Καβαλώντας
και διασχίζοντας βουνά, ρούγες και ξεροποταμάκια για να αποφύγω τα
μπλόκα των αγροτών και να φτάσω στην Αθήνα, βρήκα άφθονο χρόνο να θυμηθώ
δύο σχετικά περιστατικά που έλαβαν χώρα πριν ...μια γενιά.
Το μακρινό 1985, στο Παρίσι, βγαίνοντας ένα πρωί από την
FondationHellénique(το “Ελληνικό Σπίτι” στο φοιτητικό Campus) και
μπαίνοντας στον σταθμό του metro“Porte d’ Orléans” για να πάω στην
δουλειά μου, με σταμάτησε ευγενικά ένας τύπος, φορούσε στολή και είχε
πηλίκιο, με χαιρέτησε σχεδόν στρατιωτικά, μου ζήτησε δύο φορές συγγνώμη
για την ενόχληση και μου συστήθηκε ως ανώτερος υπάλληλος της εταιρείας
των σιδηροδρόμων. Με ενημέρωσε ότι μετά από 15 ημέρες οι υπάλληλοι και
οι οδηγοί του metro θα έκαναν απεργία και επιπλέον ότι, πολλά από τα
κυριότερα αιτήματα τους αφορούσαν και στην δική μου άνεση και ασφάλεια,
ως επιβάτης. Μου έδωσε και ένα φυλλάδιο.
Αυτό επαναλαμβανόταν καθημερινά,σχεδόν σε κάθε σταθμό του metro. Με
είχαν ζαλίσει. Αποτέλεσμα; ενημερώθηκα, αγχώθηκα, έψαξα και μόνος μου,
έκανα την απεργία δική μου υπόθεση, φορτωνόμουν φυλλάδια, τα μοίραζα στο
Institut Curie όπου εργαζόμουν και την ημέρα της απεργίας δεν πήρα το
metro, πήγα με τα πόδια και παρότρυνα πολλούς άλλους να μην το πάρουν,
για να στηρίξουν την απεργία.
Πότε το πρωτοθυμήθηκα το περιστατικό; όταν λίγα χρόνια αργότερα, στην
Αθήνα πλέον, έσερνα τον γιο μου τον Κωνσταντή, πιτσιρίκι ακόμη,
εκνευρισμένος γιατί έκλαιγε και ούρλιαζε για κάτι που δεν θυμάμαι, από
το Μουσείο μέχρι τον σταθμό της Βικτώριας του Ηλεκτρικού, για να πάμε
σπίτι. Στην είσοδο του σταθμού με σταμάτησε ένας βλοσυρός τύπος, με
ρώτησε επιτακτικά (στον ενικό βεβαίως βεβαίως) που πάω (μόλις είχα
κτυπήσει εισιτήριο) και μου είπε να φύγω γιατί έχει απεργία. Τον ρώτησα
γιατί δεν βρήκα έστω μία ειδοποίηση κολλημένη στον τοίχο, μιας και
παίρνω το τραίνο καθημερινά και αυτός με κοίταξε με το σπινθηροβόλο
απορημένο βλέμμα της απολιθωμένης αγελάδας... Ένοιωσα, άδικα ίσως,
όμηρος και όχι σύμμαχος, παρά τρίχα να ευχηθώ να αποτύχει η απεργία
τους, δεν ενδιαφέρθηκα τι ζητούσαν
και αναπόλησα τον Γάλλο που μου έσπαγε κάθε μέρα τα νεύρα. Εκείνη την
ημέρα ανακάλυψα δυστυχώς ότι, κατά βάση ήμουν πάντα αντιδραστικός, όπως
εξ’ άλλου και ο συμπατριώτης απεργός μου.
Ύστερα από 20 χρόνια είναι “σαν να μην πέρασε μία μέρα”. Είμαι πάλι
μπερδεμένος ψυχολογικά, κοινωνικά και πολιτικά. Ξέρω ότι Ελλάδα δεν
είναι μόνο η Αθήνα. Κάθε μέρα λέω γύρω μου ότι στην απελευθέρωση το
1821, η Αθήνα είχε 20.000 εξαθλιωμένους κατοίκους και οι υπόλοιποι
4.980.000 “Αθηναίοι” προερχόμαστε από κατσικοχώρια, ξερονήσια και
κορφοβούνια και δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Συναισθάνομαι τον
φτωχό αγρότη και ζητώ να πληροφορηθώ και να αισθανθώ την αγωνία του για
ψωμί, σοδειά, εφορία, σκοτεινό μέλλον για τον ίδιο και τα παιδιά του.
Συνειρμικά ξέρω ότι η απελπισία είναι κοινή σε αγρότη και εργαζόμενο της
πόλης και συχνά κακός σύμβουλος.
Από την άλλη πλευρά, σε αυτό το “ιδανικό” επαναστατικό και συντροφικό
υπόβαθρο, βλέπω τα φασιστοειδή να παρεισδύουν στον αγώνα τους,
τραμπούκους να σπάνε περιπολικά και τζάμια, ξυλοδαρμούς αντιφρονούντων,
μαξιμαλιστικά αιτήματα (30.000 ευρώ αφορολόγητο!), άρνηση να δουν τον
Πρωθυπουργό, χάδια και γλείψιμο από τους χθεσινούς εχθρούς τους,
κτηνοτρόφους “μανεκέν” γεμάτους τεστοστερόνη και λιγωμένες
τηλεπαρουσιάστριες και γενικώς το κακό συναπάντημα. Ταυτόχρονα, αυτό που
ερεθίζει τα (μικροαστικά μου ομολογώ) ανακλαστικά και με βάζει, εν
μέρει, απέναντι στον αγώνα τους, είναι το κλείσιμο των δρόμων, τα
μπλόκα. Δεν με θεωρούν σύμμαχο αλλά όμηρο! Δεν
τους ενδιαφέρει η γνώμη μου, εάν θα σαπίσει το προϊόν που μεταφέρω, εάν
θα επιβιώσει η επιχείρησή μου, ο ασθενής μου, η εργασία μου, δεν μου
ζητούν συμπαράσταση. Με πιάνουν από τον λαιμό (όπως συμβαίνει σε κάθε
ομηρεία τράπεζας, αεροπλάνου, μάχης, κ.α.) και στρέφουν το κεφάλι προς
το Κράτος λέγοντας “λύστε το δικό μου πρόβλημα, φορτώστε το Μνημόνιο
στους ομήρους μου γιατί αλλιώς τους πνίγω!”. Ταυτόχρονα, ενώ ακούγονται
κάποια από τα αιτήματα και η αιτιολογία τους στα ΜΜΕ, όντας όμηρος και
με τον βρόγχο στον λαιμό, οξυγονώνεται όλο και λιγότερο ο λογικός και
συναισθηματικός μου εγκέφαλος και αναλαμβάνει δράση το ένστικτο
επιβίωσης, αντιπαλότητας και “οσώζων εαυτόν σωθήτω”. Δεν λειτουργεί το
“Σύνδρομο της Στοκχόλμης” καθώς και εγώ υποφέρω εξ’ ίσου με τους
αγρότες...
Φανταστείτε ένα ρομαντικό αλλά όχι και τόσο εξωπραγματικό σκηνικό:
αγρότες οι οποίοι δεν μπλοκάρουν επ’ αόριστον τις εθνικές οδούς αλλά
ζητούν από τους διερχόμενους, δεξιά στο parking στα
διόδια, να σπαταλήσουν 30’ της ώρας, να ακούσουν τα αιτήματά τους και
να δουν κάτω από το καφάσι του μανάβη, πόσος πόνος και μόχθος κρύβεται.
Αγρότες που ζητούν από σχολεία, επαγγελματικούς συλλόγους, σωματεία,
εφημερίδες και όπου υπάρχει Βήμα Διαλόγου να έρθουν να εξηγήσουν, να
μετρήσουν, να αθροίσουν, να ακούσουν απορίες, να διαψεύσουν
διαστρεβλώσεις και να πείσουν.
Με αυτόν τον τρόπο θα φύγουν από την μέση επιδοτούμενοι
μεγαλοαγρότες, χρυσαυγίτες, τραμπούκοι, τεμπέληδες (οι οποίοι ελέγχουν
τους πακιστανούς από το κινητό στην καφετέρια) και θα μείνουν όσοι
διαθέτουν 3 πράγματα: ανάγκη, αγάπη για την Γη και επιχειρήματα. Στην
θέση των μερικών εκατοντάδων κηφήνων που θα διώξουν, θα πάρουν ως
αντάλλαγμα μερικά εκατομμύρια συνειδητών συμμάχων, πρώην ομήρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου