"Εκταφή αρχαίων λειψάνων"

Του Δημήτρη Βλαχοπάνου  (φιλόλογος, συγγραφέας) 

Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις

χτύπα με αλλού

μη σημαδέψεις την καρδιά μου

Τάσος Λειβαδίτης

Ο Αγαθοκλής Παπατζίκος ήταν ένα παλικαράκι δεκάξι μόλις χρονών όταν, βγαίνοντας από τον θερινό κινηματογράφο επί της Γεωργίου Μάτσου στην Άρτα, ένιωσε να πέφτουν με δύναμη πάνω στην πλάτη του, στο κεφάλι και στο κορμί του οι μαγκούρες των Χιτών, των ταγματασφαλιτών και άλλων ακροδεξιών που κυνηγούσαν μετά μανίας και έως θανάτου τους αριστερούς. Κάπου το 1946 αριστεροί Αρτινοί δέχτηκαν βροχή από ακροδεξιές μαγκούρες όταν έβγαιναν από την αίθουσα του σινέ Ορφεύς, όπου πήγαν να παρακολουθήσουν την ομιλία του στελέχους του ΚΚΕ Δημήτρη Παρτσαλίδη. Στα κεφαλοχώρια της πατρίδας μας οι μαγκουροφόροι στήνονταν κάθε Κυριακή έξω απ' την εκκλησία και περίμεναν πότε θα σχολάσει για να ριχτούν πάνω στους κομμουνιστές που τύχαινε να βρίσκονται εκεί για τη λειτουργία.

Οι μαγκούρες συνδέθηκαν με ό,τι πιο αποτρόπαιο και ελεεινό σημάδεψε τη νεότερη ιστορία μας. Ήταν όμως στη μοίρα της χώρας μας να το δούμε κι αυτό: οι μαγκούρες επέστρεψαν. Όχι όμως ως φάρσα ούτε ως κωμωδία. Επέστρεψαν ως τραγωδία. Και η μεγαλύτερη τραγωδία θα 'ναι οι σύγχρονες μαγκούρες να βρίσκονται στα χέρια δημοκρατικών πολιτών που κατέβηκαν στην πρωτεύουσα για να βαρέσουν μ' αυτές την αριστερή κυβέρνηση και τους αστυνομικούς. Τέτοια φρίκη ας ελπίσουμε να μην τη ζήσει ξανά η Ελλάδα ούτε σήμερα ούτε στο μέλλον.

Ήταν πολλές οι στιγμές σ' όλη τη μεταπολιτευτική πορεία της Αριστεράς που πολλοί νιώσαμε κάτι μέσα μας να ραγίζει. Και πολλές φορές, σε ώρες κρίσιμες όπως τώρα, ακούγαμε να παίζει μες στη βαθιά μας σιωπή ο στίχος του Διονύση Σαββόπουλου «δεν έχω ήχο». Γιατί πάνε αρκετά χρόνια που η ενότητα της Αριστεράς αποτελούσε τον μεγάλο καημό της γενιάς που μάτωσε και αποδεκατίστηκε μέσα στους πολέμους και τους αγώνες. Και η ενότητα αυτή δεν σήμαινε μόνο τη σθεναρή μαζική αντίσταση του λαού στα σχέδια της ολιγαρχίας για την άλωση του τόπου και την ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου. Σήμαινε μαζί και την ελπίδα, το όραμα και την πάλη για τη διεκδίκηση ενός άλλου κόσμου: του κόσμου του τίμιου ιδρώτα και της δικαιοσύνης.

Όμως οι αριστεροί των πρώτων καθισμάτων άλλο δεν έκαναν παρά να ψάχνουν προφάσεις για να διασπούν την Αριστερά φτιάχνοντας κομματίδια, συσπειρώσεις και μικρές θολές παρατάξεις, όπου άνοιγαν θέσεις για ηγεμόνες και ηγεμονίσκους. Και κατανάλωναν χρόνο και θεωρίες για να κατατροπώνουν τους άλλους αριστερούς και να δικαιώνουν τη δική τους ύπαρξη και επιλογή. Κι απ' τη διαίρεση αυτή και την άγονη αντιπαράθεση άλλο δεν βλέπαμε παρά να βγαίνει ζημιωμένος ο τόπος και να στενεύει ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ζούμε στις μέρες μας τον πιο εξωφρενικό παραλογισμό της Αριστεράς. Το παιχνίδι αριστεροί εναντίον αριστερών έχει βέβαια τη μακρόχρονη δραματική του διαδρομή. Σήμερα, ωστόσο, έχει φτάσει στην πιο κρίσιμη καμπή του. Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και ο σχηματισμός κυβέρνησης από στελέχη της Αριστεράς σημαίνει για κάποιους ασυγχώρητο ιστορικό λάθος. Και ανησυχούν περισσότερο αυτοί απ' ό,τι το σύστημα για την επιτυχία του πειράματος, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να μένουν ατάραχοι -αν βέβαια δεν χαίρονται- μπροστά στους μαγκουροφόρους και την κατασκευασμένη οργή τους εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά όμως εναντίον της Αριστεράς και της δημοκρατίας συλλήβδην.

Η Ελλάδα βρίσκεται, θέλουμε δεν θέλουμε, στην κόψη του ξυραφιού. Το λυπηρό είναι πως οι αρχηγοί, πρώην και νυν, των άλλων κομμάτων δε βλέπουν την Ελλάδα. Και μοιάζουν να μη νοιάζονται ιδιαιτέρως γι' αυτή. Τον ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν. Και μ' αυτόν τα 'χουν. Και δεν είναι αυτό ούτε τυχαίο ούτε ασήμαντο. Κάπου τους έχει χαλάσει το παιχνίδι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ψάχνουν εναγωνίως να βρουν ευκαιρία για να βγουν απ' τις κρύπτες τους και, κουνώντας -ανήσυχοι τάχα- το δάχτυλο, να γυρίσουν άγριο το μάτι τους προς τον Τσίπρα. Αλλά ακριβώς γι' αυτό, είναι ζήτημα τιμής και ζωής για τη χώρα να τους χαλάσει ο Τσίπρας ακόμη περισσότερο το παιχνίδι και να μην τους αφήσει την παραμικρή ελπίδα επιστροφής στο παλιό. Θα πρέπει τώρα να κοπούν τα φτερά των νοσταλγών του παλιού και να βγει ο λαός δυνατός στο προσκήνιο. Ο λαός χωρίς καθοδήγηση και κηδεμονία.

Γιατί αν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και βρισκόμαστε σήμερα λίγο πριν το τέλος, δεν είναι, δυστυχώς γι' αυτή, άσχετη με το πρόβλημα η Αριστερά. Κι ούτε άμοιρη ευθυνών. Κι ας διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους ότι είναι αθώα του αίματος! Κι αν δεν το 'κανε πριν, έχει τώρα τη χρυσή ευκαιρία να δείξει την τόλμη που τόσα χρόνια τής γυρεύει η ιστορία και ο τόπος κι ενωμένη να τον βγάλει απ' τις άγονες διαδρομές όπου τα ξένα και τα ντόπια συμφέροντα τον καταδίκασαν να ματώνει. Και να στείλει στα πηγάδια της λήθης και τις μαγκούρες κι εκείνους που τις κραδαίνουν φοβερίζοντας την Αριστερά.

Ζούμε στις μέρες μας τον πιο εξωφρενικό παραλογισμό της Αριστεράς. Το παιχνίδι αριστεροί εναντίον αριστερών έχει βέβαια τη μακρόχρονη δραματική του διαδρομή. Σήμερα, ωστόσο, έχει φτάσει στην πιο κρίσιμη καμπή του