Η Κόλαση και η Ιστορία

Κ.Καζάντη

Δικαιώνονται οι νεκροί;

Δικαιώνονται οι νεκροί; Οφείλει, σύσσωμη, η κοινωνία των ανθρώπων να τους δίνει άφεση; Και, επιπλέον, αποφαίνεται ποτέ στ’ αλήθεια η ιστορία για το βίο και την πολιτεία όσων εκτέθηκαν στη δημόσια σφαίρα –ή και όσων δεν το έκαμαν;
Αλλά τη χριστιανική προσταγή «…ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας (Ρωμ. 6,7) τη διαβάζουμε αιρετικώ τω τρόπω: «…απήλλακται το λοιπόν του αμαρτάνειν νεκρός κείμενος…» λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, οι νεκροί δηλαδή δεν αμαρτάνουν πια, εφόσον νεκροί. Αλλά δεν δικαιώνονται για τα ανομήματά τους, απαλλάσσονται μόνο. Διότι αν τους συγχωρήσεις, απλώς καταργείς την έννοια της Κολάσεως, αποδεχόμενος μοναχά τον τόπο χλοερό. Και τούτο αντιβαίνει στο δόγμα των πιστών. Τα δε αποτελέσματα των πράξεων των ανθρώπων επηρεάζουν τις ζωές πολλών, μετά το θάνατό τους.
Και αν η συγχώρεση αποτελεί υπόθεση της ηθικής του καθενός, η επίσημη ιστορία αποτελεί υπόθεση μοναχά των νικητών της κυρίαρχης ιδεολογίας και ουχί των ηττημένων. Πώς καταγράφηκε, ας πούμε, στην επίσημη ιστορία των Βρετανών, αλλά και αυτήν της Ευρώπης, η φίλη και του Πινοσέτ Μάργκαρετ Θάτσερ και πώς στη συνείδηση της εργατικής τάξης αποτελεί μιαν όλως διαφορετική υπόθεση.
Ομοίως και η ζωή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
«Ο Μητσοτάκης ήταν πολύ μπροστά», λέγεται και ακούγεται από τους ομοϊδεάτες του. Αλλά ο προσφάτως εκλιπών δεν ήταν μόνο από τις πλέον αμφιλεγόμενες πολιτικές προσωπικότητες για το ρόλο του σε μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας (Αποστασία, Ιουλιανά, Χούντα κ.ο.κ.). Υπήρξε ακραία νεοφιλελεύθερος σε μια εποχή που οι ιδέες και η πολιτική εξουσία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας κρατούσαν ακόμα, σε μια εποχή που ήλπιζε κανείς, ακόμη, στην Ευρώπη των λαών. Μοιάζει προφητική οπότε η μειοψηφική τότε ρητορική του ρηγανοθατσερισμού την οποία ο Μητσοτάκης αναπαρήγαγε και η οποία σήμερα έγινε πλειοψηφική. Βεβαίως, τεχνηέντως παραλείπεται πόσες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές συνέτριψε όπου ακολουθήθηκε, όπως και πόσες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές συνεχίζει να συντρίβει.
Η ιστορία γράφεται, σβήνεται και ξαναγράφεται, από τις πανάκριβες πένες των ελίτ και από το αίμα του κόσμου της εργασίας. «Υποκείμενο της ιστορικής γνώσης είναι η ίδια η μαχόμενη, καταπιεσμένη τάξη», όπως γράφει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν. Αλλά επειδή «ο εχθρός δεν έχει πάψει να νικά», να βλέπει μπρος στα μάτια του κανείς πώς στρογγυλεύουν οι γωνίες, πώς ξαναφιλιώνουν οι συστημικοί ανταγωνιστές και πώς επανενώνονται συμφέροντα αποτελεί μια πολύ διδακτική υπόθεση. Ούτε το μίσος, όμως, διεγείρεται ούτε τίποτα άλλο συναφές. Ίσως μοναχά ο φυσικός θυμός του ανθρώπινου όντος απέναντι σ’ εκείνον που του συνέθλιψε τη ζωή, αίσθημα όμως που αποτελεί τη βάση για την ανάπτυξη της πολιτικής σκέψης, της ταξικής (αυτο)συνείδησης, άρα και χρήσιμο.
Οι ομοϊδεάτες καθενός που πεθαίνει καλά κάνουν και θλίβονται, λοιπόν. Αλλά κι εκείνοι που νιώθουν πως καταστράφηκαν καλά επίσης κάνουν να μην συγχωρούν το ρόλο του στην ιστορία. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο.

Επανασχεδιασμός προγραμμάτων για την ΑΝΕΡΓΙΑ

Δικαιώματα ανέργων, επανασχεδιασμός προγραμμάτων και τάσεις της εγγεγραμμένης ανεργίας

Άρθρο της Μαρίας Καραμεσίνη, διοικήτριας και προέδρου ΔΣ του ΟΑΕΔ στο ΑΠΕ-ΜΠΕ

Τα δύο τελευταία χρόνια ένας αυξανόμενος αριθμός μη επιδοτούμενων ανέργων που βρισκόταν εκτός μητρώου ΟΑΕΔ γράφτηκε σε αυτό, προκαλώντας την άνοδο της εγγεγραμμένης ανεργίας, ενώ ταυτόχρονα η Έρευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΛΣΤΑΤ - που δίνει αξιόπιστες στατιστικές εκτιμήσεις στον πληθυσμό - κατέγραφε συνεχή αύξηση της απασχόλησης και μείωση της ανεργίας και η ΕΡΓΑΝΗ επιβεβαίωνε αμετάκλητα την καθαρή αύξηση των θέσεων μισθωτής εργασίας στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Ως αποτέλεσμα των παραπάνω τάσεων, η ψαλίδα μεταξύ της διοικητικά καταγραφόμενης (από τον ΟΑΕΔ) και της στατιστικά καταγραφόμενης (από την ΕΛΣΤΑΤ) ανεργίας έκλεισε. Οι εγγεγραμμένοι στο μητρώο του ΟΑΕΔ άνεργοι αποτελούσαν το 87% αυτών της ΕΛΣΤΑΤ τον Απρίλιο του 2017 έναντι 76% τον Απρίλιο του 2014.
Η αύξηση των εγγραφών στο μητρώο μη επιδοτούμενων ανέργων προερχόμενων από τον μη ενεργό πληθυσμό οφείλεται σε μία σειρά παραγόντων. Τα δικαιώματα και οφέλη που παρέχει το δελτίο ανεργίας, ο επανασχεδιασμός των προγραμμάτων απασχόλησης που έδωσε προτεραιότητα στους μακροχρόνια ανέργους και οι εκκλήσεις του ΟΑΕΔ προς τους νέους για να εγγραφούν προκειμένου να συμμετέχουν στα προγράμματα απασχόλησης που απευθύνονταν σε αυτούς, αποτέλεσαν την τελευταία διετία κίνητρα και έναυσμα εγγραφής στο μητρώο του ΟΑΕΔ σε αυτούς που αναζητούσαν εργασία, ακόμα και εάν δεν είχαν προϋποθέσεις για να διεκδικήσουν επίδομα ανεργίας (μη επιδοτούμενοι άνεργοι).
Συγκεκριμένα, πέραν της αξίωσης για επίδομα ανεργίας όταν πληρούνται οι προϋποθέσεις, το δελτίο ανεργίας παρέχει σε όλους τους ανέργους, επιδοτούμενους ή μη:
- μοριοδότηση σε προκηρύξεις πρόσληψης προσωπικού μέσω ΑΣΕΠ στο δημόσιο τομέα
- πρόσβαση σε προγράμματα απασχόλησης
- συμμετοχή σε προγράμματα κοινωνικού τουρισμού και παιδικών κατασκηνώσεων
- παροχές ασθένειας σε είδος (υπό προϋποθέσεις)
- συμμετοχή σε πρόγραμμα προαιρετικής ασφάλισης όταν είναι πλησίον της σύνταξης, προκειμένου να θεμελιώσει δικαίωμα σύνταξης
- ένταξη στο κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ
- μείωση φόρου ή φοροαπαλλαγές (π.χ. ΕΝΦΙΑ)
- ένταξη σε ευνοϊκές ρυθμίσεις που αφορούν δάνεια, οφειλές κλπ.
- δωρεάν μετακίνηση σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ΟΑΣΑ)
- επίδομα θέρμανσης
- δωρεάν παροχές δήμων (δημοτικά κολυμβητήρια, δημοτικά θέατρα κλπ.)
- προσφορές επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα (π.χ. εισιτήριο σε κινηματογράφους, θέατρα).
Η εγγεγραμμένη ανεργία έχει αρχίσει από τον Μάρτιο να μειώνεται -ευθυγραμμιζόμενη με την τάση της στατιστικής ανεργίας - εφόσον πλέον υπερισχύουν οι έξοδοι από το μητρώο λόγω μεγάλης αύξησης των θέσεων εργασίας. Όμως, παρά την πτωτική της τάση, ο αριθμός των εγγεγραμμένων ανέργων είναι τεράστιος και αποτελεί πρόκληση για τον ΟΑΕΔ που καλείται να τους παρέχει στήριξη και διέξοδο. Ο Οργανισμός θα δώσει τον καλύτερο εαυτό του στην προσπάθεια για αισθητή αποκλιμάκωση της ανεργίας τα επόμενα χρόνια, υλοποιώντας τις κατευθύνσεις της πολιτικής ηγεσίας του Υπ. Εργασίας.
 

Μπορούμε και χωρίς Τόμσεν - Σόιμπλε

Kst

Το αριστούργημα όμως, ανεκτίμητο μάθημα για κάθε σοβαρό ή υποψήφιο συνδικαλιστή και πολιτικό, ήταν η συζήτηση στο Eurogroup και δη η στάση των Β. Σόιμπλε και Π. Τόμσεν. Με την εμφάνιση των τριών σεναρίων ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ υποστήριξε πως δεν μπορεί να πάει παρακάτω γιατί τίποτε απ' αυτά δεν είναι ρεαλιστικό.

Όποιος διάβασε τα πρακτικά του τελευταίου Eurogroup και τα τρία «σενάρια» που έβαλε στο τραπέζι ο ESM, με ευκολία θα μπορούσε να διαπιστώσει αυτό που ορισμένοι υποστηρίζουν εδώ και πολλά χρόνια: Η επίλυση του ελληνικού ζητήματος είναι αποκλειστικά ζήτημα πολιτικής βούλησης και όλα τα υπόλοιπα, τεχνογνωσίες, ειδικές «τεχνικές» συμφωνίες κ.λπ., είναι εργαλεία υλοποίησης της πολιτικής βούλησης. Αν δεν ανάγονται σε κυρίαρχα θέματα, μετατρέπονται σε πρόσχημα.
Το εκπληκτικό και με τα τρία σενάρια είναι ότι όλα δίνουν στο τέλος «βιώσιμο χρέος» και εντούτοις απορρίφθηκαν για τον απλούστατο λόγο πως όλα αποτελούσαν τεχνικούς λογάριθμους άσχετους με την πραγματική εξέλιξη των πραγμάτων, για την οποία όλοι, πόσο μάλλον οι υπουργοί Οικονομικών, έχουν μια εικόνα. Ήταν, με μια κουβέντα, αυθαίρετα. Οποιοδήποτε στοιχείο - αριθμό και να τοποθετήσει κάποιος στους λογάριθμους του Κλάους Ρέγκλινγκ στα πρωτογενή πλεονάσματα και στην ανάπτυξη, στο τέλος το χρέος βγαίνει «βιώσιμο», αρκεί να μεταφέρει κανείς τη στιγμή της βιωσιμότητας πέντε με δέκα χρόνια πριν ή μετά το 2060 (!). Μαθηματικές ταχυδακτυλουργίες...
Το αριστούργημα όμως, ανεκτίμητο μάθημα για κάθε σοβαρό ή υποψήφιο συνδικαλιστή και πολιτικό, ήταν η συζήτηση στο Eurogroup και δη η στάση των Β. Σόιμπλε και Π. Τόμσεν. Με την εμφάνιση των τριών σεναρίων ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ υποστήριξε πως δεν μπορεί να πάει παρακάτω γιατί τίποτε απ' αυτά δεν είναι ρεαλιστικό. Έπειτα από δυο - τρεις ομιλητές, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών έπιασε το άλλο άκρο, δηλώνοντας ότι δεν αντιλαμβάνεται καν το συζητούμενο θέμα, αφού αυτό έχει λυθεί από το 2016 (!). Προφανώς, ανάμεσα σε δεκάδες χιλιόμετρα απόσταση δεν μπορεί να στηθεί καμιά γέφυρα. Και, προφανώς, αν η απόσταση παραμείνει χαώδης και στις 15 Ιουνίου, δεν θα στηθεί ούτε τότε. Άρα, υπάρχει βιώσιμη -από τις συμπληγάδες Σόιμπλε και Τόμσεν- ελπίδα;
Υπάρχει. Η διαφαινόμενη κατά τη συζήτηση στο Eurogroup, αλλά και η εκφραζόμενη σχεδόν καθημερινά βούληση θεσμικών και μη παραγόντων να δώσουν μια -τουλάχιστον- μεσοπρόθεσμη λύση στη ελληνικό ζήτημα, εν ανάγκη και με την αποχώρηση του ΔΝΤ. Το βέβαιο είναι πως η Ελλάδα χρειάζεται μια λύση τώρα, που θα της επιτρέψει να ανασυγκροτηθεί και να αναπτυχθεί τα επόμενα δέκα με δεκαπέντε χρόνια. Για μακροπρόθεσμα, θα αρκούσε η πολιτική εγγύηση ότι η μοίρα της συνδέεται με αυτή της Ευρωζώνης. Μακροπρόθεσμα, άλλωστε, θα γίνουν ακόμη πολλές συζητήσεις και επαναπροσδιορισμοί, όχι μόνο για την Ελλάδα.
Μπορούμε δε να ζήσουμε χωρίς τον Τόμσεν, αν το φέρει η τύχη, και χωρίς τον Σόιμπλε.

Μέτρα, Αντίμετρα και Αριστερή πολιτική

Ηλίας Μακρής

Απόπειρα συνδρομής στον πολιτικό προβληματισμό 

Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα θέματα που λειτουργούν ως παράσιτα επικοινωνίας, αλλά και κοινωνίας της κυβερνητικής πολιτικής, ακόμη και για αρκετά από τα οργανωμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ανέκαθεν, αλλά και στο διηνεκές, πάντα -1+1=0. Άρα, ό,τι λένε ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση για τα μέτρα-αντίμετρα που θα δίνουν μηδενική δημοσιονομική επιβάρυνση είναι πέρα ώς πέρα αλήθεια. Επιπροσθέτως, το γεγονός ότι το 2021 θα είναι εφικτό να έχουμε περισσότερα αντίμετρα απ’ ό,τι μέτρα είναι και αυτό ρεαλιστικότατο εφόσον οι προβλέψεις για πλεονάσματα μεγαλύτερα του στόχου (3,5%) είναι ευοίωνες και προπάντων ρεαλιστικές.

Ενεργός ζήτηση

Ωστόσο, υπάρχει εδώ ένα αδύνατο σημείο. Ενώ τα αντίμετρα είναι όλα στη σωστή κατεύθυνση, δεν αναπληρώνουν το απολεσθέν εισόδημα ακριβώς και σε καθέναν προσωπικά από όσους το χάσουν. Αυτό σημαίνει ότι πλήττεται η ενεργός ζήτηση εφόσον τα όποια μέτρα επιβαρύνουν αυτούς που μπορούν ακόμη να καταναλώσουν (τα απομεινάρια της μεσαίας τάξης), ενώ τα αντίμετρα, που δικαίως απευθύνονται στα ήδη φτωχοποιημένα στρώματα, δεν μπορούν να συνεισφέρουν αποφασιστικά στην ενεργό ζήτηση. Είναι άλλο πράγμα να βγάζεις κάποιον από τη φτώχεια και άλλο να τον βοηθάς να επιβιώσει. Στην πρώτη περίπτωση, δημιουργείς αποφασιστική παρέμβαση στην ενεργό ζήτηση, βοηθάς την αγορά και έτσι δημιουργείς ανάπτυξη. Στη δεύτερη, απλώς βοηθάς τον συνάνθρωπο να μην πεθάνει, στερώντας πόρους, έστω και ελάχιστους, από αυτούς που μετά βίας κρατούν την αγορά. Ωστόσο, ο αντίλογος πάνω σε αυτόν τον ισχυρισμό είναι μεγάλος, και πολύ σωστά, εφόσον με τη συμφωνία πάμε σε ποσοτική χαλάρωση και απομείωση του χρέους. Όμως κι εδώ έχουμε δύο αγκάθια.

 Χρέος και ποσοτική χαλάρωση

1. Ποσοτική χαλάρωση: Η ΕΚΤ αγοράζει χρεόγραφα των ελληνικών τραπεζών και δίνει μια καλή ρευστότητα στο τραπεζικό μας σύστημα με την προϋπόθεση ότι αυτή η ρευστότητα θα πάει στην αγορά... Καλό φαίνεται, αν και υπάρχουν σημεία για συζήτηση! Αλλά, αφού η κυβέρνηση όχι μόνο δεν ελέγχει τις τράπεζες, αλλά της έχει επιβληθεί και ένας νεοφιλελεύθερος διοικητής στην ΤτΕ, γεννάται εύλογα το ερώτημα: Σε ποια αγορά θα κατευθυνθεί η αναμενόμενη ρευστότητα; Στην αγορά των μεγαλοεργολάβων ή «επενδυτών» τύπου Fraport; Στις εξαγωγές; Στις τοπικές αγορές που δρουν κυρίως μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις τοπικού ενδιαφέροντος και δεν έχουν εξαγωγικές δραστηριότητες; Σ’ αυτό το σημείο, ας μην γίνουν παρανοήσεις. Και οι μεγάλες εταιρείες που θα αναλάβουν μεγάλα έργα χρειάζονται, και οι εξαγωγές είναι απαραίτητο να ενισχυθούν. Ωστόσο, ερήμην της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας και των τοπικών αγορών, ανάπτυξη στη χώρα μας δεν μπορεί να υπάρξει. Αν υποθέσουμε ότι η ρευστότητα της ποσοτικής χαλάρωσης απευθυνθεί και στους μικρομεσαίους, ίσως να ανακουφίσει το κομμάτι της χρηματοδότησής τους, ωστόσο το πρόβλημα παραμένει δυσεπίλυτο, αφού, από την άλλη, η σχέση ανάμεσα σε πλεόνασμα και ενεργό ζήτηση είναι αντιστρόφως ανάλογη (αρνητική), τουλάχιστον στη φάση της επανεκκίνησης μιας οικονομίας.

2. Το χρέος είναι μεγάλη συζήτηση για πλήρη ανάπτυξη στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου. Είναι γεγονός ότι χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους, ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά, από την άλλη, καλό θα είναι να γνωρίζουμε ότι κι αν ακόμα το χρέος μάς χαριστεί στο σύνολό του, χωρίς αυτοδύναμη ή, πιο σωστά, «ενδογενή» ανάπτυξη, θα είναι δώρο άδωρο... Πώς όμως θα υλοποιηθεί η ενδογενής ανάπτυξη με τη σημερινή συνθήκη του ευρώ που απαιτεί πλεονάσματα; Παρεμπιπτόντως, γεννιέται και ένα ερώτημα αυτές τις ημέρες όπου συζητιέται η απομείωση του χρέους. Αν το ΔΝΤ «συμβιβαστεί» με τη Γερμανία και αναβάλλει τη συζήτηση για το ελληνικό χρέος μέχρι την επομένη των γερμανικών εκλογών και δεν υλοποιήσει την απειλή του για αποχώρηση από τη χρηματοδότηση του προγράμματος, τότε τι κάνουμε; Θα υλοποιήσουμε τα μέτρα ή θα αναστείλουμε κι εμείς την εφαρμογή τους εφόσον η προϋπόθεση της εφαρμογής τους είναι η απομείωση του χρέους; Κι αν τα αναστείλουμε, δεν θα εκβιαστούμε με την ποσοτική χαλάρωση αυτή τη φορά, που όντως είναι αναγκαία;

Μήπως τελικά όλη αυτή η ιστορία «μέτρων - πλεονασμάτων - αντιμέτρων» δεν είναι παρά μια επιδότηση προκειμένου να παραμείνουμε στη φτώχεια; Βέβαια, κι αν ακόμη είναι έτσι, δεν θα πρέπει να λοιδορείται η διαπραγματευτική προσπάθεια της κυβέρνησης συνολικά, εφόσον κανένας δεν θα ήταν διατεθειμένος να μας «χαρίσει» από μόνος του τα αντίμετρα κατά της λιτότητας ή να μας μειώσει το χρέος - και εδώ ας μην ξεχνάμε ότι οι εταίροι μας επιβουλεύτηκαν και τις συλλογικές συμβάσεις, που ευτυχώς θα επανέλθουν.

 Τι είδους ανάπτυξη θέλουμε;

Όλα αυτά απέχουν από την πολυπόθητη «ανάπτυξη». Αλλά την ανάπτυξη έτσι όπως αυτή ορίζεται από τη διεθνή βιβλιογραφία, δηλαδή, διαδικασία με βασικούς πυλώνες -εκτός της οικονομίας- την κοινωνία και το περιβάλλον. Και απέχουν επειδή: χωρίς ελεγχόμενα ελλείμματα, αντί πλεονασμάτων, ελεγχόμενο από το κράτος τραπεζικό σύστημα και κυρίως, χωρίς σεισάχθεια, ανάπτυξη μάλλον δεν γίνεται· κι αν ακόμη επιχειρηθεί, είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση.

Ωστόσο, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, είναι πολύ πιο εύκολη η επίτευξη της «μεγέθυνσης». Με απλά λόγια, επιτυγχάνεται αυτό που ο λαός μας γνωρίζει ως ευημερία των οικονομικών δεικτών και δυστυχία της κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μεγέθυνσης είναι αυτό της Γουατεμάλας. (http://www.exandasdocumentaries.com/series/macroeconomics/exandas-imf.php) Εκεί ο λαός υποφέρει από μια πολύ πιο σκληρή λιτότητα από τη δική μας, επειδή θα πρέπει να διατηρήσουν την «ανάπτυξη» που πέτυχαν, που φυσικά δεν πρόκειται για ανάπτυξη, αλλά γι’ αυτό που προηγουμένως ονομάσαμε «μεγέθυνση».

Γενικά, η παράμετρος του χρόνου είναι κρίσιμης σημασίας στην οικονομία αλλά και στην πολιτική και, ως γνωστόν, το 2017-2021... δεν είναι 2015. Μάλλον ήρθε το πλήρωμα του χρόνου στις κομματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, και κατ’ επέκταση στην κοινωνία, να ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση και ενημέρωση, χωρίς φαιδρές κορώνες, σε σχέση με τη συνθήκη του ευρώ και τις δυνατότητες απεγκλωβισμού μας και γιατί όχι, να αναζητηθούν πολιτικές συμμαχίες και επανασύνδεση του κόμματος με τα κινήματα βάσης τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.

* Ο Ηλίας Β. Μακρής είναι μέλος στην Oργάνωση Μελών ΣΥΡΙΖΑ Ζακύνθου, μέλος του ΣΕΠ (Σύλλογος Ελλήνων Περιφερειολόγων), MSc στη Βιώσιμη Ανάπτυξη, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο.

Βασιλειάδης στην ΕΡΑσπορ

Πρώτα οι εγγυήσεις μετά οι παρεμβάσεις

Ο Yφυπουργός Aθλητισμού Γιώργος Βασιλειάδης μίλησε αποκλειστικά στην ΕΡΑσπορ και στο Δημήτρη Μαλισιώβα στο πλαίσιο της εκπομπής ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ, όπου μεταξύ άλλων τόνισε ότι «Δεν πρόκειται να φέρω νέο νόμο για να καταγραφώ, ως ακόμη ένας υφυπουργός με νόμο» ενώ σε άλλο σημείο είπε: «Το πρόβλημα στην ΕΠΟ δεν είναι οι εκλογές και το εκλογικό σύστημα, αλλά η διαφάνεια». Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη διάρκειας

Ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Βασιλειάδης αναφερόμενος στο ποδόσφαιρο τόνισε:
«Τα προβλήματα στο ποδόσφαιρο παραμένουν διαχρονικά τα ίδια, γιατί έχουν να κάνουν με παθογένειες που αφορούν στις δομές του,τη λειτουργία,και τους κανόνες. Ως Γενικός Γραμματέας Διαφθοράς που προϋπήρξα, είχα εικόνα όλων αυτών, και προσπάθειά μας στο Υφυπουργείο από την περίοδο Κοντονή, ήταν, να μπούν κανόνες στο χώρο,ώστε να υπάρχει διαφάνεια, και ισονομία.» Για τη βούληση της Κυβέρνησης να δημιουργήσει νέες συνθήκες επεσήμανε «Αυτή τη στιγμή υπάρχει και η βούληση και η τεχνογνωσία για να προχωρήσουμε , και η ποιοτική διαφορά σε σχέση με το παρελθόν.Παράλληλα υπάρχουν και σύμμαχοι, αφού τόσο η ΦΙΦΑ αλλά και η ΟΥΕΦΑ έχουν γνώση των προβλημάτων του ελληνικού ποδοσφαίρου που το ταλανίζουν επί πολλά χρόνια«. Για τις προθέσεις της Κυβέρνησης ο κ. Βασιλειάδης έδειξε σίγουρος. «Η Πολιτεία οφείλει να εγγυηθεί και να διαφυλάξει τη Διαφάνεια, και θα το πράξει», σχολίασε χαρακτηριστικά, ενΏ αναφερόμενος αναφερόμενος σε θέματα υποδομών επισήμανε : «Έχουμε σχέδια για το Γουδή, τη Νέα Φιλαδέλφεια και το ΣΕΦ, αλλά-με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουμε- θέλουμε να βρούμε λύσεις για όλα τα αθλήματα, και να βοηθήσουμε στην ανάπτυξή τους».

Για την ΕΠΟ ο κ. Βασιλειάδης ενημέρωσε, πως οι εκλογές και το εκλογικό σύστημα δεν είναι το μείζον αλλά το ελλάσον ζήτημα λέγοντας, πως σημασία έχουν οι εγγυήσεις που θα δοθούν απο τους αθλητικούς θεσμούς εντος κι εκτός χωρας, οτι δεν θα επαναληφθούν τα φαινόμενα του παρελθόντος.
Παράλληλα αποκάλυψε, πως δεν πρόκειται να φέρει ένα νεο Νόμο απλά να καταγραφεί στην ιστορία ως ένας ακόμη Υφυπουργός, ενω κατέληξε για τα θέματα της βίας, πως βρίσκεται σε στενή συνεργασία με τη ΦΙΦΑ, ωστε να εφαρμοστούν πλήρως και σε όλα τα όργανα οτι ισχύει στην Παγκόσμια Ομοσπονδία.

Τέλος επιβεβαίωσε τα αναγραφόμενα στον Τύπο πως προώθησε στον Αθλ. Εισαγγελέα προς περαιτέρω διερεύνηση πρόσφατες εμπρηστικές τοποθετήσεις αθλητικών παραγόντων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως των κ. Δ. Γιαννακόπουλου, Γ. Σαββίδη– επεξηγώντας παράλληλα πως αυτο δεν γίνεται κατ΄αποκοπήν αλλά κατα πάγια τακτική για όλα τα πρόσωπα, στέλονοντας μηνυμα σε όλους, να απέχουν στο μέλλον απο ανάλογες ενέργειες.

Αναλυτικά όσα είπε:

«Από το 1991 που ξεκινήσατε εσείς τη δημοσιογραφία, τα προβλήματα είναι τα ίδια. Τα ονομάζουμε πλέον διαφορετικά, μπορεί να αλλάζουν λίγο τα πρόσωπα, αλλά τα προβλήματα παραμένουν ίδια γιατί βασίζονται σε μια συγκεκριμένη δομή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σε διαφανείς διαδικασίες με διαφανή τρόπο λειτουργίας, σε μικρότερα ή μεγαλύτερα συστήματα εξουσίας και με την είσοδο του Champions League , αλλά κυρίως την είσοδο του στοιχήματος από το 2000, και τον παράνομο τζόγο τα πράγματα χειροτέρεψαν. Επομένως μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια βαριά, με μια άρρωστη κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Η λεγόμενη μάχη του αυτοδιοίκητου, η αλλαγή του νόμου από τον Σταύρο Κοντονή και ο νόμος Ορφανού. έγιναν πάνω σε μια προσπάθεια να μπορέσουν να μπουν κανόνες σε μια ομοσπονδία που δεν υπήρχε τίποτα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μέσω της ομοσπονδίας να δημιουργείται αυτό που ονόμασαν κάποιοι «παράγκα», αν και προσωπικά δε θέλω να δίνω χαρακτηρισμούς. Όμως, το θέμα, είναι ότι πρέπει να αλλάξουν οι δομές για να σταματήσει αυτό το πράγμα. Γιατί προσέξτε, η κατάσταση είναι τόσο βαριά και τόσο βαριές οι σκιές, που ακόμα αν καταφέρναμε αύριο με το ίδιο πλαίσιο, να μην γίνεται τίποτα οι σκιές πάλι θα μένανε σε θέματα π.χ. διαιτησίας».

Συμβάλλατε ως ΓΓΑ διαφθοράς να βρεθεί η λίστα Μπόριανς. Είναι δύσκολο ως κυβέρνηση να φτιάξετε λίστα διεφθαρμένων παραγόντων ποδοσφαίρου, διαιτητών, ποδοσφαιριστών, δικαστών. δημοσιογράφων;

«Νομίζω ότι τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχε η βούληση και η απαραίτητη τεχνογωσία για να φτιαχτούν τέτοιου είδους λίστες. Δηλαδή, η στοχοποίηση και ο έλεγχος συγκεκριμένων ατόμων, οι οποίοι μπορεί να είναι σε οποιαδήποτε παράνομα κυκλώματα για να τους κάνεις οικονομικό έλεγχο. Αυτή τη στιγμή,  υπάρχει η βούληση αλλά και η τεχνογνωσία. Επομένως ας μην βιαζόμαστε στις λίστες αυτές, που τις έχει και ελέγχει πολλά πρόσωπα η δικαιοσύνη , γιατί φιγουράρουν και ονόματα του αθλητισμού αλλά όχι πρωτοκλασσάτα,αλλά ξέρουν να διαφεύγουν,αλλά υπάρχουν δευτερότριτα σημασίας ονόματα».

Η FIFA είναι σύμμαχος μας

«Το θέμα είναι πως βάζουμε κανόνες για την από δω και πέρα λειτουργία και νομίζω ότι η ποιοτική διαφορά που έχουμε σε σχέση με το παρελθόν αυτή τη στιγμή είναι ότι ακόμα και οι διεθνείς ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες, τόσο η FIFA όσο και η UEFA, έχουν καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα. Έτσι αυτή τη στιγμή υπάρχει σύγκρουση του νόμου με το αυτοδιοίκητο, αλλά όμως καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι αυτό, αυτά τα θέματα είναι τεχνικά. Το θέμα είναι ποιοι κανόνες θα μπούν, έτσι ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια να δημιουργούνται αυτές οι καταστάσεις ή οι σκιές».

Οι παράγοντες δεν πρέπει να παίζουν με τα σόσιαλ μίντια

Στείλατε στον εισαγγελέα τις αναρτήσεις των Δ.Γιαννακόπουλο, Γ.Σαββίδη επειδή πυροδοτούν τη βία;

«Έχω πει από τις πρώτες μέρες που ανέλαβα, και μετά τον τελικό με ιδιαίτερη ένταση και πριν στην συνάντηση των τεσσάρων, να σταματήσει αυτή η ιστορία με τους διοικητικούς παράγοντες, οι οποίοι με τις πράξεις τους ή με τις δηλώσεις τους ακόμα και στα social media να δημιουργούν στον κόσμο αναταραχή. Υπάρχει ένα θεσμικό πλαίσιο στο οποίο εγώ από την πρώτη μέρα ότι συμβαίνει και μπορεί να χρίζει έρευνας και αξιολόγησης τα στέλνω στον εισαγγελέα.Δεν κάνω κάτι κατ’ αποκοπή, αλλά πάγια με βάση το θεσμικό πλαίσιο Δεν είμαι της λογικής να βγάζω ανακοινώσεις για αυτά τα θέματα».

Η Digea παραδέχεται ότι χωρούν μέχρι 6 κανάλια...

Αποκαλυπτικά έγγραφα της Digea βάζουν τέλος στην παραφιλολογία για τις άδειες - τι λέει ο γγ Ενημέρωσης και Επικοινωνίας Λ. Κρέτσος

Η ίδια η Digea σε έγγραφά της παραδέχεται ότι με την υφιστάμενη τεχνολογία «χωρούν» μέχρι έξι κανάλια υψηλής ευκρίνειας στις συχνότητες, πριν αφαιρεθεί επίπλέον φάσμα για την κινητή, τόνισε ο γενικός γραμματέας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας Λευτέρης Κρέτσος μιλώντας Στο Κόκκινο και τον Στάθη Σχινά. Δείτε τα έγγραφα, που μεταξύ άλλων αποκαλύπτουν ότι η πραγματική χωρητικότητα των πολυπλεκτών είναι μικρότερη από την ονομαστική.

 

«Η χθεσινή συνεδρίαση του ΕΣΡ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, αναφορικά με τις τεχνικές δυνατότητες και τους περιορισμούς για τον αριθμό των αδειών», είπε ο κ. Κρέτσος, τονίζοντας ότι ο αριθμός των αδειών έχει να κάνει και με περιορισμούς οικονομικούς, του μεγέθους της αγοράς και της βιωσιμότητας των καναλιών. «Ανεξάρτητα και οικονομικά βιώσιμα σχήματα στο χώρο των ΜΜΕ σημαίνουν και εργαζόμενους που θα πληρώνονται, που οι ιδιοκτήτες τους δεν θα έχουν ανάγκη να διαπλέκονται με τις πολιτικές ηγεσίες», όπως είπε.

 

Υπογράμμισε επίσης ότι «το προηγούμενο χρονικό διάστημα υπήρχε τεράστια "σπέκουλα", μεγάλη ανοησία, πολλά ευτράπελα και ψέματα, του τύπου γιατί τέσσερις και όχι δεκατέσσερις άδειες. Το φάσμα είναι πεπερασμένο, δεν είναι άπειρο όπως ακούστηκε κυρίως από τη ΝΔ και όντως μπορεί με το σημερινό σύστημα μετάδοσης να χωρέσει μέχρι έξι κανάλια υψηλής ευκρίνειας».

 

Δεν «βγαίνουν» τα νούμερα

Η θέση αυτή υποστηρίζεται από έγγραφα της Digea (τα οποία μπορείτε να δείτε στο τέλος του δημοσιεύματος), τόνισε ο κ. Κρέτσος, στα οποία «αναφέρει ότι δεν υπάρχει πανελλαδική κάλυψη για τα HD κανάλια, ότι κάθε κανάλι ... χρειάζεται τουλάχιστον 3 Mbps και 6 Mbps για να εκπέμπει ταυτόχρονα σε SD και HD ευκρίνεια, ότι ο ένας πολυπλέκτης από τους τέσσερις που έχουμε για τα εθνικής εμβέλειας κανάλια χρησιμοποιείται αποκλειστικά από την ΕΡΤ, καθώς και ότι δύο από τους τέσσερις πολυπλέκτες για τα εθνικής εμβέλειας κανάλια δεν έχουν χωρητικότητα 24,88 Mbps αλλά 16,8 Mbps».

 

Πρακτικά, «η συνολική χωρητικότητα των πολυπλεκτών ... είναι 58,5 Mbps που αν διαιρεθεί με 9 Mbps (6+3 για HD και SD αντίστοιχα), δίνει έναν αριθμό 6, μέχρι το 2019, όταν η Ελλάδα και άλλες χώρες πρέπει να παραχωρήσουν επιπλέον τμήμα φάσματος στην κινητή τηλεφωνία», τόνισε ο κ. Κρέτσος.

 

Δίκαια ενοχλείται ο κόσμος για την καθυστέρηση του ΕΣΡ
 

Στη συνέχεια, ο ίδιος αναφέρθηκε στην «καθυστέρηση για την πραγματοποίηση του νέου διαγωνισμού που είναι πλέον εμφανέστατη, έχουν περάσει πάνω από έξι μήνες. Η ανησυχία της κυβέρνησης αφορά και το ότι δεν έχει ληφθεί ένα χρονοδιάγραμμα για το πότε θα γίνει ... παραπέμπτεται στο άδηλο μέλλον ... αυτό είναι τεράστιο πρόβλημα».

 

«Δεν έχουμε κακές σχέσεις με το ΕΣΡ ... αλλά έχει σταλθεί επιστολή από τον Ιανουάριο, με την οποία ο αρμόδιος υπουργός Ν. Παππάς ζητάει ένα χρονοδιάγραμμα προκειμένου η Πολιτεία να γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι με αυτό το σημαντικό ζήτημα ... δεν έχουμε λάβει κάποια απάντηση», όπως υπογράμμισε, προσθέτοντας ότι ούτε στην πρόσφατη συνεδρίαση της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής προέκυψε κάτι νεότερο.

 

«Ο κόσμος δίκαια ενοχλείται γιατί η μη αδειοδότηση κατά μίαν έννοια είναι και συναλλαγή ... το να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις είναι ένα θέμα, αλλά το ΕΣΡ είναι υποχρεωμένο να εφαρμόσει το νόμο 4339 ... καταλαβαίνω ότι ενοχλεί και τον πολιτικό βραχίονα της διαπλοκής και τα παρακολουθήματά του, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, αλλά είναι ένας νόμος που ενοχλεί γιατί αφορά πλειοδοτικό διαγωνισμό με πολλά κριτήρια και δικαιολογητικά ... και ελάχιστο αριθμό εργαζόμενων της τάξης των 400 ατόμων πλήρους απασχόλησης», υπενθύμισε.

 

Σε κάθε περίπτωση, «η συσσωρευμένη εμπειρία για το πώς μπορεί να γίνει ένας διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες υπάρχει, η τεχνογνωσία, οι μελέτες, οι μηχανικοί του πληροφοριακού συστήματος που μπορεί να στηρίξει έναν τέτοιο διαγωνισμό, επομένως δεν υπάρχουν δικαιολογίες και το ΕΣΡ θα πρέπει να αναλάβει σύντομα τις απαραίτητες πρωτοβουλίες», ξεκαθάρισε ο κ. Κρέτσος.

«Δείχνει πολλά» η μείωση απαιτήσεων ως προς αριθμό και η ξαφνική επιμονή για αλλαγή τεχνολογίας

Το θέμα σχολίασαν εξάλλου και άλλες κυβερνητικές πηγές, που σημείωναν ότι σύμφωνα με το έγγραφο για τα προγράμματα εθνικής εμβέλειας σύμφωνα  με τα Δικαιώματα Χρήσης Ραδιοσυχνοτήτων Επίγειας Ψηφιακής Ευρυεκπομπής για τα  προγράμματα εθνικής εμβέλειας ο ελάχιστος μέσος ρυθμός μετάδοσης δεδομένων είναι  στα 3 Mbps για πρόγραμμα τυπικής ευρίνειας (SD) και στα 6 Mbps για πρόγραμμα υψηλής ευκρίνειας (HD). Επίσης αναφέρει ότι ο εξοπλισμός που διαθέτει (και όχι η υλοποίηση του δικτύου) είναι σε θέση να παρέχει την προβλεπόμενη από το Χάρτη πεδιοκάλυψη, εκπέμποντας σε διαμόρφωση 64-QAM με FEC 3/4 και guard interval 1/8. Συνεπώς ο κάθε δίαυλος θα έπρεπε να παρέχει ωφέλιμο ρυθμό μετάδοσης 24,88 Mbps.

 

Στη συνέχεια του εγγράφου όμως παρουσιάζεται η πραγματικότητα:

• 4 προγράμματα τυπικής ευκρίνειας (SD) στον καθένα από τους 2 πρώτους ραδιοδιαύλους (12 Mbps κατά ελάχιστον)
• 4 προγράμματα υψηλής ευκρίνειας (ΗD) στον τρίτο ραδιοδίαυλο (24 Μbps) 
• και στον τέταρτο ραδιοδίαυλο εμφανίζεται να υπάρχει είτε ένα επιπρόσθετο HD κανάλι  ή να χρησιμοποιείται από την ΕΡΤ.

Το ερωτήματα πολλά:

1. Γιατί εφόσον θεωρητικά υπάρχει χώρος το 5o HD κανάλι προσφέρεται  a la carte, όπου δεν χρησιμοποιείται από την ΕΡΤ;
2. Τελικά η HD μετάδοση είναι μόνο στη θεωρία; Δεν μπορεί η Digea να προσφέρει 96% πληθυσμιακή κάλυψη για τα HD προγράμματα;
3. Κατάλαβε ξαφνικά ότι άλλο ή θεωρία και άλλο η πράξη. Πιθανώς και η ενημέρωσή της για το θέμα των υφιστάμενων συντονισμένων συχνοτήτητων να μεγάλωσε τις ανησυχίες της.

Σε κάθε περίπτωση η μείωση των απαιτήσεων ως προς αριθμό και η ξαφνική επιμονή της για την αλλαγή της τεχνολογίας δείχνει πολλά, όπως σημειώθηκε χαρακτηριστικά.

Δικαιούνται (δια) να ομιλούν;

Β.Πάικος

Όχι μόνο δεν μπήκε οριστικά στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» η Δεξιά, αλλά ήρθε και ξαναήρθε έκτοτε στα πράγματα. Και για να ’ρθει και να ξανάρθει, φαίνεται πως ο λαός ξέχασε και ξαναξέχασε «τι σημαίνει Δεξιά».

Όταν ο Μένιος Κουτσόγιωργας, τη δεκαετία του '80, έλεγε και ξανάλεγε απευθυνόμενος στη δεξιά αντιπολίτευση «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε», θεωρούσε πως έτσι την έβαζε στη θέση της. Και η ρήση έμεινε στην Ιστορία. Όπως και οι άλλες ρήσεις, του Ανδρέα Παπανδρέου αυτές, για το «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» ή ότι «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Ως αποστομωτικές απέναντι στις αιτιάσεις της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Έμειναν όντως στην Ιστορία οι εμβληματικές αυτές ρήσεις, δίχως πάντως να δικαιωθούν από τις εξελίξεις, κάθε άλλο...

Πράγματι, δεν δικαιώθηκαν από τις εξελίξεις οι -ευρηματικές πάντως- ρήσεις του πασοκικού συνθηματολογικού οπλοστασίου εκείνης της περιόδου. Όχι μόνο δεν μπήκε οριστικά στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» η Δεξιά, αλλά ήρθε και ξαναήρθε έκτοτε στα πράγματα. Και για να ’ρθει και να ξανάρθει, φαίνεται πως ο λαός ξέχασε και ξαναξέχασε «τι σημαίνει Δεξιά».

Όσο για το «δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε» του Μένιου Κουτσόγιωργα, στερείται σοβαρότητας και λογικής χωρίς αμφιβολία. Στερείται και δημοκρατικού ήθους. Καθώς προδίδει αλαζονεία στα όρια της φασίζουσας αντίληψης περί την πολιτική λειτουργία. Δεδομένου ότι, σε κάθε περίπτωση, ο καθένας «δικαιούται (διά) να ομιλεί», ανεξαρτήτως των αμαρτημάτων που τον βαρύνουν. Αρκεί, σ’ αυτή την περίπτωση, να επιδεικνύει κάποια σεμνότητα στον τρόπο άσκησης της κριτικής. Αν μάλιστα προχωρά και σε αυτοκριτική για το βεβαρυμένο του παρελθόν, ακόμη καλύτερα.

Σήμερα ας πούμε:

* Και βέβαια δικαιούνται (διά) να ομιλούν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για την όποια μελλοντική περικοπή των συντάξεων. Αρκεί να εξηγήσουν γιατί εκείνοι τις περιέκοψαν 12 φορές κατά την πενταετία της μνημονιακής κυριαρχίας τους.

* Και βέβαια δικαιούνται (διά) να ομιλούν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για τυχόν αστοχίες της ΕΡΤ. Και να τις αναδεικνύουν, και να τις στηλιτεύουν. Αρκεί, προηγουμένως, να μιλήσουν για τη δημόσια τηλεόραση επί των ημερών τους, ως πειθήνιου οργάνου της πολιτικής τους. Αρκεί ακόμη να εξηγήσουν το -διά της χειρός τους- «μαύρο» στη δημόσια ραδιοτηλεόραση, καθώς και για το αίσχος της ΝΕΡΙΤ που ακολούθησε. Θα ήταν δε πειστικότεροι αν, έστω μία φορά, είχαν επισημάνει τις ασχημίες των ιδιωτικών καναλιών. Τα οποία, αν και ιδιωτικά, χρησιμοποιούν το δημόσιο αγαθό της συχνότητας, δίχως μάλιστα, ακόμη, να πληρώνουν γι’ αυτό. Υπόκεινται, ως εκ τούτου, στον δημόσιο (και πολιτικό) έλεγχο.

* Και βέβαια δικαιούνται (διά) να ομιλούν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για τη διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών. Αρκεί προηγουμένως να μιλήσουν για την -με αποκλειστικά δική τους ευθύνη- 28ετή παρανομία της λειτουργίας τους. Ο αρχηγός της Ν.Δ. δε καλό θα ήταν να μας εξηγήσει γιατί και τώρα ακόμη επιμένει στην παράταση της εκκρεμότητας, την διαιώνιση δηλαδή της παρανομίας.

* Και βέβαια δικαιούνται (διά) να ομιλούν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για την ελάφρυνση του χρέους, απαιτώντας ευκρινέστερες και λεπτομερέστερες ρυθμίσεις από τις διαφαινόμενες για το αυριανό Eurogroup. Αρκεί προηγουμένως να εξηγήσουν γιατί οι πρώην αρχηγοί τους Σαμαράς και Βενιζέλος θεωρούσαν το χρέος απολύτως «βιώσιμο». Έτσι ώστε να μην απαιτείται ουδεμία ρύθμιση.

* Και βέβαια δικαιούνται (διά) να ομιλούν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για τα μετά το 2018 πρωτογενή πλεονάσματα. Ενιστάμενοι για τη διατήρηση του 3,5%, για όσα έτη. Αρκεί προηγουμένως να μας πουν γιατί είχαν συνομολογήσει (και προσυπογράψει) πλεονάσματα της τάξεως του 4,5%.

* Και βέβαια δικαιούνται (διά) να ομιλούν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για κάποιες -κατά την άποψή τους- ελλειμματικές ρυθμίσεις επί των εργασιακών, αρκεί προηγουμένως να μας πουν γιατί εκτιμούσαν ως «αριστερές ιδεοληψίες» τις σχετικές κυβερνητικές αντιστάσεις έναντι των απαιτήσεων του ΔΝΤ.

* Και βέβαια δικαιούνται (διά) να ομιλούν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για την τύχη των συμβασιούχων των ΟΤΑ μετά τις εκ του Ελεγκτικού Συνεδρίου «διαρροές». Αρκεί προηγουμένως να διευκρινίσουν αν είναι εκείνοι οι οποίοι δημιούργησαν το ασφυκτικό καθεστώς της διαρκούς «ομηρίας» των συμβασιούχων. Και αν οι σημερινοί δεν έχουν παρά να συμμαζέψουν τα δικά τους ασυμμάζευτα.

* Και βέβαια δικαιούνται (διά) να ομιλούν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για τα -ακόμη- υψηλά ποσοστά της ανεργίας. Αρκεί προηγουμένως να μας εξηγήσουν γιατί παρέδωσαν, το 2015, την ανεργία στο 27%. Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα κατόρθωσε να την μειώσει κατά 4%-5% μέσα σε μόλις δύο χρόνια.

* Και όχι, για τη διαπλοκή δεν δικαιούνται (διά) να ομιλούν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Με κανέναν τρόπο και σε καμιά περίπτωση. Επικαλούμενοι μάλιστα από ισχνά έως εντελώς ανύπαρκτα τεκμήρια ενοχής για τους αντιπάλους. Ας παραδεχτούν προηγουμένως τη δική τους θηριώδη διαπλοκή, ας προχωρήσουν σε σκληρή αυτοκριτική και μετά εδώ είμαστε, δεν θα χαθούμε...

Περί Τιμίου Ξύλου, πίστης αλλά και αγυρτείας

 Κλέαρχος Τσαουσίδης

Όταν ήμουν παιδί και εκών άκων διδασκόμουν όλη τη μυθολογία, προϊστορική και χριστιανική, αναρωτιόμουν αν ο Γολιάθ ήταν πιο ανόητος από τον Ηρακλή και αν το Τίμιο Ξύλο που μου είχε χαρίσει η νονά μου, τυλιγμένο σε χαϊμαλί, θα με βοηθούσε στους καβγάδες με τα παιδιά της πίσω γειτονιάς.

 

Και να που αίφνης εμφανίζεται, το 2017, στην Ελλάδα το λείψανο της Αγίας Ελένης, μητέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μαζί με κάποιο τίμιο ξύλο και μιλιούνια οι πιστοί πάνε να προσκυνήσουν. 

 

Δεν γνωρίζω αν πουλάνε και τίμιο ξύλο στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας του Αιγάλεω, αλλά το θεωρώ εύλογο, αφού αυτό το είδος του φυτικού βασιλείου αναπαράγεται αενάως σαν ένα απέραντο δάσος μπαομπάμπ, ασχέτως αν το συγκεκριμένο (ο σταυρός) ήταν δύο ταπεινά μαδέρια στα οποία σταύρωσαν τον Υιό του Υψίστου.

 

Ποιο ακριβώς τμήμα λοιπόν του Τίμιου Ξύλου υποδέχτηκε η ελληνική πολιτειακή και πολιτική ηγεσία; Άντε, το ιερό σκήνωμα της Αγίας Ελένης ας πούμε ότι είναι το περίβλημα της σορού της που θάφτηκε στη Ρώμη το 329! Αλλά το Τίμιο Ξύλο; Τι διαστάσεις είχε τούτος ο σταυρός του μαρτυρίου του θεανθρώπου; 

 

Περίμενα μπας και πει κάτι ο επί της υποδοχής Πρόεδρος της Δημοκρατίας κύριος Προκόπιος Παυλόπουλος, αλλά μάλλον ατύχησα. «Ευχαριστώ θερμώς για την άκρως τιμητική διαμνημόνευση την οποία η Εκκλησία της Ελλάδος, δι’ υμών, προσφέρει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κατά την τελετή υποδοχής του Τιμίου Ξύλου και του Ιερού Σκηνώματος της Αγίας Ελένης, της Ισαποστόλου» είπε ο Κύριος Πρόεδρος απαντώντας στον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.

 

Ουδεμιά αντίρρηση να πιστεύει ό,τι θέλει ο κ. Παυλόπουλος, όπως και ο κ. Καμμένος, και ο κ. Αμανατίδης, που κρατάει το φανάρι από τα Ιεροσόλυμα ώς την Αθήνα για να ανάψει το Άγιο Φως ο παπάς στη Σαμοθράκη τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου. Όμως ο κ. Παυλόπουλος εκπροσωπεί την πολιτειακή ηγεσία και ο κ. Καμμένος την πολιτική.

 

Να θέσω το ερώτημα αν αποδέχονται την εκλογή στο αξίωμα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας ενός αλλόδοξου ή ενός υλιστή; Ενός Εβραίου, ενός μουσουλμάνου, ενός αθέου; Και αν θα μπορούν αυτοί να συμμετέχουν σε αντίστοιχες με το δόγμα τους τελετές... 

 

Αλλά τουλάχιστον μπορούν οι αξιοσέβαστοι άρχοντες να πουν πόσων ετών είναι το Τίμιο Ξύλο που υποδέχονται με τιμές και πανηγύρια; Πόσων διαστάσεων; Ίσως είναι το πιο ευπώλητο προϊόν στην παγκόσμια ιστορία έπειτα από τα παπικά συγχωροχάρτια. Δεν αντιλαμβάνονται ότι στην προσπάθειά τους να πείσουν ότι «υπερασπιζόμαστε τις αρχές και αξίες της χριστιανοσύνης και του πολιτισμού μας. Δηλαδή, σε τελική ανάλυση, τον άνθρωπο και τον συνάνθρωπο», όπως είπε ο Κύριος Πρόεδρος, απλούστατα επιβραβεύουν την αγυρτεία; [Το κεφαλαίο κάπα το κατέκτησε επαξίως και ο νοών νοείτω].

 

Φυσικά, οι άρχοντες έχουν κάθε δικαίωμα, όπως ο κάθε πολίτης, να πιστεύουν σε ό,τι θέλουν, σε είδωλα ή σε ιδέες, σε μεταφυσικές δοξασίες ή στους μάγους της φυλής, αλλά αυτό το δικαίωμα μπορούν να το ασκούν ως άτομα, απεκδυόμενοι την επίσημη ιδιότητά τους. Να πάνε στο Αιγάλεω ταπεινά, όπως ορίζει η θρησκεία τους, και να προσκυνήσουν και το ξύλο, και τα πορφυρά υφάσματα, και τα λείψανα.

 

Όταν, όμως, παρίστανται με την επίσημη ιδιότητα, θα πρέπει να σκέφτονται προτού εκστομίσουν τα περί αρχών και αξιών. Και, στο κάτω - κάτω, ας ρωτήσουν και κανέναν καθηγητή της Θεολογικής. Ο κ. Ιερώνυμος και οι προκλητικοί επίσκοποί του δεν είναι οι μόνοι χριστιανοί σ’ αυτό τον τόπο... Μήπως πρόκειται για ειδωλολατρία και αγυρτεία όταν μιλούμε για ένα ατέλειωτο και πωλούμενο εδώ και αιώνες σαν φρέσκο κουλουράκι ξύλο;

 

Για την εύρεση του οποίου από την Αγία Ελένη ούτε ο σχολαστικός «βιογράφος» της, ο Ευσέβιος, αναφέρει κάτι. Το εύρημα προστέθηκε αργότερα στους εκκλησιαστικούς μύθους. Και άγιοι, και σφαγείς; Δεν αφορά αυτό το σημείωμα ο βίος και η πολιτεία της Flavia Iulia Helena, ούτε του Ιλλυριού συζύγου της, του Κωνστάντιου, ούτε του γιου τους, του Κωνσταντίνου. 

 

Τώρα πώς ο Κωνσταντίνος έγινε από σφαγέας άγιος είναι απλό: Επέβαλε τον χριστιανισμό με φωτιά και τσεκούρι. Άσε τι έγινε με τους συγγενείς του που

διέταξε να εκτελεστούν. Τα γνωστά βυζαντινά, ρωσικά, οθωμανικά και λοιπά τερτίπια όλων των αυταρχικών δεσποτών όπου Γης. 

 

Η διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου ήταν ένα καλό υπόδειγμα αργότερα και για τον Καταλανό αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, τον Θεοδόσιο, που διέταξε τη δολοφονία 7.000 Θεσσαλονικέων στον Ιππόδρομο. Ούτε μια πινακίδα δεν θα βρείτε στην πόλη, στην οδό Ιπποδρομίου, που να αναφέρεται έστω ακροθιγώς στο μαζικό έγκλημα του Αγίου Θεοδόσιου. Ίσως επειδή στη συνέχεια ζήτησε συγχώρεση από τον επίσκοπο του Μιλάνου!

 

Γι’ αυτό ξεσηκώνονται οι «άγιοι πατέρες» τύπου Αμβρόσιου, Σεραφείμ, Άνθιμου κ.ά. όταν συζητιέται ο εκσυγχρονισμός των μαθημάτων των Θρησκευτικών και της Ιστορίας; Σκεφτείτε να μαθαίνουν τα παιδιά ότι η Ιερά Σύνοδος αφόρισε τον Καζαντζάκη ή ότι ο παπάς της Μακρονήσου έγινε από τη χούντα μητροπολίτης Θεσσαλονίκης...

Μητσοτάκης ως συνείδηση της Αριστεράς

Γιώργος Κυρίτσης

Το αστικό πολιτικό μπλοκ αδυνατώντας να υπερασπιστεί τα έργα και τις ημέρες του, επιχειρεί να σπιλώσει την κυβέρνηση, να συμψηφίσει 40 χρόνια κυριαρχίας του με δυο χρόνια κυβέρνησης της Αριστεράς, πισθάγκωνα δεμένης

Από το καλοκαίρι του 2015, ο δημόσια διάλογος κυριαρχείται από ένα σχήμα με δυο ακραίες τιμές
Το ένα άκρο του διαλόγου είναι αν ένα κόμμα της Αριστεράς επιτρέπεται να αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση σε συνθήκες ασφυκτικού ελέγχου του κράτους και της οικονομίας από τους καπιταλιστές. Το άλλο άκρο είναι αν ένα κόμμα της Αριστεράς που έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση σε αυτές τις συνθήκες δικαιούται να εγκαταλείψει τον αγώνα ακόμα κι αν αυτός αφορά το να κερδίσει ένα στα δέκα ή να περιορίσει τις ζημίες.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο διεξάγεται ο διάλογος και ο καθένας, με ειλικρίνεια ή υποκριτικά, τοποθετείται στο ένα ή στο άλλο άκρο ή κάπου ανάμεσα. Στη μια προσέγγιση, αυτή του «οπτ άουτ» προστίθενται  οι αντιλήψεις του ΚΚΕ (όταν ωριμάσουν οι συνθήκες), της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (η ΕΕ, δεν μεταρρυθμίζεται, μόνον ανατρέπεται), αλλά και τα μέινστριμ μίντια και το αστικό στρατόπεδο. Η Δεξιά επικαλείται το ήθος της Αριστεράς που κατά την αντίληψη της επιβάλλει να επιστραφεί η χώρα, που σήμερα σφετερίζονται οι άπλυτοι, στους νόμιμους ιδιοκτήτες της, τους απόφοιτους δηλαδή του Κολλεγίου. Η αφήγηση αυτή τιμάει τους αγώνες και το ήθος της Αριστεράς, δηλαδή τους διωγμούς, τις φυλακίσεις, τις δολοφονίες και τις εκτελέσεις χιλιάδων αριστερών από το ελληνικό κράτος που ήλεγχαν, με την προϋπόθεση βέβαια, ότι οι Αριστεροί θα συνεχίζουν να εσωτερικεύουν την ήττα και δεν θα φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν.
Το αστικό πολιτικό μπλοκ αδυνατώντας να υπερασπιστεί τα έργα και τις ημέρες του, επιχειρεί να σπιλώσει την κυβέρνηση, να συμψηφίσει 40 χρόνια κυριαρχίας του με δυο χρόνια κυβέρνησης της Αριστεράς, πισθάγκωνα δεμένης. Και καλά, οι δεξιοί τη δουλειά τους κάνουνε. Αφού μπορούν να αποφύγουν να συγκριθούν οι ίδιοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, προτιμούν να συγκρίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τον εαυτό του, πριν και μετά την ήττα του 2015, η οποία όμως για τους ίδιους ήταν ακόμα μεγαλύτερη ήττα καθώς έχασαν τη διακυβέρνηση για πρώτη φορά στην ιστορία. Είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι βρίσκονται αριστεροί άνθρωποι που σιγοντάρουν αυτή τη ρητορική ενισχυμένη μάλιστα με ακροδεξιάς κοπής και εκφοράς κατηγοριών του στυλ «προδότης», «εφιάλτης», «κερκόπορτα». Δείχνουν δηλαδή να έχουν ενσωματώσει όλη την αντίληψη της περιούσιας φυλής που χάνει μόνο μπαμπέσικα, με προδοσία, πάντα υπάρχει «ο χαφιές στις γραμμές μας». Είναι προφανές ότι αυτού του είδους η προσέγγιση λειτουργεί διαβρωτικά για την Αριστερά και ως δώρο και κολυμπήθρα του Σιλωάμ για το αστικό μπλοκ.
Η δεύτερη ακραία τιμή του διαλόγου, αυτή που επιγραμματικά λέει ότι η παραμονή στη διακυβέρνηση είναι απροϋπόθετη και σχεδόν αυταξία, είναι εξίσου διαβρωτική κι επικίνδυνη. Διότι χωρίς κανείς να παραγνωρίζει τον παράγοντα χρόνο, δηλαδή την ανάγκη μακρόχρονης  κυβερνητικής παρουσίας μέχρι να είναι μια κυβέρνηση της Αριστεράς σε θέση, εκτός απ’ την Κυβέρνηση, να έχει και την εξουσία, υπάρχει ένα σημείο, απ’ το οποίο και μετά αντί να πλησιάζει, απομακρύνεται από το στόχο. Με άλλα λόγια, ένας αριστερός πρέπει να ξέρει πόσο μπορεί να «πλησιάσει το θηρίο», «πριν αρχίσει να του μοιάζει». Μια Κυβέρνηση η οποία είναι αναγκασμένη να λειτουργεί σε μνημονιακό πλαίσιο, χωρίς συσχετισμό, συμμαχίες και φίλιες δυνάμεις στο εξωτερικό και με την ακραία συνθήκη, ο νεοφιλελεύθερος πρώην υπουργός Οικονομικών της δεξιάς Κυβέρνησης να είναι επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας, εκ των πραγμάτων αναγκάζεται να κάνει σχεδόν διαλυτικές υποχωρήσεις και να προσπαθεί να πολιτευτεί κάνοντας αντάρτικο στον εαυτό της. Τα περιθώρια ελάχιστα, οι κίνδυνοι πανταχού παρόντες, το ίδιο και οι πειρασμοί και οι προκλήσεις. Είναι μια κατάσταση που αν δεν έχεις συνεπή, σκληρή, υπομονετική και οργανωμένη  προσέγγιση, ώστε «να κοιτάς εκεί που θες να πας», υπάρχει ο κίνδυνος «να πας εκεί που κοιτάζεις» και τελικά να αυτοακυρωθείς ή να ενσωματωθείς.
Ανάμεσα σε αυτές τις δυο συνθήκες ακροβατεί ο ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να μάθει να το κάνει επί ποινή στρατηγικής ήττας, αλλά και με πιθανότητες επιτυχίας.

Το επικοινωνιακό Βατερλό του Τσίπρα!!!

 Γ.Λακόπουλος

Το περασμένο φθινόπωρο ο Αλέξης Τσίπρας παρέστη στην κηδεία του Κάστρο- και μίλησε. Την επομένη η πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ ξεσάλωσε εναντίον του. Μεταξύ των άλλων τον κατήγγειλαν – όταν δεν τον χλεύαζαν – ότι αποκάλεσε «δυνάστες την Μέρκελ και Ολάντ», παραθέτοντας τη φράση του: «εμείς στην Ευρώπη έχουμε τους δικούς μας δυνάστες». Σε εισαγωγικά. Άρα την είπε.

Φυσικά και την είπε. Αλλά ολόκληρη η διατύπωση ήταν «εμείς στην Ευρώπη έχουμε τους δικούς μας δυνάστες, την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού». Ήταν μια διατύπωση που χρησιμοποιούν στην Ευρώπη κατά κόρον πολιτικοί και οικονομολόγοι. Ποια Μέρκελ και ποιος Ολάντ; Αν αυτό δεν είναι παραπληροφόρηση τότε τι είναι;

Αυτό το είδος ενημέρωσης για τις κυβερνητικές δραστηριότητες επαναλαμβάνεται καθημερινά οριζοντίως και καθέτως στα μίντια. Ωστόσο είναι σαν να κλέβουν εκκλησία. Η κυβέρνηση επικοινωνιακά είναι «ψόφια». Έχει απίστευτα ελλείματα επικοινωνιακής πολιτικής. Δεν είναι ικανή να αντιδράσει παρά μόνο σε ελάχιστα από όσα της καταλογίζονται χωρίς να είναι ακριβή. Το σημαντικότερο από αυτά είναι ότι το Μνημόνιο δεν θα υπήρχε ή ότι μια άλλη κυβέρνηση δεν θα εφάρμοζε μέτρα λιτότητας.

Συνήθως απλώς απαντάει στις ανακοινώσεις της ΝΔ. Μετά από εκεί το κενό, η σιωπή και η αμηχανία. Τόση επικοινωνιακή αναπηρία δεν έχει εμφανίσει άλλη κυβέρνηση. Ακόμη και όταν αρθρογράφος μεγάλης εφημερίδας ανέφερε ευθέως ότι «κάποιος ή κάποιοι τα έπιασαν» από τον Σαββίδη, δεν υπήρξε καμία αντίδραση.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση είναι ανίκανη να βρει ισορροπία στα μίντια. Το επικοινωνιακό ιμπέριουμ του Κυριάκου Μητσοτάκη τείνει να εξισορροπήσει το προσωπικό ιμπέριουμ του Τσίπρα απέναντί του. Ένας γιγαντιαίος επικοινωνιακός μηχανισμός τίθεται σε κίνηση κάθε φορά που η ΝΔ επιλέγει να πλήξει μια πρωτοβουλία, μια απόφαση, μια δραστηριότητα ή ένα πρόσωπο της κυβερνητικής παράταξης.

Και επειδή οι αφορμές είναι καθημερινές -από την ανάρμοστη σχέση με τον Καμμένο μέχρι τα σούργελα του κομματικού μηχανισμού- η μέρα κλείνει συνήθως με επικράτηση της αντιπολίτευσης. Ακόμη και αν κάνει το άσπρο μαύρο ή όταν επιβάλει τη λήθη. Ας δούμε κάποια παραδείγματα παραδείγματα.

Πρώτο: ποιος είναι ο διαπλεκόμενος; Στην αρχή με τον «φτωχοδιάβολο» Καλογρίτσα και τώρα με τον Σαββίδη η ΝΔ κατηγόρησε την κυβέρνηση για διαπλοκή. Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε στη Βουλή και στην τηλεόραση να το αναδείξει. Η Ντόρα Μπακογιάννη ανακάλυψε ότι οι πατέρας τους ήταν …θύμα της διαπλοκής.

Κανείς από τον κυβερνητικό μηχανισμό δεν ήταν σε θέση να αντιτάξει ότι αυτή καθ’ εαυτή η πρωτοβουλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν απόδειξη διαπλοκής καθώς πήρε θέση σε μια επιχειρηματική σύγκρουση -από τα ΜΜΕ του ενός εκ των συγκρουόμενων.

Κανείς δεν θύμισε το σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου: τις αποκαλύψεις του επιχειρηματία -στα ΜΜΕ του οποίου εμφανίζεται προτιμησιακά ο Κυριάκος -για τα λεφτά που έδινε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τις συντριπτικές καταγγελίες του για την ανατροπή της κυβέρνησης από τον διαπλεκόμενο Αντώνη Σαμαρά -του οποίου υπουργός υπήρξε ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ.

Κανείς δεν ανέδειξε ότι η «ανεξάρτητη» δημοσιογραφία που προβάλει την προπαγάνδα υπέρ του Κυριάκου, -αν δε τη δημιουργει κιόλας -είναι διαπλεκόμενη μέχρι τα μπούνια. Αν πάει καμία φορά ο Τσίπρας στη Βουλή κάτι ακούγεται. Από εκεί και πέρα…

Δεύτερο: ο χορός των δημοσκόπων. Πάμε τώρα στο δημοκοπικό κρεσέντο υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη που φουσκώνει διαρκώς τη ΝΔ και συρρικνώνει τον ΣΥΡΙΖΑ. Η λαϊκή δυσκολία για την κυβερνητική πολιτική είναι προφανής και δεν χρειάζεται καμία δημοσκόπηση. Αλλά η ευκολία με την οποία εμφανίζεται όποιος ψηφοφόρος φεύγει από την Αριστερά να πάει κατά ευθείαν στην νεομητσοτακική Δεξιά είναι μυστήριο.

Κανείς κυβερνητικός δεν ζήτησε ποτέ τα αυτονόητα. Ποιος παραγγέλλει αυτές τις δημοσκοπήσεις, πόσο και πως τις πληρώνει και που βρίσκεται το «σώμα» κάθε δημοσκόπησης- τα ερωτηματολόγια! Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά.

Τρίτο: Υπάρχει τέταρτο Μνημόνιο; Η ευκολία με την οποία η αντιπολίτευση επέβαλε τον όρο «τέταρτο Μνημόνιο» δείχνει την απόλυτη κυβερνητική ανικανότητά στα επικοινωνιακά. Φυσικά δεν υπάρχει τέταρτο Μνημόνιο, ούτε θα μπορούσε, ούτε θα υπάρξει ποτέ.

Τα μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση είναι το αποτέλεσμα της δεύτερης αξιολόγησης του Τρίτου Μνημονίου που υπέγραφαν και η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και θα όφειλε να υλοποιήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση. Πρόκειται για εφαρμογή του Τρίτου Μνημονίου που θα είναι και το τελευταίο.

Από αυτή την άποψη μένει να αποδειχθεί είτε σωτήριο για την Ελλάδα – καθώς υλοποιούμενο θα την κρατήσει τη ευρωζώνη και θα τις ανοίξει το δρόμο για τις αγορές και την έξοδο από τη κρίση δια της ανάπτυξης- είτε θα επισφραγίσει τη χρεοκοπία της, αν κριθεί, στο τέλος του, αποτυχημένο.

Ότι η χώρα θα τελεί υπο διεθνή οικονομικό έλεγχο για δεκαετίες ακόμη, είναι άλλη υπόθεση που δε βαρύνει τον Τσίπρα. Δεν είναι το δικό του κόμμα που χρεοκόπησε την Ελλάδα, ούτε την πήγε αυτός στο ΔΝΤ και το Μνημόνιο.

Αυτά τα απλά, όμως, χάνονται στην ανεπάρκεια των συνεργατών του να σταθούν επικοινωνιακά. Ξεχνούν ακόμη και ότι την περίοδο 2010-11 ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης ήταν και οι δυο ….κατά του Μνημονίου.

Τέταρτο: Τι έγινε με τα κανάλια. Σε κάποιες περιπτώσεις η επικοινωνιακή αποτυχία της κυβέρνησης περιέρχεται στις επιλογές της και η πιο χαρακτηριστική είναι η τύχη του νόμου Παπά για την τηλεόραση. Ο Παππάς έχασε τον διαγωνισμο όχι τον νόμο.

Ο ίδιος ο αρχηγός της ΝΔ επιμένει ότι ο νόμος κρίθηκε αντισυνταγματικός. Φυσικά αυτό δεν είναι αλήθεια και η εκ νέου απόπειρα αδειοδότησης θα γίνει με αυτόν τον νόμο. Αντισυνταγματική κρίθηκε η ανάθεση της αδειοδότησης στην κυβέρνηση αντί του ΕΣΡ.

Ήταν μια παγίδα στην οποία έπεσε η κυβέρνηση. Αποδεχόμενος ο Κυριάκος την πίεση να μην συμβάλει στην συγκρότηση του ΕΣΡ- ανάγκασε τους αδαείς κυβερνητικούς να διαπράξουν γκάφα ολκής και να εξευτελιστούν επιστρέφοντας τις προκαταβολές από τις – υπόπτως υπέρογκες- προσφορές των … φίλων της ΝΔ κυρίως για τηλεοπτική άδεια.

Η κοινή γνώμη όμως έμεινε με την εντύπωση ότι η κυβέρνηση ήθελα να … χειραγωγήσει την ενημέρωση, παρότι ήταν ολοφάνερο ότι μια χειραγώγηση υπήρχε: της σημερινής ΝΔ από τους παλιούς καναλάρχες. Ως συνήθως.

Συμπέρασμα. Το επικοινωνιακό Βατερλό της κυβέρνησης είναι ενιαία απόλυτο και διαρκώς μεγαλώνει. Η κυβερνητική παράταξη έχει μόνο τον Τσίπρα σ’ αυτό το μέτωπο- όταν εμφανίζεται επί σκηνής παίρνει και τις φανέλες των αντίπαλων του- αλλά δεν μπορεί να εμφανίζεται κάθε μέρα.

Οι αντίπαλοί του δεν μπορούν να στοιχηθούν πίσω από τον Κυριάκο γιατί δεν τα καταφέρνει, αλλά έχουν τρομακτική δύναμη πυρός, σε ΜΜΕ , δημοσιογράφους, επικοινωνιολόγους και έτερους Καπαδόκες. Συντονίζονται στην αποδόμηση της δημοσίας εικόνας του Τσίπρα με τον ίδιο ζήλο που προσπαθούν κάποτε να αποδημήσουν την εικόνα του Ανδρέα Παπανδρέου -μέχρι που την αποδόμησε μόνος του.

Βεβαίως η πολιτική έτσι γίνεται. Είναι μια αναμέτρηση με άλλους στο δημόσιο χρόνο στον οποία ο καθένας προσέρχεται με τον εξοπλισμό του. Μέχρι στιγμής ο εξοπλισμός την αντιπολίτευσης είναι καταιγιστικός, ενώ η ανικανότητα των κυβερνητικών διαρκώς διευρύνεται. Καθημερινά βγαίνουν στο δημόσιο χώρο ως πρόβατα επί σφαγήν. Έτσι όμως προεξοφλούν και την τύχη τους.

Πολιτική, στρατηγική και επικοινωνία: Οι σοβαροί εκπρόσωποι της πολιτικής επιστήμης λένε ότι » δεν υπάρχει επικοινωνιακή πολιτική, αλλά πολιτική που περίεχε και τη επικοινωνία της και η πρώτη αρετή της πολιτικής είναι η στρατηγική». Τα υπόλοιπα προκύπτουν ως τεχνικές παρεμβάσεις υποστήριξης της πολιτικής.

Εφόσον τους όρους επικράτησης διαμορφώνουν η πολιτική και η στρατηγική και όχι επικοινωνία, η κυβέρνηση θα μπορούσε να ελπίζει σε επικοινωνιακή ανάκαμψη. Υπό τον όρο όμως ότι έχει πολιτική και στρατηγική.

Έχει; Προς το παρόν ηττάται από την προπαγάνδα ενός συστήματος που παίζει τα ρέστα του με εκπρόσωπο τη ΝΔ στην πολιτική σκηνή. Αλλά ούτε κι αυτό δεν μπορεί να αναδείξει η κυβέρνηση, ενώ οι αντίπαλοί της αναδεικνύουν υπαρκτά ανύπαρκτα λάθη της -με πιο χαρακτηριστικό ότι της χρεώνουν και την πολιτική που θα έκαναν και οι ίδιοι, καθώς δεν υπάρχει άλλη για την Ελλάδα πλέον.

Η Κίρχνερ τα είπε. Ο ΣΥΡΙΖΑ άκουσε;

Δημ. Χρήστου

Οι δυνάμεις της παλινόρθωσης, μετά την απώλεια της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, επιχειρούν την αντεπίθεσή τους ελέγχοντας τη Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ και τις τράπεζες

Εξαιρετικά χρήσιμη, διαφωτιστική και επίκαιρη ήταν η ομιλία της πρώην Προέδρου της Αργεντινής Κριστίνα Κίρχνερ στην Αθήνα. Ήταν επίκαιρη για μας εδώ και για όσα βιώνουμε. Ήταν και εξαιρετικά χρήσιμη για την κυβέρνησή μας, καθώς οι μέθοδοι ανατροπής και παλινόρθωσης από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού, στηρίζονται στη βοήθεια των εξουσιών που ελέγχουν. Και αν δεν ελέγχουν την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία, ελέγχοντας τη Δικαιοσύνη, τον Τύπο και τη νέα αναδυόμενη εξουσία, όπως είναι σήμερα ο χρηματοπιστωτικός τομέας, που ελέγχεται από τα ιερατεία του νεοφιλελευθερισμού, επιβάλλουν τελικά τα σχέδιά τους.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Κίρχνερ κατάφερε να βγάλει τη χώρα από τα δεσμά του Μνημονίου με το ΔΝΤ. Κατάφερε να δημιουργήσει καλές συνθήκες εργασίας και να μειώσει θεαματικά την ανεργία και το εθνικό χρέος. Προστάτευσε τα εισοδήματα των εργαζομένων παρά τις πληθωριστικές πιέσεις. Όμως, ο έλεγχος της κοινής γνώμης από ένα μονοπώλιο στα ΜΜΕ που αντιπολιτευόταν την Κίρχνερ, καθώς και η επιρροή που ασκούσε αυτό το μονοπώλιο στη Δικαιοσύνη, υπονόμευσαν το κυβερνητικό έργο διαστρέφοντας την πραγματικότητα και πείθοντας τελικά, έστω και οριακά, το εκλογικό σώμα ότι λιγότεροι φόροι σημαίνουν δυναμική ανάπτυξη και μεγαλύτερο εισόδημα. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Ναι, είναι η συνταγή του Κυριάκου για να γίνει πρωθυπουργός.

ΤΟ ΙΔΙΟ ακριβώς έγινε και στη Βραζιλία, με τη διαφορά ότι εκεί χρειάστηκαν πραξικοπήματα με την άμεση συμμετοχή της δικαστικής εξουσίας. Το ίδιο χωρίς επιτυχία επιχείρησαν να κάνουν και στον Ισημερινό. Στη Βενεζουέλα ελέγχοντας μόνον τα περισσότερα ΜΜΕ δεν μπόρεσαν (ακόμα) να ανατρέψουν τον πρόεδρο. Η παγίδα που έστησαν με τη μεγάλη αύξηση της παραγωγής πετρελαίου από τη Σαουδική Αραβία, ώστε να πέσει βίαια η τιμή του πετρελαίου, του βασικού πόρου της χώρας, δημιούργησε συνθήκες Ουκρανίας με την αντισυνταγματική ανατροπή.

ΑΣ ΕΡΘΟΥΜΕ τώρα στα δικά μας. Είναι η Δικαιοσύνη ανεξάρτητη και αποτελεσματική; Το πρώτο δεν απαντιέται εύκολα. Το δεύτερο όμως έχει απάντηση. Η ελληνική Δικαιοσύνη δεν είναι αποτελεσματική και η κοινωνία παρακολουθεί με απορία πώς είναι δυνατόν να γίνεται δύο ολόκληρα χρόνια η δίκη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσα από χρυσαυγίτες! Απορεί που μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς σέρνονται επί μακρόν χωρίς κατάληξη. Ζήσαμε την απόφαση του ΣτΕ που έκρινε τον νόμο Παππά για τον ραδιοτηλεοπτικό χώρο ως αντισυνταγματικό, χαρακτηρίζοντας ταυτόχρονα ως αντισυνταγματική και την υπάρχουσα κατάσταση, μόνο που αυτή η αντισυνταγματική κατάσταση έχει ζωή 28 χρόνων και το νέο ΕΣΡ δεν κάνει τίποτα!

ΤΟΝ ΧΩΡΟ που ελέγχεται από τις δυνάμεις που σκίζονται για να επαναφέρουν στην εξουσία τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος τους υπερασπίστηκε με μανία χωρίς να υπολογίζει κανένα κόστος. Άλλωστε τα κόστη στην πολιτική, αν δεν τιμολογηθούν από τα ΜΜΕ, δεν υπάρχουν και δεν καταβάλλονται. Ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις, δεν είναι κρυφό. Δείτε τον όμιλο Βαρδινογιάννη. Κανένα ενδιαφέρον για τον αστικοδημοκρατικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Δείτε τον νέο όμιλο του εφοπλιστή Μαρινάκη, φίλου της οικογένειας Μητσοτάκη. Είδηση και γεγονός υπάρχει μόνον εφόσον αυτό μπορεί να προκαλέσει πλήγμα στην κυβέρνηση με στόχο την ανατροπή της. Δείτε την οικογένεια Αλαφούζου, με τον κύριο Αριστείδη που ήταν φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και σήμερα οι κληρονόμοι του δεν ντρέπονται να αβαντάρουν τον απόγονο εκείνου που κατηγορήθηκε ότι έκοψε στον πατέρα τους μαϊμού κουπόνια για την ενίσχυση της Ν.Δ.! Δείτε τον Κοντομηνά, τον Κυριακού, τον φοροφυγά Θέμο Αναστασιάδη και τα σημιτόπαιδα του ΔΟΛ, δείτε όλους όσοι διαμορφώνουν -δηλαδή χειραγωγούν- την κοινή γνώμη.

ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ λες και τη χώρα τη χρεοκόπησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Λες και το ΔΝΤ και τα Μνημόνια τα έφερε ο Τσίπρας. Και όσο βλέπουν το έργο τους να μην αποδίδει, τόσο περισσότερο οργίζονται και παραλογίζονται. Γυρνάει την Ελλάδα και την Ευρώπη ο Κυριάκος ζητώντας εκλογές, παρότι κανείς πλέον δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Υπονομεύει τη χώρα αδίστακτα, προτάσσοντας των συμφερόντων της πατρίδας τα οικογενειακά του συμφέροντα. Δεν ξέρω πόσες δυνατότητες έχει η σημερινή κυβέρνηση να αλλάξει το τοπίο στα ΜΜΕ ή να κάνει σύντομα αποτελεσματική τη Δικαιοσύνη. Ξέρω ότι πρέπει να να προσπαθήσει σκληρά. Χρειαζόμαστε συνθήκες δημοκρατίας και ισονομίας σε όλους τους τομείς της ζωής.

Εστία:Άπειρες κορασίδες

Άρθρο του Μανώλη Κοττάκη, 10/05/2017

 

Διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως με την πολιτική της Ν.Δ. να καταγγέλλει τη διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπο του εργολάβου επιχειρηματία Χρήστου Καλογρίτσα χθες, του προέδρου του ΠΑΟΚ Ιβάν Σαββίδη σήμερα.

Το σημερινό σημείωμα είναι ελαφρώς αιρετικό, γι' αυτό προειδοποιώ, αγαπητοί αναγνώστες: Όσοι δεν αντέχετε τις δυνατές συγκινήσεις, καλόν είναι να αποφύγετε την ανάγνωσή του. Το θέμα μου είναι η διαπλοκή στην πατρίδα μας. Νέα και παλαιά. Διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως με την πολιτική της Ν.Δ. να καταγγέλλει τη διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπο του εργολάβου επιχειρηματία Χρήστου Καλογρίτσα χθες, του προέδρου του ΠΑΟΚ Ιβάν Σαββίδη σήμερα.

Πρώτον, για λόγους πολιτικής ισότητας. Τι σημαίνει «καταγγέλλω την αντίπαλη παράταξη για προνομιακές σχέσεις και επιλεκτικές συμπάθειες»; Φυσικό είναι οι χθεσινοί παρίες του πολιτικού συστήματος να αναζητούν ερείσματα στα ΜΜΕ. Όταν ο χώρος του εκσυγχρονισμού (κυρίως) και της Κεντροδεξιάς (με εξαίρεση την περίοδο 2004-2009) είχαν πάντα στο πλευρό τους το σύνολο των τηλεοπτικών σταθμών, γιατί άραγε μας κάνει εντύπωση που η Αριστερά επιδιώκει να αποκτήσει δικά της ταμπούρια; Με την «Αυγή» θα μείνει; Αντιδρώντας σφοδρά στην διαπλοκή Αριστεράς - ΜΜΕ, η Ν.Δ. δίνει την εντύπωση κόμματος που θεωρεί την ενημέρωση απάτητο έδαφος για κάθε τρίτο πέραν αυτής.

Δεύτερον, διαφωνώ με τη Ν.Δ., γιατί η ήττα της Αριστεράς προϋποθέτει την ενσωμάτωσή της στις δομές του συστήματος. Όσο καιρό εμφανίζεται ως ριζοσπαστική και ασυμβίβαστη, διαθέτει αφήγηση για να συσπειρώνει. Αλλά από τη στιγμή που θα αποκτήσει τη δική της διαπλοκή και τους δικούς της «νταβαντζήδες», τότε, ναι, θα είναι θέμα χρόνου η πτώση της από την εξουσία. Αν η επιθυμία τους, αγαπητοί της Ν.Δ., είναι να γίνουν διαπλεκόμενοι, αφήστε τους! Στρατηγικά εις βάρος τους είναι!

Τρίτον, διαφωνώ με τη Ν.Δ., διότι η ιστορία απέδειξε ότι, αν δεν έχεις πολιτική, τι να την κάνει τη διαπλοκή; Ο Σημίτης, που την είχε, έφερε και τα δέντρα του Καυκάσου από τη Ρωσία να ψηφίσου, για να κερδίσει τον Καραμανλή το 2000, ενώ στις εκλογές του 2004 παρέδωσε ταπεινωμένος το «δακτυλίδι». Οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις είχαν μαζί τους όλα τα κανάλια στο δημοψήφισμα του 2015, αλλά στην κάλπη έβγαλαν όσο η Λεπέν στη Γαλλία.

Τέταρτον, διαφωνώ με τη Ν.Δ., γιατί η ιστορία έχει δείξει ότι αυτός που κτίζει διαπλοκή, την «βρίσκει» από τη διαπλοκή. Νόμος!

Τέλος, διαφωνώ, γιατί βρίσκω τη συζήτηση για τον Σαββίδη βολική. Προσπερνά την ανάγκη να συζητήσουμε την εθνική ζημιά που έκανε η παλαιά -λιγότερο θορυβώδης- διαπλοκή διαχρονικά στον τόπο. Τα συγκροτήματα μετείχαν ενεργά στην τραγωδία της Κύπρου, στην οικία Λαμπράκη ελήφθη η απόφαση για την ανατροπή του Μακαρίου που έδωσε άλλοθι στην τουρκική εισβολή. Τα συγκροτήματα πρωταγωνίστησαν τέσσερις φορές στην ανατροπή εκλεγμένων κυβερνήσεων: 1965 Γεώργιος Παπανδρέου, 1989 Ανδρέας Παπανδρέου (λόγω Κοσκωτά), 1993 Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και 2009 Κώστας Καραμανλής. Τα συγκροτήματα πρωταγωνίστησαν στην μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου σε καιρό ευημερίας (Χρηματιστήριο) και έχουν μεγάλη ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας. Σιώπησαν -με το αζημίωτο- όταν ο Σημίτης δέσμευε το μέλλον με αβάστακτες δαπάνες εξοπλισμών και αμαρτωλά swap απόκρυψης χρέους.

Γι' αυτά δεν θα ειπωθεί ποτέ τίποτε; Μόνο Ιβάν; Μπροστά σε αυτά τα εγκλήματα, αγαπητοί, ο Σαββίδης και οι λοιποί πειρατές μοιάζουν με «άπειρες» κορασίδες. Κι ας θορυβούν ανοήτως.

Οι αλλαγές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΠΡΩΤΑ

Βρισκόμαστε στον ανηφορικό δρόμο, με το «κλείσιμο» της 2^ης αξιολόγησης, για έξοδο από τα μνημόνια και την λιτότητα και την λήψη αποφάσεων για το καυτό θέμα της διευθέτησης του χρέους που θα μπορέσει να βάλει τη χώρα στις αγορές. Αυτή η πορεία πρέπει να «δέσει» με την ανάκαμψη της κοινωνίας και την παραγωγική ανασυγκρότηση, δηλαδή με την ανάπτυξη της χώρας. Σ’ αυτή την προσπάθεια να «πατήσουμε στα πόδια μας» δεν μπορεί, από την ίδια τη «φύση» της, να λείπει η Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Δυστυχώς από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και μέσω του «Καλλικράτη» η Τοπική Αυτοδιοίκηση χρησιμοποιήθηκε σαν δοκιμαστήριο και εργαλείο περάσματος των μνημονιακών αντιλήψεων και της λιτότητας. Έφτασε στον «πάτο του βαρελιού» με μεγάλες περικοπές των σταθερών χρηματοδοτήσεων, της υποστελέχωσης των Υπηρεσιών, της σύγχυσης των αρμοδιοτήτων, με πολλαπλούς αντιφατικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς και γραφειοκρατία, με συγκεντρωτική, αυταρχική, αλαζονική και αντιδημοκρατική λειτουργία του θεσμού και κατέχοντας σοβαρή θέση στα φαινόμενα της διαπλοκής και των πελατειακών σχέσεων.

Σήμερα, σχεδόν απ’ όλες τις αυτοδιοικητικές δυνάμεις, επισημαίνεται η ανάγκη για σημαντικές αλλαγές στην Αυτοδιοίκηση που θα την επαναφέρουν στη θέση που της αξίζει σύμφωνα με τα σύγχρονα Ευρωπαϊκά δεδομένα και θα την καταστήσουν σοβαρό μοχλό κοινωνικής ανάπτυξης.

Όσοι πραγματικά πιστεύουμε σ’ αυτόν τον θεσμό πρέπει να θεωρήσουμε θετικές συγκυρίες τα κάτωθι:

– Τις διαχρονικές δεσμεύσεις των κομμάτων που στηρίζουν την σημερινή κυβέρνηση για ουσιαστικές αλλαγές και αναβάθμιση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός πρόσφατα στην πορεία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ενέταξε σαν σημαντικό παράγοντα τον α΄ και β΄ βαθμό αυτοδιοίκησης. Εξ’ ου και η προ ημερών συνάντηση με τους 13 Περιφερειάρχες της χώρας, που τους απασχόλησε ο τρόπος οργάνωσης της συζήτησης, ανάδειξης και στήριξης της Περιφερειακής ανάπτυξης. Για όσους πιθανόν αμφισβητούν αυτή την διάθεση της κυβέρνησης για σημαντικές αλλαγές στην αυτοδιοίκηση βλέποντας «κομματικά καπέλα» ας δουν τα πρώτα θετικά βήματα που γίνονται στην προσπάθεια για ανεξαρτητοποίηση της λειτουργίας του Δημόσιου τομέα.

– Την συνταγματική αναθεώρηση που ετοιμάζει η κυβέρνηση και για την οποία ξεκίνησε τον διάλογο. Μέσα από αυτήν μπορούν να ξεκαθαρίσουν και να δρομολογηθούν οι απαραίτητες θεσμικές αποφάσεις για τις σημαντικές αλλαγές που απαιτούνται για όλους τους φορείς που εμπλέκονται στο έργο των Περιφερειών και των Δήμων.

– Τις θεσμικές αλλαγές που πρότεινε η επιτροπή του Υπουργείου Εσωτερικών για τον «Καλλικράτη». Μια συζήτηση που πρωτόγνωρα, «ανοιχτά», ειλικρινά και αποφασιστικά ξεκίνησε με όλους τους παράγοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης και της κοινωνίας και που πρέπει να ολοκληρωθεί μέσα στο καλοκαίρι.

Πάγιο και ομόφωνο αίτημα των αιρετών της αυτοδιοίκησης είναι η υλοποίηση του τρίπτυχου αποκέντρωση – αρμοδιότητες – πόροι. Στόχος που για να επιτευχθεί πρέπει να «συστρατευτούν» όλοι και να καταθέσουν τις δικές τους εμπειρίες και προτάσεις.

Κατ’ αρχάς πρέπει η κυβέρνηση το συντομότερο δυνατόν, γνωρίζοντας καλύτερα σήμερα – μετά την αξιολόγηση – τις δυνατότητες που υπάρχουν να επανακαθορίσει τους πολιτικούς της στόχους και να καταθέσει αφενός την πρότασή της για τους ρόλους μεταξύ των Υπουργείων, της Αποκεντρωμένης Διοίκησης (για την οποία σχεδόν ομόφωνα οι αιρετοί του α΄ και β΄ βαθμού επιθυμούν την κατάργησή της), των Περιφερειών και των Δήμων και αφετέρου να προσδιορίσει τους πόρους (οικονομικούς και ανθρώπινους) που μπορούν να διατεθούν.

Οι Περιφέρειες και οι Δήμοι που γνωρίζουν καλύτερα από οποιονδήποτε τα τρωτά σημεία της καθημερινής τους λειτουργίας μέσα από εξειδικευμένες προτάσεις πρέπει να καταθέσουν την γνώμη τους.

Σ’ αυτόν τον στόχο επαναπροσδιορισμού και αναβάθμισης του ρόλου της αυτοδιοίκησης δεν μπορούν να λείπουν οι αρχές της δημοκρατίας, της αποτελεσματικότητας, της διαφάνειας, της συμμετοχής, της σύνθεσης, της διαφορετικότητας, της αξιολόγησης, της αναγνώρισης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, της αποκέντρωσης, της δικαιοσύνης και της ισότητας.

Η καθιέρωση της απλής αναλογικής, των θητειών και των όρων που θα την καθιστούν την αυτοδιοίκηση προσιτή και αποτελεσματική στον δημότη είναι προτάσεις αποδεκτές από την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας και θα λύσουν πολλά καθημερινά της προβλήματα. Ιδιαίτερα σήμερα η φτώχεια, η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, η ένταξη των ανέργων στον παραγωγικό ιστό και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μέσα από την μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη συμμετοχή της Περιφέρειας πρέπει να απασχολεί καθημερινά τις Περιφέρειες και τους Δήμους.

Όλα τα παραπάνω διασφαλίζουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση να ηγηθεί της προσπάθειας στη χώρα μας για μεγαλύτερη συσπείρωση και ενότητα των δυνάμεων σε ιδεολογική βάση, για ουσιαστικότερη συζήτηση των θεμάτων που απασχολούν την κοινωνία συμβάλλοντας έτσι στην σύντομη ανάκαμψη της χώρας.

Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για «αντεπίθεση» απέναντι σε ό,τι παλαιό και ξεπερασμένο συνεχίζει να υπάρχει στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, για να πάψουν να «δηλητηριάζονται» οι σχέσεις μεταξύ α΄ και β΄ βαθμού και να συνεργαστούν μεταξύ τους ενεργοποιώντας σημαντικές νέες υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας.

Μέσα απ’ αυτές τις σοβαρές αλλαγές, στόχος παραμένει η τοπική αυτοδιοίκηση και σαν μέρος του ευρύτερου δημόσιου τομέα να είναι «μπροστάρης» στην προσπάθεια για ανάκαμψη της χώρας με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

11/5/2017

ΝΙΚΟΣ ΠΑΤΣΑΡΙΝΟΣ

– Επικεφαλής της παράταξης «Πελοπόννησος Πρώτα»

– Μέλος του Δ.Σ. της ΕΝΠΕ