Εξοφλήθηκαν 210.000 (εκκρεμείς) συντάξεις μέσα σε 18 μήνες!

 Ανδρέας Πετρόπουλος

Αποκαλυπτικά τα στοιχεία του ΕΦΚΑ - Μειώθηκαν στις 36.000 οι κύριες συντάξεις που πρέπει να καταβληθούν μέχρι τέλος του χρόνου

Στην τελική ευθεία για την καταβολή όλων των συντάξεων που βρίσκονται σε εκκρεμότητα τα τελευταία επτά χρόνια είναι οι μηχανισμοί του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης και του ΕΦΚΑ, με τις εκκρεμείς κύριες συντάξεις να περιορίζονται πλέον στις 36.000. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι το τέλος του τρέχοντος μήνα έχει προγραμματιστεί να καταβληθούν γύρω στις 8.000 συντάξεις, ενώ οι υπόλοιπες που απομένουν θα αποπληρώνονται με εφικτούς ρυθμούς 12.000 παροχών ανά μήνα (Οκτώβριος, Νοέμβριος και Δεκέμβριος).

"Οι συντάξεις που απομένουν θα καταβληθούν μέχρι το τέλος του χρόνου, από το 2019 δεν θα υπάρχει καμιά πλέον εκκρεμότητα για τη βασική συνταξιοδοτική παροχή" σημειώνει στην "Αυγή" ανώτατο στέλεχος του ΕΦΚΑ. Ο υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Τάσος Πετρόπουλος μιλώντας χθες στο Θέμα FM επιβεβαίωσε ότι συνεργεία υπαλλήλων του ΕΦΚΑ εργάζονται και Σαββατοκύριακα προκειμένου να υπάρξει συνέπεια στις εκκρεμείς καταβολές μέχρι το τέλος του χρόνου.

"Συγκροτήσαμε συνεργεία υπαλλήλων στον ΕΦΚΑ για να βγάζουν τα Σαββατοκύριακα συντάξεις, να μην χαθεί η χρηματοδότηση για την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων. Τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι εκδώσαμε νέες συντάξεις και μειώσαμε κατά 74,2% τις απλήρωτες κύριες συντάξεις που είχαν αφήσει στα συρτάρια οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Έχουμε περιορίσει τις εκκρεμείς κύριες συντάξεις στις 36.000", ανέφερε χαρακτηριστικά.

Οπίνακας του ΕΦΚΑ με τις εκκρεμείς αιτήσεις συνταξιοδότησης που εξοφλήθηκαν έως και τον Αύγουστο 2018

Έχουν καταβληθεί 430.000 συντάξεις

Όσον αφορά στη ροή των συντάξεων που έχουν καταβληθεί την τελευταία διετία (από 1.1.2017 έως 31.8.2018) σύμφωνα με έγγραφο του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης που δημοσιεύει σήμερα η "Αυγή", επιβεβαιώνεται ότι μέχρι τον Αύγουστο έχουν καταβληθεί συνολικά 210.000 κύριες συντάξεις. Από αυτές οι 164.979 (+7.911 που αφορούν τον Σεπτέμβριο) εξοφλήθηκαν αναδρομικά με καταβολές των ποσών από την ειδική επιχορήγηση, ενώ άλλες περίπου 55.000 κύριες συντάξεις έχει καταβάλει ο ΕΦΚΑ από ιδίους πόρους. Από το συνολικό ποσό των 1,4 δισ. ευρώ που έχει διατεθεί για την καταβολή, περίπου το 1 δισ. αφορά ποσά που έχουν αντληθεί από την ειδική επιχορήγηση και τα 400 εκατ. πόρους του ΕΦΚΑ.

Συνολικά, από την αρχή της θητείας της κυβέρνησης έχουν καταβληθεί μέχρι σήμερα 430.000 κύριες συντάξεις, ενώ η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας άφησε εκκρεμείς (δηλαδή απλήρωτες) 386.000 συντάξεις, εκ των οποίων οι κύριες συντάξεις έφθαναν τις 165.000.

Τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την συνεχή ροή καταβολής των εκκρεμών συντάξεων που παρουσιάζει σήμερα η "Αυγή" ακυρώνουν εντελώς τις αιτιάσεις τόσο κάποιων συνταξιουχικών ομάδων, όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ που την στηρίζουν και σύμφωνα με τις οποίες η κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας δεν καταβάλλουν τις συντάξεις προκειμένου να "φουσκώσουν" το πλεόνασμα και να πείσουν τους δανειστές ότι δεν είναι απαραίτητη η περικοπή των συντάξεων από την 1.1.2019.

Μάλιστα το Δίκτυο Συνταξιούχων την περασμένη εβδομάδα έφτασε να καταθέσει μηνυτήρια αναφορά (!) προς τον εισαγγελέα πλημμελειοδικών Αθηνών κατά της ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας, της Έφης Αχτσιόγλου και των διοικητών του ΕΦΚΑ καταγγέλλοντας ότι "σκοπίμως δεν καταβάλλονται οι συντάξεις ώστε η κυβέρνηση να δημιουργεί υπερπλεόνασμα στον ΕΦΚΑ για να το εμφανίζει στους δανειστές"!

Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά το Δίκτυο, "η καθυστέρηση απονομής των συντάξεων φτάνει μέχρι και τους 27 μήνες. Δεν οφείλεται απλώς και μόνο σε δυσλειτουργία των φορέων που είναι αρμόδιοι για την απονομή των συντάξεων, αλλά σε σκοπιμότητα της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας, η οποία δημιουργεί τεράστια προβλήματα σε όσους αναμένουν την απονομή σύνταξης προκειμένου να δημιουργεί υπερπλεόνασμα στον ΕΦΚΑ".

Το υπουργείο Εργασίας είχε απαντήσει ότι το κόστος των εκκρεμών συντάξεων συνυπολογίζεται στο πλεόνασμα, το οποίο θα αγγίξει το 1,4 δισ. ευρώ στο τέλος του 2018, έναντι πλεονάσματος της τάξης των 777 εκατ. ευρώ τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του. Ακόμη και το ΕΤΕΑΕΠ θα κλείσει το 2018 με πλεόνασμα 100 εκατ. ευρώ στον κλάδο επικουρικής ασφάλισης και 1,2 δισ. ευρώ στον κλάδο των εφάπαξ παροχών.

Ο γνωστικός παλιμπαιδισμός μιας υποκατώτατης κομματικής ελίτ

Δ.Παπανικολόπουλος( Δρ. Πολιτικής Επιστήμης)

Η παρούσα κομματική ελίτ της Νέας Δημοκρατίας επιδεικνύει καθ’ όλη τη διάρκεια της τρέχουσας τετραετίας, αλλά κυρίως τους φετινούς μήνες, έναν γνωστικό παλιμπαιδισμό, που όταν εκφράζεται από ενήλικες τους καθιστά γραφικούς

Ο γνωστικός παλιμπαιδισμός

Η παρούσα κομματική ελίτ της Νέας Δημοκρατίας επιδεικνύει καθ’ όλη τη διάρκεια της τρέχουσας τετραετίας, αλλά κυρίως τους φετινούς μήνες, έναν γνωστικό παλιμπαιδισμό, που όταν εκφράζεται από ενήλικες τους καθιστά γραφικούς. Παρακολουθήστε συλλογισμούς μικρού παιδιού:

Όταν οι διαδηλωτές και μερίδα του Τύπου (βλ. Πρώτο Θέμαhttps://www.protothema.gr/economy/article/234414/diabaste-oloklhro-to-mn...) ονόμαζαν το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016, που υπέγραψε η κυβέρνηση Σαμαρά το Νοέμβριο του 2012, 3ο Μνημόνιο, λόγω απολύσεων και περικοπών σε μισθούς, ειδικά μισθολόγια, κοινωνικό κράτος και συντάξεις, η Ν.Δ. δε συμφωνούσε με το χαρακτηρισμό. Τώρα όμως ονομάζει τα υπό αίρεση μέτρα για το 2019 και 2020 4ο Μνημόνιο.

Το 4,5% πλεόνασμα που υπέγραψε η ίδια δεν φτωχοποιούσε τον ελληνικό λαό, τον φτωχοποιεί το 3,5% που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα.

Το PSI του 2012, που κατέστρεψε τα ασφαλιστικά ταμεία και δεν κατέστησε το χρέος βιώσιμο ήταν πετυχημένη μείωση χρέους. Η μείωση που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ και εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του χρέους για τα επόμενα 15 χρόνια δεν είναι πετυχημένη.

Το 2014 τα καλά λόγια των Θεσμών και των Ευρωπαίων αξιωματούχων αποδείκνυαν το success story. Σήμερα οι ίδιοι που εκθειάζουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. δεν ξέρουν τι λένε.

Οι μνημονιακές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που υπέγραψε η Ν.Δ. ήταν ευεργετικό μέτρο, οι φόροι που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταστροφικό.

Οι νεκροί από τις πυρκαγιές το 2007, επί Ν.Δ., ήταν «ασύμμετρη απειλή», οι αντίστοιχοι επί ΣΥΡΙΖΑ «κυβερνητικά εγκλήματα».

Η ίδια γραμμή στο Μακεδονικό επί Ν.Δ. ήταν «εθνική γραμμή», επί ΣΥΡΙΖΑ «προδοσία» ή «μια κακή συμφωνία».

Η κυβέρνηση που έλυσε το Μακεδονικό είναι «εθνολαϊκιστική», η αντιπολίτευση που φωνάζει για το «ξεπούλημα της Μακεδονίας» είναι «υπεύθυνη» και «σύγχρονη», δεν ανήκει στο χτες.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. κάθε φορά που λέει πως αντιτίθεται στο νεοφιλελευθερισμό και τις διαπλεκόμενες ελίτ διχάζει και πολώνει τους Έλληνες (λες και είμαστε όλοι/ες διαπλεκόμενοι και νεοφιλελεύθεροι). Όχι σαν τη Ν.Δ. που ο δημόσιος λόγος έχει καταντήσει γηπεδικός από το ακατάσχετο υβρεολόγιο που χρησιμοποιούν τα στελέχη της.

Η ΕΡΤ είναι μαγαζί του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι όπως επί Σαμαρά, όπου διορίζονταν με το γνωστό σύστημα 4 (Ν.Δ.)-2 (ΠΑΣΟΚ)-1 (ΔΗΜ.ΑΡ.).

Μόνο τα μικρά παιδιά μπορούν να μιλούν τόσο συχνά με «δύο μέτρα και δύο σταθμά». Αν η Ν.Δ. είχε αρκεστεί στο «θεμελιώδες σφάλμα απόδοσης», όπως το ονομάζουν οι κοινωνικοί ψυχολόγοι, όπου κάθε επιτυχία δική σου οφείλεται σε ευνοϊκές συγκυρίες, ενώ κάθε αποτυχία σε δική σου ανικανότητα (βλ. αξιολογήσεις, επιτόκια κ.λπ.), τότε ίσως θα μπορούσαμε να είμαστε πιο επιεικείς. Όμως, η κομματική ελίτ της Ν.Δ. επιδίδεται σε κρεσέντο «ψυχικών προβολών», όπως όταν η Ν.Δ. λανσάρει κάθε μέρα fake news και κατηγορεί συνεχώς τον Τσίπρα ως ψεύτη, όπου έφτασε την ανεργία στο 27% και κατηγορεί την κυβέρνηση που την έριξε στο 19% ως την πιο ανίκανη της Μεταπολίτευσης, όπου αλλάζει συνεχώς θέσεις ανάλογα με τη θέση της κυβέρνησης και μετά την κατηγορεί ότι ενδιαφέρεται για μικροκομματικά οφέλη.

 Όμως, όπως έγραφε ο Καμύ, «δεν γίνεται να επιλέγουμε ταυτόχρονα το έγκλημα για μας και την τιμωρία για τους άλλους». Και πάνω εκεί που είπαμε «κουράγιο, τελειώνουν οι σκάλες εδώ στο βυθό της Ελλάδας», να 'σου και η αντιστροφή της σχέσης αιτίου - αιτιατού, όπου φυσικά το αιτιατό προηγείται της αιτίας. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κόψει τις συντάξεις, τότε είναι ανάλγητος. Εάν δεν τις κόψει, τότε θέτει τη δημοσιονομική σταθερότητα σε διακινδύνευση. 

Πρώτα θα δούμε τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά θα δούμε γιατί το έκανε. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κακός ό,τι και αν κάνει και εμείς καλοί ό,τι και εάν κάνουμε. Εδώ κάπου σταματάμε να παραθέτουμε στοιχεία περί του γνωστικού παλιμπαιδισμού αυτής της υποκατώτατης κομματικής ελίτ και περνάμε στην ερμηνεία αυτής της πρωτοφανούς αυτογελοιοποίησης.

Οι αιτίες

Οι αιτίες είναι αναμφισβήτητα πολλές. Άλλες δομικές και άλλες συγκυριακές. Η πλέον δομική είναι η ιδεολογική ένδεια της Ν.Δ. Όπως έγραφα σε παλαιότερο σημείωμα, «έχει ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε για την ευκολία με την οποία δύο στελέχη ενός μικρού ακροδεξιού κόμματος βρέθηκαν να μεσουρανούν στη Ν.Δ. και επί ακροδεξιού Σαμαρά και επί νεοφιλελεύθερου Κυριάκου Μητσοτάκη. 

Ως γνωστόν, η πολιτική απεχθάνεται τα κενά. Γεωργιάδης και Βορίδης γεμίζουν με τον παθιασμένο ψυχροπολεμικό λόγο τους ένα ιδεολογικό κενό που ενδημεί στη Ν.Δ. Ο Σαμαράς και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έγιναν αρχηγοί με την είσοδό τους στη Ν.Δ., ακριβώς γιατί κόμιζαν μια ιδεολογική πλατφόρμα (ο ένας νεοφιλελεύθερη, ο άλλος ακροδεξιά) που έλειπε από τη Ν.Δ. Το ίδιο συνέβη και με τους επιγόνους τους (Κυριάκο, Γεωργιάδη-Βορίδη). 

Η συμμαχία αυτών των τελευταίων κυριαρχεί στη σημερινή Ν.Δ., γιατί η λεγόμενη καραμανλική πτέρυγα δεν μπορεί να δώσει τη μάχη των ιδεών με προσίδια μέσα. Δεν διαθέτει τίποτε άλλο παρά το brand Καραμανλής. Όμως, η φθαρμένη αυτή μάρκα δεν συγκροτεί πλέον ιδεολογικό επιχείρημα, μεγαλώνοντας έτσι το ιδεολογικό κενό που εμφανίζεται κάθε φορά που η Ν.Δ. περνά στην αντιπολίτευση».

Το ιδεολογικό κενό και η αδυναμία των καραμανλικών να δώσουν την ιδεολογική μάχη έδωσε, λοιπόν, την ευκαιρία σε εμπαθείς ακροδεξιούς να κυριαρχήσουν στο δημόσιο λόγο της ΝΔ. Αυτό, όμως, δεν εξηγεί την προσχώρηση ολόκληρης της κομματικής ελίτ σε μια υποκατώτατη μορφή δημοσίου λόγου. Εδώ ξεκινά μια μακρά λίστα συγκυριακών παραγόντων που καθένας σπρώχνει το επίπεδο λίγο πιο κάτω:

Ο εκνευρισμός από τις συνεχείς ήττες και η ανάγκη αποφόρτισης, καθώς και ο φόβος απώλειας της εξουσίας, δημιουργούν ένα εκρηκτικό συναισθηματικό κοκτέιλ.

Ο διαγκωνισμός των δευτεροκλασάτων στελεχών για την εύνοια του ηγετικού πυρήνα εγκαινιάζει έναν πλειοδοτικό διαγωνισμό πολιτικής επιθετικότητας.

Η γκαιμπελική επικοινωνιακή στρατηγική του «πες, πες, κάτι θα μείνει» έχει απενοχοποιήσει τέτοιες συμπεριφορές.

Η ενορχήστρωση του αντιπολιτευτικού λόγου από έντυπα όπως Πρώτο Θέμα, Όμιλος Μαρινάκη, Μακελειό μπολιάζει τον πολιτικό λόγο με μοτίβα γηπεδικής αισθητικής.

Η επιθυμία της κομματικής ελίτ να ξεχάσει ο κόσμος την καταστροφική διακυβέρνηση του παλαιού πολιτικού συστήματος την ωθεί να αποδίδει όλα τα δεινά στο ΣΥΡΙΖΑ (ως κυβέρνηση, αντιπολίτευση, ιστορικό πολιτικό ρεύμα κλπ).

Από τη μια, ο φόβος της διείσδυσης του ΣΥΡΙΖΑ σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια των ψηφοφόρων των πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων καθιστά αναγκαία την δημιουργία πόλωσης, από την άλλη, ο φόβος ότι οποιαδήποτε νηφάλια σύγκριση μεταξύ των πεπραγμένων της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ δε συμφέρει την πρώτη, σπρώχνει την ελίτ της Ν.Δ. να βγάλει το ΣΥΡΙΖΑ εκτός κάθε λογικής σύγκρισης: «ο Κυριάκος και η Ν.Δ. μπορεί να μην είναι αρεστοί στον κόσμο, αλλά ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το απόλυτο κακό».

Θέλουν να δημιουργήσουν δικούς τους Αγανακτισμένους, γι αυτό δίνουν πρώτοι το παράδειγμα.

Οι διεθνείς εξελίξεις σε ΗΠΑ και Ευρώπη τους απενοχοποιούν και τους δίνουν την εντύπωση πως πάνε με το ρεύμα.

Οι συνέπειες

Ίσως είναι νωρίς για να διαγνώσουμε τις συνέπειες του εν λόγω φαινομένου, ωστόσο θα επιχειρήσω να αναφερθώ σε δύο. Πρώτον, θεωρώ πως ο γνωστικός παλιμπαιδισμός της νεοδημοκρατικής ελίτ συνιστά ένα μοιραίο βήμα προς τη χρυσαυγιτοποίηση της Ν.Δ., ήτοι στη δημιουργία του εν Ελλάδι τραμπισμού, γεγονός που την απομακρύνει από το «μεσαίο χώρο», τους σκεπτόμενους ανθρώπους και τη διανόηση, με μάλλον αρνητικές για την ίδια εκλογικές συνέπειες. 

Δεύτερον, καταστρέφει το πολιτικό επικοινωνιακό πεδίο, ήτοι τους μίνιμουμ συλλογικά αποδεκτούς κανόνες που συγκροτούν τη δημόσια σφαίρα στις δημοκρατικές κοινωνίες. Η λογική «τα δικά μου, δικά μου, και τα δικά σου, δικά μου» που βρίσκεται στον πυρήνα των ρητορικών παραληρημάτων της νεοδημοκρατικής ελίτ λανσάρει μια εφηβική πολιτική συμπεριφορά. Δεν αναγνωρίζω πολιτικούς κανόνες, ούτε περιορισμούς. Είμαι ο αρνητής των πάντων

 Όταν δεν μου αρέσει το παιχνίδι, αλλάζω τους κανόνες ή το παιχνίδι. Κάτω οι κανόνες (που ευνοούν τους άλλους). Είμαι αντισυμβατικός, αντικομφορμιστής. Επαναστάτης χωρίς αιτία. Είμαι cool. Είμαι ο εξεγερμένος πλούσιος των ΗΠΑ, της Λατινικής Αμερικής, της Ευρώπης. Είμαι ο κακός των ταινιών. Ο υπόκοσμος με τον οποίο ταυτίζεται ο θεατής.

Από αυτή τη στροφή πιστεύω πως θα χάσει τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και η ίδια η Δημοκρατία.

Ποια είναι τελικά η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Του Χρόνη Πολυχρονίου

Το ερώτημα τίθεται επιτακτικά και εναγωνίως τελευταία από την αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ, δια του ιδεολογικού της καθοδηγητή Μάκη – τσεκούρι- Βορίδη. Δεν θα είχε καμία αξία τι λέει ο άνθρωπος, αν δεν ήταν Αντιπρόεδρος της ΝΔ. Καθώς η άκρο-δεξιά του επιρροή εξαπλώνεται έρποντας, δηλώνει με περηφάνεια.

‘Οι ιδέες της Αριστεράς είναι ελαττωματικές’ και όπως έλεγαν μετεμφυλιακά, ‘οι αριστεροί είναι χαλασμένοι Έλληνες, για αυτό όταν δηλώνουν κομμουνιστές πρέπει να συλλαμβάνονται’. Και συνεχίζει το φασιστικό αυτό μπουμπούκι. ‘Πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της’!! Δηλαδή ρωτάω εγώ?

Είναι μεγάλος ο καημός τους που τους κυβερνάει η Αριστερά. 

‘Οι νικητές’ μίας άλλης εποχής, εξαπολύουν χυδαίες επιθέσεις εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης της Αριστεράς και μετά την κατηγορούν για … εμφυλιακό κλίμα. ‘Δεν πρόκειται να παραδώσουμε την χώρα στην Αριστερά’ λένε, διότι ‘ μας κυβερνούν μπολσεβίκοι. Φταίει η ιδεολογία της Αριστεράς για τα Μνημόνια’ απευθυνόμενοι σε κάφρους. ‘Πρέπει να απαλλαγούμε από τον Τσίπρα, που ότι και να λέει κατά βάθος είναι κομουνιστής’, εκτοξεύουν την μεγάλη …βρισιά.

 Και ρωτάω εγώ ο αφελής. Σύντροφε Κουτσούμπα,  σύντροφε Λαφαζάνη τι άλλο περισσότερο θέλετε ποιο πειστικό, για να συμμετέχετε στο …γλέντι; Την δραχμή έ;

Για όλα λοιπόν φταίει ‘η ηγεμονία της ιδέας της Αριστεράς, ότι (τάχα) δεν πρέπει να υπάρχει δημοσιονομική πειθαρχία’ και όχι βεβαίως το διεφθαρμένο και πελατειακό κράτος ή το στρεβλό παραγωγικό μοντέλο που η παράταξή του Βορίδη έστησε μετά τη μεταπολίτευση στην Ελλάδα.

 Και ότι ότι ‘ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αντιευρωπαϊκό μόρφωμα που καταλύει τους θεσμούς και περιφρονεί τη διάκριση των εξουσιών, επειδή η Αριστερά δεν σέβεται τη δημοκρατία ,’ λένε οι χουντικοί λεβέντες της ΝΔ που τους αρκεί μόνο ‘η στρατηγική ήττα της Αριστεράς’, με ορατό βέβαια τον κίνδυνο να συσπειρώσουν εντελώς καθοριστικά τον Ελληνικό Δημοκρατικό χώρο στις εκλογές, που ούτως ή άλλως διαθέτει αριστερά αντανακλαστικά και αριστερή συλλογική μνήμη.

Λοιπόν,  «Ο όρος Αριστερά στην πολιτική, σήμερα, αναφέρεται κυρίως σε αντιλήψεις και θέσεις που: α) Αντιμάχονται την αδικία, τις βαθιές ανισότητες και τις διακρίσεις που απορρέουν από την ταξική δομή της καπιταλιστικής κοινωνίας, β) Προωθούν την κοινωνική ισότητα, την φιλία και την συνεργασία ανάμεσα στα έθνη και τους λαούς, με σεβασμό στην κουλτούρα κάθε λαού, γ) Αγωνίζονται για ουσιαστική παιδεία και μόρφωση που να αφορά όλα τα μέλη της κοινωνίας, εναντίον του σκοταδισμού είτε εθνικιστικού, είτε θρησκευτικού.»

Ο πάρα πάνω ορισμός της Αριστεράς είναι δανεισμένος από το παγκοσμίως έγκυρο λεξικό της εγκυκλοπαίδειας του Google, με ότι αυτό σημαίνει. Δοκιμάστε το. Εγώ θα ήθελα απλώς να προσθέσω μερικά ακόμη λόγια για το πώς την έχουν εξυμνήσει (την Αριστερά) οι άνθρωποι της επιστήμης, των γραμμάτων, της τέχνης και του πολιτισμού, και την έχουν γράψει με το αίμα τους οι άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας. Το αφήνω όμως στην δική σας κρίση, με την ελπίδα να την υπερασπιστούμε όταν και όπου αυτό χρειαστεί.

Πολιτικό φθινόπωρο, θυμωμένος χρόνος

Δημήτρης Σεβαστάκης

Το μόνο λογικό είναι να δοθεί φυσικός και πολιτικός χρόνος στην κυβέρνηση ώστε να κριθεί από το έργο κι όχι από το μίσος των υπολοίπων γι' αυτήν

Το μόνο λογικό είναι να δοθεί φυσικός και πολιτικός χρόνος στην κυβέρνηση ώστε να κριθεί από το έργο κι όχι από το μίσος των υπολοίπων γι' αυτήν: εκλογές το επόμενο φθινόπωρο, στο τέλος του συνταγματικού χρόνου. Δουλειά και όχι εντυπωσιοθηρία.
Δεν ξέρω αν όλοι συμφωνούν μ' αυτό ούτε αν έχουν τη στοιχειώδη λογική αυτοκυριαρχία να κατανοήσουν. Μέχρι στιγμής πάντως έχει συμβεί το ενδιαφέρον: η Νέα Δημοκρατία, με μια βαθύτατη πολιτική απραξία αλλά με το τεράστιο απόθεμα βαθέος κράτους και υπερ-κράτους, έχει «τυλίξει» σε έναν κατακλυσμό καταγγελιών κάθε κυβερνητική πράξη, κάθε δήλωση, κάθε ψίθυρο. Κιχ.
Αν υπάρχει αρνητικό γεγονός, σπεκουλάρει αδίστακτα. Αν υπάρχει θετικό, διαστέλλει μια οποιαδήποτε αρνητική είδηση και την αντιδιαστέλλει στο θετικό γεγονός, ώστε να το καλύψει -π.χ. απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών και μουφτήδες. Έτσι ο ακροατής «βλέπει» την καταγγελία, το ψεύδος ή τον αντιπολιτευτικό κρωγμό, τα εκλαμβάνει ως πραγματικότητα και χάνει το αληθώς παραγόμενο.
Αυτό δεν αδικεί την κυβέρνηση (πιθανόν και να τη βοηθάει συναισθηματικά, αφού αντιδρά κανείς στον αντιπολιτευτικό φανατισμό), αλλά αδικεί τη νομοθετική παραγωγή. Εξαφανίζει τον μόνο που μπορεί να την κρίνει, να τη διορθώσει, να την αφομοιώσει: τον ψύχραιμο πολίτη. Διαμορφώνεται ένας φανατικός και επιθετικός καταναλωτής ειδήσεων, αποσταθεροποιείται ο σκεπτόμενος, αποσυναρμολογείται ο συλλογισμένος.
Ο πυρήνας λοιπόν της επικοινωνιακής τακτικής δεν είναι ο επιθετικός λόγος, αλλά ο μπλοκαρισμένος ακροατής. Πολλά θετικά εξαφανίζονται, πολλά ουσιωδώς αρνητικα δεν εντοπίζονται: άτσαλες ρυθμίσεις, προχειρότητες που δύσκολα και καθυστερημένα διορθώνονται.
Η κυβέρνηση είναι ο «συνεπής φορέας του κακού». Προϊστορικού και νεωτερικού κακού. Οι εσωκομματικές ανασφάλειες, οι εικασίες για μέτωπα και αντιμέτωπα (το έχω ξαναγράψει: όσο σφίγγει ο κλοιός τόσο εκτραχύνονται οι εσωκομματικές σχέσεις) δεν αποτελούν απάντηση ούτε συνθέτουν μέτωπο αντίδρασης και άμυνας.
Ο λόγος περί φθινοπώρου λοιπόν. Πριν από τρία και... χρόνια, τέτοια εποχή, βρεθήκαμε στον πολεμικό κυκεώνα. Όλες οι διοικητικές δομές είχαν σκάσει. Σχολεία έκλειναν στις 11 το πρωί γιατί έλειπε προσωπικό, δεν βρίσκονταν καύσιμα για ασθενοφόρα, το προσφυγικό είχε εκραγεί με χιλιάδες ανθρώπους να συνωστίζονται σε λιμάνια και «δομές», ο Μάρδας έψαχνε τον πάτο του συρταριού για τις συντάξεις και τους μισθούς του επόμενου μήνα, απίστευτη ειδησεογραφική βία.
Συν το βρίσιμο για το νέο Μνημόνιο, συν την κούραση από τις ωραιοπαθείς επιλογές στη διαπραγμάτευση, συν την πληγή και την τρομερή δοκιμασία από την αλλαγή πορείας, συν την αυτοσυντήρηση πολλών που εξαφανίστηκαν από τα τηλεοπτικά μέτωπα, συν τη δυσκολία επιχειρήματος, συν τις πρόωρες εκλογές με πολλούς χθεσινούς συντρόφους απέναντι (και με πολλούς άκαπνους διορισμούς...), συν την πικρή αίσθηση του χαμένου υψώματος.
Αλλά το κακό δεν τέλειωνε εκεί. Συν την ασχετοσύνη πολλών στελεχών για τη δημόσια διοίκηση, την ασχετοσύνη για τον ρόλο εχθρικών και ενίοτε φανατικών αυτοδιοικητικών, συν τη δυσκολία μάθησης πολλών κεντρικών στελεχών για την εξειδικευμένη γνώση πάνω στα πολεμικά μέτωπα. Δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγες...
Αυτός ο πυκνός και τραυματικός χρόνος διέρρευσε. Ψηφίσαμε αρνητικά μέτρα, ψηφίσαμε θετικά αλλά δυσ-όρατα μέτρα, αναμετρηθήκαμε μόνοι στο χωριό, τη συνοικία, ενδεχομένως και σε μια ιδιόλεκτο που δεν την κατέχουμε, και σε μια πίστη που την αναδιεκδικούμε. Ακριβώς γι' αυτό είμαστε απαιτητικοί με την ποιότητα και τη συντροφική καθαρότητα. Και αυτή η απαίτηση εκτείνεται προς όλες τις βαθμίδες κόμματος, κυβέρνησης και αυτοσυνείδησης. Όπως μας ξαναέκτισε το 2015, μας αναπροσανατολίζει το 2018.