κ Πρωθυπουργέ, σε τι λοιπόν σας ωφελεί ο θάνατός του;

 

• Ασφαλώς δεν σας ωφελεί επειδή έτσι θα πάψει να είναι επικίνδυνος. Είναι ακίνδυνος εδώ και χρόνια. Αν κάποιο ρόλο προσπαθεί να δημιουργήσει, το κάνει πιά με την σιωπή και την συμπεριφορά του. Η συμπεριφορά του, δηλαδή η απεργία πείνας και δίψας, και αυτό που θα την ακολουθήσει, δηλαδή η ύψιστη και τελική σιωπή που είναι ο θάνατος, θα γίνει τηλεβόας που θα μετατρέψει την σιωπή του από αντικείμενο αδιαφορίας ή, έστω, περιθωριακού μικροενδιαφέροντος σε κραυγή στην αρχή, φωνή αργότερα, ικανή να αντέξει για πολύ χρόνο και με όχι μικρή ένταση. Όχι επειδή καθ΄ εαυτή έχει την ποιότητα να αντέξει, καμία ποιότητα δεν διαθέτει, αλλά επειδή σεις θα της έχετε δώσει δύναμη και δυναμική να αντέξει αρκετά.

• Ασφαλώς δεν σας ωφελεί ως υπερασπιστή του κύρους και της ισχύος της δημοκρατίας. Η ισχύς της δημοκρατίας δεν κρίνεται από την αδυναμία της να αποτρέψει -για να χρησιμοποιήσω μια επιτυχή διατύπωση- την μετατροπή ενός απολιθώματος σε σύμβολο, όσο σύμβολο και για όποιους -αλλά πάντως αυτό.

• Ασφαλώς δεν σας ωφελεί επειδή θα αποδείξετε στην Ευρώπη των δικαιωμάτων και των ευαισθησιών ότι «το κράτος δεν εκβιάζεται». Μια αγριότητα θα αποδείξετε, αν όχι μια δειλία μπροστά σε μία θεσμική γενναιότητα για την οποία έχετε κάθε θεσμικό εργαλείο -περιλαμβανομένων εκείνων που δεν του θα επέτρεπαν κάθε τρεις και λίγο να απειλεί με απεργία πείνας και θα έκαναν μια μελλοντική άρνηση της πολιτείας να ενδώσει πειστική, ενώ τώρα δεν είναι. Την θεσμική αυτή δειλία δεν την διασκεδάζουν ο εύκολος λεονταρισμός της περίπτωσης, αφού όχι σπάνια υποχωρείτε, και αρκετές φορές καλά κάνετε που υποχωρείτε.

• Ασφαλώς δεν σας ωφελεί επειδή έτσι θα αποδείξετε αποφασιστικότητα στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Η ως τώρα πολιτική σας στα θέματα επιβολής της τάξης και του νόμου, αλλά και διαχρονικά η αδιαμφισβήτητη στάση της παράταξής σας απέναντι στην τρομοκρατία, πιστεύετε σοβαρά ότι γεννά αμφιβολίες ως προς τις προθέσεις σας;

• Ασφαλώς δεν σας ωφελεί επειδή έτσι θα αποδείξετε πυγμή προς τους εκτός της πατρίδας μας, ή και εκτός του κόσμου των ανθρώπων επίβουλους. Πιστεύτε αλήθεια ότι ο πλοίαρχος του Τσεσμέ ανέκρουσε πρύμνη επειδή σας είδε, απτόητο και σθεναρό, να αφήνετε έναν πολυϊσοβίτη που παλεύει ανάμεσα στην προσωπική λήθη και την πολιτική αδιαφορία να μετατρέψει το έσχατο αδιέξοδό του σε ηχηρό θάνατο; Ή ότι ο ιός, μπροστά σε μια τέτοια αποφασιστικότητα, θα φοβηθεί και θα φύγει τρέχοντας για το Βουχάν;

• Ασφαλώς δεν σας ωφελεί επειδή έτσι θα αποδείξετε κάποια αταλάντευτη προσήλωση στις αρχές του νόμου και του δικαίου. Αντιπαρερχόμενος ότι συχνά ο νόμος είναι μία κουρελού κατασκευασμένη από ράκη άσχετων μεταξύ τους, ύποπτων, ιδιοτελών τροπολογιών -και ούτε οι δικοί σας νόμοι, δυστυχώς, συχνά δεν αποτελούν εξαίρεση- δεν υπάρχει ευελιξία που να αποκλεί, ούτε ευελιξία που, αν θέλει, μπορεί να μετέλθει η πολιτεία, ή, όπως νομίζει, π.χ., η ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων σταθερό έδαφος για τυπική αξιοποίηση των προβλεπομένων και από τον δικό σας νόμο δυνατοτήτων.

• Ασφαλώς δεν σας ωφελεί επειδή έτσι θα προκαλέσετε πολιτικό πρόβλημα στον Σύριζα, εμφανίζοντάς τον ως δήθεν πολιτικά φιλικό προς τον τρομοκράτη. Αυτό δεν είναι αλήθεια, και είναι γνωστό, είναι πασίδηλο ότι δεν είναι αλήθεια. Σοβαρό πρόβλημα και ιδεολογική ρωγμή δημιουργείτε σε μεγάλα τμήματα του ευρύτερου πολιτικού σας χώρου και περιγύρου, απ΄ όπου σοβαροί και έγκυροι άνθρωποι, διόλου φιλικοί προς τον Σύριζα, επισήμαναν τον ατόπημα και το λάθος της επιμονής σας. Ιδιαίτερο πολιτικό πρόβλημα δημιουργείτε στους οψιγενείς πολιτικούς σας ακολούθους -γλυκεροί κεντρο-φιλελεύθεροι, δυναμικοί στα εύκολα, αλλά ελιγματίες και μουλωχτοί στα ζόρια- των οποίων όλος ο ελευθεριάζων λόγος καταρρέει όταν συναντά hard cases, όπως η συγκεκριμένη. Και μαζί του και το τόσο χρήσιμο για σας κύρος τους.

• Ακόμη, ασφαλώς δεν σας ωφελεί επειδή έτσι θα επέλθει μια κάποια νέμεσις για το αίμα αγαπημένων ανθρώπων του δικού σας συγγενικού κύκλου, ανθρώπων αγαπημένων βεβαίως πρώτα από σας, αλλά όχι μόνο από σας. Δεν επέρχεται καμία νέμεσις με το να του επιτρέψετε να στήσει μνημείο με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο θανάτου του. Νέμεσις επέρχεται με την εφαρμογή της ποινικής απόφασης και την πλήρη, όχι εκδικητική αλλά ακριβοδίκαιη και δημοκρατικά ανθρωπιστική εφαρμογή της σωφρονιστικής νομοθεσίας. Και με την καταδίκη στη λήθη, την damnatio memoriae, από την οποία ετοιμάζεσθε να τον γλυτώσετε.

Σε τι λοιπόν σας ωφελεί ο θάνατός του;

 *Ο Γιάννης Ζ. Δρόσος είναι Ομότιμος Καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στην Νομική Σχολή Αθηνών

Να πείσουμε...

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΣΑΚΗΣ – ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Δεν πρέπει όμως να χαθούμε στη μετάφραση. Γνωρίζουμε πια πολύ καλά ότι για να υπάρξει προοδευτική πλειοψηφία δεν αρκεί η οργή προς τη δεξιά διακυβέρνηση. Πρέπει να κερδίσουμε και τη μάχη των ιδεών και την χαμένη εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις, στις εξαγγελίες. Χρειάζεται να πείσουμε.

« Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε προοδευτική διακυβέρνηση εκείνη που υπηρετεί με δημοκρατικά μέσα τους στόχους της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της συλλογικής ευημερίας και της χειραφέτησης μιας πολιτικής κοινότητας. Πρωταρχικό καθήκον μιας προοδευτικής Κυβέρνησης είναι να προστατεύσει και να ενισχύσει τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας, να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής τους, να διασφαλίσει την ισότιμη πρόσβασή τους στα συλλογικά αγαθά…» γράφει ο Θανάσης Γιαλκέτσης στην «Εφημερίδα των Συντακτών» την 13/2/2021.
« Μια πραγματική προοδευτική διακυβέρνηση έχει να κάνει με την στήριξη των αδύναμων κοινωνικών ομάδων, την εξάλειψη της ομοφοβίας, την προστασία των παιδιών, την ουσιαστική οικολογία, τον εκσυγχρονισμό της αστυνομίας, την εκ νέου θέσπιση εργασιακών δικαιωμάτων και τη δικαιοσύνη για όλους, πάντοτε σε συνδυασμό με τη βιώσιμη ανάπτυξη της οικονομίας, στα πλαίσια της εποχής μας…» γράφει στην ίδια εφημερίδα ο Μιχάλης Κατρίνης,  κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος στο Κίνημα Αλλαγής. 
Η παρουσίαση στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ του Προγράμματος που συνέταξε η ορισθείσα Ομάδα με συντονιστή τον Γιώργο Σταθάκη, έδωσε αντικειμενικά μια σημαντική ώθηση στους σχεδιασμούς για τη τεκμηρίωση και ωρίμανση της προοδευτικής εναλλακτικής λύσης, όποτε κι αν γίνουν οι επόμενες Εκλογές.
Το Πρόγραμμα αναλύει διεξοδικά τη τριπλή παγκόσμια κρίση, τη παγκοσμιοποίηση και τις καπιταλιστικές ανισότητες, τις διαρκείς κρίσεις του νεοφιλελευθερισμού, τις πολιτικές προτεραιότητες της Αριστεράς… και δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στις επιλογές για :
την ποιοτική αναβάθμιση και ολοκλήρωση του ΕΣΥ
το προοδευτικό σχέδιο ανάκαμψης της οικονομίας και αξιοποίησης των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης
τη ριζική αλλαγή στην Ευρώπη και την νέα δυναμική για μια ισχυρή, δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική Ευρώπη
το νέο κοινωνικό συμβόλαιο για την εργασία, με έμφαση στη προστασία των θέσεων και των σχέσεων εργασίας μέσα στην κρίση
το κοινωνικά αποτελεσματικό και ανθρώπινο κράτος , ειδικά στις μεταρρυθμίσεις στην Εκπαίδευση - στο πεδίο της αλληλεγγύης - στον βαθύ εκδημοκρατισμό των αρμών της εξουσίας    
τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους
τη κλιματική αλλαγή και τη Πράσινη Μετάβαση 
το νέο μοντέλο διακυβέρνησης με έμφαση στην αξιοκρατία, τη δημοκρατία, τη συμμετοχή, τον ριζικό μετασχηματισμό και την αποκέντρωση του κράτους, τα ανθρώπινα και ψηφιακά δικαιώματα, τις διαχρονικές αξίες της Αριστεράς και τη πολιτική τους έκφραση.
Η ανακοίνωση του Προγράμματος διευκόλυνε τον Δημήτρη Τζανακόπουλο, Γραμματέα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, να τονίζει στην ίδια εφημερίδα ότι «… αναδεικνύεται η επιτακτική ανάγκη της συγκρότησης ενός νέου αισθήματος του συνανήκειν που θα δημιουργήσει μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Ένα αίσθημα που δεν θα οικοδομείται γύρω από υποσχέσεις… αλλά γύρω από στόχους που καθορίζονται από την κοινότητα των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων… Είναι ακριβώς αυτοί οι στόχοι και όχι οι υποσχέσεις που συγκροτούν τον ελάχιστο παρονομαστή για τη προοδευτική διακυβέρνηση…».
Εδώ όμως εγείρονται και οι ενστάσεις. Η προοδευτική διακυβέρνηση απαιτεί μετάφραση αντιπολιτευτικής θεματολογίας, συνειδητοποίησησης των εξελίξεων της εποχής, κοινωνικής συνοχής, « μη ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής ζωής, είσαι με εμάς ή με τους άλλους…» σημειώνει ο Μιχάλης Κατρίνης. Ο Θανάσης Γιαλκέτσης εξηγεί ιδεολογικά τις ενστάσεις : «…Στις τελευταίες δεκαετίες είδαμε προοδευτικές, αριστερές, κεντροαριστερές συμμαχίες να βρίσκονται κατά περιόδους στις Κυβερνήσεις διαφόρων χωρών. Υποχρεώθηκαν αργά ή γρήγορα να αναδιπλωθούν… να αποδεχτούν τις συστημικές επιταγές της ανταγωνιστικότητας που προτάσσει η παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, με αντιστάθμισμα ορισμένα συμπονετικά μέτρα…» και καταλήγει : « Η προοδευτική διακυβέρνηση παίρνει το αληθινό νόημά της όταν κατορθώνει να τιθασεύσει τον καπιταλισμό και να τον υποτάσσει, όσο το δυνατόν, στη δημοκρατική βούληση. Την αναζητούμε, αλλά δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα».
Οι ενστάσεις παίρνουν λοιπόν και πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο. Χωρίς το ΚΙΝΑΛΛ δεν σχηματίζεται Προοδευτική Κυβέρνηση με Απλή Αναλογική και ταυτόχρονα για να φανεί στον ορίζοντα πρέπει να αναδεικνύεται κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που να έχει τη βούληση να υποστηρίξει ριζοσπαστικές προοδευτικές μεταρρυθμίσεις με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα – στα δημόσια αγαθά. Το πρόβλημα δείχνει πολύ δύσκολο.
Δεν πρέπει όμως να χαθούμε στη μετάφραση. Γνωρίζουμε πια πολύ καλά ότι για να υπάρξει προοδευτική πλειοψηφία δεν αρκεί η οργή προς τη δεξιά διακυβέρνηση. Πρέπει να κερδίσουμε και τη μάχη των ιδεών και την χαμένη εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις, στις εξαγγελίες. Χρειάζεται να πείσουμε. Κι αυτό κατακτάται επίπονα καθώς οι πολίτες για να πεισθούν θέλουν « να θέσουν τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» ή για να θυμηθούμε τον Μπρέχτ « τι ωφελεί να περιγράφουμε μια τραγική κατάσταση αν δεν αναλύσουμε διεισδυτικά γιατί φτάσαμε ως εδώ και κυρίως πως θα ξεπεράσουμε τη τραγική πραγματικότητα…». « Δεν φτάνει να μην θέλουν τη ΝΔ, πρέπει να προτιμούν εσένα» γράφει ο Μπάμπης Γεωργούλας στην « ΕΠΟΧΗ» και εξηγεί : «… να έχεις την ικανότητα να προσδιορίζεις με ακρίβεια και να εκφράζεις με επάρκεια τις προσδοκίες εκείνων στους οποίους θα απευθυνθείς, κυρίως στις προσδοκίες που έχουν εκείνοι από εσένα».
Πρέπει λοιπόν να προηγηθούν :
η επαρκής ανάλυση των αίτιων που δεν επέτρεψαν μεταπολιτευτικά να εκπληρωθούν οι προγραμματικοί στόχοι της προοδευτικής διακυβέρνησης. Να εντοπιστούν τα λάθη, οι αστοχίες, οι παραλείψεις, οι αυταπάτες.
η διαφορετικότητα των καθηκόντων της προοδευτικής διακυβέρνησης από εκείνα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ ( που κυρίως ήταν η έξοδος της χώρας από τη μνημονιακή κηδεμονία των δανειστών της, με ταυτόχρονες παρεμβάσεις στο κράτος πρόνοιας, με μεροληψία υπέρ των πιο αδύναμων ). 
η προεκλογική παρουσίαση των σημαντικών προγραμματικών συγκλίσεων των δυνάμεων που επιθυμούν τη προοδευτική διακυβέρνηση, με τολμηρή αυτοκριτική όλων για όσα πλήγωσαν στο παρελθόν και με τεκμηρίωση ότι δεν θα επαναληφθούν τραυματικές συμπεριφορές, αναδιπλώσεις, αναντιστοιχία θεωρίας – πράξης στη διάρκεια της συμμαχικής προοδευτικής διακυβέρνησης…    
Με τα δεδομένα αυτά και εν μέσω απίθανων κυβερνητικών παλινωδιών στην αντιμετώπιση της πανδημίας, μεγάλων καθυστερήσεων στον εμβολιασμό, παταγώδους αποτυχίας του γαλάζιου « επιτελικού» κράτους, οι πολιτικές διεργασίες θα γίνονται με πιο ξεκάθαρες τις προγραμματικές συγκλίσεις και αποκλίσεις των Κομμάτων που θα υποχρεωθούν να πάρουν σαφή θέση στο ζήτημα της διακυβέρνησης της χώρας. 
Βρισκόμαστε λοιπόν στη φάση της προετοιμασίας όλων των πολιτικών δυνάμεων για τη διακυβέρνηση της χώρας στην επόμενη ιστορική περίοδο. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ, στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, έστειλε το μήνυμα σε όλες τις δυνάμεις του Κόμματος να εργαστούν συντεταγμένα σε όλους τους κρίσιμους κοινωνικούς χώρους και  : « παράλληλα με την οργανωτική ανασυγκρότηση και διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ, να υλοποιήσουμε τη στρατηγική επιλογή της Προοδευτικής Συμμαχίας παντού, να οργανώσουμε τη συμπόρευση προοδευτικών πολιτών και ρευμάτων ιδεών, με στόχους τη συγκροτημένη απάντηση στο πισωγύρισμα μιας αυταρχικής δεξιάς διακυβέρνησης και τη προώθηση της προοδευτικής εναλλακτικής λύσης…». Ο Νίκος Φίλης σε συνέντευξή του στη « ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΚΟΝΤΡΑ» συμπληρώνει : «… Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει το νέο κυβερνητικό του πρόγραμμα με στόχο να αναδειχθεί σε ραχοκοκαλιά της επόμενης προοδευτικής και δημοκρατικής Κυβέρνησης. Θα το καταφέρει εφόσον παραμένει δύναμη συνέπειας λόγων και έργων…»

 

Μετασχηματισμός ή ανασυγκρότηση;

 

 

"Τον Σεπτέμβριο του 2019, με σχεδόν ομόφωνη απόφαση της Κ.Ε., καταλήξαμε ότι είναι επιβεβλημένο να καλέσουμε όλους τους αντι-νεοφιλελεύθερους πολίτες να συναντηθούν μαζί μας στο πεδίο που στοχεύει στον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Δηλαδή τους ζητήσαμε να συστρατευθούν στο πεδίο της Αριστεράς. Η έκκλησή μας αυτή αποτυπώθηκε με καθαρότητα στη Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. Ως όργανο διάδοσης του σχήματος συγκροτήθηκε αργότερα, κοινή συναινέσει, η Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης.

Παρά το γεγονός ότι οι προϋποθέσεις ένταξης στο συμμαχικό σχήμα ήταν σαφείς, πρόσφατα επανήλθε μετ' επιτάσεως από ποικίλες πλευρές το ζήτημα του μετασχηματισμού και όχι της ανασυγκρότησης του κόμματος. Η διαφορά είναι προφανώς τεράστια. Ανασυγκρότηση είναι η μεθοδική διαμόρφωση και διευθέτηση των μερών ενός υπάρχοντος συνόλου για την αποτελεσματικότερη λειτουργία του, ενώ μετασχηματισμός είναι η μεταβολή του σχήματος ή της μορφής ή της δομής ενός μορφώματος.

 Χρειάζεται άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. να μεταβάλει τους πολιτικούς στόχους του στο πνεύμα της προσέλκυσης ψηφοφόρων; Η απάντηση έχει δοθεί από την ίδια την Ιστορία και την πρακτική του κόμματος στις εκλογές του 2015. Τότε απεδείχθη ότι η στροφή στον ριζοσπαστικό λόγο, με πρόταση για λύσεις στα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα, που όμως θα διατηρεί ζωντανό το όραμα και την προοπτική του κοινωνικού και οικονομικού μετασχηματισμού ως πυξίδας και προσανατολισμού, έδωσαν τη νίκη.

Τον ολισθηρό δρόμο του μετασχηματισμού ακολούθησαν στο παρελθόν και άλλα αριστερά κόμματα με ολέθρια αποτελέσματα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η τραγική πορεία του ισχυρότερου Κομμουνιστικού Κόμματος της Δυτικής Ευρώπης, του Κ.Κ. Ιταλίας, το οποίο, μέσα από μια πορεία διαδοχικών θλιβερών μετασχηματιστικών σταθμών, κατάφερε να εξαφανίσει πλήρως την Αριστερά από τις υπαρκτές και αποφασιστικού χαρακτήρα πολιτικές δυνάμεις της γειτονικής χώρας.

Σοσιαλιστικός προσανατολισμός

Μπορούμε επομένως ως ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνήσουμε σε μια προσπάθεια ιδεολογικής και πολιτικής απονεύρωσης του κόμματος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς στην πατρίδα μας; Θέλουμε να συμβάλουμε στην εξαφάνιση των ιδεών του σοσιαλισμού με δημοκρατία, ελευθερία και αυτοδιαχείριση από τον πολιτικό χάρτη; Θα δεχθούμε, στο όνομα μιας αμφιβόλου αποτελέσματος εκλογικής τακτικής, να αλλοιώσουμε τη φυσιογνωμία μας; Τόσο η ιστορική διαδρομή τέτοιων αλλαγών, όπου αυτές εφαρμόστηκαν, όσο και τα πρόσφατα δημοσκοπικά ευρήματα καταδεικνύουν την πλήρη αποτυχία τέτοιων υποχωρήσεων.

Ας γίνει σαφές: Ο κεντρώος πολίτης απεγκλωβίστηκε από τα συστημικά κόμματα, βλέποντας σε πρώτη φάση την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού. Καθήκον της Αριστεράς δεν είναι να καθησυχάσει τις ανησυχίες του μπροστά στο ενδεχόμενο βαθιών κοινωνικών διαρθρωτικών αλλαγών, που είναι το εργαλείο της καθ' ημάς Αριστεράς στον δρόμο του κοινωνικού μετασχηματισμού, αλλά να τον βοηθήσει, με τη σταθερότητα των επιλογών της, να αντιληφθεί ότι το συμφέρον του δεν βρίσκεται πλέον σε κεντρώες λύσεις, αλλά στον σοσιαλιστικό προσανατολισμό ως πορεία και προοπτική.

 

 

Οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλες

Η ανασυγκρότηση δεν σημαίνει μόνο την αναγκαία οργανωτική και πολιτική ανασύνταξη. Σημαίνει και την ουσιαστική και συστηματική ιδεολογική επιμόρφωση, πρωτίστως των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, στις αρχές και τις αξίες μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στη συνέχεια προσπάθεια διάδοσης του πολιτικού μας οράματος στην κοινωνία. Αυτό δεν σημαίνει αγκύλωση στην εξέλιξη της ιδεολογίας μας, αλλά εμμονή στην αναγκαιότητα της διαρκούς ανανέωσής της, χωρίς όμως απώλεια του στρατηγικού μας στόχου.

Κομματική ανασυγκρότηση

Να σημειωθεί εδώ η πλήρης υποτίμηση της ιδεολογικής δουλειάς στο εσωτερικό του κόμματος εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Είναι, δυστυχώς, αποδεκτό και θεωρείται δεδομένο πια ότι το κάθε μέλος πορεύεται με τις αποσκευές που είχε όταν στρατεύθηκε στον ΣΥΝ και έκτοτε η όποια πολιτική του κατάρτιση έχει αφεθεί στην προσωπική επιλογή του καθενός και της καθεμιάς, χωρίς ποτέ να δοθεί η αναγκαία προσοχή στην καλλιέργεια έστω και αυτών των σημείων που όλοι και όλες στο πολυτασικό μας κόμμα συνέπιπταν.

Η δε ιδεολογική εγκατάλειψη των νεωτέρων μελών είναι ακόμα πιο τραγική, με ακόμα πιο επικίνδυνες συνέπειες. Από τα παραπάνω -κατά τη γνώμη μου- διαφαίνεται ότι αξίζει να ακολουθήσουμε τον δρόμο της κομματικής μας ανασυγκρότησης. Όχι μόνο γιατί οφείλουμε να ανταποκριθούμε στην ανάγκη επίλυσης και ανακούφισης τρεχόντων προβλημάτων που δημιουργεί η πιο σκληρά νεοφιλελεύθερη και γι' αυτό χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αλλά γιατί η ύπαρξη της Αριστεράς και των πολιτικών της επιλογών στον τόπο μας και στον κόσμο είναι ιστορικά αναγκαία. Άλλωστε, όπως απεδείχθη και με την κρίση της πανδημίας που μας ταλαιπωρεί, η ισχυρή παρουσία της Αριστεράς στον πολιτικό στίβο είναι εκ των ων ουκ άνευ για την ίδια τη ζωή και το μέλλον αυτού του πλανήτη. Αλήθεια απλή, που ισχύει ακόμα και αν κάποιοι αδυνατούν ή αποφεύγουν μέχρι σήμερα να την αντιληφθούν και να την αποδεχθούν.

 Γιώργος Μπουγελέκας μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

Εμείς τα ορφανά...

 Η συμμετοχή στην εσωτερική πάλη ιδεών και προτάσεων στο κόμμα είναι καθήκον κάθε μέλους

Τελευταία, σε όλες τις συναντήσεις και συνομιλίες με αγαπητούς φίλους και συντρόφους, μου τίθεται το ερώτημα με ποιους είμαι.

Η στερεοτύπη απάντηση που λαμβάνουν είναι: «Είμαι με τους άλλους». Και το αστείο της υπόθεσης, κανείς δεν με ρωτά με ποιους άλλους, γιατί αμέσως κάνει συνειρμούς με ποιους συζητώ και ποιους έχω φίλους, ενώ σε όλους είναι αδιάφορο με ποιους πραγματικά συντάσσομαι. Τους αρκεί που δεν είμαι μαζί τους.

Γράφοντας αυτές τις λίγες γραμμές, θέλω να ξεκαθαρίσω τη θέση μου απέναντι όχι σε μια γενική οντότητα που είναι το πολιτικό κόμμα που συμμετέχω, αλλά στους ανθρώπους με τους οποίους για τέσσερις δεκαετίες έχουμε κάνει χιλιόμετρα κοινών αγώνων και έχουμε συμμεριστεί όνειρα και ελπίδες που είναι πάντα επίκαιρα.

Πάλη ιδεών

Η συμμετοχή στην εσωτερική πάλη ιδεών και προτάσεων στο κόμμα είναι καθήκον κάθε μέλους, αλλιώς εντάσσεται στην απολιτική τεχνοκρατική άποψη (πολλές φορές με μόνο κριτήριο την προσωπική ανέλιξη) που δεν συνεισφέρει σε τίποτα στην κοινωνία, παρά μόνο εξυπηρετεί το προσωπικό συμφέρον.

Τι γίνεται όμως με τα μέλη που έχουν άποψη, την έχουν εκφράσει διαχρονικά γραπτά και προφορικά σε όλα τα επίπεδα, αλλά για διάφορους λόγους δεν γίνεται ποτέ επικρατούσα;

Τι συμβαίνει όταν αυτή η άποψη, διαχρονικά, δεν μπορεί να ταυτιστεί με επικρατούσες ομάδες ιδεών, θεσμικές αποφάσεις του κόμματος, κυβερνητικές πρακτικές, αλλά ταυτόχρονα κανείς δεν κάνει αντίλογο, αλλά απλώς την αγνοεί, έτσι, γιατί μπορεί;

Ποιες πρέπει να είναι οι αντιδράσεις αυτών των μελών, που μετά σχεδόν μια πενταετία διακυβέρνησης δικαιώνονται να έχουν κάποιες ενστάσεις, δεν ζητούν κάποια δικαίωση ή το χειρότερο οργανωτικές χειραγωγήσεις, αλλά μόνο την επαναφορά σε συζήτηση των δικαιολογημένων ενστάσεών τους;

Τι τύχη μπορεί να έχουν αυτές οι απόψεις όταν δεν ταυτίζονται ολοκληρωτικά με καμιά από τις οργανωμένες ομάδες ιδεών στο κόμμα, αλλά με επιμέρους υποσύνολα αυτών των ιδεών;

Τι γίνεται με τους συντρόφους που διαχρονικά δεν θέλουν να ενταχτούν κάτω από την ομπρέλα κάποιας ομάδας, αλλά να συντάσσονται ανοιχτά και με θάρρος με τις επιμέρους σκέψεις τους και κάθε φορά με διαφορετικές ομάδες;

Πιστεύουν οι σύντροφοι που έχουν κάνει την ένταξή τους σε κάποια ομάδα, όπως έχουν κάθε δικαίωμα εφόσον ταυτίζονται με τις απόψεις της, ότι κρατάνε κάποια αλήθεια από τα μαλλιά και μπορούν να τη σέρνουν κατά το δοκούν ή είναι έτοιμοι να αντιπαρατεθούν με λογικά επιχειρήματα και να διαβάσουν τις απαντήσεις της πραγματικής ζωής και όχι αυτής που κρύβεται σε τέσσερις τοίχους;

Θα είμαι με τους «άλλους»

Μέχρι να δοθούν απαντήσεις, δηλώνω δημόσια ότι θα είμαι με τους «άλλους» στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες με τους αγαπημένους μου συντρόφους, θα είμαι δέκτης του προσδιορισμού «αφελής» και της υποσημείωσης ότι εγώ «δεν ξέρω πώς παίζεται το παιχνίδι».

Με τη δύναμη που μου δίνει η «αφέλεια» και η άγνοια του «παιχνιδιού», θα δημοσιοποιώ τις απόψεις μου όπου μου δίνεται βήμα και θα ακολουθώ όχι τη μοναχική πορεία μου, όπως με αφέλεια διατείνονται οι «άλλοι», αλλά με την εμπιστοσύνη, την αποδοχή και την αγάπη των συντρόφων μου.

Νίκος Ροής, συντονιστής του Τμήματος Βιομηχανίας ΣΥΡΙΖΑ