Έχει φίλους στη χώρα μας ο Κιμ Γιόνγκ – Ουν;

Γιάννης Τεκίδης

Φίλους δεν γνωρίζουμε αν έχει στη χώρα μας ο Βορειοκορεάτης πατερούλης, έχει όμως σίγουρα θιασώτες και ανέλπιστους θαυμαστές της νοοτροπίας και των πρακτικών του.

Φίλους δεν γνωρίζουμε αν έχει στη χώρα μας ο Βορειοκορεάτης πατερούλης, έχει όμως σίγουρα θιασώτες και ανέλπιστους θαυμαστές της νοοτροπίας και των πρακτικών του.  Θαυμαστές ακροδεξιάς νεοφιλελεύθερης κοπής που στελεχώνουν το επιτελικό κράτος ( μάλλον παρακράτος) με επικεφαλής κάποιον που κάποτε ισχυρίζονταν ότι είναι φιλελεύθερος, μα που η παραζάλη της πρωθυπουργικής καρέκλας σήμερα τον οδηγεί σε πολιτικές συμπεριφορές και νοοτροπία ανάλογη εκείνης  του τιμονιέρη Κιμ.
Δύσκολα κάποιος μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι μέλημα αδιαπραγμάτευτο και άμεση προτεραιότητα αυτής της κυβέρνησης είναι η προστασία της κοινωνίας, της εργασίας, όλων όσων μοχθούν και παράγουν σε όλα τα επίπεδα προς όφελος των πολλών.  Έγνοια καθημερινή και διακύβευμα του Κυριάκου και των επιτελών του είναι η επικοινωνία, η πρόσκαιρη εικόνα, οι εντυπώσεις και η ασύλληπτη για τα πολιτικά δεδομένα της χώρας μαύρη προπαγάνδα.

 Μια προπαγάνδα σε ένταση και χυδαιότητα που μόνο με ολοκληρωτικά πολιτικά συστήματα, είναι συγκρίσιμη. Κι ενώ ο τόπος όπως και όλος ο κόσμος, βιώνει λόγο και της πανδημίας μια χωρίς προηγούμενο ψυχοφθόρα αβεβαιότητα για το αύριο, ο επιτελάρχης του περιβόητου επιτελικού κράτους φροντίζει για δεύτερη φορά να χαρτζιλικώνει γενναία τα ΜΜΕ έντυπα και ηλεκτρονικά προκειμένου να τον λιβανίζουν νυχθημερόν και να τον προστατεύουν σαν ένα άλλο Άγιο που ουδεμία ευθύνη φέρει για το κακό που συντελείται γύρω του.

 Την ώρα που το ΕΣΥ δοκιμάζει τις τελευταίες αντοχές του, που η θωράκιση και αναβάθμισή του εντάχθηκαν στη λογική του << να χαμε να λέγαμε >>, και στα γλοιώδη και υποκριτικά περσινά χειροκροτήματα, βρίσκουν τα εκατομμύρια για να λαδώσουν τσέπες καναλαρχών και μεγαλοεκδοτών, να εκμαυλίσουν συνειδήσεις εργαζομένων στα ΜΜΕ με ένα και μοναδικό στόχο, την εξυπηρέτηση των μικροκομματικών τους συμφερόντων.  Για τον Κυριάκο και την ακροδεξιά παρέα, η αλήθεια, η ανάληψη ευθύνης και η αντιμετώπιση της πραγματικότητας, είναι λέξεις και έννοιες παρωχημένες και ιδεολογικά σκαλώματα περασμένων καιρών. Όπως και για τον πατερούλη της Β. Κορέας λέξεις και έννοιες όπως λαϊκές ελευθερίες, ελεύθερη έκφραση, δημοκρατία και πλουραλισμός είναι εγκληματικά αντιλαϊκές.

 Κι ο πατερούλης τουλάχιστον δεν κρύφτηκε πίσω από λεκτικά φτιασίδια, ούτε συστήθηκε ως πούρος δημοκράτης κατά τα δυτικά πρότυπα. Απλά υιοθέτησε ως στοργικός πατέρας ένα βασανισμένο ορφανό λαό και τον διοικεί κατά πως αυτός βούλεται. Το οξύμωρο της υπόθεσης και ταυτόχρονα και κωμικοτραγικό, οι εγχώριοι Κιμ ως ακραιφνείς δημοκράτες ελεεινολογούν με μαύρες πλακίτσες και ανέκδοτα τον Βορειοκορεάτη δικτάτορα άσχετα αν ουσιαστικά μετέρχονται των μεθόδων του. Και εκείνος πάλι μειδιά χαιρέκακα με τους μιμητές του.

Και ενώ όλο και καλόπιστα ελπίζεις ότι ο κυβερνητικός κατήφορος της δίχως προηγούμενο κατάντιας αυτής της κυβέρνησης κάπου θα σταματήσει, ότι κάποια κομμάτια αξιοπρέπειας και σοβαρότητας θα διασώσει, έρχεται ο προχθεσινός μποναμάς των εκατομμυρίων -  των εκατομμυρίων που λείπουν από το ΕΣΥ, από την αναβάθμιση των ΜΜΜ για την προστασία από την πανδημία – μαζί με την κυβερνητική οδηγία για το πώς θα κτυπήσουν τον Τσίπρα και τον Σύριζα- ΠΣ με τα δημοσιεύατε τους. Και πάνω στον αντιΤσίπρα οίστρο και την παραζάλη δημοσίευσαν και την παραγγελία- οδηγία του κυβερνητικού εκπροσώπου τύπου, του ασύγκριτου σε αναίδεια και θράσος κ. Πέτσα.
Κύριε Πέτσα, Κυριάκο και λοιποί του επιτελικού δήθεν κράτους, αυτά τα καμώματα σας διάβασε χθες ο Κίμ και λιγώθηκε στα γέλια.

 

Πληρώνουμε τα λάθη της ελληνοκυπριακής πλευράς

Νίκος Μπίστης

Φοβάμαι ότι χθες ζήσαμε την τελευταία πράξη της κυπριακής τραγωδίας. Οι Τουρκοκύπριοι, αφού τα τελευταία είκοσι χρόνια τέσσερις φορές κράτησαν όρθια την προοπτική δίκαιης και βιώσιμης λύσης στη βάση της διζωνικής και δικοινοτικής ομοσπονδίας, χθες λύγισαν. Υπερψήφισαν το σχέδιο Ανάν, εξέλεξαν Πρόεδρο τον αριστερό Ταλάτ, το 2016 εκλέξανε τον Ακιντζί και το 2017, στο Κραν Μοντανά, συμφώνησαν σε λύση στο πλαίσιο που πρότεινε ο γ.γ. του ΟΗΕ.

Χθες εισπράξαμε τα αποτελέσματα των πράξεων και παραλείψεων της ελληνοκυπριακής πλευράς και της αντίληψης που θέλει την Ελλάδα να συνδράμει την κυπριακή ηγεσία ακόμα και αν προδήλως σφάλλει. Πληρώνουμε το εθνικό αφήγημα λαϊκής κατανάλωσης, σύμφωνα με το οποίο το Κυπριακό αρχίζει με την τουρκική εισβολή και κατοχή, η ελληνοκυπριακή πλευρά είναι αμέτοχη ευθυνών και οι Τουρκοκύπριοι είναι άβουλα πιόνια της Τουρκίας.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά, όμως, είναι αυτή που καταψήφισε το σχέδιο Ανάν, το έβαλε στα πόδια λίγο πριν από την υπογραφή προωθητικής συμφωνίας στο Κραν Μοντανά και επί τρία χρόνια ο Πρόεδρος Αναστασιάδης οδήγησε το Κυπριακό σε αποτελμάτωση. Υποκατέστησε την προτεραιότητα επίλυσης του Κυπριακού με τη στρατηγική αμφίβολων εξορύξεων που τροφοδότησαν την ένταση.

Αυτή η πολιτική απομάκρυνσης της λύσης -ουσιαστικά, αποδοχής της στρατηγικής των απορριπτικών και της θεωρίας της μη λύσης- αποδυνάμωσε τον πιο σοβαρό συνομιλητή που μπορούσε να έχει η ελληνοκυπριακή πλευρά, τον Μουσταφά Ακιντζί, και με τη συνδρομή των ωμών παρεμβάσεων του Ερντογάν ο Τατάρ εξασφάλισε τις 3.000 ψήφους που του έδωσαν την νίκη. Τώρα που ο Ακιντζί έφυγε από τη μέση και ο Τατάρ σκληραίνει τη στάση του και μιλάει για «λύση στη βάση της πραγματικότητας», η ελληνοκυπριακή πλευρά θυμήθηκε τις καλές υπηρεσίες του γ.γ. του ΟΗΕ. Αυτός ο φαύλος κύκλος υποκρισίας, όμως, έχει κουράσει τους πάντες. Η de jure διχοτόμηση, η λύση των δύο κρατών είναι πιο κοντά από ποτέ και -πέραν υποκριτικών δηλώσεων- πιο κοντά στην πραγματική βούληση των ηγεσιών και των δύο (πλέον) κοινοτήτων.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι οπαδοί της μη λύσης είναι ότι το Κυπριακό βρίσκεται στον πυρήνα της ελληνοτουρκικής διένεξης. Λύση του Κυπριακού αφαιρεί αυτομάτως μεγάλο φορτίο έντασης ανάμεσα στις δύο χώρες. Η δε διεθνής κοινότητα ξέρει τι έγινε με το σχέδιο Ανάν και στο Κραν Μοντανά. Δεν είναι καθόλου αυτονόητη λοιπόν η υποστήριξη των ελληνοκυπριακών θέσεων. Πέραν αυτού, η λύση των δύο κρατών θα σημάνει ότι η πράσινη γραμμή θα γίνει στην πράξη σύνορο με την Τουρκία. Άρα, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν οι απορριπτικοί, η λύση των δύο κρατών επικυρώνει την παρουσία των στρατευμάτων κατοχής και διαιωνίζει τους κινδύνους.

 

* Ο Νίκος Μπίστης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία

 

Το χλωρό κλαρί

 Δημήτρης Σεβαστάκης

Η συζήτηση που έχει ανοίξει για τη σφοδρότητα ή όχι των απαντήσεων στη δεξιά επιθετικότητα έχει το ενδιαφέρον της κυρίως επειδή δεν μπορείς εύκολα να ανιχνεύσεις σαφή ποσοστά δικαίου και αδίκου ανάμεσα στις δύο σχολές επικοινωνιακής σκέψης και αντίδρασης.

Το σίγουρο είναι ότι μια σοβαρή διάσταση των μέσων ενημέρωσης της Αριστεράς, εκτός της διεύρυνσης του ειδησεογραφικού πεδίου, είναι η «παρηγορητική», στηρικτική λειτουργία. Κάθεται μόνος ο συριζαίος, π.χ., στο καφενείο και τον λούζουν. Επί πέντε χρόνια ακούει ότι ένα και μοναδικό έγκλημα γνώρισε η Ελλάδα, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Κιχ έκανε η κυβέρνηση και γίνονταν ο κατακλυσμός. Κιχ κάνει ως αντιπολίτευση, κατακλυσμός.

«Τα ακούει» από πολλές πλευρές του πολιτικού φάσματος. Φυσικά από σκληροπυρηνικούς δεξιούς, αλλά και από «ανυποχώρητους» αριστερούς. Αυτός ο ταλαντευόμενος και στεναχωρημένος συριζαίος αισθάνεται ανυποστήρικτος, ανυπόδητος. Δεν διαθέτει το πλέγμα των συνοδοιπόρων που διαθέτει ο αντίπαλος.

Όταν ο νεοδημοκράτης έχει μαζί του τους προέδρους όλων των σωματειακών και συλλογικών δομών, έχει διοικητές νοσοκομείων, έχει ενεργές ΝΟΔΕ, τοπικές, αυτοδιοικητικές οργανώσεις, «άκρες» παντού, έχει δεκάδες δεκάδων «ομοϊδεάτες» φιλόδοξους, παθιασμένους για αυτοπροβολή, «φεϊσμπουκάδες», «τουιτεράδες», «ινσταγκραμιστές» (καμία σχέση με τον Γκράμσι η αυτοσχέδια λέξη!), διαθέτει μια θάλασσα υπαλληλικά στελέχη, επιχειρηματίες κ.λπ., ο συριζαίος είναι μόνος.

Εκτός από την αποδόμηση κάθε πλευράς προσωπικής, πολιτικής, ηθικής, αισθητικής όλων των τέως κυβερνητικών, κοινοβουλευτικών και κομματικών στελεχών «του», αυτό που ακούει είναι ότι ο ίδιος συμμετέχει σε μια σχεδόν προδοτική, αγενή, ανήθικη πολιτική επικράτεια, άρα ότι ο ίδιος προσωπικά είναι και λίγο προδότης και αγενής και ανήθικος, τελευταία δε σχεδόν συνεργάτης της Ακροδεξιάς.

Αυτό είναι το τοπίο, αυτή είναι η πραγματικότητα του μοναχικού «Ζαίου» -όπως τον αποκαλούν στο φέισμπουκ με κάποιο χυδαίο συνθετικό μπροστά. Α, μην το ξεχάσω.  Έχει και μια οργάνωση του κόμματός του, στη γειτονιά, στην περιοχή ή στη δουλειά, που σπαράσσεται από το σύνδρομο μιας εμφύλιας ανοησίας ή από την εγωτική κρίση κάποιου ανεπιβεβαίωτου.

Ε, αυτή την απολεσθείσα αίσθηση ένταξης, ενότητας την αναζητά στα μέσα, στον λόγο και τον αντί-λογο της Αριστεράς. Τη σύσταση μιας ψυχικής και φιλικής ενότητας, την ανάκτηση μιας οικειότητας, μιας συντροφικότητας θέλει.  Ένας αριθμός πιεσμένων, τραυματισμένων αριστερών αντιμετωπίζει ευμενώς την αντεπίθεση, ένα αντιγύρισμα της λεκτικής βίας που τρώει πολυετώς κατακέφαλα. Έχοντας κουραστεί από την στρέψη και «της άλλης παρειάς», θέλει να ισορροπήσει.

Υπ’ αυτούς τους όρους η στρατηγική της Ν.Δ. «δεν τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί, δεν τους αφήνουμε να ανασάνουν, διότι τότε θα ανασυνταχθούν» είναι απολύτως ορθή. Το ακολούθησε ως αντιπολίτευση, το ακολουθεί και ως κυβέρνηση. «Χαώδεις δημοσκοπικές διαφορές» κ.λπ.

Ο πυρήνας του ερωτήματος όμως δεν είναι η επικοινωνιακή σχολή, αλλά η αποσταθεροποιημένη ταυτότητα του αριστερού. Η αίσθηση μιας μάταιης μάχης. Και αυτό είναι από τα κεντρικά ζητούμενα για τους αντιπάλους.  Όχι μόνο για να περάσουν στο ντούκου οι πομπές, αλλά για να διαλυθεί ο ιδεολογικός, συναισθηματικός, ψυχικός ιστός που πάνω του στήθηκε και το κόμμα και το κυβερνητικό διάβημα της Αριστεράς.

Το δικό μου ερώτημα είναι εάν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μια αντιφατική αλλά υπαρκτή οντότητα, έχει την ευφυΐα να μην αιχμαλωτιστεί στη στρατηγική της ενοχικής ηττοπάθειας με την οποία προσπαθούν να τον τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί, ούτε όμως να μεταχειριστεί τα πολιτικά και επικοινωνιακά εργαλεία τους, αλλά να ανατρέψει στους όρους τους.  Όχι γινόμενος ανεστραμμένος «κανίβαλος» αντιγράφοντας τον αντίπαλο, αλλά συγκρουόμενος και με τα χαρακτηριστικά του αντιπάλου, τα συμπεριφορικά, τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά του αντιπάλου.

Νομίζω ότι άλλο έδαφος μάχης χρειάζεται και άλλοι όροι παιχνιδιού.

 

 

Πώς οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής έδωσαν αυτοδυναμία στη ΝΔ

Νίκος Σβέρκος

 

Μια ανάλυση των εκλογικών δεδομένων από όταν η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή μέχρι τις τελευταίες εκλογές δείχνει το γιατί η ΝΔ πόνταρε εκλογικά στην ακροδεξιά.

Μάιος Ιούνιος 2012

Η Χρυσή Αυγή μπήκε για πρώτη φορά στο εθνικό κοινοβούλιο μετά τις διπλές εκλογές του 2012. Τα ποσοστά που έλαβε στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις ήταν περίπου τα ίδια (6,97% τον Μάιο, 6,92% τον Ιούνιο).

Όπως κατέδειξαν τα στοιχεία από τα exit polls, τον Μάιο η εκλογική βάση της Χρυσής Αυγής αποτελείο κατά:

• 40% από πρώην ψηφοφόρους της ΝΔ
• 24% από πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ
• 19% από πρώην ψηφοφόρους του ΛΑΟΣ
• 4% από ψηφοφόρους συνδυαστικά του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και των Οικολόγων
• ενώ το 13% των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής είχαν ψηφίσει είτε άλλα κόμματα είτε ήταν νέοι ψηφοφόροι.

Η πρώτη ορατή κοινωνικά εκλογική βάση της Χρυσής Αυγής συγκροτήθηκε κατά βάση από δεξιούς και ακροδεξιούς (ΝΔ και ΛΑΟΣ). Παράλληλα, το 37% είτε ψήφιζε ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας, είτε μικρότερα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, είτε δεν ψήφιζε καθόλου.

Τον Ιούνιο δεν σημειώθηκαν αξιοσημείωτες αλλαγές στη σύσταση της εκλογικής βάσης της Χρυσής Αυγής, καθώς ψηφοφόροι της μετακινούνταν ισόποσα προς τα κόμματα. Ενδιαφέρον έχει το γεγονός πως σε εκείνες τις εκλογές το 49% των ψηφοφόρων δήλωνε ως κινείται «πολύ κοντά» στις ιδέες του κόμματος.

Ιανουάριος 2015

Η Χρυσής Αυγή έλαβε στις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 6,3% και σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία και τις σχετικές εκτιμήσεις, η εκλογική της σύσταση σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2014 ήταν η εξής:

• το 64% των ψηφοφόρων της είχαν ξαναψηφίσει Χρυσή Αυγή στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014
• Το 14% είχαν ψηφίσει ΝΔ
• το 11% ΣΥΡΙΖΑ
• το 4% Αν.Ελλ.
• το 7% κάποιο άλλο, μικρότερο κόμμα ή δεν είχαν ψηφίσει

Το συμπέρασμα είναι πως η Χρυσή Αυγή παρουσίασε μεν ελαφρά μείωση στο ποσοστό της σε σχέση με το ποσοστό της τρία χρόνια πριν (-0,6%), ενώ ο  όγκος ψηφοφόρων της παραμένει ιδεολογικά δεξιός έως ακροδεξιός.

Σεπτέμβριος 2015

Μετά την επτάμηνη πρώτη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή έλαβε σχεδόν 7%. Με βάση τα αντίστοιχα στοιχεία και τις αναλύσεις η εκλογική της σύσταση σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ήταν η εξής:

• Το 81% ήταν ξανά ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής
• το 9% ψηφοφόροι της ΝΔ
• το 3% ψηφοφόροι της Ένωσης Κεντρώων
• το 2,5% ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ
• το 4,5% είχε ψηφίσει είτε κάποιο από τα «λοιπά κόμματα» είτε ψήφιζε πρώτη φορά.

Η εκλογική δύναμη της Χρυσής Αυγής εμφάνισε ποσοστιαία ενίσχυση, ωστόσο όπως φαίνεται, το πολύ μεγάλο μέρος της βάσης της παραμένει ιδεολογικά δεξιό και ακροδεξιό. Να σημειωθεί πως ό,τι κέρδιζε η Χρυσή Αυγή από τη ΝΔ, έχανε ακριβώς το ίδιο ποσοστό ψηφοφόρων, κάτι που ερμηνεύεται ως ένδειξη πολιτικών «συγκοινωνούντων δοχείων» της Χρυσής Αυγής και της ΝΔ.

Μάιος 2019

Στις ευρωεκλογές εκείνες η ΧΑ έχασε μεγάλο μέρος της εκλογικής της δύναμης, καθώς έλαβε 4,9% (-2,1% σε σχέση με τις προηγούμενες εθνικές εκλογές). Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των βασικών ροών η Χρυσής Αυγή έχασε:

• το 19% της εκλογικής της βάσης του Σεπτεμβρίου 2015 προς τη ΝΔ
• το 21% της εκλογικής της βάσης του Σεπτεμβρίου 2015 προς την Ελληνική Λύση

Όπως είναι προφανές στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019, όταν η ΝΔ κυριάρχησε με σχεδόν εννιάμιση μονάδες του ΣΥΡΙΖΑ, σημειώθηκε μια μεγάλη επιστροφή ψηφοφόρων στις τάξεις της. Συγκεκριμένα φαίνεται πως η ΝΔ απέσπασε μόνον σε εκείνες τις εκλογές 1,3% από την Χρυσή Αυγή

Ιούλιος 2019

Η Χρυσή Αυγή έμεινε εκτός Βουλής, καθώς απέσπασε 2,9%. Βάσει των διαθέσιμων στοιχείων και των εκτιμήσεων βασικών ροών το ναζιστικό μόρφωμα έχασε:

• το 12% της εκλογικής της βάσης των Ευρωεκλογών του 2019 προς τη ΝΔ
• το 6% της εκλογικής της βάσης των Ευρωεκλογών του 2019 προς την ΕΛΛΥ
• το 4% της εκλογικής της βάσης των Ευρωεκλογών του 2019 προς τον ΣΥΡΙΖΑ

Η περαιτέρω μεγάλη μείωση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής οδήγησε σε περαιτέρω ενίσχυση της ΝΔ, η οποία στην προκειμένη περίπτωση έφτασε περίπου στο 0,7%.

Τα συμπεράσματα

H Χρυσή Αυγή προφανώς συγκροτήθηκε κυρίαρχα από τη μήτρα της ευρύτερης «δεξιάς πολυκατοικίας» και δευτερευόντως από ψηφοφόρους, με πιο χαλαρή σχέση με τα ιδεολογικά σχήματα και οι οποίοι στήριζαν παλιότερα το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας ή δεν ψήφιζαν καθόλου.

Μεταξύ των εκλογών του 2012 και των ευρωεκλογών του 2015 η ΝΔ και η Χρυσή Αυγή αντάλλαζαν ψηφοφόρους, με το ναζιστικό μόρφωμα να αυξάνει ελαφρώς τα ποσοστά του  κυρίαρχα από ψηφοφόρους της ΝΔ.

Στο διάστημα μεταξύ της έναρξης της κατάρρευσης της Χρυσής Αυγής μέχρι τις βουλευτικές του 2019, όταν και απέτυχε να εισέλθει στη Βουλή, υπολογίζεται πως η ΝΔ πήρε σταδιακά και κατ’ εκτίμηση περίπου το 40% των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής του 2012, ήτοι περίπου τρεις μονάδες (3%).

Από τις τελευταίες εκλογές, δε, σε έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί, το 16% όσων ψήφισαν Χρυσή Αυγή δηλώνουν ότι στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουν πιθανότατα τη ΝΔ.

Οι τρεις μονάδες που απέσπασε η ΝΔ από τη Χρυσή Αυγή ήταν κρίσιμες για την κατοχύρωση της αυτοδυναμίας στη Βουλή.

Εάν αφαιρούσαμε τρεις μονάδες από την εκλογική δύναμη της ΝΔ στις τελευταίες εκλογές, τότε το ποσοστό της θα είχε διαμορφωθεί σε 36,85%. Ακόμα και αν λάβουμε το πλέον ευνοϊκό για τη ΝΔ αλλά απίθανο σενάριο, αυτό στο οποίο τα εκτός Βουλής κόμματα λάμβαναν συνολικά 8%, τότε η δύναμή της στη Βουλή θα έφτανε μετά βίας τους 150 βουλευτές.

Είναι, λοιπόν, απολύτως λογικός ο ισχυρισμός πως οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής που κατευθύνθηκαν στη ΝΔ ήταν εκείνοι που της χάρισαν και την αυτοδυναμία στη Βουλή.

 *Τα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν προέρχονται από τα exit polls της περιοόδου 2012-2019 και από δεδομένα της Prorata

 

Νέα αθλιότητα Βρούτση σε βάρος των συνταξιούχων

Νέα αθλιότητα Βρούτση σε βάρος των συνταξιούχων καθώς με νομοτεχνική ρύθμιση χάνεται το δικαίωμα αγωγής από χθες

Μετά το «μαχαίρι» στα αναδρομικά των συνταξιούχων, η κυβέρνηση βάζει τώρα τέλος και στις αγωγές.

Συντάξεις / Πρόσφυγες και... Ραφάλ, έφαγαν τα αναδρομικά!

Σύμφωνα με τον εργατολόγο, Διονύση Τεμπονέρα πρόκειται για «μία πρωτοφανή αντισυνταγματική αθλιότητα», σύμφωνα με την οποία, όσοι συνταξιούχοι δεν άσκησαν αγωγές έως τις 8 Οκτωβρίου, χάνουν το σχετικό δικαίωμα και συνεπώς, χάνουν και τα 2/3 των αναδρομικών του 11μήνου για τις μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις και στα δώρα».

Ο Δ. Τεμπονέρας τονίζει ότι «η κυβέρνηση με μία τρομακτική μεθόδευση, αφού παρότρυνε τους συνταξιούχους να τρέξουν στα δικαστήρια πείθοντάς τους ότι θα έχουν δικαίωμα να ασκήσουν αγωγές μέχρι την καταβολή των αναδρομικών, το 2ο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου, παρέκαμψε, την γνωμοδότηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που έβαζε έντονα ζητήματα συνταγματικότητας για την κατάργηση του δικαιώματος των συνταξιούχων να προσφύγουν στη δικαιοσύνη μετά την καταβολή των αναδρομικών, τους αιφνιδιάζει και με νομοτεχνική ρύθμιση “τράβηξε” την ημερομηνία, από την οποία και μετά, οι συνταξιούχοι, χάνουν το δικαίωμα αγωγής, από χθες (!) 8.10.2020».

Αναλυτικά η ανάρτηση του Δ. Τεμπονέρα:

Σε μια πρωτοφανή, αντισυνταγματική αθλιότητα, προχώρησε η κυβέρνηση την Τρίτη, την οποία δυστυχώς δεν αντιλήφθηκε κανείς.

Η σκανδαλώδης ρύθμιση, έρχεται στο φως της δημοσιότητας, με τη δημοσίευση των άρθρων 33 και 34 του ν. 4734/2020(ΦΕΚ Α' 196), του νόμου πλέον, που αφορά τα πετσοκομμένα αναδρομικά, για περίπου 1.000.000 συνταξιούχους.

Συγκεκριμένα στις παρ. 4 και 5 των άρθρων 33 και 34 του νόμου ορίζεται ότι, για τους μεν συνταξιούχους του δημοσίου τομέα:

4.Με την καταβολή των ποσών της παρ. 1 οι αξιώσεις των συνταξιούχων του Δημοσίου για ποσά που αντιστοιχούν σε περικοπές, μειώσεις και καταργήσεις κύριων, επικουρικών συντάξεων, επιδομάτων αδείας και εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα, για το χρονικό διάστημα από 11.6.2015 έως τη δημοσίευση του ν. 4387/2016, δυνάμει του ν. 4093/2012, αποσβένονται.

5.Η παρ. 4 δεν καταλαμβάνει τις εκκρεμείς ενώπιον των δικαστηρίων δίκες κατά τον χρόνο της δημοσίευσης του παρόντος, ως προς τις αξιώσεις που υπερβαίνουν το καταβαλλόμενο ποσό της παρ. 1.

Για τους δε συνταξιούχους του ιδιωτικού τομέα ο νόμος ορίζει:

4.Με την καταβολή των ποσών της παρ. 1 οι αξιώσεις των συνταξιούχων του ιδιωτικού τομέα για ποσά που αντιστοιχούν σε περικοπές, μειώσεις και καταργήσεις κύριων, επικουρικών συντάξεων, επιδομάτων αδείας και εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα, κατά το χρονικό διάστημα από τις 11.6.2015 έως τη δημοσίευση του ν. 4387/2016, δυνάμει του ν. 4051/2012 και του ν. 4093/2012, αποσβένονται.

5.Η παρ. 4 δεν καταλαμβάνει τις εκκρεμείς ενώπιον των δικαστηρίων δίκες κατά τον χρόνο της δημοσίευσης του παρόντος, ως προς τις αξιώσεις που υπερβαίνουν το καταβαλλόμενο ποσό της παρ. 1..

Από τα ανωτέρω συνάγεται ότι, όσοι δεν έχουν ασκήσει αγωγές, μέχρι και 8.10.2020, καταλαμβάνονται από την εν λόγω ρύθμιση και αν ασκήσουν αγωγές από σήμερα 9.10.2020 και μετά, αυτές θα απορριφθούν!

Η κυβέρνηση με μια τρομακτική μεθόδευση, αφού

α)παρότρυνε τους συνταξιούχους να τρέξουν στα δικαστήρια πείθοντάς τους ότι θα έχουν δικαίωμα να ασκήσουν αγωγές μέχρι την καταβολή των αναδρομικών, το 2ο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου,

β)παρέκαμψε, την γνωμοδότηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που έβαζε έντονα ζητήματα συνταγματικότητας για την κατάργηση του δικαιώματος των συνταξιούχων να προσφύγουν στη δικαιοσύνη μετά την καταβολή των αναδρομικών, τους αιφνιδιάζει και με νομοτεχνική ρύθμιση ''τράβηξε'' την ημερομηνία, από την οποία και μετά, οι συνταξιούχοι, χάνουν το δικαίωμα αγωγής, από χθες(!) 8.10.2020.

Με την αντισυνταγματική αυτή ρύθμιση, όσοι συνταξιούχοι δεν άσκησαν αγωγές μέχρι την ανωτέρω ημερομηνία(8.10.2020), χάνουν το σχετικό δικαίωμα και συνεπώς, χάνουν και τα 2/3 των αναδρομικών του 11μήνου, που αντιστοιχούν, στις μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις και στα δώρα.

Πρόκειται για ιστορικό εμπαιγμό εις βάρος όλου του συνταξιουχικού κόσμου.

 

Η προλετάρια μάνα και οι -φριχτές- κομψευόμενες Αντουανέτες

Κατέ Καζάντη

Αυτό είδε, αυτό ανέλυσε, αυτό σχολίασε σήμερα, απ’ τα σαλόνια της αριστοκρατίας όπου διατρίβει, η κ. Ιωάννα Μάνδρου

 

Δεν είναι, λοιπόν, μια γυναίκα «διανοουμένη» η Μάγδα Φύσσα! Δεν είναι διότι ζει στο Πέραμα κι εκεί δεν ευδοκιμούν διανοητές, ούτε διανοήτριες, παρά μόνο κάτι ναυτεργάτες τελευταίοι, στο κάτω κάτω σκαλοπάτι της κοινωνικής πυραμίδας, δίχως αστικές ευγένειες, δίχως τρόπους, κουρελιάρηδες, άπλυτοι και άλουστοι. Και από τέτοιους προλετάριους, προφανώς λούμπεν, καταφανώς φοβητσιάρηδες, δεν περιμένεις κόσμιες, ανθρώπινες συμπεριφορές.

Αυτό είδε, αυτό ανέλυσε, αυτό σχολίασε σήμερα, απ’ τα σαλόνια της  αριστοκρατίας όπου διατρίβει, η κ. Ιωάννα Μάνδρου. Αυτό την ένοιαξε.  Ταξικό μίσος, πολιτισμικό μίσος, απλή, ανόθευτη αβελτηρία ή πονηράδα, από εκείνους που, με τούτα και με κείνα, επιθυμούν να παραπλανούν διαρκώς την κοινή γνώμη, ρίχνοντας την μπάλα στην εξέδρα;
Όλα μαζί: οι κομψευόμενοι της τηλοψίας, οι κατ' επάγγελμα δημοσιολογούντες, στο πλευρό της εξουσίας, χρυσοπληρωμένοι και καλοζωισμένοι, έχοντας υποστεί κάθε λογής αλλοτρίωση, κάθε λογής στρέβλωση συνειδησιακή, τρεφόμενοι/ες, ως άλλες Μαρίες Αντουανέτες, επί χρόνια με τα παντεσπάνια του αστισμού, αδυνατούν πια να  κατανοήσουν κάθε τι άλλο, παρεκτός εκείνων των υπαγορευμένων από τ’ αφεντικά.
Η κουλτούρα της φυσικοποίησης των ανισοτήτων, η κουλτούρα της απαξίωσης των από κάτω,  ιδιοσυστατική της δεξιάς, είναι η κυρίαρχη κουλτούρα των ΜΜΕ. Στον πολιτισμό τους δεν χωρούν αμφισβητίες. Τους δίνουν χώρο να υπάρξουν μοναχά όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, ως εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον γενικό κανόνα της κυριαρχίας τους. Εξοβελίζουν στα αζήτητα το όντως υποκείμενο που μετασχηματίζει την ιστορία, αφαιρώντας του το δικαίωμα της ορατότητας, το δικαίωμα του ομιλείν.
Ο ίδιος ο Φύσσας, λοιπόν, που αρχικά τον θεώρησαν νεκρό λόγω «γηπεδικών διαφορών» και η προλετάρια μάνα του, μάνα όλων των προλετάριων της γης, και ο αγώνας της, εντάσσονται στο σύστημα, τιμούνται από σύστημα, παρά μόνο ως εξαιρέσεις. Ας μην εξαπατώμεθα, δεν είναι όλες οι προλετάριες αξιοπρεπείς, κάτι φοβισμένα γυναικάκια μόνο, που η ταξική τους καταγωγή τους στερεί τρόπους και μόρφωση. Κανονικές, σκεπτόμενες γυναίκες, κανονικούς, σκεπτόμενους ανθρώπους, ζητήστε αλλού, όχι στους ημιάνεργους εργάτες και εργάτριες, αλλά στα ανάκτορα των βορείων προαστίων.
Οπότε, αν θέλετε να γίνουν καλύτερες οι ζωές σας, μην εμπιστεύεστε τη φτωχολογιά, μην εμπιστεύεστε, δηλαδή, τους ρακένδυτους, ακαλλιέργητους εαυτούς σας. Αναθέστε την ευθύνη σε κείνους που, αιώνες τώρα, έχουν το «νόου χάου» να βασιλεύουν -και να εκμεταλλεύονται.
Ξέρουν αυτοί. Και η κ. Μάνδρου και ο διπλανός της, ο κ. Τσίμας, ο οποίος, στις 21/5/18, ξεδίπλωνε τους στοχασμούς τους για τη βία ως εξής: «…Δηλαδή, εάν γιαουρτώνουμε τον Πάγκαλο είναι μια χαρά. Αν μαχαιρώνουμε τον Φύσσα είναι κακό. Δεν λέω βέβαια ότι το μαχαίρι και το γιαούρτι είναι το ίδιο πράγμα, αλλά η βία είναι βία…»

 

Το ΠΣ καταγγέλει τα θεσμικά πραξικοπήματα της Κυβέρνησης

 ΑΠΟΦΑΣΗ   ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ   ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

«ΟΧΙ ΣΤΑ ΘΕΣΜΙΚΑ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ»

 

Το Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου αφού συζήτησε το θέμα των νομοθετικών αλλαγών της κυβέρνησης για την Αυτοδιοίκηση ,αποφάσισε κατά πλειοψηφία  :

1. Καταγγέλλει τα συνεχή θεσμικά πραξικοπήματα της κυβέρνησης με τα οποία: α) Ακύρωσε τα αποτελέσματα των εκλογών της 26^ης Μαΐου 2019 και κατά αντισυνταγματικό τρόπο έδωσε  απόλυτη πλειοψηφία, στη παράταξη του Περιφερειάρχη  και του Δημάρχου στην Οικονομική Επιτροπή, στην Επιτροπή Ποιότητας Ζωής, καθώς και στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου που υπάγονται στις Περιφέρειες  και στους Δήμους.  β) Καταργεί  στην ουσία τα Περιφερειακά Συμβούλια τα οποία είναι οι φορείς της άμεσης δημοκρατικής νομιμοποίησης και μεταφέρει  όλες σχεδόν τις αρμοδιότητες στην οικονομική επιτροπή στην οποία πραξικοπηματικά έχει δώσει απόλυτη πλειοψηφία στην παράταξη των Περιφερειαρχών.
2. Καλεί την κυβέρνηση να επαναφέρει άμεσα με νομοθετική ρύθμιση όλες τις αρμοδιότητες που είχαν τα Περιφερειακά Συμβούλια μέχρι τον Ιούνιο του 2019.
3. Καλεί την Ένωση Περιφερειών να προχωρήσει άμεσα σε γενική συνέλευση και να καταγγείλει την υποβάθμιση και στην ουσία κατάργηση των Περιφερειακών Συμβουλίων.
4. Συγκροτεί συντονιστική επιτροπή από τους επικεφαλής ή εκπροσώπους των παρατάξεων που δεν ανέχονται την κατάργηση του ρόλου του Περιφερειακού Συμβουλίου.
5. Απευθύνεται με ευθύνη της συντονιστικής επιτροπής σε όλα τα Περιφερειακά Συμβούλια και σε όλες τις παρατάξεις και καλεί όλους τους συναδέλφους περιφερειακούς συμβούλους να συγκροτήσουμε ένα μέτωπο αποκατάστασης της δημοκρατίας.

6.       Η Συντονιστική Επιτροπή  «Αποκατάστασης της δημοκρατικής και Συνταγματικής Νομιμότητας» θα προχωρήσει σε συναντήσεις α) με την κυβέρνηση και τον αρμόδιο υπουργό για να ζητήσει την επαναφορά όλων των αρμοδιοτήτων που είχαν τα περιφερειακά συμβούλια, β) με τις κοινοβουλευτικές ομάδες όλων των κομμάτων και θα ζητήσει να πάρουν θέση και να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στον αγώνα που ξεκινάμε, γ) θα ζητήσει συνάντηση με την Πρόεδρο του ΣτΕ για να θέσει το θέμα της αντισυνταγματικότητας των συγκεκριμένων νομοθετικών ρυθμίσεων με τις οποίες υποβαθμίστηκαν πλήρως τα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια, δ) με το ΔΣ της ΚΕΔΕ και τις παρατάξεις της.

7.       Θα προχωρήσει σε δημοκρατικές και συμβολικές κινήσεις ώστε να εμποδίσει τη λήψη αποφάσεων  θεμάτων που είναι σε αντίθεση με τα συμφέροντα των πολιτών ή με τη Δημοκρατία.

8.       Η Συντονιστική Επιτροπή  «Αποκατάστασης της δημοκρατικής και Συνταγματικής Νομιμότητας» αποτελείται από τους Περιφερειακούς Συμβούλους –εκπροσώπους των παρατάξεων :

Δημητρακοπούλου Ευγενία

Λυμπεροπούλου Δήμητρα

Μπουντρούκα Ιωάννη

Νικολάκου Κωνσταντίνα

Πετράκο Αθανάσιο

 

Αναζητώντας τον αριστερό ιδεότυπο

Κατέ Καζάντη

«Ο αριστερός ιδεότυπος, θα έλεγε κανείς, πως απεικονίζει τον άνθρωπο εκείνο που τολμά να πρωτοπορεί. Που ανθίσταται, επίσης ουρλιάζοντας, στην ιδεολογική ηγεμονία του καπιταλισμού, δεν καταφάσκει στην επονομαζόμενη «κοινή γνώμη», ούτε τη θωπεύει, αναγνωρίζοντας, απεναντίας, πως τούτη είναι, συχνότατα, ένα ακόμα κατασκεύασμα»

Αν κανείς αναζητούσε  τον αριστερό ιδεότυπο, θα έλεγε πως τούτος απεικονίζεται στον άνθρωπο εκείνο που μάχεται, νυχθημερόν και παντοιοτρόπως, για να απελευθερωθεί, κι εκείνος και οι συνάνθρωποι, από το «βασίλειο της ανάγκης», τον αδυσώπητο, δηλαδή, καταναγκασμό του καπιταλισμού και της αγοράς. Που καταγγέλλει διαρκώς και με επίταση την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που στέκει, ουρλιάζοντας, στο πλευρό του αδικημένου, αλληλέγγυος, πέρα και μακριά από συστημικές φιλανθρωπίες. Που βδελύσσεται τον πλούτο, ο οποίος, πάντα μα πάντα, σωρεύεται με το αίμα του εργάτη, διαχωρίζει τις πραγματικές ανάγκες από τις πλασματικές, δεν χειραγωγείται από την επιθετική διαφήμιση και αναγνωρίζει τον φετιχιστικό χαρακτήρα του εμπορεύματος.

Ο αριστερός ιδεότυπος, θα έλεγε κανείς, πως απεικονίζει τον άνθρωπο εκείνο που τολμά να πρωτοπορεί. Που ανθίσταται, επίσης ουρλιάζοντας, στην ιδεολογική ηγεμονία του καπιταλισμού, δεν καταφάσκει στην επονομαζόμενη «κοινή γνώμη», ούτε τη θωπεύει, αναγνωρίζοντας, απεναντίας, πως τούτη είναι, συχνότατα, ένα ακόμα κατασκεύασμα. Που δεν σύρεται από τον, ευεπίφορο σε συντηρητικά ιδεολογήματα, αλλοτριωμένο εργάτη, δεν κολακεύει τη συνείδησή του αλλά τον φέρνει προ των ευθυνών του έτσι ώστε, ως ιστορικό υποκείμενο, ο προλετάριος να επιτελέσει τον ιστορικό του ρόλο, αυτόν του κοινωνικού μετασχηματισμού.

Για τον αριστερό, άξιος δεν είναι ο κάτοχος πληρωμένων ακαδημαϊκών τίτλων, ο –πάντοτε στην Εσπερία- σπουδαγμένος τεχνοκράτης, αλλά εκείνος που μεροληπτεί υπέρ των πολλών, ακόμα κι αν δεν διαθέτει ούτε ένα «τυπικό προσόν». Και είναι κρατιστής, όταν μιλά για τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας –φως, νερό, σχολεία, νοσοκομεία- και οραματικά, ιδανικά αναρχικός, υπέρ της «απορρόφησης του κράτους μέσα σε μια κοινωνία που αυτοδιοικείται».

Είναι, επίσης, καταφανώς διεθνιστής κι αντι-εθνικιστής, αφού «οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα». Το πρόταγμα της ελευθέρωσης των από κάτω από τις αλυσίδες των εκμεταλλευτών παραμένει διαρκές ενώ η εμπέδωση των συνόρων ως νοητής κατασκευής τον τοποθετεί πέρα μακριά από κάθε λογής πατριδοκαπηλείες.

Και, εννοείται πως, διαθέτει μιαν όλως άλλη κουλτούρα από την κρατούσα, συστημική. Κουλτούρα, καταρχάς, συντροφική: η αλληλεγγύη δεν είναι για τον αριστερό μοναχά το όπλο των λαών αλλά έθος καθημερινό. Πορεύεται μ΄ αυτήν και συνδιαλέγεται με τους πάντες, πρωτίστως δε με τον εαυτό του και τους συντρόφους του. Εκλαμβάνει τη διαφορετική αντίληψη ή τη διαφωνία ως πλούτο ιδεολογικό, δίχως να καταβάλλεται από το φόβο του Άλλου.

Διακρίνεται, επίσης, για την αισθητική του: πέρα και μακριά από τη βιομηχανία των πολιτισμικών υποπροϊόντων, πέρα και μακριά από κάθε λογής υφολογικές ή γλωσσικές υπεραπλουστεύσεις, «την ψάχνει» διαρκώς κάτω από τις γραμμές. Λαϊκός επί της ουσίας, διαχωρίζει το εύπεπτο που χειραγωγεί από τη δύσπεπτο ουσιώδες με τις πολλαπλές διανοητικές απαιτήσεις.     

Όμως, ο βεμπεριανός ιδεότυπος είναι μια νοητή κατασκευή που φλερτάρει με την ουτοπία και περιγράφει όχι εμπειρικά αλλά εξιδανικευμένα πρότυπα. Ο δε αριστερός ιδεότυπος παραμένει όντως μια εκκρεμότητα: θολή, διανοουμενίστικη και, πάντα μα πάντα, αριστερίζουσα.

Χρησιμοποιώντας τον, όμως, ως εργαλείο για την ανάλυση του κοινωνικού πράττειν, συγκρίνοντας τον ιδεατό τύπο με τον εγκόσμιο, έχουμε πολλά να μάθουμε.

Αν, έτσι, ο αριστερός άνθρωπος, σε ένα περιβάλλον ιστορικής ασυνέχειας, μετά και την πτώση του τείχους, αδυνατεί να επανευφεύρει τον εαυτό του, φοβούμενος τη μαχητική εκδοχή του, και καταφάσκει σε σοσιαλδημοκρατικά ημίμετρα, πατώντας και στη βάρκα του αστισμού και στην ταπεινότερη του λαού, τούτο δεν είναι λύση. Η πολιτική παρρησία, με την οποία θα επαναπροσεγγιστούν όλα εκείνα τα παλαιά θέσφατα που ριζοσπαστικοποίησαν, σε όχι πολύ μακρινές εποχές, την κοινωνία, είναι, καταρχάς, αναγκαία για την καθεμιά και τον καθένα. Εάν δεν τοποθετηθούμε ξανά πέραν και των ιδεών του (αστικού) Διαφωτισμού, αν δεν μιλήσουμε ξανά, δίχως ηθικολογίες, για τις ιδέες εκείνες που έφερναν, όσες φορές την έφεραν, την αριστερά σε ηγεμονική θέση εντός της κοινωνίας, οι μάχες θα χάνονται. Και της γης οι κολασμένοι θα παραπαίουν, βυθιζόμενοι σε νέα ιδεολογικά σκοτάδια.