Ο Σιμήτης...μίλησε και είπε Τσίπρας

Όταν ο πρόεδρος της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης κουνάει το δάχτυλο στον πρόεδρο της πλέον καθαρής κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Κοίτα ποιος μιλάει!» σχολίασε μια γνωστή κυρία της πολιτικής (προερχόμενη από το κραταιό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου) δείχνοντας τον Κώστα Σημίτη να μιλάει -μετά από δέκα χρόνια ένοχης λούφας και σιωπής- στη Θεσσαλονίκη...

Μόνο αυτό: «Κοίτα ποιος μιλάει!», πάνω απ’ τη φωτογραφία του στο FB και τα είπε όλα για το πρόσωπο - σύμβολο της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, παρακμής και πτώσης, στην Ελλάδα και την Ευρώπη: τον Σημίτη των Γερμανών, τον Σημίτη της Goldman Sachs, τον Σημίτη των Greek statistics, τον Σημίτη της Siemens, του Χριστοφοράκου και της Intracom, της φούσκας του χρηματιστηρίου, του ολυμπιακού σκανδάλου με τα C4i και τις χαριστικές αναθέσεις και υπερκοστολογήσεις, του σκανδάλου των εξοπλιστικών με τις υπερτιμολογήσεις και τις μίζες... Τον Σημίτη του Τσοχατζόπουλου, του Παπαντωνίου, του Τσουκάτου και του Μαντέλη!

Τον πρόεδρο της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της ελληνικής Ιστορίας...

Πάμε τώρα μια πολιτική σύνοψη..., να το εμπεδώσουμε. Από τότε που o Σημίτης, σχεδόν με το ζόρι, μας έβαλε στην Ευρωζώνη, τσαλαβουτάμε σε ένα διεθνές περιβάλλον περισσότερο παρά ποτέ οικονομικό. Ένα περιβάλλον στο οποίο ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει ως αδιαμφισβήτητος μονόδρομος, και το μόνο κοινωνικό δίλημμα που απέμενε είχε να κάνει με την πολιτική ποιότητα του καπιταλισμού: νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία;

Τότε, θυμάστε, η σχεδόν ομόφωνη λαϊκή ευρωπαϊκή απάντηση ήταν σοσιαλδημοκρατία∙ και ήταν απάντηση ενστικτώδης, που διάλεγε το μη χείρον ως βέλτιστον: αφού ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, αφού ο ριζοσπαστικός σοσιαλισμός δεν χωράει στο διεθνές περιβάλλον, ας πάρουμε σοσιαλδημοκρατία μήπως διασώσουμε αυτό το έρημο το «κοινωνικό κράτος»...

*******

Κάπως έτσι λειτούργησαν, λίγο πριν - λίγο μετά το μιλένιουμ, οι κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών. Και πήραν... Σοσιαλδημοκρατία: με τις «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις (τις κυβερνήσεις Κώστα Σημίτη, Τόνι Μπλερ, Λιονέλ Ζοσπέν, Γκέρχαρντ Σρέντερ κ.ά.) να λειτουργούν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών», παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους. Διευκολύνοντας την ανάπτυξη του τερατώδους καπιταλισμού που βιώνουμε σήμερα, με τον πολιτικό νεοφιλελευθερισμό, τον ακραίο οικονομισμό, τη «δικτατορία» των χρηματαγορών...

Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο, Γιωργάκη Παπανδρέου κ.ά., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής Δεξιάς...

Κάπως έτσι η μεταψυχροπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της, ακόμη και σαν κυβερνητικός μανδύας, για τη διευκόλυνση της ελευθέριας οικονομίας και της τερατώδους καπιταλιστικής φούσκας που γέννησε. Και έσκασε τον Σεπτέμβριο του 2008 στα χρηματοκιβώτια της Lehman Brothers...

Παρένθεση: Το 2007, στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, εν τη ρύμη του εσωκομματικού λόγου, ξέφυγε από τον "δαχτυλιδάτο" ήδη διάδοχο του Σημίτη Γιωργάκη Παπανδρέου μια δραματική αυτοκριτική ομολογία: «Κυβερνούσαμε με πλαστή σοσιαλιστική ταυτότητα». Και μια αμείλικτη μομφή κατά των κυβερνητικών έργων και ημερών του ίδιου του μέντορα του, του Κώστα Σημίτη: «Το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ δυσφήμισε τον σοσιαλισμό και την Αριστερά».

*******

Ήταν η μία και μοναδική αυτοκριτική ομολογία της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ σε συστημικό κόμμα του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, ομολογία που ουδέποτε τόλμησε ο αυτουργός της μετάλλαξης, ο... εκσυγχρονιστής κ. Σημίτης.

Για να φανερωθεί και πάλι, μετά από δέκα χρόνια ένοχης λούφας και σιωπής, να ρητορεύει για... ευρωπαϊκά ζητήματα δήθεν και να κουνάει το δάχτυλο στον Αλέξη Τσίπρα ότι... «τηρεί απόλυτη σιωπή για τις επιδιώξεις του σε σχέση με τις ευρωεκλογές». Ποιος, ο Τσίπρας! Ο πλέον κινητικός, στρατηγικά διαφανής και διαδραστικός Ευρωπαίος ηγέτης -ανάμεσα στους προοδευτικούς Ευρωπαίους ηγέτες- όσον αφορά τις ευρωεκλογές...

Εντάξει, στο τέλος καρφώθηκε απ’ τους «δικούς του», κάποιους αβάσταχτης ελαφρότητας μαρινάκειους κονδυλοφόρους: «Στην πραγματικότητα, ο κ. Σημίτης, με την παρέμβασή του αυτή, την πρώτη μετά δεκαετία, και με το κύρος που διαθέτει στον χώρο (!), ‘γκρέμισε’ τις... ‘Γέφυρες’ που εναγωνίως επιχειρεί να στήσει ο κ. Τσίπρας για να ‘εξαϋλώσει’ το ΚΙΝ.ΑΛΛ.» έγραψαν∙ για να τεκμηριώσουν ότι στην πραγματικότητα ο Σημίτης πήγε Θεσσαλονίκη για να κάνει αντικυβερνητικό focus στις εθνικές εκλογές...

Και στο καπάκι τον «έδωσαν» κανονικά ως εκπρόσωπο της Φώφης. Ή του Βενιζέλου. Ή του Μητσοτάκη: «Ταυτόχρονα (σ.ς.: ο Σημίτης) παίρνει και σαφείς αποστάσεις από τα περίεργα ανοίγματα που επιχειρεί ο Γιώργος Παπανδρέου, τη μία μιλώντας θετικά για τον κ. Τσίπρα, και μη αποκλείοντας μετεκλογική συνεργασία του ΚΙΝ.ΑΛΛ. με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενέργειες που έχουν ενοχλήσει (τουλάχιστον...) τη Χαριλάου Τρικούπη»...

Ας ξεχάσουμε (ξανά) την Κεντροαριστερά

Κύρκος Δοξιάδης, καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Ενα από τα κύρια σημεία του προηγούμενου άρθρου μου στην «Εφ.Συν.» (19.2.2019, «Ας ξεχάσουμε την Κεντροαριστερά») ήταν, πολύ συνοπτικά, το εξής: στην παρούσα, νεοφιλελεύθερη, φάση του καπιταλισμού η πολιτική της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους και της βαθμιαίας κατάργησης της δημοσιονομικής λιτότητας δεν μπορεί παρά να αποτελεί κεντρική συνιστώσα της στρατηγικής της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

 Ετσι διατυπωμένη, χωρίς δηλαδή κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις, τούτη η θέση είναι παρερμηνεύσιμη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί πως αυτό σημαίνει ότι υποστηρίζω πως η ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να μετατραπεί σε σοσιαλδημοκρατικό ή «κεντροαριστερό» κόμμα –έστω «κανονικού» τύπου και όχι νεοφιλελευθεροποιημένου. «Χυδαϊστί», πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει ένα νέο ΠΑΣΟΚ στη θέση του παλαιού.

Η κεντρική θέση βέβαια του άρθρου μου ήταν περίπου η αντίστροφη. Οχι απλώς πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει (ή μήπως να ανακτήσει;) τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα του, αλλά, ακριβώς επειδή η πάλαι ποτέ πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας τώρα αναπόφευκτα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της δικής του στρατηγικής, η δεύτερη δεν έχει πλέον καν λόγο ύπαρξης.

Τούτη η θέση μοιάζει παράδοξη αν αντιμετωπιστεί σύμφωνα με μια παραδοσιακή αντίληψη της Αριστεράς περί στρατηγικής και συμμαχιών, η οποία στηριζόταν στην περίφημη «θεωρία των σταδίων». Μέχρι και το στάδιο της «αντιιμπεριαλιστικής-αντιμονοπωλιακής δημοκρατίας» η Αριστερά συμμαχεί με τη σοσιαλδημοκρατία, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των μεσαίων τάξεων οι οποίες τάσσονται από τη φύση τους εναντίον των πολυεθνικών και των μονοπωλίων. Η σοσιαλδημοκρατία κρινόταν λοιπόν ως δομικά απαραίτητη για το στρατηγικό σχέδιο της Αριστεράς.

Η σύγχρονη θεωρία και η συνακόλουθη στρατηγική της Αριστεράς έχουν απαλλαγεί από τα νομοτελειακά -και κατά τούτο «επιστημονικά» προβλέψιμα- σχήματα της ιστορικής εξέλιξης. Στρατηγικός στόχος της σύγχρονης Αριστεράς δεν μπορεί παρά να είναι η υπέρβαση του καπιταλισμού όπως αυτός είναι στη σύγχρονη εποχή και όπως θα είναι στο προβλεπτό μέλλον. 

Από εκεί και πέρα βλέπουμε. Το αν θα υπάρξει «ενδιάμεσο στάδιο» ενός καπιταλισμού «με κοινωνικό πρόσωπο» όπως κατά τη «χρυσή εποχή» της σοσιαλδημοκρατίας (ή και κάτι πιο προχωρημένο) ή αν η ανατροπή του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε τόσο ριζικές αλλαγές ώστε να ανοίξει «απευθείας» ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό, δεν είμαστε προφήτες για να το προβλέψουμε.

Αυτή ακριβώς η κατάσταση είναι που τώρα προσδίδει στην αντινεοφιλελεύθερη πολιτική τον ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό και δυνάμει συγκρουσιακό χαρακτήρα της. Ο,τι παλιότερα πρόβαλλε ως συναινετικό, κρινόταν ως «ρεφορμιστικό» και στο πλαίσιο του τότε υπάρχοντος καπιταλισμού λειτουργούσε προς όφελος της αναπαραγωγής του, τώρα είναι άμεσα απειλητικό για το σύστημα. Η άνοδος της Ακροδεξιάς στη χώρα μας και στην Ευρώπη θα πρέπει να ιδωθεί και σε αυτή την προοπτική.

Εκτός από την άκρως επικίνδυνη «διέξοδο» που προσφέρει στους απελπισμένους που έχουν περιθωριοποιηθεί από το νεοφιλελεύθερο σύστημα, ο φασισμός στις μέρες μας είναι και «η έσχατη λύση» προς την οποία το ίδιο το σύστημα μοιάζει να «λοξοκοιτάζει» προκειμένου να επιβάλει τις πολιτικές του, στον βαθμό που οι τελευταίες καθίστανται ολοένα και λιγότερο δημοφιλείς.

 Στην Ελλάδα αυτή η τάση παρατηρείται κυρίως με την ακροδεξιά μετεξέλιξη της ούτως ή άλλως νεοφιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με την υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών από ήδη ακροδεξιά κόμματα. Προς τη μια ή προς την αντίστροφη κατεύθυνση το «πάντρεμα» νεοφιλελευθερισμού και Ακροδεξιάς το βλέπουμε να συντελείται με ασύμμετρο έστω ρυθμό. Ο νεότευκτος «νεοφιλοφασισμός» είναι ο τρόπος με τον οποίο ο σύγχρονος καπιταλισμός αναδιοργανώνεται για να αποκρούσει βίαια πολιτικές που πριν από μερικές δεκαετίες γίνονταν αποδεκτές ως συμβάλλουσες στην κοινωνική ειρήνη.

Οταν συμπαρατάσσεται έτσι ο αντίπαλος, αντίστοιχη οφείλει να είναι και η συμπαράταξη της Αριστεράς. Προφανώς θα ήταν ολέθριο σφάλμα κάθε νεοφιλελεύθερος να κρίνεται ως φασίστας ή έστω δυνάμει σύμμαχος των φασιστών. Πλάι όμως στον αδιαπραγμάτευτο και φανατικό αντιφασισμό της, η Αριστερά ας συντάσσει με αδιαλλαξία τον αντινεοφιλελευθερισμό της. Σε επίπεδο τακτικής πράττει υπέροχα όταν χειροκροτάει τον Νίκο Δένδια στην επίθεσή του εναντίον της Χρυσής Αυγής ή όταν κατακεραυνώνει τους χρυσαυγίτες που «ηθικολογούν» εναντίον της Ν.Δ. Στις στρατηγικές συμμαχίες όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.

«Δεν μπορούμε να παραμελήσουμε τη δημοσιονομική πειθαρχία, πώς να το κάνουμε.» «Ολοι ξέρουμε ότι έχουμε υπερτροφικό δημόσιο τομέα που χρειάζεται νοικοκύρεμα». «Μήπως να ξανασκεφτούμε το ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων;» Κουβέντες που ψιθυρίζονται από «συμμαχικά», «κεντροαριστερά» στόματα μαζί με τα «συμπαθητικά» σχόλια τώρα που επιτέλους απαλλάχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από τους ΑΝ.ΕΛΛ. –ή, ακόμα καλύτερα, τώρα που απέδειξε ότι μπορεί να εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Η ανικανότητα της Περιφερειακής Αρχής

 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΠΡΩΤΑ

 ΔΗΛΩΣΗ 13/03/2019

ο επικεφαλής Νίκος Πατσαρίνος

Έχουμε επανειλημμένως υπογραμμίσει ότι τα μεγάλα και σοβαρά έργα
απαιτούν καθαρές, υπεύθυνες και αξιόπιστες αποφάσεις. Στην τελευταία
συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου (12/3/19), που έγινε με
οριακή και «παράξενη» πλειοψηφία, αποδείχτηκε ότι κάτι τέτοιο δεν
διακατέχει τη Διοίκηση της Περιφέρειας. Αντίθετα, μέσα από
κωμικοτραγικά γεγονότα, «παίζοντας» και διασύροντας τα συλλογικά
όργανα, δεν κατάφερε να πάρει καμία απόφαση για το μεγάλο έργο των
απορριμμάτων. Φάνηκε για άλλη μια φορά ότι τον κ. Τατούλη δεν τον
ενδιαφέρει - ή δεν μπορεί - να ολοκληρώσει ένα μεγάλο έργο, αλλά το
πώς θα αξιοποιήσει το έργο αυτό για ιδιοτελείς σκοπούς.
Με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορούμε να συναινέσουμε σε
ασύμβατες, απρόβλεπτες και αμφίβολες πρωτοβουλίες της περιφερειακής
αρχής.
Τον καλούμε για άλλη μια φορά, για το καλό των πολιτών και την ομαλή
λειτουργία των οργάνων της Περιφέρειας, να πάψει να διαχειρίζεται το
έργο των απορριμμάτων για το χρονικό διάστημα που απομένει μέχρι τις
αυτοδιοικητικές εκλογές, ώστε αυτό να απασχολήσει το νέο
Περιφερειακό Συμβούλιο. Με τον αυταρχικό, αδιαφανή και αλαζονικό
τρόπο λειτουργίας του, μόνο κακό κάνει και δημιουργεί νέα προβλήματα.
Υ.Γ. H «κατ’ εντολήν» απαράδεκτη επιστολή του προέδρου του
Περιφερειακού Συμβουλίου, που προσπάθησε να φοβίσει τα μέλη του,
δείχνει πόσο ετερόφωτα και ξένα ως προς το ρόλο του λειτουργεί, αφού

στη χθεσινή συνεδρίαση δεν λήφθηκε καμία απόφαση για το έργο των
απορριμμάτων.

Η διάλυση της Περιφερειακής Αρχής

 

Τρίπολη 5/3/2019

Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι αυτή η Περιφερειακή Αρχή δεν μπορεί να διαχειριστεί μεγάλα έργα ή δράσεις.

Παράδειγμα, το 4^ο θέμα της συνεδρίασης του Περιφερειακού Συμβουλίου (4/3/2019) που αφορούσε την έγκριση ΣΔΙΤ για τη μαρίνα Ναυπλίου, για το οποίο δεν είχαμε καμία ουσιαστική ενημέρωση. Ξεκινά μία δράση που θα μας δεσμεύει για τα επόμενα 40 χρόνια και απ’ αρχής δεν μας δίνονται σοβαρά και απαραίτητα στοιχεία για ενημέρωση και διαμόρφωση άποψης.

Όμως πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η διαχείριση των δύο θεμάτων (5 και 6) που αφορούν την κήρυξη αναγκαστικών απαλλοτριώσεων εκτάσεων για το έργο ΣΔΙΤ Απορριμμάτων, για το οποίο έχουμε να επισημάνουμε τα εξής:

α) Την απουσία δημόσιου ελέγχου και παρακολούθησής του, γι’ αυτό και τα συνεχή φαινόμενα, ακόμη και σε αυτή τη συνεδρίαση, νομικών παρατυπιών, αλλά και αδιαφάνειας και στρέβλωσης στοιχείων.

β) Τη συμφωνία με την Ανώνυμη Εταιρεία Ειδικού Σκοπού «Περιβαλλοντική Πελοποννήσου Μονοπρόσωπη Ανώνυμη Εταιρεία», που δεν υπήρχε κατά τον έλεγχο από το Ελεγκτικό Συνέδριο και ακόμη δεν ξέρουμε αν έχει συσταθεί και αν έχει αποκατασταθεί το πρόβλημα.

γ) Την περίφημη ιδιωτική χωροθέτηση που παραμένει «στον αέρα» ακόμη και τώρα. Τα προς αξιοποίηση ακίνητα έπρεπε να έχουν ελεγχθεί πριν από τη σύμβαση και αυτό δεν έγινε ποτέ! Αποφασίστηκαν οι αναγκαστικές απαλλοτριώσεις για να περισωθεί το έργο αλλά και εδώ υπάρχουν προβλήματα και «ανοιχτά» θέματα.

δ) Τα απανωτά ψέματα, την απόκρυψη στοιχείων, τους αιφνιδιασμούς και την προχειρότητα στα συλλογικά όργανα της Περιφέρειας, που δείχνουν έλλειψη σοβαρότητας και υπευθυνότητας, με επακόλουθο την αναποτελεσματικότητα.

ε) Το πιο σοβαρό όμως είναι ότι αυτό το έργο που θα ισχύσει για τα επόμενα 28 χρόνια (έως το 2047!) είναι εκτός σύγχρονων προδιαγραφών και ορίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΕΣΔΑ (Εθνικός Σχεδιασμός Διαχείρισης Αποβλήτων) και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με αμφισβήτηση των χρηματοδοτήσεων και με επιβολή προστίμων, με μελανά σημεία τη διαχείριση συμμίκτων, τις υπερβολικά φουσκωμένες ποσότητες και τον μεγάλο όγκο υπολειμμάτων.

Με «ανοιχτά» όλα αυτά τα θεσμικά, νομικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά και πολιτικά ζητήματα, οι αποφάσεις, δύο μήνες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές, πρέπει να είναι καθαρές, δημοκρατικές και υπεύθυνες. Η Περιφερειακή Αρχή κινήθηκε και κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση!

Δεν μπορεί σε αυτό το μεγάλο - πρωταρχικό έργο της Περιφέρειας, η Περιφερειακή Αρχή να μην έχει διασφαλίσει την πλειοψηφία και να επιχειρεί να νομιμοποιήσει το έργο με σχετικές πλειοψηφίες, δεδομένων των αντιρρήσεων σύσσωμης της αντιπολίτευσης.

Την καλούμε, αν δεν διασφαλίσει τις παραπάνω προϋποθέσεις να μην ξαναφέρει το θέμα στο Περιφερειακό Συμβούλιο μέχρι τις εκλογές του Μάη. Καλύτερα να διαχειριστεί το ζήτημα η νέα Περιφερειακή Αρχή και τα νέα συλλογικά όργανα που θα διακατέχονται, μετά τη δυναμική είσοδο της απλής αναλογικής, από συλλογικότητα, συνεννόηση, σεβασμό προς όλους, διαφάνεια, δημοκρατία και αποτελεσματικότητα. Έτσι θα ωφεληθούν περισσότερο οι κάτοικοι της Πελοποννήσου.

Υ.Γ. Στην τελευταία συνεδρίαση του ΠΕΣΥ, που ματαιώθηκε λόγω έλλειψης απαρτίας, ζήσαμε τα εξής κωμικοτραγικά γεγονότα:

- Με την αλαζονική και λαθεμένη στάση της αλλά και με τον πανικό που την διακατείχε, η Περιφερειακή Αρχή αντί να δει ότι ακόμη και στο μεγάλο της έργο της έμειναν σχεδόν οι μισοί της σύμβουλοι για να το υπερασπιστούν, προσπάθησε να πει ότι φταίει η συνεπής στάση της αντιπολίτευσης.

- Ενώ είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία ματαίωσης της συνεδρίασης, η Περιφερειακή Αρχή μας απαγόρευσε να χρησιμοποιήσουμε την αίθουσα συνεδριάσεων με την απειλή ότι θα μας κατέγραφε στους παρόντες! Φαινόμενα αντιδημοκρατικότητας και αυταρχικότητας που χαρακτηρίζουν τα «πληγωμένα θηρία» του παρελθόντος.

Για την παράταξη «Πελοπόννησος Πρώτα»
ο επικεφαλής Νίκος Πατσαρίνος