2021: Αρχή μιας νέας εποχής;

 Γιάννης Μυλόπουλος

Σύμφωνα με τον Δαλάι Λάμα: «when you loose don’t loose the lesson».

Έχει όμως η σοφία της εσωστρεφούς Ανατολής μεταλαμπαδευτεί επαρκώς στην εξωστρεφή Δύση; Μένει να αποδειχτεί στα αμέσως επόμενα χρόνια.

Η αλήθεια είναι ότι στον καθ’ ημάς πολιτισμένο κόσμο, αν και νιώσαμε πολύ οδυνηρά το πλήγμα της πανδημίας κατά τη διάρκεια του 2020, δεν είναι καθόλου βέβαιο ακόμη ότι έχουμε αντιληφθεί και τα μαθήματα που μας δίδαξε η παγκόσμια δοκιμασία, ώστε να τα μετουσιώσουμε σε συγκεκριμένες βελτιωτικές κινήσεις στη νέα εποχή που εγκαινιάζει το 2021.

Ποια όμως είναι τα διδάγματα της πανδημίας που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας για να υποδεχτούμε τη νέα, μετά την πανδημία, εποχή;

1. Το πρώτο δίδαγμα έρχεται από τις αιτίες που γέννησαν την παγκόσμια υγειονομική κρίση. Ο επικίνδυνος ιός SARS-CoV-2, σύμφωνα με τις τελευταίες επιστημονικές έρευνες, μεταδόθηκε στον άνθρωπο, μέσω ξενιστών, από τις νυχτερίδες που μετακόμισαν σε κατοικημένες περιοχές στην Κίνα, όταν το οικοσύστημα όπου ζούσαν για εκατομμύρια χρόνια καταστράφηκε, εξ αιτίας της επεκτατικής αναπτυξιακής δραστηριότητας.

Ένα από τα μεγαλύτερα φράγματα στον κόσμο, το Φράγμα των 3 Φαραγγιών στην ευρύτερη περιοχή της Γιουνάν στην Κίνα, εκεί όπου πρωτοεμφανίστηκαν κρούσματα του κορωνοϊού, θωρείται ως ένα τεχνικό έργο που μπορεί να έλυσε το πρόβλημα της παραγωγής ενέργειας στην περιοχή, ανέτρεψε όμως σε μεγάλο βαθμό την ισορροπία της φύσης, προκαλώντας τη μετεγκατάσταση 1,3 εκατομμυρίων ανθρώπων που ζούσαν εκεί, όπως αντίστοιχα και ολόκληρων οικοσυστημάτων τα οποία υποχρεώθηκαν να μετοικήσουν σε κατοικημένες περιοχές.

Η ραγδαία υποβάθμιση των φυσικών πόρων και η εκτεταμένη καταστροφή της φύσης είναι υπεύθυνες για μια σειρά από μεγάλες αλλαγές στον πλανήτη. Από την εξάντληση των φυσικών αποθεμάτων που γεννά μεγάλα αδιέξοδα για τη συντήρηση της ανάπτυξης και της ίδιας της ζωής, μέχρι την απειλή της παγκόσμιας κλιματικής κρίσης και τη μετάδοση επικίνδυνων ιών από ζώα με τα οποία ήρθαμε σε επαφή για πρώτη φορά, το ίχνος της επιθετικής ανάπτυξης που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας αφήνει βαθιά τραύματα.

Και όσο οι αιτίες των δεινών δεν αντιμετωπίζονται, τόσο όσοι θεωρούν την πανδημία μια παρένθεση που θα κλείσει γρήγορα για να επανέλθουμε στην προτεραία κανονικότητα, πλανώνται και εθελοτυφλούν.

Η πανδημία COVID19 δεν είναι παρά μια συνέπεια της εποχής της παγκοσμιοποίησης και ακόμη ένα ηχηρό μήνυμα που στέλνει η φύση για την καταστροφή της.

Η ανατροπή λοιπόν του νεοφιλελεύθερου επιθετικού μοντέλου ανάπτυξης και η αναζήτηση ενός άλλου, βιώσιμου αναπτυξιακού προτύπου, που θα είναι συμβατό με το περιβάλλον, είναι το πρώτο μεγάλο μάθημα που αφήνει πίσω της η πανδημία.

Η «πράσινη» ανάπτυξη με έμφαση στη στροφή προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι οπωσδήποτε μια θετική στροφή, δεν απαντά όμως στο σύνολο του περιβαλλοντικού προβλήματος. Το οποίο έχει τις ρίζες του στις περιβαλλοντοκτόνες αναπτυξιακές επιλογές της εποχής της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας.

2. Το δεύτερο δίδαγμα έρχεται από τον τρόπο της μετάδοσης του επικίνδυνου κορωνοϊού και αφορά στην αλλαγή παραγωγικού μοντέλου.

Η κατάργηση των συνόρων και η ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, κεφαλαίου και ανθρώπων που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, συνέβαλαν ώστε σε χρόνο μηδέν το υγειονομικό πρόβλημα μιας επαρχίας στην Κίνα να μεταδοθεί και να γίνει πρόβλημα σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Το υποχρεωτικό «κλείσιμο» των συνόρων, ως στοιχειώδης κίνηση αυτοπροστασίας από τη γρήγορη μετάδοση του ιού, αποκάλυψε άλλη μια μεγάλη αδυναμία του νεοφιλελεύθερου αναπτυξιακού προτύπου.

Ο νέος καταμερισμός της παραγωγής οδήγησε τα κράτη σε ένα μοντέλο «μονοκαλλιέργειας», το οποίο δεν επιτρέπει την οικονομική επιβίωση όσο τα σύνορα παραμένουν κλειστά.

Είτε πρόκειται για αγροτικά προϊόντα και είδη διατροφής, είτε για βιομηχανικά, είτε και για προϊόντα του τριτογενούς τομέα της οικονομίας, όπως ο τουρισμός, οι εθνικές οικονομίες που εξαρτώνται αποκλειστικά από κάποια είδη παραγωγής, καταρρέουν όσο τα σύνορα παραμένουν υποχρεωτικά κλειστά.

Στην Ελλάδα την πραγματικότητα αυτή τη ζήσαμε το καλοκαίρι με το άνοιγμα των συνόρων προκειμένου να επιτραπεί η βασική παραγωγική δραστηριότητα της χώρας, ο τουρισμός. Η επιλογή αυτή είχε ολέθριες συνέπειες τόσο για την υγειονομική κρίση, την οποία αναζωπύρωσε, όσο όμως και για τον ίδιο τον τουρισμό που κατέρρευσε, μόλις έγινε γνωστή η υγειονομική υποτροπή. Συμπαρασύροντας σε κατάρρευση και την εθνική μας οικονομία.

Η υπέρβαση του παραγωγικού μοντέλου της μονοκαλλιέργειας που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση και η αναζήτηση ενός νέου βιώσιμου οικονομικού προτύπου που να εξασφαλίζει την αυτάρκεια των κρατών σε συνθήκες αποκλεισμού, είναι το δεύτερο ισχυρό δίδαγμα που αφήνει πίσω της η επώδυνη εμπειρία της πανδημίας.

3. Το τρίτο μάθημα που μας δίδαξε η πανδημία σχετίζεται με την κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου δόγματος της «αυτορρυθμιζόμενης» αγοράς.

Η αδυναμία των ελεύθερων αγορών να επιβιώσουν σε έκτακτες συνθήκες καραντίνας υποχρέωσε ακόμη και σκληρά νεοφιλελεύθερα οικονομικά συστήματα και ηγέτες να προχωρήσουν στο προπατορικό αμάρτημα του σοσιαλισμού, στον κρατικό παρεμβατισμό. Ενισχύοντας γενναία επιχειρήσεις και εργαζόμενους, προκειμένου οι οικονομίες τους να επιβιώσουν από την ύφεση και την ανεργία.

Ακόμη και η δική μας αυτιστικά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, η οποία υπήρξε ιδιαίτερα φειδωλή στην ενίσχυση επιχειρήσεων και εργαζομένων, υποχρεώθηκε να ενισχύσει με κρατικό χρήμα εκείνες τις επιχειρήσεις που επέλεξε να υποστηρίξει, όπως για παράδειγμα την Aegean.

Η αναδίπλωση των οικονομικών συστημάτων να ενισχύσουν με κρατικό χρήμα την πραγματική οικονομία δημιουργεί προβληματισμό για το μέλλον του νεοφιλελεύθερου προτύπου που στηρίχθηκε ακριβώς στη συρρίκνωση του κράτους και στην υποβάθμιση του ρόλο του ως ρυθμιστή της οικονομίας.

Η επιστροφή του κρατικού παρεμβατισμού συμπαρασύρει σε αναθεώρηση και το νεοφιλελεύθερο δόγμα της ανάδειξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της ατομικής ευθύνης σε μονόδρομο για την οικονομική ανάπτυξη.

Η αναζήτηση ενός νέου οικονομικού προτύπου που θα επιτρέπει την ισορροπημένη συμμετοχή δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην ανάπτυξη είναι μια από τις πρώτες προτεραιότητες στη νέα αποχή που ανοίγει μετά την πανδημία.

4. Τέλος, το τέταρτο και πολύ σημαντικό μάθημα από την περιπέτεια της πανδημίας που έζησε η ανθρωπότητα έρχεται από την αμφισβήτηση του νεοφιλελεύθερου δόγματος των ιδιωτικοποιήσεων στον τομέα της Υγείας.

Η ισχνή έως μηδενική συμβολή του ιδιωτικού τομέα και το βάρος που σήκωσε η δημόσια Υγεία στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, αλλάζουν άρδην τις νεοφιλελεύθερες προτεραιότητες και επαναφέρουν την ανάγκη επένδυσης σε ισχυρά δημόσια συστήματα υγείας, ως τη μόνη προϋπόθεση για την επιβίωση στο μέλλον.

Τα τέσσερα πολύτιμα μαθήματα που μας δίδαξε η εμπειρία της πανδημίας αποτελούν τον πυρήνα μιας ευρύτερης πολιτικής αλλαγής προς ένα νέο βιώσιμο, με την έννοια της αντοχής και της διάρκειας, μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που θα έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

Α. Θα είναι συμβατό με το Περιβάλλον
Β. Θα στηρίζεται στα συγκριτικά παραγωγικά πλεονεκτήματα κάθε τόπου
Γ. Θα αναδείξει τον ρυθμιστικό ρόλο του κράτους στην οικονομία και
Δ. Θα αναγνωρίσει το δημόσιο χαρακτήρα της Υγείας και της Παιδείας

Οι αλλαγές αυτές, ακόμη και αν δεν γίνουν άμεσα αντιληπτές από τους οπαδούς του νεοφιλελεύθερου οικονομικού προτύπου, είναι βέβαιο ότι θα γίνουν αντιληπτές από τις οργανωμένες κοινωνίες. Οι οποίες επειδή θα έχουν υποφέρει από την αρρώστια, την ύφεση και την ανεργία, θα τις επιβάλουν στα πολιτικά συστήματα κινούμενες από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Αν η θεωρία του Δαρβίνου για την κορυφαία συμβολή της προσαρμογής στην εξέλιξη των ειδών εξακολουθεί να ισχύει, τότε είναι βέβαιο ότι τα παθήματα του 2020 θα γίνουν μαθήματα για τη μετάβαση στη νέα εποχή που ανατέλλει μετά την πανδημία.

 

Νομοσχέδιο ενάντια στην Επαγγελματική Εκπαίδευση και την κοινωνία

 Βασίλης Δελής

Η πανδημία Covid-19 και τα μέτρα περιορισμού της που ελήφθησαν από την κυβέρνηση συνέβαλαν με έναν βίαιο τρόπο στη μεταβολή της φύσης της εργασίας

Δεν θα πέσει κανένας από τα σύννεφα αν πούμε ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει στον πυρήνα της πολιτικής της ένα σχέδιο εκτεταμένων μεταρρυθμίσεων που έχουν στόχο να συρρικνώσουν τον δημόσιο τομέα, να ενισχύσουν τη φίλα προσκείμενη ιδιωτική πρωτοβουλία ξηλώνοντας κάθε έννοια δημοκρατίας και διαφάνειας στη Δημόσια Διοίκηση και να επενδύσουν σε ένα αναπτυξιακό μοντέλο που παράγει ανισότητες. 

Σ’ αυτό το φόντο λαμβάνουν χώρα οι τελευταίες εξελίξεις που αφορούν την Επαγγελματική Εκπαίδευση, πεδίο δραστηριοποίησης, κατά την αντίληψη του Κ. Μητσοτάκη, «παιδιών λαϊκών οικογενειών από το Περιστέρι», που μάλλον δεν παίρνουν τα γράμματα και κατά το πιθανότερο θα αρκεστούν σε μια χαμηλής ποιότητας κατάρτιση ψυκτικού ή συντηρητή ανελκυστήρων. 

Είναι φανερό ότι ο ελιτισμός αυτής της αντίληψης αποκαλύπτει τα ρατσιστικά στερεότυπα πάνω στα οποία πορεύεται (και) η εκπαιδευτική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης. Υπονοεί όμως και κάτι άλλο: την απέχθειά της στη δημόσια εκπαίδευση ως ένα σύστημα κοινωνικής κινητικότητας. Ακριβώς αυτό φανερώνεται και στο πρόσφατο σχέδιο νόμου για την Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση (ΕΕΚ), η οποία υποβαθμίζεται, ακριβαίνει και οδηγεί σε νόμιμη απλήρωτη εργασία.

Εισαγωγή του αναχρονιστικού θεσμού της «μεταγυμνασιακής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης»

Η μεταγυμνασιακή Επαγγελματική Εκπαίδευση αποτελεί έναν αναχρονιστικό και παρωχημένο θεσμό, σε αναντιστοιχία με τις σύγχρονες τάσεις στην Επαγγελματική Εκπαίδευση, η οποία τείνει να είναι υψηλής εξειδίκευσης. Εκεί επαναφέρονται οι ΣΕΚ, οι οποίες αφορούσαν μια διετή τεχνική εκπαίδευση μετά το Γυμνάσιο, συστήθηκαν το 2013 -με πλήρη αποτυχία, καθώς από τις 95 σχολές που προβλέπονταν, λειτούργησαν μόλις 4- και καταργήθηκαν το 2016. 

Στο επίπεδο μάλιστα της «μεταγυμνασιακής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης» υποβαθμίζει και τις αξιόλογες σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ (πηγαίνοντάς τις από το επίπεδο 4 στο 3 του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων), οι οποίες αποτελούν για περίπου εβδομήντα χρόνια τον βασικό πυλώνα της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στη χώρα. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής θα είναι η δημιουργία μιας δεξαμενής ημιειδικευμένου προσωπικού, το οποίο θα κινείται μεταξύ ανεργίας και χαμηλόμισθης επισφαλούς εργασίας. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι κατά την πανδημία αυτοί που επλήγησαν περισσότερο από την απώλεια εισοδήματος ήταν τα άτομα με προσωρινές εργασίες και όσοι ασκούν επαγγέλματα που δεν απαιτούν υψηλές δεξιότητες.

Η επικερδής αγορά της συνεχιζόμενης επαγγελματικής κατάρτισης

Η ατομική ευθύνη για τη μη εύρεση εργασίας συστηματοποιείται έτη περαιτέρω. Στην ίδια λογική με την αντίληψη ότι «δεν υπάρχει αυτό που λέμε κοινωνία» αλλά και με το ότι οι άνεργοι φταίνε που παραμένουν άνεργοι γιατί δεν έχουν εκείνες τις δεξιότητες που θα τους επιτρέψουν να δομήσουν σωστά ένα βιογραφικό, η έκθεση Πισσαρίδη συνομιλεί τρόπον τινά με το σχέδιο νόμου του υπουργείου Παιδείας δημιουργώντας μια νέα μεγάλη αγορά καταρτίσεων. 

Επιβάλλει μια πλειάδα καταρτίσεων ως προϋπόθεση για τη χορήγηση του επιδόματος ανεργίας, το οποίο χάνει έτσι τον προνοιακό και ανταποδοτικό του χαρακτήρα. Επιπλέον, οι ρυθμίσεις στο σχέδιο νόμου του υπουργείου Παιδείας για τη λειτουργία των ΚΔΒΜ, που οδηγούν στο κλείσιμο των περισσότερων μικρών επιχειρήσεων του χώρου και στη διατήρηση μόνο μεγάλων Κέντρων Διά Βίου Μάθησης (ΚΔΒΜ) σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για το πώς αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση του «σκόιλ ελικίκου» την ανάγκη ποιοτικής αναβάθμισης της συνεχιζόμενης Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης.

Βήματα πίσω

Τα στοιχεία της αντιμεταρρύθμισης αυτής, που απαξιώνει τον χώρο της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης, δεν είναι και τόσο νέα. Στην Ελλάδα καταγράφεται μια διαχρονική υποτίμηση της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, η οποία «παρέμεινε καθηλωμένη στις παραδοσιακές πρακτικές και κατευθύνσεις αδυνατώντας να ανταποκριθεί επαρκώς στις μεταβολές που συνέβησαν σε παραγωγικό, τεχνολογικό αλλά και εκπαιδευτικό επίπεδο» (Φωτόπουλος κ.ά., 2013).

Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε βαθιές τομές για την αναμόρφωση της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης, ενδεικτικά με: α) την ενίσχυση των ΕΠΑΛ, οι απόφοιτοι των οποίων θα αποκτήσουν πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, προαιρετικό έτος μαθητείας με ασφάλιση στο ΙΚΑ και μισθό ίσο με το 75% του ανειδίκευτου εργάτη, β) τη διατήρηση και ενίσχυση του ρόλου του «Μηχανισμού Διάγνωσης των Αναγκών της Αγοράς Εργασίας», τυποποιώντας έτσι τη διαδικασία επιλογής ειδικοτήτων στα προγράμματα συνεχιζόμενης κατάρτισης και αποφεύγοντας τις πιέσεις συμφερόντων εμπορευματοποίησής της, γ) τη θεσμοθέτηση μια σειράς ποιοτικών κριτηρίων με σκοπό την επαναρρύθμιση του πεδίου της Συνεχιζόμενης Επαγγελματικής Κατάρτισης (δύο ΕΜΕ ανά πάροχο κατάρτισης, ελάχιστος χρόνος εμπειρίας στο αντικείμενο επιδοτούμενης κατάρτισης, πρόσβαση σε ΑμεΑ, ύπαρξη ISO) που αναβαθμίζουν τη λειτουργία των ΚΔΒΜ (πρώην ΚΕΚ), δ) την ενίσχυση και υποχρεωτική διαμεσολάβηση του ΟΑΕΔ ανάμεσα στον άνεργο και στην αγορά εργασίας -μέσω προσλήψεων 350 νέων εργασιακών συμβούλων- με σκοπό την αποτελεσματική σύζευξή τους αλλά και τη διασύνδεση της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης με τον αναπτυξιακό σχεδιασμό σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο.

Ο ρόλος της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και των δεξιοτήτων σε ένα εργασιακό τοπίο που αλλάζει

Η πανδημία Covid-19 και τα μέτρα περιορισμού της που ελήφθησαν από την κυβέρνηση συνέβαλαν με έναν βίαιο τρόπο στη μεταβολή της φύσης της εργασίας και την ανάγκη προσαρμογής των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού της χώρας στο νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται. Βέβαια, αυτή η αναγκαιότητα υπήρξε και πριν την πανδημία, καθώς το πλήθος τεχνολογικών μεταβολών με επίκεντρο την ψηφιοποίηση και την αυτοματοποίηση αλλάζει συθέμελα την οικονομία και την κοινωνία.  Όμως ο κόσμος της εργασίας είναι από αυτούς που διαταράσσεται ραγδαία, εφόσον υπολογίζεται ότι ένα ποσοστό έως και 60% των επαγγελμάτων επηρεάζεται άμεσα (MGI, 2017). 

Οι κοινωνίες εκείνες που σχεδιάζουν να ακολουθήσουν αυτό το κύμα της αλλαγής αλλά και να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα οφείλουν να επενδύσουν στο ανθρώπινο δυναμικό τους με μια ολιστική και συμπεριληπτική προσέγγιση. Η ανάγκη για ένα νέο πλαίσιο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης προκύπτει από όλες τις σχετικές έρευνες ως ένα κρίσιμο πεδίο δημόσιας πολιτικής που θα μπορέσει να υλοποιήσει με επιτυχία αυτή την προσαρμογή. Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να αφορά την πραγματικότητα της ελληνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης.

Αντί επιλόγου

Το νομοσχέδιο για την Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση δεν είναι νέο. Οι μεταρρυθμίσεις που φέρνει έρχονται από τα σχέδια διάσωσης της ελληνικής οικονομίας του 2010. Δεν απαντάει στα επίδικα της εποχής, καθώς μειώνει τον χρόνο παραμονής στη Γενική Εκπαίδευση ενισχύοντας τη σχολική διαρροή και απομειώνοντας τις οριζόντιες δεξιότητες των αποφοίτων. 

Δεν ενδιαφέρεται για τις αναγκαίες επενδύσεις στο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας, που συνδέονται με θετική παραγωγικότητα και καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας, καθώς απαξιώνει τον ρόλο του ΟΑΕΔ και τον Μηχανισμό Διάγνωσης Αναγκών της Αγοράς Εργασίας - ένα εργαλείο που διασώθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση και διασφαλίζει την αντικειμενική αποτύπωση των αναγκών σε κατάρτιση.

Το νομοσχέδιο για την Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση υλοποιεί το σχέδιο της έκθεσης Πισσαρίδη, καθώς κάνει δώρα στους μεγάλους παίκτες της αγοράς των ΙΕΚ και των ΚΔΒΜ με το κόστος να βαραίνει το κράτος και φέρνει ελαστικοποίηση στην εργασία με εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων. Το νομοσχέδιο αυτό προδιαγράφει πως το μέλλον των παιδιών των λαϊκών οικογενειών θα είναι ημιειδικευμένοι εργάτες και πως η στρατηγική της χώρας είναι η χαμηλή εξειδίκευση.

Στον αντίποδα υπάρχει μια παρακαταθήκη δημόσιων πολιτικών στην εκπαίδευση και την εργασία με στρατηγικό όραμα την ποιοτική αναβάθμιση της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης με όρους ίσων ευκαιριών, διαφάνειας και καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας. Πλέον υπάρχει η επιλογή να ξεφύγουμε στο μέλλον με την κοινωνία όρθια.

 * Ο Βασίλης Δελής είναι απόφοιτος ΕΣΔΔΑ, πρ. μέλος Δ.Σ. ΟΑΕΔ

 Βιβλιογραφικές αναφορές:

Φωτόπουλος Ν. (2013) (επιμ.) Γούλας Χ., Ζάγκος Χ., Κόκκινος Γ., Κορδάτος Π., Κατσής Θ., Παληός Ζ., Πανδής Π., Φωτόπουλος Ν., «Κατάρτιση, Απασχόληση, Εκπαιδευτική Πολιτική, Διερεύνηση της σύνδεσης της κατάρτισης με την απασχόληση», Αθήνα: Κέντρο Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής, ΓΣΕΕ.

McKinsey Global Institute (MGI), (2017) «Jobs Lost, Jobs Gained: Workforce Transitions in a Time of Automation».

 

Ελ. Τουλουπάκη: Ιφιγένεια εν Ελλάδι

 

Οι δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αρθρογραφούν για το οριστικό θάψιμο του σκανδάλου Novartis με την οριστική πλέον απομάκρυνση της πρώην εισαγγελέως Διαφθοράς, Ελένης Τουλουπάκη.

Η Ελλάδα πλέον είναι... Ρουμανία, αφού και εδώ και στη Ρουμανία η Εισαγγελέας  κατά της Διαφθοράς διώχθηκαν από το πολιτικό σύστημα γιατί ερευνούσαν τυχόν αξιόποινες πράξεις ή παραλείψεις  πολιτικών προσώπων-αξιωματούχων με βλάβη του δημοσίου συμφέροντος υπό γενική έννοια. Και στην μεν Ρουμανία, η εκεί Εισαγγελέας Διαφθοράς Λάουρα Κοβέσι έχει δικαιωθεί από τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια και σήμερα, παρακαλώ, είναι η Ευρωπαία Εισαγγελέας, στη δε Ελλάδα έπεσαν τίτλοι τέλους για την Εισαγγελέα Διαφθοράς κ. Τουλουπάκη, μετά από απανωτές μεθοδεύσεις της ΝΔ για αφαίρεση από τα χέρια της δικογραφίας της Novartis. 

Και ό,τι δεν κατέστη δυνατό να γίνει με επανειλημμένες  αιτήσεις εξαίρεσής της και πειθαρχικές διώξεις της, διότι σε όλες αυτές τις υποθέσεις τα αρμόδια δικαστικά όργανα δικαίωσαν την κ. Τουλουπάκη, τώρα επελέγη η μεθόδευση αφαίρεσης της δικογραφίας αυτής από τα χέρια της με την νομοθετική συγχώνευση της Εισαγγελίας Διαφθοράς και της Εισαγγελίας Οικονομικού Εγκλήματος σε μία Υπέρ-Εισαγγελία Οικονομικού Εγκλήματος. Και τέτοια μεθόδευση γίνεται για δεύτερη φορά από κυβέρνηση της ΝΔ, αφού παλαιότερα για να αφαιρεθεί πάλι ποινική δικογραφία μεγάλης βαρύτητας από Οικονομικούς Εισαγγελείς μεθοδεύτηκε η δημιουργία Εισαγγελίας Διαφθοράς με αρμοδιότητα και για τη δικογραφία που ήδη χειρίζονταν οι Οικονομικοί Εισαγγελείς. Κοντολογίς όταν μία Εισαγγελική έρευνα δεν αρέσει στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, ε! κάποιος τρόπος θα βρεθεί να αφαιρεθεί η δικογραφία, και μετά ..βλέπουμε.

  Πάντως ένα είναι βέβαιο στην υπόθεση Novartis: Σκάνδαλο υπήρξε και μάλιστα ομολογημένο από την ίδια την φαρμακευτική εταιρία(όπως αποτυπώνεται στην Απόφαση του Δικαστηρίου του Νιου Τζέρσεϋ), ζημιά του ελληνικού δημοσίου δις επίσης υπήρξε,  κορυφαίες πολιτικές κατ’ αρχήν ευθύνες υπήρξαν και είναι δεδομένες(για τις οποίες ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ πολιτικός άνδρας δεν αναγνώρισε και δεν τις ανέλαβε!!), έρευνα και από Επιτροπές της Βουλής και από την Εισαγγελία έγιναν και γίνονται ακόμα με τη συλλογή δικογραφίας τεραστίου όγκου(ίσως και πάνω από 200 χιλ. σελίδες), ελεγχόμενοι από την Εισαγγελία Διαφθοράς υπήρξαν κορυφαία πολιτικά πρόσωπα της τρέχουσας πολιτικής ιστορίας του τόπου, τα οποία από την πρώτη στιγμή ανάληψης της υπόθεσης από την Εισαγγελία Διαφθοράς άρχισαν να εκτοξεύουν ύβρεις, συκοφαντίες, απειλές, εκβιασμούς για την τρομοκράτηση των Εισαγγελέων που διερευνούσαν την υπόθεση(αλλά και της Δικαιοσύνης συνολικά), κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας, συνεπικουρούμενοι βεβαίως και  από μεγάλο αριθμό ΜΜΕ, ζητώντας εκδίκηση και ...αίμα. Υπάρχουν ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων; 

Η απάντηση είναι ζητούμενο, και αυτό αναμένεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Η κυβέρνηση της ΝΔ(και ολόκληρο το σύστημα εξουσίας που την στηρίζει)πάντως πήρε αυτό που ήθελε, τη δικογραφία από τα χέρια της κ. Τουλουπάκη, και να πλανάται γενικώς το «τι θα πάθει όποιος άλλος διανοηθεί άλλη φορά τολμήσει να κάνει ανάλογη έρευνα!!!». Όμως στη συλλογική κοινωνική συνείδηση έχει εγγραφεί ως ιστορική μνήμη η παραδοχή ότι πρόκειται για ένα τεράστιο πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο, που εκμαύλισε συνειδήσεις  ιατρών, εξαχρείωσε πολιτικά πρόσωπα, οδήγησε την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος στο ναδίρ, και άπλωσε γκρίζο πέπλο γενικευμένης διαφθοράς και διαπλοκής που στοίχισε δις στο ελληνικό δημόσιο, που συνέβαλε στη χρεοκοπία της χώρας, και που αμαύρωσε την εικόνα του ελληνικού κράτους ως κράτους δικαίου.

 Παράλληλα αφήνεται ένα βαθύ, βαθύτατο τραύμα και στο πολιτικό σύστημα, αλλά, δυστυχώς, και στην Δικαιοσύνη, της οποίας εκπρόσωποι ταυτίστηκαν εν πολλοίς με τα ελεγχόμενα πρόσωπα, ενώ αποκαλύφθηκε ό,τι πιο σάπιο και διεφθαρμένο υπήρχε στο σύγχρονο ελληνικό κράτος.  Και εδώ βρίσκεται το τεράστιο πρόβλημα: η δικαιοσύνη θα αποτελέσει το οχυρό αντίστασης κατά της διαφθοράς στη χώρα μας όπως έκανε η κ.Τουλουπάκη και οι συνεργάτες της; Θα ορθώσει ανάστημα στη σήψη, τη διαπλοκή και τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος που συνεχίζεται αδιάκοπα και ατιμώρητα, όπως έκανε η κ.Τουλουπάκη και οι συνεργάτες της; 

Θα ανεχθεί στα μεγάλα σκάνδαλα οι κατηγορούμενοι να μετατρέπονται σε κατήγορους και οι κατήγοροι (εν προκειμένω και η κ. Τουλουπάκη και όποιος Εισαγγελέας στο μέλλον «κάνει απλά τη δουλειά του»)κατηγορούμενοι; Θα αποφασίσει να σταματήσει το «μύθευμα» των πολιτικών ότι σε υποθέσεις σκανδάλων το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο, και εννοούν το κόκκαλο των καστανάδων, των κουλουράδων, των πολιτών που διαδηλώνουν για τα δικαιώματά τους και αμείβονται με 300 ευρώ; Θα αποφασίσει να αποδείξει τολμηρά το ρόλο της ότι αποτελεί το summum bonum(υπέρτατο αγαθό) για την κοινωνία και το ultimum refugium(τελευταίο καταφύγιο)των πιο αδύναμων συμπολιτών μας; Την κ. Τουλουπάκη, παρά το γεγονός ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα ήμασταν μέλη των Επιτροπών της Βουλής που ερευνούσε τα σκάνδαλα της Υγείας και της Novartis, δεν την γνωρίσαμε ποτέ, όμως διαπιστώσαμε το μίσος, την εκδικητικότητα και την αποστροφή του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος απέναντί της και έχουμε τη βεβαιότητα ότι η επιδίωξη ήταν μία: μέσα από τη δική της απαξίωση να απαξιωθεί το σύστημα απονομής δικαιοσύνης στη χώρα μας, αυτό τους φόβιζε, αυτό πάντοτε τους τρομάζει.

 Πολλές φορές αναρωτηθήκαμε «πως αντέχει αυτή η γυναίκα αυτές τις ανοίκειες  καθημερινές επιθέσεις κατά του προσώπου της επειδή απλά κάνει το καθήκον της;». Γνωρίζουμε ότι μία τολμηρή και πραγματικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη θα στέκεται εμπόδιο σε φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής, που σημαίνει και εμπόδιο  σε πράξεις και παραλείψεις  τους που προσβάλλουν τα δημόσια ταμεία και το δημόσιο συμφέρον(salus πpopuli suprema lex esto=το δημόσιο συμφέρον ας είναι ο υπέρτατος νόμος). Και μία τέτοια Δικαιοσύνη δεν χρειάζεται να διαθέτει λειτουργούς-ήρωες, αλλά όμως χρειάζεται λειτουργούς που με ευσυνειδησία και αίσθηση καθήκοντος θα υπηρετούν την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, χωρίς να υπολογίζουν κόστος και κόπο. Για να σταματήσει επιτέλους και η δική της τραγική περιπέτεια που αποτυπώθηκε στο πρόσωπο της κ. Τουλουπάκη, γιατί είναι βέβαιο ότι δεν τους ενδιέφερε το πρόσωπό της απλά, αλλά η θεσμική της ιδιότητα και η ηθική της υπόσταση, και οι δύο ιδιότητες εκπροσώπου της Δικαιοσύνης, και αυτήν στόχευαν. Είναι σαφές, η Δικαιοσύνη είναι ο στόχος. 

Εν κατακλείδι για τον έλληνα δικαστή η κοινωνία δεν αξιώνει τίποτε λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό που είπε πριν 40 ο κ. Σαρτζετάκης σε ομιλία του στον ΔΣΑ: «Το μήνυμα-και το παράδειγμα-της παρρησίας ως εκφράσεως του ηθικού θάρρους. Αυτού, που έχει ως αναπόφευκτο τίμημα την παρενόχληση και συνακόλουθα την εξέγερση των φαύλων, των μικρόψυχων και των ασήμαντων. Που συνασπίζονται και ασχημονούν. Που φοβούνται και αντεπετίθενται. Αυτό το θάρρος το ηθικό, το δύσκολο και πολύτιμο, είναι για τον λειτουργό της Δικαιοσύνης η αρετή sine qua non. Με αυτήν οπλισμένος, καλείται κάποιες φορές να πατήσει «επάνω όφεων και σκορπίων». Αν θέλουμε την Ελλάδα μία ευνομούμενη Πολιτεία και ένα Κράτος Δικαίου.  

ΑΔΜΗΕ / Εμπλοκή έργου ύψους 110 εκατ. ελέω πέντε μοναχών

 

Στον «πάγο» ξανά ο Δυτικός Διάδρομος της Πελοποννήσου

Σε σοβαρό εμπόδιο στην ολοκλήρωση του Δυτικού Διαδρόμου της Πελοποννήσου, που αφορά στην ενεργειακή ευστάθεια της περιοχής μέσω της επέκτασης του συστήματος 400 kv που υλοποιεί ο ΑΔΜΗΕ, προϋπολογισμού 110 εκατ ευρώ, έχουν εξελιχθεί οι αντιδράσεις πέντε μοναχών της Ιεράς Μονής Αγίων Θεοδώρων στα Καλάβρυτα.

Το έργο για 14 μήνες έχει «κολλήσει» λόγω πέντε μοναχών που επιμένουν να εναντιώνονται στην τοποθέτηση των δύο –τελευταίων- πυλώνων σε απόσταση 500 μέτρων από το μοναστήρι, μιλώντας για οπτική όχληση και προσβολή του ησυχαστικού χαρακτήρα της Μονής και απαιτώντας αναβολή του έργου. Διαφωνίες που πάντως δεν εκφράστηκαν με προσφυγές στο στάδιο της αδειοδότησης του έργου, που ως είθισται στη συνέχεια εξετάζονται από το Συμβούλιο της Επικρατείας, αλλά εκ των υστέρων κι ενώ το έργο έχει υλοποιηθεί σε ποσοστό 98%.

Σύμφωνα με πηγές του ΑΔΜΗΕ, στις 25 Νοεμβρίου, τα συνεργεία του αναδόχου του ΑΔΜΗΕ ξεκίνησαν τις εργασίες στην περιοχή και οι μοναχές έδωσαν το παρόν και αυτή τη φορά, τοποθετώντας τα οχήματά τους μπροστά στα μηχανήματα εκσκαφής σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν την ολοκλήρωση του έργου, με αποτέλεσμα ο ανάδοχος να καταθέσει μήνυση την ίδια ημέρα κατά των μοναχών, οι οποίες –μάλλον προκειμένου να αποφύγουν το αυτόφωρο– υποχώρησαν.

Όπως επισημαίνουν, ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Ιερώνυμος διαβεβαίωσε τη διοίκηση του ΑΔΜΗΕ ότι «οι μοναχές συνειδητοποίησαν το λάθος τους» και έτσι οι εργασίες, ξεκίνησαν ξανά. Όμως όπως απεδείχθη επρόκειτο για ψευδή πρόθεση απόσυρσής τους, αφού το απόγευμα της Παρασκευής 27/11 οι μοναχές κατέθεσαν αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και το Πρωτοδικείο Καλαβρύτων εξέδωσε προσωρινή διαταγή με την οποία αναστέλλονται οι εργασίες μέχρι τις 16/12 που θα συζητηθούν τα ασφαλιστικά μέτρα, ενώ ο ΑΔΜΗΕ έλαβε μόλις τη Δευτέρα 30/11 το δικόγραφο της αίτησης που σταμάτησε ήδη από το Σάββατο, 28/11, το έργο.

Σοβαρές συνέπειες

Κατά τις ίδιες πηγές είναι ξεκάθαρο ότι οι συγκεκριμένες μοναχές επιλέγουν να δημιουργήσουν κρίση στην ολοκλήρωση του έργου επιδιώκοντας να εκμεταλλευτούν την οποιαδήποτε πολιτική πίεση εκτιμούν ότι μπορούν να ασκήσουν παρασκηνιακά, ενώ προσβλέπουν σε ακύρωση της επένδυσης συμπαρασύροντας πολλές και σημαντικές επενδύσεις ΑΠΕ στην περιοχή και προκαλώντας σειρά προβλημάτων, καθώς:

• Η μονάδα Μεγαλόπολης δεν μπορεί να λειτουργήσει στην μέγιστη ισχύ των 800 MW.
• Διαιωνίζονται τα προβλήματα που έχουν εμφανιστεί στην εφαρμογή του Target Model και σχετίζονται με τον κορεσμό της Πελοποννήσου, τα οποία έχουν κατά καιρούς διατυπώσει συμμετέχοντες της αγοράς.
• Η Πελοπόννησος παραμένει «κορεσμένη» για επενδύσεις πράσινης ενέργειας και τα έργα ΑΠΕ που έχουν ήδη πάρει προσφορές σύνδεσης με τον όρο ηλέκτρισης της γραμμής αυτής δεν θα μπορούν να συνδεθούν και να λειτουργήσουν.
• Για το διάστημα που παραμένει «παγωμένο» το έργο (από τον Σεπτέμβριο 2019) ο Διαχειριστής δεν λαμβάνει έσοδα, καθώς για να γίνει αυτό πρέπει η νέα γραμμή να τεθεί σε λειτουργία, ενώ το Δημόσιο πλήττεται διπλά, αφού δεν εισπράττει φορολογικά έσοδα για την ίδια επένδυση και αυτές που το συνοδεύουν.

Όπως τονίζουν το πρόβλημα δεν είναι του ΑΔΜΗΕ, αλλά ολόκληρης της χώρας, καθώς μεγάλα έργα υποδομών, με σημαντικά οφέλη για την κοινωνία και το περιβάλλον, κινδυνεύουν να σταματήσουν ανά πάσα στιγμή -ακόμη και όταν έχουν ολοκληρώσει όλα τα στάδια της αδειοδότησης τους, συμπεριλαμβανομένης της ΑΕΠΟ που αποτελεί τη βασική άδεια για μεγάλα έργα. Τέτοιου είδους φαινόμενα, καταλήγουν, έχουν ολέθριες οικονομικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές συνέπειες συνολικά για τη χώρα.

Τώρα που είδαμε όλα τα πειράματα

Νίκος Τόσκας  πρώην υπουργός

Με το μαχαίρι στον λαιμό, μας ανάγκασαν να αποπληρώνουμε τα χρέη του Δημοσίου ξεζουμίζοντας τη δημόσια Υγεία, την Παιδεία ακόμη και την άμυνα

Δοκιμάστηκαν όλα τα μέσα, όλες οι μέθοδοι. Κήρυξαν το τέλος της Ιστορίας και των ιδεολογιών. Με μεθόδους ολοκληρωτικού πολέμου επιτέθηκαν στο μυαλό των ανθρώπων για να πείσουν ότι μόνο η οικονομία που οδηγεί στο κέρδος, μέσω του ελεύθερου ανταγωνισμού και της αγοράς, θα ανεβάσει την ευημερία, όπως τα κύματα τη βάρκα, κι αυτό θα είναι προς όφελος όλων. Οι πλούσιοι θα κερδίσουν περισσότερα, οι υπόλοιποι λιγότερα. Αλλά όλοι θα είναι κερδισμένοι.

 Ακόμη και οι φτωχοί του τρίτου κόσμου, των μη αναπτυγμένων χωρών, κάτι θα βγάλουν, αφού πρώτα αποτινάξουν τα δικτατορικά καθεστώτα που οδηγούν στον εθνικισμό και στη διαφθορά. Θα υπάρξει κατανομή της παραγωγής, η αυτάρκεια θα είναι καταδικαστέα και μια κάποια «δημιουργική καταστροφή» ορισμένων χωρών ή τάξεων δεν είναι μεγάλη απώλεια εμπρός στο γενικότερο καλό. Αυτά μας δίδασκαν και εφάρμοσαν την πολιτική των «ατομικών ελευθεριών» και των «ίσων» ευκαιριών.

Όμως, όταν δημιουργείς πρόβλημα και στη συνέχεια του κλείσεις την πόρτα, αυτό θα έρθει από το παράθυρο.  Όταν προσπαθήσεις να λύσεις ζητήματα εξέλιξης μόνο με την οικονομική ανάπτυξη, θα σου προκύψει πρόβλημα ανισοτήτων και ανεργίας.  Όταν αδιαφορείς για τη φύση για να εκμεταλλευτείς τη γη χωρίς σεβασμό, θα σου προκύψει υγειονομικό πρόβλημα.  Όταν προκαλείς πολέμους για να ανοίξεις αγορές, θα σου προκύψει μεταναστευτικό.  Έτσι πάνε τα πράγματα.

Καλά που κρατήσαμε άμυνα

Στη χώρα μας θεώρησαν πως με τη μείωση των κρατικών δαπανών, συμπεριλαμβανομένης της Υγείας και της Παιδείας, τη «σταθεροποίηση» των τραπεζών, οι οποίες παρ’ όλα αυτά δεν δίνουν δάνεια στους μικρομεσαίους, διαγράφουν όμως δάνεια της ολιγαρχίας, προσπάθησαν να δημιουργήσουν «κλίμα εμπιστοσύνης» και μια μικρή ανάπτυξη, κυρίως τουριστική, σε περιφερειακό υποστηρικτικό πλαίσιο.

Με το μαχαίρι στον λαιμό, μας ανάγκασαν να αποπληρώνουμε τα χρέη του Δημοσίου ξεζουμίζοντας τη δημόσια Υγεία, την Παιδεία ακόμη και την άμυνα, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και για ένα αμφίβολο οικονομικό όφελος, που ήρθε, κυρίως, με τη μορφή πλεονασμάτων.

Με μια αμυντική αντίληψη, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις επιθέσεις από τους προπαγανδιστές του συστήματος, προσπάθησε να κρατήσει όσες κρατικές δομές μπορούσε, ιδιαίτερα στον τομέα της Υγείας. Άμυνα «σημείου» και όχι ολοκληρωτική, όπως λέμε στη στρατιωτική στρατηγική, αλλά αποδείχτηκε με την πανδημία σημαντική και απόλυτα απαραίτητη και αναγκαία.

Η οικονομία καταρρέει και η κοινωνία αποσυντίθεται

Αν απέτυχε κάτι στην κυρίαρχη πολιτική των χωρών αυτά τα χρόνια, είναι ο μονομερής προσανατολισμός στην οικονομική πολιτική σε επίπεδο στρατηγικής και η επακόλουθη λιτότητα σε επίπεδο τακτικής εφαρμογής.

Παρά τη φανερή αποτυχία των προγραμμάτων λιτότητας, η κυβέρνηση της Ν.Δ. ήρθε πουλώντας προσδοκίες για υπέρμετρη ανάπτυξη, όνειρα για τους μικρομεσαίους και δουλειές καλά αμειβόμενες για τους εργαζόμενους. Μας πίεσαν να πιστέψουμε ότι, δίνοντας προνόμια στην οικονομική ελίτ (μια ελίτ χωρίς παραγωγική βάση), θα δημιουργηθεί «κλίμα εμπιστοσύνης», θα αυξηθεί η «πίτα», θα έρθουν επενδύσεις κι αυτό παρότι η διεθνής οικονομική εμπειρία έδειχνε ότι αυτά τα πειράματα ήταν στη δύση τους. 

Χτύπησαν τα εργασιακά δικαιώματα για να μειώσουν το κόστος.  Έδωσαν χρήματα στα ΜΜΕ για να τα ελέγξουν. Προτού «αλέκτωρ λαλήσει» και πριν την πανδημία ακόμη διαψεύστηκαν. Βλέποντας το αδιέξοδο και με την επιβάρυνση του κορωνοϊού, άρχισαν να δίνουν το φάρμακο της επόμενης φάσης. Το έριξαν στην «ατομική ευθύνη». Φταίνε οι κυβερνώμενοι. Οι κυβερνώντες παλεύουν, τάχα μου, μπροστά σε υπέρτερες δυνάμεις και σε αντίξοες συνθήκες.

Η οικονομία καταρρέει και η κοινωνία αποσυντίθεται, τα υψηλά παρασιτικά εισοδήματα όμως διατηρούνται, ενισχύονται κάτω από το τραπέζι και σε πολλές περιπτώσεις φοροδιαφεύγουν. Το κυβερνητικό δόγμα συνεχίζει να παραχωρεί επιπλέον προνόμια στους προνομιούχους, που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τις κρίσεις των τελευταίων ετών και επωφελήθηκαν στη διάρκεια των κρίσεων (μέσω των τραπεζών τους ή απευθείας).

Και η Αριστερά; Χρέος της να σώσει τους εργαζόμενους

Ακόμη και τώρα, η Αριστερά, στριμωγμένη από το μπαράζ χτυπημάτων των προηγούμενων δεκαετιών, τις διαβολές (σοσιαλισμό θα κάνουμε;), αποδέχεται μοιρολατρικά τις κρίσεις στο όνομα μιας «κυκλικότητας» που θεωρείται αναπότρεπτη, λες και είναι δικές της οι κρίσεις ή λες και βοηθούν στην επανεκκίνηση του συστήματος. Να θυμίσουμε ότι restart δεν έγινε σε καμία χώρα. Παρ’ όλα αυτά, οι θετικές προτάσεις της βοηθούν τους κοινωνικά αδύναμους και τον κόσμο της εργασίας. Ιδιαίτερα όταν αναγκάζουν την κυβέρνηση να οπισθοχωρήσει, όπως με την περίθαλψη των ανασφάλιστων πρόσφατα.

Σε αντίθεση με τη διστακτικότητα της Αριστεράς, το ΔΝΤ και η Λαγκάρντ από το καινούργιο της πόστο προτείνουν φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, δημόσιες δαπάνες και κοινωνική πολιτική. Φυσικά, για δικούς τους λόγους, που έχουν σχέση με τη διατήρηση και την επιβίωση του συστήματος.

Ας αποδεχτούμε τους όρους του αντιπάλου. Εμείς για λόγους επιβίωσης των εργαζομένων και στη συνέχεια είναι δουλειά των ίδιων των εργαζομένων να σταθεροποιήσουν και να διευρύνουν τα όποια οφέλη.

Η Αριστερά να προτείνει κοινωνικό ή κρατικό έλεγχο των «κοινών αγαθών». Το νερό, το ρεύμα, η δημόσια Υγεία, η Παιδεία δεν είναι εμπορεύματα προς πώληση. Οι θεωρίες της κυβέρνησης περί ξεπουλήματος των πάντων, άσχετα αν τώρα δεν τολμάει να τις επαναλάβει, ιδιαίτερα για την Υγεία, έχουν ξεπεραστεί. Ξέρουμε, βέβαια, ότι περιμένουν στη γωνία να τις ξαναφέρουν στην επιφάνεια. Μαθαίνουμε ότι μόνο 3 δισ. από τα 32 που θα πάρουμε σαν ενίσχυση από την Ε.Ε. θα δοθούν για κοινωνικές παροχές, ενώ τα υπόλοιπα θα χρησιμοποιηθούν για "μεταρρυθμίσεις". Παρόμοια χρήση γίνεται και για τα πλεονάσματα που αφέθηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση.

Οι «συνήγοροι του διαβόλου» θα έρθουν πάλι, όπως ήρθαν και την προηγούμενη δεκαετία. Τότε έλεγαν ότι φταίει ο υπερκαταναλωτισμός (σπατάλη) των λαϊκών τάξεων. Τώρα μιλάνε για «ατομική ευθύνη» που προκαλεί επέκταση της πανδημίας και «κατασπατάληση» πόρων σε επιδόματα ανέργων και δαπάνες για την Υγεία.

Εμείς θα πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.  Όχι μόνο σαν απαιτήσεις της Αριστεράς, αλλά και σαν ανάγκες της επιβίωσης της κοινωνίας και της χώρας, σαν ολότητας.

Οι πολιτικοί μας αντίπαλοι θα επιδιώξουν πρώτα να πετάξουν από τη βάρκα τους εργαζόμενους. Τι θα κάνουν χωρίς κωπηλάτες μάλλον δεν το σκέφτονται.

Εμάς, βέβαια, μας ενδιαφέρει πρωταρχικά να σώσουμε τους εργαζόμενους και τις ζωές τους.

 

Μεταλιγνιτική εποχή κοινό ψήφισμα

ΝΕΟΙ ΔΡΟΜΟΙ  Γιώργος Δέδες

Κόρινθος, 10 Νοεμβρίου 2020

 Δελτίο Τύπου

ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ  ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΛΙΓΝΙΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ  MASTER PLAN ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ  ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

Το Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου προχώρησε σε μια σημαντική απόφαση. Καταψήφισε το master plan της κυβέρνησης για τη λεγόμενη «Δίκαιη Μετάβαση της Μεγαλόπολης» και υπερψήφισε την κοινή πρόταση των  5 παρατάξεων   (Τατούλη, Δέδε, Μπουντρούκα, Πετράκου και Λυμπεροπούλου) για τη μεταλιγνιτική εποχή στη Μεγαλόπολη.

Ολόκληρη η απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου είναι η εξής :

 

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

Για  το Σχέδιο Δίκαιης Αναπτυξιακής Μετάβασης (Master Plan)

για τη μεταλιγνιτική εποχή στην Μεγαλόπολη

Το Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου αφού συζήτησε το ζήτημα της Δίκαιης Μετάβασης των λιγνιτικών περιοχών το οποίο είναι σύνθετο, πολυεπίπεδο, διεπιστημονικό και σίγουρα διατομεακό, αποφάσισε κατά πλειοψηφία ότι:

 

Α) Απορρίπτει το Master Plan της μεταλιγνιτικής εποχής στην Μεγαλόπολη διότι:

1.       Η βίαιη απολιγνιτοποίηση που επέλεξε η κυβέρνηση και η μετάβαση σε ένα νέο οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο δεν μπορεί να είναι δίκαιη αφού αφενός ο χρόνος που διατίθεται είναι ελάχιστος και αφετέρου η περιοχή και η πολιτεία ήταν απροετοίμαστες για μια τέτοιου μεγέθους αλλαγή και προσαρμογή σε νέα δεδομένα. 

Γι αυτό διεκδικούμε: Παράταση χρόνου προσαρμογής στα νέα δεδομένα   τουλάχιστον έως το 2035 για τη Μεγαλόπολη και το 2040 για όλη τη χώρα και  παράταση περαιτέρω όλων των συζητήσεων για το ΣΔΑΜ.

 

2.       Δεν είναι προϊόν δημοκρατικής και επαρκούς διαβούλευσης, με  την τοπική κοινωνία και τους αρμόδιους φορείς της. Δεν εκφράζει τη βούληση των πολιτών της Μεγαλόπολης και της Περιφέρειας  γενικότερα. Αποφασίζει για εμάς, χωρίς εμάς!

 

3.       Δεν προκύπτει συμμετοχή στη μεταλιγνιτική εποχή των τοπικών κοινωνιών, παραγωγικών φορέων, τοπικής αυτοδιοίκησης. Ακόμα και το μοντέλο διακυβέρνησης θα προσδιοριστεί σε δεύτερο χρόνο, μετά τη διαβούλευση.

 

4.       Δεν είναι δομημένο με διακριτές φάσεις με προκαθορισμένους στόχους ανάπτυξης και δείκτες απασχόλησης που να συνδέονται χρονικά με την σταδιακή υλοποίηση δράσεων που να συμβαδίζουν με την οικονομική προσαρμογή της περιοχής (μεταβατικό πρόγραμμα, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα).

 

5.       Απουσιάζουν οι Δημόσιες επενδύσεις.

 

6.       Απουσιάζουν χαρακτηριστικά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι μικρότερης κλίμακας επενδύσεις, οι οποίες είναι πιο αποτελεσματικές στην εμπλοκή των τοπικών κοινωνιών στην ομαλή και δίκαιη μετάβαση της περιοχής τους. Κάτι τέτοιο δε, ο ίδιος Κανονισμός, στην Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, θέτει περιορισμούς και προϋποθέσεις για τη στήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων.

 

7.       Απουσιάζει ο πρωτογενής τομέας. Δε φαίνεται να απασχολεί ουσιαστικά τους συντάκτες του σχεδίου. Η πρόβλεψη για γη σε αγρότες μετατίθεται σε μεταγενέστερο χρόνο όταν προχωρήσει ο χωρικός σχεδιασμός και τα τοπικά χωρικά, ενώ η έξυπνη γεωργία απλώς αναφέρεται αορίστως και κάποια στιγμή στο μέλλον.

 

8.       Οι εμβληματικές επενδύσεις που προτείνονται δεν προκύπτουν από ένα συγκροτημένο και συνεκτικό σχέδιο ανάλυσης ανάταξης της περιοχής από τον επερχόμενο μαρασμό και την ερήμωση αντίθετα εξυπηρετούν κυρίως επενδυτική ευκαιρία συγκεκριμένων εταιρειών. Δεν αναγράφονται κριτήρια επιλογής των επενδύσεων και των δράσεων, δεν υπάρχει ποσοτική ανάλυση όλων των κλάδων της οικονομίας, δεν τεκμηριώνεται γιατί επιλέχθηκαν συγκεκριμένοι κλάδοι έναντι άλλων.

 

Β) Το Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου απαιτεί  ένα  ολοκληρωμένο σοβαρό σχέδιο παραγωγικού μετασχηματισμού και γενναία δημόσια χρηματοδότηση από αύριο για τη μεταλιγνιτική εποχή η οποία για τη περιοχή μας δεν μπορεί να είναι πριν το 2035.

Απαιτεί από την πολιτεία και την Περιφέρεια, να σχεδιαστεί η αντικατάσταση της απασχόλησης και της οικονομικής δραστηριότητας που θα καταργηθούν λόγω αυτής της μετάβασης. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να καλυφθεί αυτή η ανάγκη από τη λειτουργία της αγοράς. Ο σχεδιασμός αυτός πρέπει να καταλήγει στην επιλογή δραστηριοτήτων που μπορούν να αναπτυχθούν στην περιοχή, να περιλαμβάνει χρονοδιαγράμματα, και να περιλαμβάνει επίσης την εξασφάλιση της ύπαρξης των κατάλληλων υποδομών, αλλά και τη μετεκπαίδευση των εργαζομένων, μαζί με τις κατάλληλες χρηματοδοτήσεις που θα επιτρέψουν την ομαλή μετάβαση από την πλευρά των συνθηκών ζωής και της βιωσιμότητας των οικονομικών δραστηριοτήτων.

 

Γ) Θεωρεί ως προαπαιτούμενα για ένα τέτοιο σοβαρό και φίλο περιβαλλοντικό σχέδιο  παραγωγικού μετασχηματισμού πέραν του χρόνου προσαρμογής ότι είναι:

1.       Αποκατάσταση των εδαφών των λιγνιτικών πεδίων προς όφελος της τοπικής κοινωνίας, άμεσα χωρικός σχεδιασμός και να τεθούν τα εδαφικά σχέδια μετάβασης. Οι Ζώνες Απολιγνιτοποίησης (ΖΑΠ) δεν έχουν θεσμοθετηθεί και παρόλα αυτά προχωράμε στην οριοθέτηση χρήσεων γης και περιοχών ΕΠΣ.

 

2.       Στην εκπόνηση των ΕΠΣ και στη χωροθέτηση των χρήσεων γης να ληφθεί υπόψη η δυνατότητα ώστε να αναπτυχθούν δράσεις όσο το δυνατόν από ευρύτερες ομάδες τοπικού πληθυσμού και όχι μόνο κάποιες για εταιρείες όπως προβλέπεται στις εμβληματικές επενδύσεις.

 

3.       Στο εδαφικό σχέδιο δίκαιης μετάβασης να γίνει μια πλήρης καταγραφή των περιβαλλοντικών επιπτώσεων και ένα συνεκτικό σχέδιο αποκατάστασης του φυσικού περιβάλλοντος.

 

4.       Να εξασφαλίσει, χαμηλό κόστος ενέργειας και εξασφάλιση της θέρμανσης των πληττόμενων περιοχών για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις προκειμένου να καταστεί εφικτή η παραγωγική ανασυγκρότηση και να καταπολεμηθεί η ενεργειακή φτώχεια.

 

5.       Τα κονδύλια που προβλέπονται ή θα διατεθούν για τη λεγόμενη «μεταλιγνιτική εποχή» να τα διαχειριστεί δημόσιος φορέας στον οποίο θα συμμετέχουν οι φορείς της τοπικής κοινωνίας (Δημόσιο, ΔΕΗ, Περιφέρεια, Δήμος, Πανεπιστήμιο , φορείς).

 

6.       Δημόσιες επενδύσεις αλλά και επενδύσεις από τη ΔΕΗ.

Όπως: Οδικά έργα, σύγχρονα  ασύρματα ψηφιακά  δίκτυα  τηλεπικοινωνιών, νέα σύγχρονη σιδηροδρομική γραμμή για τη Μεγαλόπολη και όλη τη Πελοπόννησο, υποδομές για υγεία και παιδεία, μονάδα κατασκευής έξυπνων μετρητών από τον ΑΔΜΗΕ, εργοστάσιο  παραγωγής φωτοβολταϊκών panel και λοιπών αναγκαίων εξαρτημάτων από τη ΔΕΗ   ώστε να πάψουμε να είμαστε χώρα  εισαγωγής, Κατασκευή φράγματος στη θέση «Κομπόνα»  από τη ΔΕΗ και μικρού υδροηλεκτρικού, μετατροπή λιγνιτικής μονάδας σε μονάδα αποθήκευσης υδρογόνου και μετατροπή λιγνιτικής μονάδας σε μονάδα παραγωγής ρεύματος από ΑΠΕ (βιομάζα).

7.       Δημιουργία του βιομηχανικού πάρκου Μεγαλόπολης.

 

8.       Την αναθεώρηση της ΜΠΕ της ΔΕΗ και την εκπόνηση  των Ειδικών Πολεοδομικών Σχεδίων (ΕΠΣ) που πρέπει να περιλαμβάνει τη ΖΑΠ Μεγαλόπολης, την επέκταση της περιμετρικά από αυτή των όμορων περιοχών του Λεκανοπεδίου και ευρύτερα. Την εκπόνηση παράλληλα και με κοινές προδιαγραφές ενός ολοκληρωμένου χωροταξικού σχεδιασμού που να αποπνέει δυναμική και να προσδιορίζει τους στόχους και τις προοπτικές ουσιαστικής αλλαγής του οικονομικού-παραγωγικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού μοντέλου της περιοχής.

 

9.       Στην εκπόνηση των ΕΠΣ και στη χωροθέτηση των χρήσεων γης να ληφθεί υπόψη η δυνατότητα ώστε να αναπτυχθούν δράσεις όσο το δυνατόν από ευρύτερες ομάδες τοπικού πληθυσμού και όχι μόνο κάποιες για εταιρείες όπως προβλέπεται στις εμβληματικές επενδύσεις.

 

10.   Το μεγαλύτερο μέρος των πόρων πρέπει να έχει ως βασικό αποδέκτη την ευρύτερη περιοχή  της Μεγαλόπολης.

Δ) Προτείνει επιπλέον :

·         Δημιουργία κεντρικού Σταθμού Συμπίεσης και διανομής Φυσικού Αερίου στην Περιοχή για την κάλυψη των αναγκών της γεωγραφικής Πελοποννήσου.

 

·         Δημιουργία Κέντρο Έρευνας και Καινοτομίας, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και Πολυτεχνικές σχολές, με προσανατολισμό στη Νανοτεχνολογία.

 

·         Επιπλέον κίνητρα για ενεργειακές κοινότητες με συμμετοχή της αυτοδιοίκησης. Παράλληλα να λυθεί το θέμα με το κορεσμένο δίκτυο της Περιφέρειας Πελοποννήσου γιατί ότι και να συζητάμε για ανάπτυξη ΑΠΕ, ενεργειακών κοινοτήτων με αυτές τις συνθήκες δεν έχει νόημα.

 

·         Για τον αγροτικό τομέα. Την ανάπτυξη της γεωργίας και της κτηνοτροφίας με σύγχρονες μεθόδους και τη συμμετοχή μικροκαλλιεργητών και μικροκτηνοτροφικών μονάδων χωροταξικά οργανωμένες σε αρδευόμενες εκτάσεις με σύγχρονες υποδομές και μονάδες μεταποίησης μέσα από εθελοντική συνεργασία των παραγωγών, σε συνεταιρισμούς, ομάδες παραγωγών και clasters.

·         Ενσωμάτωση στις προτάσεις των περιοχών των υδάτινων οικοσυστημάτων με αξιοποίηση αυτών σε όλα τα επίπεδα (περιβαλλοντικό, ενεργειακό, χωροταξικό, τουριστικό, εναλλακτικού αθλητισμού κλπ).

·         Δημιουργία τεχνολογικού ινστιτούτου το οποίο να αποτελεί κέντρο επιστημονικής και ερευνητικής δραστηριότητας στον τομέα των νέων μορφών ενέργειας φιλικών προς το περιβάλλον.

·         Αξιοποίηση της βιομηχανικής κληρονομιάς. Επενδύσεις αξιοποίησης και προβολής των βιομηχανικών εγκαταστάσεων μέσω της καταγραφής τους και του χαρακτηρισμού τους ως μνημεία και τη σύνδεση τους με την ιστορία της περιοχής με στόχο την ενίσχυση του τουρισμού.             

·         Ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς (Αρχαίο θέατρο Μεγαλόπολης ,αρχαιολογικό και παλαιοντολογικό μουσείο κλπ).

·         Τουριστική ανάπτυξη.

·         Δημιουργία πάρκου ηλεκτροκίνησης.

·         Συνέχιση λειτουργίας της τηλεθέρμανσης για παροχή θερμότητας στην Μεγαλόπολη και σύνδεση με την 5^η μονάδα συνδυασμένου κύκλου της ΔΕΗ και χαρακτηρισμού της ως μονάδα ΣΗΘΥΑ.

·         Πράσινη επιχειρηματικότητα με κοινωνικό πρόσημο. Πράσινη ενέργεια για καθαρό περιβάλλον και ποιότητα ζωής μέσω της αειφορίας και της κυκλικής οικονομίας. Μεγαλόπολη πόλη zero waste and zero energy , για μια στρατηγική δίκαιης μετάβασης σε μια κλιματικά ουδέτερη Ευρώπη.

·         Δημιουργία Παρατηρητηρίου για να παρακολουθεί την υλοποίηση του σχεδίου απολιγνιτοποίησης και απορρόφησης των κονδυλίων.

·         Αλλαγή στις ζώνες κινήτρων, όπως μνημονεύεται στην απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Μεγαλόπολης.

 

Γραφείο Τύπου