έτος 1913, είχε τη Βουλγαρία απέναντι στην Ελλάδα, χωρίς όμως τους ομοφύλους συμμάχους της. Η πρώτη δεν ήταν ικανοποιημένη δίχως πρόσβαση στο Αιγαίο. Περαιτέρω, το κλιμάκιο του γενικού επιτελείου του γαλλικού στρατού που είχε εγκατασταθεί στη Φλώρινα το ίδιο έτος αποθάρρυνε τη συνέχιση των εχθροπραξιών από μέρους της Βουλγαρίας. Χάρη στην επιτυχή έκβαση των Βαλκανικών, οι Οθωμανοί αποσύρθηκαν σχεδόν από όλες τις ευρωπαϊκές κτήσεις τους, οι Δυτικοί βρήκαν πρόσβαση προς Ανατολάς μέσω της «γέφυρας» που πλέον εξουσίαζε η Ελλάς ως «συγγενικό» βασίλειο (σ.σ.: ο βασιλιάς Γεώργιος ο Α’ ήταν ανιψιός της βασίλισσας Βικτωρίας) και οι Ρώσοι έθεσαν σε επ’ αόριστω αναστολή τα προς Δυσμάς πανσλαβικά, αλυτρωτικά τους σχέδια με απώτερο σκοπό την πρόσβαση στη «θερμή» θάλασσα του Αιγαίου.

Όποιος κατανοεί αυτά τα ιστορικά γεγονότα έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει την επιτακτική ανάγκη γαλήνευσης των Βαλκανίων σήμερα. Η Μεσόγειος φλέγεται, ο ισλαμικός φανατισμός πορεύεται προς Δυσμάς, η Τουρκία διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο στη Μέση Ανατολή, η Ε.Ε. βιώνει βαθιά πολιτική κρίση, τα Βαλκάνια αντιμετωπίζονται από τη δυτική Ευρώπη ως προορισμός φθηνού εργατικού κόστους, η Ρωσία αναζητά ευκαιρία εμπλοκής δια οικονομικής διείσδυσης μέσω Μαύρης Θάλασσας, η Κίνα επιδιώκει τη δική της οικονομική διείσδυση μέσω των ελληνικών λιμένων.

Η ευκαιρία για την Ελλάδα να διαμορφώσει τη γαλήνευση των Βαλκανίων είναι ιστορική. Στην ΠΓΔΜ συνυπάρχουν ορθόδοξοι Σλάβοι, βουλγαρικής καταγωγής, Αλβανοί και Έλληνες. Η εκκρεμότητα της ονομασίας δύναται να αποσταθεροποιήσει την ΠΓΔΜ σε εποχή γενικευμένης ύφεσης. Η χώρα είναι νέα, ανεπτυσσόμενη και με πολλά εσωτερικά προβλήματα, θεσμικά και κοινωνικά.

 Η «παλαιότερη» Ελλάς και δύναται και οφείλει να δείξει τον δρόμο προς την προοπτική και προς την ευημερία για τη γείτονα, όπως έπραξε για τη Βουλγαρία και για τη Ρουμανία στηρίζοντας την ένταξή τους στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ προ ετών. Η κοινωνική συνοχή στη γείτονα θα συνδράμει ουσιαστικά την εξασθένιση του αλβανικού αλυτρωτισμού, διότι η προοπτική ανάπτυξης στη μετά την ονοματοδοσία εποχή θα αφορά όλες τις εθνοτικές ομάδες. Επιπλέον, ενδεχόμενα να παραδειγματίσει θετικά την Αλβανία και το Κόσοβο.

 Τους γείτονες ή τους ζηλεύουμε ή τους θαυμάζουμε. Και στις δύο περιπτώσεις προσπαθούμε να τους φτάσουμε. Η διαμόρφωση γαλήνιου ομόδοξου βαλκανικού περιβάλλοντος δεν θα αφήσει κανένα μη ομόδοξο βαλκανικό κράτος ασυγκίνητο. Ποιος θέλει να βρίσκεται στην απέξω όταν οι γύρω του ευημερούν; Άλλωστε, το ευρωενωσιακό δίκαιο δεν εμποδίζει τη δημιουργία διακρατικών συμφωνιών με τρίτες χώρες πόσο μάλλον όταν ωφελείται κράτος - μέλος από αυτές.

Ο Ρήγας Βελεστινλής πρόκρινε τη συντονισμένη διαβαλκανική επανάσταση των ορθοδόξων λαών για τη δημιουργία Βαλκανικής Συνομοσπονδίας. Ο πήχης αυτός είναι ακόμα πολύ ψηλά. Τα Βαλκάνια όμως έχουν χρέος να επαναστατήσουν συνειδησιακά κατά πάσης φύσεως μεγαλοϊδεατισμού, γιατί η «μεγάλη ιδέα» έκαστου λαού της χερσονήσου του Αίμου οδήγησε στα «μικρά» και φτωχά Βαλκάνια και στην αναμεταξύ των λαών βιοτική ανισότητα.

Όσο για τον Αλέξανδρο, εκεί όπου βρίσκεται δεν μπορεί να βοηθήσει ούτε εμάς ούτε τους γείτονες. Ας μην παραβλέπουμε όμως ότι οραματιζόταν πολυεθνικό κράτος ελληνικής αξιακής παιδείας.

* Ο Δημήτρης Π. Κυριακαράκος είναι δικηγόρος LLM, νομοδιεθνολόγος

Η αθλιότητα της μακεδονολογίας

Γιάννης Κιμπουρόπουλος

Είχε δίκιο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με την προ 25ετίας περίφημη πρόβλεψή του ότι «σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το θέμα των Σκοπίων». Στην πράξη αυτό συνέβη. Παρότι η FYROM αναγνωρίστηκε από δεκάδες χώρες με τη συνταγματική ονομασία της, παρότι η προσωρινή διεθνής ονομασία της συνήθως αγνοούνταν στα διεθνή fora -άλλοτε από άγνοια, άλλοτε από μεθοδεύσεις-, παρότι ένας μικρός στρατός διπλωματών έχτισε καριέρες με τη διαχείριση της πολύχρονης στασιμότητας, η ελληνική κοινωνία λίγο ασχολήθηκε με το θέμα.

Μετά την έξαρση του 1992-93, όλα τα κοινωνικά στρώματα, τα οικονομικά λόμπι και τα κόμματα που επένδυσαν στην εθνικοπατριωτική ρητορεία απορροφήθηκαν στους άλλους στόχους τους. Η Πολιτική Άνοιξη του Α. Σαμαρά, κατ’ εξοχήν γέννημα της «μακεδονικής κρίσης», δεν άντεξε πάνω από τρία χρόνια, πριν μπει σε τροχιά φθοράς και εξαφάνισης.

Είχε δίκιο, λοιπόν, ο Μητσοτάκης. Όπως είχε δίκιο και ο Σαββόπουλος, στον οποίο αποδίδεται η άλλη παροιμιώδης φράση -σαφώς ρατσιστικής χροιάς-, ότι το πρόβλημα με το όνομα της FYROM θα λυνόταν εύκολα «αν ανοίγαμε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ στα Σκόπια» (κατά μία εκδοχή μίλησε για «μπακάλικο»). Αυτό ακριβώς έκανε η ελληνική επιχειρηματική ελίτ. Άνοιξε ή αγόρασε μπακάλικα, σούπερ μάρκετ, λατομεία, διυλιστήρια, δίκτυα διανομής καυσίμων, τσιμεντάδικα, εμφιαλωτήρια, χαλυβουργεία, κατασκευαστικές, φασονάδικα. Περίπου 400 επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων δραστηριοποιούνται στη FYROM, ενώ η Ελλάδα είναι ο τρίτος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της μετά τη Γερμανία και τη Βρετανία.

Ο «πατριωτισμός» της ελληνικής ελίτ δεν την εμπόδισε να προσαρμοστεί στο παράδοξο μείγμα εθνικιστικής υστερίας και φορολογικής - μισθολογικής άφεσης υπέρ ξένων επενδυτών που τους πρόσφερε η εξουσία Γκρούεφσκι στη FYROM. Οι Έλληνες «μπίζνεσμεν» δεν είχαν καμιά αναστολή να βάζουν φαρδιές πλατιές τις υπογραφές τους σε έγγραφα με τη σφραγίδα «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Η «μακεδονολογία», γύρω από την οποία πολλοί προσπάθησαν (και ξαναπροσπαθούν) να συγκροτήσουν μια νέα «εθνική ιδεολογία», ενδεχομένως κι έναν πολιτικό φορέα εθνικιστικής -ακροδεξιάς χροιάς, υπονομεύτηκε από πολλούς παράγοντες. Τη δεκαετία του 1990 το «εκσυγχρονιστικό» σχέδιο και η ένταξη στο ευρώ απορρόφησε σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα και τα κοινωνικά στρώματα που τα στήριζαν ως απόλυτες «εθνικές προτεραιότητες».

Την επόμενη δεκαετία κυριάρχησε ως «εθνικός» στόχος ο αναπτυξιακός πρωταθλητισμός της Ελλάδας, συνοδευόμενος από έναν ανοικτά διακηρυσσόμενο οικονομικό «μικρο-ιμπεριαλισμό» της ελληνικής ελίτ στα Βαλκάνια με πρωτεργάτη το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η φόρα τελικά κόπηκε και η ελληνική έπαρση πνίγηκε στο τσουνάμι της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Έτσι η επόμενη δεκαετία, αυτή των Μνημονίων, έγινε ο χρόνος μιας άλλου τύπου εθνικής συντριβής, που κανείς δεν είχε υπολογίσει.

Οι «μακεδονολόγοι» -όσοι τουλάχιστον είχαν αποπειραθεί να διαμορφώσουν τη μονοθεματική «εθνική ιδεολογία» για την απειλή που συνιστούσε η FYROM- παρακολούθησαν άφωνοι, αλλά σε κρίσιμες στιγμές, όπως στο δημοψήφισμα του 2015, λαλίστατοι, μιαν εντελώς χειροπιαστή, βίαιη, αιματηρή -αν και χωρίς χρήση όπλων-, κοινωνικά και οικονομικά ολέθρια παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας: από τους δανειστές της Ελλάδας, από τις ξένες τράπεζες που κατείχαν το χρέος της, από τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης και τα επενδυτικά funds που επένδυσαν στη χρεοκοπία της χώρας, από τους εταίρους, τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε., τους υπερατλαντικούς συμμάχους που χρησιμοποίησαν κάθε μέσο για να εκβιάσουν τις κυβερνήσεις, για να επιβάλουν αποφάσεις στο κοινοβούλιο, για να παρακάμψουν τη λαϊκή ετυμηγορία, για να προσβάλουν βαθιά την «εθνική ταυτότητα» με τους πιο εξευτελιστικούς χαρακτηρισμούς εις βάρος των νεοελλήνων.

Σ’ αυτό έγκειται η αμηχανία -και η αθλιότητα- των κατ’ επάγγελμα μακεδονολόγων. Ο αλυτρωτισμός της FYROM, η υστερία σφετερισμού των συμβόλων είναι παρόντα εδώ και 25 χρόνια. Όμως η εθνική κυριαρχία δεν παραβιάστηκε από τους οιονεί εχθρούς, αλλά από τους «φυσικούς» συμμάχους της χώρας. Πόλεμος με τη FYROM δεν έγινε, αλλά η χειραγωγημένη ελληνική χρεοκοπία προκάλεσε συνέπειες πραγματικού πολέμου, όπως ομολογούν πια οι «στρατηγοί» του. Εχθροπραξίες δεν σημειώθηκαν στα βόρεια σύνορά μας, αλλά στα γκισέ των τραπεζών.

Θα ήταν, βέβαια, καθαρή ανοησία να πει κανείς ότι η ονομασία της FYROM είναι μια ακίνδυνη εκκρεμότητα. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που καταγράφονται επικίνδυνοι ανταγωνισμοί συμφερόντων γύρω από την ευρωατλαντική ολοκλήρωση των δυτικών Βαλκανίων, με τις περισσότερες υποψήφιες χώρες -και τη FYROM- σε θέση προτεκτοράτων. Άλλωστε στην ίδια τη FYROM η πολυετής κυριαρχία της εθνικιστικής στρατηγικής Γκρούεφκσι κατέρρευσε υπό το βάρος της οικονομικής, κοινωνικής και εθνοτικής κρίσης.

Το μείγμα εσωτερικών αδιεξόδων, εξωτερικών πιέσεων και ρεαλισμού έχουν οδηγήσει την ηγεσία των Σκοπίων στην ανάγκη συμβιβασμού. Προφανώς και είναι ευκαιρία για λύση που θα ισορροπεί τις εκατέρωθεν πατριωτικές ευαισθησίες και θα εξαλείφει αμφισβητήσεις των κρατικών κυριαρχιών. Φυσικά, όσο πιο μακριά από το ευρωατλαντικό πλαίσιο αναζητηθεί η λύση, τόσο πιο ασφαλής θα είναι. Η απάντηση στο «μπακάλικο» του 1993 δεν μπορεί να είναι μια νατοϊκή βάση του 2019.

Τα (πρωτόκολλα των σοφών της σιών) είναι εδώ...

 Ελένη Τσερεζόλε

Στο βιβλίο του με τίτλο «Το μπεστ σέλερ του μίσους. Τα ‘Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών’ στην Ελλάδα, 1920-2013», ο Δημήτρης Ψαρράς περιγράφει, τεκμηριωμένα, τους λόγους αντοχής στον χρόνο αυτού του γνωστού και πλήρως βεβαιωμένου πλαστογραφήματος που ξεκίνησε την «καριέρα» από τα γραφεία της μυστικής αστυνομίας του τσαρικού καθεστώτος στη Ρωσία, στις αρχές του περασμένου αιώνα, για να καταλήξει σήμερα να είναι, και στη χώρα μας, ένα από τα βιβλία εκείνα που ασκούν επιρροή σε πολλούς και διαφορετικούς κύκλους. 

Κύκλους που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, καταφέρνουν να συντηρούν και να αναπαράγουν έναν αντισημιτισμό, πολλαπλών μορφών, ο οποίος καλά κρατεί. Κι αν θέλουμε να την ξεχάσουμε ή να την αγνοήσουμε, η πραγματικότητα αυτή καραδοκεί, για να μας υπενθυμίσει την ύπαρξή της, ακόμη κι εκεί που δεν την περιμένει κανείς. Όπως, για παράδειγμα, σε ένα άρθρο γνώμης μιας πανελλαδικής κυκλοφορίας εφημερίδας στα τέλη Νοεμβρίου φέτος.

Ο αρθρογράφος, γνωστός και έμπειρος δημοσιογράφος, ασκεί κριτική στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό. Ώς εδώ, ψόγος ουδείς. Το θέμα είναι ότι η κριτική αυτή χτίζεται πάνω στα... Πρωτόκολλα που βέβαια «η γνησιότητά τους έχει αμφισβητηθεί, αλλά η ίδια η ζωή και η πραγματικότητα τα επιβεβαιώνουν»! Τόσο απλά. Για του λόγου μάλιστα το αληθές, ο αρθρογράφος καλεί τους αναγνώστες του να τα διαβάσουν για να ανιχνεύσουν σε αυτά «κάποια στοιχεία της πολιτικής φιλοσοφίας του πρωθυπουργού μας»!

 Αμέσως μετά τονίζει ότι τα Πρωτόκολλα είναι «πολύ ενδιαφέροντα, γιατί αν τα μελετήσεις, βλέπεις στρατηγικές που χρησιμοποιήθηκαν για την οικονομική κατάκτηση διαφόρων χωρών από τράπεζες (όπως η εβραϊκή οικογένεια των Ρότσιλντ, για τη διάβρωση του πολιτικού συστήματος [...]». Ο ίδιος κάνει αποτίμηση: «Είναι κείμενα αξιοπρόσεκτα, με πολλές αλήθειες αλλά και με μεγάλη αμφισβήτηση αν προέρχονται πράγματι από σιωνιστές». Εκφράζει πάντως τη βεβαιότητα ότι ο «Αλέξης πρέπει να τα έχει διαβάσει. Ίσως και να τα έχει μάθει... απέξω και ανακατωτά». Γιατί; «Μετά την άνοδό του στην εξουσία, ευθυγραμμίστηκε άμεσα με τους Ισραηλινούς [...]»

Παρεμφερούς υφής επιχειρηματολογία συνεχίζεται στο υπόλοιπο άρθρο, όπου αναφέρεται, σε μια αποστροφή, ότι «μερικοί άλλοι, τόσο εδώ όσο και στην Τουρκία, έχουν γράψει και υποστηρίξει ότι η οικογένειά του ήρθε από τη γειτονική χώρα και έχει εβραϊκές ρίζες». Ενώ επισημαίνει και ότι «ο Αλέξης έχει πυκνώσει τις επαφές του με τους Ρότσιλντ, που είναι παγκόσμια δύναμη».

 Άλλωστε και ο «Εμανουέλ Μακρόν δούλεψε για λογαριασμό τους και κατέληξε Πρόεδρος»... Κλείνοντας, ο αρθρογράφος παρατηρεί ότι ο πρωθυπουργός «είναι πολύ χρήσιμος, πολύ ωφέλιμος στο διεθνές κεφάλαιο», για να καταλήξει ότι η «συμμαχία με το Τελ Αβίβ προστατεύει την κυπριακή ζώνη των πετρελαίων. Αυτό είναι καλό» - μια τελική πρόταση προφανώς για να «μαλακώσει» όσα έχει αναπτύξει στο υπόλοιπο άρθρο του.

Ωστόσο, τα κλασικά συστατικά του αντισημιτικού λόγου -η συνωμοσιολογία, οι υπεραπλουστεύσεις, οι ξένοι, τα στερεότυπα των πλούσιων (πάντα) Εβραίων τραπεζιτών που θέλουν (εννοείται) να κυριαρχήσουν στον κόσμο, που διαφθείρουν εκ των έσω, το διεθνές κεφάλαιο- όλα είναι στη θέση τους. Και μάλιστα επιχειρείται να συνδεθούν με τον πρωθυπουργό χωρίς καμία τεκμηρίωση, απλά στη βάση των... αθάνατων Πρωτοκόλλων. 

Του κειμένου - αφετηρία για τέτοιου είδους «αναλύσεις» εδώ και πάνω από 90 χρόνια, που, εντέλει, δεν είναι τόσο γραφικές όσο μπορεί να φαίνονται σε κάποιους, στο μέτρο και στον βαθμό που αντανακλούν ευρέως διαδεδομένα και αποδεκτά στερεότυπα, ολίγον επικαιροποιημένα και προσαρμοσμένα στη συγκυρία.

 Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι το γεγονός ότι ένα τέτοιου είδους κείμενο δημοσιεύθηκε, εν έτει 2017, σε καθημερινή εφημερίδα και όχι σε κάποιο περιθωριακό έντυπο και μάλιστα χωρίς να προκαλέσει ιδιαίτερη αντίδραση... Αποδεικνύοντας -όπως άλλωστε και οι συστηματικές βεβηλώσεις των μνημείων του Ολοκαυτώματος σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη- ότι ο ελληνικός αντισημιτισμός, προφανώς επειδή τροφοδοτείται, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, από πολλές πηγές (πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές), όχι μόνο επιβιώνει, αλλά δεν διστάζει να δείξει και δημόσια το απεχθές του πρόσωπο.

Δικαιώνοντας τον Pierre-André Taguieff,¹ που σημειώνει αναφορικά με την επάνοδο του μύθου των «Σοφών της Σιών», ότι «είμαστε μάρτυρες, εν πολλοίς αδύναμοι, μιας φοβερής ‘πολιτισμικής οπισθοδρόμησης’, όπου κυριαρχούν απόλυτα η μανιχαϊστική σκέψη και τα ‘αποκαλυπτικά’ παραληρήματα», παραθέτοντας τη ρήση του Σπινόζα: «Ο φόβος κάνει τους ανθρώπους να παραληρούν». Στο ίδιο βιβλίο ο Taguieff κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τον ελλοχεύοντα κίνδυνο των φαινομένων «αποεκκοσμίκευσης». Κίνδυνο άκρως επίκαιρο εξαιτίας του συνδυασμού του φόβου με την άγνοια - κάτι που δημιουργεί εύφορο έδαφος για τη διάδοση του καραμπινάτου αντισημιτικού πλαστογραφήματος.

1. Pierre-André Taguieff, “Ο μύθος των ‘Σοφών της Σιών’”, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 2006, σελ. 196

ΜΜΜ της Αριστεράς και αριστερά ΜΜΕ

 Γιώργος Κυρίτσης (Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ)

 

Χρειάζεται πολλή δουλειά και εκατέρωθεν καλή θέληση και υποχωρήσεις για να καταλήξουμε, χωρίς απολύσεις και καταγγελίες, σε μια νέα κατάσταση στα κομματικά μέσα

Τα ΜΜΕ της Αριστεράς έχουν περάσει διά πυρός και σιδήρου. Η “Αυγή” στην κυριολεξία από τα μαύρα μετεμφυλιακά χρόνια, η “Εποχή” και το Κόκκινο δεν έχουν γνωρίσει τέτοιους διωγμούς, αλλά αγωνίζονται όπως και η ανά χείρας εφημερίδα να επιβιώσουν οικονομικά και να διευρύνουν το ακροατήριό τους στις σημερινές σκληρές συνθήκες.

Και τα τρία μέσα έχουν επίσης βιώσει -τραυματικά συνήθως, αλλά με αξιοπρέπεια- τις περιπέτειες της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω, από τη φάση του 3%, στις διαδοχικές διασπάσεις, στην πορεία προς την εξουσία, αλλά και σήμερα, έπειτα από τρία χρόνια διακυβέρνησης. Είναι ιδιόρρυθμα «μαγαζιά». Λειτουργούν στην ελεύθερη αγορά, αλλά δεν είναι κλασικές επιχειρήσεις. Δεν επιδιώκουν το οικονομικό όφελος του ιδιοκτήτη τους, ο οποίος δεν είναι καπιταλιστής, αλλά μια συλλογικότητα της Αριστεράς.

Γι’ αυτούς τους λόγους ακριβώς τα κομματικά ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ έχουν μερικά ιδιαίτερα κεκτημένα, τα οποία προκύπτουν από τις προτεραιότητες και τις αρχές του «εργοδότη», αλλά και από τη συνειδητοποίηση των εργαζόμενων όσον αφορά το πού δουλεύουν. Δεν θα συναντήσει κανείς τη συνήθη ιεραρχία και εργασιακή πειθάρχηση, πολιτικούς εξαναγκασμούς, διακρίσεις ή την εντατικοποίηση που κυριαρχούν στον κλάδο, αλλά και στην οικονομία. Οι δε απολαβές είναι αξιοπρεπείς και χωρίς μεγάλη ψαλίδα ανάμεσα στους υψηλότερους και χαμηλότερους μισθούς. Η προσπάθεια ήταν τα ΜΜΕ της Αριστεράς να είναι αριστερά ΜΜΕ.

Τα οικονομικά προβλήματα των κομματικών ΜΜΕ οξύνθηκαν στα μνημονιακά χρόνια, με ιδιαίτερα επιβαρυντική τη μείωση μέχρις εξαφανίσεως της κρατικής επιχορήγησης προς τα κόμματα. Οι εργαζόμενοι σε αυτά έχουν βάλει πλάτη κατ' επανάληψη για την επιβίωση των μέσων. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ του κατόρθωσαν η «Αυγή», ο 105,5 και η «Εποχή» να μην έχουν την τύχη του 902.

Μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης, πολλοί πόνταραν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποκτήσει προνομιακές σχέσεις με νέα εκδοτικά τζάκια, οπότε τα δικά του ΜΜΕ θα είναι πλέον άχρηστα και θα τα κλείσει. Η εμπειρία έδειξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πάτησε την πεπονόφλουδα, αλλά αντίθετα αποφάσισε να τα κρατήσει ζωντανά και να τα αναπτύξει και κατέληξε σε συγκεκριμένη πρόταση, που περιλαμβάνει την ενοποίηση των μέσων, τη διατήρηση των θέσεων εργασίας με ταυτόχρονη κατά 15% - 20% περικοπή μισθών με κατώτατο όριο τα 750 ευρώ. Είναι δύσκολη συνθήκη ένα κόμμα της Αριστεράς να περικόπτει χαμηλούς μισθούς.

Η προσπάθεια αυτή συνεπώς δεν είναι εύκολη ούτε η επιτυχία της εξασφαλισμένη, ιδίως σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας. Χρειάζεται πολλή δουλειά και εκατέρωθεν καλή θέληση και υποχωρήσεις για να καταλήξουμε, χωρίς απολύσεις και καταγγελίες, σε μια νέα κατάσταση στα κομματικά μέσα, η οποία θα απαντά με ρεαλιστικούς όρους στη σημερινή πραγματικότητα και στις απαιτήσεις στον τομέα της ενημέρωσης. Η Αριστερά χρειάζεται ΜΜΕ και όχι outsourcing επικοινωνίας.

Fake madia

 Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Αυτό περίπου είναι το αποτύπωμα μιας ενημερωτικής παρακμής που όμοιά της δεν έχει συντελεστεί -παρά τους μεγάλους κλυδωνισμούς- σε χώρα της κατά τεκμήριον «Δύσης»

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Να είμαι απόλυτα ειλικρινής: παρακολουθώντας την έκτακτη εκπομπή που έβγαλαν στον αέρα οι εν απογνώσει συνάδελφοι του Mega, μετά την εκπνοή της προθεσμίας για την κατάθεση αίτησης απόκτησης άδειας, έπιασα τον εαυτό μου να πλημμυρίζει από δηλητηριώδη χαιρεκακία: «Ρε παιδιά, πού ήσασταν όταν έκλειναν το Alter, η “Ελευθεροτυπία”, ο Flash παλιότερα, ο “Επενδυτής”, η ΕΡΤ, τα μέσα του ΔΟΛ και του Μπόμπολα -για όσο διάστημα έμειναν εκτός κυκλοφορίας- κι όλα τα άλλα Μέσα που σήμερα έχουν εξαφανιστεί, αλλά αντιπροσώπευαν εκατοντάδες θέσεις εργασίας;».

 Έπειτα, ήρθα στα συγκαλά μου, «τι λες, ρε ηλίθιε», σκέφτηκα, «δεν καταλαβαίνεις ότι κάθε λουκέτο ακρωτηριάζει και σένα τον ίδιο και ελαχιστοποιεί τη δυνατότητα του καθενός να βρει μια δουλειά;». Αυτή θα ήταν η μόνη ορθολογική αντίδραση των εργαζομένων ενός κλάδου που συμπυκνώνει όλα τα χαρακτηριστικά της καταστροφικής μνημονιακής και προ-μνημονιακής «αναδιάρθρωσης».

Προσωπικά, τα τελευταία δώδεκα χρόνια έχω ζήσει τρεις φορές ανάλογη κατάσταση εγκατάλειψης των Μέσων από τους ιδιοκτήτες τους: στον Flash, το 2006, όταν ο Σ. Κόκκαλης επιχείρησε να εκβιάσει με λουκέτο την παράκαμψη των ρυθμίσεων του «βασικού μετόχου». Για μήνες οι εργαζόμενοι κρατήσαμε ζωντανή τη συχνότητα σε μιαν άτυπη αυτοδιαχείριση, μέχρι ο Κόκκαλης ν’ αναγκαστεί να εγκαταλείψει τα τρικ των αχυρανθρώπων και ν’ αναλάβει την ιδιοκτησία του. 

Ο Flash είναι σήμερα νεκρή συχνότητα, παρότι έχει νομοθετικά παραχωρηθεί σε ομάδα εργαζομένων. Στον «Επενδυτή», το σκηνικό επαναλήφθηκε δύο φορές: μια το 2011-2012 επί του άλλοτε κραταιού Κ. Γιαννίκου και μια το 2013-2014, με «ξαφνικό θάνατο» στα χέρια των Σκαναβή - Μπενέκου, συνιδιοκτητών και του «Ελεύθερου Τύπου», τον οποίο επίσης είχαν αποκτήσει έπειτα από «ξαφνικό θάνατο» στα χέρια της Γ. Αγγελοπούλου, η οποία με τη σειρά της τον είχε αποκτήσει με τη «μαγική» διαμεσολάβηση του Β. Μαρινάκη, ιδιοκτήτη του ενός 24ωρου. 

 Οι λεπτομέρειες αυτών των ιστοριών αποκαλύπτουν το αιμομεικτικό παρασκήνιο στις εσωτερικές σχέσεις της εγχώριας επιχειρηματικής - μιντιακής διαπλοκής.

Σ΄ όλες αυτές τις περιπτώσεις, και σε όσες προηγήθηκαν ή ακολούθησαν, οι εργαζόμενοι βρεθήκαμε να υπερασπιζόμαστε όχι τόσο τις θέσεις εργασίας μας, το περιεχόμενό της και τελικά το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης, αλλά τα ισχυρά brands που αποτελούσαν τα ΜΜΕ που απειλούνταν ή καταδικάστηκαν οριστικά σε λουκέτο. 

Ήταν ένα εξαιρετικά επισφαλές επιχείρημα που υπονοούσε και αποδεχόταν την ισχυρή επιρροή που ασκούσαν στον δημόσιο βίο της χώρας τα brands αυτά και τελικά, μέσω αυτών, οι ιδιοκτήτες τους. Η ανεπάρκεια αυτού του υπόρρητου -και μάλλον απέλπιδος- επιχειρήματος φαίνεται εκ του αποτελέσματος. Αν κάποιος από το 2008 μεταφερόταν απευθείας στο 2018 και αντιμετώπιζε τα ΜΜΕ ως καθρέφτη της χώρας, θα πίστευε ότι βρίσκεται σε άλλη χώρα.

Η μιντιακή Ελλάδα του 2018 είναι κυριολεκτικά μια άλλη χώρα, με τον Τύπο στο ναδίρ της οποιασδήποτε επιρροής του, οικονομικής, κοινωνικής ή πολιτικής. Οι κυκλοφορίες των ημερήσιων εφημερίδων -πολιτικών και αθλητικών- δεν ξεπερνούν τις 90.000, των κυριακάτικων τις 300.000, όταν πριν από μια δεκαετία ήταν τουλάχιστον πενταπλάσιες. 

Και γι’ αυτές τις κυκλοφορίες υπάρχουν ισχυρές αμφιβολίες, αφού το μοναδικό πρακτορείο διανομής, μετά το λουκέτο της «Ευρώπης», ανήκει σε ιδιοκτήτες των εμφανιζόμενων δύο πρώτων σε κυκλοφορία εφημερίδων. Στις ραδιοφωνικές συχνότητες τα ενημερωτικά ραδιόφωνα τείνουν να εξαφανιστούν: στις 30 μετρήσιμες ακροαματικότητες μόλις πέντε αφορούν ενημερωτικούς σταθμούς, με ισχνές επιδόσεις, τα υπόλοιπα μοιράζονται σε μια πανσπερμία μουσικών κάθε γούστου. 

Στην τηλεθέαση ελάχιστη βαρύτητα έχουν πια οι ειδήσεις και οι λίγες ενημερωτικές εκπομπές, οι «αναμετρήσεις» αφορούν ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα που κινείται μεταξύ χαζοχαρούμενης κωμωδίας, ριάλιτι, τηλεπαιχνιδιών και ερωτικών μελό.

 Και στο Διαδίκτυο επικρατεί ιδιοκτησιακό χάος, με διακύβευμα μια διαφημιστική πίτα που την καθορίζουν τα παγκόσμια μονοπώλια διαδικτυακών υπηρεσιών, με πρώτη την Google, σε ρόλο μεγάλου αδελφού που υποκλέπτει κάθε πληροφορία η οποία προδίδει τις καταναλωτικές ή άλλες προτιμήσεις των ανυποψίαστων χρηστών.

Αυτό περίπου είναι το αποτύπωμα μιας ενημερωτικής παρακμής που όμοιά της δεν έχει συντελεστεί -παρά τους μεγάλους κλυδωνισμούς- σε χώρα της κατά τεκμήριον «Δύσης». Έπειτα από δύο δεκαετίες «εξυγιαντικών» παρεμβάσεων -από τον «βασικό μέτοχο» μέχρι τον νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες-, η βασική συνθήκη της ελληνικής μιντιοκρατίας δεν έχει αλλάξει. 

 Τα ΜΜΕ παραμένουν σπορ μιας επιχειρηματικής ελίτ που δεν αγοράζει συχνότητες και brands, αλλά το δικαίωμα να είναι στο παιχνίδι επιρροής στον δημόσιο βίο και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Μόνο που αυτή τη φορά η αγορά επιρροής είναι τόσο τραγικά συρρικνωμένη, ώστε ακόμη κι αν μετατραπεί σε εργοστάσιο υπερπαραγωγής fake news -η τελευταία πηγή συλλογικής ανησυχίας- το αποτέλεσμα θα είναι φτωχό. Τα ΜΜΕ του 2018 είναι σκιές των εαυτών τους, fake media μιας σχεδόν έκπτωτης 4ης εξουσίας.

Ένα μνημόνιο για τους μισθούς...

Ανδρέας Πετρόπουλος

Υπάρχει καταρχάς μια θετική προσέγγιση στη χθεσινή, αναμενόμενη, αρνητική τοποθέτηση του ΣΕΒ για τυχόν αύξηση του κατώτατου μισθού και επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Εντάξει, οι βιομήχανοι είναι γνωστό ότι δεν πετάν και τη σκούφια τους για την έξοδο της χώρας και της οικονομίας από τη μνημονιακή κόλαση της τελευταίας 8ετίας, τουλάχιστον με τη μορφή υποχρεωτικών προγραμμάτων.

Και αυτό καθώς η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή η μείωση των μισθών τουλάχιστον κατά 50%, αλλά και η αλματώδης άνοδος της ανεργίας δευτερευόντως, που ήταν και το αποτέλεσμα των δύο πρώτων προγραμμάτων, προσέφερε απλόχερα εργατικά και υπαλληλικά χέρια φθηνά και σε μεγάλη ποσότητα...

Ο ΣΕΒ με τον δικό του τρόπο προχωρεί σε μια παραδοχή, μάλλον για πρώτη φορά: «Είμαστε ακόμη στα πρώτα δειλά σημάδια σταθεροποίησης του ΑΕΠ» σημειώνει στην ανακοίνωση και συνεχίζει υπογραμμίζοντας ότι «πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας για την μείωση της εκτεταμένης ανεργίας». Επομένως παραδέχεται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι το κλίμα στην οικονομία αλλάζει..

Από εδώ και μετά αρχίζει το πρόβλημα του ΣΕΒ. Τι θέλουν οι βιομήχανοι; Να μην επανέλθει ο κατώτατος μισθός. Μια χαρά είναι τα 510 ευρώ καθαρά και τα 400 αν είσαι κάτω από τα 25. Δεν το λένε ευθέως, το υπονοούν....«Δεν αποτελεί προτεραιότητα και βιώσιμη επιλογή η επαναφορά του ονομαστικού κατώτατου μισθού στα επίπεδα 2010-2012»...

Το δεύτερο όμως που λέει κανονικά είναι: Εντάξει αν επανέλθει ο κατώτατος μισθός και αυξηθεί κατά κάτι, π.χ. 0,5 ευρώ τη μέρα, αυτό να μην μεταφέρεται αυτομάτως ως αύξηση στους άλλους εργαζόμενους που διέσωσαν, ας πούμε, ένα μισθό στα 700 ή στα 900 ευρώ.

Γι' αυτό υπογραμμίζει συγκεκριμένα:... «Αποσύνδεση στην πράξη του καθορισμού και των μεταβολών του κατώτατου μισθού από τις διαδικασίες καθορισμού και τις μεταβολές των μισθών στις επιχειρήσεις ή τους κλάδους»...

Το πρόβλημα του ΣΕΒ είναι οι συλλογικές συμβάσεις, είναι η κανονικότητα στην αγορά εργασίας. Το βλέπουν να 'ρχεται και το φωνάζουν, μη τυχόν κι ακούσουν οι δανειστές και θορυβηθούν, ή έστω καθυστερήσουν το πράγμα και προλάβει να αλλάξει η κυβέρνηση. 

Άλλωστε η Ν.Δ. έχει τοποθετηθεί ευθέως υπέρ των επιχειρησιακών συμβάσεων, αυτό δηλαδή που θέλουν οι βιομήχανοι.

Κέρδισαν με τα προγράμματα ακραίας λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης τη διάλυση των συμβάσεων και την καταβαράθρωση των μισθών, κυρίως του κατώτατου. Τώρα θέλουν τα οφέλη της ανάπτυξης όλα και μόνο δικά τους. Γι' αυτό φωνάζουν οι άνθρωποι: Ένα μνημόνιο για τους μισθούς!

Η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ Αρκαδίας κόβει τη πίττα της

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

  Η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ Αρκαδίας κόβει τη πίττα της

     Το Σάββατο 13-1-2018 και ώρα 8.30 μ.μ στην αίθουσα της κοινότητας Μάκρης

Ο ΣΥΡΙΖΑ  Αρκαδίας κόβει τη παραδοσιακή πίττα για το καλό της νέας χρονιάς.

                                                     Κ   Α   Λ   Ε   Ι  

τα μέλη και τους φίλους του να παρευρεθούν στην γιορταστική αυτή εκδήλωση.

Η νέα χρονιά είναι καθοριστική για τη πορεία της χώρας μας, αφού η μέρα της απαλλαγής μας από την επιτήρηση των δανειστών έρχεται όλο και πιο κοντά, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα σαν λαός να καθορίζουμε από μόνοι μας πλέον το μέλλον μας.

Τη κοπή της πίττας θα ακολουθήσει καλλιτεχνικό πρόγραμμα με Λαϊκή και Δημοτική μουσική.

                                                                         Από τη Γραμματεία της Ν.Ε ΣΥΡΙΖΑ

                                                                                                   Αρκαδίας

Περισσότερη εξωστρέφεια και νέες θέσεις εργασίας

Άρθρο του Χρ. Στάικου (Πρόεδρος Enterprise Greece) στον Ελεύθερο Τύπο

Αν το 2017 μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα έτος όπου η ελληνική οικονομία, μετά από πολλά χρόνια, ανακάμπτει, τότε το 2018 είναι ένα έτος-καμπή για την περαιτέρω ενίσχυση αυτής της τάσης και την δημιουργία των όρων για τη μετατροπή της τα επόμενα χρόνια σε σταθερή και βιώσιμη ανάπτυξη.

Σε αυτή την κατεύθυνση η διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου, με βασικούς άξονες την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας και της κάθε περιοχής ξεχωριστά, ταυτόχρονα με την επένδυση στην έρευνα και καινοτομία, τη μεταποίηση, την δημιουργία προϊόντων και υπηρεσιών με υψηλή προστιθέμενη αξία και την εξωστρέφεια, μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά σε αυτή την προοπτική.

Η προσέλκυση επενδύσεων και η αύξηση των εξαγωγών αποτελούν σημαντικούς πυλώνες αυτής της στρατηγικής και οι θετικές επιδόσεις των τελευταίων δύο χρόνων, με την σημαντική άνοδο, τόσο των ξένων άμεσων επενδύσεων όσο και των εξαγωγών, δείχνουν ότι υπάρχει δυναμική που πρέπει να ενισχύσουμε πιο αποτελεσματικά.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Οργανισμός Enterprise Greece, ως ο αρμόδιος εθνικός φορέας εξωστρέφειας, επιθυμώντας να συμβάλλει στην επίτευξη της βιώσιμης ανάπτυξης της οικονομίας και στην δημιουργία νέων, ποιοτικών και διατηρήσιμων θέσεων εργασίας αναλαμβάνει περισσότερες πρωτοβουλίες προβολής και υποστήριξης των επενδυτικών ευκαιριών της χώρας και προώθησης διεθνώς των εξαγώγιμων προϊόντων, εντάσσοντας νέους κλάδους, προσεγγίζοντας νέες αγορές, υλοποιώντας νέες δράσεις, διαμορφώνοντας νέα εργαλεία.

Βελτιώνουμε την επιχειρησιακή λειτουργία και τις υποδομές του οργανισμού ώστε να υλοποιηθεί αποδοτικότερα το συνεκτικό και αντιπροσωπευτικό πρόγραμμα για την ενίσχυση της εξωστρέφειας των ελληνικών επιχειρήσεων, σε όλους τους παραγωγικούς τομείς και κλάδους της οικονομίας, προσδοκώντας την αύξηση τους στις δράσεις μας, που φέτος ξεπέρασαν τις 1.000 εταιρείες. Αναφέρω χαρακτηριστικά, τους κλάδους της τεχνολογίας, του ναυτιλιακού, ξενοδοχειακού και αγροτεχνικού εξοπλισμού, των τροφίμων και ποτών, των δομικών υλικών, των καλλυντικών και των σκαφών αναψυχής.

Ειδικότερα, σχεδιάζουμε να υλοποιήσουμε ένα φιλόδοξο και ολοκληρωμένο πρόγραμμα για την ενίσχυση του branding του αγροτοδιατροφικού τομέα, καθώς και την προβολή του ελληνικού

κρασιού σε ξένες αγορές-στόχους. Ταυτόχρονα, στοχεύοντας στη διερεύνηση νέων συνεργασιών στο εξωτερικό, προγραμματίζουμε κλαδικά partenariat με προσκλήσεις αγοραστών και εισαγωγέων, in store promotion, τη συμμετοχή σε 54 διεθνείς εκθέσεις, (αυξημένη κατά 20% από το 2017), στοχευμένες επιχειρηματικές αποστολές.

Τέλος, είναι σαφές ότι η επίτευξη των στόχων είναι υπόθεση όλων όσων σχετίζονται με την εξωστρέφεια και περνάει μέσα από συνέργειες και συνεργασίες που ο Οργανισμός επιδιώκει για την ουσιαστική προώθηση της συγκεκριμένης στρατηγικής.

OTE: Ένας «κόσμος», πολλές ταχύτητες εργαζομένων

Τάσος Γιαννόπουλος

Με αφορμή τις εν εξελίξει εκλογές στα σωματεία των περίπου 14.000 εργαζομένων του ομίλου ΟΤΕ, ρίχνουμε φως στον «κόσμο» (όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση) της εργοδοτικής ασυδοσίας μίας από τις τρεις μεγαλύτερες Εταιρείες στο Χρηματιστήριο Αθηνών και του μεγαλύτερου τηλεπικοινωνιακού παρόχου στη χώρα μας

Στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη πολλά μέσα αναπαρήγαγαν το «δριμύ κατηγορώ» του προέδρου και διευθύνοντα συμβούλου του ΟΤΕ Μιχάλη Τσαμάζ κατά της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) για τον τρόπο λειτουργίας της.
Ακόμα λιγότερα, όμως, ΜΜΕ ασχολήθηκαν με την επίθεση του κ. Τσαμάζ στους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των εργαζομένων του ομίλου, με αφορμή  το θέμα της διαπραγμάτευσης της συλλογικής σύμβασης.
Όπως ανέφερε ο CEO του ΟΤΕ «σε ό,τι αφορά στα εργασιακά και ειδικότερα την υπογραφή επιχειρησιακής σύμβασης εργασίας, δυστυχώς οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ έχουν εγκλωβίσει τους εργαζόμενους σε μια ατελέσφορη διεκδίκηση (ζητούν αύξηση 11% στους μισθούς και μονιμότητα)». Προσέθεσε, πώς «αν δεν υπογραφεί η νέα σύμβαση, οι εργαζόμενοι θα χάσουν πολλά επιδόματα (περίπου 30 στον αριθμό) και διεκδικήσεις, που δεν τα καλύπτει η σημερινή νομοθεσία και χαμένοι θα είναι οι εργαζόμενοι και όχι οι συνδικαλιστές».
Σας θυμίζει κάτι αυτή η ρητορική; Είναι η ίδια που χρησιμοποιεί η εργοδοσία αλλά και οι νεοφιλελεύθεροι «αναλυτές» προκειμένου να καλλιεργήσουν το έδαφος για τις αναγκαίες «μεταρρυθμίσεις»: περιστολή δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις, αναδιανομή πλούτου προς τα πάνω (δηλαδή μείωση μισθών και περιστολή εργασιακών δικαιωμάτων).
Τι «ξέχασε» όμως ο κ. Τσαμάζ; Όπως τονίζει στο Left.gr η Σέβη Στάικου, υποψήφια με την «Αγωνιστική Συνεργασία», με αφορμή τις εν εξελίξει εκλογές στα σωματεία του ομίλου ΟΤΕ, η «αύξηση 11% στους μισθούς που αναφέρει ο CEO του ομίλου δεν είναι παρά η δική του δέσμευση και μάλιστα συμβατική του υποχρέωση, η οποία φέρει την υπογραφή του από το 2014».
Επίσης, «ο κ. Τσαμάζ οφείλει να διευκρινίζει ποιοί εργαζόμενοι λαμβάνουν αυτά τα 30 επιδόματα που ανέφερε και ποιό είναι το συνολικό κόστος» για τον όμιλο.
Όσο για την αναφορά στη μονιμότητα (γνωστό φετίχ των οπαδών της «ευελφάλειας» - για να θυμηθούμε και το newspeak των νεοφιλελεύθερων «εκσυγχρονιστών», η απαξίωση αυτού του «προνομίου»), δεν είναι παρά η συγκάλυψη των σχεδίων για ομαδικές απολύσεις. Άλλωστε μονιμότηα δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια», σημειώνει η κ. Στάικου υπογραμμίζοντας ότι αυτό που ζητούν οι εργαζόμενοι είναι η διασφάλιση των θέσεων εργασίας.