Η ΔΕΘ, αρχή για την ανασυγκρότηση του κινήματος στο χώρο της υγείας

  Παναγιώτης Παντέλης (αντιπρόεδρος ΠΟΕΔΗΝ, μέλος του Αυτόνομου Ριζοσπαστικού Μετώπου Αγώνα)

Απέναντι στις ασκούμενες πολιτικές το κίνημα στον χώρο της Υγείας ανέπτυξε την προηγούμενη περίοδο πολύμορφες δράσεις. Κινητοποιήσεις, καταλήψεις ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Ο χώρος της Υγείας έχει υποστεί στα χρόνια του Μνημονίου σοβαρές περικοπές στη χρηματοδότηση και τη στελέχωσή του. Οι περικοπές έφτασαν -μειούμενες κάθε χρόνο -στο 60% και η μείωση του προσωπικού στο 20%. Στοιχείο που, με το διαχρονικό πρόβλημα των κενών θέσεων στους οργανισμούς, αναδεικνύει το σοβαρό πρόβλημα της υποστελέχωσης των δομών Υγείας. Οι καταργήσεις κλινών (περισσότερες από 10.000), τμημάτων (περισσότερα από 800), η κατάργηση νοσοκομείων (περισσότερες από 1.100 κλίνες) και δομών Πρωτοβάθμιας Υγείας, οι διαθεσιμότητες χιλιάδων εργαζομένων σε συνδυασμό με τις περικοπές (περισσότερο από 35%) στους μισθούς και στα δεδουλευμένα (περισσότερο από 40%), οι δεσμεύσεις για κλείσιμο 50 νοσοκομείων και η ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα Υγείας εις βάρος του δημοσίου αποτέλεσαν χαρακτηριστικό δείγμα των πολιτικών ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. στον χώρο της Υγείας.

Απέναντι στις ασκούμενες πολιτικές το κίνημα στον χώρο της Υγείας ανέπτυξε την προηγούμενη περίοδο πολύμορφες δράσεις. Κινητοποιήσεις, καταλήψεις ήταν στην ημερήσια διάταξη. Οι εργαζόμενοι με μαζική συμμετοχή αντέδρασαν στα κλεισίματα των νοσοκομείων, στο μισθολόγιο των μειώσεων, στους οργανισμούς που καταργούσαν τμήματα και θέσεις. Αντέδρασαν δυναμικά στην εφαρμοζόμενη πολιτική που προωθούσαν με «πιστή ευλάβεια» ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.

Οι υπουργοί της περιόδου αυτής (Λοβέρδος, Γεωργιάδης, Βορίδης) ακόμη και σήμερα καμαρώνουν για το «έργο τους» στον χώρο της Υγείας. Κορύφωση των δράσεων υπήρξε η μάχη που δόθηκε για την αξιολόγηση, αναγκάζοντας την κυβέρνηση και τον αρμόδιο υπουργό κ. Μητσοτάκη (για να θυμόμαστε...) σε άτακτη υποχώρηση.

Οι αντιδράσεις των εργαζομένων υποχρέωσαν τις πλειοψηφίες ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ να συμμετέχουν με «βαριά καρδιά» στις δράσεις του κινήματος. Η αγωνιστική τους δράση έμενε στις ανακοινώσεις, αλλά με μέτρο και σύνεση -μη χάσουμε και τα κεκτημένα... Χαρακτηριστικές ήταν οι θέσεις για το μισθολόγιο (να θυμηθούμε τους αρχικούς πίνακες της ΠΟΕΔΗΝ που μίλαγαν για αυξήσεις...) και οι παρεμβάσεις για την αξιολόγηση («να εξαιρεθούν οι υγειονομικοί από το 15%» και τις διαβεβαιώσεις του Βενιζέλου... και τα θέματα νομιμότητας που ανακάλυψαν με την απεργία - αποχή για την αξιολόγηση). Οι μεθοδεύσεις και οι πρακτικές που ακολούθησε η πλειοψηφία αποδυνάμωσαν τις συνδικαλιστικές παρεμβάσεις και δράσεις και οι εργαζόμενοι, ξεπερνώντας την αδράνεια της πλειοψηφίας, διεκδίκησαν πολιτική λύση. Οι κινητοποιήσεις στην Υγεία και οι αντιδράσεις των εργαζομένων συνέβαλαν ουσιαστικά στις πολιτικές εξελίξεις και τις κυβερνητικές ανατροπές που υπήρξαν.

Η κεκτημένη ταχύτητα των κυβερνητικών αλλαγών τον Ιανουάριο του 2015 έφερε κάποιες πρώτες νίκες. Η κατάργηση του πεντάευρου και η καθολική κάλυψη των ανασφάλιστων -εμβληματικά αιτήματα της προηγούμενης περιόδου-, η δρομολόγηση προσλήψεων έπειτα από 6 χρόνια, η καθιέρωση ενός πλαισίου για την εκδίωξη των εργολάβων, οι αυξήσεις στα ποσά για τα δεδουλευμένα ήταν αποτελέσματα των αγώνων των εργαζομένων. Τις θετικές αλλαγές αυτές η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ όχι μόνο τις απαξίωσε, αλλά θεώρησε ότι τα πράγματα είναι χειρότερα! Ήταν η αρχή του αφηγήματος που βλέπουμε να εξελίσσεται μέχρι σήμερα, εξυπηρετώντας τις κομματικές στοχεύσεις ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. Η ήττα του δημοψηφίσματος (να μην ξεχνάμε τη θέση της πλειοψηφίας υπέρ του Ναι) και η υπογραφή του νέου Μνημονίου καθόρισαν το πλαίσιο των πολιτικών εξελίξεων και για τον χώρο της Υγείας.

Οι μνημονιακές δεσμεύσεις χαρακτηρίζουν και τη σημερινή ασκούμενη πολιτική στον χώρο της Υγείας. Παρά τη διατήρηση των δαπανών του 2016 στο επίπεδο του 2015, υπολείπονται κατά πολύ από τις πραγματικές ανάγκες των νοσοκομείων. Οι οφειλές ξεπερνούν τα 1,2 δισ. και συνεχώς αυξάνονται. Η τακτοποίηση κάποιων μέσω χρηματοδότησης δίνουν μια μικρή ανάσα, αλλά δεν αποτελεί τη λύση, που τόσο ανάγκη έχει ο χώρος της Υγείας. Οι αποχωρήσεις προσωπικού -σε συνάρτηση με τις δυσμενείς εξελίξεις στο ασφαλιστικό- διευρύνουν τα υπάρχοντα κενά και καθιστούν τη στελέχωση το κυρίαρχο πρόβλημα στον χώρο της Υγείας. Η αποχώρηση περισσότερων από 18.000 εργαζομένων στα χρόνια του Μνημονίου, χωρίς αντίστοιχα καμιά προκήρυξη θέσεων προσωπικού, και οι καταργήσεις χιλιάδων θέσεων στους μνημονιακούς οργανισμούς καθιστούν την κατάσταση εκρηκτική. Η προσπάθεια στελέχωσης -με τις προκηρύξεις που προωθεί η κυβέρνηση- δυστυχώς δεν αντιστρέφουν άμεσα την υπάρχουσα επιβαρυμένη κατάσταση των νοσοκομείων.

Απέναντι στην εφαρμοζόμενη μνημονιακή πολιτική στον χώρο της Υγείας το κίνημα όφειλε να ανασυγκροτηθεί και να διεκδικήσει την ανατροπή πολιτικών που εφαρμόζονται στην Υγεία. Δυστυχώς για τους εργαζόμενους, η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ, συνεπικουρούμενη από τα πολιτικά αδιέξοδα του ΜΕΤΑ και τον αντικυβερνητισμό του ΠΑΜΕ, επέλεξε να εντάξει τη δράση της Ομοσπονδίας στους σχεδιασμούς των πολιτικών φορέων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Με μια αρθρογραφία σχεδόν καθημερινή, η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ ανακάλυψε ότι στον χώρο της Υγείας τους τελευταίους μήνες έχουν πέσει «οι δέκα πληγές του Φαραώ». Με μια απίθανη καταστροφολογία, που εξυπηρετεί άψογα τις αντιπολιτευτικές ανάγκες ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ., με μια φρασεολογία που θυμίζει έντονα τις χειρότερες μέρες του «αυριανισμού», με μηνιαίες κινητοποιήσεις που συνδέονται με εκπληκτικά θεατρικά δρώμενα, η παρέα της ΠΟΕΔΗΝ -γιατί τα όργανα έχουν διακοσμητικό ρόλο- έχει αναλάβει εργολαβικά να «αθωώσει» τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. της περιόδου 2010-2014, να συμμετέχει ενεργά στους σχεδιασμούς της «αριστερής παρένθεσης» και να παίξει τα «ρέστα» της για την επιβίωσή της στις εξελίξεις στην ΠΟΕΔΗΝ. Είναι δε τόσο «τυφλωμένοι» από τις κομματικές δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει, που συνεχίζουν τις δράσεις αυτές όταν οι εργαζόμενοι μαζικά τους έχουν γυρίσει την πλάτη. Οι συμμετοχές στις κινητοποιήσεις είναι τόσο μικρές, που μέχρι και στελέχη τους αναγνωρίζουν τα αδιέξοδα και ζητούν να αλλάξει η πολιτική της Ομοσπονδίας.

Μπροστά στα αδιέξοδα που δημιουργεί η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ δεν μένουμε αμέτοχοι ούτε σιωπηλοί. Θα πάρουμε πρωτοβουλίες, με εργαζόμενους και πρωτοβάθμια σωματεία, για να αναδείξουμε τα προβλήματα στην πραγματική τους διάσταση. Χωρίς «δράκους» αλλά και χωρίς «παραμύθια». Διεκδικούμε να αλλάξει «ρότα» και πορεία η πλειοψηφία, να διαμορφώσει ένα πλαίσιο διεκδικήσεων και δράσεων που θα πάει στη βάση, θα συζητηθεί και θα στηριχθεί μαζικά από τους εργαζόμενους και με πολύμορφες δράσεις και κινητοποιήσεις να δώσουμε τη μάχη για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. Με δελτία Τύπου («Βαράει διάλυση το ΕΣΥ», «Πεθαίνουν σαν τα σκυλιά στο αμπέλι οι ασθενείς» κ.ά.) το μόνο που καταφέρνει η πλειοψηφία είναι να έχει μόνιμο στασίδι στον ΣΚΑΪ και οι εργαζόμενοι να είναι στα σπίτια τους. Αλλά, όπως φαίνεται, την πλειοψηφία μόνο ο ΣΚΑΪ την ενδιαφέρει...

Θέλουμε να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο όλους αυτούς τους εργαζόμενους που είναι απογοητευμένοι -και πολλοί προδομένοι- από τις πολιτικές εξελίξεις. Να αναδείξουμε ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, οι μικρές ή μεγάλες νίκες που επιτυγχάνει το κίνημα (η επέκταση των ειδικών αδειών, η κατάργηση της παρακράτησης των συντάξεων των ψυχικώς πασχόντων που νοσηλεύονταν -δείγμα της «κοινωνικής πολιτικής» Λοβέρδου - Γεωργιάδη-, οι 1.056 διοικητικοί του ΑΣΕΠ του 1998 που διορίζονται στα νοσοκομεία, η αυτόματη κάλυψη των κενών που δημιουργούν οι προκηρύξεις κ.ά.) να μας δώσουν την αναγκαία δύναμη για να συνεχίσουμε τον αγώνα για τις ανατροπές που έχει ανάγκη ο χώρος της Υγείας. Απέναντι στις «άνευ ουσίας» αντιπαραθέσεις της πλειοψηφίας με το υπουργείο, ας οργανώσουμε μαζικές κινητοποιήσεις για την επίλυση των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε στην Υγεία.

Πρέπει οι κινητοποιήσεις στη ΔΕΘ να αποτελέσουν την αρχή για την ανάπτυξη ενός κινήματος στην Υγεία, που θα συνδέσει τα τοπικά, σοβαρά και υπαρκτά προβλήματα των νοσοκομείων, μακριά από ψύλλους, φίδια, μακριά από κάθε εκμετάλλευση του προσφυγικού με ατζέντα Χρυσής Αυγής, βάζοντας ένα τέλος σε μια παρατεταμένη και επικίνδυνη καταστροφολογία που υπονομεύει το ίδιο το ΕΣΥ και τα νοσοκομεία και να δώσουμε τις μάχες που πρέπει για την επαρκή χρηματοδότηση των νοσοκομείων, του ΕΚΑΒ και της Πρόνοιας, για μαζικές προσλήψεις, για την ανάπτυξη της Πρωτοβάθμιας Υγείας, για την καθολική και δωρεάν κάλυψη όλων όσοι προσέρχονται στις δομές, για την ανατροπή όλων των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόζονται στην Υγεία.

Είναι ο μόνος δρόμος για όσους πραγματικά ενδιαφέρονται για τη «σωτηρία του ΕΣΥ» στην πράξη, στοχεύοντας στη σταθεροποίησή του και την ανάπτυξη των υπηρεσιών του που τόσο έχουν ανάγκη οι πολίτες.

Ας ελπίσουμε ότι όσοι έχουν επενδύσει -πολιτικά και προσωπικά- στην «κατάρρευση και τη διάλυση του ΕΣΥ» έστω και την τελευταία στιγμή να κατανοήσουν σε τι ολισθηρό και αδιέξοδο δρόμο βαδίζουν...

Ο αγώνας για μας συνεχίζεται...