Βουντού κατά της ανεργίας;

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ

Την προηγούμενη Κυριακή ολοκληρώθηκε η μακρά πεζοπορία από την Πάτρα στην Αθήνα. Με επικεφαλής τον δήμαρχο οι διαδηλωτές είχαν ένα και μόνο αίτημα. Μέτρα κατά την ανεργίας, που σημαίνει πολιτικές ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Ποιος και πώς μπορεί να δημιουργεί συνεχώς τις εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που έχει ανάγκη ο τόπος; Υποθέτω πως κάθε λογικός άνθρωπος θα απαιτούσε από την κυβέρνηση αναπτυξιακές πολιτικές, σταθερό οικονομικό περιβάλλον και κίνητρα για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων. Υποθέτω -επίσης-, μιας και τη διοργάνωση ανέλαβαν οργανώσεις προσκείμενες στο ΚΚΕ, ότι θα ήθελαν τις θέσεις εργασίας να τις δημιουργεί το κράτος, δηλαδή να έχουμε κρατική οικονομία, κάτι σαν σοσιαλισμό. Όμως, άλλες οι βουλές του ΚΚΕ και άλλες του εκλογικού σώματος.

ΠΑΜΕ όμως παρακάτω. Την προηγούμενη βδομάδα επίσης, διαδήλωσαν οι εργαζόμενοι στα λιμάνια. Αυτοί δεν είχαν αίτημα να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας. Το μοναδικό αίτημά τους ήταν να μείνει ο ΟΛΠ στην ευθύνη του Δημοσίου. Η διαδήλωση έλαβε χώρα λίγο πριν τις προγραμματισμένες υπογραφές με την κινεζική πλευρά στην οποία μεταβιβάστηκε το 67% του ΟΛΠ.

 Οι εργαζόμενοι στα λιμάνια επιθυμούν άραγε την αύξηση του εμπορευματικού όγκου και άρα περισσότερες θέσεις εργασίας; Μήπως το καθεστώς χαλαρής και ασφαλούς έως ασυδοσίας εργασίας με γρηγορόσημο βολεύει περισσότερο; Μήπως έρχονται οι Κινέζοι στον Πειραιά για να εκμεταλλευτούν τα στρατηγικά πλεονεκτήματα του λιμανιού, ως του πρώτου και μεγαλύτερου στην ευρωπαϊκή Μεσόγειο λιμένα, αμέσως μετά την έξοδο των πλοίων από το Σουέζ;

Η ΑΛΗΘΕΙΑ δυστυχώς είναι διαφορετική. Και η αλήθεια είναι ότι το κολοσσιαίο εμπόριο της Κίνας (και της Ασίας) με την Ε.Ε. χρειάζεται ένα καλό λιμάνι, από όπου θα μεταφορτώνεται και θα προωθείται στους προορισμούς του για πώληση. Οι Κινέζοι έρχονται στον Πειραιά μαζί με την τεράστια προίκα τους. Ξεχώρισαν τον Πειραιά επειδή έχει δυναμική προώθησης των εμπορευματοκιβωτίων τόσο προς τη δυτική όσο και προς την ανατολική Ευρώπη. Για να γίνει μάλιστα αυτό, θα χρειαστούν μεγάλες επενδύσεις και στα χερσαία δίκτυα μεταφοράς και ειδικά στον εγκαταλελειμμένο ελληνικό σιδηρόδρομο. Άρα θα χρειαστούν και εκεί νέες επενδύσεις με την ανάλογη αύξηση των θέσεων εργασίας. Με αυτά τα δεδομένα κρίνεις αν είναι αμοιβαία ωφέλιμη η συμφωνία. Αν διπλασιαστούν ή τριπλασιαστούν τα έσοδα, αυξάνονται αντίστοιχα και το δημόσιο μερίδιο και οι φόροι.

ΔΕΝ είναι όμως μόνον αυτή η πλευρά που έχει σημασία. Υπάρχουν και τα άπειρααντισταθμιστικού χαρακτήρα ωφελήματα για τις εξαγωγές των ελληνικών προϊόντων, ειδικά εκείνων που έχουν ξεχωριστή ονομασία προέλευσης ή έχουν σοβαρά πλεονεκτήματα σε σχέση με τα αντίστοιχα του παγκοσμίου εμπορίου. Όταν λοιπόν έχεις καλές σχέσεις με έναν γίγαντα και οι ποσότητες που έχεις να εξαγάγεις εκεί για το μέγεθος της κινεζικής αγοράς είναι τόσο μικρές ώστε σχετικά εύκολα μπορούν να απορροφηθούν. Για να κλείσεις όμως τέτοιου είδους συμφωνίες, χρειάζεται να έχεις σχέδιο και επιμονή. Επιπλέον υπάρχει η δυνατότητα από το Πεκίνο να επιλέξει για τα εκατομμύρια των Κινέζων τουριστών την Ελλάδα ως σημαντικό πολιτιστικό και τουριστικό προορισμό. Καταλαβαίνει κανείς για τι νούμερα μιλάμε;

ΜΕ ΛΙΓΑ λόγια, στον σημερινό κόσμο η συνεργασία δημοσίου και ιδιωτικού τομέα είναι η βάση της ανάπτυξης. Χωρίς αυτή τη συνεργασία, δηλαδή μόνο με ιδιωτικό τομέα ή μόνον με το γραφειοκρατικό και δυσκίνητο Δημόσιο, δεν υπάρχει δυνατότητα ανάπτυξης και αξιοποίησης του εθνικού πλούτου, των εκατοντάδων συγκριτικών πλεονεκτημάτων που διαθέτει η χώρα μας. Καλούνται λοιπόν οι εργαζόμενοι στα λιμάνια να απαντήσουν στους πεζοπόρους διαδηλωτές πως εννοούν την ανάπτυξη έστω στον δικό τους τομέα. Ποιοι και πώς θα δημιουργήσουν τις νέες θέσεις εργασίας που χρειάζεται ο τόπος; Υπάρχει παράδειγμα στον διεθνή χώρο, ως εναλλακτική λύση, που αξίζει τον κόπο να μελετηθεί; Και αν υπάρχει, ποιο είναι; Και αν υποθέσουμε ότι δεν δίνουμε τον Πειραιά στους Κινέζους και αυτοί αποφασίσουν να κάνουν επένδυση σε κάποιο λιμάνι της Ιταλίας, θα έχει ο Πειραιάς εργασία για όσους εργάζονται εκεί σήμερα, αν αφαιρεθεί όλο το μερίδιο των κινεζικών εμπορευμάτων; Η πολιτική όχι εμείς, οι άλλοι και όχι εδώ, αλλού, έχει βυθίσει τη χώρα στις συνθήκες της χρεοκοπίας που βιώνουμε σήμερα.