Ο Ν. Σαντορινιός απαντά στο ΠΡΩΤΟ Θ(Ψ)ΕΜΑ!!!

Ν. Σαντορινιός για Πρώτο Θέμα: «Η αίτηση υπαγωγής μου στο Νόμο Κατσέλη έγινε το 2014, πριν γίνω βουλευτής»

Δήλωση του βουλευτή Δωδεκανήσου του ΣΥΡΙΖΑ, Νεκτάριου Σαντορινιού, σχετικά με δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα»

Ολόκληρη η δήλωση:

Αίτηση υπαγωγής στο Νόμο Κατσέλη έγινε το 2014, πριν γίνω βουλευτής και με αίτημά μου ΥΠΕΡΠΕΝΤΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΚΕ η δόση που θα πληρώνω στις τράπεζες»

Σχετικά με το δημοσίευμα της εφημερίδας Πρώτο Θέμα, που ενημερώνει για τις αιτήσεις που έχω κάνει στο νόμο Κατσέλη, θα ήθελα να ενημερώσω τους πολίτες ότι η εν λόγω αίτηση δεν αφορά το αίτημα ένταξης στον εν λόγω νόμο που έγινε στις 7/8/2014. Αποτελεί δεύτερο αίτημα με το οποίο ζητώ την αύξηση των δόσεων που καταβάλλω στις τράπεζες δεδομένης της αύξησης των εισοδημάτων μου. Ταυτόχρονα τον Μάιο του 2016 έκανα αίτημα νέας ρύθμισης εκτός του νόμου Κατσέλη προς την ALPHA BANK.

Ως ένας από τους πολίτες που βίωσαν τις πολιτικές φτωχοποίησης τα χρόνια του μνημονίου αναγκάστηκα στις 7/8/2014, πολύ πριν γίνω βουλευτής, να κάνω αίτημα υπαγωγής στο νόμο Κατσέλη. Η συζήτηση για προσωρινή διαταγή μέχρι την εκδίκαση του αίτηματός μου έγινε στις 8-12-2014, επίσης προ της ανάδειξης μου στο αξίωμα του βουλευτή.

Μετά την ανάδειξη μου ως βουλευτής έδωσα εντολή στον δικηγόρο μου να εκκινήσει τις διαδικασίες για την αίτηση μεταρρύθμισης της προσωρινής διαταγής, προκειμένου να αυξηθεί η δόση που θα πληρώνω στις τράπεζες, δεδομένου ότι αυξήθηκαν τα εισοδήματα μου. Η αρχική συζήτηση της υπόθεσης είχε οριστεί για τις 31/3/2016, όμως λόγω της γνωστής απεργίας των δικηγόρων η υπόθεση συζητήθηκε την Πέμπτη 28/7/2016. Το δικαστήριο αποφάσισε τον υπερπενταπλασιασμό της δόσης που πληρώνω στις τράπεζες και συγκεκριμένα αποφάσισε να πληρώνω 750 €/μήνα. Είναι προφανές ότι το δικαστήριο συνυπολόγισε το σύνολο των δαπανών και εσόδων μου και έκρινε ότι αυτό είναι ένα εύλογο ποσό σε σχέση και με τα δάνεια που έχω.

Κατόπιν των ανωτέρω:

1. Όπως είναι προφανές μόνος μου ζήτησα την αύξηση του μηνιαίου ποσού που θα πληρώνω στις τράπεζες, δεδομένης της αύξησης των εσόδων μου.

2. Αναζήτησα και αναζητώ ρύθμιση των δανείων εκτός των προστατευτικών διατάξεων του νόμου Κατσέλη με αίτημα μου προς την ALPHA BANK.

3. Ως μέλος της εξεταστικής επιτροπής για τα δάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ, δεν πρόκειται να σταματήσω να αναζητώ την αλήθεια για το τρίγωνο της διαπλοκής που έχει στηθεί μεταξύ των κομμάτων, των ΜΜΕ και των τραπεζών.

4. Κατανοώ απόλυτα την ευαισθησία της εφημερίδας ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, απέναντι στα δάνεια που έχουν οι πολιτικοί και ειδικά την ευαισθησία για το δάνειο μου.

5. Δεν κατανοώ την επιλεκτική ευαισθησία της ίδιας εφημερίδας, που δεν είπε λέξη για δάνεια 300.000 € που δεν αποπληρώθηκε καμία δόση για περισσότερο από 10 χρόνια και συγκεκριμένα για το δάνειο του ΚΗΡΥΚΑ Χανίων.

6. Δεν προέρχομαι από κανένα πολιτικό τζάκι και γι’ αυτό το λόγο όπως εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μου βρέθηκα στη δυσχερή θέση να κάνω αίτηση στο νόμο Κατσέλη όταν δεν ήμουν βουλευτής.

7. Θεωρώ ότι για λόγους δημοσιογραφικής δεοντολογίας τα μέσα που ανέδειξαν το θέμα οφείλουν να δημοσιεύσουν την απάντηση μου σε θέση ανάλογη της πρώτης δημοσίευσης.

Τρία σε ένα για την αθλιότητα

Ο Δεξιός καρκίνος είναι μεταστατικός (Θαν. Καρτερός)

Η χθεσινή αθλιότητα υπογράφεται από τον Κουμουτσάκο και τον Γεωργιάδη. Διακοπές πολυτελείας για τον Τσίπρα και 54 άτομα στην Πάρο με αφορμή τα εγκαίνια για το νέο αεροδρόμιο. Απλώθηκε το νέφος στα sites της διαπλοκής και της προσκολλήσεως, συνδέθηκε και με την -εκ πρώτης όψεως άτοπη τέτοιες μέρες- τροπολογία για τη συνοδεία στα ταξίδια του Προέδρου της Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού και κάποιων υπουργών κι έδεσε το γλυκό: Ο Τσίπρας πέρασε μια τροπολογία για να εξασφαλίσει δωρεάν διακοπές πέντε αστέρων στα στελέχη του.

Υπάρχει κάτι τοξικό και καρκινογόνο στη λάσπη που παράγει και διαθέτει η Ν.Δ. Τοξικό και καρκινογόνο όχι μόνο από την άποψη ότι δηλητηριάζονται οι εύπιστοι και οι πρόθυμοι, παραμορφώνεται η κρίση τους και διαμορφώνεται μια εικόνα στρεβλή για τα πάντα. Ούτε μόνο από την άποψη ότι τα χημικά απόβλητα που φιλοξενούνται από τα ΜΜΕ της Δεξιάς, της ντροπαλής Δεξιάς και της Άκρας Δεξιάς προκαλούν καρκινικές παραμορφώσεις σε ό,τι ονομάζουμε ενημέρωση. Αλλά και από την άποψη -κι αυτό ίσως είναι το πιο σημαντικό- ότι ο δεξιός καρκίνος είναι μεταστατικός.

Μεταστατικός, μάλιστα. Διότι απλώνεται σε όλο το πολιτικό σύστημα. Και δεν μιλάω εδώ για το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, που στήνονται στην ουρά για να γεμίσουν την καραβάνα τους με το καθημερινό συσσίτιο της Ν.Δ. Μιλάω για μας, για τον ΣΥΡΙΖΑ, για την κυβέρνηση. Που ανεπαισθήτως μας σπρώχνουν να ασχολούμαστε με αθλιότητες, να απαντάμε σε αθλιότητες, να καταγγέλλουμε αθλιότητες. Όπως χθες, για παράδειγμα, με τη λάσπη Πάρου, για την οποία το Μαξίμου υποχρεώθηκε να απαντήσει. Βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους και καταγγέλλοντας άλλη μια φορά τον γκαιμπελισμό της Ν.Δ.

Νικητής όμως από τέτοιες «μάχες» είναι μόνο οι φασίστες και όσοι έχουν λυσσάξει να ισοπεδώσουν τα πάντα. Διότι η εικόνα που σχηματίζει ο πολίτης είναι ότι ο ίδιος καίγεται και τα κόμματα αλληλολασπώνονται. Συνεπώς, μας αρέσει είτε όχι, φοβάμαι ότι το Μαξίμου τουλάχιστον πρέπει να αφήσει μόνη τη Ν.Δ. στο λασποταξίδι. Όπως ακριβώς έκανε ο Τσίπρας που δεν πήγε στη συζήτηση για την Εξεταστική. Αν τους αρέσει η λάσπη, ας παραμείνουν σ’ αυτή. Πρέπει να γίνει όμως σαφές ότι η κυβέρνηση έχει πιο σοβαρά πράγματα από τις λασπομαχίες να κάνει...

Πόσο ευρωπαίοι είναι οι Μένουμε ευρώπη; (Αν. Γιάμαλη)

Θυμόμαστε όλοι και όλες ποιες πολιτικές και μιντιακές δυνάμεις σήκωσαν στην πλάτη τους το «Ναι» του περασμένου Ιουλίου. Θυμόμαστε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν τότε κυβέρνηση και μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου ανανέωσε τη λαϊκή εντολή, απλά κατήγγειλε τις κάτω από τη ζώνη πρακτικές των καναλιών που όλοι παρακολουθήσαμε από τους δέκτες μας. Δεν τις μπλόκαρε όμως, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές ξεπερνούσαν κατά πολύ τα όρια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αλλά και του πολιτικού πολιτισμού... «Τι φταίμε εμείς που όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι με το 'Ναι'» αναρωτιόταν on camera η ανκοργούμαν, ενώ λίγο πιο κάτω στα κουμπιά του τηλεκοντρόλ εκπομπές χωρίς το σήμα του καναλιού εξέπεμπαν και κήρυτταν τη βιβλική καταστροφή που θα ακολουθούσε αν ο «λαουτζίκος» έλεγε «Όχι»... Αναλυτές μικραναλυτές, πουθενάδες και μη επαναλαμβάναν τους κινδύνους, υπαρκτούς και φανταστικούς μιας εξόδου από την Ευρώπη... Μέχρι και ο Σάκης Ρουβάς επιστρατεύτηκε.

Την Τετάρτη στη Βουλή, στο πλαίσιο της συνεδρίασης της Εξεταστικής Επιτροπής για τα θαλασσοδάνεια των ΜΜΕ και των κομμάτων, ένας υπέρμαχος του ευρωπαϊσμού -του παντελονάτου σαμαρικού ευρωπαϊσμού-, ο Δημήτρης Σταμάτης, απαντώντας στη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην συμβασιούχο της ΕΡΤ Αννέτα Καββαδία, η οποία του είπε ότι θα τον ακολουθεί το «μαύρο» της ΕΡΤ, απάντησε «Όταν η ΕΡΤ είχε άτομα σαν εσάς, καλά κάναμε και την κλείσαμε γιατί ήσασταν φερέφωνο και ιεροκήρυκες του ΣΥΡΙΖΑ».

Οι φιλοευρωπαίοι που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ πως θέλει να ελέγξει τα κανάλια παραδέχονται ότι έκλεισαν την ΕΡΤ -που επί των ημερών τους είχε γίνει αντικείμενο κριτικής, με τους επικριτές να την παρομοιάζουν με την ΥΕΝΕΔ- γιατί οι εργαζόμενοι σε αυτήν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Σταμάτη, υποστήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί, που όπου σταθούν εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ πως εφαρμόζει πρακτικές Βόρειας Κορέας, υποστηρίζουν την ορθότητα του «μαύρου» τρία χρόνια μετά όχι ως αναγκαία περικοπή στον κρατικό προϋπολογισμό, όπως ισχυρίστηκαν τότε, αλλά ως κίνηση άσκησης ελέγχου.

Είναι οι ίδιοι που ανανέωναν τις προσωρινές άδειες των φιλοευρωπαϊκών καναλιών νύχτα, χωρίς διαγωνισμό διαφάνεια ή αντίτιμο (άμεσο γιατί έμμεσο υπήρχε) επί χρόνια... Και μάλιστα όχι όποια νύχτα, προτιμούσαν τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.

Σήμερα αυτό το φιλοευρωπαϊκό στρατόπεδο λέει πως (ότ)αν αναλάβει την εξουσία, θα άρει τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Μάλλον, όταν πρόκειται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, δεν ενδιαφέρονται τόσο για την ευρωπαϊκή υπόληψη της πατρίδας, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το ότι δεν ενοχλούνται που έχουμε την ντροπιαστική αποκλειστικότητα της μοναδικής χώρας της Ε.Ε. στην οποία ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε γίνει διαγωνισμός για τα ιδιωτικά κανάλια. Το κανάλι ντουντούκα του «Γέρουν, γερά» έβγαλε και σποτ με το οποίο τονίζει ότι πληρώνει και τις εισφορές του, λες και θα μπορούσε να μην το κάνει σε μια ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα... Τα κανάλια και οι φίλοι τους, που μέχρι και στους δρόμους βγήκαν για να υπερασπιστούν την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, είναι αντίθετοι με τη διεξαγωγή ενός τυποποιημένου και αδιάβλητου διαγωνισμού με σαφείς όρους και διαφάνεια... Δεν είναι αντίθετοι -όπως παραδέχθηκε ο κ. Σταμάτης- να ρίχνουν «μαύρο» στο κρατικό κανάλι για λόγους «γραμμής»... Ευρωπαϊσμός α λα Κιμ Γιονγκ Ουν...

Το σύνηθες τρίγωνο της (λαικιστικής) αντιπολίτευσης (Ν. Λιονάκης)

Ο θόρυβος γύρω από την τροπολογία που κατέθεσε η κυβέρνηση σχετικά με λεπτομέρειες των επισκέψεων κορυφαίων πολιτειακών και κυβερνητικών αξιωματούχων στο εξωτερικό έρχεται να καταδείξει τη βιασύνη που επιδεικνύουν η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι στον καθημερινό αγώνα δρόμου που κάνουν να ασκούν δομική αντιπολίτευση.

Μια αντιπολιτευτική ρητορική την οποία εμποτίζουν όλο και συχνότερα και εντονότερα με έναν ακραία λαϊκιστικό χαρακτήρα. Αυτό τον “λαϊκισμό” που, παρ' όλα αυτά, ως “μεταρρυθμιστικές” πολιτικές δυνάμεις καταγγέλλουν και κατήγγειλαν εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ όσο εκείνος ήταν αντιπολίτευση. Τα τρία κόμματα γνωρίζουν ότι το δυνατό σημείο αυτής της κυβέρνησης είναι η σχέση της με τον κόσμο κι αυτό ακριβώς προσπαθούν να πλήξουν, τις περισσότερες φορές με ωμό τρόπο.

Η Ν.Δ. -ποιος ξέρει με ποια λογική- έτρεξε να συνδέσει μια τροπολογία που αφορά επίσημες επισκέψεις εθνικού χαρακτήρα στο εξωτερικό με το σημερινό ταξίδι του Αλ. Τσίπρα στην Πάρο, όπου εγκαινιάζει το αεροδρόμιο, περιγράφοντας τριήμερες διακοπές μιας παρέας 54 ατόμων. Αποτέλεσμα ήταν να εκτεθεί βαριά από την ίδια την πραγματικότητα.

Εντάξει η Ν.Δ. Όμως την τελευταία περίοδο, τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιούν και οι οιονεί εταίροι του νέου φορέα της “Κεντροαριστεράς”, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Για την απλή αναλογική, τη συνταγματική αναθεώρηση, τις ανακοινώσεις για το κοινωνικό κράτος, τα ταξίδια... Χαρ. Τρικούπη, Σεβαστουπόλεως, Λ. Συγγρού συναγωνίζονται ποιος θα αντιπολιτευτεί καλύτερα. Το αποτέλεσμα είναι η επιχειρηματολογία τους να ταυτίζεται όλο και πιο πολύ. Τα κόμματα που με τις κυβερνήσεις τους οδήγησαν τη χώρα στη βαθύτερη κρίση που έχει ζήσει ποτέ στη σύγχρονη Ιστορία της κατηγόρησαν την κυβέρνηση ότι την ώρα που “η κοινωνία στενάζει”, έφερε μια τροπολογία για να μένουν τα κυβερνητικά στελέχη σε “πεντάστερα ξενοδοχεία”.

Επί της ουσίας, η εν λόγω τροπολογία ρυθμίζει, με αυτονόητο για επίσημες ευρωπαϊκές κυβερνητικές αποστολές τρόπο, συγκεκριμένες ανάγκες και δεν συνιστά καν θέμα άξιο συζήτησης.

Εφόσον τα τρία κόμματα εντοπίζουν φέτος μια δραματική κατάσταση που... παρέβλεπαν τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια της κρίσης, οφείλουν για λόγους σεβασμού απέναντι «στην κοινωνία που στενάζει» στοιχειώδη σοβαρότητα στον αντιπολιτευτικό ρόλο τους. Ειδάλλως, την αποπροσανατολίζουν με άγαρμπο λαϊκιστικό τρόπο από τα πραγματικά προβλήματα.

 

Την αντιπολίτευση και τα μάτια σας

 Κλέαρχος Τσαουσίδης

Φέτος το καλοκαίρι η εκ δεξιών (και όχι μόνο) γελοιότητα φούντωσε.

Αρχίζω με τη μεγαλειώδη ατάκα του προσωρινού ηγετίσκου, που πέρασε ο δύσμοιρος τα πρώτα 6 χρόνια της ζωής του εξόριστος «σε μια κάμαρα ξένη στο πολύβουο Παρίσι» (προηγήθηκε και η θητεία του ως εξαμηνίτη πολιτικού κρατούμενου στην Αθήνα).

Το πλέον ενδιαφέρον είναι ότι την υπεράσπιση της αντιστασιακής ιδιότητας του κ. Μητσοτάκη ανέλαβε προχθές στη Βουλή ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης, που ουδέποτε έκρυψε την εκτίμησή του στη χούντα. Μόλις εκστόμισε το δηλητηριώδες σχόλιό του ο κ. Τσακαλώτος, για την αδυναμία του κ. Μητσοτάκη να μελετήσει τον Ζαν Ζακ Ρουσό λόγω των «περιπετειών» του, ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. πετάχτηκε σαν... τελοσπάντων και άρχισε τα ακατάληπτά του. Τότε ο φλεγματικός κ. Τσακαλώτος τον προσδιόρισε ως πεμπτουσία του γελοίου, απόσταγμα του γελοίου. Αν είναι δυνατόν!

Λίγος ακόμη Άδωνις και στις επόμενες εκλογές δεύτερο κόμμα θα έρθει η Ένωση Κεντρώων του κ. Λεβέντη. Ο οποίος κ. Λεβέντης υπέστη μια επίθεση από τον διαχρονικό κ. Σκανδαλίδη που τον αποκάλεσε γραφικό. Ποιος; Ο κ. Σκανδαλίδης!

Προτού συνεχίσω, οφείλω μια διευκρίνιση: Καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια τα όσα γράφω να μη θίγουν τα ίδια τα πρόσωπα, αλλά τα λεγόμενα ή τα πεπραγμένα τους. Και επιπλέον δεν ασχολούμαι με πρόσωπα με διαγνωσμένη και δημοσιοποιημένη ψυχασθένεια ή ιδιωτεία.

Όταν η γλώττα προτρέχει

Η δήλωση που μου έφτιαξε το κέφι, παραμονή της επετείου εκείνης της μέρας που ξεμυτίσαμε και βγήκαμε δειλά - δειλά στους δρόμους, μην πιστεύοντας ότι η χούντα «την είχε κάνει», ήταν της κ. Κωνσταντοπούλου.

Αγέννητη το 1974 η κ. Κωνσταντοπούλου, με το γνωστό ύφος της, μας γνωστοποίησε ότι απαξιοί να παραστεί στη δεξίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας και ότι αυτό θα το πράξει όταν «αποκατασταθεί ξανά η Δημοκρατία στη χώρα μας».

Αν κρίνω από την παρουσία της κ. Κωνσταντοπούλου στην περσινή εκδήλωση στο Πάρκο Ελευθερίας, στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων 1967-74 και τα όσα είπε, το πραξικόπημα μάλλον έγινε αργότερα: «Ήταν μια πολύ συγκινητική, πολλαπλώς συμβολική, εμψυχωτική και αισιόδοξη εκδήλωση όχι μόνο μνήμης αλλά και δημοκρατικής θέσης και στάσης» δήλωσε ακριβώς ένα χρόνο πριν. Προφανώς στη συνέχεια, έπειτα από το εκλογικό αποτέλεσμα, πέρασε στην παρανομία. Ελπίζω οι χαφιέδες της νέας χούντας να μην ανακαλύψουν τη γιάφκα της, ώστε να συνεχίσει να τροφοδοτεί τα αντιστασιακά ΜΜΕ (Mega, ΣΚΑΪ, «Βήμα», «Νέα»).

Άλλοι είναι πιο αποφασισμένοι: είναι έτοιμοι να επιτεθούν στη χούντα Τσίπρα μόλις βρουν την ευκαιρία. Αντιγράφω από προκήρυξη της επαναστατικής οργάνωσης ΛΑΕ: «Ο Αλ. Τσίπρας χρησιμοποίησε τον ειδικά προστατευμένο και θωρακισμένο από τα ΜΑΤ προαύλιο χώρο της Βουλής για να πραγματοποιήσει μια κακόγουστη κυβερνητική και κομματική επικοινωνιακή φιέστα υπό τον τίτλο της Συνταγματικής Αναθεώρησης».

Δηλαδή, αν πήγαινε ο Τσίπρας αλλού, τι θα γινόταν; Θα ορμούσαν οι γνωστοί 30 της ΛΑΕ για να ματαιώσουν την εκδήλωση; Αυτό εννοεί η αντιστασιακή οργάνωση;

Πού να σφίξουν οι ζέστες

Να κλείσω με δύο όχι ευθέως πολιτικά ευτράπελα.

Όσο οι πυρκαγιές κατέκαιγαν τη Χίο, ο κρατικός μηχανισμός ανταποκρίθηκε μάλλον ικανοποιητικά και ήταν από τις λίγες φορές που δεν ακούσαμε δημάρχους και άλλους τοπικούς παράγοντες να φωνάζουν για εγκατάλειψη. Έλα, όμως, που η νέα ναυαρχίδα (έπειτα από το ναυάγιο του Mega) της αντικυβερνητικής προπαγάνδας, ο ΣΚΑΪ, αδυνατούσε να το χωνέψει. Έτσι, ακούστηκε ότι η αποστολή άλλων 19 οχημάτων της Πυροσβεστικής με πλοίο στη Χίο ήταν υπερβολική και επιβαρύνει με μεγάλο κόστος το Δημόσιο!

Και το αμίμητο: Στην πορεία που πραγματοποίησαν στη Θεσσαλονίκη Έλληνες και ξένοι «αλληλέγγυοι»* (αναρχοαυτόνομοι δήλωναν μέχρι πέρσι) μαζί με πρόσφυγες και μετανάστες, κάποιοι αποφάσισαν να τιμωρήσουν και τη ρατσιστική Ελβετία. Όταν πέρασαν κάτω από το κτήριο όπου υπάρχει γραφείο του επίτιμου προξένου της (δηλαδή Έλληνα που διεκπεραιώνει εντελώς τυπικά θέματα), έβαψαν με σπρέι όλη την είσοδο της πολυκατοικίας (όπου κατοικούν Έλληνες) και τα τζάμια του ημιυπόγειου, όπου στεγάζεται ένα τυπογραφείο! Όχι, την πρόσοψη του γραφείου του επίτιμου προξένου δεν την έβαψαν. Δεν έφταναν!

Αλλά το βούτυρο στο ψωμί της Δεξιάς το αλείψανε. Τι είπε ο Αϊνστάιν;

Όπως δήλωναν κάποιοι και σε αριστερά μέσα ενημέρωσης, αυτοί οι Έλληνες και ξένοι που κατασκήνωσαν με το έτσι θέλω στο ΑΠΘ «δεν έκαναν τίποτα το σοβαρό στο πανεπιστήμιο και στο δημαρχείο, κάτι μικροζημιές 3 ή 5 χιλιάδων ευρώ». Χουβαρντάδες!

Προς το συνέδριο

Τζίνα Πολίτη, μέλος Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Παγκρατίου.

Οι σκέψεις που καταθέτω στο άρθρο αυτό βασίζονται στην εκτίμηση πως μια ιστορική αναδρομή ίσως να είναι χρήσιμη για το παρόν και το μέλλον του κόμματος. Έτσι, ανατρέχω στο πρώτο συνέδριο του Συνασπισμού, που έγινε το 1992 και εξέλεξε ως πρόεδρο τη Μαρία Δαμανάκη. Το συνέδριο αυτό, για όσους/ες θυμούνται, δεν «έκλεισε» με τις καλύτερες προϋποθέσεις: έντονες ενστάσεις είχαν εκφραστεί σχετικά με «μαγειρέματα» από «αφανείς» μηχανισμούς, που αφορούσαν κυρίως τα εκλεγέντα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και την πλήρη απαξίωση της γνώμης και της ελεύθερης επιλογής των απλών μελών που συμμετείχαν στο συνέδριο. Στις εκλογές του 1993, το κόμμα δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή, η πρόεδρος παραιτήθηκε και αποφασίστηκε η σύγκληση έκτακτου συνεδρίου.

Στο έκτακτο αυτό συνέδριο πάρθηκαν δύο αποφάσεις οι οποίες, κατά τη γνώμη μου, στάθηκαν καθοριστικές για τη μετέπειτα εξέλιξη του κόμματος, έως και τις μέρες του ΣΥΡΙΖΑ. Για τον λόγο αυτόν θα επικεντρωθώ αποκλειστικά σε αυτές. Η πρώτη απόφαση αφορούσε τον τρόπο εκλογής του προέδρου. Παρ' ότι το συνέδριο δεν ήταν καταστατικό, οι σύνεδροι απαίτησαν την αλλαγή -εδώ και τώρα- ενός και μοναδικού άρθρου, θέτοντας σε ψηφοφορία την πρόταση ο πρόεδρος να μην εκλέγεται από την Κεντρική Επιτροπή αλλά απευθείας από τους συνέδρους. Το σκεπτικό αυτής της πρότασης βασίστηκε στο γεγονός ότι τα απλά μέλη του κόμματος, που δεν συμμετείχαν στο συνέδριο, είχαν τελικά λόγο μόνο μέσω μιας σειράς «αντιπροσώπων»: εξέλεγαν τους συνέδρους, οι οποίοι εξέλεγαν την Κεντρική Επιτροπή, η οποία εξέλεγε τον πρόεδρο! Για ένα κόμμα της ριζοσπαστικής, ανανεωτικής Αριστεράς, όπου ο δήμος αποτελούσε το κύτταρο της εξουσίας, μία όσο το δυνατόν πιο άμεση, δημοκρατική διαδικασία ήταν απαραίτητη. Η πρόταση αυτή έγινε δεκτή και πέρασε με συντριπτική πλειοψηφία!

Δεν είναι τυχαίο ότι πριν επέλθει η τελευταία διάσπαση,¹ σε κάθε συνέδριο το Αριστερό Ρεύμα και άλλες συνιστώσες κατέβαζαν την πρόταση να εκλέγεται ο πρόεδρος από την Κ.Ε., η οποία πάντοτε μειοψηφούσε! Το σκεπτικό ότι η άμεση εκλογή κινδύνευε να μετατρέψει το κόμμα σε «αρχηγικό», υποτιμούσε συλλήβδην τα απλά μέλη και το αριστερό τους φρόνημα, διευκόλυνε, ωστόσο, τη λειτουργία των εσωκομματικών «μηχανισμών» εξουσίας του ότι αναπόφευκτα οδηγούσαν το κόμμα στη γνωστή εσωστρέφεια. Έτσι, από τη μια είχαμε ένα Καταστατικό που απαγόρευε την όποια «διαγραφή», από την άλλη η Κ.Ε. θα είχε τη δύναμη να καθαιρέσει, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη και ψήφο της βάσης, τον πρόεδρο!

Αυτά, ως προς την πρώτη Απόφαση εκείνου του συνεδρίου. Η δεύτερη συνδέεται με τη δήλωση του αξέχαστου συντρόφου Μιχάλη Παπαγιαννάκη (που έμμεσα αφορούσε την αδιαφάνεια που χαρακτήρισε το πρώτο συνέδριο), ότι η τάση την οποία εκπροσωπούσε θα κατέβαινε ανοιχτά με λίστα για την Κ.Ε. Έτσι, όλες οι τάσεις κατέβασαν δικές τους λίστες και έκτοτε η πρακτική αυτή καθιερώθηκε. Σε κάθε συνέδριο που ακολούθησε, η πρόταση για «ενιαία» λίστα μειοψηφούσε. Η πρακτική αυτή, ώς έναν βαθμό, αποτελούσε μια μορφή «δημοσκόπησης» για τη δύναμη των συνιστωσών εντός του κόμματος. Εδώ, ωστόσο, τίθεται το ερώτημα: κατά πόσον μια τέτοια πρακτική ανταποκρίνεται στις αξίες της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας;

Αυτή η σύντομη ιστορική «ανασκόπηση» δύο κεντρικών σημείων ίσως μας βοηθήσει να σκεφτούμε πιο ώριμα και πιο αντικειμενικά για το επερχόμενο συνέδριο. Γιατί οι όροι και οι σχέσεις κόμματος και ηγεσίας έχουν πλέον ριζικά αλλάξει. Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε, από κόμμα διαμαρτυρίας, να επωμιστεί τις ευθύνες διακυβέρνησης της χώρας, το κόμμα αυτομάτως έγινε συμμέτοχο της εξουσίας και των ευθυνών που αυτή συνεπάγεται. Έτσι, η πολιτική πλέον ευθύνη που φέρουν οι Ο.Μ. δεν περιορίζεται στη λειτουργία και τις ισορροπίες μεταξύ κόμματος και ηγεσίας. Τα «καθήκοντα» συνοψίζονται τώρα στα εξής τρία:

Πρώτον, η προβολή στον κόσμο των θέσεων και των θετικών, στο μέτρο του δυνατού, αποτελεσμάτων της σκληρής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους δανειστές. 

Δεύτερον, η προσπάθεια -αρχίζοντας από εμάς τις ίδιες και τους ίδιους- της διαμόρφωσης ενός συλλογικού και όχι ατομοκεντρικού πολιτικού υποκειμένου. 

Τρίτον, η ελευθερία της γνώμης και της καλόπιστης κριτικής για αποφάσεις των ηγετικών οργάνων και η διασφάλιση, εκ μέρους του κόμματος, ότι υπάρχουν και λειτουργούν τα απαιτούμενα «κανάλια» ώστε η κριτική αυτή και οι προτάσεις των μελών να φτάνουν στον προορισμό τους.

Τέλος, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η μάχη που δίνουμε δεν αφορά μόνο το κόμμα μας. Αφορά τη χώρα μας, αφορά όλη την Ευρώπη, αν όχι τον κόσμο όλο. Είναι η μάχη για την επιβίωση της ίδιας της πολιτικής εξουσίας απέναντι στην παγκόσμια, αυταρχική ισχύ της αδηφάγου καπιταλιστικής αγοράς.

¹ ΑΕΚΑ, ΔΗΜ.ΑΡ., ΛΑΕ.

Διορθώστε το σκόπιμο λάθος

Η αλήθεια είναι ότι από “mea culpa” έχει χορτάσει αυτός ο καθημαγμένος τόπος.

Ποια είναι η πρώτη “συμβουλή” που δίνει το ανεξάρτητο γραφείο αξιολόγησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο εκτελεστικό συμβούλιο του οργανισμού στην έκθεσή του που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα; Θα πρέπει, λέει, “να αναπτύξει διαδικασίες, ώστε να ελαχιστοποιεί τον χώρο για πολιτικές παρεμβάσεις στις τεχνικές αναλύσεις του ΔΝΤ”. Πώς θα μπορούσε να αποδοθεί αυτό σε απλά ελληνικά και δεδομένης της συγκυρίας; Καλά θα κάνει το ΔΝΤ να μην υποχωρήσει στις πιέσεις των Ευρωπαίων για τη μη σημαντική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, όπως κακώς έκανε το 2010.
Η συμβουλή αυτή, λίγες εβδομάδες πριν από την έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που θα ολοκληρώσει το ΔΝΤ, βάσει της οποίας και θα αποφανθεί εάν θα μείνει στο ελληνικό πρόγραμμα -όπως επιθυμούν διακαώς οι Γερμανοί και οι δορυφόροι τους, χωρίς ωστόσο να συζητούν για κούρεμα χρέους-, δίνει μια πρώτη γεύση για το πόσο σκληρή θα είναι αυτή η διαπραγμάτευση. Και πόσο κρίσιμη για τη χώρα και τους πολίτες της, που ήδη θυσιάστηκαν, πάλι κατά παραδοχή του ΔΝΤ, στον βωμό της διάσωσης της Ευρωζώνης.
Στην αναλυτική έκθεσή τους οι αξιολογητές του ΔΝΤ παραδέχονται ότι το Ταμείο “κατ' εξαίρεση” -παραβιάζοντας, δηλαδή, το καταστατικό του- μπήκε στο πρώτο Μνημόνιο με ένα τεράστιο ποσό, χωρίς να επιδιώξει πρώτα μια αναδιάρθρωση του χρέους, όπως συνήθιζε στις προηγούμενες “διασώσεις” του. Κι αυτό επειδή οι Ευρωπαίοι δεν το ήθελαν, επειδή φοβούνταν τα πλήγματα στις δικές τους ανοχύρωτες τράπεζες, που είχαν εκτεθεί από χρόνια και με το αζημίωτο στο ελληνικό χρέος. Αυτό δεν αποτελεί πια είδηση, ωστόσο συνοδεύεται με την παραδοχή μιας αλυσίδας λαθών, επειδή, λέει, “το ΔΝΤ έχασε τη χαρακτηριστική του ευελιξία ως διαχειριστής κρίσεων”.

Η αλήθεια είναι ότι από “mea culpa” έχει χορτάσει αυτός ο καθημαγμένος τόπος. Στους “λάθος πολλαπλασιαστές” ήρθαν να προστεθούν ο “λάθος ρυθμός της δημοσιονομικής προσαρμογής” -ελληνιστί “την πνίξαμε την οικονομία”-, το “πολύ λίγο και πολύ καθυστερημένο” αποτέλεσμα του PSI -για το οποίο ζητάει να του στήσουν ανδριάντα ο Βενιζέλος-, οι “λάθος εκτιμήσεις” για τις ιδιωτικοποιήσεις και την ανάπτυξη της χώρας. Ωστόσο, η παραδοχή των λαθών χωρίς αλλαγή της συνταγής είναι παρηγοριά στον άρρωστο. 

Μόνο με βιώσιμο χρέος θα γίνει μακροπρόθεσμα βιώσιμη η οικονομία και βιώσιμες οι ζωές των ανθρώπων.

Οι Δήμαρχοι αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τα Απορρίμματα και αποκλείουν τη ΤΕΡΝΑ.

Τάσος Παπαζαχαρίας

Σε πείσμα μερικών κακοπροαίρετων που θέλουν να εκμεταλλευτούν την υπόθεση Διαχείριση Απορριμμάτων στη Περιφέρεια Πελοποννήσου και να εισπράξουν κομματικά οφέλη, έρχεται η επιστολή Φλαμπουράρη προς τον πρόεδρος του ΦΟΔΣΑ και ζητάει στοιχεία ώστε να μπει σε κάποια τάξη το χρονίζον αυτό θέμα της Περιφέρειας.

Η επιστολή ζητάει από το Πρόεδρο του Φορέα Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων (ΦΟΔΣΑ), μέσα σε σύντομο σχετικά χρονικό περιθώριο, να δηλώσουν οι Δήμαρχοι όλης της Περιφέρειας ποιος θα κάνει δική του διαχείριση, αρχίζοντας από τη προσωρινή η οποία θα εξελιχθεί σε οριστική.

Μετά και από αυτή την επιστολή του κου Φλαμπουράρη ο οποίος είναι πρόεδρος της Διϋπουργικής Επιτροπής που παρακολουθεί το θέμα, οι Δήμαρχοι θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και ο καθένας να καταλήξει στο τι πρόκειται να κάνει.

Άρα η όλη υπόθεση έχει φτάσει σε κομβικό σημείο και η πράξη πλέον παραμερίζει τα λόγια και τις όποιες ωραίες ιδέες και αόριστες υποσχέσεις.

Ο κάθε Δήμαρχος καλείται να παρουσιάσει το δικό του σχέδιο κοστολογημένο και επιχειρησιακά εφαρμόσιμο.

Όλα δείχνουν και με βάση τις τοποθετήσεις και τις δηλώσεις των Δημάρχων κατά τους τελευταίους μήνες στα διάφορα όργανα, όπως στη ΠΕΔ και τον ΦΟΔΣΑ, ότι:

1^ο. Οι Δήμαρχοι  Άργους μαζί με το Ναύπλιο και όλη την Ερμιονίδα.

2^ο. Ο Δήμος Κορινθίων με τη πλειοψηφία όλων των υπολοίπων του νομού.

3^ο  Ο Δήμαρχος Τρίπολης μαζί με τη Κυνουρία, τη Μεγαλόπολη και τη Γορτυνία.

4^ο  Ο Δήμαρχος Σπάρτης και

5^ο  Ο Δήμαρχος Καλαμάτας μαζί με αρκετούς άλλους δημάρχους της Μεσσηνίας, θα κάνουν τη δική τους διαχείριση των απορριμμάτων τους

Ύστερα από τα  παραπάνω, το περίφημο Φαραωνικό εργοστάσιο της ΤΕΡΝΑ σταματάει να έχει σημασία ύπαρξης, αφού το 85% των απορριμμάτων της Περιφέρειας θα το διαχειρίζονται οι Δήμαρχοι από μόνοι τους.

Με μαθηματική ακρίβεια λοιπόν, όταν οι μεγαλύτεροι πληθυσμιακά Δήμοι κάνουν τη δική τους διαχείριση, τότε και οι μικρότεροι θα προσχωρήσουν στο Δήμο της κάθε πρωτεύουσας του νομού και μάλλον οδηγούμαστε σε πέντε μονάδες διαχείρισης, μία για κάθε νομό της Περιφέρειας.

Έτσι λοιπόν οι πικρόχολοι πρέπει να το πάρουν απόφαση και να σταματήσουν να ρίχνουν τα βέλη τους στη κυβέρνηση και σε κάθε στέλεχος της κυβέρνησης αυτής, αφού οι Δήμαρχοι είναι πλέον οι πρωταγωνιστές και κρατούν καλά στα χέρια τους το κλειδί των εξελίξεων για την υπόθεση της διαχείρισης των απορριμμάτων, που τόσα χρόνια βασανίζει τις κοινωνίες της Περιφέρειας Πελοποννήσου.

Ύστερα και από τις δεσμεύσεις των Δημάρχων, πιστεύω ότι θα σταματήσουν και οι όποιοι πανηγυρισμοί στελεχών της Περιφέρειας Πελοποννήσου, αφού δεν έχουν πλέον νόημα και περιεχόμενο οι ελπίδες τους και οι προσδοκίες τους, που πηγάζουν από μια πιθανή ανικανότητα και ολιγωρία των δημάρχων.

 

Ο Τάσος Παπαζαχαρίας διαψεύδει τα περί διορισμού του παιδιού του στη βουλή!

Αγαπητές μου φίλες! Αγαπητοί μου φίλοι!

Αυτές τις μέρες η γνωστή-άγνωστη βιομηχανία παραγωγής και διάδοσης ψευδών ειδήσεων, με σκοπό τη συκοφάντηση αλλά και τη δυσφήμιση κάποιων Ανθρώπων και πιο συγκεκριμένα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, έβαλε  στο στόχαστρό της και μένα προσωπικά.

Επειδή δεν είχε η βιομηχανία αυτή κάτι άλλο να μου προσάψει και να μειώσει έτσι την ακεραιότητα του χαρακτήρα μου, αλλά προπαντός την ανιδιοτελή αγωνιστική προσφορά μου στο κοινωνικό σύνολο, διαδίδει στη τοπική και όχι μόνο κοινωνία μας, ότι εγώ έχω διορίσει το γιο μου στη βουλή, κρίνοντας βέβαια εξ ιδίων τα αλλότρια!.

Ψεύδονται ασυστόλως και το εκκαθαριστικό της εφορίας του γιου μου είναι στη διάθεση του οποιουδήποτε! .

Τους ενημερώνω ότι η προσπάθεια αυτή που κάνουν, προκειμένου να πλήξουν τη προσωπικότητά μου, ότι ο γιος μου είναι άνεργος και προσπαθεί να βρει δουλειά στέλνοντας βιογραφικά και δίνοντας συνεντεύξεις σε ιδιωτικές εταιρείες.

Τους επιστρέφω λοιπόν τις όποιες κατηγορίες διαδίδουν σε βάρος μου και τους πληροφορώ ότι αν ήμασταν όλοι ίδιοι, το ρόλο του γλείφτη και του κόλακα της εξουσίας τον γνωρίζω και αν με εξέφραζε,  θα πορευόμουνα μαζί τους πριν από πολλά χρόνια μέσα από τα δικά τους  κόμματα και όχι με τον ΣΥΡΙΖΑ, στον ίδιο δρόμο του προσωπικού  βολέματος.

Με απεριόριστη εκτίμηση σε όλους τους σοβαρούς συμπολίτες μου

 Φιλικά                                                           

Τάσος  Παπαζαχαρίας.

Φλαμπουράρης: Αποδοχή του ΠΕΣΔΑ Πελοποννήσου

 Kst

Προχωρεί η κυβέρνηση τη λύση για τα απορρίμματα στην Πελοπόννησο, μετά την απόφαση του ΦΟΔΣΑ Πελοποννήσου να εγκρίνει τον αναθεωρημένο ΠΕΣΔΑ. Η χρόνια υπόθεση των απορριμμάτων που ταλανίζει ολόκληρη την Πελοπόννησο φαίνεται να κατευθύνεται προς τη λύση της, αν και ο δρόμος ακόμα είναι μακρύς.

Με επιστολή του προς τον ΦΟΔΣΑ Πελοποννήσου, ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης ανακοινώνει την αποδοχή εκ μέρους της Διυπουργικής Επιτροπής Συντονισμού Μεγάλων Έργων Υποδομής την αποδοχή της ομόφωνης απόφασης του Φορέα να κάνει αποδεκτό τον αναθεωρημένο ΠΕΣΔΑ Πελοποννήσου και την ανάπτυξη τοπικών μονάδων διαχείρισης απορριμμάτων.

Παράλληλα, ο κ. Φλαμπουράρης ζητεί από τον ΦΟΔΣΑ σε σύντομο χρονικό διάστημα να αποστείλει στην Επιτροπή τον κατάλογο των Δήμων που θα συμμετάσχουν στο πρόγραμμα, ώστε να ξεκινήσουν οι διαδικασίες. Στην επιστολή του ακόμα τονίζει τις κινήσεις της κυβέρνησης προς την κατεύθυνση της μείωσης της ελάχιστης εγγυημένης ποσότητας, δίχως να παραλείψει, βεβαίως, να ζητήσει από κάθε Δήμο που θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα, να δώσει μια εκτίμηση της ποσότητας των απορριμμάτων που θα διοχετεύσει στην κεντρική λύση, όπως λέει.

κολουθεί η επιστολή του υπουργού Επικρατείας:

Κύριε Πρόεδρε,
μετά την ομόφωνη αποδοχή της πρότασης αναθεώρησης του ΠΕΣΔΑ Πελοποννήσου κατά την τελευταία συνεδρίαση του ΦΟΔΣΑ Πελοποννήσου, θα ήθελα να τονίσω τα εξής:

Η Διυπουργική Επιτροπή Συντονισμού Μεγάλων Έργων Υποδομής αποδέχεται την πρόταση του ΔΣ του ΦΟΔΣΑ Πελοποννήσου για ανάπτυξη τοπικών μονάδων διαχείρισης αποβλήτων ως μεταβατικών και εν δυνάμει οριστικών.

Ως εκ τούτου, παρακαλώ όπως προσδιορίσετε, εντός συντόμου χρονικού διαστήματος, ποιοι Δήμοι θα προχωρήσουν στην υλοποίηση της παραπάνω λύσης και να μας αναφέρουν ποιες τυχόν ποσότητες απορριμμάτων θα διοχετεύονται στην κεντρική λύση.

Η κυβέρνηση, όπως είναι γνωστό, μέσα από διαπραγμάτευση, κατάφερε να γίνουν αποδεκτά από τον προσωρινό ανάδοχο της ΣΔΙΤ η μείωση της ελάχιστης εγγυημένης ποσότητας στους 100.000 τόνους τον χρόνο, η αύξηση σε επτά (7) των σταθμών μεταφόρτωσης, καθώς και η ενεργειακή δωρεά στον ΦΟΔΣΑ Πελοποννήσου ενός φωτοβολταϊκού σταθμού ισχύος 3 MW.

Για τη Διυπουργική Επιτροπή Συντονισμού Μεγάλων Έργων Υποδομής,
ο υπουργός Επικρατείας
Αλέκος Φλαμπουράρης

Η κυβέρνηση ξοδεύει αλόγιστα στις πυρκαγιές

Αντα Ψαρά Εφ.Συν.

Όταν πάση θυσία και για οποιοδήποτε θέμα ο δημοσιογράφος πρέπει να «καταρρακώσει» τη σημερινή κυβέρνηση ακούγονται υπερβολές στα όρια ή και πέρα από τα όρια της λογικής.

Είναι γνωστό ότι ο ραδιοσταθμός του οικολόγου κ. Αλαφούζου, μετά από ορισμένα δυσάρεστα συμβάντα ρύπανσης από ατυχήματα πλοίων της οικογενείας, στράφηκε σταθερά στην αγάπη για το πράσινο.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο ραδιοσταθμός κάθε καλοκαίρι ασχολείται συστηματικά με την εξέλιξη των πυρκαγιών.

Στη χθεσινή καταστροφική πυρκαγιά στη Χίο (και όχι μόνο) είναι αλήθεια, σύμφωνα και με τις δηλώσεις όλων των τοπικών φορέων, ότι άμεσα κινητοποιήθηκε μεγάλος αριθμός πτητικών μέσων αλλά και αποστολή επίγειων μέσων και δυνάμεων στη φωτιά που δυστυχώς εκδηλώθηκε αργά το βράδυ της Κυριακής.

Είναι επίσης αλήθεια ότι τόσο από τοπικούς σταθμούς όσο και κεντρικά δεν ακούστηκε το γνωστό επιχείρημα περί κακού συντονισμού ή περί του ότι αφέθηκε το νησί στο έλεος της πυρκαγιάς.

Τελικά, χάρη στις προσπάθειες όλων, ίσως και με την εμπειρία μετά από όλη αυτή τη δεκαετία των πυρκαγιών, η πυρκαγιά φαίνεται να ελέγχεται και τουλάχιστον δεν έκαψε σπίτια και δεν κινδύνεψαν πάνω από όλα ανθρώπινες ζωές.

Επειδή όμως κάτι κακό έπρεπε να έχει κάνει πάση θυσία η κυβέρνηση στην υπόθεση αυτής της πυρκαγιάς, ο ΣΚΑΪ ανακάλυψε σήμερα το πρωί μαζί με τον τοπικό δημοσιογράφο ότι η αποστολή κι άλλων 19 οχημάτων της πυροσβεστικής που έφτασαν ξημερώματα με πλοίο στη Χίο ήταν... υπερβολική και επιβαρύνει με μεγάλο κόστος το Δημόσιο! 

Η καλή εξέλιξη στην προσπάθεια κατάσβεσης έδωσε φυσικά την άνεση για το συγκεκριμένο σχόλιο αλλά τι θα έλεγε ο ΣΚΑΪ αν η εξέλιξη δεν ήταν τόσο θετική και τα οχήματα δεν είχαν φτάσει στη Χίο;

Πολύ απλά ότι η κυβέρνηση ολιγώρησε και κάηκε το νησί. Τόσο απλά και τόσο παράλογα.

ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα των μελών και της κοινωνίας

Παναγιώτης Σκούτας μέλος της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ

Η διαμόρφωση μιας πολύ ευρείας πλειοψηφίας υπέρ του κειμένου των Θέσεων στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά θετικό γεγονός.

Γιατί η λειτουργία των απόψεων και των τάσεων στο κόμμα δεν έχει σαν αυτοσκοπό την διαφοροποίηση και την καταγραφή πλειοψηφίας και μειοψηφίας. Η πρωταρχική ιδιότητα όλων των συντρόφων και των συντροφισσών είναι αυτή του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ και πάνω σ’ αυτήν επιδιώκουμε τις μεγαλύτερες δυνατές συνθέσεις.

Η πρακτική της μόνιμης διαφοροποίησης και της οικοδόμησης «κόμματος μέσα στο κόμμα» εφαρμόστηκε κατά κόρον τα προηγούμενα χρόνια από τις ομαδοποιήσεις στελεχών που αποχώρησαν πριν τις τελευταίες εκλογές. Η πρακτική αυτή καταγράφηκε αρνητικά στις συνειδήσεις της μεγάλης πλειονότητας των συντρόφων και συντροφισσών.

Δικός μας στόχος είναι αντίθετα το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Όχι με τη λογική κάποιων συσχετισμών αλλά για την επιτυχία του γενικότερου πολιτικού σχεδίου του κόμματος και της κυβέρνησης, που προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή και στήριξη από τον λαϊκό παράγοντα.

Η συμπαγής εικόνα του κόμματος που αποτυπώθηκε στην Κεντρική Επιτροπή συμβάλλει σε αυτή την κατεύθυνση και δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες για την σύζευξη του κομματικού με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει ή πρόκειται να γίνει κόμμα μονολιθικό χωρίς εσωτερικό διάλογο απόψεων και λειτουργία τάσεων. Τα στοιχεία της εσωκομματικής δημοκρατίας  και της ελεύθερης λειτουργίας απόψεων και τάσεων είναι πολύτιμη παρακαταθήκη της φυσιογνωμίας του χώρου από τις αρχικές καταβολές του ακόμη. Δεν θα τα απεμπολήσουμε γιατί διασφαλίζουν την ελεύθερη έκφραση των μελών και άρα ενισχύουν και ουσιαστικοποιούν την συμμετοχή τους στο κόμμα.

Θέλουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι κόμμα των μελών με δημιουργικό και δημόσιο διάλογο των απόψεων μέσα σε αυτόν. Γι αυτό οι απόψεις και οι τάσεις μέσα στο κόμμα πρέπει να διαλέγονται δημόσια μεταξύ τους και να υπάρχουν σε όλα τα ζητήματα αρμοί επικοινωνίας στο εσωτερικό του κόμματος. Στο ένα ζήτημα να συγκλίνουν περισσότερες απόψεις και τάσεις, στο άλλο διαφορετικές, οι σύντροφοι-ισσες που ανήκουν σε μια τάση δεν ταυτίζονται σε κάθε θέμα κλπ.

Ένα άλλο σημαντικό σημείο είναι ότι οι εσωκομματικές απόψεις συγκροτούνται κάθε χρονική στιγμή με βάση την πολιτική και όχι τους μηχανισμούς. Και δεν προκύπτουν εν πολιτικό κενό αλλά μέσα στην εκάστοτε συγκυρία.

Μέσα  λοιπόν στο πλαίσιο που διαμορφώνουν οι Θέσεις που ψηφίστηκαν από την Κεντρική Επιτροπή, οι κρίσιμες αιχμές για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύω ότι είναι:

Κατανοούμε πολιτικά  ότι η συμφωνία του περασμένου Ιουλίου και η εφαρμογή της στη συνέχεια από την κυβέρνηση δεν αποτελεί «ήττα»  της αριστεράς. Είναι μια συμφωνία που απέχει πολύ από τις δικές μας θέσεις και απόψεις αλλά είναι μια συμφωνία που κράτησε τη χώρα στο Ευρώ, άνοιξε το δρόμο για την απομείωση του χρέους για να  περάσουμε από την ύφεση στην οικονομική ανάκαμψη   και τελικά στην  έξοδο από το καθεστώς οικονομικής εποπτείας της χώρας. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που αναφέρεται από τους αντιπάλους της κυβέρνησης σαν «ήττα» ήταν η έκφραση των σημερινών αρνητικών πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη. Σαν πολιτικό αποτέλεσμα, η φιλολογία της αποθάρρυνσης λειτουργεί μόνον υπέρ των συντηρητικών δυνάμεων στην Ελλάδα.

Υπερασπιζόμαστε τον τελείως ξεκάθαρο Ευρωπαϊκό προσανατολισμό του κόμματος. Χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Για μας η Ευρώπη των λαών δεν είναι υπεκφυγή. Είναι η ΕΕ όπως θέλουμε να μετασχηματιστεί μέσα από την παρέμβαση των αριστερών και προοδευτικών κομμάτων, των κινημάτων, των λαών. Στην Ευρώπη σήμερα ο Ευρωσκεπτικιστικός λόγος είναι κυρίως εθνικιστικός, ξενοφοβικός και ακροδεξιός. Υποστηρίζουμε λοιπόν ανεπιφύλακτα την κατεύθυνση για μια εναλλακτική προοδευτική πρόταση για την αλλαγή της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αναδεικνύοντας την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού να προσφέρει όραμα στους ευρωπαίους πολίτες. Ζητάμε μια πιο δημοκρατική και πιο κοινωνική Ευρώπη, σε ευθεία αντιπαράθεση τόσο με το συντηρητικό status quo όσο και με την επιστροφή στους εθνικισμούς.

Στόχος του  ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης είναι η υλοποίηση του δικού μας προγράμματος, παρά τους περιορισμούς που επιφέρει η δανειακή συμφωνία.  Οι μεγάλες τομές στο πολιτικό σύστημα , η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, η παραγωγική ανάπτυξη , η μείωση της ανεργίας ,η  υπεράσπιση του εισοδήματος της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών με την δικαιότερη κατανομή των επιβαρύνσεων έχει για μας στρατηγικό περιεχόμενο και συνδέεται με την προοπτική της δίκαιης ανάπτυξης.  Η καταπολέμηση της διαπλοκής και της διαφθοράς είναι κομβικής σημασίας για την πορεία του τόπου σε αριστερή και προοδευτική κατεύθυνση.

Βλέπουμε τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τον κορμό μιας μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αντιλαμβανόμαστε ότι δίπλα στον ιστορικό κόσμο της ριζοσπαστικής αριστεράς βρίσκονται πια εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που ιδεολογικά αυτοπροσδιορίζονται με τους δικούς τρόπους. Σεβόμαστε αυτούς τους αυτοπροσδιορισμούς και επιδιώκουμε τη γόνιμη σύνθεση μαζί τους. Είμαστε αντίθετοι σε ιδιοκτησιακές λογικές για το κόμμα και στο στένεμα του.

Επιδιώκουμε την ουσιαστική λειτουργία των Οργανώσεων Μελών στο χώρο τους και την μαζική και αποτελεσματική παρέμβαση στα κινήματα. Αντικείμενο της εσωκομματικής ζωής και λειτουργίας δεν μπορεί να είναι μόνον η συζήτηση των εξελίξεων στην κεντρική σκηνή και η αποτίμηση του κυβερνητικού έργου. Οι δυνάμεις του κόμματος και της νεολαίας πρέπει να διαταχθούν έτσι ώστε να αυξάνεται η παρέμβαση μας σε κάθε αρμό της κοινωνίας. Και οι Ο.Μ. να έχουν λόγο και άποψη, να διαμορφώνουν αυτή την παρέμβαση ώστε να είναι πράγματι το κόμμα στο χώρο τους.

Σταμάτης Βαρδαρός: Στόχος μας, ο γιατρός της γειτονιάς

Βασικός προσανατολισμός της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας είναι η πρόληψη και η αγωγή υγείας, καθώς και η συστηματική παρακολούθηση του πολίτη από τον δικό του προσωπικό ιατρό, τον οικογενειακό γιατρό και τη δική του ομάδα υγείας, δηλαδή τους νοσηλευτές, επισκέπτες υγείας και κοινωνικό λειτουργό

Σε συστατικό κομμάτι του ΕΣΥ ανάγεται η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ), με μια μεταρρύθμιση με σαφή κοινωνικό χαρακτήρα, που έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα στη Δημόσια Υγεία. Οικογενειακός γιατρός, λειτουργοί στα σχολεία και σε πλείστους άλλους κοινωνικούς χώρους και ενίσχυση της πρόληψης, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που συνθέτουν το ανθρωποκεντρικό μοντέλο μιας ιατρικής υπηρεσίας στις γειτονιές μας. Το σχέδιο παρουσιάζει μιλώντας στην “Αυγή” της Κυριακής και τη Μαρία Καλυβιώτου ο αναπληρωτής γ.γ. του υπουργείου Υγείας και υπεύθυνος σε θέματα ΠΦΥ Σταμάτης Βαρδαρός.

* Ποιοι είναι οι κεντρικοί άξονες ανάπτυξης της ΠΦΥ;

Αφενός γίνεται μια σοβαρή παρέμβαση στο υφιστάμενο σύστημα της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και αφετέρου υλοποιείται μια «παράλληλη» μεταρρύθμιση προοπτικής. Στο υφιστάμενο σύστημα γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια εξορθολογισμού με βελτιστοποίηση των διαθέσιμων πόρων, όπως μεταστεγάσεις μονάδων υγείας σε δημόσια κτήρια και ανακατανομές προσωπικού.

Επίσης γίνεται εξορθολογισμός των ραντεβού, μέσω της σταδιακής απαγκίστρωσης από τα πενταψήφια νούμερα, που είναι ένα κόστος για τον πολίτη. Μέσα στους επόμενους μήνες θα μπορέσουμε να το διευθετήσουμε με ένα κεντρικό τηλεφωνικό κέντρο. Επιπλέον, διαμορφώνονται «καθηκοντολόγια» και ενιαίος κανονισμός λειτουργίας στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.

* Τι προβλέπεται σε επίπεδο μεταρρύθμισης;

Σε αυτό το κομμάτι έχουμε μια σαφέστατη μετατόπιση από το ιατροκεντρικό μοντέλο σε ένα περισσότερο ανθρωποκεντρικό, όπου ο πολίτης δεν θα αντιμετωπίζεται ως καταναλωτής υπηρεσιών υγείας.

Μια φράση που συμπυκνώνει το νόημα είναι ότι η ΠΦΥ στοχεύει στο να παραμείνει ο πληθυσμός υγιής. Βασικός προσανατολισμός της είναι η πρόληψη και η αγωγή υγείας, καθώς και η συστηματική παρακολούθηση του πολίτη από τον δικό του προσωπικό ιατρό, τον οικογενειακό γιατρό και τη δική του ομάδα υγείας, δηλαδή τους νοσηλευτές, επισκέπτες υγείας και κοινωνικό λειτουργό. Οι ομάδες υγείας θα στελεχώσουν τις Τοπικές Μονάδες Υγείας (ΤΟΜΥ), τα περίφημα ιατρεία γειτονιάς, με πληθυσμό αναφοράς 10.000-12.000 πολιτών.

Η ΠΦΥ θα είναι δημόσια και δωρεάν, με στόχο η ιδία δαπάνη του πολίτη, που είχε εκτοξευθεί, ιδίως τα τελευταία χρόνια, να μηδενιστεί. Φανταστείτε να έχει ο πολίτης τη δυνατότητα να σηκώσει το τηλέφωνο ή να επισκεφτεί κοντά στο σπίτι του τον δικό του οικογενειακό γιατρό, χωρίς να πληρώνει ευρώ από την τσέπη του. Τα λέμε ΤΟΜΥ επειδή ευελπιστούμε να κάνουμε μια «τομή» στο σύστημα της ΠΦΥ, το οποίο θα είναι συστατικό κομμάτι του ΕΣΥ.

* Προβλέπεται η ενεργοποίηση του ηλεκτρονικού φακέλου ασθενούς;

Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσουν οι καινούργιες δομές. Θυμίζω ότι ο ηλεκτρονικός φάκελος είναι ένα έργο χιλιοδιακηρυγμένο και χιλιοπληρωμένο στο παρελθόν. Το ευτύχημα είναι ότι υφίσταται και πως μένει μόνο να τον διασυνδέσουμε με τις δομές και να τον ενεργοποιήσουμε. Ο οικογενειακός γιατρός θα έχει τη βασική ευθύνη ενημέρωσης του φακέλου και οι πληροφορίες θα είναι άμεσα διαθέσιμες σε οποιοδήποτε άλλο σημείο του συστήματος Υγείας.

* Ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα της σύστασης του εθνικού δικτύου ΤΟΜΥ;

Η αρχική σκέψη ήταν να πάμε σε σταδιακή εφαρμογή με ορίζοντα δεκαετίας, και αυτό παραμένει στο τραπέζι επειδή δημοσιονομικά δεν έχουμε τη δυνατότητα να το υλοποιήσουμε από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά κι επειδή θέλουμε βήμα βήμα ο πολίτης να εκπαιδευτεί σε αυτήν την καινούργια διαδικασία. Ωστόσο, κάνουμε μια πάρα πολύ σοβαρή προσπάθεια -και είμαι αισιόδοξος για αυτό-, ώστε να μπορέσουμε μέσα από κοινοτικούς πόρους να στελεχώσουμε με πιο εντατικούς ρυθμούς και σε μεγαλύτερο εύρος τις ΤΟΜΥ. Είμαστε σε μια καλή φάση των διαπραγματεύσεων. Είναι πιθανόν να μη μιλάμε σε αρχικό στάδιο μόνο για τις τέσσερις περιοχές σταδιακής εφαρμογής που προβλέπονταν, αλλά ο δεκαετής ορίζοντας να συρρικνωθεί κατά κάμποσα έτη ή έστω τα πρώτα βήματα να γίνουν πιο γρήγορα.

Μέχρι το 2020, στόχος είναι να έχουμε 10.400.000 λιγότερες επισκέψεις στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων και τους συμβεβλημένους ιατρούς, ελπίζω ότι αυτό μπορεί να συμβεί και λίγο πιο γρήγορα.

* Μιλάμε για ένα σύστημα εξωστρεφές...

Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα ανοίξουμε τις δομές και ο κόσμος θα τρέξει από τη μια μέρα στην άλλη να εγγραφεί στους καταλόγους, χωρίς να αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα υγείας. Θα προσπαθήσουμε να εμπλέξουμε τις τοπικές κοινωνίες, είτε είναι δημοτικές αρχές, είτε σύλλογοι ασθενών, είτε σύλλογοι πολιτών, ακόμη και με την Εκκλησία συζητάμε.

Η εξωστρέφεια αυτών των δομών είναι που θα τους δώσει και ένα άλλο νόημα. Όταν ο γονιός δει ότι οι επισκέπτες Υγείας ή οι παιδίατροι είναι ανά τακτά χρονικά διαστήματα στα σχολεία και ενημερώνουν τα παιδιά, κάνουν μετρήσεις, ή ο κοινωνικός λειτουργός τα βλέπει κάθε τόσο, αυτό από μόνο του χτίζει μια σχέση εμπιστοσύνης.

* Υπάρχει μια σοβαρή συζήτηση για τους γιατρούς του ΠΕΔΥ που έχουν διατηρήσει τα ιδιωτικά τους ιατρεία με ασφαλιστικά μέτρα...

Οι προσπάθειές μας για ομογενοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο σύστημα Υγείας, για πλήρη και αποκλειστική απασχόληση δεν είναι απλά και μόνο μια ιδεοληψία, είναι μια ανάγκη που έχει προκύψει και από τις συνθήκες. Όταν έχουμε ποσοστό ανεργίας 25%, με προβληματίζει να τίθεται κανείς ενάντια στην αρχή της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.

Το παρελθόν έχει δείξει ότι η παράλληλη άσκηση της ιδιωτικής ιατρικής και στην ΠΦΥ θέτει ζητήματα ηθικής τάξεως. Δεν θέλουμε να ναρκοθετήσουμε αυτήν την προσπάθεια στη γένεσή της. Μια καταστατική θέση της Αριστεράς είναι ο σεβασμός των εργασιακών σχέσεων και η διατήρηση του ενιαίου χαρακτήρα τους.

Εξού και δίνουμε τη δεύτερη ευκαιρία στο ιατρικό προσωπικό των μονάδων του ΠΕΔΥ που με ασφαλιστικά μέτρα έχει διατηρήσει τα ιδιωτικά του ιατρεία, τους δίνουμε το σήμα ότι εμείς τους θέλουμε στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, αλλά με όρους πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.

Έχουμε εισαγάγει στην κουβέντα -και αυτό είναι κάτι που ενστερνίζεται και ο ΕΟΠΥΥ- τη συμπληρωματικότητα του ιδιωτικού τομέα προς τον δημόσιο. Όσο αναπτύσσεται το σύστημα της δημόσιας ΠΦΥ, οι συμβάσεις αυτές θα περιορίζονται. Αυτός είναι και ο λόγος που κατηγορηθήκαμε πρόσφατα για στόχευση ίδρυσης κρατικού μονοπωλίου στην Υγεία. Το αντιπαρέρχομαι και -να σας πω την αλήθεια- δεν το αντιλαμβάνομαι απαραίτητα ως αρνητική κριτική.

* Από πού θα διασφαλίσετε τους πόρους για την υλοποίηση του σχεδίου;

Οι πόροι κατοχυρώνονται όταν αυτή η προσπάθεια γίνει κτήμα του πολίτη, κι αυτό το λέω διότι έχουμε απόλυτη επίγνωση ότι είμαστε προσωρινοί. Η πολιτική είναι μια δυναμική διαδικασία, ιδεολογικά εμείς είμαστε υπέρ του δημόσιου συστήματος υγείας. Τα πράγματα στο μέλλον μπορεί να αλλάξουν, εύχομαι να αργήσει αυτό, αλλά ακόμη και τότε, εκείνοι που θα έρθουν και δεν θα έχουν τη δική μας μεροληψία υπέρ του Δημοσίου, θα δυσκολευτούν πάρα πολύ να καταργήσουν αυτήν την κατάκτηση.

Σε τεχνικό επίπεδο, ήδη και το 2016 υπήρξε μια μικρή αύξηση του προϋπολογισμού για τις δαπάνες της Πρωτοβάθμιας, η οποία διαρκώς θα μεγαλώνει ώσπου, το 2019, να είναι αισθητά μεγαλύτερη - αυτό θα συζητήσουμε και με το ΥΠΟΙΚ που συνήθως μας ακούει, επειδή η ΠΦΥ είναι κεντρική δέσμευση της κυβέρνησης.

Το δεύτερο κομμάτι, που ειδικά για την πρώτη περίοδο εφαρμογής θα μας βοηθήσει σημαντικά, είναι οι κοινοτικοί πόροι, τους οποίους όμως θέλουμε να αξιοποιήσουμε με τον τρόπο που εμείς θεωρούμε ιδανικό.

Πολιτική ήττα;

Βιάστηκαν πολύ να μιλήσουν διάφοροι για πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας της μη επίτευξης της εφαρμογής της απλής αναλογικής από τις επόμενες εκλογές, αλλά από τις μεθεπόμενες.

Το πιο θλιβερό για τους υποστηριχτές της ήττας είναι πως αυτή είχε προεξοφληθεί πριν καν διεξαχθεί και ολοκληρωθεί η συζήτηση στη Βουλή. Το κλίμα που διαμορφώθηκε τόσο με τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών όσο και με την ονοματική ψηφοφορία για το νομοσχέδιο, οδηγούν σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα από τα προκάτ. Σε μια Βουλή στην οποία η κυβερνητική πλειοψηφία στηρίζεται σε 2 κόμματα και αριθμεί 153 βουλευτές, είναι μάλλον ανυπόστατο να ισχυρίζεται κάποιος πως αυτή έχασε όταν το νομοσχέδιο υποστηρίχτηκε από 3 κοινοβουλευτικές ομάδες επί της αρχής, το άρθρο για την ψήφο στα 17 έλαβε 180 ψήφους και το άρθρο για την κατάργηση του μπόνους 179. 

Η ομιλία του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Κυρ. Μητσοτάκη, βασίστηκε κατά κύριο λόγο στα εξής σημεία: 1. Δίκη προθέσεων -ο ΣΥΡΙΖΑ φέρνει νομοσχέδιο για απλή αναλογική προκειμένου να προκαλέσει χάος κλπ, και 2. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα. Με την τοποθέτηση αυτή, ο επικεφαλής της ΝΔ δεν κατάφερε να πείσει για ποιο λόγο το κόμμα του είναι εναντίον της απλής αναλογικής, παρότι επικαλέστηκε το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα. Πέρα από την επίκληση της κυβερνησιμότητας, για την οποία άρρητα είναι καλό και χρήσιμο το μπόνους των 50 εδρών, ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν κατάφερε να εξηγήσει ποια δημοκρατική αρχή εξυπηρετεί η υφαρπαγή εδρών. Ο επικεφαλής της ΝΔ μίλησε ως πολιτικός αναλυτής που προβλέπει διάφορα με βάση τις δημοσκοπήσεις, σε μια περίοδο που οι περισσότερες εταιρείες αντιμετωπίζουν κρίση αξιοπιστίας μετά τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις,  και κατασκεύασε έναν δόλιο ΣΥΡΙΖΑ που μετέρχεται τακτικισμών, προκειμένου να κρυφτεί από την ουσία του θέματος. Και, βεβαίως, η αναφορά του Κ. Μητσοτάκη ότι έχει υπάρξει πολιτικός κρατούμενος της χούντας, στην ηλικία των 6 μηνών θα μείνει στην ιστορία ως epic fail, ιδίως όταν αν συνυπολογίσει κανείς ότι λίγα λεπτά νωρίτερα είχε επικρίνει την ψήφο στα 17. Και πολιτικός στην βρεφική ηλικία και κρατούμενος της χούντας συνιστά ανέκδοτο...

Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα, πέρα από την ανάδειξη της απλής αναλογικής ως πάγιο αίτημα της Αριστεράς, ανέδειξε όλες τις αντιφάσεις της ΝΔ. Στην ομιλία του, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επισήμανε όλες τις αντιφάσεις και τις παλινωδίες της ΝΔ με κορυφαία αυτή για την ψήφο στα 17, την οποία κατά το πρόσφατο παρελθόν είχε υποστηρίξει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ και επικεφαλής της Νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Κ. Κυρανάκης αλλά και η ίδια η Ντ. Μπακογιάννη παλαιότερα. Επιπλέον, ανέδειξε τις πάγιες και διαρκείς σχέσεις του κόμματος του Κυρ. Μητσοτάκη με αυτό που ονομάζεται διαπλοκή και διαφθορά, θέματα για τα οποία ο επικεφαλής της ΝΔ, για μία ακόμα φορά, δεν απάντησε. Αναπάντητες επίσης παρέμειναν οι αναφορές του Αλ. Τσίπρα για την ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας που διατηρούσε η ΝΔ του Αντ. Σαμαρά με τη Χρυσή Αυγή, όπως και το αν, στους 200 βουλευτές που θα αναζητήσει ο Κυρ. Μητσοτάκης στην περίπτωση που βγει πρώτο κόμμα και σχηματίσει κυβέρνηση και θελήσει να ανατρέψει την απλή αναλογική, συμπεριλαμβάνονται οι βουλευτές της ΧΑ.

Από κει και πέρα, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να δυσκολεύει κάπου τον σχεδιασμό της κυβέρνησης. Η δυσκολία της Φ. Γεννηματά να εξηγήσει τα ανεξήγητα της μεταστροφής της ήταν κάτι παραπάνω από φανερή. Η διελκυστίνδα στην οποία βρίσκεται η επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ - ανάμεσα στη βάση που την εξέλεξε και στον πόλο που δένει το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ- είναι εμφανής κι αυτό θα την ακολουθεί σε κάθε της βήμα, προδιαγράφοντας αδιέξοδο.

Σε ό,τι αφορά το Ποτάμι, ποιος αλήθεια κέρδισε από την εικόνα του Στ. Θεοδωράκη να διατυπώνει τα ίδια επιχειρήματα με τον Κυρ. Μητσοτάκη και κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας οι βουλευτές του να σπάνε σε 3 κομμάτια; Ποιος κέρδισε και ποιος έχασε από το γεγονός ότι μόνο ο Στ. Θεοδωράκης, ο Ι. Φωτήλας και ο Κ. Μπαργιώτας καταψήφισαν επί του συνόλου το νομοσχέδιο; Ποιος μπορεί να στοιχηματίσει για τη μακροημέρευση του Ποταμιού μετά από αυτή την εικόνα;

Και τέλος: Ποιος κέρδισε και ποιος έχασε από τη σύγκρουση του Ν. Βούτση με τον Κυρ. Μητσοτάκη για τις ψήφους της ΧΑ και τη σχέση του νεοφιλελευθερισμού με την ανάδυση της άκρας δεξιάς σε όλη την Ευρώπη, την οποία ανέδειξε ο πρόεδρος της Βουλής;

Η Αριστερά στην κρίση των καιρών μας

  Κώστας Καββαδίας μέλος Κ.Σ. Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ

Αν κάτι διδαχτήκαμε το προηγούμενο διάστημα είναι ότι η πάλη για κοινωνική χειραφέτηση διαχρονικά δεν είναι κάτι που θα λήξει σύντομα και αναίμακτα. Δεν είναι κάτι που θα λήξει με μια νίκη. Δεν μπορεί αλλά και δεν πρέπει να γίνει έτσι. Οι υποχωρήσεις, οι λοξοδρομήσεις και οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι, χωρίς όμως να λησμονείται ο σκοπός. Κι αυτή τη στιγμή ο σκοπός είναι η ανακούφιση της κοινωνίας από την κρίση, η υπεράσπιση των αδυνάτων, ο τερματισμός της λιτότητας, η παύση της εκμετάλλευσης, ο μετασχηματισμός της κοινωνίας με προοδευτικό πρόσημο

Η έννοια “Αριστερά” είναι από μόνη της μια σύνθετη έννοια που μπορεί να λάβει κατά το δοκούν διαφορετικές ερμηνείες και ορισμούς. Ερμηνείες που μπορεί να αναιρούνται. Ερμηνείες που μπορεί να αλληλοαποκλείονται. Όταν μάλιστα στην έννοια “Αριστερά” προστίθεται και ο όρος “εξουσία”, εκεί το ζήτημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο. Η σχέση Αριστεράς και εξουσίας είναι μια σχέση που αποτελεί διαχρονικά αντικείμενο μελέτης και ανάλυσης. Η συζήτηση για το εν λόγω θέμα βέβαια αναβαθμίστηκε έντονα με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση. Οι διάφορες απόψεις και προσεγγίσεις που τίθενται είναι αντιπαραθετικές και κάποιες φορές αλληλοαποκλείονται. Πέρα από τις εκατέρωθεν εντάσεις και αφορισμούς, στο τέλος της ημέρας συνήθως προκαλούνται γόνιμοι προβληματισμοί, αμφιβολίες, προκύπτουν σχέδια, ανοίγονται νέοι δρόμοι και παράγεται ζύμωση. Στοιχεία απαραίτητα και χρήσιμα ειδικά στις μέρες που ζούμε.

Στην τρέχουσα συζήτηση, ωστόσο, δυστυχώς έχουν ηγεμονεύσει αντιλήψεις οι οποίες κατά τη γνώμη μας μόνο βοηθητικές δεν μπορούν να είναι για την οικοδόμηση ενός αριστερού σχεδίου και ενός αντιπαραδείγματος που καλείται να τα βάλει με την αστική τάξη, τους κυρίαρχους, που συνεχίζουν να προελαύνουν κάθε μέρα και πιο δυνατοί. Μια πρώτη τέτοια προσέγγιση, που δήθεν πηγάζει από τη μαρξιστική θεωρία αλλά μοιάζει πιο πολύ πλατωνική, είναι αυτή που λέει ότι η Αριστερά οφείλει να αναμένει την ωρίμανση των συνθηκών για να δράσει. Μια τουλάχιστον ανιστόρητη αντίληψη που λησμονεί και συνάμα περιφρονεί (συνειδητά ή ασυνείδητα) πράγματα που διαμορφώνουν τη συνείδηση και το ήθος ενός υποκειμένου που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός. Λησμονεί και περιφρονεί επίσης τους αγώνες, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες και τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων στη μάχη που έδωσαν για ένα καλύτερο μέλλον.

Αντίστοιχη αντίληψη με σαφή απολίτικα χαρακτηριστικά είναι αυτή που μας λέει πως η Αριστερά καλό είναι να αποφεύγει να εμπλέκεται σε ζητήματα εξουσίας γιατί, όταν φτάνει στο σημείο να την καταλάβει, αλλοιώνεται και συμβιβάζεται. Η φαινομενικά σωστή για ορισμένους αντίληψη είναι πέρα για πέρα εσφαλμένη, ακριβώς γιατί είναι φαινομενική και η ανάλυση που γίνεται στέκεται ανώριμα στην επιφάνεια. Αντιμετωπίζει την εξουσία ως διαχρονικό προνόμιο του αντιπάλου. Τέλος, μόνιμη θέση στην πολιτική ατζέντα ενός αριστερού που σέβεται τον εαυτό του κατέχει η αντίληψη της ηττοπάθειας που σχεδόν πιστεύει πως η πραγματικότητα είναι στατική. Ο εχθρός, υποστηρίζει, είναι ισχυρός, άρα και ανίκητος. Τελεολογική αντίληψη, ασυνάρτητη με την ιστορία της Αριστεράς και τους αγώνες της.

Αν συνομολογήσουμε πως στόχος της Αριστεράς παραμένει -πρώτα και πάνω απ' όλα- η κοινωνική χρησιμότητα, τότε οφείλουμε να παραδεχθούμε και ταυτόχρονα να μην παραβλέπουμε τους εξής παράγοντες: 1) Την υφιστάμενη συγκυρία. Πώς αυτή ορίζεται και πώς εμείς πρέπει να παρέμβουμε αλλάζοντας την ατζέντα, δίνοντας έμφαση στη Δημοκρατία και στις αξίες της Αριστεράς. 2) Τους συσχετισμούς δύναμης (εσωτερικούς και διεθνείς) και πώς αυτοί μπορούν να ανατραπούν προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας που εκπροσωπούμε. 3) Την ήττα. Την ήττα που την έχουμε κληρονομήσει σαν ευχή και κατάρα. Την ήττα που είναι αναπόσπαστο κομμάτι των μαχών που δίνονται σε κάθε γωνιά αυτού του ρημαδιασμένου κόσμου από τους υποτελείς. Ξεκαθαρίζω όμως, η ήττα που είναι ιστορικά συνυφασμένη με τη διαδρομή της Αριστεράς από την οποία διδάσκεσαι, ανασυντάσσεσαι και πεισμώνεις και η ενσωμάτωση της ηττοπάθειας έχουν διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά και καταλήγουν σε διαφορετική πολιτική στάση και συμπεριφορά.

Αν κάτι διδαχτήκαμε το προηγούμενο διάστημα είναι ότι η πάλη για κοινωνική χειραφέτηση διαχρονικά δεν είναι κάτι που θα λήξει σύντομα και αναίμακτα. Δεν είναι κάτι που θα λήξει με μια νίκη. Δεν μπορεί αλλά και δεν πρέπει να γίνει έτσι. Οι υποχωρήσεις, οι λοξοδρομήσεις και οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι, χωρίς όμως να λησμονείται ο σκοπός. Κι αυτή τη στιγμή ο σκοπός είναι η ανακούφιση της κοινωνίας από την κρίση, η υπεράσπιση των αδυνάτων, ο τερματισμός της λιτότητας, η παύση της εκμετάλλευσης, ο μετασχηματισμός της κοινωνίας με προοδευτικό πρόσημο. Τα σφυριά πρέπει να βαράνε μαζικά προς αυτή την κατεύθυνση. Άλλα λάθη δεν επιτρέπονται. Το φάντασμα της μισαλλοδοξίας και του φασισμού έχει πάρει σάρκα και οστά και απειλεί το σύνολο των λαών της Ευρώπης. Δεν μπορούμε να είμαστε για ακόμη μια φορά αναντίστοιχοι. Ο αντίπαλος δεν περιμένει, αντιθέτως χτυπά εκμεταλλευόμενος στον μέγιστο βαθμό τα πεδία στα οποία εμείς αφήνουμε πολιτικό κενό. Ο αντίπαλος έχει αντιληφθεί καιρό τώρα πως η μάχη είναι διαρκής. Εμείς;

Ο θύτης σε ρόλο θύματος

Τάσος Παππάς

Πρέπει να είναι κάποιος πολύ φανατικός για να πιστέψει τους μεγαλόσχημους σχολιαστές οι οποίοι έχουν βγει στα κεραμίδια γιατί, τάχα, απειλούνται η δημοκρατία, το κράτος δικαίου και οι θεσμοί από μια κυβέρνηση η οποία, κατά την ανάλυσή τους, άλλοτε αντιγράφει τον Τσάβες, άλλοτε τον Κιμ της Βόρειας Κορέας και άλλοτε τον Ερντογάν -το τελευταίο μάς προέκυψε εσχάτως με αφορμή το πραξικόπημα στην Τουρκία.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, οι κεντρικοί σχολιαστές ορισμένων μέσων ενημέρωσης και οι επιστρατευμένοι για το καλό της ελευθεροτυπίας και του πλουραλισμού ειδικοί και πανεπιστημιακοί συγκλίνουν σ’ ένα πράγμα: η κυβέρνηση με τον νόμο για τις άδειες τηλεοπτικών συχνοτήτων χτίζει μεθοδικά τη νέα διαπλοκή. «Νέα διαπλοκή», λοιπόν.
Που σημαίνει ότι υπήρχε (υπάρχει ακόμη) και η «παλιά διαπλοκή». Ενδιαφέρουσα ομολογία απ’ όλους αυτούς που μέχρι τώρα δεν ήξεραν τίποτε για το έγκλημα. Επρεπε να πιεστούν, να νιώσουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους, να αποκαλυφθούν σημεία και τέρατα για τις αιμομικτικές σχέσεις του τριγώνου της διαπλοκής ώστε να παραδεχτούν το οφθαλμοφανές.
Δεν θα μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς. Ωστόσο, η μάχη που δίνουν είναι υπονομευμένη. Εχουν προ πολλού χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία (αν την είχαν ποτέ).
• Οταν οι ένοχοι παριστάνουν τους αθώους:
■ Τα παλιά κόμματα εξουσίας οργίασαν επί 25 χρόνια. Το κακόφημο παρελθόν τους στο συγκεκριμένο πεδίο δεν εξωραΐζεται. Και συνεχίζουν να προκαλούν.
Τα πρωτοκλασάτα στελέχη τους δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα. Στηρίζουν με νύχια και με δόντια την παλιά διαπλοκή, προφανώς γιατί είναι εκτεθειμένα για όσα έκαναν ή παρέλειψαν να κάνουν, για όσα έδωσαν και πήραν όταν κυβερνούσαν, και ενδεχομένως είναι εκβιάσιμα.
• Οταν το σκανδαλώδες υποδύεται το ενάρετο:
■ Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ επωφελήθηκαν από το καθεστώς «προσωρινής νομιμότητας» (τι όρος κι αυτός!), απέκτησαν οικονομική δύναμη και πολιτική ισχύ, έφτιαξαν περιουσίες ή τις μεγάλωσαν (εντός και εκτός της χώρας) και πρέπει να είναι κάποιος πολύ αφελής για να πάρει στα σοβαρά τις κραυγές τους ότι είναι θύματα μιας αυταρχικής κυβέρνησης.
Είναι τέτοιος ο πανικός τους που έχουν φτάσει στο σημείο να χρησιμοποιούν εν ενεργεία πολιτικούς, τους οποίους μέχρι πρόσφατα χαρακτήριζαν επικίνδυνους και τυχοδιώκτες, και να ανασταίνουν πρώην πολιτικούς που κάποτε συκοφαντούσαν και λοιδορούσαν.
• Οταν η ιδιοτέλεια μεταμφιέζεται σε αντικειμενικότητα:
■ Πρέπει να είναι κάποιος πολύ φανατικός για να πιστέψει τους μεγαλόσχημους σχολιαστές οι οποίοι έχουν βγει στα κεραμίδια γιατί, τάχα, απειλούνται η δημοκρατία, το κράτος δικαίου και οι θεσμοί από μια κυβέρνηση η οποία, κατά την ανάλυσή τους, άλλοτε αντιγράφει τον Τσάβες, άλλοτε τον Κιμ της Βόρειας Κορέας και άλλοτε τον Ερντογάν -το τελευταίο μάς προέκυψε εσχάτως με αφορμή το πραξικόπημα στην Τουρκία.
Πρόκειται για τα πρόσωπα που χτυπούσαν τις συντεχνίες, τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων, τα κεκτημένα των συνδικαλιστών, τα κλειστά επαγγέλματα, αλλά δεν έβγαλαν κιχ για το πιο κλειστό επάγγελμα που υπάρχει, τους καναλάρχες.
Πρόκειται για τα πρόσωπα που σήμερα μέμφονται τις τράπεζες γιατί δεν συνεχίζουν να δανείζουν τις χρεωμένες επιχειρήσεις ΜΜΕ και οδύρονται για τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν, αλλά στο παρελθόν σφύριζαν αδιάφορα (πιθανόν και να χαίρονταν) όταν οι ίδιες τράπεζες έβαζαν το μαχαίρι στον λαιμό σε ανταγωνιστές των αφεντικών τους και οδηγούσαν εκατοντάδες συναδέλφους τους -η λέξη χρησιμοποιείται για τη συνεννόηση- στην ανεργία.

«Χρυσό» δεκανίκι για τη Ν.Δ.

Τάσος Παππάς

Η «Χρυσή Αυγή» δήλωσε πως θα αποχωρήσει από την ψηφοφορία στη Βουλή για τον εκλογικό νόμο. Συνεπώς, ο στόχος των 200, που ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολος, δεν θα πιαστεί στα σίγουρα.

Η «Χρυσή Αυγή» δήλωσε πως θα αποχωρήσει από την ψηφοφορία στη Βουλή για τον εκλογικό νόμο. Συνεπώς, ο στόχος των 200, που ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολος, δεν θα πιαστεί στα σίγουρα.
Μέχρι τώρα τα κόμματα της αντιπολίτευσης (εξαιρούνται το ΚΚΕ και η Ένωση Κεντρώων) κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι, προκειμένου να εξασφαλίσει τον πολυπόθητο αριθμό ψήφων, δεν διστάζει να συνεργαστεί, έστω εμμέσως, με τους νεοναζιστές.
Πρωτοστατούσε στον ιερό αγώνα για την πολιτική απομόνωση της Χρυσής Αυγής η Νέα Δημοκρατία, δηλαδή το κόμμα που είχε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τους χρυσαυγίτες την περίοδο Σαμαρά.
Καλούσε μάλιστα την κυβέρνηση να βρει τον τρόπο να μην υπολογιστούν οι ψήφοι των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, διαφορετικά θα είναι ευάλωτη στην κριτική πως σπάει τη συνοχή του λεγόμενου συνταγματικού τόξου.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι, αλλά με λιγότερο φανατισμό.
Ερώτηση: Μετά την τελευταία εξέλιξη δικαιούμαστε να υποψιαστούμε ότι οι εν υπνώσει δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ Ν.Δ. και Χρυσής Αυγής ενεργοποιήθηκαν για να εξυπηρετηθεί το συμφέρον της Νέας Δημοκρατίας;
Όσες αποδείξεις είχαν αυτοί που κατηγορούσαν την κυβέρνηση για υπόγειες συνομιλίες με τη Χρυσή Αυγή, άλλες τόσες έχουμε και εμείς για κρυφές συνεννοήσεις μεταξύ Ν.Δ. και Χρυσής Αυγής.
Καμία.
Όμως, ενώ για την πρώτη περίπτωση δεν υπάρχει ούτε ίχνος ενδείξεων, για τη δεύτερη υπάρχει παρελθόν και μάλιστα βρόμικο.
Και αναφερόμαστε βεβαίως στις συναντήσεις Κασιδιάρη-Μπαλτάκου, με τον δεύτερο να καθοδηγεί τον πρώτο για το πώς πρέπει να ψηφίζει το κόμμα του στη Βουλή.
Με δεδομένο ότι το σύστημα Σαμαρά διατηρεί μεγάλο μέρος της δύναμης του στο εσωτερικό της Ν.Δ., δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να έριξε το ειδικό βάρος του ώστε η Χρυσή Αυγή να κάνει αυτό που βολεύει τη Νέα Δημοκρατία.