Εφτά ασφαλιστικοί μύθοι

Κάποιες αυξήσεις θα δουν μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχων από τους συνολικά 2.550.000. Αντίθετα, το 90% από αυτούς θα έχει απώλεια εισοδήματος λόγω της κατάργησης με τον νέο νόμο της 13ης σύνταξης, η οποία είναι θεσμοθετημένη, μόνιμη και σταθερή, κατ’ έτος καταβαλλόμενη.

Αν κανείς πίστευε όσα έλεγε ο αρμόδιος υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων πριν από την κατάθεση του νομοσχεδίου στη Βουλή, θα ήταν βέβαιος ότι η νέα νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης είναι καινοτόμα. Οτι δημιουργεί βιώσιμο ασφαλιστικό έως το 2070. Οτι θα ωφελήσει εκατομμύρια συνταξιούχους και ασφαλισμένους. Ομως, το κατατεθειμένο νομοσχέδιο και η πραγματικότητα αποκαλύπτουν τα μυθεύματα.

ΜΥΘΟΣ πρώτος ότι 1 εκατομμύριο συνταξιούχοι θα έχουν αυξήσεις στις συντάξεις τους. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες αυξήσεις θα δουν μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχων από τους συνολικά 2.550.000. Αντίθετα, το 90% από αυτούς θα έχει απώλεια εισοδήματος, λόγω της κατάργησης με τον νέο νόμο της 13ης σύνταξης, η οποία είναι θεσμοθετημένη, μόνιμη και σταθερή, κατ’ έτος καταβαλλόμενη, όπως ορίζεται στο άρθρο 120 του ν. 4611/2019. Ομολογία των μειώσεων αποτελεί η μείωση της δαπάνης κατά 200 εκατ. για τις συντάξεις, όπως περιέχεται στον προϋπολογισμό του 2020, τον οποίο ψήφισε η Ν.Δ.

ΜΥΘΟΣ δεύτερος ότι προκύπτει ελάφρυνση για το σύνολο των ελεύθερων επαγγελματιών. Η αλήθεια είναι ότι το 90% των ελεύθερων επαγγελματιών θα έχουν αυξήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές τους. Αυτό συμβαίνει γιατί η κατώτερη εισφορά με τον ισχύοντα νόμο ανέρχεται σε 185 ευρώ τον μήνα και με το νέο νόμο θα ανέλθει στα 220 ευρώ τον μήνα.

ΜΥΘΟΣ τρίτος ότι υπάρχουν αυξήσεις για όλους από την αύξηση των ποσοστών αναπλήρωσης. Οι αυξήσεις αφορούν μόνο όσους έχουν πάνω από 30 έτη ασφάλισης, ενώ είναι γνωστό ότι από τον ΕΦΚΑ συνταξιοδοτείται το 84% των ασφαλισμένων με λιγότερα από 33 έτη.

ΜΥΘΟΣ τέταρτος ότι η κυβέρνηση μειώνει τις ασφαλιστικές εισφορές για τους μισθωτούς. Η κυβέρνηση μειώνει τις εισφορές υπέρ ΟΑΕΔ κατά 0,9% στερώντας από τον φορέα τη δυνατότητα να εκπονήσει πολιτικές ενεργητικής απασχόλησης.

ΜΥΘΟΣ πέμπτος η θαυματουργή ψηφιοποίηση του ΕΦΚΑ. Το πρώτο μέρος του νομοσχεδίου αφορά την ένταξη του ΕΤΕΑΕΠ στον ΕΦΚΑ και τη μετονομασία του σε e-ΕΦΚΑ (Ηλεκτρονικός Εθνικός Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης). Πρόκειται για μια συγχώνευση φορέων επί χάρτου, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία διαδικασία προετοιμασίας της ενοποίησης, είτε αυτή αφορά το διοικητικό της μέρος, είτε τα πληροφοριακά συστήματα, που είναι αδύνατον να ανταποκριθούν άμεσα. Η αιφνιδιαστική ένταξη του ΕΤΕΑΕΠ στον ΕΦΚΑ μπορεί να προκαλέσει περαιτέρω καθυστερήσεις στην έκδοση συντάξεων και εφάπαξ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι συνταξιοδοτικές εκκρεμότητες επί κυβέρνησης Ν.Δ. έχουν εκτοξευθεί, αυξανόμενες κατά 50%. Οσο για τα έργα της ψηφιοποίησης του ασφαλιστικού ιστορικού, της ηλεκτρονικής υποβολής αίτησης και απονομής σύνταξης κ.α. είναι έργα που είχαν ήδη ξεκινήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ με την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ και μάλιστα είχαν υπογραφεί και οι σχετικές συμβάσεις.

ΜΥΘΟΣ έκτος ότι η κυβέρνηση φέρνει ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα έως το 2070. Είναι γνωστό ότι το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης της χώρας μας έχει έσοδα από την κρατική χρηματοδότηση, τις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών και την αξιοποίηση της κινητής και ακίνητης περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων. Σύμφωνα με τις αναλογιστικές μελέτες που κατέθεσε η κυβέρνηση στη Βουλή, η κρατική χρηματοδότηση μειώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ. Οι πολιτικές της Ν.Δ. για την εργασία έχουν οδηγήσει σε απολύσεις και μειώσεις μισθών ενώ υπαναχωρεί και από τη δέσμευσή της για πραγματική αύξηση του κατώτατου μισθού. Επίσης, στο νομοσχέδιο απουσιάζει κάθε πρόβλεψη για σίγουρη και συνετή αξιοποίηση της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων. Ολα τα ανωτέρω είναι ενδεικτικά της πολιτικής πρόθεσης για υποβάθμιση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και όχι διασφάλιση της βιωσιμότητάς της, εφόσον δεν υπάρχει πρόβλεψη στον νόμο για ενίσχυση των αποθεματικών και των πόρων του συστήματος.

ΜΥΘΟΣ έβδομος η ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης. Η κυβέρνηση καλεί τους πολίτες να εμπιστευτούν το δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και να πληρώσουν περισσότερα χρήματα για να λάβουν μεγαλύτερες συντάξεις. Μα, είναι η ίδια κυβέρνηση που μέχρι πρόσφατα άνοιγε τη συζήτηση ώστε οι νέοι ασφαλισμένοι από το 2021 και μετά να επενδύουν τις ασφαλιστικές εισφορές τους –τους μισθούς τους δηλαδή– σε ιδιωτικούς εναλλακτικούς παρόχους, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι το σχετικό ρίσκο!

Συμπερασματικά η κυβέρνηση με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο μειώνει το εισόδημα της μεγάλης πλειονότητας των ελεύθερων επαγγελματιών και των συνταξιούχων και προκαλεί διοικητικά και οργανωτικά προβλήματα στον νέο φορέα, τη στιγμή που παρέλαβε μια διοικητική δομή η οποία, παρά τις αρρυθμίες της, είχε βρει τον βηματισμό της. Παίρνει πολλά από τους πολλούς μικρομεσαίους με την κατάργηση της μόνιμης 13ης σύνταξης και την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών. Είναι μια κυβέρνηση εχθρική για τον μισθωτό και τον μικρομεσαίο επαγγελματία. Κάνει μια ανάποδη αναδιανομή, υπέρ εκείνων που δεν έχουν ανάγκη μεγαλύτερης κοινωνικής προστασίας.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, νοικοκύρεψε τα οικονομικά των Ταμείων, δημιούργησε τον ΕΦΚΑ, διατήρησε τον δημόσιο και αναδιανεμητικό χαρακτήρα του συστήματος με τις προκαθορισμένες παροχές και τελικά κράτησε όρθια την κοινωνική προστασία, αποδεικνύοντας τις διαθέσεις της υπέρ της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας που θέλει να εκπροσωπεί. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται την ποιοτική και ουσιαστική διαφορά και θα αντιδράσουν στην απαξίωση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης.

 Διονύσης Καλαματιανός είναι βουλευτής Ηλείας ΣΥΡΙΖΑ, π. διοικητής ΙΚΑ-ΕΤΑΜ

Το ντεμακιγιάζ της ελληνικής οικονομίας

Μέχρι σήμερα το σύνολο των επενδύσεων εξακολουθεί να κινείται υποτονικά με έμφαση σε κατοικίες και εξαγορές, οι ξένες άμεσες επενδύσεις αυξάνουν αλλά με συνεχώς επιβραδυνόμενο ρυθμό (ο μέσος μηνιαίος όρος των εισροών τους το πρώτο εξάμηνο του 2019 παρέμεινε ίδιος στα 313 εκατ. και στο επόμενο πεντάμηνο 2019 επί διακυβέρνησης ΝΔ), ενώ οι περίφημες εμβληματικές επενδύσεις καθυστερούν

Του Κώστα Καλλωνιάτη*

Η προσπάθεια του υπουργού Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρα να τονώσει ψυχολογικά τους παράγοντες της οικονομίας προκειμένου να προσελκύσει επενδύσεις και να επιταχύνει τον ρυθμό ανάκαμψης της οικονομίας είναι κατανοητή. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε δύσκολη καμπή, καθώς δοκιμάζει μία «νέα», κοινωνικά επώδυνη και αμφίβολης αποτελεσματικότητας πολιτική, ενώ αντιμετωπίζει δυσμενές διεθνές περιβάλλον. Όταν όμως η τόνωση του ηθικού βασίζεται σε αυθαίρετες εκτιμήσεις και εξωραϊσμό της πραγματικότητας, τότε το τίμημα είναι η καλλιεργούμενη φούσκα των προσδοκιών να σκάσει στα μούτρα της ίδιας της οικονομίας. Κάτι που είναι επικίνδυνο και γι’ αυτό μη ανεκτό.

Συγκεκριμένα ο κ. Σταϊκούρας θεωρεί ότι:

α) «Η συνεχής μείωση του επιτοκίου και η διατήρησή του σε χαμηλό ύψος αποδεικνύουν την εμπιστοσύνη των αγορών στην πορεία και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, καθώς και στην ασκούμενη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης».

β) «Η Ελλάδα ξεπερνά τους αναπτυξιακούς της στόχους».

γ) «Η Ελλάδα ξεπέρασε την κρίση».

Ας τα δούμε με αντίστροφη σειρά.

Η κρίση παραμένει

Η Ελλάδα βγήκε από τα Μνημόνια και από την ύφεση, ωστόσο δεν ξεπέρασε την κρίση. Όχι οριστικά τουλάχιστον. Δεν θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί σοβαρά κάτι τέτοιο όταν η ελληνική οικονομία παραμένει στην Ευρώπη η πιο χρεωμένη δημοσιονομικά, βαρύνεται με την υψηλότερη ανεργία και φτώχεια, ενώ φέρει δέκα φορές υψηλότερο ποσοστό κόκκινων δανείων με συνέπεια το τραπεζικό της σύστημα να έχει πρακτικά παραλύσει αδυνατώντας να χρηματοδοτήσει επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Κυρίως, όμως, δεν έχει ξεπεράσει την κρίση, γιατί, ενώ αυξάνει σταθερά την εξωστρέφεια και εξάρτησή της από την ευρωπαϊκή και διεθνή οικονομία, οι τελευταίες εισέρχονται με ταχύ ρυθμό σε μια νέα μεγάλη κρίση (βλ. υπερχρέωση, σταθερά χαμηλότεροι ρυθμοί μεγέθυνσης, φούσκα περιουσιακών στοιχείων, εμπορικοί και νομισματικοί πόλεμοι, γεωπολιτικές συγκρούσεις, επιδημία κορωνοϊού, κλιματική αλλαγή).

Επίσης από πουθενά δεν προκύπτει ότι η Ελλάδα ξεπερνά τους αναπτυξιακούς της στόχους. Να θυμίσουμε στον κ. υπουργό ότι προεκλογικά η Ν.Δ. υποσχόταν ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης 4% και επενδυτικά τσουνάμι. Ο πρόσφατος προϋπολογισμός για το 2019 και το 2020 θέτει στόχους 2% και 2,8% αντίστοιχα, ενώ οι τελευταίες εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μιλούν για 2,2% και 2,4% αντίστοιχα και ανάλογες είναι οι προβλέψεις του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, της Τράπεζας της Ελλάδος και του ΙΟΒΕ (καμία δεν υπερβαίνει το 2,5%). Προβλέψεις κατά τεκμήριο αισιόδοξες, αφού δεν έχουν λάβει υπόψη τους τις επιπτώσεις του Brexit και της επιδημίας. Επιπλέον ο όγκος των επενδύσεων στο εννεάμηνο του 2019 αυξήθηκε ετησίως μόλις 1%. Τώρα, αν ο Χρ. Σταϊκούρας θεωρεί ότι το 2,2% αύξησης του ΑΕΠ που εκτιμά η Κομισιόν για το 2019 στοιχειοθετεί υπέρβαση του στόχου για 2% που προέβλεπε ο προϋπολογισμός, τότε να τονίσουμε πως πρόκειται απλώς για μια εκτίμηση και να θυμίσουμε ακόμη ότι με βάση το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα (εκτιμούσε ανάπτυξη 2,6%) συνιστά υστέρηση έναντι του στόχου.

Τέλος, η μικρή επιτάχυνση του ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ σε 2,4% το 2020 που εκτιμά η Κομισιόν υπολείπεται πάλι του στόχου για ανάπτυξη 2,8% (επίσημα) έως και 3% (ανεπίσημα) που έχει θέσει η κυβέρνηση.

Όσον αφορά την εμπιστοσύνη των αγορών στην πορεία και τις προοπτικές της οικονομίας, το μόνο ρεαλιστικό κριτήριο αξιολόγησής τους είναι η αύξηση των εισροών Ξένων Άμεσων Επενδύσεων (ΞΑΕ) και η αύξηση του όγκου των συνολικών πραγματικών επενδύσεων. Μέχρι σήμερα το σύνολο των επενδύσεων εξακολουθεί να κινείται υποτονικά με έμφαση σε κατοικίες και εξαγορές, οι ΞΑΕ αυξάνουν αλλά με συνεχώς επιβραδυνόμενο ρυθμό (ο μέσος μηνιαίος όρος των εισροών τους το πρώτο εξάμηνο του 2019 παρέμεινε ίδιος στα 313 εκατ. και στο επόμενο πεντάμηνο 2019 επί διακυβέρνησης Ν.Δ.), ενώ οι περίφημες εμβληματικές επενδύσεις καθυστερούν.

Καθώς η εξυπηρέτηση του χρέους έχει ρυθμιστεί για αρκετά χρόνια (βλ. αναδιάρθρωση χρέους επί ΣΥΡΙΖΑ), είναι φυσιολογικό οι αγορές να δείχνουν εμπιστοσύνη στη μεσοπρόθεσμη ικανότητα αποπληρωμής του ελληνικού χρέους και με τη βοήθεια της διεθνούς τάσης για αρνητικά επιτόκια η απόδοση των ελληνικών ομολόγων να έχει μειωθεί περαιτέρω. Άλλο, όμως, εμπιστοσύνη στη δημοσιονομική σταθερότητα και άλλο στις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας. Απόδειξη είναι η πρόβλεψη της Κομισιόν για ανάπτυξη μόλις 2% της ελληνικής οικονομίας το 2021, η οποία είναι σαφώς χαμηλότερη του 2,4% που εκτιμά για το 2020.

Με σβηστούς κινητήρες

Η ελληνική οικονομία μοιάζει με ένα τετρακινητήριο αεροπλάνο. Ο πρώτος κινητήρας, η ιδιωτική κατανάλωση, χάνει σοβαρά ρυθμό (ετήσια αύξηση μόλις 0,2% το εννεάμηνο 2019 έναντι 1% το ίδιο διάστημα 2018) και αύξηση όγκου λιανικού εμπορίου στο εντεκάμηνο 1% το 2019 έναντι 1,6% το 2018 αντίστοιχα. Ο δεύτερος κινητήρας, οι εξαγωγές αγαθών, έχει σχεδόν σβήσει (1% το 2019 έναντι 16% το 2018). Ο τρίτος, η βιομηχανική παραγωγή, έχει ήδη σιγήσει (-0,8% το 2019 έναντι 1,7% το 2018). Τέλος, ο τέταρτος, ο τουρισμός, είναι ο μόνος που ακόμη λειτουργεί, αλλά πρόκειται να δεχθεί σοβαρό πλήγμα λόγω των επιπτώσεων του Brexit, της επιδημίας και της παγκόσμιας οικονομικής επιβράδυνσης.

Αλήθεια, ο πιλότος του ελληνικού αεροπλάνου, ο Χρ. Σταϊκούρας, έχει αντιληφθεί ότι εισέρχεται σε κυκλώνα (νέα διεθνή κρίση) με έναν κινητήρα σβηστό, δύο που υπολειτουργούν και έναν που σύντομα θα αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα;

* Ο Κώστας Καλλωνιάτης είναι επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ

Μ’ Εκείνον συμφωνείτε;

Θέμης Αχτσιόγλου

Δεν πρόκειται για ανταπόκριση από τη Μόρια. Είναι τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, που γράφτηκαν πριν από δεκαεπτά σχεδόν αιώνες και περιγράφουν μια κατάσταση σαν τη σημερινή για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.

«Ήρθαν έτσι τα πράγματα, ώστε γύρω μας να αφθονούν οι γυμνοί και οι άστεγοι. Είναι πάμπολλοι οι πρόσφυγες που χτυπούν τις πόρτες μας. Πάμπολλοι είναι και οι ξένοι και οι μετανάστες. Όπου κι αν κοιτάξεις, θα δεις χέρια απλωμένα σε ζητιανιά. Για σπίτι έ­χουν το ύπαιθρο. Κατάλυμα βρίσκουν στις στοές, τις παρόδους και τα ερημικότερα ση­μεία της αγοράς. Φωλιάζουν σε τρύπες όπως οι νυχτοκόρακες και οι κουκουβάγιες.

 Το ρούχο τους είναι διάτρητα κουρέλια. Για χωράφι έχουν τη διάθεση όσων δίνουν ελεημοσύνη. Για τροφή, ό,τι τύχει. Πίνουν νερό από τις κρήνες, όπως τα ζώα, και για ποτήρια έχουν τις χούφτες τους. Για αποθήκη έχουν την κοιλιά τους, όσο μπορεί αυτή να συγκρατήσει ό,τι μπαίνει μέσα. Τραπέζι τους είναι τα γόνατα τους διπλωμένα. Κρεβάτι, το έδαφος. Μπάνιο, κάποιος ποταμός ή λίμνη, όπως τα έχει προσφέρει ακατέργαστα και κοινά σε όλους ο Θεός.

 Η ζωή τους είναι πλέον γεμάτη μετακινήσεις και αγριάδα, όμως δεν ήταν έτσι εξαρχής. Ας όψονται η συμφορά και η ανάγκη».*

Όχι! Δεν πρόκειται για ανταπόκριση από τη Μόρια. Είναι τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, που γράφτηκαν πριν από δεκαεπτά σχεδόν αιώνες και περιγράφουν μια κατάσταση σαν τη σημερινή για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους πώς πρέπει να συμπεριφερθούν οι Χριστιανοί;
Την απάντηση τη δίνει ένας άλλος άγιος της Εκκλησίας, ο Μέγας Βασίλειος:
 «Αν χτυπήσει την πόρτα σου κάποιος που πασχίζει να αντιμετωπίσει την ανάγκη του, μην ζυγίσεις τα πράγματα με ανώμαλο τρόπο. Μην πεις, δηλαδή, "Αυτός είναι φίλος, είναι ομόφυλος, με έχει ευεργετήσει παλιότερα, ενώ ο άλλος είναι ξένος, αλλόφυλος, άγνωστος". Αν κρίνεις άνισα, ούτε συ θα ελεηθείς. Μία είναι η ανθρώπινη φύση -και ο ένας και ο άλλος είναι άνθρωπος,- κοινή είναι και στους δύο η ανάγκη, κοινή η φτώχεια. Πρόσφερε και στον αδελφό και στον ξένο. Στον μεν αδελφό σου να μη γυρίσεις την πλάτη, τον δε ξένο κάν' τον αδελφό σου.
 Ο Θεός θέλει να στηρίξεις τους αναγκεμένους κι όχι να κάνεις διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν θέλει να δίνεις στον ομόφυλο και να αποδιώχνεις τον ξένο. Όλοι είναι ομόφυλοι, όλοι είναι αδέρφια, όλοι είναι παιδιά ενός πατέρα. Υπάρχει κόσμος που τον ξερίζωσε κάποια συμφορά και δεν του έχει απομείνει τίποτα, παρά μόνο η ψυχή και το σώμα του. Εμείς όμως, όσοι έχουμε γλυτώσει άγευστοι συμφορών, ας μοι­ραστούμε με εκείνους την ευημερία μας. Ας αγκαλιάσουμε τους αδελφούς μας, που μόλις και μετά βίας έχουν διασωθεί».*
Τα παραπάνω λόγια ήρθαν στο νου, διαβάζοντας την είδηση ότι χριστιανικά σωματεία «με την ευλογία της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης» οργανώνουν εκδήλωση την Κυριακή, 16 Φεβρουαρίου 2020, στο «Βελλίδειο», με θέματα τη Συμφωνία των Πρεσπών, τη «λαθρομετανάστευση» και το δημογραφικό και με γενικό τίτλο «Εμείς δεν συμφωνήσαμε». Το κείμενο της πρόσκλησης και η σύνθεση του πάνελ των ομιλητών δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για την πραγματική στόχευση των διοργανωτών και τον εθνικιστικό, ξενοφοβικό και μισαλλόδοξο χαρακτήρα της εκδήλωσης.
Ειδικότερα για το μεταναστευτικό η πρόσκληση αναφέρει: «Στο φλέγον ζήτημα των μεταναστευτικών ροών, που κατακλύζουν την πατρίδα μας και έχουν δημιουργήσει ήδη συνθήκες ασφυξίας στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, βλέπουμε, αντί να γίνεται προσπάθεια θωράκισης της χώρας μας, να επιχειρείται μεταφορά του προβλήματος και στην ηπειρωτική χώρα, χωρίς να υπολογίζουν οι θιασώτες αυτών των λύσεων τους κινδύνους για την κοινωνική και εθνική συνοχή από την ανεξέλεγκτη, και χωρίς σχέδιο και προοπτική, αντιμετώπιση του θέματος της παράνομης μετανάστευσης». Και λίγο παρακάτω, κάνοντας λόγο για την ανάγκη αύξησης των γεννήσεων των Ελλήνων: «… χωρίς αυτές το μέλλον της πατρίδας προβλέπεται ζοφερό, καθώς ο κίνδυνος για πληθυσμιακή, θρησκευτική και πολιτισμική αλλοίωση του πληθυσμού προβάλλει πιο υπαρκτός από ποτέ».
Γλώσσα διπλωματική, κομψή, υποκριτική. Που δεν μπορεί όμως να κρύψει τις διαθέσεις και το στόχο της. Που αν την άφηνες ελεύθερη, θα έλεγε καθαρά: «Δεν γουστάρουμε μετανάστες και πρόσφυγες στην Ελλάδα. Κάντε το βίο αβίωτο σε όσους έχουν έρθει. Κι αφήστε να πνιγούν όσοι έρχονται. Διώξτε τους όλους. Δεν θέλουμε ξένους στη χώρα μας».
Κι όλα αυτά στο όνομα του Χριστού, εκείνου του ξένου, για τον οποίο ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, έλεγε στον Πιλάτο, όπως καταγράφεται σε ύμνο της Μεγάλης Παρασκευής:
 «Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που, από βρέφος που ήταν, ζούσε σαν ξένος στον κόσμο. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που οι ομοεθνείς του από μίσος τον θανατώνουν σαν ξένο. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που βλέποντας τον παράδοξο θάνατό του, παραξενεύομαι.
 Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που γνωρίζει να φιλοξενεί τους φτωχούς και ξένους. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που από φθόνο οι Εβραίοι τον αποξένωσαν απ' τον κόσμο. Δώσε μου αυτόν τον ξένο για να τον κρύψω στον τάφο, αφού, σαν ξένος, δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι. Δώσε μου αυτόν τον ξένο…».
Όσοι πάντως πιστοί θελήσουν να συμμετάσχουν στην παραπάνω εκδήλωση των χριστιανικών σωματείων, ας θυμηθούν, πριν πάνε, κοιτώντας ταυτόχρονα μια φωτογραφία απ’ το κολαστήριο της Μόριας, τα λόγια που θα ακουστούν στο Ευαγγέλιο της επόμενης Κυριακής, 23 Φεβρουαρίου: «Πείνασα, και δεν μου δώσατε να φάω· δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω· ξένος ήμουν, και δεν με φιλοξενήσατε· γυμνός, και δεν με ντύσατε· ασθενής και σε φυλακή, και δεν με επισκεφθήκατε». Κι ας μην αναρωτηθούν: «Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να διψάς ή ξένο ή γυμνό ή ασθενή ή σε φυλακή, και δεν σε υπηρετήσαμε;».
 Η απάντηση θα είναι ίδια, όπως εδώ και αιώνες, και τρομερή: «Εφόσον δεν το κάνατε αυτό σε έναν από τούτους τους ελάχιστους, δεν το κάνατε ούτε σε μένα».
Το κρίσιμο λοιπόν ερώτημα για τα χριστιανικά σωματεία και τους Χριστιανούς είναι: «Καλά. Δεν συμφωνήσατε για αυτά που αναφέρονται στην πρόσκλησή σας. Μ’ Εκείνον συμφωνείτε;».
   
* Η νεοελληνική απόδοση των πατερικών κειμένων είναι του θεολόγου Θανάση Παπαθανασίου.

Η ψευδεπίγραφη αύξηση των μισθών και το διακύβευμα

Γιώργος Μακράκης, Πρόεδρος Ομοσπονδίας Υπαλλήλων ΟΑΕΔ

Αφού η κυβέρνηση θεωρεί απαραίτητο το επίδομα ανεργίας, γιατί ξεκινά τη μείωση των εισφορών και άρα τη μείωση των πόρων από το επίδομα αυτό; Γιατί μια φιλελεύθερη κυβέρνηση, όπως θέλει να ονομάζεται, κρατικοποιεί επιδόματα τα οποία είχαν εξασφαλισμένους πόρους;

Πανηγυρίζει η κυβέρνηση ότι από 1/6 θα αυξηθεί ο μισθός των πλήρως απασχολουμένων στον ιδιωτικό τομέα εξαιτίας της μείωσης των εισφορών υπέρ ΟΑΕΔ κατά 0,90 της μονάδας.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 1η: Ακόμα κι αυτή η μείωση των εισφορών (που δεν θα έχει θετικό πρόσημο για την κοινωνία και θα το εξηγήσουμε) είναι ετεροβαρής υπέρ του εργοδότη, 0,48% για τον εργοδότη, 0,27% για τον εργαζόμενο.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ 2η: Η αύξηση που θα προκύψει, 2,73 ευρώ στον μισθό των εργαζομένων και 3,12 ευρώ για τους εργοδότες, είναι ποσά που δεν μπορούν να επιφέρουν καμιά συνέπεια στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, καμιά άμεση συνέπεια στην κερδοφορία των επιχειρήσεων και καμιά συνέπεια εν τέλει στην πορεία της οικονομίας, της ανάπτυξης και της εργασίας.

Η μείωση των εισφορών αφορά κατά 0,75% τη μείωση των ασφαλίστρων υπέρ του κλάδου της ανεργίας, αφορά δηλαδή την ασφάλιση του εργαζομένου για τον κίνδυνο της ανεργίας, ακόμα πιο λιανά αφορά το επίδομα ανεργίας.

Ενα πρώτο ερώτημα προς την κυβέρνηση είναι αν θεωρεί απαραίτητο το επίδομα ανεργίας. Φαντάζομαι πως η απάντηση θα είναι αναφανδόν «ναι». Αφού όμως θεωρεί απαραίτητο το επίδομα ανεργίας, γιατί ξεκινά τη μείωση των εισφορών και άρα τη μείωση των πόρων από το επίδομα αυτό;

Ενα δεύτερο ερώτημα είναι γιατί μια φιλελεύθερη κυβέρνηση, όπως θέλει να ονομάζεται, κρατικοποιεί επιδόματα, τα οποία είχαν εξασφαλισμένους πόρους. Εδώ ακριβώς παρατηρούμε ένα άλλο παράδοξο. Ποιο είναι το παράδοξο; Η συγκεκριμένη κυβέρνηση που η κατεύθυνσή της είναι «όλα στους ιδιώτες» θα περίμενε κανείς ότι δεν θα αναλάμβανε να «φορτώσει» στον κρατικό προϋπολογισμό τους πόρους για τα επιδόματα ανεργίας, τη στιγμή που οι πόροι για τα επιδόματα είναι εξασφαλισμένοι και με το παραπάνω, από τις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών.

Διευκρινίζουμε ξανά ότι οι πόροι για τα επιδόματα ανεργίας προέρχονται από ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών, που η κυβέρνηση έρχεται τώρα με νόμο να μειώσει. Η κρατική χρηματοδότηση είναι περιττή, αφού τα έσοδα από τις εισφορές φτάνουν και περισσεύουν για τα επιδόματα ανεργίας.

Μια κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, η οποία επιδιώκει την ανάπτυξη θα αύξανε το επίδομα ανεργίας και τον αριθμό των δικαιούχων - δικά τους χρήματα είναι εξάλλου. Αντί αυτού η φιλελεύθερη κυβέρνηση μειώνει τις εισφορές, άρα μειώνει την ασφάλιση για τον κίνδυνο της ανεργίας και οδηγεί σε μια κοινωνία εργασιακού Μεσαίωνα.

Φαντάζομαι ότι η απάντηση της κυβέρνησης στην παραπάνω κριτική θα είναι ότι θα εγγυηθεί το επίδομα ανεργίας με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ενας παραλογισμός δηλαδή. Η φιλελεύθερη κυβέρνηση μειώνει τις εισφορές, μειώνει τους πόρους, τους ιδιωτικούς πόρους για την ασφάλιση του κινδύνου της ανεργίας και θα εγγυηθεί την κρατική επιχορήγηση; Είναι έτσι; Δεν είναι έτσι, αν έτσι νομίζετε.

Η κυβέρνηση δεν θα εγγυηθεί τίποτα και δεν θα διασφαλίσει τίποτα για το μέλλον. Η κυβέρνηση έχει έναν πραγματικά νεοφιλελεύθερο σχεδιασμό που ροκανίζει επικοινωνιακά και οικονομικά κάθε μορφή στήριξης στους αδύναμους, εν προκειμένω στους ανέργους. Δημιουργεί αργά και σταθερά ένα περιβάλλον για λίγους. Επιδιώκει φτηνή εργατική δύναμη για την ανάπτυξη των μεγάλων επιχειρήσεων και αυτό προϋποθέτει την έλλειψη υποστήριξης των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων για να οδηγηθούν αναγκαστικά στη φτηνή εργασία, σχεδόν στη δουλεία και τη δουλοπαροικία.

Το ασφαλιστικό ως κομματικό εργαλείο

Διονύσης Τεμπονέρας  δικηγόρος - εργατολόγος

Με το νέο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, που δόθηκε σε δημόσια διαβούλευση και αναμένεται σύντομα να αποτελέσει νόμο του κράτους, η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά να «χαϊδεύει αυτιά» σε μικρές μειοψηφίες, εις βάρος της μισθωτής εργασίας. Δυστυχώς, με την τακτική αυτή υποθηκεύει το μέλλον των συντάξεων και καταδικάζει τους νέους εργαζόμενους σε μια μόνιμη κοινωνική ανεπάρκεια

«Εργαλειοποίηση», σύμφωνα με το σύγχρονο λεξικό, είναι η συμφεροντολογική αντιμετώπιση μιας κατάστασης. Ο ενεργών, αξιοποιεί πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις για να αποκομίσει υλικό ή ηθικό όφελος.
Μήπως και κομματικό, θα αναρωτηθεί κανείς;
Με το νέο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, που δόθηκε σε δημόσια διαβούλευση και αναμένεται σύντομα να αποτελέσει νόμο του κράτους, η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά να «χαϊδεύει αυτιά» σε μικρές μειοψηφίες, εις βάρος της μισθωτής εργασίας. Δυστυχώς, με την τακτική αυτή υποθηκεύει το μέλλον των συντάξεων και καταδικάζει τους νέους εργαζόμενους σε μια μόνιμη κοινωνική ανεπάρκεια.
Παράλληλα, αξιοποιεί τις αποφάσεις του ΣτΕ, που δημοσιεύτηκαν τον Οκτώβριο του 2019, για να ευχαριστήσει και να ικανοποιήσει την «κομματική της πελατεία», που της έδωσε την πρωτιά, στις πρόσφατες εκλογές της 7ης Ιουλίου.
Συγκεκριμένα:
1. Η Νέα Δημοκρατία στους ελεύθερους επαγγελματίες κατέγραψε ποσοστό 44,6%, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε μόλις 24,5%.
Τι κάνει η κυβέρνηση με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο;
α) ''Χαρίζει'' στα μεγάλα εισοδήματα των ελευθέρων επαγγελματιών και αυτοαπασχολουμένων τεράστια ποσά, απαλλάσσοντάς τους από το κοινωνικό-ασφαλιστικό κόστος. Αποσυνδέει τις ασφαλιστικές εισφορές από το εισόδημα, ενισχύοντας τα ''μεγάλα βαλάντια". Δημιουργεί κατώτατη υποχρεωτική κλίμακα εισφορών, αυξημένη κατά 20% για τα χαμηλά εισοδήματα και υποπολλαπλάσια για τα εισοδήματα άνω των 50.000 ευρώ.
β) Απαλλάσσει όσους έχουν παράλληλες δραστηριότητες (και μισθωτοί και ελεύθεροι επαγγελματίες) από την επιπρόσθετη εισφορά για τη δεύτερη απασχόληση. Σκόπιμα αφήνει να εννοηθεί ότι η εν λόγω διάταξη αφορά τα «μπλοκάκια», ενώ στην ουσία αφορά κυρίως υψηλόμισθους, που παράλληλα μετέχουν σε εταιρείες, δικηγόρους, γιατρούς και μηχανικούς του δημοσίου, με παράλληλες δραστηριότητες κ.λπ.
γ) Ορίζει σταθερή εισφορά υπέρ υγείας για τους ελεύθερους επαγγελματίες (60 ευρώ) από τη δεύτερη κλίμακα και πάνω, τη στιγμή που για τους μισθωτούς παραμένει το 7,10% υπέρ υγείας (δηλαδή οι μισθωτοί θα πληρώνουν περισσότερα, αν έχουν μισθό πάνω από 810 ευρώ, από έναν ελεύθερο επαγγελματία με εισόδημα 100.000 ευρώ για την ίδια αντιπαροχή, δηλαδή την υγειονομική περίθαλψη).
2. Οι ψηφοφόροι 55+ ετών προτίμησαν κατά 44,3% τη Νέα Δημοκρατία, ενώ το 28,2% ΣΥΡΙΖΑ.
Τι κάνει η κυβέρνηση με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο;
α) Η Ν.Δ. ευνοεί μέσω των νέων ποσοστών αναπλήρωσης όσους έχουν ασφάλιση άνω των 30 ετών, δηλαδή τους σημερινούς πενηνταπεντάρηδες. Επίσης, μέσω του επανυπολογισμού των συντάξεων, χορηγεί αναδρομικά επιπλέον αυξήσεις, σε όσους έχουν πάνω από 30 χρόνια ασφάλισης και έχουν συνταξιοδοτηθεί πρόσφατα.
β) Μειώνει το πέναλτι στην απασχόληση συνταξιούχων από το 60% στο 30% και δίνει τη δυνατότητα σε όσους είναι άνω των 62 ετών να λαμβάνουν και τον μισθό και το 70% της σύνταξής τους, ακόμα και αν διορίζονται σε φορείς γενικής κυβέρνησης.
γ) Αυξάνει άνω του 8% το ποσό της σύνταξης σε όσους έχουν 40 χρόνια ασφάλισης, δίνοντας κίνητρα παραμονής στην εργασία για όσους έχουν ήδη πάνω από 35 χρόνια. Οι νέοι εργαζόμενοι με την ελαστικοποίηση της εργασίας και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας είναι αδύνατον να φτάσουν τα 12.000 ένσημα σε ηλικία 62 ετών.
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να διατηρήσει την πλειοψηφία των νέων με το μέρος του με 38% των νέων, να τον ψηφίζουν στην κάλπη. Η Νέα Δημοκρατία ακολούθησε στη δεύτερη θέση με 30,4%.
Τι κάνει η κυβέρνηση με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο;
α) Οι νέοι εργαζόμενοι και υποψήφιοι συνταξιούχοι ακόμα και μετά από 30 χρόνια μένουν εγκλωβισμένοι σε συντάξεις ''πείνας''. Αμείβονται άλλωστε ήδη την τελευταία δεκαετία με εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς, που προϊόντος του χρόνου θα αντιστοιχηθούν με χαμηλές συνταξιοδοτικές παροχές.
β) Οι σημερινοί νέοι σε ηλικίες 30-35 ετών θα είναι αδύνατον να συμπληρώσουν τις ηλικιακές προϋποθέσεις για σύνταξη πριν τα 67 (ενδεχομένως και τα 72 με το προσδόκιμο ζωής) αφού ο θεσμός των mini jobs κυριαρχεί σε μια απορρυθμισμένη αγορά εργασίας.
γ) Από το νομοσχέδιο, παρ’ όλο που αυτοαναγορεύεται σε ''μεταρρύθμιση'', απουσιάζει οποιαδήποτε πρόβλεψη για ενίσχυση της χρηματοδότησης των ασφαλιστικών Ταμείων για το μέλλον. Καμία πρόβλεψη και καμία προνοητικότητα για το αν και πώς θα πάρουν αξιοπρεπή σύνταξη, οι μελλοντικές γενιές, δηλαδή οι σημερινοί τριαντάρηδες.
Η Ν.Δ. χρησιμοποιεί το ασφαλιστικό για να εκφράσει το κοινωνικό - πολιτικό μπλοκ που εξουσιάζει τη χώρα, ακόμα και αν αυτό αποτελεί μια μικρή μειοψηφία.
Ακόμα και αν οι μισθωτοί συνεισφέρουν το 85% των εσόδων στα ασφαλιστικά Ταμεία και οι ελεύθεροι επαγγελματίες και αγρότες μόνο το 15%, η κυβέρνηση νομοθετεί για τις ελίτ, παραγνωρίζοντας ότι οι χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι είναι εκείνοι, που χρήζουν άμεσης και ισχυρότερης κοινωνικής προστασίας.
Η κυβέρνηση παίρνει πολλά από τους πολλούς και τα δίνει στους λίγους.
Αυτή η ανάποδη πυραμίδα μοιραία θα καταρρεύσει, υπό το βάρος των κοινωνικών αναγκών των λαϊκών στρωμάτων.
Είναι ζητούμενο για τα συνδικάτα και τον κόσμο της εργασίας, να καταλάβουν το κενό και να εκφράσουν ένα συνεκτικό σχέδιο αντιμετώπισης της υποβάθμισης της κοινωνικής προστασίας. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με συνθήματα, αλλά με οργανωμένη δράση και στόχους, που θα ενώνουν και δεν θα χωρίζουν τους εργαζόμενους.

Τι αποκαλύπτουν οι ανισότητες...

Το πλουσιότερο 10% κατέχει το 40% του καθαρού πλούτου στη χώρα μας. Το 54% του πληθυσμού θεωρείται "οικονομικά ευάλωτο". Είναι εύκολο δηλαδή να πέσει κάτω από το όριο της φτώχειας σε περίπτωση που χάσει την εργασία του. Τα στοιχεία είναι από την έρευνα του ΣΕΒ για τις ανισότητες και την παροχή ευκαιριών και έγιναν γνωστά χθες.

Τον Νοέμβριο του 2019 η ανεργία ήταν 16,5%, οριακά χαμηλότερα από το 16,6% του περασμένου Οκτωβρίου. Οι άνεργοι έφτασαν τους 772.614 τον Νοέμβριο του 2019, κατά 8.701 λιγότεροι σε σχέση με τον Οκτώβριο. Τα στοιχεία είναι από την ΕΛ.ΣΤΑΤ. και έγιναν και αυτά γνωστά χθες.

Το 2018 η συγκέντρωση πλούτου στον κόσμο είχε επιταχυνθεί. 26 άνθρωποι κατείχαν τον ίδιο πλούτο με 3,8 δισεκατομμύρια από τους φτωχότερους ανθρώπους της Γης. Τα στοιχεία είναι τελευταία, δημοσιοποιήθηκαν τον Ιανουάριο του 2019 και προέρχονται από την έκθεση της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Oxfam. 26 δισεκατομμύρια είχαν στα χέρια τους περιουσίες που ισούνται με τα εισοδήματα του φτωχότερου μισού της ανθρωπότητας...

Οι ανισότητες μεγαλώνουν. Οι δείκτες στην ανεργία και την απασχόληση είναι χειρότεροι από ανησυχητικοί. Στη χώρα μας την περίοδο της κρίσης η εσωτερική υποτίμηση έπληξε ανεπανόρθωτα, όπως φαίνεται μέχρι τώρα, τους μισθωτούς κυρίως του ιδιωτικού τομέα, αλλά και του Δημόσιου. Η εικόνα της ανισότητας γίνεται, όπως προκύπτει και από την έρευνα του ΣΕΒ, εντονότερη με την άνιση κατανομή πλούτου στην Ελλάδα.

Ανισότητες όμως δεν καταγράφονται μόνο στον πλούτο και στα εισοδήματα. Καταγράφονται, όπως επισημαίνουν επιστήμονες, και μεταξύ χωρών, αλλά και μεταξύ γενεών. Οι προοπτικές ευημερίας γίνονται λιγότερες για τη νέα γενιά όταν δεν υπάρχουν προϋποθέσεις και δυνατότητες για να της δοθούν τα κατάλληλα εφόδια...

Θα περίμενε κανείς να υπάρχει π.χ. σοβαρή πρόνοια από την κυβέρνηση να δοθεί προτεραιότητα στη στήριξη των νέων και ευρύτερα της νέας γενιάς ούτως ώστε να έχει όσο το δυνατόν καλύτερα εφόδια. Όταν όμως δεν μπορεί να δώσει λύσεις στο στοιχειώδες θέμα της παροχής σχολικών γευμάτων, πώς μπορεί να προχωρήσει στα άλλα; Μπορεί μια τέτοια κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τις ανισότητες; Μπορεί να διαμορφώσει πολιτικές περιορισμού τους;

Υπάρχει έστω μια σοβαρή ενέργεια, πρωτοβουλία ή κίνηση τους επτά μήνες διακυβέρνησης της χώρας από τη Ν.Δ. που να αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα ανισοτήτων στη νέα γενιά; Εκτός κι αν η στήριξη ιδιωτικών συμφερόντων στην Παιδεία θεωρείται ότι περιορίζει τις ανισότητες και δεν τις διευρύνει ακόμη περισσότερο...

Ευώνυμος