Όταν η αστική τάξη πληρώνει φόρο εισοδήματος 98%!

  Βασίλης Αναγνωστόπουλος

Πολύ κλάμα πέφτει για την προσπάθεια της κυβέρνησης να κατανείμει το φορτίο των συνεπειών της κρίσης ταξικά. Δηλαδή, να επιβάλει προοδευτική φορολογία, να πληρώσουν οι έχοντες -κατά τη συνήθη έκφραση. Νέο επεισόδιο η αύξηση του ανώτατου συντελεστή φόρου εισοδήματος στο 50%. Ακούς πολλά και απίθανα, που δεν αντέχουν σε κριτική. Τι όμως έχει συμβεί σε άλλες χώρες σε αντίστοιχες -ή και ευνοϊκές- συνθήκες;

Ο Τομά Πικετί στο βιβλίο του "Το κεφάλαιο τον 21ο αιώνα" (εκδόσεις Πόλις), στο 14ο κεφάλαιο παραθέτει πλήθος στοιχείων που αξίζουν της προσοχής μας. Κάποια από αυτά παρατίθενται στις επόμενες παραγράφους.

Στη Γαλλία, μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ανώτατος συντελεστής διαμορφώνεται στο 50% το 1920, κατόπιν 60% το 1924, ακόμα και 72% το 1925! Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα κινείται στο επίπεδο του 50% έως 70%. Και πρόκειται για νικήτρια!

Στην ηττημένη Γερμανία ο ανώτατος συντελεστής στο διάστημα 1947-49 ήταν 90%. Μόλις η Γερμανία ανέκτησε τη φορολογική της κυριαρχία, το 1950, κατέβασε τον ανώτατο συντελεστή, αλλά όχι κάτω από το 50%.

Το ίδιο ακριβώς φαινόμενο παρατηρούμε στην Ιαπωνία, συνεχίζει ο Πικετί. Ο ανώτατος συντελεστής ανήλθε για λίγο στο 85% το 1947-49, όταν οριζόταν από τις αμερικανικές αρχές κατοχής, και ξανάπεσε στο 55% το 1950, μόλις η χώρα ανέκτησε τη φορολογική της κυριαρχία.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο έφτασε στο 98% κατά το διάστημα 1941-52, αλλά και το 1974-78, που δεν είναι περίοδος πολέμου ή ανόρθωσης από τον πόλεμο!

Αναφερθήκαμε στον ανώτατο συντελεστή στις πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου. Εκεί όπου η αντίστοιχη οικονομική ελίτ καταλάβαινε ότι έπρεπε να πληρώσει για να συνεχίσει το κεφάλαιό της να αναπαράγεται - και το έχει πετύχει. Όχι πως δεν φόρτωνε και τα κατώτερα στρώματα με φόρους - οι υπόλοιποι συντελεστές ήταν και είναι επίσης υψηλοί! Εδώ στην Ελλάδα πρέπει να πληρώνουν μόνο όσοι δεν έχουν και το αξιοσημείωτο είναι ότι την απαλλαγή των εχόντων την υπερασπίζεται και ένα μεγάλο μέρος των υποζυγίων - φορολογικών εννοώ.

Ας κλείσουμε με ένα σχόλιο του Τομά Πικετί.

"Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό πως ο νόμος του 1920 που ανέβασε τον ανώτατο συντελεστή στο 50% υιοθετήθηκε από τη 'Βουλή γαλάζιου ορίζοντα' (από τις πιο δεξιές σε όλη την ιστορία της Γαλλικής Δημοκρατίας)... το κράτος είχε σωρεύσει μεγάλα χρέη και, πέρα από τις τελετουργικές αγορεύσεις πάνω στο θέμα 'η Γερμανία θα πληρώσει', οι πάντες αντιλαμβάνονταν ότι ήταν απαραίτητο να βρεθούν νέες πηγές εσόδων... Την άνοιξη του 1920, λίγο φαίνεται να μετράει το πολιτικό χρώμα: έπρεπε να βρεθούν νέες πηγές φορολογικών εσόδων και έμοιαζε αδιανόητο να απαλλαγούν τα υψηλά εισοδήματα».