Μία στάση εδώ

Τα μέλη και οι οπαδοί έχουν αναλάβει το βάρος της απολογίας των κυβερνητικών ελλείψεων και παραλείψεων, χωρίς να μπορούν να παρέμβουν, να επικοινωνήσουν και, κυρίως, να ενημερώσουν τους κυβερνητικούς παράγοντες για το κλίμα που επικρατεί στην καθημερινότητα του πολίτη

του Βασίλη Δρακόπουλου*

Εδώ και καιρό έχει ευρέως δημιουργηθεί η εντύπωση σε μέλη και οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ ότι η πολιτική ηγεσία των υπουργείων έχει αποκοπεί από τη βάση. Ότι έχουν δημιουργηθεί προσωπικές ομάδες και στεγανά στα κυβερνητικά επιτελεία και ότι έχουν ξεκοπεί από την κοινωνία.

Τα μέλη και οι οπαδοί έχουν αναλάβει το βάρος της απολογίας των κυβερνητικών ελλείψεων και παραλείψεων, χωρίς να μπορούν να παρέμβουν, να επικοινωνήσουν και, κυρίως, να ενημερώσουν τους κυβερνητικούς παράγοντες για το κλίμα που επικρατεί στην καθημερινότητα του πολίτη. Το βάρος αυτό είναι τεράστιο με δεδομένο ότι όλα σχεδόν τα μέσα «ενημέρωσης» -έντυπα και ηλεκτρονικά- κάνουν καθημερινή σκληρή προπαγάνδα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.

Πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζονται να λένε ότι δεν συμφωνούν με την πολιτική του και πως δεν θα τον ξαναψηφίσουν στις επόμενες εκλογές, στις καθημερινές τους συναναστροφές, κάτω από το βάρος της έντονης κριτικής που δέχονται. Ακόμα δεν έχουν βέβαια περάσει στην «απέναντι όχθη», ελπίζουν! Αλλά μέχρι πόσο; Τα σημάδια δεν είναι ευοίωνα.

Δεν περιμένουν πολλά, έχουν επίγνωση της κατάστασης της χώρας, ξέρουν ότι υπάρχει ασφυκτικός κλοιός, αλλά απλά καθημερινά προβλήματα και χρόνιες ελλείψεις, παρατυπίες και παρανομίες που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις -για να καταστήσουν συνενόχους τους πολίτες ή τους ψηφοφόρους τους και να νέμονται την εξουσία- όχι μόνο δεν λύνονται, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις δυστυχώς αναπαράγονται.

Το κατεστημένο και η «Δημόσια Διοίκηση» πολεμούν με δύο τρόπους την κυβέρνηση. Ο ένας είναι η καθυστέρηση, ο αποσυντονισμός, τα κωλύματα, η μη λειτουργία και γενικότερα η δολιοφθορά υπό την καθοδήγηση τις περισσότερες φορές των κυβερνητικών παραγόντων των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Ο δεύτερος είναι ο χειρότερος. Δηλώνουν ότι πρόσκεινται θετικά στην κυβέρνηση, γίνονται πιστευτοί από τους κυβερνητικούς παράγοντες, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις αφελώς τους εμπιστεύονται και έτσι αποκόπτονται από την κοινωνία, από το εκλογικό, αλλά και από το κομματικό σώμα και συνεχίζει απρόσκοπτα τη λειτουργία του το κατεστημένο.

Υπάρχει συντονισμός και σοβαρός προσανατολισμός της κυβέρνησης; Υπάρχει. Η υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής όμως, περιλαμβάνει και μια σειρά από πρωτοβουλίες των κυβερνητικών παραγόντων και το προσωπικό τους στίγμα, το οποίο όμως σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρέπει να φαίνεται. Πρέπει να φαίνονται και να προβάλλονται οι προτάσεις των συλλογικών φορέων, συνδικαλιστικών και επιστημονικών, της κοινωνίας γενικότερα και οι κυβερνητικοί παράγοντες να κάνουν σύνθεση αυτών των προτάσεων· όχι να λειτουργούν ως αυθεντίες και με τη μόνη συμβολή του μικροπεριβάλλοντός τους.

Πέρα όμως από την κεντρική κυβερνητική πολιτική, υπάρχουν -και πιθανόν εκεί θα κριθεί η κυβέρνηση- και τα καθημερινά ζητήματα και κυρίως το αίσθημα δικαιοσύνης σε Κυβερνητικό Επίπεδο, όχι σε επίπεδο Δικαιοσύνης η οποία είναι «άλλου παπά ευαγγέλιο», τα οποία μέχρι σήμερα είναι ζητούμενα στη συντριπτική πλειοψηφία των κυβερνητικών επιτελείων.

Όποιο κόμμα υποτίμησε το εκλογικό του σώμα το πλήρωσε ακριβά. Τα κυβερνητικά επιτελεία είναι υπηρέτες του λαού, όχι παράγοντες και αφεντικά στο γυαλί.

* Ο Βασίλης Δρακόπουλος είναι γιατρός εργασίας