Ψίχουλα... και η Ηχηρή απουσία ενός "παρών"

«Ψίχουλα»… Ν. Λιονάκης

Ο Σόιμπλε θέλει το ΔΝΤ στο Μνημόνιο ως εμβρυουλκό για επιβολή δύσκολων ή και ακραίων θέσεων, ώστε να μη λερώνει τα χέρια της μόνο η Ε.Ε. Αυτό έκανε από το 2010. Η κυβέρνηση θέλει το ΔΝΤ στο Μνημόνιο στον βαθμό που το Ταμείο απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους επιμένει στις θέσεις του για το χρέος και τα μειωμένα πλεονάσματα από το 2019 και μετά. Θέσεις με τις οποίες διαφωνεί βέβαια ο Σόιμπλε. Εάν η παραμονή του ΔΝΤ στο μνημόνιο δεν σημαίνει υλοποίηση των θέσεών του για το χρέος, αλλά σημαίνει υλοποίηση των θέσεών του για τα εργασιακά και άλλα επώδυνα ή ακόμα χειρότερα μέτρα (όπως αρθογράφησε ο Τόμσεν), με τα οποία βέβαια συμφωνεί ο Σόιμπλε, τότε δεν έχει νόημα η παραμονή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα, γιατί δεν εξυπηρετεί σε τίποτα την υπόθεση της χώρας.

Η γαλλική και η σοσιαλδημοκρατική επίθεση κατά Σόιμπλε που ξεδιπλώθηκε στο ανώτατο επίπεδο, οι ανώνυμες “δικαιολογήσεις” ευρωπαϊκής πηγής στο γερμανικό ΜΝΙ ότι οι δηλώσεις Ντάισελμπλουμ για τις εξαγγελίες Τσίπρα ήταν “βιαστικές”, καθώς και το γεγονός ότι οι ευρωομάδες των των Σοσιαλδημοκρατών, της Αριστεράς, των Πρασίνων ζήτησαν τον Ολλανδό πρόεδρο του Eurogroup σε ακρόαση σε έκτακτη Διάσκεψη των Προέδρων επιβεβαιώνουν ότι η πρωτοβουλία του πρωθυπουργού δεν συγκρούεται με τη συμφωνία. Αντίθετα, επιβεβαιώνουν ότι χρησιμοποιείται αυθαίρετα από τον Σόιμπλε ως αφορμή για να σκληρύνει η διαπραγμάτευση εις βάρος της Ελλάδας, προς όφελος των δικών του απαιτήσεων, οι οποίες εκφράζονται και μέσα από το ΔΝΤ.

Το μέρισμα στους χαμηλοσυνταξιούχους φυσικά και δεν είναι η σωτηρία τους, αφού έχουν υποστεί δυσαναπλήρωτες μειώσεις εδώ και πέντε χρόνια. Όμως είναι κάτι.

Η αντιπολίτευση θα μπορούσε κάλλιστα να κατηγορήσει την κυβέρνηση για επικοινωνιακές τακτικές ή ότι θέτει σε κίνδυνο την αξιολόγηση (όπως εννοεί και ο Σόιμπλε) για “ψίχουλα”, ωστόσο στο τέλος-τέλος να ψηφίσει αυτό το «κάτι» για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Δεν θα μπορούσε να την κατηγορήσει κανείς ότι δήθεν στηρίζει την κυβέρνηση. Διότι θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι επέλεξε να στηρίξει έστω και με αυτό το “κάτι” τους πιο αδύναμους ηλικιωμένους. Εκείνους δηλαδή που το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. πρώτοι απ' όλους και επανειλημμένα έριξαν τις συντάξεις τους στο ναδίρ. Όλα τα άλλα είναι πολιτικές δικαιολογίες για να δικαιολογήσουν την αρνητική στάση τους στην ψηφοφορία.

Το να λένε κόμματα της αντιπολίτευσης ότι δεν ψηφίζουν τη 13η σύνταξη για να μην παίξουν το παιχνίδι του Τσίπρα διευκολύνει απλώς το παιχνίδι του Σόιμπλε. Τα κόμματα που λένε ότι όλα είναι ένα στημένο παιχνίδι μεταξύ Τσίπρα - Σόιμπλε, όπου στο τέλος θα τα βρουν, εννοούν άραγε ότι σε αυτό το «παιχνίδι» έχουν κάνει το χατίρι στον Τσίπρα και έχουν εμπλακεί υπέρ του οι Ολάντ, Μοσκοβισί, Σαπέν, Πιτέλα; Αν δεν εννοούν αυτό, τότε απλώς αντιφάσκουν ή χρησιμοποιούν αφελή επιχειρήματα για τις σημαντικές αποφάσεις που λαμβάνουν.

Το να λέει η Ν.Δ. με αφορμή τη νέα κόντρα Ελλάδας - Σόιμπλε ότι η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη, ενώ τη στηρίζουν ανοικτά από χθες οι κορυφαίοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι (εκτός του Σόιμπλε), δεν είναι πειστικό για το κόμμα του Κυρ. Μητσοτάκη.

Εάν όντως η στάση της Ν.Δ. δεν εμφορείται απλώς από μια μηδενιστική αντιπολίτευση (όπως κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έκανε ως αντιπολίτευση), τότε ισχύουν δύο περιπτώσεις: Είτε πιστεύει βαθιά ιδεολογικά ότι δεν πρέπει να δοθεί έστω και άπαξ 13η σύνταξη. Είτε συνειδητά στηρίζει σε αυτή την αντιπαράθεση το όποιο παιχνίδι παίζουν ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ και το ΔΝΤ, σε αντίθεση μάλιστα με όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, που στηρίζουν ανοικτά τη χώρα σε αυτή τη νέα περίεργη αντιπαράθεση που άνοιξε ο Σόιμπλε. Το ποια από τις δύο περιπτώσεις είναι περισσότερο επικίνδυνη είναι απλώς... ψίχουλα.

Η ηχηρή απουσία ενός «παρών» Π. Κατσάκος

Το χθεσινό «παρών» της Ν.Δ. στη Βουλή για την παροχή επιδόματος στους συνταξιούχους θα μείνει ως μία από τις πιο μελανές σελίδες στην κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας. Μνημείο πολιτικού κυνισμού και αμοραλισμού η ασθμαίνουσα ταύτιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τους πιο σκληρούς εκφραστές της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής και ντόπιας νομενκλατούρας.

Ένα “παρών” που παγιοποιήθηκε στο εσωτερικό της Ν.Δ. μετά τη διαφαινόμενη άρνηση του συνόλου των θεσμών να θέσουν ένα εκβιαστικό βέτο στην ελληνική κυβέρνηση στο δικαίωμα να κατανέμει μέρος των πλεονασμάτων με κοινωνικά κριτήρια.

Είναι χαρακτηριστικό πως οι γαλάζιες διαρροές πριν από την παρέμβαση Σόιμπλε άφηναν να εννοηθεί πως η Νέα Δημοκρατία θα υπερψηφίσει την καταβολή του επιδόματος επαναλαμβάνοντας βέβαια το γνωστό τροπάρι περί λαϊκισμού της κυβέρνησης κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Αυτά, όμως, τα ηρωικά και υπεύθυνα πήγαν περίπατο μόλις έκανε την εμφάνισή του ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών. Τότε το “ναι” έγινε “παρών” και ξεχώρισε η ήρα από το στάρι στα εκτός αλλά και στα εντός.

Στους ηγετικούς κύκλους της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να μην ίδρωσε ιδιαίτερα το αυτί τους από τις αγχώδεις εκκλήσεις ενός σημαντικού αριθμού βουλευτών -κυρίως από την επαρχία- που ζητούσαν από τον Κ. Μητσοτάκη να τους λυπηθεί και να τους επιτρέψει να κάνουν Χριστούγεννα στα σπίτια και στις εκλογικές τους περιφέρειες. Οι εκκλήσεις αυτές δεν έπιασαν τόπο και το “παρών” έμεινε τελικά “παρών” ακόμα και όταν τα μηνύματα που έφταναν από Βρυξέλες, Στρασβούργο και Παρίσι δεν ήταν τελικά αυτό το “χαστούκι” στον Τσίπρα που κάποιοι φαντάζονταν και επιθυμούσαν.

Ο Κ. Μητσοτάκης πήρε την απόφαση και την πολιτική ευθύνη ώστε το κόμμα του να εμμείνει στο “παρών” και να μείνει με τη θλιβερή συντροφιά του Β. Σόιμπλε και του ΣΕΒ ακόμα και όταν σύσσωμη η προοδευτική Ευρώπη ψήφιζε με τον τρόπο της “ναι” στο δικαίωμα της ελληνικής κυβέρνησης να κυβερνά. Θλιβεροί συνοδοιπόροι των ακραίων συντηρητικών της Γηραιάς Ηπείρου, οι βουλευτές της Ν.Δ. σύρθηκαν πίσω από τις ιδεολογικές εμμονές του αρχηγού τους δηλώνοντας “παρών” στο κέλευσμα του κ. Σόιμπλε.

Θυμίζοντας τη στάση του κόμματός τους στην περίφημη ψηφοφορία για τις off shore, η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. χρεώθηκε για μια ακόμη φορά τις “αμαρτίες” του αρχηγού της, που δεν διστάζει να αποκαλύψει το αποκρουστικά αντικοινωνικό και βαθιά ταξικό πρόσωπο που κρύβεται πίσω από “συμβόλαια”. Όχι τα υποτιθέμενα “συμβόλαια αλήθειας” με τους πολίτες και την κοινωνία, αλλά “συμβόλαια” εξάρτησης με πολιτικά και επιχειρηματικά κέντρα εξουσίας. Αυτά τα συμβόλαια ξεπληρώνει ο Κυρ. Μητσοτάκης.