Η ελευθερία του Τύπου ως φάρσα

Δημ. Ψαρράς

Οι χτεσινές πολιτικές εξελίξεις δεν ήταν καθόλου κεραυνός εν αιθρία. Αποτελούν συνέχεια μιας σκληρής πολιτικής αλλά κυρίως μιντιακής αντιπαράθεσης, η οποία έχει στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και την αντικατάστασή της από την κυβέρνηση Μητσοτάκη-Σαμαρά-Γεωργιάδη, με κομπάρσους όσους πρόθυμους προκύψουν από το Κίνημα Αλλαγής.

Οι χτεσινές πολιτικές εξελίξεις δεν ήταν καθόλου κεραυνός εν αιθρία. Αποτελούν συνέχεια μιας σκληρής πολιτικής αλλά κυρίως μιντιακής αντιπαράθεσης, η οποία έχει στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και την αντικατάστασή της από την κυβέρνηση Μητσοτάκη-Σαμαρά-Γεωργιάδη, με κομπάρσους όσους πρόθυμους προκύψουν από το Κίνημα Αλλαγής.
Στην πρώτη γραμμή του πολέμου κατά της κυβέρνησης βρίσκεται βέβαια ο όμιλος του νέου μιντιάρχη της χώρας, του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Ολα δείχνουν ότι αυτός ο πόλεμος τους τελευταίους μήνες διεξάγεται με ανορθόδοξους όρους. Κύριος στόχος του δεν είναι ο πρωθυπουργός που χαράσσει την πολιτική γραμμή, αλλά ο κυβερνητικός εταίρος που τολμά να την αποδέχεται.
Για τις μεθόδους αυτού του πολέμου μπορεί να μας διαφωτίσει ένα μικρό πείραμα. Αν αναζητήσει κανείς δημοσιεύματα που περιέχουν τη λέξη «Τσίπρας» στις εφημερίδες του ομίλου Μαρινάκη θα βρει υπερδιπλάσια από εκείνα που περιέχουν τη λέξη «Καμμένος». Πράγμα φυσικό, αν συνυπολογίσει κανείς τον θεσμικό ρόλο αλλά και την προσωπικότητα των δύο πολιτικών.
Αν όμως επιχειρήσει κανείς την ίδια αναζήτηση με χρονικό εύρος τον τελευταίο μήνα, θα βρεθεί μπροστά σε μια έκπληξη.
Τα δημοσιεύματα που αναφέρονται στον πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛΛ. μοιάζουν να πληθαίνουν θεαματικά σε σχέση με εκείνα που αφορούν τον πρωθυπουργό. Φτάνουν, λ.χ., τα 200 έναντι 280 στην εφημερίδα «Τα Νέα».
Οπως όλοι γνωρίζουν, αυτή η ραγδαία αύξηση των δημοσιευμάτων σχετίζεται με αρνητικά έως και εξυβριστικά κείμενα που στόχο έχουν να πιέσουν τα στελέχη των ΑΝ.ΕΛΛ. να διαφοροποιηθούν από την τρισκατάρατη Αριστερά.
Το ίδιο φαινόμενο παρουσιάζεται και στο «Βήμα» και φυσικά τα αδελφά «Παραπολιτικά». Αλλά σημασία έχει το γεγονός ότι και η εφημερίδα που δημιούργησε ο κ. Μαρινάκης ως μεταβατικό στάδιο για να περάσουν τα στελέχη του «Συγκροτήματος» από τον ΔΟΛ στον… ΔΟΜ, δηλαδή η «Ελευθερία του Τύπου», είχε κι αυτή κύριο στόχο τον Πάνο Καμμένο.
Βέβαια η εφημερίδα αυτή έκλεισε άρον άρον, με την κυκλοφορία της να παρουσιάζει συνεχή πτώση, παρά τη μείωση της τιμής της σε 0,50 ευρώ. Πρόλαβε όμως η εφημερίδα αυτή να θυμίσει στους παλιότερους μια άλλη «Ελευθερία» και τον ρόλο που έπαιξε, τότε που ο κ. Μητσοτάκης ήταν αγέννητος και δεν γνωρίζει τι ακριβώς γινόταν.
Στην ουσία η εφημερίδα (εφήμερη, όνομα και πράμα) του κ. Μαρινάκη λειτούργησε ως γέφυρα για τη μετάβαση ενός αντιδεξιού δημοκρατικού κοινού στο νέο «Βήμα» και τα νέα «Νέα» με σαφή νεοδημοκρατικό προσανατολισμό.
Θα πει κανείς ότι όλο αυτό το μιντιακό μπούλινγκ των μέσων του κ. Μαρινάκη με στόχο τον κ. Καμμένο πηγάζει από την προσωπική κόντρα των δύο ανδρών, η οποία στην επιφάνεια έχει τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις της οικογένειας Μητσοτάκη και στο βάθος τη σκληρή υπόθεση του ναρκόπλοιου «Noor One».
Προς την κατεύθυνση αυτή δείχνουν και παλιότερες δηλώσεις του κ. Μαρινάκη, ο οποίος είχε προαναγγείλει τις εξελίξεις εδώ και έναν χρόνο.
«Δεν υπάρχει πλέον διέξοδος στο αδιέξοδο που μόνος του δημιούργησε ο κ. Καμμένος, με τις δόλιες ενέργειές του» ανέφερε σε δήλωσή του ο εφοπλιστής και νεόκοπος μεγαλοεκδότης στις 6.7.2017.
Ο κ. Καμμένος, κατά τον κ. Μαρινάκη, «δολοπλοκεί, απειλεί, συκοφαντεί προκλητικά και υποκρίνεται τον προστάτη της Δικαιοσύνης, την απόπειρα χειραγώγησης του έργου της οποίας έχει ομολογήσει».
Μόνο που ο πραγματικός στόχος όλης αυτής της εκστρατείας δεν είναι ο κ. Καμμένος, αλλά η κυβέρνηση. Ολες οι επιθέσεις στον υπουργό Αμυνας έχουν κρυφό στόχο να πλήξουν τη συνοχή της κυβέρνησης, να οδηγήσουν τους ΑΝ.ΕΛΛ. σε διάλυση ή αποχώρηση από την κυβέρνηση.
Απλώς οι ιθύνοντες της Συγγρού θεώρησαν το κόμμα του κ. Καμμένου «αδύναμο κρίκο» και έστρεψαν σ’ αυτό τα πυρά τους, προκειμένου να επιτευχθεί ο τελικός στόχος της ανατροπής Τσίπρα.

Το σχέδιο αποδίδει

Για το ότι αυτός είναι ο πραγματικός στόχος δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία. Οχι μόνο γιατί το σχέδιο ήδη έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς με τις «αποχωρήσεις» από τους ΑΝ.ΕΛΛ., αλλά και επειδή παράλληλα εκτυλίσσεται μια δεύτερη εκστρατεία λάσπης, με στόχο τις συνιστώσες του ΚΙΝ.ΑΛΛ. που δεν δέχονται α πριόρι τη στρατηγική σύμπλευσης με τη Νέα Δημοκρατία την οποία ευαγγελίζεται ο κ. Βενιζέλος και καθώς φαίνεται ακολουθεί κατ’ ανάγκη η κυρία Γεννηματά.
Είδαμε πώς έγινε δεκτή η πρόσφατη τοποθέτηση του Γιάννη Ραγκούση, αλλά διαθέτουμε και μια «μνημειώδη» -από καθαρά δημοσιογραφική άποψη- απόπειρα σπίλωσης και εξευτελισμού του Σταύρου Θεοδωράκη, ο οποίος τόλμησε να… επισκεφτεί τον πρωθυπουργό τον περασμένο Μάρτιο.
Το αποτέλεσμα ήταν να δεχτεί ένα οχετό «επιχειρημάτων» από συναδέλφους του και μάλιστα στην εφημερίδα που ο ίδιος εργαζόταν και στην οποία εξακολουθεί να αρθρογραφεί, τα «Νέα».
Γίναμε μάρτυρες στο απίστευτο φαινόμενο να αφιερώνονται την ίδια μέρα (12.3.2018) όλες οι μόνιμες στήλες της εφημερίδας στο ίδιο -ελάσσονος πολιτικής σημασίας- ζήτημα και μάλιστα από την ίδια ακριβώς σκοπιά.
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: «Μην τολμήσεις, Σταύρο!»
Ενδεικτικά ο Γ. Πρετεντέρης θεωρεί τη συνάντηση Τσίπρα-Θεοδωράκη «μαφιόζικη» πρακτική: «Δηλαδή, η κυβέρνηση θα διώκει τους αντιπάλους της σε καθημερινούς εμφυλίους, θα τους διασύρει, θα κυνηγάει να τους κλείσει φυλακή, αλλά εκείνοι θα κουβεντιάζουν μαζί της για υψηλή διπλωματία. Σαν άποψη θυμίζει λίγο τους μαφιόζους στη Σικελία που τις καθημερινές έσφαζαν τους άλλους και την Κυριακή πήγαιναν με την οικογένεια ευλαβικά στην εκκλησία!»
Αφήνω κατά μέρος το ποιος σε όλη αυτή την ιστορία θυμίζει μαφιόζο και συνεχίζω με τον Ηλία Κανέλλη: «Θα περίμενε κανείς ο Σταύρος Θεοδωράκης κάτι να έχει μάθει από τότε που ο Τσίπρας δάγκωσε τη χείρα βοηθείας που του έδωσε. […] Πριν ξαναδώσει χείρα βοηθείας στον παραπαίοντα Πρωθυπουργό, ας θυμάται τη δαγκωματιά του παρελθόντος».
Ο Γ. Παπαχρήστος διηγείται μάλιστα ότι φρόντισε να συναντηθεί προσωπικά με τον κ. Θεοδωράκη για να τον αποτρέψει. Του είπε «να καθίσει να σκεφτεί τι του έχουν σύρει αυτά τα τρία χρόνια της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ο ίδιος ο Τσίπρας και ο συνεταίρος - κανέναν άλλον δεν έχουν βρίσει όσο αυτόν».
Πάση θυσία, λοιπόν, πτώση της κυβέρνησης. Κι όποιος τολμήσει να συνομιλήσει με την Αριστερά να ξέρει ότι θα έχει την τύχη του κ. Θεοδωράκη.

Μακεδονικές Ιστορίες

Λέανδρος Πολενάκης

Δεκαετία του ’50. Ο Τίτο, με ενθάρρυνση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και με την ανοχή του Στάλιν, μετονομάζει αυθαίρετα το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας από “Βαρντάρσκα” σε “Μακεδονία” (βλ. και το βιβλίο του Μίλοβαν Τζίλας, που του κόστισε καταδίκη σε πολυετή φυλάκιση από το Τιτοϊκό καθεστώς: “Συνομιλίες με τον Στάλιν”). Η αντίδραση του ελληνικού κράτους; Εξαφανίζει ακαριαία από τον γεωπολιτικό χάρτη της χώρας κάθε μνεία του ονόματος “Μακεδονία”, υιοθετώντας τη συλλογική ονομασία, για τη Μακεδονία μαζί και τη Θράκη: “Επαρχίαι Βορείου Ελλάδος”. Χαρίζοντας, από τότε, ουσιαστικά, το όνομα “Μακεδονία” στους Βόρειους γείτονες.

 Μια πράξη καθαρής εθνικής μειοδοσίας. Η τότε ελληνική πολιτική ηγεσία “κατάπιε” τη Μακεδονία του Τίτο, όπως λίγα χρόνια αργότερα θα “κατάπινε” αμίλητη τον αφανισμό του Ελληνισμού της Πόλης και άλλες καταστροφές. Τέτοια απίστευτη δουλικότητα στον “συμμαχικό παράγοντα”! Έκτοτε το “Μακεδονικό” έγινε πληγή κακοφορμισμένη. Με 140 χώρες να αναγνωρίζουν το σκέτο “Μακεδονία”. Ποιοι, λοιπόν, γαβγίζουν λυσσασμένα σήμερα; Και τι έχουν να μας προσάψουν;

Είμαι παλιός και θυμάμαι. Φοιτητής το 1962 στη Θεσσαλονίκη, σε μια συνέλευση της ΦΕΑΠΘ Παρών σε αυτήν ο τότε νομάρχης Βορείου Ελλάδος (και μετέπειτα υπουργός Βορείου Ελλάδος της Χούντας), Χολέβας. Η μνεία και μόνο της λέξης “Μακεδονία” (έστω και αν αφορούσε τη δική μας), έφτανε, τότε, για να σε καταδικάσει.

 Ακούγοντας ο εν λόγω νομάρχης την απαγορευμένη λέξη από το στόμα φοιτητών, πριν ακόμα καταλάβει καλά - καλά για τι ακριβώς μιλούσαν, τινάχτηκε όρθιος βγάζοντας αφρούς (κυριολεκτικά) και άρχισε να κραυγάζει υστερικά: “Βόρειος Ελλάς να λέτε, κομμούνια, Βόρειος Ελλάς! Σκώληκές τινες αντεθνικοί παρεισέφρυσαν, είμαι βέβαιος, εντός της αιθούσης ταύτης!” 

 Τέτοια εμπάθεια και πολιτική τύφλωση, εκείνους τους καιρούς. Ποιοι, λοιπόν, μας οδήγησαν στο σημερινό σημείο; Δεν μπαίνω καν σε όσα αξιοθρήνητα μεσολάβησαν όλα αυτά τα χρόνια.

Άλλη μια μακεδονική ιστορία. Η οικογένειά μου, παραδοσιακά δεξιά και καραμανλική, όταν εισήχθηκα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το 1962, φοβούμενη μην τυχόν και “μπλέξω με κομμουνιστές”, με εγκατέστησε σε υπενοικιαζόμενο δωμάτιο μιας οικογένειας, χωρίς να φαντάζεται ότι η νοικοκυρά ήταν Σλαβομακεδόνισσα, μάλιστα από το βουλγαρόφωνο “Μπόζετς”, που τόσο συχνά αναφέρει στα “Μυστικά του Βάλτου” η Πηνελόπη Δέλτα. 

Όπως δεν ξέρουν οι όψιμοι “Μακεδονομάχοι”, που διαδηλώνουν με στολές και λάβαρα, εναντίον τίνων ακριβώς αγωνίστηκε και έπεσε ο Παύλος Μελάς. “Σλαβομακεδόνες” δεν υπήρχαν τότε ακόμη, μόνο βουλγαρόφωνοι και Εξαρχικοί (πιστοί της Βουλγαρικής Εκκλησίας, που είχε αποσπαστεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο). Σήμερα είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί, την οποία και μόνοι μας κατασκευάσαμε.

Η πιο πάνω άτυχης επιλογή της οικογένειας μου κόστισε το πρώτο “φακέλωμα” και ένα γερό χέρι ξύλο, προς γνώσιν μου, από τον ίδιο τον στρατηγό Μήτσου στη Γενική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης όπου με “προσκόμισαν” βίαια, στο πλαίσιο μιας εκκαθαριστικής επιχείρησης-σκούπας του “Σπουδαστικού”, με κάποια ασήμαντη πρόφαση, λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία Λαμπράκη. Πρόλαβα να δω τις πυρετώδεις προετοιμασίες του εγκλήματος, με αμέτρητους χαφιέδες και αναρίθμητους τραμπούκους να μπαινοβγαίνουν στο κτήριο της Ασφάλειας, μασκαραμένοι σε κουλουρτζήδες, λαχειοπώλες, παπατζήδες, μικροπωλητές, τρικυκλούχους, ανάπηρους, κ.α. Σκέτη κόλαση!

Αυτό το επεισόδιο το “θυμόταν” η Γενική Ασφάλεια Αθηνών, όταν επί Χούντας με “προσκόμισαν” με παρόμοιο τρόπο στην “Μπουμπουλίνας”, ενώπιον Καραπαναγιώτη, Καλύβα, Κραβαρίτη, και λοιπών αστέρων του “Σπουδαστικού”. Με ρώτησαν πάλι, ανάμεσα σε άλλα, και την άποψή μου περί “Μακεδονικού”, που τους ενδιέφερε, φαίνεται, σφόδρα. Η απάντησή μου δεν τους ικανοποίησε μάλλον, και έτσι πέρασα δύο εικοσιτετράωρα στα υπόγεια της “Μπουμπουλίνας” πριν με στείλουν “πακέτο” στον στρατό. Τα υπόλοιπα δεν θα τα πω. Δικαιούμαι, ως παλιός, να έχω άποψη και γνώμη για τα νυν συμβαίνοντα.

ΥΓ. Διέτρεξα εν τάχει το ιστορικό της προσωπικής μου εμπλοκής με το πρόβλημα. Διατυπώνω την ευχή να μην περάσει απαρατήρητη και μια μικρή “λεπτομέρεια”: Τι σημαίνει η προθυμία της “Εκκλησίας της Μακεδονίας” να μετονομασθεί όψιμα σε “Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας” (έμμεση υπαγωγή της στο Οικουμενικό Πατριαρχείο); Δεν είναι, πιστεύω, μια απλή κίνηση καλής θέλησης, τη βλέπω πιο πολύ σαν έναν προσεκτικά σχεδιασμένο, μακροπρόθεσμο πολιτικό ελιγμό. Θα δείξει αν έχω δίκιο.

Η ΝΔ και η πολιτική αλητεία

Αγγελος Τσέκερης

Η προσπάθεια της Ν.Δ. να παρακολουθήσει το “Μακεδονικό” και, ακόμα χειρότερα, να το εκμεταλλευτεί πολιτικά την οδηγεί σε εξαιρετικά επικίνδυνα παιχνίδια. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να θυμηθεί κανείς ποια ήταν η τελευταία φορά στην πολιτική ζωή του τόπου που τα εθνικά θέματα έγιναν αντικείμενο μιας τόσο χοντρής και χυδαίας σπέκουλας. Τρία είναι τα πιο εμφανή χαρακτηριστικά της επαίσχυντης αυτής πολιτικής:

Πρώτον, η επαίσχυντη διγλωσσία. Η Νέα Δημοκρατία θεωρεί τη συμφωνία εθνικά επιζήμια, αλλά έχει ήδη δεσμευτεί σιωπηρά ότι δεν πρόκειται να την αμφισβητήσει. Δηλώνει βεβαίως ότι αν τη φέρει για κύρωση η παρούσα κυβέρνηση, θα την καταψηφίσει - πράγμα που είναι προφανές, διότι στόχος της είναι να προκαλέσει κυβερνητική κρίση. Τι θα κάνει όμως αν είναι η ίδια στην κυβέρνηση; Απάντηση: “Το καλύτερο δυνατό για τη χώρα”. ΟΚ, είναι σαφέστατη η υπεκφυγή. Εμπόριο πατριωτισμού για τους μέσα, δεσμεύσεις ρεαλισμού για τους έξω. Υποκρισία - Πατριδοκαπηλία: 1-1.

Δεύτερον, οι εύκολοι υπαινιγμοί για μειοδοσία. Η κυβέρνηση, λέει, πούλησε τη Μακεδονία μας για να πάρει ρυθμίσεις για το χρέος. Και έτσι συκοφαντούν μια θετική λύση για το χρέος -την οποία φαίνεται ότι προεξοφλούν- ως αποτέλεσμα προδοτικών παραχωρήσεων που σχετίζονται με την εθνική μας κυριαρχία. Και εμφανίζονται και οι ίδιοι σαν υπερπατριώτες. Αποφεύγουν όμως να πουν με ποιον αντάλλαξε η κυβέρνηση τη Μακεδονία για το χρέος. Υποκρισία - Πατριδοκαπηλία: 2-2.

Τρίτον, η προσπάθεια υποκίνησης σε βία. Από χθες προσπαθούν να δημιουργήσουν στημένο αντικυβερνητικό κλίμα, βάζοντας τα στελέχη τους να παριστάνουν τους “αγανακτισμένους” παρέα με πατενταρισμένους χρυσαυγίτες. Στην προσπάθεια αυτή έχουν πέσει όλα τα φιλικά τους ΜΜΕ: ο ΣΚΑΪ, το «Πρώτο Θέμα», τα «Νέα» του Μαρινάκη, ο «Φιλελεύθερος». Μέχρι χθες ούρλιαζαν ότι “είναι η βία των Αγανακτισμένων του 2011 που εξέθρεψε το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής”. Υποκρισία - Πατριδοκαπηλία: 3-3.

Να λοιπόν που η Ν.Δ. χρησιμοποιεί για την πολιτική της ίσες δόσεις Υποκρισίας και Πατριδοκαπηλίας. Το μείγμα αυτό έχει ένα όνομα: Πολιτική Αλητεία.

Αι Μακεδονίαι

Η Ελλάδα ως δύναμη ηγετική, όχι ηγεμονική, προσέγγισε με σέβας τον γειτονικό μας λαό

του  Δημήτρη Π. Κυριακαράκου(δικηγόρος LLM, νομοδιεθνολόγος)

Σε μια απόπειρα να ερμηνεύσουμε κατά το αξιοκρατικότερο δυνατό τη συμφωνία των Πρεσπών δυνάμεθα να παρατηρήσουμε πως η σύνθετη ονομασία όχι απλώς δεν «επισκιάζει» το δικό μας γεωγραφικό διαμέρισμα της Μακεδονίας, τουναντίον το αναδεικνύει προσδίδοντάς του ένα ιστορικό ενδιαφέρον το οποίο οι Ευρωπαίοι ειδήμονες των διεθνών σχέσεων μέχρι πρότινος δεν επεδείκνυαν. Το brand name (ελληνική) 'Μακεδονία' ζει, τώρα για τον Αλέξανδρο θα σας γελάσω.

Θυμάμαι, όταν προ εικοσαετίας ήμουν φοιτητής στο Λονδίνο, τον εκλιπόντα Σερ Πήτερ Ουστίνοβ, τακτικό συντάκτη της εβδομαδιαίας τότε εφημερίδας «The European», να προκρίνει στην αρθρογραφία του, με το διαβόητο καυστικό του χιούμορ, την κατάργηση της διεθνούς ονομασίας της φρουτοσαλάτας (macedonia) για να μην προσβάλλονται οι Έλληνες. 

 Παραπλεύρως, ο συνάδελφός του κ. Πήτερ Μίλλαρ, στη δική του στήλη, προσπαθούσε να αναδείξει τις «συμμετοχικά δημοκρατικές» διαδικασίες των κοινοτήτων των Vikings και να τις συγκρίνει με τις αντίστοιχες της «φρούδας» δημοκρατίας της αρχαίας Αθήνας, όπου οι γυναίκες δεν είχαν καμία συμμετοχή και η δουλοκτησία ήταν τρόπος ζωής ακόμα και για τον ολιγότερο εύπορο Αθηναίο.

Ήταν οι αρχές της δεκαετίας του 1990, η αρχή του τέλους για το Σιδηρούν Παραπέτασμα, οπότε ο δυτικός κόσμος ξαφνικά ανακάλυψε τα Βαλκάνια και τις επενδυτικές «ευκαιρίες» που τα τελευταία παρουσίαζαν.

 Η ουσία ήταν πως οι Έλληνες είχαν άδικο και έφεραν το στίγμα του πολιτισμικού σωβινιστή, έτσι το πρόσταζε η politically correct προπαγάνδα, η οποία μόνο «αποικιοκράτες» των Βαλκανίων δεν μας χαρακτήριζε λόγω της «φιλίας» μας με τον Σ. Μιλόσεβιτς.

Η συμφωνία των Πρεσπών φρονώ πως θέτει στο χρονοντούλαπο της ύστερης διπλωματικής Ιστορίας της Ευρώπης όλα τα ως άνω, εάν τα ενθυμείτο κανείς προτού να συντάξω τις σχετικές αράδες. Η Ελλάς ως δύναμη ηγετική, ουχί ηγεμονική, προσέγγισε με σέβας έναν δοκιμαζόμενο λαό, κατά πλειοψηφία ομόδοξο. Συν τοις άλλοις, ο λαός αυτός υπήρξε σύμμαχός μας κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο ενάντια στον οθωμανικό ζυγό.

 Επίσης, χρήζει να επισημανθεί πως ο λαός αυτός δεν επέλεξε η χώρα του να ονομάζεται ‘Μακεδονία’, τού το επέβαλαν οι επεκτατιστές ιθύνοντές του, ήδη από την εποχή της μοναρχίας, καλλιεργώντας του το όραμα για δίοδο στο Αιγαίο. Όπως κάποιοι άλλοι, «δικοί μας», μάς είχαν προκρίνει την αναγκαιότητα επέκταση έως την Άγκυρα, καλή ώρα.

Οι προοδευτικές κυβερνήσεις της Ελλάδος, αρχής γενομένης από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ακολουθούν πιστά την πολιτική οικοδόμησης σχέσεων φιλαλληλίας με τους λαούς της Βαλκανικής, με τους δικούς μας πολιτισμικούς «συγγενείς», με τους «συντρόφους» μας στα σκοτεινά χρόνια της οθωμανικής υποτέλειας και της καϊζερικής μεγαλοϊδεατικής μισαλλοδοξίας των αρχών του 20^ου αιώνα. 

Οι δύο Κάιζερ, Γερμανίας και Αυστρίας, στην προπαγάνδα τους πρόκριναν πως οι Σλαύοι των Βαλκανίων ήταν «παιδιά» τα οποία χρειάζονταν καθοδήγηση. Οι πατερναλιστικού τύπου ηγεμονίες και οι «πεφωτισμένες» δεσποτείες βλέπουν «παιδιά», ουχί πολίτες, γνωστό τοις πάσι.

Στην «τριλογία της γης» («Η φωνή της γης», «Γη της οδύνης», «Γη δελφύς») ο Βλάχος Ευάγγελος Αβέρωφ αναφέρεται στα βρώμικα και απολίτιστα Βαλκάνια, τα ιμάτια των οποίων οι μεγάλες δυνάμεις πρόθυμα διαμέλιζαν. Στο «Αλβανοί, Αρβανίτες, Έλληνες» ο συντοπίτης μου, εξ ανατολικής Μάνης, κ. Σ. Καργάκος διατυπώνει πως τα οράματα της «μεγάλης» Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας και Αλβανίας παρήγαγαν τα «μικρά» Βαλκάνια. 

Εάν πάμε ακόμα πιο πίσω, στην Π. Δέλτα και στον Σ. Μυριβήλη, η «μακεδονική» συνείδηση για την οποία κάνουν λόγο είχε τον χαρακτήρα αφοσίωσης στον κοινό βιωματικό τόπο, της όσμωσης των διαφορετικών πολιτισμών. Περαιτέρω, η συνείδηση αυτή έδινε κίνητρο υπεράσπισης του κοινού τόπου από πάντα εξωτικό επιβουλέα. 

Ποιο νόημα είχε να ανταγωνίζονται Σέρβοι, Βούλγαροι και Έλληνες σε έναν υπό κατοχή τόπο που διεκδικήθηκε ακόμα και από τον διεθνή σιωνισμό για την ίδρυση του (νέου) Ισραήλ με τη βούλα του Σουλτάνου; Η νεο-ελληνική λογοτεχνία, η πιο γνήσια πηγή ελληνικής Ιστορίας, μας οδηγεί με το κληροδότημά της προς τα Βαλκάνια της γαλήνης και της ευημερίας, αυτά που οραματίστηκε ο προφητικός Ρήγας.

Η σύνθετη ονομασία, ενώ πρόδηλα μας συστήνει δύο Μακεδονίες, επί της ουσίας σηματοδοτεί τη μία και μοναδική Μακεδονία της δράσης των μεγάλων ακτιβιστών κατά του απολυταρχισμού, των φυλακισθέντων Αγίου Δημητρίου και Αγίου Νέστορος, των ακτιβιστών της μάθησης Κύριλλου και Μεθοδίου αλλά και του Αποστόλου Παύλου, των κοινών μας ηρώων δηλαδή!

 Εν προκειμένω, οι δύο Εκκλησίες, η Αρχιεπισκοπή της Αχρίδος και το Πατριαρχείο, έδειξαν τα γρήγορα αντανακλαστικά τους και την ωριμότητα για να μας εμπνεύσουν να πιστέψουμε στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Τα Βαλκάνια πρωταγωνιστούν και θα συνεχίσουν να πρωταγωνιστούν ως χώρος ειρήνης, πολιτισμού και φιλαλληλίας υπό την προϋπόθεση οι κ.κ. Αλ. Τσίπρας και Ζ. Ζάεφ να μην είναι οι τελευταίοι άρχοντες των Βαλκανίων.

Ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς και οι άλλοι του ίδιου αριστερού φυράματος

 Θαν. Καρτερός

Πήραν το "Μακεδονικό", μια υπόθεση τελματωμένη επί δεκαετίες, με το τέλμα να σκορπίζει αναθυμιάσεις τοξικές στις σχέσεις των δύο χωρών και σε όλα τα Βαλκάνια, και την πήγαν με υπομονή, ψυχραιμία, ευελιξία και κυρίως αποφασιστικότητα ώς το ελπιδοφόρο σήμερα

Σοβαρά τώρα; Ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς και οι άλλοι του ιδίου αριστερού φυράματος κλείνουν συμφωνία με τα Σκόπια; Όταν τόσοι και τόσοι, απείρως πιο έμπειροι, πιο savoir vivre και πιο πατριώτες βεβαίως - βεβαίως κατουρούσαν επί τριάντα χρόνια στο μακεδονικό πηγάδι; Και όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό, και μαχαίρι στις ανοησίες για τον Βουκεφάλα και τον Μέγα Αλέξανδρο, και erga, και omnes, και αλλαγές στο σύνταγμα, και απάλειψη των άρθρων που μυρίζουν αλυτρωτισμούς; Και τελειώνει η παλιά και πονεμένη ιστορία με τις μειονότητες και τη στήριξή τους, που συνεπάγεται διεκδικήσεις ανιστόρητες, αλλά ικανές να δηλητηριάζουν τις σχέσεις των δύο χωρών, και τα Βαλκάνια, για άλλα εκατό χρόνια;

Κι όμως, έτσι έχουν τα πράγματα. Κι αν κάτι έβγαλε μάτι αυτές τις μέρες, είναι αυτό: Ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς και οι άλλοι του ιδίου αριστερού φυράματος είναι απείρως πιο σοβαροί από τους σοβαροφανείς, συντηρητικούς, μακεδονάδοντες και μακεδονάρχοντες αντιπάλους τους. Όχι πιο έμπειροι, ούτε πιο πατριώτες, ούτε πιο έξυπνοι. Απλώς πιο σοβαροί. Διότι πήραν μια υπόθεση τελματωμένη επί δεκαετίες, με το τέλμα να σκορπίζει αναθυμιάσεις τοξικές στις σχέσεις των δύο χωρών και σε όλα τα Βαλκάνια, και την πήγαν με υπομονή, ψυχραιμία, ευελιξία και κυρίως αποφασιστικότητα ώς το ελπιδοφόρο σήμερα. Τον κώλο τους κάτω να χτυπούν οι Κυριακιστές και οι Αδωνιστές, αυτό το δίκιο δεν μπορούν να τους το φάνε.

Ούτε το πολιτικό κόστος, ούτε οι κραυγές, ούτε τα καλλιστεία εθνικοφροσύνης τους φόβισαν. Αυτό που άλλοι δεν τόλμησαν, μπροστά σε απειλές εκλογικής ήττας και δελτία πολιτικής κακοκαιρίας, η σημερινή κυβέρνηση το τόλμησε. Δεν έπαιξε με τα ιμάτια μιας εθνικής υπόθεσης εμπλέκοντάς τη σε κομματικούς ανταγωνισμούς. Όταν όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα των συλλαλητηρίων, οι ρήτορες της Ν.Δ. άλλαζαν κάθε μέρα θέσεις, οχυρώνονταν σε απίστευτες ανοησίες, ότι δεν έχει πολιτική νομιμοποίηση για συμφωνία ο Τσίπρας, συντάσσονταν με μακεδονομάχους και ποντάριζαν στη γνωστή θέση του Καμμένου, ο Τσίπρας και οι άλλοι του ιδίου αριστερού φυράματος τόλμησαν.

Αυτά. Και για να αντιγράψουμε τα χθεσινά "Νέα", που αντιγράφουν τον Καβάφη, έρχεται η στιγμή για το μεγάλο ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Κι εκεί που φτάσαμε, όλοι θα δείξουν αν επιμένουν στους βαρβάρους ως μια κάποια μικροκομματική λύση ή θέλουν όντως εθνική λύση...

Τα σοβαρά λάθη της 8ετίας του ΔΝΤ

Γιάννης Αγουρίδης

Επέβαλε σκληρή λιτότητα με λάθος πολλαπλασιαστές και δεν ζήτησε αναδιάρθρωση το 2010 - Επέβαλε σκληρή λιτότητα με λάθος πολλαπλασιαστές και δεν ζήτησε αναδιάρθρωση το 2010 *Πριν από το 2015 το Ταμείο ήταν υπέρμετρα αισιόδοξο, χωρίς να επιτυγχάνονται οι στόχοι, ενώ μετά το 2015 ακολούθησε την αντίθετη πορεία...

Σε περίπτωση που η παρουσία του ΔΝΤ δεν εισφέρει κάτι αξιόλογο στη λύση για το ελληνικό χρέος, τότε η καλύτερη δυνατή απόφαση είναι η μη ενεργή συμμετοχή. Και αυτό καθώς όλα τα προηγούμενα χρόνια επιφανή στελέχη του Ταμείου υπέπεσαν σε σωρεία λαθών και προβλέψεων τα οποία στοίχισαν ακριβά τόσο στους πολίτες όσο και στην οικονομία. Από το 2010 μέχρι και σήμερα το Ταμείο φέρεται να αρέσκεται στο να αυτοδιαψεύδεται ξανά και ξανά.

Παγκόσμια αίσθηση προκάλεσε τον Ιανουάριο του 2013 η δημοσιοποίηση της 43σέλιδης μελέτης του τέως επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ με τίτλο: «Τα λάθη των προγνωστικών ανάπτυξης και οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές». Ούτε λίγο ούτε πολύ, το ΔΝΤ παραδέχθηκε ότι κάνοντας λάθος με έναν συντελεστή («πολλαπλασιαστή») επέβαλε πολύ μεγαλύτερη λιτότητα (περικοπές σε μισθούς στο Δημόσιο, συντάξεων κ.λπ.) σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, με αποτέλεσμα να υπάρξει πολύ μεγαλύτερη πτώση της εσωτερικής ζήτησης.

Ακολούθως δημοσιεύτηκε σχετική έκθεση κατά το έτος 2015 με την οποία το Ταμείο παραδεχόταν ότι ήταν λάθος η μη συμπερίληψη της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους στο πρόγραμμα του 2010 ως προϋπόθεση για τη βιωσιμότητά του!

Άλλωστε, μέχρι το 2015, το Ταμείο είχε “πέσει” έξω σε πολλές προβλέψεις, όπως: Τον Απρίλιο του 2010, οπότε μπήκαμε στα Μνημόνια, το Ταμείο προέβλεπε ύφεση -2% για το 2010 (όταν τελικά έκλεισε στο -5,5%), -1,1% για το 2011 (όταν τελικά έκλεισε στο -9,1%) και επιστροφή στην ανάπτυξη για το 2012 (που τελικά έκλεισε στο -7,3%). Αντίστοιχα, τον Οκτώβριο του 2014 το Ταμείο προέβλεπε ανάπτυξη της τάξης του 2,9% για το 2015, όταν τελικά έκλεισε με -0,3%.

Υπέρμετρα απαισιόδοξο μετά το 2015

Και φτάνουμε στο σήμερα... Στην έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Παγκόσμια Οικονομική Προοπτική (World Economic Outlook), τον Απρίλιο του 2018, το Ταμείο αναθεώρησε προς τα κάτω τις προβλέψεις του για την ανάπτυξη, τόσο για φέτος όσο και για το 2017, αλλά και για το 2019, σε σύγκριση με την αντίστοιχη έκθεση του Οκτωβρίου 2017. Συγκεκριμένα για το 2018 κατά τον Οκτώβριο του 2017 εκτιμούσε ότι θα κλείσει στο 2,6%, ενώ τον Απρίλιο του 2018 προέβλεψε υποχώρηση της ανάπτυξης και εκτίμηση για 2%.

Ωστόσο, τα προσωρινά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το πρώτο τρίμηνο του 2018 είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά, αφού αποτυπώνουν αύξηση της τάξεως του +2,3% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι και συνεχόμενη ανάπτυξη για πέμπτο συνεχές τρίμηνο.

Επίσης η αξιοπιστία του ΔΝΤ έχει πολλάκις κλονιστεί, αφού, πέραν της παραδοχής από τα ίδια τα στελέχη του για λάθος προβλέψεις, ιδιαίτερα ως προς τον υπολογισμό του ΑΕΠ της Ελλάδας εν συγκρίσει με τα τελικά μεγέθη, αποδεικνύεται ότι υπάρχει σαφής διαχωρισμός για την περίοδο προ του 2014 και μετέπειτα, όπως κατεγράφη και παραπάνω. Εν ολίγοις πριν από το 2015 το Ταμείο ήταν υπέρμετρα αισιόδοξο, χωρίς να επιτυγχάνονται οι στόχοι, ενώ μετά το 2015 ακολούθησε την αντίθετη πορεία...