Τοπική αυτοδιοίκηση, δίκαιη ανάπτυξη, διαχείρηση απορριμμάτων

 

 Μπάμπης Μπιλίνης

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν και πρέπει να καταστήσουν ηγεμονικό στην κοινωνία το σχέδιο της δημόσιας αποκεντρωμένης διαχείρισης των απορριμμάτων στην πορεία του μετασχηματισμού του οικονομικού υποδείγματος. Είναι σχέδιο δίκαιο οικονομικά και κοινωνικά και η κοινωνία θα το υποστηρίξει

Στο πρόσφατο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο 2016 κεντρικό σύνθημα ήταν η «δίκαιη ανάπτυξη».

Βασικό εργαλείο για την ανάπτυξη, σε μια χώρα που είδε την ύφεση σωρευτικά τα τελευταία χρόνια να φτάνει στο 25% σε καιρό ειρήνης, είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση.

Δίκαιη θα είναι η ανάπτυξη αν η παραγωγική ανασυγκρότηση έχει χαρακτηριστικά οικολογικού και κοινωνικού μετασχηματισμού.

Για να βάλουμε σε τροχιά οικολογικού μετασχηματισμού το παραγωγικό υπόδειγμα χρειαζόμαστε τέσσερις ομάδες δράσεων, επεμβάσεων και επενδύσεων.

Πρώτον, χρειαζόμαστε ένα νομοθετικό πλαίσιο που να βάζει τάξη στον χώρο. Ήδη στη διαβούλευση είναι το νομοσχέδιο για τον χωρικό σχεδιασμό. Μπορεί να μην είναι αυτό που θα έγραφε ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή και να είναι αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης με την τρόικα, είναι όμως ένα καλό αποτέλεσμα μιας επιτυχούς διαπραγμάτευσης, που βάζει τάξη στον σχεδιασμό του χώρου, που με τις προηγούμενες κυβερνήσεις είχε απορρυθμιστεί.

 Επίσης με την ενσωμάτωση της οδηγίας της Ε.Ε. για την Εθνική Θαλάσσια Στρατηγική (το σχετικό νομοσχέδιο είναι ήδη στη διαβούλευση) γίνεται προσπάθεια να μπει μια τάξη για πρώτη φορά και στον θαλάσσιο χώρο.

Δεύτερον, χρειαζόμαστε να εργαστούμε για την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής με την εφαρμογή της συμφωνίας του Παρισιού και για την προστασία της βιοποικιλότητας.

Τρίτον, με το να αναπτύξουμε τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) περιορίζοντας την χρήση ορυκτών καυσίμων στην παραγωγή ενέργειας.

Τέταρτον, με το να σχεδιάσουμε τη διαχείριση των φυσικών πόρων με βάση τις αρχές της κυκλικής οικονομίας.

Ένα μεγάλο κεφάλαιο της κυκλικής οικονομίας είναι η διαχείριση των αποβλήτων, στην οποία σε μεγάλο και αποφασιστικό βαθμό εμπλέκεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση (Τ.Α.).

Στο κεφάλαιο της διαχείρισης των αποβλήτων έγινε ένα μεγάλο και ριζοσπαστικό βήμα με την κύρωση με Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) τον Δεκέμβριο 2015 του Εθνικού Σχεδιασμού Διαχείρισης Αποβλήτων (ΕΣΔΑ). Στις πρώτες του σελίδες ο ΕΣΔΑ έβαζε τον κύριο στόχο του, που είναι η αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος. Αναφέρεται:

«Η εθνική πολιτική για τα απόβλητα αποτελεί μέρος της πολιτικής για τη βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας, με την οποία διασφαλίζεται η προστασία του περιβάλλοντος, η υγεία και ευημερία των πολιτών. Αποβλέπει στον κοινωνικό, οικολογικό μετασχηματισμό του παραγωγικού μοντέλου στη μετάβαση σε μια οικονομία των κοινωνικών αναγκών, που χρησιμοποιεί αποδοτικά τους πόρους, είναι φιλική στο περιβάλλον και στοχεύει στην αντιμετώπιση των αποβλήτων ως πόρου».

Δυστυχώς η ριζοσπαστική κατεύθυνση του ΕΣΔΑ δεν έγινε κτήμα των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στις περιφέρειες, τους δήμους και τις γειτονιές της χώρας. Εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν τη διαχείριση των αποβλήτων έτσι όπως στο παρελθόν, αποσπασματικά, για το να μην χωροθετηθεί Κέντρο Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών (ΚΔΑΥ) κοντά «στο σπίτι μου» ή να χωροθετηθεί η Μονάδα Επεξεργασίας Απορριμμάτων (ΜΕΑ) στην «αυλή του γείτονα».

Αυτή την αμηχανία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τα συμφέροντα, που είδαν ότι δημιουργείται κενό για να χωρέσουν τα συμφέροντά τους, καθώς και η Ν.Δ. βλέποντας τη δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα να προσπαθήσει να κλείσει την αριστερή παρένθεση. Στο συνέδριο της ΝΔ τον Απρίλιο του 2016 ανέφερε στις αποφάσεις:

«Επίσπευση των ΣΔΙΤ για τη διαχείριση απορριμμάτων. (...) Ιδεοληψίες σε αυτό το ζήτημα δεν χωρούν. Τα έργα που είναι σχεδιασμένα πρέπει να προχωρήσουν και τα υπόλοιπα να σχεδιαστούν το ταχύτερο δυνατόν».

Η κατάσταση έδειχνε να πηγαίνει σε κατάρρευση του σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ είτε από ανικανότητα των δημοτικών αρχόντων είτε γιατί ένα μεγάλο μέρος των δημάρχων είναι στρατευμένο στο σχέδιο της Ν.Δ. να ρίξουν την κυβέρνηση και να κλείσουν την αριστερή παρένθεση.

Ευτυχώς όμως για το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ οι «κακοί» Ευρωπαίοι έβαλαν πλάτη. Βλέπεις, αυτοί θέλουν να έχουν να συνομιλούν με ένα σύγχρονο αστικό κράτος και όχι με ένα πελατειακό κράτος λαμογιάς που έχει στηθεί γύρω από τη διαχείριση των απορριμμάτων.

Με επιστολή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Ε.Ε.) προς την κυβέρνηση της χώρας, 30.8.2016, που υπογράφουν οι γενικοί διευθυντές των Γενικών Διευθύνσεων Περιφερειακής Πολιτικής και Αστικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος, αφού επισημαίνουν ότι αν δεν κυρωθούν Περιφερειακά Σχέδια Διαχείρισης Αποβλήτων (ΠΕΣΔΑ) έως τις 31.12.2016 τα προγράμματα διαχείρισης αποβλήτων δεν θα χρηματοδοτηθούν, τονίζουν:

«Σας καλούμε να επιληφθείτε της εν λόγω κατάστασης, ως ζήτημα προτεραιότητας, σύμφωνα με τις σχετικές νομικές διατάξεις που αποτυπώνουν, μεταξύ άλλων, την εφαρμογή της ιεράρχησης των αποβλήτων και τη θέσπιση των μέτρων για την επίτευξη των στόχων του 2020 σχετικά με την προετοιμασία για την επαναχρησιμοποίηση και την ανακύκλωση και ειδικότερα την υποχρέωση διασφάλισης της χωριστής συλλογής».

Και πιο κάτω συνεχίζει:

«Σύμφωνα με το σχέδιο δράσης της Ε.Ε. για την κυκλική οικονομία, χρηματοδότηση για την κατασκευή νέων χώρων υγειονομικής ταφής θα χορηγείται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις (π.χ. κυρίως για μη ανακτήσιμα επικίνδυνα απόβλητα) και χρηματοδότηση νέων εγκαταστάσεων επεξεργασίας υπολειμμάτων αποβλήτων, όπως η αποτέφρωση ή η μηχανική βιολογική επεξεργασίας, θα χορηγείται μόνο σε περιορισμένες και καλώς αιτιολογημένες περιπτώσεις, όταν δεν υπάρχει κίνδυνος πλεονάζουσας δυναμικότητας και τηρούνται πλήρως οι στόχοι της ιεράρχησης των αποβλήτων».

Μετά από αυτό και αφού είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος άρχισαν όλοι να τρέχουν για να ολοκληρώσουν τους ΠΕΣΔΑ με βάση τον ΕΣΔΑ και να προλάβουν την 31.12.2016. Δυστυχώς πρόχειρα και βιαστικά, και έτσι οι ΠΕΣΔΑ έχουν προβλήματα ασάφειας σε αρκετές περιπτώσεις και σχεδιασμούς που δεν είναι στο πνεύμα του ΕΣΔΑ.

Το πρόβλημα της καθυστέρησης δεν είναι μόνο έλλειψη χρημάτων. Είναι και η έλλειψη πολιτικής βούλησης. Δήμος στην Αττική, που λόγω μη εκτέλεσης κάποιων δράσεων από το πρόγραμμα συλλογής των σύμμεικτων αποβλήτων έχει σχηματίσει αποθεματικό στα ανταποδοτικά τέλη ενάμισι εκατομμύριο ευρώ και, παρόλο που του προτάθηκε να τα επενδύσει στη χωριστή συλλογή των βιοαποδομήσιμων / οργανικών αγοράζοντας αυτοκίνητο φορτηγό και κάδους για ένα ποσοστό των κατοίκων, δεν προχώρησε, ενώ υπάρχει η δυνατότητα κομποστοποίησης στο ΕΜΑΚ, με τη δικαιολογία ότι αυτά θα τα πάρει με τη βοήθεια της Περιφέρειας από τα ευρωπαϊκά προγράμματα.

Το 2020 δεν είναι μακριά. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν και πρέπει να καταστήσουν ηγεμονικό στην κοινωνία το σχέδιο της δημόσιας αποκεντρωμένης διαχείρισης των απορριμμάτων στην πορεία του μετασχηματισμού του οικονομικού υποδείγματος. Είναι σχέδιο δίκαιο οικονομικά και κοινωνικά και η κοινωνία θα το υποστηρίξει, θα το διεκδικήσει και θα συμπληρώσει τις ατέλειες των ΠΕΣΔΑ.

Ανάπτυξη και κοινωνική προστασία

Τάσος Πετρόπουλος

Ο υφυπουργός Εργασίας, Τάσος Πετρόπουλος γράφει στο news247.gr για την αξία της κοινωνικής ασφάλισης και τις ριζικές αλλαγές που θα φέρει ο ΕΦΚΑ από τον Ιανουάριο του 2017

Εκείνοι που εν ονόματι του ιδεοληπτικού τους «φιλελευθερισμού», προκρίνουν τον περιορισμό, αν όχι την κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης, δεν αδιαφορούν μόνο για την προστασία και συνοχή που παρέχει στην κοινωνία, αλλά αγνοούν ή υποβαθμίζουν και τη θετική επίδραση που ασκεί στην οικονομική ανάπτυξη.

 

Οι νόμοι της περιόδου 2010-2014, αφαίρεσαν από το εισόδημα των συνταξιούχων τουλάχιστον 44 δις ευρώ, χωρίς ένα τέτοιο αποτέλεσμα μείωσης εισροών στην οικονομία, να συμβάλει στην εξάλειψη των ελλειμμάτων, καθώς σημειωνόταν παράλληλη συρρίκνωση των εισπραττόμενων εισφορών σχεδόν κατά 1\3, εξαιτίας της ανεργίας και της μείωσης των ασφαλιστέων αποδοχών.

Αν και το ποσοστό αναπλήρωσης από 95% το 2010 υποχώρησε στο 55% το έτος 2013, εντούτοις, παρά τις αλλεπάλληλες μειώσεις των συντάξεων, τα ελλείμματα παρέμειναν υψηλά. Η συνταξιοδοτική δαπάνη για τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης, ενώ είχε μειωθεί σε απόλυτους αριθμούς κατά 2,6 δις ευρώ, μεταξύ 2009-2015, έφτασε να αντιστοιχεί το έτος 2015 σε ποσοστό 14,8% επί του ΑΕΠ, αντί του 11,8% επί του ΑΕΠ το έτος 2009.

Η συρρίκνωση της κοινωνικής ασφάλισης ακολουθούσε τη συρρίκνωση της οικονομίας στη μεταξύ τους αναπόφευκτη αλληλεπίδραση σε μια συνεχή πτωτική πορεία.

Η ριζική επαναθεμελίωση που επιχειρείται με τη θέσπιση ενιαίων διατάξεων ασφάλισης επί των οποίων θα αρχίσει από τον Ιανουάριο του 2017 να αναπτύσσει τις λειτουργίες του ο Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ), αποσκοπεί στη μερική έστω ανάσχεση της καταστροφικής εξέλιξης που σηματοδοτεί η σημερινή σχέση: 1 συνταξιούχος προς 1,7 ασφαλισμένους.

Οι προσαρμογές των ποσοστών αναπλήρωσης στην κατεύθυνση της δικαιότερης αντιστοίχισης εισφορών προς χορηγούμενες παροχές, η καταβολή εθνικής σύνταξης σε όλες και όλους τους ασφαλισμένους χωρίς αποκλεισμούς και αδικαιολόγητες διακρίσεις, συντείνουν στην εδραίωση της κοινότητας συμφερόντων που θα ενώνει όλους τους ασφαλισμένους με την ίδια αξίωση υπεράσπισης της κοινωνικής ασφάλισης ως κοινωνικού αγαθού.

Η ελαχιστοποίηση των λειτουργικών δαπανών, ο σχηματισμός αυξανόμενων αποθεματικών, η αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων με την πάταξη της γραφειοκρατίας, την ταχύτερη απονομή συντάξεων, την εξάλειψη της αδιαφάνειας και της διαφθοράς μέσω σύγχρονων συστημάτων οργάνωσης άμεσης επικοινωνίας, αποτελούν στόχους που θα αρχίσουν να εκπληρώνονται με την έναρξη της λειτουργίας του ΕΦΚΑ.

Τα πρώτα πολλαπλασιαστικά οφέλη αυτής της λειτουργίας θα αποτυπωθούν στη χορήγηση πάνω από 102.000 εκκρεμών συντάξεων με άμεση χρηματοδότηση που θα ξεπερνά τα 859 εκ.ευρώ μέχρι τον Ιούνιο του 2017, στην ολοσχερή χορήγηση όλων των εκκρεμών μέχρι το έτος 2013 εφάπαξ, που μόνο για το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων αφορούν 28.000 σε αναμονή δικαιούχους.

Με τέτοια αποτελέσματα, η καλλιέργεια του αισθήματος εμπιστοσύνης των ασφαλισμένων προς τον ΕΦΚΑ θα ενισχύεται και θα νομιμοποιεί τις αναγκαίες δράσεις και για την πάταξη της εισφοροδιαφυγής, η οποία επιφέρει ετήσιο έλλειμμα 6 δις ευρώ. Πρόκειται για την πιο δίκαιη μάχη που έχει να δώσει η κοινωνία μας προς όφελος όλων.

Σε αυτή την κατεύθυνση θα μπορούμε να επιφέρουμε αναγκαίες διορθώσεις με την εισαγωγή θετικότερων διατάξεων που θα καθιστούν περισσότερο προσιτή και αποδοτική την κοινωνική ασφάλιση.

πηγή: news247.gr

Hasta la victoria siempre!

Ο ροδίτης σκιτσογράφος-γελοιογράφος Βαγγέλης Παυλίδης καταγράφει στο ιστολόγιό του, μια ανάμνηση από το ταξίδι του στην Κούβα το 1978.

 

Ο Βαγγέλης Παυλίδης, σημειώνει:

"Το 1978, βρέθηκα στην Κούβα με την ελληνική αποστολή στο 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών.

“Delegado Artista” -Αντιπρόσωπος Καλλιτέχνης- έγραφε η ταυτότητά μου και με την ιδιότητα αυτήν είχα κάνει και έκθεση, τί άλλο, πολιτικού σκίτσου, στο “Casa de la Cultura de Cardenas”. Τα θυμήθηκα αυτά με την αγγελία του θανάτου του Φιδέλ και σκέφτηκα να πω ένα μικρό ανέκδοτο.
Στην ελληνική αποστολή συμμετείχαν οι νεολαίες των αριστερών κομμάτων. Αν και οι νεολαίες θα το ‘θελαν πολύ, οι διοργανωτές δεν δέχτηκαν ξεχωριστή αντιπροσώπευση της κάθε μιας… η Ελλάδα έπρεπε να είναι ενιαία, η Αριστερά έπρεπε να είναι ενιαία. Μια μέρα, μια μικρή ελληνική αντιπροσωπεία μεταξύ των οποίων και εγώ, επισκεφτήκαμε εθιμοτυπικά τον Φιδέλ.
Μετά τις χαιρετούρες, “Έλληνες, ε”, είπε και σήκωσε σαν δάσκαλος το δάχτυλο προς το μέρος μας. “Εσείς οι Έλληνες διδάξατε πολλά στον κόσμο εκτός από ένα: την ενότητα!”
Τόσο αληθινό! Το φύλαγα μέσα μου και το λέω τώρα.
Hasta la victoria siempre!"

http://pavlidiscartoons.com/blog/

Μήπως ήλθε, σύντροφοι, η ώρα του "Κλεισθένη";

Τάκης Γεωργακόπουλος, γιατρός, δημοτικός σύμβουλος Δήμου Ερυμάνθου Αχαΐας

ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ εδώ και καιρό σε έναν δρόμο διαρκών πολιτικών αντιφάσεων, αναζητούμε -κι είναι αναμενόμενο- νέους δρόμους και νέες εκφράσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Απ’ τον "Καποδίστρια" μας πήγαν στον "Καλλικράτη" σωρεύοντας στις τοπικές κοινωνίες μύρια προβλήματα. Μήπως ήλθε η ώρα, σύντροφοι, να πάμε στον..."Κλεισθένη";

Να παραδειγματιστούμε από αυτόν τον πολιτικό της Αρχαίας Αθήνας και να σχεδιάσουμε με ανάλογο τρόπο την Αυτοδιοίκηση για την ελληνική κοινωνία; Σε ένα νέο νομοθέτημα, που θα αλλάζει τον χαρακτήρα αλλά και τις λειτουργίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Σε ένα νέο νομοθέτημα που θα εστιάζει σε κάθε τοπική κοινωνία και στα προβλήματά της και που θα προτρέπει όμως ν’ αποφασίζουν οι ντόπιοι για το πώς αυτά θα επιλυθούν.

Σε ένα νέο νομοθέτημα που θα καθιστά το Δημοτικό Διαμέρισμα του αστικού δήμου ή το τοπικό συμβούλιο του επαρχιακού δήμου «ζωντανό» κύτταρο της τοπικής κοινωνίας.

Σε ένα νέο νομοθέτημα σύμφωνα με το οποίο θα δεσμεύουν τον δήμαρχο και τον περιφερειάρχη οι τοπικές αποφάσεις.

Σε ένα νέο νομοθέτημα που ουσιαστικά θα βγάλει τους πολίτες απ’την απάθεια και τον ωχαδερφισμό.

Γιατί πρέπει ως Ριζοσπαστική Αριστερά να αφήσουμε το δικό μας αποτύπωμα στην κοινωνία, σε κάθε τοπική κοινωνία που αποζητάει από την Αριστερά κάτι ουσιαστικό αλλά και κάτι βαθιά πολιτικό.

Μ’ αυτή την αλλαγή «τακτικής», οι κοινωνίες θα γίνουν ουσιαστικά διεκδικητικές και βαθιά δημοκρατικές.

Κι αν θέλουμε να τολμήσουμε μια τέτοια βαθιά αλλαγή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, θα πρέπει να αρχίσουμε από τα θεμέλιά της που είναι α) η εκλογική διαδικασία και β) η χωροταξική διαμόρφωση κάθε δήμου.

Η εκλογική διαδικασία πρέπει να είναι διαφορετική απ' ό,τι είναι σήμερα και να στηρίζεται στη διακριτότητα της εκλογής του δημοτικού συμβουλίου από την εκλογή των τοπικών ή διαμερισματικών συμβουλίων.

Κι ο λόγος είναι απλός: Τα τοπικά και διαμερισματικά συμβούλια, με την ξεχωριστή εκλογή τους, στη βάση ενιαίου ψηφοδελτίου, θα αποκτήσουν πολιτική οντότητα, αφού θα απαγκιστρωθούν από το άρμα του δημάρχου και της πλειοψηφούσας δημοτικής παράταξης και θα εργαστούν για τον τόπο τους διεκδικώντας, ακόμη κι από τον δήμαρχό τους, προϋπολογισμό και έργα!

Η χωροταξική διαμόρφωση των δήμων πρέπει να ιδωθεί πάλι και να γίνουν όποιες παρεμβάσεις κριθούν αναγκαίες, με στόχο κάθε δήμος να μπορεί να είναι λειτουργικός και προσπελάσιμος από τους δημότες του. Αλλαγές θα χρειαστούν και οι νησιωτικοί δήμοι αλλά και οι δήμοι της ενδοχώρας.

"Δει δη χρημάτων..."

Η λειτουργία των δήμων απαιτεί οικονομικούς πόρους που το κράτος οφείλει να εξασφαλίζει, αποδίδοντας στους δημότες, το μερίδιο που τους αναλογεί από τη φορολόγηση του κράτους, σε κάθε επίπεδο.

Δεν νοείται λειτουργικός δήμος, χωρίς τη διασφάλιση από το κράτος, όχι μόνο των λειτουργικών εξόδων του αλλά και των αναγκαίων πιστώσεων για έργα υποδομής, ανάπτυξης, στήριξης της τοπικής κοινωνίας. Έργα που ο δήμος θα σχεδιάζει, υλοποιώντας τις τοπικές αποφάσεις που θα έχουν ληφθεί, μέσα από πολιτικές, δημοκρατικές διαδικασίες των πολιτών κάθε περιοχής.

Στο επίπεδο των σχέσεων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης α’ βαθμού (δήμων) με την Περιφερειακή Διοίκηση, τα πράγματα είναι ακόμη θολά.

Κάποιοι -κι ανάμεσά τους, δικοί μας- συχνά υπερτονίζουν τον ρόλο της Περιφερειακής Διοίκησης και υποτιμάνε τον ουσιώδη ρόλο του δήμου και των τοπικών / διαμερισματικών συμβουλίων.

Κατά την άποψή μου, αποτελεί πολιτικό σφάλμα το να αποδίδεται στην Περιφερειακή Διοίκηση το «τεκμήριο της αρμοδιότητας» και ταυτόχρονα να αγνοείται ή να παραγνωρίζεται από την Τ.Α. α' βαθμού το «τεκμήριο της εντοπιότητας»...

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση για την Αριστερά και με την Αριστερά, πρέπει να λειτουργεί μέσα από μια διαδραστική διαδικασία κέντρου (του δημοτικού συμβουλίου) και περιφέρειας (των τοπικών/διαμερισματικών συμβουλίων). Η σχέση αυτή πρέπει να κρατάει «ζωντανό» κάθε Δήμο της χώρας μας. Άλλωστε, το σύνθημα των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015 ήταν «ξεμπερδεύουμε με το παλιό». Μήπως, σύντροφοι και συντρόφισσες, ήλθε η ώρα να ξεμπερδέψουμε με το παλιό;

Γι’ αυτούς που πέφτουν από τα σύννεφα

Τάσος Τσακίρογλου

πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

«Η αδιαφορία των πολιτών σε ό,τι δεν τους αγγίζει σε προσωπικό-ατομικό επίπεδο γεννά τον φασισμό». Αυτή η συγκλονιστική δήλωση της Μάγδας Φύσσα, μητέρας του δολοφονημένου από τη Χρυσή Αυγή Παύλου, σε εκδήλωση στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δίνει το πραγματικό στίγμα της ευθύνης όλων μας για τα όσα νοσηρά και απεχθή ζούμε τα τελευταία χρόνια.

«Η αδιαφορία των πολιτών σε ό,τι δεν τους αγγίζει σε προσωπικό-ατομικό επίπεδο γεννά τον φασισμό». Αυτή η συγκλονιστική δήλωση της Μάγδας Φύσσα, μητέρας του δολοφονημένου από τη Χρυσή Αυγή Παύλου, σε εκδήλωση στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δίνει το πραγματικό στίγμα της ευθύνης όλων μας για τα όσα νοσηρά και απεχθή ζούμε τα τελευταία χρόνια.
Οχι μόνο δημοσιογράφοι, δημοσκόποι και αναλυτές, που καθ’ έξιν πλέον πέφτουν από τα σύννεφα με την εκλογή Τραμπ ή με την άνοδο διάφορων απίθανων εθνικο-παραφρόνων στην εξουσία στην Ευρώπη, αλλά ολόκληροι λαοί εκπλήσσονται με αυτές τις εξελίξεις. Ομως, προς τι η έκπληξη;
Τα πάντα είναι εδώ. Μπροστά ακριβώς στα μάτια μας. Σήμερα δημιουργούνται αυτά που θα μας εκπλήξουν αύριο.
Οπαδοί του νεοεκλεγέντος Αμερικανού προέδρου που χαιρετίζουν ναζιστικά κραυγάζοντας «Heil Trump, Heil our people» (Ζήτω ο Τραμπ, ζήτω ο λαός μας), ρητορεία του μίσους από ακροδεξιούς αστέρες στην Ευρώπη, ναζιστές τραμπούκοι που συνεχίζουν να προκαλούν ακόμα και μέσα στο δικαστήριο, μια δημόσια τηλεόραση (ΕΡΤ) που με θανατηφόρα τυπολατρία μεταδίδει ζωντανά τις εκδηλώσεις της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης και τις ομιλίες του φιρερίσκου Μιχαλολιάκου.
Είναι γνωστό ότι η κάθε οικονομική και κοινωνική κρίση συνήθως ξυπνά τα συντηρητικά ανακλαστικά, κλείνει τον καθένα στο καβούκι του και τον εγκλωβίζει στον φαύλο κύκλο των προσωπικών προβλημάτων επιβίωσης. Φυσικά, με λαμπρές εξαιρέσεις τις εποχές εξέγερσης και διεκδίκησης. Ομως σήμερα δεν είμαστε εκεί.
Στο παρελθόν οι ερμηνείες γι’ αυτή την αδιαφορία για τα ζέοντα προβλήματα που μας αφορούν όλους προήλθαν κυρίως από την ψυχολογία και την κοινωνιολογία μέσω της ανάλυσης του προφίλ που διαμορφώνει ο καπιταλισμός.
Ο Εριχ Φρομ, για παράδειγμα, σε πολλά από τα βιβλία του, ανέλυσε τον «Φόβο μπροστά στην ελευθερία», αλλά και το «αγελαίο αίσθημα», την «εθελοδουλεία» και τον «κομφορμισμό» ως μια τάση συμμόρφωσης με τους κοινωνικούς κανόνες.
Από την άλλη, ο Βίλχελμ Ράιχ προσπάθησε, ως μια κραυγή απόγνωσης και απογοήτευσης, να απευθυνθεί στους πολλούς με το «Ακου Ανθρωπάκο», στο οποίο ανέλυσε ακριβώς την άρνηση του μέσου ανθρώπου να δει τα «προφανή», δηλαδή τις πηγές της αλλοτρίωσής του.
Φυσικά, όπως έλεγε ο Σ. Σέραμ, αλλά όπως έδειξε και η εμπειρία πολλών δεκαετιών, «το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να δούμε αυτό που βρίσκεται μπροστά στη μύτη μας».
Οι διαπιστώσεις αυτές, σε καμία περίπτωση, δεν μας απαλλάσσουν από την ευθύνη του ενεργού πολίτη, ο οποίος δεν πρέπει να αναζητά τις εύκολες και βολικές απαντήσεις, αλλά να ψάχνει την αλήθεια με κάθε τρόπο και κάθε κόστος.
Το αντίτιμο της ανάθεσης με τη λογική του μικρότερου κακού (ο Χ δεν είναι τόσο κακός όσο ο Ψ) οδηγεί σταδιακά στους χειρότερους και στους πιο επικίνδυνους: στους καιροσκόπους, στους αδίστακτους και στους δογματικούς, οι οποίοι, απελευθερωμένοι από κάθε έλεγχο, οδηγούν τα πράγματα σε καταστάσεις ολοκληρωτικού χαρακτήρα.
Και αυτό γιατί θεωρούν ως λαό «τους» μόνο τους οπαδούς τους και όσους συμφωνούν μαζί τους. Οι διαφωνούντες ανακηρύσσονται «άλλοι», «ξένοι», «παρίες» και «αντίπαλοι», τους οποίους ο ηγέτης έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει.
Εκεί είμαστε σήμερα και μην πέφτουμε από τα σύννεφα!

Την αγελάδα δεν τη στύβουν ουτε την σκοτώνουν, τον αγελαδάρη όμως;

  Βασίλης Μπουρνάς οικονομολόγος, μέλος Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Πετρούπολης

Το κράτος φρόντιζε να τροφοδοτεί συνεχώς με νόμους και διατάξεις, χαριστικές στην πλειονότητά τους, όσους ασχολούνταν με τα δημόσια έργα, τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις, τα μέσα ενημέρωσης κ.λπ., στο όνομα πάντα του δημόσιου συμφέροντος...

Συμπληρώνονται 40 χρόνια από τότε που ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ως υπουργός Oικονομικών και ο Έβερτ ως υφυπουργός εισήγαγαν με τον Νόμο 820 τις ρυθμίσεις για τα αντικειμενικά κριτήρια. Από το σημείο αυτό και μετά, το έρμο το υπουργείο Οικονομικών έχει νομοθετήσει χιλιάδες νόμους, με ακόμα περισσότερες χιλιάδες εφαρμοστικές εγκυκλίους, που όλοι τους αποσκοπούσαν, όπως έλεγαν οι εκάστοτε υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, στην πάταξη της φοροδιαφυγής.

Νομοθετήματα που από τη μία φαίνονταν ότι επιχειρούσαν τη δημιουργία προϋποθέσεων για την επίτευξη του πολυπόθητου στόχου, και από την άλλη, με διατάξεις στο ίδιο ή επόμενο νομοθέτημα, άνοιγαν τις πόρτες της φοροδιαφυγής ή της «νόμιμης» φοροαπαλλαγής. Στη μεν πρώτη κατηγορία ανήκαν, ανέκαθεν, τα γνωστά φορολογικά υποζύγια (μισθωτοί, συνταξιούχοι και ένα μέρος των μικρομεσαίων), στη δε δεύτερη οι “νταβατζήδες”, διαπλεκόμενοι, φορείς των λεγόμενων οικονομικών συμφερόντων κ.λπ. Εντός αυτών υπήρχαν κι άλλοι, π.χ. η ανώτερη τάξη των ελεύθερων επαγγελματιών, των εμπόρων, των βιοτεχνών.

Το κράτος φρόντιζε να τροφοδοτεί συνεχώς με νόμους και διατάξεις, χαριστικές στην πλειονότητά τους, όσους ασχολούνταν με τα δημόσια έργα, τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις, τα μέσα ενημέρωσης κ.λπ., στο όνομα πάντα του δημόσιου συμφέροντος... Και εάν καμιά φορά τύχαινε και κάποιος απ’ αυτούς έπεφτε σε «λάθος» ελεγκτή που του επέβαλε τους οφειλόμενους φόρους, πρόστιμα κ.λπ., τότε το Ελληνικό Δημόσιο φρόντιζε με ειδικές τροπολογίες να απαλλάσσει αυτά τα «ευαγή ιδρύματα» από την ταλαιπωρία που ο κακός υπάλληλος τους είχε εμπλέξει στέλνοντάς τον πολλές φορές και στα αζήτητα...

Κάπως έτσι κυλούσαν τα πράγματα και οι πάντες ήμασταν ευχαριστημένοι. Και επειδή μεταξύ των κατεργαρέων πρέπει να υπάρχει ειλικρίνεια, ούτε κι αυτό επιτεύχθηκε. Το υπουργείο Οικονομικών αντιμετώπιζε τον Έλληνα πολίτη ως φοροκλέπτη και ο Έλληνας πολίτης αντιμετώπιζε το κράτος ως φοροληστή. Ωραία σχέση... Μέχρι που ήρθε η κατάρρευση.

Και τότε που ο καθένας μας περίμενε ότι όλοι μας θα αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, τι έγινε; Η ίδια διαδικασία, ακριβώς ο ίδιος τρόπος σκέψης, συνεχή νομοθετήματα... Οι λογιστές και φοροτεχνικοί, διαρκώς αμόρφωτοι, από το ένα σεμινάριο στο άλλο. Η διάλυση των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών μεγιστοποίησε το πρόβλημα. Η φοροδιαφυγή συνεχίζεται.

Τα βήματα από το 2015 και μετά προς θετική κατεύθυνση, αλλά δειλά. Για τα μεγάλα βήματα, μερικά ερωτήματα:

* Γιατί δεν εφαρμόζεται σε πλήρη διαδικασία η εφαρμογή εισροών - εκροών στα καύσιμα, από την οποία θα χτυπιόταν η φοροδιαφυγή και θα εισέρρεαν μερικά δισ. ευρώ στα ταμεία;

* Τι συμβαίνει με το Περιουσιολόγιο και δεν εφαρμόζεται;

* Τι γίνεται με αυτούς που μετέφεραν την έδρα τους σε άλλη χώρα (π.χ. Βουλγαρία) και αλωνίζουν την ελληνική επικράτεια γεμίζοντας τη με βουλγαρικά τιμολόγια χωρίς να τηρούνται οι στοιχειώδεις κανόνες του ΚΦΕ;

* Τι θα γίνει με τις ενδοομιλικές συναλλαγές, τη μεταφορά κερδών των πολυεθνικών από την Ελλάδα και τη φορολόγησή τους στο εξωτερικό;

* Τι μέτρα θα παρθούν για τις τιμές πώλησης τροφίμων που είναι οι υψηλότερες στην Ευρώπη, όταν το κατά κεφαλή εισόδημα του Έλληνα έχει μειωθεί;

* Ποιες φορολογικές συνθήκες δημιουργούνται σήμερα για την εμπέδωση μιας υγιούς φορολογικής σχέσης ανάμεσα στον πολίτη και στο κράτος;

* Η επί θύραις ρύθμιση για την εκούσια δήλωση των αφορολόγητων εισοδημάτων θα αποτελέσει την απαρχή ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα στο κράτος και στους φορολογούμενους, έτσι ώστε να αποκατασταθούν οι σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού;

Ο δάσκαλός μου στη Λογιστική παρομοίαζε τις επιχειρήσεις με την αγελάδα. Την αγελάδα, μου έλεγε, τη φροντίζεις, την ταΐζεις να σου δώσει περισσότερο γάλα, δεν τη στύβεις, δεν τη σκοτώνεις. Τον αγελαδάρη πρέπει να ψάχνεις, αν κάνει καλά τη δουλειά του, μήπως κλέβει, μήπως ζει σε βάρος της αγελάδας.

Το υπουργείο Οικονομικών τα προηγούμενα χρόνια, επειδή ήθελε να τα έχει καλά με τους αγελαδάρηδες, φρόντιζε να τους προσέχει, πιέζοντας συνεχώς την αγελάδα μέχρι σημείου εξόντωσης από τους υψηλούς φόρους. Έτσι φτάσαμε στο σημείο η Ελλάδα να είναι γεμάτη από χρεοκοπημένα κουφάρια αγελάδων και επίσης γεμάτη από πλούσιους αγελαδάρηδες που πίνουν εις υγείαν των κορόιδων καταναλώνοντας θαλασσοδάνεια, επιχορηγήσεις, φοροαπαλλαγές κ.λπ.

Απαιτείται λοιπόν να γίνουν αποφασιστικότερα βήματα για το χτύπημα της φοροδιαφυγής. Για παράδειγμα, θα τολμήσουμε χαμηλή φορολογία στην επιχείρηση και υψηλή φορολογία στα διανεμόμενα κέρδη δίχως παραθυράκια και εξαιρέσεις; Πρέπει να το παραδεχτούμε· υπάρχει μικρή και μεγάλη φοροδιαφυγή. Και οι δύο το ίδιο κακό προξενούν.

Ορισμένες κινήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν:

* Το υπουργείο Οικονομικών να βάλει σε προτεραιότητα για έλεγχο όλες τις ζημιογόνες επιχειρήσεις κάθε νομικής μορφής και κλάδου.

* Να αιτιολογείται από τον επιχειρηματία το πόθεν έσχες της κάλυψης των ζημιών.

* Να αιτιολογείται από τον επιχειρηματία πώς, αφού η επιχείρησή του ήταν ζημιογόνος, μπορεί και αντιμετωπίζει τις βιοτικές του -και όχι μόνο- ανάγκες.

Οι «έξυπνοι», όπως και στο παρελθόν, έτσι και τώρα, εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση, δεν θα πληρώνουν φόρους, θα πληρώνουν λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές, θα παίρνουν σχεδόν τις ίδιες με τα «κορόιδα» συντάξεις, θα ζητάνε σεισάχθεια δανείων. Ζημιογόνες επιχειρήσεις υπάρχουν, φτωχοί επιχειρηματίες υπάρχουν και σε αυτούς πρέπει να παρασχεθεί κάθε βοήθεια προκειμένου να επιβιώσουν. Στους «έξυπνους» όχι.

Χρέος του υπουργείου Οικονομικών είναι -άμεσα- να ξεχωρίσει τους μεν από τους δε. Διαφορετικά, θα μας τελειώσουν τα «κορόιδα» και θα γεμίσει η Ελλάδα «έξυπνους». Τότε θα επέλθει η απόλυτη χρεοκοπία. Οικονομική, πολιτική, κοινωνική.

Δημοκρατία...αλλά Τατούλη!!!

Δελτίο Τύπου των περιφερειακών παρατάξεων Πελοποννήσου

«Πελοπόννησος Πρώτα», «Δημοκρατική Πελοποννησιακή Συνεργασία»,  «Πελοπόννησος Οικολογική»

«Δημοκρατικό ατόπημα του Προέδρου του Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου»

Το Περιφερειακό Συμβούλιο βιώνει πρωτόγνωρες εμπειρίες στις τελευταίες του συνεδριάσεις με αποκορύφωμα την συνεδρίαση της 23^ης Νοεμβρίου.

Ο Πρόεδρος του ΠΕΣΥ υπέπεσε σε μεγάλο δημοκρατικό ατόπημα, πιεζόμενος από τον Περιφερειάρχη και δεν έδωσε το δικαίωμα, ως όφειλε, να εκφράσουν τις απόψεις τους οι παριστάμενοι Δήμαρχοι σχετικά με το σοβαρό θέμα της Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων  (ΣΜΠΕ) του Περιφερειακού Σχεδίου Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων της Περιφέρειας Πελοποννήσου.

Ο κ. Τατούλης δεν έχει πια κανένα φραγμό μπροστά στην διακαή του επιθυμία να αναλάβει όσο πιο σύντομα γίνεται την διαχείριση των απορριμμάτων η ΣΔΙΤ της ΤΕΡΝΑ.

Αρνήθηκε απροσχημάτιστα μέσω του Προέδρου και καταστρατηγώντας την άποψη των άλλων δύο αντιπροέδρων να δώσει τον λόγο στου αιρετούς του α’ βαθμού δυναμιτίζοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο την δημοκρατία και τον διάλογο.

Είναι γνωστό ότι μετά από τέσσερα χρόνια, από τότε που ο κ. Τατούλης έχει αναλάβει την αρμοδιότητα να  διαχειριστεί τα απορρίμματα της Πελοποννήσου,  βρισκόμαστε ακόμα στο σημείο ΜΗΔΕΝ. Οι Δήμαρχοι επιθυμούν να έχουν λόγο σε αυτήν την υπόθεση και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με μια άλλη λύση από αυτήν που προτείνει η Περιφερειακή Αρχή, η οποία δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά και οικονομικά προβλήματα. Η λύση είναι η εναλλακτική αποκεντρωμένη διαχείριση, η οποία έχει βρει αρκετούς υποστηρικτές ανάμεσα στους Δήμαρχους της Πελοποννήσου.

Είναι επιβεβλημένο, έστω και τώρα, ο κ. Τατούλης να σταθεί με θάρρος και ειλικρίνεια απέναντι στο συμφέρον της Πελοποννήσου και να αντιληφθεί την πραγματικότητα, ότι δηλαδή η ευθύνη για την διαχείριση των απορριμμάτων ανήκει στους Δήμους. Άλλωστε προς την κατεύθυνση της αποκεντρωμένης διαχείρισης κινείται η πρόταση του ΦΟΔΣΑ και αυτή θα έπρεπε να είναι σεβαστή. Μια πρόταση η οποία εναρμονίζεται με τον νέο Εθνικό Σχεδιασμό Διαχείρισης Αποβλήτων ( ΕΣΔΑ) αλλά και τον τροποποιημένο Περιφερειακό Σχεδιασμό Διαχείρισης Αποβλήτων( ΠΕΣΔΑ) και που οι Δήμαρχοι καταθέτουν με ομόφωνες αποφάσεις!

Τέλος, κύριε Πρόεδρε σας θυμίζουμε ότι η Δημοκρατία δεν εφαρμόζεται κατά το δοκούν αλλά καθολικά. Διαφορετικά προσβάλλεται η λειτουργία ολόκληρου του Περιφερειακού Συμβουλίου.

Ο άκρως επικίνδυνος κ. Σόιμπλε

Kst
1.-«Η Ελλάδα δεν θα έχει κανένα πρόβλημα με την εξυπηρέτηση του χρέους της τα επόμενα δέκα χρόνια» δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών στο 26ο Ευρωπαϊκό Τραπεζικό Συνέδριο της Φρανκφούρτης.
Ουδέν ψευδέστερον : Οι ανάγκες εξυπηρέτησης και αναχρηματοδότησης του χρέους το 2019 –πρώτος χρόνος μετά τη λήξη του μνημονίου Τσίπρα– είναι περίπου 20 δισ. ευρώ (10,5 δισ. ευρώ ομόλογα, 3,5 δισ. ευρώ δάνεια, 6 δισ. ευρώ τόκοι – μόνο τα δάνεια μπορεί να μετακυλίσουν). Ακόμη και με πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%, το οποίο καλύπτει την πληρωμή τόκων , η κυβέρνηση πρέπει να είναι σε θέση να αντλήσει 12-14 δισ. ευρώ με χαμηλό επιτόκιο – η έξοδος στις αγορές σηματοδοτεί μεν την έξοδο από την κρίση, όμως ανταλλάσσει «φθηνό» χρέος προς τους εταίρους με «ακριβότερο» των αγορών. Και αυτό συμβαίνει και τα υπόλοιπα έτη μέχρι το 2048. Όμως ας μείνουμε στη δεκαετία που αναφέρει ο Σόϊμπλε. Από το 2022 , που λήγει η περίοδος χάριτος για τη μη καταβολή τόκων σε σειρά δανείων ούτε το πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% είναι αρκετό για την αποπληρωμή τους. Σύμφωνα με έγκυρους υπολογισμούς οι πληρωμή τόκων αυξάνονται σημαντικότατα την περίοδο 2021-2026 (Πίνακας 1).

 Πίνακας 1.

Έτος	Χρεολύσια		Τόκοι
2021	7,169		10,956
2022	8,873		24,489
2023	11,186		17,551
2024	10,864		13,641
2025	8,795		9,03
2026	8,569		8,642

2.-Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θεωρεί επίσης ότι οι Έλληνες «ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους. Έχουν σε σχέση με το ΑΕΠ τους σημαντικά υψηλότερες κοινωνικές παροχές και συντάξεις από ό,τι για παράδειγμα οι γερμανοί πολίτες».
Η πρώτη εύκολη απάντηση δίνεται από τα  πρόσφατα στοιχεία της Eurostat.
Σε συνθήκες φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού ζουν πάνω από ένας στους τρεις κατοίκους στην Ελλάδα και κατά μέσο όρο ένας στους τέσσερις στην ΕΕ, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2015, που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα η Eurostat.

Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, το 2015 βρισκόταν αντιμέτωπο με τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού το 35,7% του πληθυσμού (3,8 εκατ. άνθρωποι), έναντι 28,1% το 2008.

Στην ΕΕ, το αντίστοιχο ποσοστό επανήλθε το 2015 στα επίπεδα του 2008, δηλαδή στο 23,7% (118,8 εκατ. άνθρωποι).

Σύμφωνα με τη Eurostat, ένας άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού όταν αντιμετωπίζει μία ή περισσότερες από τις παρακάτω προβληματικές καταστάσεις: Είτε θεωρείται φτωχός (δηλαδή έχει εισοδήματα μικρότερα του 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος), είτε ζει σε κατάσταση ένδειας (δηλαδή στερείται βασικά καταναλωτικά αγαθά ή αδυνατεί να ανταπεξέλθει σε στοιχειώδεις οικονομικές υποχρεώσεις), είτε ζει σε οικογένεια αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της ανεργίας (δηλαδή σε οικογένεια που κανένα μέλος της δεν έχει «κανονική δουλειά»).

Ως προς την Ελλάδα, σε συνθήκες φτώχειας βρίσκεται το 21,4% του πληθυσμού, σε συνθήκες ένδειας το 22,2%, ενώ ζει σε οικογένεια αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της ανεργίας το 16,8% του πληθυσμού. Τα αντίστοιχα μέσα ποσοστά στην ΕΕ είναι 17,3%, 8,1% και 10,5%.


3.-«Αυτό το οποίο δεν γίνεται είναι ότι η Ελλάδα δεν εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, στα εργασιακά και τους κανόνες οι οποίοι διέπουν την αγορά της, όλες όσες (μεταρρυθμίσεις) δηλαδή συμβάλουν στην ανάπτυξη (της ελληνικής οικονομίας) και για τις οποίες έχει δεσμευτεί για ίδιο το συμφέρον της» είπε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως , σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, στις μεταρρυθμίσεις. Άλλωστε για να δίνονται τα δάνεια από τους δανειστές βασική προϋπόθεση είναι η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Το πρόβλημα εδώ είναι διπλό: σειρά μεταρρυθμίσεων είναι εντελώς σε λανθασμένη κατεύθυνση δεδομένου ότι δεν συμβάλλουν καθόλου στην μεγέθυνση της οικονομίας και παράλληλα δεν είναι δυνατόν να αποδώσουν , όποιες μεταρρυθμίσεις βρίσκονται σε σωστή κατεύθυνση, από μόνες τους , χωρίς τις απαιτούμενες υποβοηθητικές πολιτικές ανάπτυξης από τη μεριά της ζήτησης.  

4.-Η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική βίαιης συρρίκνωσης του ΑΕΠ, (δείτε ότι το πρώτο Μνημόνιο υπολόγιζε ύφεση – συρρίκνωση του ΑΕΠ περίπου 7,0% για δύο χρόνια και έχουμε φθάσει στο 25,0%) διογκώνει τις κοινωνικές δαπάνες ως % ΑΕΠ παρότι αυτές έχουν μειωθεί συντριπτικά σε απόλυτα νούμερα. Συντάξεις, προνοιακά επιδόματα, επιχορηγήσεις διαφόρων φορέων έχουν υποστεί συρρίκνωση που αγγίζει και το 50,0%, με αποτέλεσμα τα στοιχεία που αναφέρονται στο σημείο 2 παραπάνω. Αν συνεχιστεί η παραπάνω οικονομική πολιτική η συρρίκνωση θα συνεχιστεί και οι Έλληνες θα κατρακυλήσουν αναφορικά με το επίπεδο ευημερίας σε βαλκανικές συντεταγμένες.