Το μεγάλο δίλημμα της Κεντροαριστεράς

  Γιάννης Κουτσοκώστας  

 Τα είδα σε σκίτσα, τα άκουσα και ως ανέκδοτα με αφορμή το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. «Επιστρέφουν, προσέξτε τις τσέπες και τα πορτοφόλια σας» έλεγε ο ένας. "Αν...

Τα είδα σε σκίτσα, τα άκουσα και ως ανέκδοτα με αφορμή το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. «Επιστρέφουν, προσέξτε τις τσέπες και τα πορτοφόλια σας» έλεγε ο ένας. "Αν φωνάξεις 'εισαγγελέας', οι μισοί θα... πεθάνουν" συμπλήρωνε ο άλλος. Καλό το χιούμορ, λυτρωτικό πολλές φορές, αλλά δεν ταιριάζει με όλα. Κυρίως δεν ταιριάζει σε... κηδείες. Γιατί αυτό που έγινε το πρώτο και καυτό τριήμερο του Ιουλίου περισσότερο έμοιαζε με κηδεία παρά με συνέδριο κόμματος που επιχειρεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του και να παίξει ρόλο στο μέλλον. Για την ακρίβεια, δεν έμοιαζε, ήταν η «κηδεία» του ΠΑΣΟΚ όπως το γνωρίσαμε. Του κινήματος που το 1974 εισέβαλε με ορμή και ελπίδες στην πολιτική ζωή της χώρας για να ταυτιστεί και να λεηλατήσει το κράτος μετά το 1981. Του κόμματος που έγινε συνώνυμο της διαπλοκής και της διαφθοράς τη δεκαετία του 1990, αυτού που οδήγησε τη χώρα στα Μνημόνια και στο ΔΝΤ, για να πέσει, στη συνέχεια, παρηκμασμένο πολιτικά, ιδεολογικά και κυρίως ηθικά, στη νεοφιλελεύθερη αγκαλιά της Ν.Δ.. Και να μετατραπεί, από μια εν δυνάμει προοδευτική δύναμη, σε παρακολούθημα της Δεξιάς.
Νέο κόμμα, ίδιοι οι πρωταγωνιστές
Το σαββατοκύριακο απλά έγινε και η επίσημη τελετή της αποκαθήλωσης του ΠΑΣΟΚ που ξέραμε και... παρασκευάστηκε στα εργαστήρια του συνεδρίου η Δημοκρατική Συμπαράταξη. Πάνω στην ίδια αντιαριστερή και αντιΣΥΡΙΖΑ πολιτική και με τους ίδιους πρωταγωνιστές.
Πρώτα από όλους με την ίδια τη Φώφη Γεννηματά. Η οποία -μπερδεύοντας τον... ίσκιο με το μπόι - έσπευσε με έναν ασυγκράτητο μικρομεγαλισμό να χαρακτηρίσει το κόμμα της ως την πραγματική αντιπολίτευση στη χώρα και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ως τη χειρότερη της Μεταπολίτευσης. Τόσο καλά, τόσο προοδευτικά.
Μαζί της, εκεί, και ο Κώστας Σημίτης, σε ρόλο Νέστορα του χώρου και αφ’ υψηλού συμβουλάτορα και καθοδηγητή. Είναι αυτός που ως πρωθυπουργός... έβλεπε τις μίζες να περνούν. Τώρα βλέπει τους πιο στενούς του συνεργάτες άλλους στη φυλακή και άλλους στον προθάλαμό της, ενώ τελευταία ακούει τις καμπάνες του εισαγγελέα να ηχούν και για τον ίδιο προσωπικά για την υπόθεση του C4I.
Εκεί ήταν και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αυτός που κορύφωσε και ολοκλήρωσε τη δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ, το υπέταξε στη σκληρή και νεοφιλελεύθερη Ν.Δ. του Αν. Σαμαρά και το οδήγησε στην πολιτική ανυποληψία και την εκλογική συρρίκνωση. Όντας «ξένο σώμα» από τον κορμό του συνεδρίου, εξάντλησε την παρουσία του σε μια ανούσια επίδειξη αντιΣΥΡΙΖΑ ρητορείας και πέραν τούτου ουδέν.
Ήταν εκεί και ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος επιχείρησε να κάνει επίδειξη δύναμης με τη βοήθεια πρόθυμων χειροκροτητών και έβαλε όρους στο ενδεχόμενο συνεργασίας με τη Ν.Δ. στο μέλλον, θεωρώντας άλλους υπεύθυνους για τη χρεοκοπία και προφανώς τον εαυτό του σωτήρα της χώρας.
Με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει
Τα ίδια πρόσωπα που οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στην απαξίωση και τη χώρα στην παρακμή και τη χρεοκοπία καταστρώνουν τώρα μεγαλεπήβολα σχέδια για το μέλλον. Όμως με παλιά υλικά δεν χτίζεις νέα σπίτια. Ούτε με παλιές πολιτικές μπορείς να χαράξεις νέες προοπτικές. Εκεί ακριβώς, στις πολιτικές, βρίσκεται και το μεγάλο ζητούμενο και για τον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Μπορεί με τη λήξη του συνεδρίου όλοι οι πρωταγωνιστές του να δηλώνουν ικανοποιημένοι, όμως τα προβλήματα είναι μπροστά. Μπροστά είναι και τα διλήμματα. Αργά ή γρήγορα θα κληθεί να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Θα υιοθετήσει την τάση, που καταγράφεται και διεθνώς, υπέρ της προοδευτικής συνεργασίας ή θα γοητευτεί ξανά από τις σειρήνες του νεοφιλελευθερισμού και θα υποταχθεί στις επιδιώξεις της συντηρητικής παράταξης; Ιδού η Ρόδος...