Η σιωπηλή πλειοψηφία της κοινωνίας

 Του Ηλία Τζαννετουλάκου

Επιχειρηματίας-Πολιτικός αναλυτής

Μέλος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς

Την Τρίτη το βράδυ, στην συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως, σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, που διεξήχθη στην Ελληνική βουλή, με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, είδαμε-ακούσαμε για πρώτη φορά να τοποθετείται ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κος Κυριάκος Μητσοτάκης.

Δεν θα σταθώ σε όλα όσα είπε ο κ.Μητσοτάκης, παρά θα επισημάνω, συγκεκριμένες του αναφορές, που νομίζω πως έχει αξία, να προσεχθούν.

Η προσωπική του αναφορά στον Τάσο Γιαννίτση, υπουργού Εργασίας και κοινωνικών ασφαλίσεων, της κυβέρνησης Σημίτη, και στην τότε πρόταση του για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση.Μια μεταρρυθμιστική πρόταση που βασιζόταν στην έκθεση του καθηγητή Σπράου.

Η γενναία αυτή κίνηση του κ.Μητσοτάκη, γενναία και πρωτοφανής στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα, (όπως χαρακτηρίστηκε από πρώην και νυν στελέχη της κεντροαριστεράς, του λεγόμενου μεταρρυθμιστικού κέντρου), ήταν άραγε, μια παραδοχή της τότε λανθασμένης κατά τον κ.Μητσοτάκη στάσης της Ν.Δ στο ζήτημα;

Ήταν κλείσιμο ματιού προς τους κεντρώους μεταρρυθμιστές που αμφιταλαντεύονται; ;

 Ίσως να ήταν και τα δύο.

Η κα ‘Αννα Διαμαντοπούλου ήταν η πρώτη που έσπευσε να χαιρετήσει την αναφορά αυτή και το mea culpa του κ.Μητσοτάκη.

Το έκανε μάλιστα, μέσω tweet, πριν ακόμα ο κ.Μητσοτάκης αποχωρήσει από το βήμα, πριν το τέλος της αρχικής του τοποθέτησης.

Προς τι η βιασύνη;

Απορίας άξιον, όταν και ο πρόεδρος του Σύριζα και πρωθυπουργός, κ.Αλέξης Τσίπρας έχει εκφραστεί στο παρελθόν με σκεπτικισμό, όσων αφορά και την στάση της τότε Ριζοσπαστικής-Ανανεωτικής αριστεράς στο ζήτημα.

Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη από τον Σημίτη ή τον Γιαννίτση, όπως πρότεινε ο Νάσος Αθανασίου.

Θα ήταν οξύμωρο να δεχτούμε, πως εμπόδισε η αριστερά μια «αποφασισμένη» κυβέρνηση, που σε περίοδο ανάπτυξης και όχι ύφεσης, θέλησε να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό.

Μια κυβέρνηση που λίγο πριν τζόγαρε τα αποθεματικά των ταμείων στο Χρηματιστήριο.

Αυτό, που θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε, είναι να επεξεργαστούμε την έκθεση Σπράου, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα.

Κάτι που έχω την εντύπωση πως γίνεται.

Δεν θα μείνω όμως στην αναφορά του νέου αρχηγού της Ν.Δ στον Τάσο Γιαννίτση, ούτε στην χωρίς μέτρο καταστροφολογία ή την προσπάθεια αποδόμησης μιας νομίμου εκλεγμένης κυβέρνησης που κέρδισε δύο εκλογικές αναμετρήσεις σε διάστημα δέκα μηνών.

Μιας κυβέρνηση της οποίας η πρόταση υπερίσχυσε και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, με μεγάλη πλειοψηφία.

Δεν θα μείνω ούτε στην προφανώς εσκεμμένη παράληψή του να αναφερθεί στην δευτερολογία του στους πενήντα έναν, μετακλητούς υπαλλήλους του γραφείου του την περίοδο που ήταν υπ.Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Δεν μπήκε καν στον κόπο να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Η σιωπή, είναι και ενοχή;

Θα μπορούσε.

Δεν θα μείνω, ούτε σ’αυτό.

Η μόνη πολιτική δύναμη, η οποία προσυπέγραψε τα λεγόμενα Μητσοτάκη, ήταν το Ποτάμι.

Το έκανε δια στόματος Σταύρου Θεοδωράκη.

Ο κ.Θεοδωράκης έριξε όλες τις ευθύνες στην Αριστερά, για την τότε αποτυχημένη προσπάθεια μεταρρύθμισής του ασφαλιστικού.

Επιτέθηκε με μίσος στην αριστερά, γιατί ένα νέο παιδί, εξέφρασε, ίσως με λάθος τρόπο, την αγανάκτηση του, απέναντι στις συκοφαντίες για εκείνον και την οικογένεια του.

Δεν θα μιλήσω εγώ για τον γραμματέα της Νεολαίας Σύριζα, δεν τον γνωρίζω.

‘Έχω δικαίωμα όμως να πω , πως ο φθόνος και το ταξικό μίσος, βρήκαν θιασώτη των ιδανικών τους στο πρόσωπο του κ.Θεοδωράκη.

Γιατί, τι μας είπε με λίγα λόγια ο αρχηγός του Ποταμιού.

Μας είπε πως δεν είναι σίγουρος πως έβγαλε τα χρήματα του ο πατέρας του κ.Σχινά-Παπαδόπουλου.

Μας είπε, πως η Αριστεροί στην ζωή τους δεν έχουν δικαίωμα να αγοράσουν ένα καλό αυτοκίνητο και περισσότερο προέτρεψε όλους τους έλληνες γονείς, κυρίως τους αριστερούς να μην δίνουν στα παιδιά τους, τα αυτοκίνητα τους.

Τι και αν οι παππούδες μας πολέμησαν μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ, τι κ’αν υπέστησαν, εξορίες, βασανισμούς και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Τι και αν μια ζωή έζησαν κυνηγημένοι,στο περιθώριο.

Τι κ’αν βρίσκονται θαμμένοι, ποιος ξέρει που..

Εμείς κατά την δική του/τους λογική πρέπει να έχουμε την ίδια τύχη με αυτούς, να ζήσουμε στο περιθώριο, να μην ευημερήσουμε, μόνο και μόνο επειδή είμαστε τα παιδιά τους, επειδή είμαστε τα εγγόνια τους.

Αυτά μας είπε ο μεταρρυθμιστής δεξιός, κ.Θεοδωράκης.

Δεν θα μείνω όμως σε όλα αυτά, ούτε στην ομολογία του κ.Μητσοτάκη, στον εναγκαλισμό του με την στοχευμένη  παραπληροφόρηση.

Ø  Στο πως ωμά και ανερυθρίαστα συντάχθηκε με δημοσίευμα Αθηναϊκής εφημερίδας, γνωστών συμφερόντων, η οποία προηγουμένως έχει ζητήσει συγγνώμη από τον νυν αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης Γιώργο Κατρούγκαλο, για τις αναλήθειες και τις υπερβολές που εμπεριείχε το άρθρο, που δέχτηκε ως αληθινό ο κ.Μητσοτάκης.

Θα μπορούσα να μείνω σε όλα αυτά, που την Τρίτη το βράδυ, για ακόμα μια φορά κατήργησαν την λογική και εκτροχίασαν τον πολιτικό διάλογο.

Την λογική όσων, ρομαντικά επιμένουν να θέτουν τον άνθρωπο στο προσκήνιο και όχι τις αγορές και τις ανάγκες τους.

Ακόμα και γ’αυτό κατηγορούν την Αριστερά.

Ωμά και ανερυθρίαστα.

Μας είπαν μάλιστα πως η όποια αναδιανομή πλούτου, καθιστά τους φτωχούς τεμπέληδες, δεν τους ενεργοποιεί τους αποκόβει από κάθε συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία.

Να γιατί, κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και ασχολείται με την πολιτική και την οικονομία, οφείλει να διαβάσει Μάρξ.

Ο Νορμπέρτο Μπόμπιο, στο βιβλίο του «Δεξιά και Αριστερά» μας θυμίζει πως, η εννοιολογική αντίθεση ανάμεσα σε Δεξιά και Αριστερά δεν έχει αχρηστευθεί, αλλά συνεχίζει να μεταφέρει αξίες και περιεχόμενα της πολιτικής που είναι σημαντικά και ανεξάλειπτα. Στην καρδιά της διάκρισης -αυτή είναι η κεντρική θέση του Μπόμπιο- υπάρχει μια αντίθετη στάση απέναντι στην ιδέα της ισότητας.

Αυτό που ορίζει μια δεξιά επιλογή, υποστηρίζει ο Μπόμπιο, είναι η πεποίθηση ότι οι κοινωνικές ανισότητες όχι μόνο δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαλειφθούν, αλλά και ευνοούν την τάξη και την ανάπτυξη μιας πολιτικής κοινότητας. Αντίθετα, μια αριστερή στάση χαρακτηρίζεται ουσιαστικά από το γεγονός ότι αποβλέπει στην ισότητα ή τουλάχιστον ότι παλεύει για να περιοριστούν και να συγκρατηθούν οι παράγοντες που τροφοδοτούν την ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων.

Μ’αυτά και μ’αυτά θα μείνω, τελικά, σε αυτό που εγώ θεωρώ το πιο σημαντικό όσων ακούστηκαν την Τρίτη το βράδυ στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Είναι η απίθανη δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, “εμείς είμαστε με την σιωπηλή πλειοψηφία της κοινωνίας”.

Γλώσσα λανθάνουσα;

Ας προσπαθήσουμε να εισχωρήσουμε στον εγκέφαλο του Κ.Μητσοτάκη, όταν αυτός δεν του έδωσε την  σωστή εντολή, και δυστυχώς η γλώσσα δεν υπάκουσε.

Ας δεχτούμε την ρητορική της Ν.Δ περί κοινωνικού αναβρασμού, που έχει προέλθει αποκλειστικά από την διαχείριση του ενός χρόνου κυβέρνησης, με κορμό την Αριστερά και την υποταγή της άνευ όρων, στο καταστρεπτικό τρίτο μνημόνιο.

Ας δεχτούμε καλοπροαίρετα πως δεν ξέρει τι λέει ο Μπόμπιο, και πως η Ελληνική Δεξιά, έχει ως στόχο την υπεράσπιση των αδυνάτων, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την ισότητα.

Ποια είναι η «σιωπηλή πλειοψηφία της κοινωνίας» άραγε ;

Ποιά η «σιωπηλή πλειοψηφία της κοινωνίας» που σωπαίνει. Σωπαίνει μέσα στον ορυμαγδό που έχει φέρει η αμαρτωλή κυβέρνηση της Αριστεράς;

Γιατί σιωπά;

Είναι όσοι δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις και εύκολα τους προσαρτούν στους «δικούς» τους;

Σωπαίνουν, αλλά βράζουν;

Μήπως, όσοι ακόμη δεν έχουν εκδηλώσει την κρυμμένη τους χαρά για την αλλαγή ηγεσίας της Ν.Δ;

Μήπως υπάρχει περίπτωση να είναι όσοι δεν στηρίζουν τον Σύριζα, και ακόμη περιμένουν; Του έχουν δώσει, εκτεταμένη περίοδο χάριτος.

Εύκολα προκύπτει, πως ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με το άγχος του πρωτοεμφανιζόμενου, σε μια στιγμιαία εγκεφαλική αντίδραση, που του δημιούργησε σύγχυση, του έλυσε την γλώσσα, είπε μια μεγάλη αλήθεια.

ü  Μας είπε ξεκάθαρα πως η Δεξιά ταυτίζεται με τους λίγους αυτού του τόπου, που δημιουργούν την πλειοψηφία της ισχύς του χρήματος, χωρίς να πιστεύουν ότι έχουν καμία υποχρέωση στο κράτος.

ü  Για μια Μαφία δηλαδή.

ü  Μια πλειοψηφία που μας καταδυναστεύει σιωπηλά.

ü  Η κατά τον κ.Μητσοτάκη, «σιωπηλή πλειοψηφία της κοινωνίας»…

ü  Μια πλειοψηφία, που βολεύεται, μόνο με το δόγμα της νεοφιλελεύθερης λιτότητας.

ü  Κάθε παρεκτροπή από το άρμα του άκρατου καπιταλισμού συνιστά αδίκημα.

Γ’αυτή του την μεγάλη αλήθεια, η Αριστερά πρέπει να ευγνωμονεί τον νέο αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Το αντίθετο θα ήταν αχαριστία…

Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε…

Τάσος Λειβαδίτης