Προωθητικές ΑΛΛΑΓΕΣ

Με ειλικρίνεια και συντροφικότητα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα όποια λάθη μας, να διορθώσουμε όπου χρειάζεται την πορεία μας, να υπερασπίσουμε αλλά και να προβάλουμε περισσότερο αποτελεσματικά τα όσα θετικά προσφέραμε

Του Αλέξη Χριστόπουλου*

Ο ΣΥΡΙΖΑ από ιδρύσεώς του ήταν κόμμα πολιτικής και όχι ιδεολογικής ενότητας. Η ύπαρξη και η λειτουργία αρχικά των συνιστωσών και στη συνέχεια των τάσεων κάλυψαν τα κενά και έδωσαν λύσεις σε προβλήματα της εποχής, λειτούργησαν εξισορροπητικά και βοήθησαν στη δημιουργία ενός συνθετικού πολιτικού κλίματος, το οποίο διατηρείται ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό του. Οι εποχές όμως εκείνες πέρασαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% και των μικρών κομματικών ακροατηρίων, των ιδεολογημάτων και των βολονταρισμών δεν υπάρχει πια.

 Στη θέση του βρίσκεται ένα μεγάλο κόμμα, το οποίο αποτελεί τον κύριο βραχίονα της τρικομματικής κυβέρνησης. Ένα κόμμα που κατάφερε να ξεπεράσει νικηφόρα τη διάσπαση και να αντιμετωπίσει με επάρκεια την απογοήτευση που σκόρπισε ο συμβιβασμός του 2015. Ένα κόμμα που συνειδητοποίησε την αναγκαιότητα της ''βίαιης προσαρμογής'' και παραμερίζοντας τη λογική του πολιτικού κόστους ανταποκρίθηκε με επιτυχία στις ανάγκες που δημιούργησε η εποχή της διακυβέρνησης.

 Ένα κόμμα που προσπάθησε και κατάφερε να περιορίσει στον ελάχιστο δυνατό βαθμό τις συνέπειες της κρίσης και των Μνημονίων για τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Σήμερα φτάνει με την κυβέρνησή του στο σημείο μιας καθαρής εξόδου της χώρας από τη σκληρή μνημονιακή επιτροπεία και κατακτά τη δυνατότητα να απλώσει στην κοινωνία τις δικές του πολιτικές επιλογές ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι απ' αυτές.

Αυτό το κόμμα όμως έχει πλέον άλλα, μεγάλα προβλήματα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τα παλιά εργαλεία, με δοκιμασμένες στο παρελθόν αλλά ξεπερασμένες σήμερα τακτικές. Προβλήματα που σχετίζονται με το ολιγάριθμο των μελών του, με τα σημαντικά ελλείμματα περιεχομένου στις οργανώσεις του που οδηγούν σε πολιτικό αναχωρητισμό. Με την ευκαιριακή, πρόχειρη και επιφανειακή πολιτική ανάδειξης των στελεχών του.

 Με την ελλειμματική επαφή του με τα κοινωνικά δρώμενα. Με τη σε λάθος βάση σχέση του με εκείνο το κομμάτι του που ασκεί κυβερνητικά καθήκοντα. Με τους εντελώς χαλαρούς, έως δυσδιάκριτους, δεσμούς του με τη νέα γενιά. Με την ελλιπή μελέτη, κατανόηση και εμβάθυνση των αλλαγών που συντελούνται στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης κ.λπ. 

Έχει να αντιμετωπίσει προβλήματα λειτουργίας τα οποία οφείλονται στις ανάγκες διακυβέρνησης, αλλά και στις ''επετηρίδες'' που έχουν δημιουργηθεί από διάφορους μηχανισμούς τάσεων, ομάδων κ.λπ., οι οποίες ολοένα και λιγότερο προσδιορίζονται από ιδεολογικές αναφορές.

Όλα αυτά πρέπει να ομολογηθούν ακριβώς γιατί επείγει να αλλάξουν. Με ειλικρίνεια και συντροφικότητα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα όποια λάθη μας, να διορθώσουμε όπου χρειάζεται την πορεία μας, να υπερασπίσουμε αλλά και να προβάλουμε περισσότερο αποτελεσματικά τα όσα θετικά προσφέραμε στην κοινωνία. 

Ταυτόχρονα να συμβάλουμε αποφασιστικά στην υλοποίηση ενός σχεδίου ανόρθωσης της χώρας, που στο επίκεντρό της θα έχει τη δίκαιη ανάπτυξη, αλλά και τις θεσμικές παρεμβάσεις που οφείλουμε στην κοινωνία. Γιατί είναι ακριβώς αυτές οι οποίες θα αποκαταστήσουν το ''κοινό περί δικαίου αίσθημα'' και θα θεραπεύσουν τις δομικές αδυναμίες που φρόντισαν να δημιουργήσουν και να συντηρήσουν οι αντίπαλοί μας προκειμένου να διαιωνίσουν τη νομή της εξουσίας.

Ο χρόνος που έρχεται θα ''σημαδευτεί'' από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις (ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές εκλογές, βουλευτικές εκλογές). Το αποτέλεσμά τους θα κρίνει μια σειρά από σοβαρά επίδικα για την πορεία της χώρας. 

Η επιτυχία μας στις ευρωεκλογές θα ενισχύσει στην Ευρώπη τη φωνή των δυνάμεων που αγωνίζονται για μια αλλαγή πορείας και ενάντια στη νεοφιλελεύθερη κυριαρχία, αλλά και στην κοινή δράση και έκφραση δυνάμεων από τη σοσιαλδημοκρατία που αντιλαμβάνονται πλέον τα καταστροφικά αποτελέσματα της συμπόρευσής τους με τον νεοφιλελευθερισμό. Η επιτυχία μας στις αυτοδιοικητικές εκλογές θα εξαρτηθεί από την ικανότητά μας να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις για ευρύτερα συμμαχικά σχήματα τα οποία θα διεκδικήσουν με αξιώσεις νικηφόρα αποτελέσματα.

 Σ' αυτό το σημείο επισημαίνω τον κίνδυνο να ''μεταφρασθεί'' η απλή αναλογική σαν ευκαιρία καταγραφής των δυνάμεών μας μεταθέτοντας για μετά τις εκλογές τη δημιουργία συμμαχιών. Πρόκειται για σοβαρό πολιτικό λάθος στρατηγικού χαρακτήρα που δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί. Η ψήφιση της απλής αναλογικής δημιουργεί κουλτούρα συνεργασιών, οι οποίες πρέπει να οικοδομούνται ευθύς εξ αρχής και να μας φέρνουν σε επαφή με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα της κάθε μικρής κοινωνίας.

 Τέλος, στις βουλευτικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να επικρατήσει. Για να γίνει αυτό οφείλει να καλλιεργήσει έγκαιρα και αποτελεσματικά κλίμα όσμωσης με τους πλέον όμορους χώρους, αποτρέποντας ταυτόχρονα το μέτωπο που τα πάσης φύσεως συμφέροντα επιδιώκουν να διαμορφωθεί εναντίον του.

Στη μεγάλη τακτική υποχώρηση του 2015, στον συμβιβασμό στον οποίο αναγκαστήκαμε να υποκύψουμε και που μας πόνεσε όλους, ακόμα και όσους έβλεπαν από πριν πως ήταν αναπόφευκτος, πιστεύω ότι βρίσκεται το πρώτο και μεγάλο σημείο επί του οποίου μπορούμε και πρέπει να συγκλίνουμε. Γιατί όλοι όσοι τότε αποφασίσαμε να υπηρετήσουμε αυτή την απόφαση, γνωρίζαμε τις δυσκολίες και τις υπερβάσεις που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε προκειμένου να εφαρμόσουμε ένα σχέδιο που δεν ήταν δική μας επιλογή. 

Αυτό άλλωστε αποδείχθηκε στις σχεδόν ομόφωνες πολιτικές αποφάσεις του 2ου συνεδρίου μας, τον Οκτώβριο του 2016. Κατά τη γνώμη μου, σ' αυτή τη βάση πλέον θα πρέπει να συγκροτούνται τα όποια ιδεολογικά ρεύματα. Στη βάση δηλ. των αποφάσεων του εκάστοτε συνεδρίου και της ψήφου που έδωσε ο καθένας μας. Αυτό ουσιαστικά οδηγεί σε ανοιχτά ιδεολογικά ρεύματα ιδεών και όχι σε κλειστούς μηχανισμούς στους οποίους η πολιτική συνυπάρχει με ιδιοτέλειες. 

Είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται αυτή τη στιγμή το πολιτικό υποκείμενο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να βελτιώσει τη λειτουργία του, να ανασυγκροτηθεί οργανωτικά και μέσα από έναν ώριμο, ανοιχτό, δημιουργικό και συνεχή διάλογο να ανταποκριθεί με επάρκεια στις επιταγές που καθορίζει η συγκυρία αλλά και στην εκπλήρωση του στρατηγικού του στόχου.

* Ο Αλέξης Χριστόπουλος είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

Μαύρο μέτωπο και στα εγρασιακά...

Ανδρέας Πετρόπουλος

Τη σκυτάλη στην αρχή της εβδομάδας πήρε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Κυρ. Μητσοτάκης, όπου μεταξύ άλλων έριξε το σύνθημα - ανάθεμα για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Σε μια ομιλία αποθέωσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, τόνισε την ανάγκη για ελαστικές εργασιακές σχέσεις

Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας τον προσεχή Αύγουστο, η προοπτική (διπλής) αύξησης του κατώτατου μισθού κατά τα πρότυπα της Πορτογαλίας την τρέχουσα διετία, αλλά και μια σειρά από εργασιακά δικαιώματα που διατηρούνται παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις φαίνεται να προκαλούν εκνευρισμό στους εργοδότες, στη Νέα Δημοκρατία και στα φίλια στην αξιωματική αντιπολίτευση ΜΜΕ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι την προηγούμενη Κυριακή η «Καθημερινή» κανοναρχούσε τα αιτήματα του «μετώπου» Πρώτα προειδοποιούσε για τη μεγέθυνση του κόστους εργασίας που θα επιφέρει μια αύξηση του κατώτατου μισθού, μετά περιέγραφε την ιδιαίτερη κατάσταση που βιώνουν επιχειρήσεις και ελεύθεροι επαγγελματίες λόγω των ασφαλιστικών εισφορών, απαιτώντας την άμεση μείωσή τους. Και στο τέλος σύστηνε ως ορθό και σύγχρονο επιχειρηματικό και εργασιακό μοντέλο τη διατήρηση των σημερινών πολύ χαμηλών μισθών, αλλά και της υποαπασχόλησης. Περιγράφοντας τις δυσκολίες του εργοδότη να δώσει έναν -παλιότερα αξιοπρεπή- μισθό 1.500 ευρώ, κατέληγε στην (μοναδική) εναλλακτική: «Ο εργοδότης με το ίδιο κόστος μπορεί να προσλάβει έξι ημιαπασχολούμενους»...

Νέου τύπου επιχειρησιακές συμβάσεις

Τη σκυτάλη στην αρχή της εβδομάδας πήρε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Κυρ. Μητσοτάκης, όπου μεταξύ άλλων έριξε το σύνθημα - ανάθεμα για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Σε μια ομιλία αποθέωσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, τόνισε την ανάγκη για ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κατάργηση ωραρίων, «ευελιξία» προς όφελος των εργοδοτών και «νέου τύπου συμβάσεις εργασίας».

«Το κλασικό ‘δυτικό’ ωράριο ‘9 με 5’ στην ίδια δουλειά, να παίρνει κανείς σύνταξη από την ίδια δουλειά, από αυτή στην οποία ξεκίνησε, αυτό είναι μάλλον ξεπερασμένο» είπε προσθέτοντας λίγο πιο μετά: «Γι’ αυτό η ευελιξία στην αγορά εργασίας και η προώθηση νέων τύπων συμβάσεων απασχόλησης μπορούν να ιδωθούν και ως ευκαιρία αύξησης της απασχόλησης, σε ένα περιβάλλον γήρανσης του πληθυσμού, ιδίως στην Ευρώπη και στις αναπτυγμένες οικονομίες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Η προώθηση πιο ευέλικτων και εξειδικευμένων μορφών απασχόλησης θα επιτρέψει την προσέλκυση ευάλωτων ομάδων (γυναικών, Ατόμων με Αναπηρία, μειονοτήτων) στην αγορά εργασίας [...] Όλα τα παραπάνω, πάντα με τρόπο που θα επιτρέπει στους εργοδότες να οργανώσουν αποτελεσματικά την παραγωγή και διάθεση των προϊόντων και των υπηρεσιών τους, αλλά και που θα διασφαλίζει όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων» κατέληξε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.

Κατάργηση της διαιτησίας

Το πώς εννοεί τα δικαιώματα των εργαζομένων ο Κυρ. Μητσοτάκης εξειδίκευσαν όλως τυχαίως την επομένη οι εργοδοτικές οργανώσεις (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, ΣΕΤΕ).

Συγκεκριμένα, δημοσιοποίησαν επιστολή προς την υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου και λίγο πριν την έλευση των δανειστών (έρχονται αύριο) ζήτησαν ουσιαστικά να καταργηθεί η δυνατότητα προσφυγής της εργατικής πλευράς στη διαιτησία (ΟΜΕΔ) στην περίπτωση που δεν έχει τη συναίνεσή τους.

Η δημοσιοποίηση της επιστολής εκ μέρους των εργοδοτών αποτέλεσε και τυπική επιβεβαίωση του «μετώπου» που διαμορφώνεται κατά της λεγόμενης μονομερούς προσφυγής εκ μέρους των εργαζομένων. Δηλαδή του δικαιώματος των εργαζομένων να προσφεύγουν χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εργοδοτικών οργανώσεων στη διαιτησία (στην περίπτωση που οι δύο πλευρές δεν καταλήξουν σε συμφωνία). Η δυνατότητα αυτή προβλεπόταν πριν από τα μνημονιακά προγράμματα (καταργήθηκε με το δεύτερο Μνημόνιο η δυνατότητα μονομερούς προσφυγής), ωστόσο η κατάργησή της κρίθηκε αντισυνταγματική από την ολομέλεια του ΣτΕ (2014).

Τι προτείνει το υπουργείο

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι η μελέτη του υπουργείου Εργασίας για το θέμα του ΟΜΕΔ προβλέπει συμμόρφωση προς το ελάχιστο πλαίσιο που θέτει το σύνταγμα και προτείνει τεχνικού τύπου διορθώσεις στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο. Συγκεκριμένα, προτείνει την επαναφορά του δικαιώματος (αντί της υποχρέωσης που προβλέπεται τώρα) του μεσολαβητή να υποβάλει πρόταση μεσολάβησης, αλλά και την εκ νέου πρόβλεψη για μονομερή προσφυγή στη διαιτησία σε όποιο μέρος προσήλθε στη μεσολάβηση εφόσον το άλλο μέρος την αρνήθηκε και σε όποιο μέρος αποδέχτηκε την πρόταση του μεσολαβητή.

Η εξαίρεση της ΕΣΕΕ

Από το εργοδοτικό μέτωπο διαφοροποιήθηκε την επομένη η ΕΣΕΕ, αν και αρχικά συμπαρατάχθηκε με τις άλλες εργοδοτικές οργανώσεις. «Συμφωνούμε ότι η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας 3307/2014 επανανομιμοποιεί αφενός τη δυνατότητα μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία, αφετέρου τη δυνατότητά της να επεκτείνεται στο σύνολο της ύλης της συλλογικής διαφοράς. Ωστόσο, η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου δεν απαγορεύει να τίθενται χρονικοί ή ποσοτικοί περιορισμοί στην άσκηση της μονομερούς προσφυγής» τονίζει, προσθέτοντας ωστόσο τη θέση « να μην υπάρχει η δυνατότητα για μονομερή προσφυγή περισσότερες από μία φορά ανά τριετία».

Θετική είναι η πλευρά των εμπόρων και για τον κατώτατο μισθό, προτείνοντας την αναπροσαρμογή του σε δύο χρονικά και ποσοτικά στάδια, τα οποία θα απέχουν τουλάχιστον ένα έτος μεταξύ τους, κατά το πρότυπο των τελευταίων σχετικών Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων (ΕΓΣΣΕ 2008: 680,59 ευρώ, ΕΓΣΣΕ 2010: 751,39 ευρώ). Όπως αναφέρει, η εν λόγω κίνηση θα ενισχύσει την κατανάλωση, θα αυξήσει τον τζίρο των επιχειρήσεων και θα επιταχύνει την αύξηση της απασχόλησης, η οποία είναι και το ζητούμενο σήμερα.

Θετική είναι επίσης η στάση της ΓΣΕΕ. Όπως τονίζει, «η συγκεκριμένη μελέτη επιβεβαιώνει πλήρως τις απόψεις και τις θέσεις της για τη λειτουργία της διαιτησίας και γενικότερα για το πλαίσιο και τη λειτουργία των συλλογικών διαπραγματεύσεων» αναφερόμενη στα καταλυτικά και καταστροφικά αποτελέσματα των ανατροπών που επήλθαν στο νομοθετικό πλαίσιο των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Η γαλάζια φάρμα με τα τρολ

Νίκος Τσαγκρής

«Σας χρειάζομαι όλους σας ως μεγάφωνα του μηνύματός μας» είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στα 750 μέλη της... «Ακαδημίας Στελεχών» της Ν.Δ.

«Έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, δεν ξέρω πότε θα γίνουν οι εκλογές, εύχομαι να γίνουν μια ώρα αρχύτερα κι έχουμε πει πολλές φορές πως κάθε μέρα που μένει ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ζημιά στον τόπο» έλεγε τις προάλλες, μιλώντας στην «Ακαδημία Στελεχών» του κόμματός του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κι έμοιαζε να μην λέει τίποτα καινούργιο, να παπαγαλίζει απλά τα ίδια του τα λόγια∙ αυτά που οι... μεταμοντέρνοι επικοινωνιακοί σύμβουλοι (απολειφάδια της σαμαρικής πανωλεθρίας αρκετοί εξ αυτών) του έβαλαν στο στόμα τη μέρα που τον «ντύσανε» αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας.

Γνωρίζουμε όλοι, υποθέτω, ότι πολιτική είναι η αέναη ανθρώπινη δράση για την αριστοτελική «αγαθή κοινωνία» στην εξέλιξή της∙ αλλά για το μητσοτακέικο πολιτική ήταν «να γίνει ο Κυριάκος μας -μια και δεν τα κατάφερε η Ντόρα μας- πρωθυπουργός». Και για «να γίνει ο Κυριάκος μας πρωθυπουργός», αρκούσε να περιμένει: σε τρεις - τέσσερις μήνες το πολύ κλείνει η «αριστερή παρένθεση», γίνονται εκλογές και... να τος - να τος ο («Κυριάκος μας») πρωθυπουργός.

Ωστόσο, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούσαν και η «αριστερή παρένθεση», αντί να κλείσει, έμενε ανοιχτή. Γινόταν καθεστώς και το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα, πίσω απ’ την «μεγάλη συντηρητική παράταξη» και... μέσα της, κατάλαβε ότι ο «δοτός νέος αρχηγός» δεν τραβάει. Και πήρε τον Κυριάκο στα χέρια του!.. Στη στρατηγική του «μαύρου μετώπου» που λέγαμε...

*******

Τώρα, «έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο» είπε ο «αρχηγός» Κυριάκος στο πλαίσιο της... νέας στρατηγικής. Και είπε «δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η σκληρή περίοδος», ομολογώντας έτσι πως δεν ξέρει πότε θα γίνουν οι εκλογές, ότι μπορεί να γίνουν και τον Σεπτέμβριο του 2019, όπως λέει ο Τσίπρας!

Προσέξτε, είναι ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιλάει στα 750 μέλη της “Ακαδημίας Στελεχών” του κόμματός του. Και τους λέει ότι το μόνο που ξέρω είναι ότι «έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο», κατά την οποία πρέπει να μεταφέρετε σωστά το μήνυμα: «Η πολιτική σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι μια υπόθεση σωστής μεταφοράς του μηνύματος (...), σας χρειάζομαι όλους σας ως μεγάφωνα του μηνύματός μας (...). Δεν αρκεί να κάνουμε εμείς τη δουλειά. Πρέπει όλοι να μεταφέρουμε το μήνυμα ευθυγραμμισμένα και να έχετε πειστεί κι εσείς ότι αυτό που κάνουμε είναι το σωστό (...). Ειδικά σε μια εποχή όπου τα μηνύματα είναι συγκεχυμένα και όπου ο πολιτικός μας αντίπαλος επενδύει συνειδητά σε μια εκστρατεία παραπληροφόρησης».

Μα είναι δυνατόν; «Η πολιτική είναι μια υπόθεση σωστής μεταφοράς του μηνύματος»! Και «σας χρειάζομαι όλους σας ως μεγάφωνα του μηνύματός μας»! Όμως ναι, επαΐοντες περί τη νέα τάξη των νεοδημοκρατικών πραγμάτων μου εξήγησαν ότι η «Πολιτική Ακαδημία Στελεχών» δεν είναι παρά ένα είδος εκσυγχρονισμένης μετεξέλιξης της μουρούτιας «μονταζιέρας»!..

*******

Η γαλάζια «φάρμα με τα τρολ» δηλαδή ή κάτι τέτοιο: «Φάρμα των τρολ» είναι η οργανωμένη δράση πολλών χρηστών social media, οι οποίοι εργάζονται όλοι μαζί σε μια «φάμπρικα ή μοιράζονται ένα κοινό δίκτυο για να αναρτούν μηνύματα που στοχεύουν στον επηρεασμό της κοινής γνώμης και στη διασπορά παραπληροφόρησης ή την παρεμπόδιση ροής των πληροφοριών, ορίζει ο Ρόμπερτ Μιούλερ*. Στην περίπτωσή μας, μια νέα φουρνιά κομματικών στελεχών που, μεταξύ άλλων, εκπαιδεύονται συστηματικά στις τεχνικές της «μετά - αλήθειας» (πολιτική ρητορική - πρακτική που αγνοεί την αλήθεια και βασίζεται σε μια προσωπική, ενίοτε εντελώς πλαστή εκδοχή της πραγματικότητας), των fake news (ψευδείς, συχνά εντυπωσιακές πληροφορίες που διαδίδονται υπό το πρόσχημα της είδησης) ή της «δολοφονίας χαρακτήρων» (τεχνική αποδόμησης προσώπων στη συνείδηση της κοινής γνώμης).

Είναι μια ευγενική χορηγία του «αρχηγού» Κυριάκου στη μιντιακή υπηρεσία παραπληροφόρησης του «μαύρου μετώπου» προφανώς: αυτό το άτυπο τραστ που συνδέει το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα πίσω απ’ τη «μεγάλη συντηρητική παράταξη», με μια σειρά μεγάλης επιδραστικότητας διαδικτυακών, ραδιοτηλεοπτικών και έντυπων ΜΜΕ. Και, διά του υπερβάλλοντος κιτρινισμού, της συκοφαντικής διαστρέβλωσης, της κατασκευής, της εξαγωγής και της επανεισαγωγής fake news, επιχειρεί την ύστατη απόπειρα παλινόρθωσής του...

Βλέπετε, «η πολιτική σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι μια υπόθεση σωστής μεταφοράς του μηνύματος». Και «έχουμε μπροστά μας μια σκληρή προεκλογική περίοδο» Έτσι δεν είπε ο... «αρχηγός»;

* Ειδικός εισαγγελέας, επικεφαλής της επιτροπής έρευνας για τη ρωσική ανάμειξη στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016

Tι φοβάται το εγχώριο νεοφιλελεύθερο μέτωπο

«Ορισμένες ευοίωνες παραμέτρους, αλλά και κάποια προβληματικά στοιχεία» επισημαίνει ο Μενέλαος Γκίβαλος, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, μιλώντας Στο Κόκκινο και τον Διονύση Ελευθεράτο για την περίοδο που έπεται της λήξης του ελληνικού μνημονιακού προγράμματος.  

Μ. Γκίβαλος: Να τι φοβάται το εγχώριο νεοφιλελεύθερο μέτωπο

Στοιχείο που μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί, σύμφωνα με τον κ. Γκίβαλο, είναι πως «οι μεγάλες δυνάμεις δεν επιθυμούν μια νέα κρίση στην Ευρώπη», καθώς και ότι επείγονται «να δείξουν μία επιτυχία», δοθείσης της προβληματικής κατάστασης, η οποία συνεχίζει να επικρατεί στην Γηραιά Ήπειρο. Ως στοιχεία αυτής της κατάστασης, ο καθηγητής – πολιτικός αναλυτής ανέφερε τη συνεχιζόμενη αδυναμία διαχείρισης του προσφυγικού, καθώς και την «αποδυνάμωση, αν όχι βύθιση» της πρωτοβουλίας Μακρόν για την Ευρώπη.

«Άγνωστοι ‘Χ’, ο ρόλος του ΔΝΤ και  πόσος… ‘σοϊμπλεϊσμός’ απομένει»   

«Υπάρχουν βεβαίως και αστάθμητοι παράγοντες», είπε ο κ. Γκίβαλος και πρόσθεσε:

«Μία σημαντική παράμετρος που παραμένει ακόμη άγνωστη είναι ο ρόλος του ΔΝΤ. Δεύτερη, ποια στρατηγική θα διαμορφώσει η νέα γερμανική κυβέρνηση. Εν ολίγοις, πόσος… ‘σοϊμπλεϊσμός’ απομένει στο νέο μίγμα πολιτικής, στο Βερολίνο. Θεωρώ ότι το χειρότερο σενάριο είναι να έχουμε… ολίγον από ΔΝΤ και ολίγη από γερμανική γραμμή. Διότι, σε αυτήν την περίπτωση, ούτε σημαντική απομείωση του χρέους θα επιτύχουμε  (…). Καίριο είναι να καταφέρουμε να έχουμε σαφές διάγραμμα, προς το τέλος Αυγούστου. Το ευνοϊκό κλίμα που υπάρχει, με τους επαίνους που– αφειδώς, πλέον-  διατυπώνονται, να μετουσιωθεί σε οικονομικό πρόγραμμα. Να πάμε συντεταγμένα με βάση αυτό, να συντονιστούν οι παραγωγικές δυνάμεις για την ανασυγκρότηση οικονομίας και κοινωνίας».

«Τότε το Grexit ‘έπαιζε’ ως σενάριο, τώρα θα ήταν καταστροφή – και το ξέρουν» 

Ο κ. Γκίβαλος ρωτήθηκε από πού αντλεί την αισιοδοξία του πως ο φόβος των πιστωτών απέναντι στο ενδεχόμενο μιας νέας κρίσης θα «μαλακώσει» τη στάση και τις αξιώσεις τους από τη χώρα, έπειτα από το καλοκαίρι, δοθέντος ότι ανάλογες προσδοκίες εκδηλώνονταν και στη διάρκεια της διαπραγμάτευσης του 2015, αλλά δεν επαληθεύτηκαν.

«Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται με τη μορφή των κλειστών κύκλων, αλλά διαγράφει σπειροειδή εξέλιξη», σχολίασε ο καθηγητής. Και εξήγησε:

«Τότε είχαμε κυριαρχία του Σόιμπλε, απηνή διωγμό της Ελλάδας, αλλά και εφαρμογή ενός σχεδίου που κατά τα φαινόμενα είχε εξυφανθεί από τον Νοέμβριο του 2014 και αποσκοπούσε στην - όσο το δυνατόν ταχύτερη- επάνοδο των παλιών πολιτικών δυνάμεων της χώρας, στην εξουσία. Τότε το Grexit ‘έπαιζε’ ως σενάριο στον πυρήνα της σκέψης ευρωπαϊκών επιτελείων. Τώρα θα ήταν καταστροφή για την Ευρωζώνη. Ασφαλώς και το ‘σύστημα Σόιμπλε» έχει απόνερα. Ασφαλώς  και υπερσυντηρητικές δυνάμεις στη Γερμανία πιέζουν σε κατευθύνσεις αρνητικές. Μόνο αφελείς ή μικρόνοες θα τα αγνοούσαν αυτά. Όμως οι προκλήσεις για τη σημερινή Ευρώπη αποδεικνύονται πιο σύνθετες και πιεστικές. Δείτε, είναι και η Γαλλία του Μακρόν που επιδιώκει να αποκτήσει μεγαλύτερη πολιτική υπόσταση, ως αντίβαρο στην κοινωνική κρίση, την οποία προκαλούν τα νεοφιλελεύθερα μέτρα. Για αυτό, επαναλαμβάνω: Επιλογές που το 2015 εξετάζονταν ως σενάρια, τώρα θα ήταν καταστρεπτικά για το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα».  
      

«Σαν αυτόν που έμαθε να εισπνέει… μονοξείδιο του άνθρακα» 

Ερωτηθείς  αν εκτιμά ότι υπάρχουν περιθώρια επανεξέτασης των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα, ο κ. Γκίβαλος προέβλεψε την εξεύρεση μιας «ισορροπίας μέσης οδού», υπογραμμίζοντας:

«Το βέβαιο είναι ότι κάποια στιγμή, για να θυμηθούμε και την επέτειο από τη γέννηση του Μαρξ, ένα τμήμα του παραγόμενου πλούτου πρέπει να επιστρέψει σε αυτούς που τον παράγουν (…). Με τη λογική των επιχειρηματικών υπερκερδών καμία οικονομία δεν μπορεί να κινηθεί αποτελεσματικά. Αυτό αποδεικνύεται παντού».

Απαντώντας σε ερώτηση σχετική με την τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση, ο κ. Γκίβαλος σημείωσε:

«Οι πολιτικές δυνάμεις που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια έχουν ταυτιστεί πλήρως με τον νεοφιλελευθερισμό. Δεν μπορούν, πλέον, χωρίς αυτόν. Θα έλεγα ότι θυμίζουν τον άνθρωπο που έχει συνηθίσει να εισπνέει… μονοξείδιο του άνθρακα. Η μεγάλη ανησυχία τους έγκειται στο εξής: Πως όταν η κυβέρνηση και η χώρα περάσουν κι αυτόν τον ‘κάβο’, όταν βγούμε από το πρόγραμμα, τότε θα καταστεί ολοφάνερη η ταξική τοποθέτηση καθενός. Η κυβέρνηση θα κινείται πχ για την προστασία των ανέργων, για να πετύχει φορολογικές ελαφρύνσεις υπέρ των λαϊκών στρωμάτων.  Και αυτοί τι θα λένε; Τι θα κάνουν; Ακριβώς αυτά που υπαγορεύει η απορρόφησή τους από το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα. Για αυτό βλέπουμε να ζητά πρόωρες εκλογές και η κ. Γεννηματά. Για αυτό βλέπουμε να κάνει… διαγγέλματα και ο Μαρινάκης (…). Είναι σπασμωδικές κινήσεις ενός μετώπου, στο οποίο προκαλεί τρόμο η προοπτική της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια. Διότι ξέρει ότι δεν θα μπορεί να κρύψει την ουσία της πολιτικής του».   

Ο Κ. Μητσοτάκης ως αλεπού στο παζάρι

Γιώργος Πετρόπουλος

Και μέσα στον προπαγανδιστικό χαμό που έκαναν τα συστημικά μέσα, ενάντια στην επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Βόρειο Αιγαίο, πέρασε απαρατήρητη η εκδήλωση φιέστα της ΝΔ για το Δημόσιο.

Ανάμεσα στα πολλά και ενδιαφέροντα, μάθαμε πως κατά την αλήστου μνήμης θητεία του αρχηγού της ΝΔ Κυριάκου Μητσοτάκη, στο αρμόδιο Υπουργείο κατανόησε «ότι ο τρόπος να διοικήσει κάποιος ένα Υπουργείο, δεν είναι να φέρνει στρατιές συμβούλων και να επιχειρήσει να παρακάμψει τη δημόσια διοίκηση» την ίδια εποχή βέβαια που είχε συγκροτήσει το γραφείο του με 25(!) μετακλητούς συμβούλους.

Από την νοσταλγική αναπόληση της θητείας του στο τότε Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ξέχασε επίσης να μας πει για τους χιλιάδες απολυμένους εκπαιδευτικούς, καθαρίστριες, σχολικούς φύλακες, διοικητικούς στα Πανεπιστήμια και στα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν θυμήθηκε το διαστροφικής έμπνευσης πειθαρχικό δίκαιο, που έστειλε χιλιάδες εργαζόμενους σε διαθεσιμότητα (με τον μισό μισθό για μήνες) για πειθαρχικές παραβάσεις που θύμιζαν το νόμο περί τεντιμποϊσμού.

Αλλά αυτά ανήκουν στο ενοχλητικό παρελθόν, τώρα μας διαβεβαίωσε για «πολλοστή φορά» πως δεν θα γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο, τόσο πειστικός είναι που χρειάζεται η συνεχής επανάληψη της διαβεβαίωσής του.

Δεν θα γίνουν απολύσεις, μεν, άλλα μόνο ο «πυρήνας των δημόσιων υπηρεσιών θα εξακολουθεί να παρέχεται πάντα από δημόσιους υπαλλήλους» γιατί όλο το υπόλοιπο Δημόσιο, θα παραχωρηθεί στους ιδιώτες μέσω outsourcing.  Και τι θα κάνει αυτός ο «πυρήνας» πέραν του να εκτελεί χρέη «τροχονόμου» ιδιωτικών συμφερόντων ληστρικού τύπου. Και πόσους/ες  εργαζόμενους/ες χωράει αυτός ο «πυρήνας» που απλά θα υπογράφει τα εντάλματα πληρωμής, με χρήματα των φορολογουμένων, στην γνωστή κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα που βιάζεται να γυρίσει στις παλιές συνήθειες.

Μας είπε επίσης πως το Δημόσιο που οραματίζεται δεν χρειάζεται τους υπαλλήλους που δεν έχουν πανεπιστημιακό πτυχίο (το 24% των εργαζομένων στο Δημόσιο) και τις 9 χιλιάδες προσλήψεις στους ΟΤΑ που ολοκληρώνονται το επόμενο διάστημα. Αλλά και οι υψηλών προσόντων υπάλληλοι δεν θα μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι γιατί  “ είναι αδιανόητο να πλεονάζουν γιατροί”. Κάπου εδώ θα μπορούσε να μας διαβεβαιώσει για άλλη μια φορά πως δεν θα κάνει απολύσεις.

¨Όσο για τις προσλήψεις, από 1 πρόσληψη για κάθε 3 αποχωρήσεις (συνταξιοδοτήσεις) που είναι τώρα, θα το πάει στο 1 προς 5, όσο για τις αυξήσεις μισθών…θα κερδίσουμε από την μείωση των φόρων που θα κάνει… στα υψηλά εισοδήματα.

Α μη ξεχάσω… ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέφερε πως είναι ενάντια στους διορισμούς συγγενών!

*   Ο Γιώργος Πετρόπουλος είναι αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ και μέλος της Ενωτικής Αγωνιστικής Εκκίνησης στο Δημόσιο

Ο άθλιος δήθεν πρόεδρος... του ΕΚΑ

ΔΕΛΤΊΟ ΤΎΠΟΥ

Της Ν.Ε ΣΥΡΙΖΑ Αρκαδίας

Περίσσεψαν χθες στη Τρίπολη, κατά τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, ο τραμπουκισμός και η νοοτροπία της ιδιοκτησίας των  νεκρών αγωνιστών της πρωτομαγιάς του 1944, που εκτέλεσαν οι Γερμανοί κατακτητές και οι συνεργάτες τους Έλληνες γερμανοτσολιάδες.

Για πρώτη φορά σε γιορτασμό πρωτομαγιάς και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο των εκτελεσμένων, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αρκαδίας, με προσωπική του πρωτοβουλία και σε αντίθεση με το πνεύμα της εκδήλωσης και της μέρας, επιχείρησε να εφαρμόσει το κατόπιν  επιλογής του σύστημα, ποιος και ποια είχε το ελεύθερο να καταθέσει στεφάνι και να τιμήσει τους νεκρούς μας.

Θετικό μήνυμα του επεισοδίου αποτελεί το γεγονός πως, την τραμπούκικη αυτή στάση του συνδικαλιστή και πρωτοπαλίκαρου της Ν.Δ στην Αρκαδία, καταδίκασαν όλοι οι παρευρισκόμενοι και προπαντός την επίθεση που έξαπέλυσε σε βάρος ενός συνεορτάζοντα συμπολίτη μας που διαμαρτυρήθηκε για τη στάση του αυτή!!!

Εκείνο που πολύ σωστά λέει ο σοφός λαός μας πως: ο λύκος δυστυχώς μόνο τη τρίχα του αλλάζει, το μυαλό του όμως δεν το αλλάζει, αποδείχθηκε περίτρανα για άλλη μιά φορά.

ΚΑΛΟΥΜΕ την τοπική οργάνωση της Ν.Δ να καταδικάσει την τραμπούκικη αυτή στάση του συνδικαλιστικού και κομματικού στελέχους της, ώστε να αποδείξει στη πράξη τις εξαγγελίες της περί εκσυγχρονισμού της νοοτροπίας και της συμπεριφοράς των μελών της ώστε να μην γίνουν οι εξαγγελίες αυτές λόγια του αέρα. οι συμπεριφορές αυτές του προέδρου του

ΚΑΛΟΥΜΕ ακόμη τη Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Αρκαδίας, επειδή  οι συμπεριφορές αυτές του προέδρου της εκθέτουν το θεσμό, να καταδικάσει την απαράδεκτη και αυθαίρετη αυτή στάση του, γιατί δεν συνάδουν με την δημοκρατική και συλλογική λειτουργία του, αλλά και δεν ταιριάζουν με την ιστορία του.

Τρίπολη 2-5-2018                                                Η Ν.Ε ΣΥΡΙΖΑ Αρκαδίας

Αντιπολίτευση σε στιλ...Καμόρας

Ν. Τσαγκρής

Η εκ δεξιών συνασπισμένη ΣΙΩΠΗ που προσβάλλει βάναυσα τους πολιτειακούς θεσμούς και πολλαπλασιάζει το έλλειμμα δημοκρατίας

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι o επιθανάτιος ρόγχος του διεφθαρμένου μεταπολιτευτικού πολιτικοοικονομικού συστήματος που, υπό το φάσμα της εξόδου της χώρας από τα Μνημόνια, προεξοφλεί τον ξαφνικό θάνατο που το απειλεί. Ότι είναι ο τελευταίος σπασμός του συστήματος θα μπορούσε να πει κανείς και να ξεμπερδεύει. Στα λόγια.

Στην πραγματικότητα, δεν ξεμπερδεύεις τόσο εύκολα με ένα τόσο βαθιά θεμελιωμένο εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό σύστημα όπως αυτό που, από κοινού, οικοδόμησαν κατά τη διάρκεια της τεσσαρακονταετούς Μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ.: «Η μέθη των εξουσιαστικών κορυφών ξεπερνά το ρεύμα της φιλαυτίας που κατακλύζει οποιοδήποτε τυχαίο άτομο που έφτασε στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του» είναι ένα ταιριαστό, στην περίπτωσή μας, σχόλιο του Αντρέ Γκλούκσμαν από το βιβλίο του "Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν":

«Τα υπάρχοντα αναλγητικά επιτρέπουν στους απλούς ανθρώπους να λησμονούν τους πόνους τους. Το όπιο των Μεγάλων επιτρέπει στους ιθύνοντες να σβήνουν ή να λησμονούν τους πόνους των άλλων» συνεχίζει. Και είναι σαν να μιλάει για την αναισθησία των σημερινών ιθυνόντων των κομμάτων της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης απέναντι στην ίδια την ωμότητά τους: Κυριάκος Μητσοτάκης, Αντώνης Σαμαράς, Φώφη Γεννηματά, Ευάγγελος Βενιζέλος και λοιπές ακροδεξιές και... κεντροδεξιές δυνάμεις να σβήνουν και να λησμονούν τους μνημονιακούς πόνους που προκάλεσαν «στους άλλους». Τους οικονομικά απαξιωμένους και εθνικά ταπεινωμένους Έλληνες.

*******

Τώρα, υπό το φάσμα της εξόδου της χώρας από τα Μνημόνια και υπό τον φόβο μιας νέας τετραετούς νεοφιλελεύθερης παρένθεσης που αυτή μπορεί να προκαλέσει, αντιδρούν με μια βρόμικη επιχείρηση αποτροπής της καθαρής εξόδου και της ανόρθωσης της οικονομίας: «εκδοτικά συγκροτήματα, μέσα ψευδούς ενημέρωσης, διωκόμενοι ολιγάρχες, άνθρωποι του κοινού ποινικού δικαίου που περνιούνται για επιχειρηματίες, όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της γερασμένης Ελλάδας κινητοποιούνται στην επιχείρηση να εμποδίσουν και να αμαυρώσουν την προσπάθειά μας να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση, να βγούμε από τα Μνημόνια στα οποία εκείνοι μας έβαλαν» συνόψισε την... επιχείρηση ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Καμιά αντίδραση από τους επιχειρούντες επιχειρηματίες της πολιτικής και της... ενημέρωσης: ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής (τουτέστιν πολιτικά πολιτισμένης) χώρας μιλάει για ένα μαύρο αντικυβερνητικό μέτωπο που σαμποτάρει συστηματικά την κυβερνητική προσπάθεια για την έξοδο της χώρας από την κρίση («να βγούμε από τα Μνημόνια στα οποία εκείνοι μας έβαλαν»), προσδιορίζοντας φωτογραφικά την ταυτότητά του [«εκδοτικά συγκροτήματα», «διωκόμενοι ολιγάρχες», «αντιδραστικές (σ.σ.: πολιτικές) δυνάμεις»] και αυτό που ακολουθεί είναι μια αναίσθητη ΣΙΩΠΗ.

Όχι η συνήθης ένοχη σιωπή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης -και των διαπλεκομένων μαζί του ΜΜΕ- σε κάθε αποκαλυπτόμενο σκάνδαλο του «αρχηγού» και της οικογενείας του (τελευταίο αυτό που συνδέει την off shore τη συζύγου του με τον Θέμο του "Θέματος"), αλλά μια νέα σιωπή: μια εκκωφαντική μετωπική (προερχόμενη απ’ όλα τα επίπεδα των εξουσιών) σιωπή που προσβάλλει βάναυσα τους πολιτειακούς θεσμούς και θέτει θέμα δημοκρατίας.

*******

Φυσικά, το «έλλειμμα δημοκρατίας» δεν είναι πρόβλημα ελληνικό, αλλά και ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Και δεν είναι πρόβλημα τωρινό (δεν είναι γέννημα της κρίσης), ξεκινά από την απώλεια της γεωπολιτικής ισορροπίας που επέφερε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η πτώση του Τείχους. Και φανερώνεται ως σύμπτωμα της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», της παγκόσμιας επέλασης, δηλαδή, του νέου επιθετικού (νεοφιλελεύθερου) καπιταλισμού.

Στη «Μιζέρια του Πλούτου», ο μετριοπαθής Πασκάλ Μπρικνέρ σαρκάζει τον «παραλογισμό» της Βιβιάν Φορεστέρ να εξομοιώνει την «οικονομική φρίκη» με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να προφητεύει «γενοκτονίες από τους κυρίαρχους του κόσμου». Ωστόσο, η διαφθορά της δημοκρατίας από τον ασύδοτο οικονομισμό, που διάβρωνε τους πολιτικούς καταλαμβάνοντας τη θέση της πολιτικής, φαινόταν αρκετά χρόνια πριν: κατά τον εορτασμό της δεύτερης επετείου της Βελούδινης Επανάστασης (1989), η Ντανιέλ Μιτεράν «έβλεπε» ότι «η εξαφάνιση του 'κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού' ανοίγει τον δρόμο σε μια ακόμα χειρότερη μάστιγα, τον 'φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό' που επιβάλλεται σε όλον τον κόσμο».

Αυτόν ακριβώς τον «νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό», αυτή την πολιτισμική διαφθορά, αυτό το έλλειμμα δημοκρατίας εκφράζει η (προερχόμενη από τους συνασπισμένους αντικυβερνητικούς θύλακες όλων των εξουσιαστικών επιπέδων της αντιπολίτευσης) «εκκωφαντική σιωπή» που ακολούθησε τον δημόσιο πρωθυπουργικό προσδιορισμό του «μαύρου μετώπου».

Ωστόσο, είναι αυτή ακριβώς η σιωπή Καμόρας που προδίδει τον στόχο: παλινόρθωση του παλιού... καλού πολιτικού κατεστημένου. Στο σαμαροβενιζέλειο μοντέλο προφανώς...