Χρήστος Παναγής, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αντέχει, πορεύεται με σχέδιο, κρατάει ζωντανές τις ελπίδες και τις προσδοκίες του κόσμου. Στην Ευρώπη φουντώνουν οι αντιθέσεις ανάμεσα στα διευθυντήρια και στους λαούς. Είναι η ώρα να παλέψουμε πιο δυνατά, να αλλάξει η Ευρώπη.
Αρκεί να προχωρήσουμε όπως πριν, να αφεθούμε στη δύναμη της αδράνειας και με φτιασιδώματα να συνεχίσουμε; Αρκεί ότι για πολλούς αποτελούμε τη μοναδική δυνατότητα για διέξοδο κι ότι οι εσωτερικοί αντίπαλοι είναι απαξιωμένοι κι αναξιόπιστοι;
Είναι τρεις οι δρόμοι: αυτός της ήττας, της παραίτησης και της επιστροφής του παλιού στα πράγματα, που δεν έχει αύριο. Ο άλλος, της λίγο διαφορετικής διαχείρισης των πραγμάτων, δρόμος χωρίς ορίζοντα, που μας γυρνάει στα ίδια. Μόνη διέξοδος ο δρόμος των τομών, του μετασχηματισμού, των μεγάλων αλλαγών. Ο δρόμος της δουλειάς, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της διαφάνειας, ο δρόμος που οδηγεί στην άρση της επιτροπείας και στην ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη.
Για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ:
Ας φανταστούμε μια ιδεατή κατάσταση. Τα μέλη της κυβέρνησης, στρατευμένα άξια στελέχη κορυφής στον μεγάλο αγώνα. Με συλλογική λειτουργία, εμπιστοσύνη, συνεργατικότητα, με αξιοκρατικές επιλογές, σταθμίζουν, συμφωνούν, υπηρετούν το κοινό πολιτικό σχέδιο, με ενιαία εκφώνηση και πράξη, αποτελεσματικά.
Μπορούμε σε αυτήν την ιστορική περίοδο, με όλα αυτά τα μεγάλα που έχουμε αναλάβει, με τις προσδοκίες ενός λαού να περιμένουν δικαίωση σε μια χώρα ρημαγμένη, να λειτουργήσουμε με χαμηλότερη ποιότητα και ταχύτητες;
Πόσο απέχουμε από αυτήν την ιδανική κατάσταση πνευμάτων, δυνατοτήτων και λειτουργίας; Αν απέχουμε αρκετά, πώς θα φροντίσουμε να φτάσουμε κοντά σ' αυτήν άμεσα; Υπηρετούμε, αφιερωμένοι όλοι, το κοινό σχέδιο, με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση, από όποια θέση κι αν βρεθούμε, μπροστά ή στα μετόπισθεν, στα ρετιρέ ή στα ισόγεια;
Για το κόμμα μας:
Όπως πήγαινε, δεν πάει. Χρειάζεται σοκ φρεσκάδας, αλλαγές, εμπνευσμένες παρεμβάσεις, μαζικότητα, άλλος αέρας. Έρχεται τέτοιος αέρας από τα προσυνεδριακά κείμενα; Μια απλή επικαιροποίηση θα αρκούσε σε μια κανονικότητα· αλλά τώρα που χρειαζόμαστε ώθηση, έμπνευση; Πώς ανοίγει η συζήτηση για την Αριστερά του 21ου αιώνα για την Ελλάδα που θέλουμε και μας αξίζει; Τι άλλαξε στη σκέψη, στα δεδομένα, στη στρατηγική, στους στόχους μας; Πώς είναι η κοινωνία σήμερα, στη χώρα, στον κόσμο; Ποια τα νέα επίδικα, οι προτεραιότητες; Η πράξη έχει ξεκινήσει και θέλει δίπλα της τη θεωρία. Μια θεωρία πολιτική, προγραμματική, που να μπορεί να εμπνεύσει, που να απαντάει από το τώρα στις προσδοκίες του κόσμου και να μην απευθύνεται μόνο στους μικρόκοσμους και στα δικά μας όνειρα.
Οργανωτικά του κόμματος:
Τα λέει ο κόσμος στις Ο.Μ.
1ον) Τι θα γίνει με τις τάσεις, θα τολμήσουμε;
Είναι βέβαιο ότι το να φτιάξεις το κόμμα, το νέο, το μαζικό, το ανοιχτό, το δημοκρατικό που λέμε πως θέλουμε και που απαιτούν οι καιροί, με τις τάσεις, δηλαδή τους μηχανισμούς, με τα γνωστά χαρακτηριστικά σε λειτουργία, δεν γίνεται. Δεν θα φτιάξουμε κόμμα και θα μείνουμε με τις τάσεις. Η πλειονότητα των μελών και των φίλων είναι ατασικοί. Θα τους ακούσουμε; Ας βγουν οι τάσεις έξω από το κόμμα, να λειτουργήσουν ως ινστιτούτα, ρεύματα ιδεών. Να φτιάξουμε το κόμμα των μελών και να είμαστε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Τελεία.
2ον) Πώς θα φτάνει η φωνή των μελών και των φίλων προς τα πάνω; Χρειάζεται να βρούμε συγκεκριμένο οργανωτικό τρόπο, με ανάληψη ευθύνης από στελέχη μας που να μαζεύουν, να κωδικοποιούν, να μεταφέρουν τις προτάσεις, τις γνώμες.
3ον) Το κακό μας χούι της «εκλογής» μελών, οργάνων. Στη βάση του κόμματος η πλειονότητα είναι ατασική. Ανεβαίνοντας προς τα πάνω λιγοστεύουν οι ατασικοί, στην Κ.Ε. τους ψάχνεις με το κιάλι, στην Π.Γ. δεν υπάρχουν. Θα σταματήσουμε την αντιδημοκρατική και προσβλητική κατάσταση με τις λίστες - χαρτάκια των διευθυντηρίων των ομάδων - τάσεων όπου τελικά περισσότερο γίνεται ορισμός παρά εκλογή; Θα είναι βήμα προς την αξιοκρατία, την έκφραση της βούλησης της βάσης και ήττα των μηχανισμών. Θα τολμήσουμε το αυτονόητο;
Είμαστε ό,τι πιο αριστερό και ριζοσπαστικό μπόρεσε να υπάρξει εντός πεδίου πραγματικής ζωής και καθοριστικής παρέμβασης στα πράγματα, σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες οικονομικού πολέμου στη χώρα. Είναι μεγάλης εμβέλειας, κρίσιμο και ιστορικό το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζονται διορθώσεις, αλλαγές με τόλμη σε αντιλήψεις, πρόσωπα, καταστάσεις, παντού, για να προχωρήσουμε πολύ καλύτερα, πιο αποτελεσματικά, πιο γρήγορα.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αντέχει, πορεύεται με σχέδιο, κρατάει ζωντανές τις ελπίδες και τις προσδοκίες του κόσμου. Στην Ευρώπη φουντώνουν οι αντιθέσεις ανάμεσα στα διευθυντήρια και στους λαούς. Είναι η ώρα να παλέψουμε πιο δυνατά, να αλλάξει η Ευρώπη.
Αρκεί να προχωρήσουμε όπως πριν, να αφεθούμε στη δύναμη της αδράνειας και με φτιασιδώματα να συνεχίσουμε; Αρκεί ότι για πολλούς αποτελούμε τη μοναδική δυνατότητα για διέξοδο κι ότι οι εσωτερικοί αντίπαλοι είναι απαξιωμένοι κι αναξιόπιστοι;
Είναι τρεις οι δρόμοι: αυτός της ήττας, της παραίτησης και της επιστροφής του παλιού στα πράγματα, που δεν έχει αύριο. Ο άλλος, της λίγο διαφορετικής διαχείρισης των πραγμάτων, δρόμος χωρίς ορίζοντα, που μας γυρνάει στα ίδια. Μόνη διέξοδος ο δρόμος των τομών, του μετασχηματισμού, των μεγάλων αλλαγών. Ο δρόμος της δουλειάς, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της διαφάνειας, ο δρόμος που οδηγεί στην άρση της επιτροπείας και στην ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη.
Για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ:
Ας φανταστούμε μια ιδεατή κατάσταση. Τα μέλη της κυβέρνησης, στρατευμένα άξια στελέχη κορυφής στον μεγάλο αγώνα. Με συλλογική λειτουργία, εμπιστοσύνη, συνεργατικότητα, με αξιοκρατικές επιλογές, σταθμίζουν, συμφωνούν, υπηρετούν το κοινό πολιτικό σχέδιο, με ενιαία εκφώνηση και πράξη, αποτελεσματικά.
Μπορούμε σε αυτήν την ιστορική περίοδο, με όλα αυτά τα μεγάλα που έχουμε αναλάβει, με τις προσδοκίες ενός λαού να περιμένουν δικαίωση σε μια χώρα ρημαγμένη, να λειτουργήσουμε με χαμηλότερη ποιότητα και ταχύτητες;
Πόσο απέχουμε από αυτήν την ιδανική κατάσταση πνευμάτων, δυνατοτήτων και λειτουργίας; Αν απέχουμε αρκετά, πώς θα φροντίσουμε να φτάσουμε κοντά σ' αυτήν άμεσα; Υπηρετούμε, αφιερωμένοι όλοι, το κοινό σχέδιο, με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση, από όποια θέση κι αν βρεθούμε, μπροστά ή στα μετόπισθεν, στα ρετιρέ ή στα ισόγεια;
Για το κόμμα μας:
Όπως πήγαινε, δεν πάει. Χρειάζεται σοκ φρεσκάδας, αλλαγές, εμπνευσμένες παρεμβάσεις, μαζικότητα, άλλος αέρας. Έρχεται τέτοιος αέρας από τα προσυνεδριακά κείμενα; Μια απλή επικαιροποίηση θα αρκούσε σε μια κανονικότητα· αλλά τώρα που χρειαζόμαστε ώθηση, έμπνευση; Πώς ανοίγει η συζήτηση για την Αριστερά του 21ου αιώνα για την Ελλάδα που θέλουμε και μας αξίζει; Τι άλλαξε στη σκέψη, στα δεδομένα, στη στρατηγική, στους στόχους μας; Πώς είναι η κοινωνία σήμερα, στη χώρα, στον κόσμο; Ποια τα νέα επίδικα, οι προτεραιότητες; Η πράξη έχει ξεκινήσει και θέλει δίπλα της τη θεωρία. Μια θεωρία πολιτική, προγραμματική, που να μπορεί να εμπνεύσει, που να απαντάει από το τώρα στις προσδοκίες του κόσμου και να μην απευθύνεται μόνο στους μικρόκοσμους και στα δικά μας όνειρα.
Οργανωτικά του κόμματος:
Τα λέει ο κόσμος στις Ο.Μ.
1ον) Τι θα γίνει με τις τάσεις, θα τολμήσουμε;
Είναι βέβαιο ότι το να φτιάξεις το κόμμα, το νέο, το μαζικό, το ανοιχτό, το δημοκρατικό που λέμε πως θέλουμε και που απαιτούν οι καιροί, με τις τάσεις, δηλαδή τους μηχανισμούς, με τα γνωστά χαρακτηριστικά σε λειτουργία, δεν γίνεται. Δεν θα φτιάξουμε κόμμα και θα μείνουμε με τις τάσεις. Η πλειονότητα των μελών και των φίλων είναι ατασικοί. Θα τους ακούσουμε; Ας βγουν οι τάσεις έξω από το κόμμα, να λειτουργήσουν ως ινστιτούτα, ρεύματα ιδεών. Να φτιάξουμε το κόμμα των μελών και να είμαστε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Τελεία.
2ον) Πώς θα φτάνει η φωνή των μελών και των φίλων προς τα πάνω; Χρειάζεται να βρούμε συγκεκριμένο οργανωτικό τρόπο, με ανάληψη ευθύνης από στελέχη μας που να μαζεύουν, να κωδικοποιούν, να μεταφέρουν τις προτάσεις, τις γνώμες.
3ον) Το κακό μας χούι της «εκλογής» μελών, οργάνων. Στη βάση του κόμματος η πλειονότητα είναι ατασική. Ανεβαίνοντας προς τα πάνω λιγοστεύουν οι ατασικοί, στην Κ.Ε. τους ψάχνεις με το κιάλι, στην Π.Γ. δεν υπάρχουν. Θα σταματήσουμε την αντιδημοκρατική και προσβλητική κατάσταση με τις λίστες - χαρτάκια των διευθυντηρίων των ομάδων - τάσεων όπου τελικά περισσότερο γίνεται ορισμός παρά εκλογή; Θα είναι βήμα προς την αξιοκρατία, την έκφραση της βούλησης της βάσης και ήττα των μηχανισμών. Θα τολμήσουμε το αυτονόητο;
Είμαστε ό,τι πιο αριστερό και ριζοσπαστικό μπόρεσε να υπάρξει εντός πεδίου πραγματικής ζωής και καθοριστικής παρέμβασης στα πράγματα, σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες οικονομικού πολέμου στη χώρα. Είναι μεγάλης εμβέλειας, κρίσιμο και ιστορικό το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζονται διορθώσεις, αλλαγές με τόλμη σε αντιλήψεις, πρόσωπα, καταστάσεις, παντού, για να προχωρήσουμε πολύ καλύτερα, πιο αποτελεσματικά, πιο γρήγορα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου