Η επιτομή της πολιτικής παρακμής

 ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΪΚΟΣ

 

Μίλησαν πολλοί, εν θερμώ ασφαλώς, για αντεθνική συμπεριφορά στα όρια της προδοσίας, αναφερόμενοι στη στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη, σε σχέση με τις αποκαλύψεις των WikiLeaks για το ΔΝΤ. Στο γεγονός δηλαδή ότι επέλεξε να αντιπαρατεθεί προς την κυβέρνηση αφήνοντας στο απυρόβλητο το Ταμείο. Και βεβαίως ότι έριξε όλο το βάρος στα «διαδικαστικά», προκειμένου να προσπεράσει την ουσία και το περιεχόμενο των αποκαλύψεων.

Δε βαριέστε, ούτε αντεθνική συμπεριφορά, ούτε προδοσία, ούτε τίποτα. Η λέξη που ταιριάζει στην εικόνα είναι παρακμή. Τίποτ' άλλο, μονάχα παρακμή...

  

Παρακμή. Η λέξη που ταιριάζει στην εικόνα. Που αποδίδει πιστά επιλογές, στάσεις, συμπεριφορές. Πολιτική παρακμή βαριάς μορφής, μερίδας του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Και όχι μονάχα του Κυριάκου Μητσοτάκη ασφαλώς, αν και είναι εκείνος που επωμίζεται το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, ως εκ του ιδιαίτερου θεσμικού του ρόλου. Παρακμή που επεκτείνεται σ' ολόκληρο το φάσμα της αντιπολίτευσης, αξιωματικής και ελάσσονος.

Τα δεδομένα είναι πεντακάθαρα, μη επιδεχόμενα παρερμηνειών και αμφισβητήσεων. Η αποκάλυψη των WikiLeaks είναι πράγματι συγκλονιστική. Εκεί που ο Πολ Τόμσεν, αυτός ο -διαχρονικά- κακός δαίμονας της χώρας, επιπλήττει την Ντέλια Βελκουλέσκου, ότι δεν κρατάει τη δεόντως σκληρή στάση έναντι της Ελλάδος, αλλά και έναντι των ευρωπαϊκών θεσμών. Ενώ, παραπέρα, την καθοδηγεί για το πώς θα τρενάρει τη διαπραγμάτευση ώστε να προκληθεί πιστωτικό γεγονός για τη χώρα. Ως ο μόνος τρόπος για να την γονατίσει. Συνδυάζοντάς τον μάλιστα, αφ' ενός με το ενδεχόμενο Brexit, και τον εξ αυτού ισχυρό κλονισμό της Ευρώπης, αφ' ετέρου με ωμό εκβιασμό της Γερμανίδας καγκελαρίου, ονομαστικά αναφερομένης σημειωτέον. Προκειμένου εκείνη να κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στην υποταγή της Ελλάδας ή στο γενναίο κούρεμα του ελληνικού χρέους. Κι όλ' αυτά στο πλαίσιο λεπτομερώς επεξεργασμένου χρονοδιαγράμματος τακτικών κινήσεων, εκ μέρους του ΔΝΤ.

Αυτά είναι τα δεδομένα, αυτά και μόνο. Δεδομένα που δεν αμφισβητήθηκαν από κανέναν, ούτε καν από τους πρωταγωνιστές τους. Και που αποκαλύπτουν συνωμοσιολογικού χαρακτήρα μεθόδευση, στα όρια βαριάς πολιτικής προβοκάτσιας εναντίον της χώρας μας...

Άκρα της αμηχανίας σιωπή

Θα περίμενε κανείς μετά απ' αυτό να ξεσηκωθεί το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων. Να ξεσηκωθεί εναντίον εκείνων που απεργάζονται τον ωμό εκβιασμό της χώρας. Με αυστηρή και, φυσικά, καθαρή δημόσια αποδοκιμασία των δραστών. Συνοδευόμενη από την απαίτηση για σαφείς εξηγήσεις από την ηγεσία του ΔΝΤ. Αυτό θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Κι από κει και πέρα ας έλεγαν, αν ήθελαν, το μακρύ τους και το κοντό τους για την κυβέρνηση.

Ε, λοιπόν, όχι, ούτε κατά διάνοια. Έσπευσαν όλοι (όλοι...) να υποβαθμίσουν πρώτα - πρώτα το περιεχόμενο της αποκάλυψης. Ή και να μην ασχοληθούν καθόλου μ' αυτό. Λέγοντας μάλιστα ότι δεν πρόκειται παρά για τις γνωστές θέσεις του ΔΝΤ. Όμως κι αν οι θέσεις του ΔΝΤ είναι γνωστές, δεν παύουν να βρίσκονται εκτός πλαισίου. Να υπερβαίνουν (και να παραβιάζουν) τη συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού. Και βέβαια δεν ήταν διόλου γνωστή η μεθόδευση. Αυτή η πραγματικά σατανική μεθόδευση, η συνδυαζόμενη με το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο και με τους ως εκ τούτου πονοκεφάλους των Ευρωπαίων. Διότι περί αυτού πρόκειται.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, συγκεκριμένα, επέλεξε να εντρυφήσει στην... πρακτορική διάσταση της υπόθεσης, ως προς την πηγή της διαρροής. Υπαινισσόμενος καθαρά πως είναι η κυβέρνησηΤσίπρα που διέπραξε την υποκλοπή. Λες κι είναι κάτι που μπορεί κάποιος να ανιχνεύσει, να πιστοποιήσει και να τεκμηριώσει. Ή λες και κάτι τέτοιο, και αν ίσχυε, αλλοιώνει το περιεχόμενο της συνομιλίας των στελεχών του ΔΝΤ ή τους δίνει συγχωροχάρτι. Ενώ στη συνέχεια φρόντισε να επαναλάβει πλήρες το γνωστό ρεπερτόριο, για την κυβερνητική ανεπάρκεια και για την ανάγκη κυβερνητικής αλλαγής. Κι από την άλλη άφησε ασύδοτο τον αντιπρόεδρό του Άδωνι Γεωργιάδη, να παραληρεί από κανάλι σε κανάλι! Από 'κει και πέρα, η Φώφη Γεννηματά στο όλο θέμα είδε την ανάγκη για σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ευθύνης! Ο Σταύρος Θεοδωράκης διεπίστωσε ότι η κυβέρνηση Τσίπρα κυνηγάει φαντάσματα, δεν διαπραγματεύεται, αλλά και δεν συναινεί στις δέουσες μεταρρυθμίσεις! Ο Βασίλης Λεβέντης το θεώρησε ως ευκαιρία για να ζητήσει Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών και βέβαια να επαναλάβει το πάγιο αίτημά του για οικουμενική! ΟΔημήτρης Κουτσούμπας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ΔΝΤ, οι Ευρωπαίοι αλλά και ο Τσίπρας βλάπτουν εξίσου τη χώρα! Τα ίδια πάνω - κάτω, με δικά του λόγια, και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης!

Α, ναι, οι περισσότεροι των ως άνω έσπευσαν περιχαρείς να θριαμβολογήσουν με την ιταμή απάντηση της Κριστίν Λαγκάρντ στην επιστολή του Έλληνα πρωθυπουργού. Και, με τον τρόπο τους, να την προσυπογράψουν.

Κάπως έτσι αντελήφθησαν την ευθύνη και τον ρόλο τους τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι ηγεσίες τους. Έτσι ακριβώς. Επί ενός ζητήματος που άπτεται της ίδιας της εθνικής αξιοπρέπειας.

Η κυβέρνηση κατήγγειλε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι ταυτίζεται με το ΔΝΤ, βάζοντας πλάτη στις επιδιώξεις του. Δε βαριέστε, αν επρόκειτο περί αυτού, θα είχαμε να κάνουμε με πολιτική επιλογή. Κακή, ψυχρή, ανάποδη, ανορθόδοξη, όμως επιλογή. Εδώ πρόκειται για καταφανή αμηχανία απέναντι σε ένα θέμα που τους ξεπερνούσε και που, γι' αυτό, τους αιφνιδίασε. Και μπροστά στο ενδεχόμενο να βγει η κυβέρνηση, με κάποιον τρόπο, ωφελημένη από τις εξελίξεις, αποφάσισαν να ακολουθήσουν την, για κείνους, πεπατημένη. Πυρ ομαδόν κατά του Τσίπρα.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα. Κι ακόμη μικροί, φοβισμένοι, εμπαθείς και ανίατα ιδεοληπτικοί. Η επιτομή της πολιτικής παρακμής...