Γιάννης Κουτσοκώστας
Ο διάλογος είναι πραγματικός και έγινε την ώρα της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα. Τον αλίευσα σε ένα από τα κοινωνικά δίκτυα, που δεν αφήνουν τίποτα κρυφό. Ρωτάει η φίλη τον φίλο, φανατικό διαδηλωτή των «Παραιτηθείτε». Με αγωνία:
- Έχει κόσμο;
- Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς... παραπάνω, μωρό, δεν είμαστε...
- Αναρχικούς έχει;
- Όχι. Και αυτοί δεν θέλουν ούτε να μας φτύσουν... τίποτα, χάλια...
- Έλα, μη με δουλεύεις...
- Ορκίζομαι θα σου στείλω φωτό του Άδωνι. Θα δεις τη φάτσα του και θα καταλάβεις...
- Καλά - καλά σε πιστεύω... μη στέλνεις όμως, ιούς στο κινητό μου...
Τα είπαν όλα. Γιατί όντως η... πλατεία ήταν άδεια και αυτό που έγινε την Τετάρτη στο Σύνταγμα έμοιαζε περισσότερο με... συνάντηση συγγενών και φίλων παρά με συγκέντρωση, που -υποτίθεται - θα τάραζε τα νερά, θα προκαλούσε σεισμό στην κοινωνία και θα έτρεπε σε φυγή την κυβέρνηση. Φυσικά τίποτα από αυτά δεν έγινε. Αντίθετα το κίνημα των «Παραιτηθείτε», αντί να ταρακουνήσει την κυβέρνηση, μάλλον ταρακούνησε τους εμπνευστές του και όλους όσοι έσπευσαν να το σφιχταγκαλιάσουν ή ακόμα και να κρυφτούν πίσω του.
Ταρακούνησε, για την ακρίβεια προσέθεσε τριγμούς και πονοκεφάλους στον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος, υιοθετώντας τις αφελείς φαντασιώσεις του Άδωνι, περίμενε να αποτυπωθεί στη διαδήλωση ένα «πλειοψηφικό -όπως έλεγε- ρεύμα» κατά της κυβέρνησης.
Προσγείωσε όμως, κάπως απότομα είναι αλήθεια, και όλα εκείνα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού και της ΔΗΜ.ΑΡ., που εξαντλούν το αντιαριστερό μένος τους και σπαταλούν τα όποια δημοκρατικά τους αποθέματα στοιχημένοι πίσω από τις επιλογές και τις επιδιώξεις της Ν.Δ.
  Η ήττα του «κατσαρολισμού»
Έγινε και κάτι άλλο. Σοβαρό. Υπέστη μια πρώτη αλλά σημαντική ήττα και ο... κατσαρολισμός. Γενικώς. Και ο δεξιός αλλά και ο αριστερός. Και αυτός που εκφράζεται από το σκληρό πολιτικό - μιντιακό - οικονομικό σύστημα εξουσίας, το οποίο αντιμάχεται με πρωτοφανή οξύτητα μια εκλεγμένη κυβέρνηση της Αριστεράς. Αλλά και αυτός, που εκφράζεται από την «αριστερή αντιπολίτευση» η οποία αντιμάχεται με την ίδια ή ακόμα και μεγαλύτερη οξύτητα την ίδια κυβέρνηση της Αριστεράς, και μάλιστα στο όνομα μιας απροσδιόριστης «αριστερής καθαρότητας».
Αυτός που τα «βλέπει» όλα «στημένα» αλλά δεν βλέπει το προφανές και δεν απαντάει στο αυτονόητο: Αν «το παιχνίδι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο», τότε προς τι όλη αυτή η άγρια και εκτός ορίων και αρχών σύγκρουση; Αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παίζει -όπως λένε- το παιχνίδι ντόπιων και ξένων αφεντικών, το λογικό θα ήταν τα «αφεντικά» να τη στηρίζουν ή να την ανέχονται και όχι να προσπαθούν να τη ρίξουν με νύχια και με δόντια. Και με τις... κατσαρόλες.
Η παράσταση «Παραιτηθείτε» δεν έκοψε τα αναμενόμενα εισιτήρια γιατί δεν μπόρεσε να συγκινήσει το ακροατήριο. Οι «υποψήφιοι θεατές» είναι οργισμένοι, απογοητευμένοι, ανυπόμονοι, αλλά δεν είναι λωτοφάγοι. Κάποιοι τους καλούσαν να πλημμυρίσουν το Σύνταγμα και να γίνουν οι "ρομφαιοφόροι τιμωροί των καταδρομέων καταληψιών της εξουσίας, οι ρομφαιοφόροι τιμωροί των επιβητόρων της κοινωνίας...».
Τελικά, τζίφος. Οι... τιμωροί δεν πήγαν στο ραντεβού και οι... ρομφαίες έμειναν στα χέρια του Άδωνι, του Μιλτιάδη, των Τζήμερων, του Τατσόπουλου και των άλλων παιδιών. Οι πολίτες δεν συγκινήθηκαν από τη βιασύνη του Κυριάκου και η ρεβάνς του δεν έδειξε να τους αφορά.
Η επιχείρηση «Παραιτηθείτε» απέτυχε για μερικούς απλούς και συγκεκριμένους λόγους:
ΠΡΩΤΟΝ, γιατί η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνον ως φάρσα ή ως τραγωδία. Και ευτυχώς στην προκειμένη περίπτωση η επανάληψη έμοιαζε περισσότερο με... φάρσα. Το ορίτζιναλ κίνημα των Αγανακτισμένων, που ξέσπασε το 2011-2012, ήταν ένα σχεδόν πανευρωπαϊκό λαϊκό κίνημα, είχε ρίζες στις πλατείες και τους δρόμους, ήταν κίνημα αλληλεγγύης και αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, που άρχισε να σαρώνει την Ευρώπη. Και ένα τέτοιο κίνημα δεν αντιγράφεται και δεν κληρονομείται.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, τέτοιας μορφής κινήματα δεν παραγγέλλονται, δεν παρασκευάζονται στα πολιτικά και μιντιακά εργαστήρια, δεν δουλεύουν με σπόνσορες. Δεν λειτουργούν όμως και ως... φύλο συκής για πολιτικές, ιδεολογικές και οργανωτικές ανεπάρκειες. Κανενός. Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν όσο τα παράγουν οι κοινωνίες και οι ανάγκες των πολλών.
ΤΡΙΤΟΝ, καμία κυβέρνηση ποτέ και πουθενά δεν παραιτείται από μια συγκέντρωση, όσο μεγάλη και αν είναι. Και καμία κυβέρνηση δεν πέφτει αν προηγουμένως δεν έχει διαμορφωθεί μια ώριμη, αξιόπιστη και σοβαρή εναλλακτική λύση. Και τέτοια δεν υπάρχει. Αν ήταν ώριμη και σίγουρη η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν θα κρυβόταν πίσω από τις γραφικότητες του Συντάγματος. Αν ήταν αξιόπιστη, θα είχε να προτείνει ένα σοβαρό σχέδιο για το παρόν και το μέλλον της χώρας. Και αν ήταν σοβαρή, αντί να γίνει πολιτικός σπόνσορας των «Παραιτηθείτε», θα επέλεγε να γίνει κήρυκας των «Συνεννοηθείτε». Και δεν θα μετέτρεπε ένα μεγάλο συντηρητικό κόμμα σε κόμμα - ακόλουθο αλλότριων συμφερόντων και επιδιώξεων.
  Το μήνυμα για την Αριστερά
Όλα καλά λοιπόν για την κυβέρνηση και την Αριστερά; Μπορεί να χαίρεται γιατί η... πλατεία ήταν άδεια; Μπορεί, αλλά για λίγο. Μπορεί να πανηγυρίζει γιατί δεν απειλείται άμεσα η σταθερότητά της; Κάθε άλλο. Μπορεί να εφησυχάζει και να χαλαρώνει γιατί απλά έχει πολιτικό ορίζοντα, χρονικά περιθώρια να εξαντλήσει τη θητεία της και μια συμπαγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία; Ασφαλώς όχι.
Γιατί για την Αριστερά τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η Ευρώπη αλλάζει, αλλά κανείς δεν ξέρει προς τα πού. Μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία, τίποτα δεν θα είναι ίδιο, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης και η απελευθέρωση της δόσης από τους δανειστές, δεν έλυσαν τα προβλήματα, απλώς άνοιξαν δυνατότητες για τη χώρα και την κυβέρνησή της, η οποία μέχρι τώρα «έπαιζε άμυνα» και την έπαιζε καλά.
Τώρα πρέπει να περάσει και στην επίθεση. Να ανοιχθεί στο πέλαγος των προβλημάτων, να κολυμπήσει στα βαθιά και να δώσει λύσεις. Όχι απλώς να περιγράψει, αλλά να υλοποιήσει το δικό της σχέδιο για την ανάκαμψη της οικονομίας, την προστασία των αδυνάτων, τον προοδευτικό εκσυγχρονισμό και τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα. Αυτή είναι η πραγματική ώρα της Αριστεράς και αυτή η ευκαιρία της. Και πρέπει να την πιάσει από τα μαλλιά. Μπορεί να τα καταφέρει. Και αν το κάνει, καμία πλατεία δεν θα γεμίσει. Εναντίον της.