Τώρα αρχίζει το ματς

     

Του Γιάννη Κουτσοκώστα

          Τα φέραν από δω, τα φέραν από κει και τελικά κατάφεραν -έστω και στο παραπέντε- να δώσουν ενδιαφέρον στην παρτίδα, να ζωντανέψουν το πολιτικό «παιχνίδι» και να χαράξουν νέες, πιο ευδιάκριτες γραμμές στην πολιτική αντιπαράθεση. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ., όπως και να τη δει κανείς, είναι μια εξέλιξη που διαφοροποιεί τα δεδομένα και υπό προϋποθέσεις μπορεί να σηματοδοτήσει ότι έφθασε επιτέλους το τέλος της μεταπολίτευσης. Αλλά αυτό μόνο συμβολική σημασία έχει.

          Η ουσία βρίσκεται αλλού. Η κρίση αποκάλυψε πολλά και αποκαθήλωσε ακόμα περισσότερα. «Ξεγύμνωσε» και τη Ν.Δ. φέρνοντας στο φως το πραγματικό της πρόβλημα, που δεν ήταν τόσο πρόβλημα ηγεσίας αλλά πρόβλημα πολιτικής, ιδεολογικής φυσιογνωμίας και στρατηγικής. Αυτή ήταν που οδηγούσε το κόμμα της συντηρητικής παράταξης να ταλαντεύεται και να... αλληθωρίζει ανάμεσα στον ακροδεξιό, τον δεξιό και τον νεοφιλελεύθερο... λαϊκισμό.

          Τώρα τα πράγματα αλλάζουν. Μετά από πολύμηνη διελκυστίνδα και μετά από μια μαεστρικά ενορχηστρωμένη καμπάνια, οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. επέλεξαν τελικά για την ηγεσία ένα παιδί από... τζάκι, χωρίς ηγετικές προδιαγραφές αλλά με διακριτό πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα στην παράταξη. Αδιαφόρησαν για τον θορυβώδη αλλά και ακραία δεξιό Άδωνι, παρέκαμψαν τον νεαρό αλλά και άχρωμο Τζιτζικώστα, αγνόησαν ακόμα και τον εκλεκτό του καραμανλισμού Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Και εκτόξευσαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη από αουτσάιντερ σε νικητή των εσωκομματικών εκλογών για την ηγεσία. Φυσικά και δεν πρόκειται για καμία «εξέγερση» των «γαλάζιων» πληβείων, ούτε για τυχαία εξέλιξη.

Κυριάκος: ο κατάλληλος άνθρωπος

          Πρόκειται για συνειδητή, ιδεολογικά καθαρή και ταξικά προσδιορισμένη επιλογή, η οποία -αν μη τι άλλο- δείχνει ότι ο πραγματικός «βασικός μέτοχος» του κόμματος αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα. Να σκληρύνει το «παιχνίδι» τώρα, που ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ... μοιάζουν στριμωγμένοι στα σκοινιά. Και όχι αύριο, όπως θα ήθελε και σχεδίαζε ο Καραμανλής, ο οποίος αποδείχθηκε τελικά... μικρομέτοχος στο κόμμα και την παράταξη.

          Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέχθηκε τελικά ως ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Είναι νέος, μορφωμένος, με σπουδές στο Χάρβαρντ και στο Στάντφορντ. Σχετικά νέος και από μεγάλο... τζάκι στην πολιτική -είναι αλήθεια - προσπάθησε πολύ να αυτονομηθεί και να ξεφύγει από τη βαριά σκιά του οικογενειακού ονόματος. Δεν είναι αυτό που λέμε «λαϊκός άνθρωπο». Αλλά είναι σίγουρα πολιτικός χαμηλών τόνων, ο οποίος εξελίχθηκε όμως σε έναν από τους πλέον καθαρόαιμους, μέχρι λαϊκισμού, νεοφιλελεύθερους πολιτικούς, με άποψη, πρόγραμμα και σχέδιο.

          Γι' αυτό και έχει αναδειχθεί ως το «καλό παιδί» των "Financial Times" και της "Handelplastt" και ο «αγαπημένος υπουργός» της τρόικας και των Βρυξελλών. Και... διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, που θα 'λεγε και ο πατήρ Μητσοτάκης. Ο υιός Κυριάκος ως υπουργός των κυβερνήσεων Σαμαρά είχε αναλάβει και έφερε εις πέρας πολλές και... επικίνδυνες αποστολές. Δοκιμάστηκε με... επιτυχία στο καμίνι της... ταξικής πάλης και του αγώνα εναντίον καθαριστριών, δημοσίων υπαλλήλων και λοιπών... λαϊκιστικών δυνάμεων.

Ταραχή, φόβος και διαγραφές σε ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι

          Αυτός είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η εκλογή του «τακτοποιεί» κάπως το ιδεολογικό τραμπάλισμα της Ν.Δ., η οποία επιστρέφει στην κοίτη του νεοφιλελευθερισμού και το πολιτικό κέντρο βάρος της μετατοπίζεται από τη λαϊκή Δεξιά προς τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του. Συντονίζεται απολύτως και ιδεολογικά με τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης και ο σκληρός πυρήνας των δανειστών αποκτά έναν καθαρό πολιτικό και ιδεολογικό σύμμαχο στο εσωτερικό της χώρας. Το τι είδους «ορέξεις» θα ανοίξει αυτή η νέα πραγματικότητα στα νεοφιλελεύθερα ιερατεία των Βρυξελλών και του ΔΝΤ θα φανεί σύντομα και καθαρά.

          Προς το παρόν, το μόνο σίγουρο είναι ότι το τοπίο έχει αλλάξει. Ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Για τον ίδιο τον νέο αρχηγό της Ν.Δ., ο οποίος καλείται να διαχειριστεί φατρίες και πικρίες και να προσαρμόσει τον γερασμένο πολιτικό και οργανωτικό μηχανισμό του κόμματος στα δεδομένα της δικής του εποχής χωρίς αμφισβητήσεις και κραδασμούς. Τα δύσκολα ήρθαν ήδη για τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης.

          Οι αναταράξεις είναι φανερές και δημόσιες για το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και τους... Λεβέντες, βλέπουν και φοβούνται ότι ο Κ. Μητσοτάκης θα εισβάλει στον ζωτικό τους χώρο και θα τους αφαιρέσει το... οξυγόνο, που τους κρατούσε στη ζωή. Αναμενόμενο. Γιατί τα κόμματα αυτή... γοητευμένα από τις σειρήνες του νεοφιλελευθερισμού, θόλωσαν την εικόνα τους, έχασαν τον πολιτικό τους προσανατολισμό και τα κοινωνικά τους ερείσματά και τώρα βλέπουν να χάνουν και το... έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ

          Αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ οι εξελίξεις προσθέτουν δυσκολίες αλλά και προκλήσεις. Δυσκολίες, που προέρχονται από την ολοένα και αυξανόμενη σκλήρυνση της στάσης των δανειστών, που φαίνεται ήδη στον ορίζοντα. Αλλά και προκλήσεις που προέρχονται από την αντιφατική υποχρέωση να εφαρμόζει με τη μεγαλύτερη δυνατή ευαισθησία σκληρές αλλά και «ξένες» προς την Αριστερά πολιτικές. Και σταδιακά να αντιστρέφει αυτό το ισοζύγιο υπέρ των πολλών, χωρίς να χάνει εν τω μεταξύ την επαφή, τη στήριξη ή ακόμα και την ανοχή των κοινωνικών στρωμάτων, που τον έφεραν στην εξουσία.

          Η εξίσωση είναι δύσκολη, η «μάχη» σκληραίνει. Γίνεται αδυσώπητη αλλά και συναρπαστική. Είναι μάχη μεταξύ ιδεών και μάχη μεταξύ συμφερόντων. Μάχη των κοινωνικών ιδεών με τις ιδέες των αγορών. Του «δημοσίου» εναντίον του «ιδιωτικού». Της ανάγκης των πολλών εναντίον της δύναμης των λίγων. Από το αποτέλεσμα αυτής της «μάχης» θα κριθούν πολλά για το παρόν και το μέλλον. Γι' αυτό και θα είναι συναρπαστική.